Laatste wens
De Vlucht deel 27 slot Waarin wordt afgerekend
Het was doodstil geworden in het dagverblijf. De kring rondom het televisiescherm werd langzaam nauwer, en toen het scherm helderwit oplichtte, ging er een nerveuze zucht door de rijen. Ik zag Höberger en Broth naast elkaar in een stoel zitten, op het podium van de conferentiezaal. In de hoek van het beeld stonden Novodny en Jaroslaw. Kharg en Tuclun stonden achter de beide stoelen en hun ogen volgden elke beweging. Aan de zoldering zag ik de rijen haken hangen die zo lang gebruikt waren voor de kettingen van de Prijzenslag.
"Dit is een mededeling voor alle bewakers en alle meisjes in het dagverblijf," zei Novodny, terwijl hij zijn gezicht naar de camera toewendde. "Heinz Höberger en Boudewijn Broth zijn door een speciaal comité, bestaande uit Jaroslaw, Mandril en mijzelf, ondervraagd. Heinz Höberger heeft ons bekend dat hij schuldig is aan het tot tweemaal toe overtreden van de Gouden Regel. Boudewijn Broth heeft ons bekend, schuldig te zijn aan het tekenen van een overlijdensbewijs voor een slavin die niet dood was. Diezelfde slavin is vervolgens door Höberger en Broth via een ingewikkelde en langdurige procedure, omgebouwd tot een ander persoon."
Ik greep Esthers hand, die ijskoud was. Ze keek opzij met ogen die niet konden geloven wat ze zagen.
"Ik herinner me alles," fluisterde ze rillend en ik kneep in haar hand. Haar hand sidderde.
"Het speciale comité heeft besloten om Boudewijn Broth ter dood te brengen, wegens het vervalsen van een overlijdensbewijs, wegens het in het geheim uitvoeren van niet door het genootschap geautoriseerde medische ingrepen, en wegens het in het geheim hersenspoelen van een slavin die in eerdergenoemd document als overleden was opgegeven. Heinz Höberger zal ter dood gebracht worden wegens het tot tweemaal toe overtreden van de Gouden Regel, en wegens medeplichtigheid aan de geheime operaties op en de hersenspoeling van een als overleden aangemelde slavin. De executie zal voltrokken worden door een injectie. Aan beide veroordeelden zal thans gevraagd worden of zij nog een laatste wens hebben."
Kharg boog zich voorover naar dokter Broth, en dokter Broth fluisterde iets in zijn oor.
"Broth wil whisky," zei Kharg, en door de groep van meiden ging een nerveus gegiechel. Ik zag Esther met afschuw en doodsangst naar dokter Broth staren. Ik greep opnieuw haar hand.
"Hij zal nu boeten," fluisterde ik. "Eindelijk zal hij boeten."
Novodny staarde star in de lens.
"Sandra, heb je gehoord wat Höberger aan je vroeg?"
"Nee," schreeuwde Lidwien tegen het scherm, en ik zag Petra naar me omkijken. "Ik heb niks gehoord," zei ik onrustig, en Petra schreeuwde tegen me dat Höberger graag wilde weten op welke manier ik zijn plannen doorzien had.
"Hij kan je horen," zei Novodny.
"Sandra?" klonk Höbergers stem door de speaker, veel lustelozer dan de stem van nog maar een paar uur geleden. "Vertel me alsjeblieft hoe je hebt kunnen weten dat ik de Schim was. En hoe wist je het van Esther Kriele?"
"Laat hem stikken," siste Lidwien, en Petra en Anita fluisterden achter mijn rug dat hij dood moest, en dat elk geklets zinloos uitstel was.
"Eerst wil ik jou een vraag stellen... Heinz?" zei ik schor.
"Wat wil je vragen, Sandra?" klonk Höbergers stem, angstig, smekend bijna.
"Hoe heb je Ina vermoord, Heinz?" vroeg ik.
Höberger zweeg. Verschillende van de meisjes achter mij herhaalden mijn vraag. Hun woede siste door het dagverblijf. Höberger glimlachte vermoeid in de camera.
"Een pijnloze injectie," zei hij, en een huil van woede ging door de zaal. Er bestond geen slechtere leugenaar dan een ontwapende Höberger.
"Je liegt," zei ik kalm. "Hoe heb je haar vermoord? Met elektrische schokken, misschien? Bij iedere schok een ietsje meer volts en een ietsje meer ampères? Zodat het lekker langzaam ging?"
Höbergers ogen staarden naar het scherm. Zijn ogen smeekten als de ogen van een slavin die het bevel krijgt om zichzelf te compromitteren.
"Hoe bekeek je haar, terwijl je het deed? Niet met deze ogen, nietwaar? Godverdomme, wij kijken nog een heel stuk dapperder als we tegenover een psychopaat staan met een zweep in zijn handen. Jij draagt al jouw kleren nog, Heinz. Jij hebt het goed vergeleken bij ons, en bij Ina. Heb je haar het recht verleend om als een mens te sterven?"
"Het was één schok. Ze was op slag dood."
"Hoeveel schokken," gilde ik in de camera, en diverse meisjes achter me gilden ook. Höbergers ogen zochten panisch het geluid. Hij begon te rillen.
"Ik heb haar gedood met 162 elektrische schokken," zei Höberger.
"Mocht ze haar kleren aanhouden?"
"N.. nee."
"En was ze misschien geblinddoekt, zodat ze niet kon zien dat je het hendeltje overhaalde? Dat zou het wel spannender gemaakt hebben, nietwaar? Nou? Geef antwoord."
"Ze was geblinddoekt."
"En had ze een prop in haar mond? En was als ze een beest op een bank vastgebonden? En streelde je haar tussen haar benen elke keer wanneer ze levenloos werd?"
Mijn stem echode in het dagverblijf. Ik stond trillend van woede voor het televisiescherm, en ik zag Höberger slikken, voordat hij zijn hoofd boog.
"Vraag jij maar Petrus hoe ik het allemaal te weten gekomen ben," siste ik tegen het televisiescherm, en ik draaide me om van het scherm. Lidwien kwam op me af, maar ik ontweek haar. Ik rende naar het verlaten gedeelte van de zaal, en ik leunde tegen de donkere tafeltennistafel. Ik herinnerde me Höbergers laatste, laffe blik, en ik wilde hem niet eens meer zien sterven. Het was het niet waard, dacht ik, en ik balde mijn handen tot vuisten. Ik deed mijn ogen dicht en voelde de stress van de afgelopen dagen, de afgelopen maand. Hoeveel dagen waren het geweest, vroeg ik mezelf af, maar het antwoord kwam niet meteen.
Hij kreeg wat hij verdiende. Het was stil in het dagverblijf en ook op het televisiescherm was het stil. Dokter Broth kreeg ook wat hij verdiende, maar de rest zou straffeloos vluchten naar verre landen. Uiteraard zaten ze al het belastend materiaal vernietigen, of al vernietigd hebben. De banden, ook de videobanden zouden branden, want ze stonden erop terwijl ze knopen in touwen legden. De administratie zou vernietigd worden, de namen en adressen van de klanten, de catalogi die uitgegeven waren, de boeken met uitgaven en inkomsten, de jaarverslagen, de rapporten. Alle lijsten zouden vernietigd worden. Alleen hun namen, hun fantasienamen, zouden overblijven, en dat was het enige wat wij slavinnen van hen wisten. Later, morgen of overmorgen, zouden we signalementen geven, maar hun gezichten zouden vaag blijven en zonder een grijs uniform zou ik een gedeelte van de mannen op straat niet eens herkennen. Ik zou ze niet op straat tegenkomen, want ze zitten morgen allemaal in een ver land, zonder uitleveringsverdrag met Nederland. In een snelle auto waren ze over twee uur, het uur waarop wij naar buiten zouden gaan, op Schiphol. En als we buiten waren zou het nog wel even duren, voordat we de eerste politieman tegenkwamen. Wat is het eerste dat ik ga doen als ik straks buiten sta? Naar de sterren staren, denk ik. Naar de sterren staren en een enorme teug verse avondlucht inademen. Ik keek om, naar de tralieraampjes, en het was bijna donker geworden. Ik kon niet zien of het regende. Voor het eerst stoorde me dat ik niet wist wat voor weer het was. Misschien kon ik het zodadelijk nog even aan Mah-Jong vragen.
Een collectieve zucht van gemengde gevoelens, woede en opluchting, vertelde me dat het voorbij. Petra kwam omzichtig in mijn richting, en ze zag de tranen langs mijn wangen biggelen.
"Als ik helemaal niks had geweten," stamelde ik, maar mijn stem brak. Petra omhelsde me, en ik liet mijn hoofd rust vinden op haar borst. In plaats van klein en tenger voelde ze krachtig en rustig aan.
"Als het me had overvallen, dan weet ik niet of ik nee had kunnen zeggen," fluisterde ik op haar borst, en vervolgens gaf ik me helemaal over aan de huilbui die ik zo onderhand eindelijk verdiend had. Petra fluisterde in mijn oor dat iedereen me dankbaar was, en dat ik dapper was geweest, en razend slim.
"Ik ben niet dapper geweest," jammerde ik. "Ik had ja gezegd. Ik had waarschijnlijk ja gezegd."
"Dat weet je niet," fluisterde Petra in mijn oor. "En het heeft ook geen zin om het te willen weten. Het is voorbij, Sandra."
Godzijdank was het voorbij. Het leek alsof ik me het voor het eerst realiseerde. Ik huilde op Petra's borst, en ik deed het met overgave. Eindelijk hoefde ik de schijn niet meer op te houden dat ik iets wist waarvoor ik vermoord kon worden. Ik wist niets meer.
"We gaan ijsjes eten als we buiten zijn," zei Petra, en ik hoorde de opwinding in haar stem. Mijn tranen droogden op. Het gekwetter, veel vrolijker en opgewonder dan ooit, deed mijn oren bijna barsten. We gaan allemaal voor maanden naar de psychiater, was mijn laatste zwarte gedachte. Ik een maand, Maja vier maanden, en zo verder het rijtje af.
"Ja, we gaan zeker ijsjes eten," zei ik tegen Petra en ik begon haar schaamteloos te knuffelen.
We keken stilletjes toe hoe Mandril en Tuclun de klokken op de deuren schroefden. Novodny stond naast me, en hij vroeg me of ik de instructies begreep.
"Als de deur plotseling openzwaait, dan moeten we alsmaar rechtdoor lopen," zei ik. "Dat kan ik nog wel volgen." Novodny grinnikte.
"Ik wil het je toch nog een keer vragen."
"Wat?"
"Hoe je zoveel te weten bent gekomen."
"Bel me maar als dit alles achter de rug is," zei ik, want mijn stem was schor en ik was doodmoe. Bovendien had de onrust, de twijfel, voor de zoveelste keer toegeslagen.
"Lijkt me niet verstandig," zei Novodny. "Ik ben dan op de vlucht, weet je wel."
"Ik ook nog steeds, denk ik," zei ik. "En ik heb het nog makkelijk. Ik denk dat er meisjes zijn die de rest van hun leven op de vlucht blijven."
"Het spijt me," zei Novodny. "Het is niet veel, maar het is alles wat ik je aan kan bieden."
Ik keek opzij. Novodny's ogen leken veel op de ogen die ik in de pauzes tussen de afspraakjes had leren kennen.
"Ik weet niet zeker of ik hoop dat ze je snel te pakken krijgen," zei ik.
"Ik denk dat ik dat mag opvatten als de beste wens waarop ik mag hopen," zei Novodny, en hij maakte aanstalten om uit mijn leven te gaan verdwijnen. Ik voelde iets van binnen dat ik niet goed kon rijmen. Het leek alsof ik hem op een cynische manier zou gaan missen, de rest van mijn leven.
"De cassetterecorders op onze kamers," zei ik. "Denk daar maar over na als je op je zonnige strand in jouw verre land zonder uitleveringsverdrag zit." Novodny keek me wat onzeker aan. Toen verscheen er een ontstelde blik op zijn gezicht.
"Ik begin onraad te ruiken," zei hij. "Wat onvergeeflijk stom." Hij leek aanstalten te maken om alsnog de schuldigen ter verantwoording te roepen, maar in plaats daarvan begon hij te grinniken.
"Jullie lulden hele bandjes vol met de dingen die jullie wisten," zei hij en hij grinnikte harder. Het was inderdaad te gek voor worden dat mister Paranoia nooit bij die mogelijkheid had stilgestaan.
"Ik ga ooit nog eens een hartig woordje met Zadro wisselen," mompelde Novodny, voor hij zich naar me omdraaide.
"Heus, ik hoop dat je nog lang en gelukkig leeft," zei hij, en hij zwaaide naar me bij wijze van afscheid. Ik zwaaide langzaam naar hem terug en keek hem na, terwijl hij door de klapdeuren verdween. Een minuut later verdwenen de laatste twee bewakers, Mandril en Tuclun, uit het dagverblijf. Mah-Jong had zich bij de deur nog omgedraaid, en hij had niet zeker geweten of het gepast was om naar me te zwaaien. Ik stak aarzelend mijn rechterhand op en plotseling voelde ik me vergevingsgezind. Hij lachte schuchter, terwijl ik hem een toch nog gulle glimlach schonk. Hij leek zowaar verlegen onder de aandacht van een leuk meisje. Nee, Mah-Jong, je oren zijn te groot.
Ik draaide me om en zag de meisjes stil en moe een fauteuil opzoeken. Dat was een goed idee, bedacht ik, en ik verhief mijn moede lichaam op mijn benen.
Ik keek om me heen, en ik zag hoe meisjes elkaar hun dromen vertelden, nadat ze elkaar hun angsten ingefluisterd hadden. Ik keek naar meisjes die langzaamaan stilletjes en verdwaasd voor zich uit staarden. Nu, nu iedereen zo langzamerhand geloofde dat het echt voorbij was, kwam de vraag wanneer het ooit écht voorbij zou zijn. Ik zag Lorraine zitten, haar hoofd in haar handen, en ik vroeg me af of ik haar ooit blozend en lachend zou tegen kunnen komen in een stad. Ik zag Monique zitten, die na een paar honderd afspraakjes te hebben overleefd, eindelijk tegen Jacqueline kon zeggen hoeveel en hoe vaak ze had gehaat. Ik zag Maja zitten, versteend op een stoel, en het leek alsof ze de film alweer voor de tweede keer draaide, de eerste keer op weg naar de eerste keer dat het niet langer pijn zou doen.
Ik zag Lidwien zitten met een schaduw in haar ogen die ze niet langer hoefde te verbergen. Ik liep naar haar toe en ze begroette me met vochtige ogen.
"Wie is tegenwoordig minister-president," vroeg ze, en ik proefde de vertwijfeling in haar stem. Ik pakte haar hoofd en schouder, en ze leunde tegen me aan.
"Het is nog niet over, ik weet het," zei ik zacht. "Ik voel het zelf ook."
"Straks vliegt de hele zooi met één grote knal lucht in," zei Lidwien.
"Is dat zo?" vroeg ik. "Heeft iemand je dat verteld?"
"Ze kunnen niets achterlaten," zei Lidwien en plotseling dacht ik aan mijn dagboek, dat onbereikbaar ver weg in mijn cel lag te wachten op een nieuwe, de allerlaatste episode. Eindelijk een blije episode. Plotseling speet het me ontzettend dat ik er niet aan gedacht had om het mee te nemen, onder mijn trui te stoppen voordat ik de meisjes ging bevrijden. Koortsachtig probeerde ik me te herinneren of er nog bewijsmateriaal, belastend materiaal, te vinden zou zijn. Weinig, bedacht ik, verdomd weinig. Het was maar goed dat het in vlammen op zou gaan. Toch bleef ik de spijt voelen. Het was iets van mezelf. Het was het enige van mezelf dat ik zou kunnen meenemen naar boven. Straks, als we naar buiten konden, zou ik het nog kunnen ophalen. Ik wist niet zeker of ik het zou doen. Ik wist bijna zeker dat ik het niet zou doen, want straks zouden we allemaal haast hebben.
Lidwien leek bijna te slapen op mijn schouder. Haar wang voelde warm en rustig aan. Ik keek naar rechts, waar Nathalie zat. Zij had Juanita's wang op haar schouder liggen. Ze lachte breed naar me.
"Jij bent helemaal te gek, weet je dat?" zei ze, en ze strekte haar hand uit om me een duwtje in mijn zij te geven. "Dankzij jou ben ik zo blij."
"Ik heb niks gedaan."
"Je hebt alles gedaan," zei ze.
"Ik kon het niet helpen dat hij op me viel. Ik heb geen aanleiding gegeven," zei ik, en mijn spottende lachje bevroor op mijn lippen.
"Je wist het van Esther. Je kende Esther helemaal niet."
"Ik kende haar wel," en ik begon te praten over Harry Kriele en het café waar ik getapt had. Ik praatte een tijdje door, ook over de bandjes en de gaatjes in de beveiliging, maar Nathalie luisterde niet echt en ik wist niet echt meer wat ik zei. Het was beter om te zwijgen en rond te kijken. Ik hoorde Sheila zachtjes in Maja's oor fluisteren dat ze niet altijd zo aardig was geweest. Ik zag een traan langs haar wangen biggelen. Ik wist dat ze terugdacht aan Petra, haar Petra. Ik voelde de aanvechting om naar haar toe te gaan en haar te vertellen dat ik begreep waarom ze niet altijd even aardig was geweest. Ze zag dat ik naar haar keek, en ze lachte door haar tranen heen. Ik lachte naar haar. Oh, wat was het goed om vrij te zijn. Ik keek naar de deur, en hoorde de klokken tikken, over het zachte geroezemoes van de pratende meisjes heen. Er waren steeds minder pratende meisjes. Voor iedereen begon het besef van de vrijheid groter te groeien, te groot om het te bevatten.
Ik voelde Karins, Esthers, hand op mijn schouder en automatisch legde ik mijn hoofd erop.
"Hoe voel je je?"
"Te moe om er goed over na te denken," mompelde Esther. "Ik ben dankbaar, en dat is alles."
"Ik ben ook dankbaar," zei ik, en ik vlijde mijn wang tegen haar hand aan.
"Heb je zin om te tafeltennissen?" zei ze, en ik keek op. Haar ogen twinkelden.
"Ik ook niet," zei ze, en ze begon te giechelen.
"Weet je alles?" vroeg ik.
"Te veel," fluisterde ze. "Het lijkt... het lijkt alsof ik me helemaal suf ren. De grens is er nog steeds, maar de wachttorens zijn weg."
"Weet je hoe ze het gedaan hebben?"
"Ja, dat weet ik," fluisterde ze en ik voelde haar schouder tegen de mijne rillen. "Maar ik wil er liever nu niet over praten."
Ik pakte haar hand in haar schoot, haar hand die niet langer ijskoud was. Ik wreef voorzichtig over haar hand en ik beloofde haar dat we samen ooit alles achter ons zouden laten. Esthers ogen keken roodomrand naar me op.
"Ik win van je, hoor, de volgende keer," zei ze.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?