Regels
Deel 5
Eerste Regels
Ze had het gevoel vastgepind te worden op haar stoel. Gefixeerd bijna door die slangenblik, als een ree in het groot licht van een auto.
“Je hebt je aardig druk gemaakt dingen van me uit te vinden,” begon hij, “Je bent zelfs naar me komen kijken op de rechtbank. Is het je gewoonte dominanten achterna te lopen op die manier?”
“Nee meneer,” antwoordde ze met een beginnende blos. “U bent de eerste…”
“Je eerste dominant? Of de eerste die je zo achterna bent gelopen?”
“De eerste die ik… de eerste voor Wie ik zo’n moeite heb gedaan.”
Zijn term ‘achterna lopen’ voelde ze als negatief. Ze ging die hem niet nazeggen.
“Waar zit je fascinatie, Dieuwertje? Heb je daar een beeld bij?”
Ze knipperde met haar ogen. Een beeld… nee. Behalve het zijne, dag en nacht voor haar geestesoog.
“U fascineert me, meneer,” zei ze tenslotte, op zachte toon. “U… totáál…”
De ober kwam hun bestelling brengen. Meester Witkamp wachtte met verder praten, maar zijn ogen bleven op haar gericht. Dieuwertje werd bij de tel nerveuzer, maar wegkijken was haar onmogelijk. Ze durfde het eenvoudig niet.
“En jij wilt mij totaal dienen, dus?” kwam dan zijn volgende vraag, nadat de ober weer was weggegaan.
Ze knikte, haar blos verdiepend. “Ja meneer.”
“Zo.”
Meer reactie gaf hij een poosje niet. Zijn blik gleed even naar zijn kop koffie, terwijl hij er de koffiecreamer in strooide, toen kwam die in haar ogen terug.
“Denk je dat je genoeg van me weet, om je aan te bieden aan mij als totaalslavin?”
“Weten…” herhaalde ze. “Het is meer een kwestie van voelen… meneer.”
“En wat voel je dan? Dieuwertje?”
Haar naam zei hij er na een kleine pauze achteraan. Of hij hem proefde op zijn tong, en hem niet echt lekker vond.
Ze rilde. Dit was het nu juist. De drive achter haar gevoel. Dat hij haar niet echt wilde. Ze verlangde hartstochtelijk dat in ‘wel willen’ te veranderen. Daar zou ze alles voor doen.
“Ik verlang naar Uw aandacht, meneer,” verwoordde zet het, “Op wat voor manier dan ook.”
“Op wat voor manier dan ook,” herhaalde hij, “Maar je hebt vast een voorkeur voor de ene manier boven de andere.”
“Jawel…” zei ze eerlijk, “Maar het is moeilijk voor me, om die nu precies te omschrijven…”
Zijn aanhoudende, scherp observerende blik vertroebelde haar denken steeds meer, maar hij wilde nu juist dat ze er in bleef zitten. Dat ze woorden gaf aan wat ze voelde.
Dieuwertjes handen lagen ineengeknepen op haar schoot. Dat ze koffie voor zich had staan, was ze alweer vergeten.
Hij niet. Hij keek er even naar en zei: “Drink iets. Dat praat wat beter.”
Dieuwertje was hem zo dankbaar voor deze kleine rustpauze, voor het temperen ook even dat hij zijn doordringblik deed, dat ze in gedachten zijn hand greep, die ze voor zich zag, zijn rechter met de zegelring aan de middelvinger, en er een eerbiedige kus op drukte. Tenslotte hoefde hij nog niet zorgzaam voor haar te zijn, maar was het toch. Ze vond het een teken dat hij was zoals zij zich hem voorstelde. Als een strikte meester, zeer strikt zelfs en wreed, maar daarbij toch ook teder, ergens diep van binnen. Een tederheid die zij zocht naar boven te halen, in gedreven, doorgaand dienen.
Hij dronk zijn koffie samen met haar, maar hij had hem eerder binnen, blijkbaar kon hij goed tegen heet in keel en slokdarm, en daarna ging hij haar weer als daarvoor zitten observeren. Dieuwertje kon meteen niet meer verder drinken. Er bleef een restje koffie in haar kopje staan.
“Denk je dat ik seks met je ga hebben, Dieuwertje?” vroeg hij toen.
Dieuwertje hoestte, zo schrok ze van deze rechtstreekse vraag naar de intiemste dingen.
“Ik, eh… dat weet ik niet…” antwoordde ze, “dat is maar net wat U wilt dat ik voor…”
“Ik wil weten of jij ernaar verlangt,” onderbrak hij haar, “als onderdeel van je totaal dienen.”
Ze sloeg haar ogen neer in het zich voorstellen. Zijn seksueel aanraken. Zijn lichaam bezit genomen van het hare. Of ze daarnaar verlangde. God… een aanraking was al zoveel… Een aanraking met die intense aandacht van hem gedaan…
“Ja, meneer…” zei ze tenslotte, haar ogen weer opslaand, “daar verlang ik naar…”
Haar wangen voelden heet, inmiddels.
Hij knikte.
“Maar ik, Dieuwertje, verlang niet of nauwelijks op die manier naar vrouwen. Ik ben homoseksueel.”
Dus het gerucht klopte. Dingen vielen voor Dieuwertje op zijn plaats. Aspecten van zijn koele houding naar haar. Zijn niet met haar flirten middels blikken naar haar lichaam. En zijn op-en-neer-blik tenslotte, over het lijf van de ober, even.
“Ik begrijp het,” zei ze, “maar het maakt me niet uit. Tenminste… niet zoveel dat ik U niet meer zou willen dienen. Ik wil U dienen om Uw totale zijn… zoals dat op me over komt…”
“Je zoekt dus liefde, Dieuwertje, meer dan seks.”
Ze knikte. Kon niks zeggen. Kreeg tranen in haar ogen.
Hij zuchtte, keek langs haar heen in overpeinzen.
Dieuwertje keek naar zijn magere, onbehaarde wang haar toegekeerd. Naar het even op elkaar bijten van zijn kaken.
“Ik weet niet of ik je die te geven heb,” keek hij haar toen weer aan, “liefde. Wel aandacht, op manieren. Vernederend. Pijnlijk. Ook fysiek, soms, het laatste. Maar liefde… Als je dat zoekt, kun je beter…”
“Ik zoek U!” onderbrak Dieuwertje nu hem, weer een en al brandend heimwee vanbinnen. “Ik verlang naar U zoals U bent. U zoals U maar met mij zoudt willen zijn, en doen. Alles is goed. Alles is…”
“Alles is goed?” herhaalde de Slang. Zijn ogen waren gaan schitteren, “Moet ik jou als een zero beschouwen, Dieuwertje?”
Ze knipperde met haar ogen, om de tranen te weerhouden van eruit rollen. “Ik… ja mees…ja, meneer. Ten opzichte van U… denk ik dat ik geen grenzen heb… in het dienen…”
“Dat zei je ook al, als ik me goed herinner, bij je aanbieden. “Ik ben niks dan wat U van mij zou willen maken. Klopt?”
“Ja. En ik meen nog steeds elk woord…”
De slangenogen drongen diep in de hare. Inschattend, hongerend, bijtgeil zelfs even. Toen werden ze weer koeler groen, of Meester Witkamp zijn beestige Zelf tot de orde riep.
“Goed, Dieuwertje. Ik neem je een poosje op proef. Hoelang kan ik niet zeggen. Dat ligt aan de interactie tussen ons. Aan de tijd ook, die we samen kunnen doorbrengen. Maar als de proeftijd over is, hoor je me weer. Over doorgaan of afhaken.”
Dieuwertje beet op haar onderlip om zichzelf te weerhouden van snikken in opluchting. Veegde met trillende hand één ontsnappende traan van haar rechterwang.
Meester Witkamp wachtte. Hij leek zichzelf weer volkomen in de hand te hebben. Toen Dieuwertje haar emotie ook weer in bedwang had, begon hij opnieuw tegen haar te praten.
“Van nu af zeg je Meester tegen mij. Je weet hoe mijn namen luiden, maar je mag ze niet uitspreken. Je spreekt over jezelf in de derde persoon, en die persoon heet niksje. Heb je dat goed gehoord?”
“Ja Meester.”
Dieuwertje, zojuist omgedoopt tot niksje, moest onderhand nodig plassen, als gevolg van de spanning en de emoties, maar ze durfde niet vragen of ze even weg mocht. Niet nu ze van hem haar eerste reeks slavinneninstructies kreeg.
“Je kijkt me ook niet in de ogen, tenzij je toestemming hebt, zoals nu nog even het geval is.”
“Ja Meester.”
“Je bent van mij, dus op afroep beschikbaar in al je vrije uren, en je weekends breng je bij mij door, tenzij ik anders beslis. Dit weekend bijvoorbeeld dat net is begonnen, breng je alleen de zondag bij me door, omdat ik morgen al een andere afspraak heb.”
“Ja Meester.”
“Zondagmorgen verwacht Ik je in mijn huis in Haarlem, om tien uur ’s-morgens. Dit is mijn adres…” meester Witkamp, haar Meester nu, haalde een beschreven visitekaartje uit de binnenzak van zijn colbert, en legde het voor haar neer, “en je verschijnt daar op tijd, liefst stipt. Te vroeg is niet naar mijn zin, te laat betekent een correctie, dan wel straf.”
“Ja Meester.” Het idee van straf, deed haar lijf even opgloeien.
“De kosten van je vervoer zijn voor mijn rekening, evenals alle kosten die je vanwege mijn instructies te voldoen krijgt. Je vraagt bonnen, en je levert ze zo spoedig mogelijk in.”
“Ja Meester.”
“De eerste bonnen die Ik zondag te zien krijg, zijn voor lichaamverzorgingsproducten, die je vandaag of morgen gaat kopen, maar eerst beantwoord je een vraag. Namelijk of je allergisch bent voor bepaalde lichaamverzorgingsproducten en/of etenswaren.”
“Nee Meester.”
“Mooi. In dat geval ga je een verpakking kopen met een aantal stukken Sunlight zeep. Het is de bedoeling dat je jezelf hiermee wast, grondig en helemaal, voor je bij mij verschijnt. Al bel Ik je midden in de nacht dat Ik je zien wil, je wast je eerst met Sunlight zeep. Dat is een regel. Overtreden is correctie, dan wel straf. Na het wassen gebruik je deodorantspray van dit merk…” Hij haalde opnieuw iets uit de binnenzak van zijn colbert, een beschreven notitieblaadje ditmaal, en legde het naast het kaartje voor haar neer, “en je koopt de parfumvrije variant. Het gebruik van parfum of enig ander reukwerk is je sowieso verboden, dat is ook een regel. Derde is dat je een vaginaaldouche gebruikt voor je bij mij verschijnt, apparaatje en vloeistof van dit merk.”
Hij wees het aan op het briefje. Dieuwertjes wangen brandden inmiddels bij de vernedering van zijn wasvoorschriften, deze laatste in het bijzonder. Hij wilde haar niet ruiken als vrouw. Alleen als niksje met Sunlight zeep.
“Ik verwacht van je, dat je de wasvoorschriften minutieus nakomt, en je verandert daarbij niet van merken. Heb je me begrepen?”
“Ja Meester.”
Zijn dure merken verzorgingsproducten deelden zich op dit moment juist duidelijk aan haar mee, omdat hij naar haar zat voorovergebogen. Dieuwertjes vernederingspijn werd erdoor verzacht, door dit hem van dichtbij mogen waarnemen.
“En nu breng ik je naar huis, niksje, want ik heb vanavond nog een afspraak in Haarlem. Zondag, onder andere, krijg je je volgende instructies.”
“Ja Meester. Dank U wel, Meester. Maar mag ik… mag niksje nog even naar het toilet?”
“W.c. heet dat. Ja, dat mag. Maar snel. En als je terug komt lopen, kijk je me niet meer in de ogen.”
“Ja Meester.”
“niksje” fluisterde dit laatste bijna, waarna ze maakte dat ze snel naar de w.c. kwam. Dit minder om de drang van haar blaas, dan om de aansporing van haar nieuwe Meester. Een voor haar wrede Meester, dat leek al zeker.
Deel 6
Zondag: oude spoken, nieuwe sub
Evert schrikt wakker. Ligt in de prille ochtendschemer, vogels laten zich nog niet horen, met zijn ogen wijdopen te luisteren. Niet dat er iets te horen valt. Niet in zijn slaapkamer. Niet in de rest van zijn huis. Maar toch. Hij luistert. Gespannen en met verhoogde hartslag. Er is iets. Er komt iets. Er staat iets te gebeuren. Hij weet het zeker. En het is niet goed.
Het is alleen niet buiten hem. Het is bij hem vanbinnen. Daar begint een gevoel op te komen. Ergens vanuit de diepte. Een eerste aanzet tot.
Jezus, denkt hij. Dat toch niet weer…
Maar het gebeurt. Het zwelt aan. Het vreemde gewaarworden in zijn buik dat hij als kleuter ’s-nachts soms kreeg. En dat hem doodsbang maakte. Om hulp deed schreeuwen uiteindelijk.
“Mamma! Miertjes in mijn buik!”
Dat gevoel heeft hij nu weer. Na al die jaren. Het is toch niet te geloven.
Evert snuift nerveuzig. Gaat verliggen om het gewaarworden te verstoren, af te breken als het even kan. Maar het houdt niet op. Het gevoel blijft. En de angst wordt tot paniek. Ook net als vroeger.
Evert krijgt de neiging heen en weer te gaan rollen in zijn bed. Met zijn handen te klauwen naar wat hem bedreigt. De mieren. De smerige, gemene kleine dingen die hem op willen vreten van binnen uit.
Hij maakt een onwillekeurig angstgeluid. Komt overeind. Gooit het dek van zich af. Gaat staan. Lopen dan. Lopen door de kamer. Iets gebogen, zijn handen moeizaam weerhoudend van graaien naar wat er niet is. Wat er niet kan zijn. Wat hij zich maar verbeeldt. Waanzin. Kinderangsten. Die moet hij toch aankunnen nu?
Uiteindelijk wel. Uiteindelijk lukt het hem de angst te onderdrukken. Maar moeizaam. En direct weer gaan liggen, durft hij niet.
Evert loopt naar beneden, om een verkoelend sapje te gaan drinken.
IJsberend door zijn woonkamer neemt hij het spul tot zich. Met een kleine pauze na iedere slok, om het kalmerend effect te bevorderen.
Nee, bij zijn Engel blijft hij nu niet staan. Hij kijkt er wel naar, bij het passeren in het eerste licht, maar hij drentelt verder. Heeft voor pas op de plaats nog teveel onrust in zijn lijf.
Waarom? gaat het door hem heen. Waarom komt het terug? Waarom nu?
Maar echt antwoord gaat hij niet op die vragen zoeken. Evert houdt niet van graven in zijn verleden. Is alles behalve het psychoanalytische type.
Een uur later, de zomervogels zingen inmiddels, gaat hij terug naar bed. Het vreemde gevoel in zijn buik is weg, en de angst. Hij is nog wat trillerig. Dat is alles.
Nog tot negen uur pitten, denkt hij. Om tien uur komt Dieuwertje. Heb ik een uur om me voor te bereiden. Moet genoeg zijn.
Een omlijnd plan wat hij met haar wil gaan doen heeft hij nog niet. Maar hij ziet wel. Nu even nog gewoon slapen. Dat is belangrijker.
Tijdens het nuttigen van een licht ontbijt, en het aansluitend douchen en kleden, komt Evert weer tot zichzelf. Hij heeft nog een paar uur goed geslapen en bij het wakker worden geen rare gevoelens meer gekregen.
Mooi, denkt hij. Was waarschijnlijk een eenmalig iets.
Dieuwertje. Met haar gaat het geen eenmalig iets worden. Dus denkt hij er nu over na. Over hoe, wat en wanneer.
Toch vormt het zich niet echt in zijn brein. Het omlijnde plan voor de dag. Hij bedenkt wat losse opdrachten, dat wel. En verzint wat straffen. Maar de doorgaande behandeling van een vrouwelijke sub?
Geen flauw idee, eigenlijk.
Als de bel gaat is het vijf voor tien op zijn horloge. Oké. Met vijf minuten te vroeg kan hij leven.
Evert trekt de manchetten van zijn witte overhemd nog even aan, vanuit de mouwen van zijn Armani colbert, en schraapt zijn keel. Here we go.
En daar staat ze dan, aan zijn voordeur. Niksje. Zwart T-shirtje aan met een paarsleren minirokje, een mosgroen jasje en zwarte pumps.
Dat kan ermee door, vindt Evert, voor Dieuwertje. Maar niet voor Niksje. Veel te mooi. En ze kijkt hem aan, de troela. Heel even, voor ze groet, maar toch. Haar eerste foutje.
“Dag Meester.”
“Zo,” zegt hij, bij wijze van wedergroet. “Niet dat je dat ook al echt zo voelt, hm? Meester. Want dan zou je me niet aangekeken hebben.”
Niksjes wangen kleuren rood.
“Het spijt me.”
En een tweede foutje, constateert hij met genoegen, “Het spijt wie?”
“Oh…eh…Niksje. Het spijt Niksje.”
Haar blos is nu donkerrood. Evert vindt het wel aardig verlopen zo. Nog niet eens binnen, het trutje, en nu al twee fouten gemaakt. Nee, drie. Ze is vergeten er ‘Meester’ aan toe te voegen.
“En dat moet mij aanspreken?” reageert hij dus koeltjes.
Nu snapt ze het even helemaal niet meer. Bijt op haar onderlip, kijkt weg. En dan schiet het haar te binnen.
“Meester! Het spijt Niksje, Meester.”
“Ah,” knikt hij, “Nu heb ik het gehoord. En Niksje heeft al drie strepen op haar kerfstok.”
Hij zegt het laatste bijna vrolijk, terwijl hij opzij stapt om haar binnen te laten. Dat gaat straffen worden. Heeft hij in feite geen smoes voor nodig, maar voor zo’n eerste dag is het leuk. Echte reden.
Niksje blijft aarzelend staan bij hem in de gang, terwijl hij de voordeur weer sluit.
“Die dingen die je aan hebt, doe je uit,” draagt hij op, “Alles, haal je van je af. Dus ook je horloge en zo. Je legt de boel hier neer, op de grond. En aan de kant, dat ik er niet over struikel.”
Niksje ontdoet zich met enigszins houterige bewegingen van haar kleding, horloge en zilveren klem-armband. Een soort van slavenband, lijkt het, en Evert weerhoudt haar een tel van bewegen om hem beter te kunnen bekijken.
“Cadeau van iemand of wat?”
“Van Niksjes oudste broer. Voor haar verjaardag.”
Evert vindt het wel een aardig ding, al zegt hij het niet. Complimenten gaat hij nog niet weggeven.
Als ze naakt is bekijkt hij Niksjes lichaam. Op zijn gemak, wat van haar toestand nu niet gezegd kan worden. Ze staat zichtbaar te trillen.
Haar huid is gaaf, gelijkmatig zongebruind… romig. Niet bepaald dat te witte, snel geïrriteerde, sproetige vel dat zijn eigen botten bedekt.
Evert is jaloers.
Hij strekt zijn rechterhand uit dan, een koude rechterhand, en trekt Niksje bij haar rechterbovenarm tot vlak voor zich om haar geur te controleren.
Sunlightzeep dus, volgens voorschrift. Dat voert de boventoon. Uitstekend. Sunlightzeep associeert hij met werkkampen, met gevangenissen, opvoedingsgestichten en meer van dat soort ellendige plekken. En dat zij daar naar ruikt, naar grauwheid en tekorten is leuk. Daar geniet hij van.
Maar daarbij ruikt hij toch ook nog iets anders. Evert snuift de geur op van vlakbij Niksjes halshuid, om hem te kunnen definiëren.
Oké. Het is geen regelrechte kutlucht. Dus hoeft hij haar geen tweede wasbeurt op te dragen. Maar de geur is wel vrouwelijk. Flauwtjes, maar onmiskenbaar. En vreemd dus in zijn neusgaten van zo dichtbij. Hij is mannengeuren gewend. Speciaal die van Armando. Beestig, hoe schoon de jongen op zijn lijf ook was.
“Is goed.” geeft hij dan zijn oordeel, “Je hebt je volgens mijn opdracht gewassen. En nu de bonnen.”
Niksje bukt naar haar schoudertas, rommelt erin, en legt uiteindelijk een kassabon op zijn afwachtend uitgestrekte hand.
“Eén maar?” Hij had er een paar verwacht.
“Ze hadden daar alles wat ik kopen moest. Dat wist ik, eh… dat wist Niksje, Meester. Dat ze daar alles hadden…”
Ach schaap, denkt Evert bij het waarnemen van haar spanning. Was maar bij moeder thuis gebleven.
Zelf vindt hij het ook niet alles. Opstarten met een nieuwe sub. Hij is privé liever lui dan moe en het was best comfi, dat Armando al zo was ingewerkt
Maar ja, gaat het dan even door hem heen. Misschien te comfi. Misschien ben ik dingen te vanzelfsprekend gaan vinden.
Hoe dan ook, nu vindt hij het tijd voor ‘een bakske’ geworden.
“Mee naar de keuken,” zegt hij, “Ik wil koffie.”
Evert bezit het nieuwste wat betreft kook- en keukengerei. Niet dat hij er persoonlijk veel mee doet, maar Armando hield van kokkerellen, en Evert, voor het genot van haute cuisine in zijn eigen huis, schafte daarvoor graag de beste spullen aan.
Niksje geniet er zichtbaar van, van alle luxe op en bij zijn design-inbouwkeuken met veel glimmend staal. Evert valt het allang niet meer op. De keuken komt hem zelfs koud voor, sinds de vaste kok hem voorgoed heeft verlaten.
“Hier vind je de spullen,” instrueert hij Niksje, terwijl hij de nodige kastjes en laatjes opentrekt. “Ik drink mijn koffie met melk en zonder suiker, en graag zo heet mogelijk. Ga je gang.”
Niksje lijkt te aarzelen. Net voor hij haar wil gaan aansporen, doet ze haar mond open.
“Mag Niksje u iets vragen Meester?”
“Ja?”
“Is het uw bedoeling haar voortdurend naakt te laten lopen in uw huis?”
“Dat gaat je geen donder aan,” is Evert op zijn tenen getrapt. “Je wacht maar af. En nou opschieten met die koffie.”
En dat wil een zero zijn, denkt hij, zich terugtrekkend in het woongedeelte van zijn benedenruimte. Brutaaltje dat het is. Ik zal haar eens wat bescheidenheid bijbrengen.
“Als jij dadelijk klaar bent met die koffie,” richt hij zich nog eens tot haar voor hij zich in een fauteuil laat zakken, “mag je hem nog rechtop lopend komen brengen. Maar daarna ga je onmiddellijk op handen en knieën en je blijft zo tot ik het je anders zeg. Begrepen?”
“Ja Meester.”
Het klinkt kleintjes.
Leer het maar, denkt Evert. En als je daarna nog spatsies hebt, mag je buikschuiven.
Maar zo te zien durft Niksje voorlopig geen risico meer te nemen. Nadat ze hem de koffie is komen brengen met de ogen neergeslagen, “ja en buigen hè, voor je hem neerzet”, had hij haar daarbij nog een regel bijgebracht, “buigen voor je me überhaupt iets overhandigt”, was ze prompt naar de grond gegaan, en op handen en voeten bij hem blijven wachten.
Nu hij zijn koffie drinkt, op de sterkte en warmte heeft hij niks aan te merken, zit hij haar in die stand te observeren.
Dogplay, denkt hij. Dat is wel iets voor je.
Bij Armando heeft hij dat maar af en toe toegepast, maar in Niksjes geval lijkt het hem wel iets voor doorlopend. Dat ze de teef mag spelen, de kleine slet. Zonder kans op dekking uiteraard.
“Zo, en nu volgen. Naar boven. En op de trap ga je voor me uit, zowel naar boven als naar beneden. Gelijkvloers blijf je naast me, aan de rechterkant, en als er geen ruimte genoeg is kom je achter me aan.”
“Ja Meester.”
Niksjes toon heeft nu iets droefs. Misschien, bedenkt Evert, is dogplay haar ding niet. Tijdje op proef dan maar. Weerstand is leuk, maar doorlopende tegenzin lijkt hem niks. Zero of geen zero, een zekere spanningsboog moet er toch blijven bestaan.
De trap is onwennig voor Niksje, op handen en knieën, en Evert bekijkt haar onhandigheid met voldoening. Ook wacht hij met volgen, tot ze zover voor hem uit is dat hij haar goed in haar kruis kan zien, en dat ze dat weet. Zij wil hem toch perse als Meester? Goed, zal ze hem vandaag ook vast aardig als zodanig leren kennen.
“Ja, en nog een trap,” draagt hij haar op als ze op de eerste verdieping zijn aangeland. “Naar de zolder.”
Daar heeft hij zijn speelruimte. Een goed geoutilleerde sm-kamer, voornamelijk een strafkamer, met extra geïsoleerde wanden. Wie hier schreeuwt wordt buiten niet gehoord.
Niksje aarzelt op de drempel en Evert geeft haar met zijn been een extra zet mee.
“Bibberend schoothondje,” hoont hij. “Schiet op.”
Uit de linkerhoek van de ruimte trekt hij een kleine bok naar voren. Gemaakt op zijn aanwijzingen, met een zwart leren dek, metalen ringen op strategische plaatsen en in hoogte verstelbaar.
“Recht,” beveelt hij Niksje. “En er voor gaan staan.”
Hij stelt de bok bij op haar maat, geroutineerd, ze hoeft maar even proef te leunen.
Dan mag ze het echt gaan doen, voorover gaan liggen op het ding, met haar armen en benen gestrekt langs de poten.
Evert bindt ze vast. Touwen en koorden hebben zijn voorkeur, van ketens en kettingen maakt hij niet vaak gebruik.
“Er zijn Doms,” praat hij onderwijl tegen haar aan, “die voor bepaalde fouten een vaste straf hebben, of een vast aantal slagen met een bepaalde zweep, plak of wat dan ook. Zo een ben ik niet. Ik straf willekeurig. Volkomen willekeurig zelfs. Weet je dat vast.”
Ze geeft geen mondelinge reactie.Haar huid voelt koortsig warm tegen zijn vingers. En haar lijf lijkt erg gespannen.
Nou, denkt hij, maar niet het rietje dan, direct. Strokenzweepje. Heftig zat voor vandaag.
Hij kiest er wel een met knoopjes, aan het eind van de leren stroken. Hij houdt nu eenmaal niet van soft.
Niksje loert opzij. Probeert vanuit haar gebonden, voorovergebogen positie te zien wat hij precies pakt, vanaf het rek met slagwerktuigen.
Gut, best hoor, denkt hij. Je mag zien wat ik bedacht heb voor je lijden van vandaag.
Hij neemt de zweep mee en legt hem goed zichtbaar voor haar op de sling, die niet in gebruik zijnd naar de kant is getrokken. Dan doet hij zijn colbertje uit, hangt hem over de hoge kruk die hier ook staat, en begint kalmpjes de mouwen van zijn overhemd iets op te rollen.
“Je mag vandaag geluid maken tijdens het straffen,” deelt hij al doende nog even mee. “En je mag nog ‘genade’ roepen als het je teveel wordt. Over een poosje, als ik je naar mijn zin voldoende ken, mag je dat niet meer. Ben je ook daarvan vast op de hoogte.”
Dan pakt hij de zweep en loopt, de stroken door zijn vrije handpalm halend, op Niksje af.
“Meester?” komt het dan nog angstigjes.
“Wat?”
“Heb ik… heeft Niksje vandaag al zulke fouten gemaakt, dat…”
“Je luistert niet naar me, hè,” onderbreekt hij geïrriteerd. “Al zou je alles tot nu toe goed hebben gedaan. Ik doe met je wat ik wil. En dat mag ik ook nog van je, als ik me goed herinner.”
“Ja Meester…”
Maar Evert heeft het antwoord niet afgewacht, en Niksjes toestemmend fluisteren gaat verloren in het geluid van de zweep die tegen haar billen kletst. Ze worden beiden even hard geraakt deze eerste slag, en dat was Everts bedoeling. Hij is met slagwerktuigen zoals hij met alles is. Immer strevend naar perfectie, en met zwepen is hij al een poosje bezig.
Voor die ermee worden bewerkt, heeft dat voordeel. Evert zal niet snel onbedoeld pijnigen, omdat hij niet weet hoe hij moet slaan. Maar als zijn bui er naar is, weet hij ook precies hoe hij venijnig pijn kan toebrengen. Dat is de andere kant van de medaille.
Niksje lijkt het mee te zitten vandaag. Evert is niet in een wrede bui. Hij is wat verveeld, hooguit, en nog immer in de Armando-mis-mode.
Routineus slaat hij dus voornamelijk, en Niksje kan het aan met af en toe een pijngeluid dat niet te dramatisch klinkt.
Dan, gaandeweg, verandert Everts stemming. In plaats van zijn lichte desinteresse komt ergernis opzetten en pijn, opnieuw, omdat hij Armando mist. Meer speciaal zijn achterdeel nu. Vol, stevig en uitdagend. Geen billen zoals hij die nu voor zich ziet. Rond in plaats van bol. Weker. Vrouwenbillen.
Evert slaat Niksje plotseling lager tegen haar benen. Geniepig, zodat de strookuiteinden haar knieholten raken. Ze slaakt een kreet en rukt in haar touwen.
Lekker, vindt Evert en haalt een paar keer zo uit, dat de stroken om haar heupen slaan. Niksjes kreten klinken huilerig nu, maar ze smeekt niet om genade. Wat in feite precies is wat Evert nodig heeft om te kalmeren, om op te houden met slaan zelfs. Haar volharding en onverwachte sterkte dwingen respect bij hem af. Ze mag dan een vrouwmens zijn, zijn nieuwe sub, kinderachtig is ze niet.
Hij loopt langs haar naar voren, en legt even zijn vrije hand in haar nek als teken van waardering. Ze heeft haar eerste straf goed doorstaan. Ze is hem niet tegengevallen.
De rest van de dag laat hij haar klusjes doen in huis. Ook om haar te leren waar ze alles kan vinden en wat en hoe hij de dingen wil. Daarbij laat hij haar zoveel mogelijk rondkruipen. Soms dienend met iets in haar mond. De krant. Zijn sleutelbos op zeker moment, omdat hij zijn notebook uit zijn wagen wil gaan halen. En Niksje gehoorzaamt hem prompt, en slaat braaf haar ogen neer, steeds wanneer hij haar kant opkijkt.
Ze leert het wel, denkt hij op zeker ogenblik. Het kan met haar nog best leuk worden.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?