Eindspel
De Vlucht deel 25 Waarin iemand schaakmat komt te staan
Ik had me proberen voor te bereiden. Gisteren, vannacht voor het slapengaan, midden in de nacht toen ik wakker werd en niet meer kon slapen, en vanochtend probeerde ik te bedenken wat er zou kunnen gebeuren. Wat zou ik kunnen doen en wat zou ik niet kunnen doen? Welk woord en welk minuscuul gebaar zouden geen argwaan wekken? Welke blik zou hem kunnen betoveren? Wat zou de grens zijn tot waar ik kon gaan? Wilde ik wel zover gaan dat ik het initiatief nam? Kon ik het mezelf wel aandoen om een actieve rol te spelen?
Nu liep ik dan door de gangen, op weg naar Höberger. Officieel wist ik niet waarom ik bij hem geroepen was, maar omdat ik niets bijzonders gedaan had, en omdat er vanochtend in het dagverblijf niets was voorgevallen waarvoor ik ter verantwoording geroepen zou kunnen worden, leek het te gaan om wat Novodny me had voorspeld. Of had hij toch iets ontdekt? Waren de bandjes ontdekt? Was ik samen met Jeanny gezien? Had Mah-Jong een nadere toelichting gegeven over zijn aanvaring met mij (nou ja, mijn aanvaring met hem dan)? Had... STOP, dacht ik keihard en nadrukkelijk, terwijl ik rustig bleef sloffen door de gangen met Zeravyn schuin achter me. Ik had het gevoel dat mijn innerlijke, verborgen zenuwen, in mijn schouders zichtbaar moesten zijn. Zelfs Zeravyn zou argwaan kunnen krijgen, laat staan dat Höberger argwaan zou kunnen krijgen. De moed zonk me in de schoenen, voelde ik, maar ik moest door. Ik moest gewoon blijven doorlopen.
Höberger was nog bezig met een stapeltje dossiermappen terug te zetten in het stapeltje dossierkasten tegen de muur voorbij zijn bureau. Hij verzocht me om plaats te nemen.
"Je kunt alvast wel even in dat mapje op het bureau kijken. Er komt binnenkort een nieuwe catalogus uit, en we hebben besloten dat we een paar foto's van jou gaan vervangen. Bekijk de foto's die in het mapje zitten maar even, en vertel me welke van de foto's je het meest geschikt vindt om in de nieuwe catalogus te komen."
Het waren er drie. Op de eerste foto lag ik nat van het zweet op de kast, geboeid met het springtouw. De hand van mijn belager, de gymnastiekleraar van een aantal dagen (het leek een eeuwigheid) geleden, was druk doende met het oprollen van mijn gympakje. Ik schrok van mijn eigen blik. Achter mijn halfgeopende oogleden keek ik naar mijn werkeloze armen, maar de manier waarop ik keek suggereerde niets van misbruik of onrecht. Met een gelaten glans, een glans van een gedwee geduld, lag ik te wachten op de dingen die komen gingen. De dingen die komen gingen leken me niet bepaald te beangstigen.
"Dat is een mooie, nietwaar? Er is nog niet zoveel actie, maar de suggestie van wat er komen gaat is zeer prikkelend."
Alles was aanwezig, de zelfgenoegzame glimlach en de lijzige, vergenoegde stem. Hij was me aan het treiteren en hij genoot ervan. Ik pakte de foto om hem onder de andere twee te stoppen. Ik zag mezelf vanuit een ooghoek, ditmaal volledig naakt, volledig weerloos hangend. De zweep flitste wazig in de richting van mijn rug en ik, het lijdend voorwerp, hing met een diep gebogen hoofd, mijn haren bedekten mijn gezicht als een waaier, te wachten.
"We denken erover om jou wat meer prikkelend, wat meer heimelijk, te presenteren. In jouw geval mag er wat voor de verbeelding overblijven. Je bent namelijk een te bespelen slavin."
"Waarom dan deze foto?"
"Het is een mooie foto. Het is een kandidaat. Ik heb mijn keus nog niet gemaakt. Jij gaat me helpen om de definitieve keuze te maken."
Ik wist dat Höberger zag dat ik deze foto nauwelijks durfde en nauwelijks kon bekijken. Het beeld was te schaamteloos en te rauw. Het was onverdraaglijk om te willen weten dat er dergelijke beelden van mijzelf bestonden. Hoewel ik wist dat er inmiddels hele videobanden van mijzelf geschoten waren, videobanden waarop ik alles aan hen gaf wat ik te bieden had, wilde dat nog niet zeggen dat ik daar zomaar naar kon kijken. Ik wilde helemaal niet meer kijken. Met een wat wilde, overdreven resolute beweging haalde ik de derde en laatste foto tevoorschijn. Ik wist van te voren al wat ik te zien zou krijgen, maar nog steeds brak me het zweet uit toen ik eindelijk de moed had opgebracht om het te bekijken. Daar hing ik. Alles was zichtbaar: het gele licht, de kaars, de kettingen. Mijn lichaam was zichtbaar. Mijn ogen, die de spiegel doorboorden, waren zichtbaar. Mijn handen trilden terwijl ik mijn blik afwendde, naar opzij, naar het neutrale grijze tapijt.
"Vind je de foto niet mooi?" vroeg Höberger, en zijn spot sneed door mijn buik.
"Je weet wat ik vind," mompelde ik, terwijl ik diep ademhaalde om het gevoel van wanhoop, vermengd met het gevoel van haat, de lust om te gaan gillen, de lust om hem naar zijn keel te vliegen, af te schudden. Ik mocht en ik kon niets uitrichten.
"Ik weet van niks," zei Höberger. "Ik vind het een mooie foto. Een prachtige foto zelfs."
"Dat zal best," mompelde ik.
"Welke foto zou jij het meest geschikt vinden om in de catalogus te zetten?"
Natuurlijk was de eerste foto het best, omdat die me het minst compromitteerde, omdat die het minste vlees liet zien. Ik wist echter dat Höberger een spelletje aan het spelen was. Ik wist dat hij allang had besloten om de derde foto te kiezen. Dat gelul over heimelijk gepresenteerd worden, geloofde ik natuurlijk nooit.
"U kiest toch de derde," zei ik stuurs, terwijl ik mijn nog altijd trillende handen in mijn schoot verborg.
"Waarom? Waarom denk je dat ik de derde foto het mooist vind?"
"Je ziet het meeste vlees," mompelde ik.
"Op de tweede foto staat het meeste vlees. Je kut staat prominent middenop de compositie."
Ik huiverde, terwijl ik star naar mijn verstijfde lichaam op de stoel bleef staren. Ik kon hem nu niet aankijken. Ik kon die staalblauwe ogen niet zien.
"Ik kies de tweede foto," zei Höberger. "Haal die maar tevoorschijn en verzin een mooi onderschrift voor me."
Terwijl mijn vingers aanstalten maakten om snel, zo gevoelloos mogelijk, te doen wat hij zei, zodat ik er vanaf zou zijn, protesteerde mijn buik, mijn gevoel, mijn ziel. Ik dwong mezelf om hem aan te kijken.
"De tweede foto is verschrikkelijk," zei ik.
"Maar ik kies hem toch," zei Höberger. "Je wilde toch het meeste vlees?"
"Ik wil de eerste foto," zei ik.
"Te laat. Daarnet had je de kans om te kiezen. Toen wilde je niet, omdat je, fatalistisch als je bent, dacht ik dat ik al voor de derde foto had gekozen. Je dacht het verkeerd, maar jouw kans om te kiezen is voorbij."
Zijn ogen bekeken me streng en ontevreden, maar ik zag de heimelijke glans waarmee hij zich achter die ogen, onder het bureauoppervlak tussen zijn benen, zat te amuseren. De aanvechting om op te staan en hem in zijn gezicht te spugen, was bijna te groot om weg te slikken. Ik bleef hem aankijken, terwijl ik de tweede foto naar boven haalde.
"Je waant je in de hemel als zij haar hel beleeft," zei ik, zacht maar minachtend. Ik zag een spier bij zijn mondhoeken vertrekken.
"Dat is een onderschrift van niks. Dat is wat jij onder elke foto zou willen zetten. Wat jij ziet doet niet ter zake. Ik wil dat je me vertelt wat de klant ziet."
Ik wilde hem blijven aankijken. Ik wist dat het hem macht ontnam als ik hem kon blijven aankijken. Ik wist, ik hoorde het in zijn niet-gespeelde irritatie, dat hij ervan baalde.
"De klant ziet hetzelfde als ik. Alleen vindt hij het waarschijnlijk leuk dat ik helemaal tot moes geslagen wordt."
"De klant wil helemaal niet dat jij tot moes geslagen wordt. De klant wil zich uitleven, okee, maar hij wil dat je de pijn aankunt en dat je de vernedering trotseert. Dat is zijn grote droom. Jij levert die droom, Sandra. Jij bent één van de meisjes die een klant dat kunnen aanbieden."
Zijn pupillen leken inmiddels een dodelijke, verzengende straal te herbergen, een straal die me deed blozen, terwijl ik tegelijkertijd verkilde van angst. Wat wilde hij?
"Zoveel kan ik niet. Toen," Mijn stem brak, terwijl ik met mijn vinger op de foto tikte. "Toen trotseerde ik helemaal niks meer."
"Misschien is dat zo. Jij weet dat beter dan ik. Maar de klant kan het niet zien. Hij kan jouw ogen niet achter jouw haren ontwaren. Misschien glanzen die ogen wel van lust?"
"Die ogen zagen helemaal niets meer," zei ik zacht, terwijl mijn hart zich afvroeg wanneer hij eindelijk zou ophouden met me te treiteren.
"In acht afspraakjes ben je gestegen van 1750 naar 2800 gulden. Aan het eind van volgende week, na jouw tiende afspraakje, sta je op iets meer dan 3000 gulden, en dan zit je bij de absolute top. Maar vanaf die tijd zul je het ook moeilijk krijgen, want je zult een zeer hoog gemiddelde moeten verdedigen, een hoger gemiddelde dan Jacqueline of Sheila. De klanten zullen bovendien steeds meer van jou verwachten, want ze kopen jou in de verwachting dat ze een topper hebben gekocht. Met een beetje gehoorzaamheid uit angst red je het dan niet meer."
"Wat gebeurt er met me als ik het niet redt? De regel is toch..."
"De regel is dat 1000 gulden de limiet is," zei Höberger, maar zijn ogen glansden onheilspellend. "Maar dat wil niet zeggen dat slavinnen die hun best niet doen, wel eens een beetje bijles krijgen. Jacqueline heeft dat wel eens gehad. Ze begon met een hoog bedrag omdat ze mooi is, en ze wist haar prijs te verhogen omdat ze goed haar best deed. Maar na een half jaar zakte ze plotseling 500 gulden omlaag. Toen heb ik haar een tijdje onder handen genomen, en sindsdien heeft ze bijna niet meer onder de 3000 gulden gestaan."
"Noblesse oblige," mompelde ik zachtjes.
"Dat mag je wel zeggen," zei Höberger. "Jij hebt een grote potentie, want je haalt de hoogste cijfers van iedereen. Er is maar één meisje dat het net zo goed deed als jij in haar eerste maand."
"Wie is dat," vroeg ik zo automatisch mogelijk. Ik wist het antwoord. Het brandde in mijn slokdarm.
"Het is al een tijd geleden dat ze hier was. De reden dat ze hier nu niet meer is, heeft overigens niets te maken met haar kwaliteiten als slavin. Ze werd ziek en ze stierf. Een tragedie."
"Een groot verlies," mompelde ik. Höberger was inmiddels opgestaan, om met zijn handen op zijn rug heen en weer te ijsberen, zoals hij wel vaker deed.
"Voor de penningmeester," voegde ik zachtjes toe, maar Höberger hoorde me goed genoeg. Hij kwam zelfs met een schok tot stilstand. Hij draaide zich naar me om, bij de hoek van zijn bureau.
"Goudmijntjes moet je exploiteren," zei hij. "Je zult niet alleen bij elk rendez-vous 3000 gulden of nog meer in het laatje brengen, maar je zult ook hoog gaan scoren in onze video-top 10, aan het eind van het jaar. Dat betekent voor jou, dat je dan naar het feestmaal mag om met de leden van ons genootschap kennis te maken. Met je kleren aan."
"Brengt dat geld op, die video-top 10," vroeg ik zo nuchter, zo onaangedaan mogelijk. Zijn spot zou me enkel onzichtbaar, diep van binnen, beroeren.
"Natuurlijk. De entreeprijs is tamelijk fors."
"En de films worden zeker bij opbod verkocht?"
"Dat zou stom zijn," zei Höberger. Hij stond nu vlakbij me, naast me, naast de rugleuning van de stoel. Ik voelde zijn handen in de buurt van mijn schouders hangen. Ik voelde de mogelijkheid dat hij mijn schouders zou aanraken. "Zo'n film zou het de politie wellicht een ietsje te gemakkelijk maken."
"Ik hou het gewoon niet vol," mompelde ik, terwijl mijn schouders voor zijn ogen huiverden, terwijl mijn hoofd voor zijn ogen daartussen omlaag zakte. "Ik heb ook nog elke week zo'n extra afspraak. Een mister X."
Zou hij betalen, bedacht ik plotseling. Wat was het ook al weer. Twintigduizend gulden? Hij moest wel betalen, want mijn special dates moesten in de boeken komen. Plotseling had ik het krankzinnige idee dat ik hem blut wilde laten gaan, dat ik de bank over de kop wilde spelen.
"Ja, en dat levert helemaal geld op als water. Als die mister X blijft terugkomen, dan wil ik er het aantal afspraakjes wat je hebt, wel voor verminderen."
Toen pakte hij mijn schouders, mijn schouders die huiverden onder zijn aanraking. Het waren de handen van mister X, van de Schim. Er was geen twijfel mogelijk. Hij liet mijn schouders weer los. Was dit genoeg? vroeg mijn verwarde en onzekere hoofd. Was dit genoeg om de controlekamer in rep en roer te brengen? Het was niet genoeg, wist ik.
"Is dat een aanbod?" vroeg ik. "W... wilt u dat ik beter mijn best doe bij die... die mister X?"
"Ik weet niet hoe goed je je best doet bij mister X," zei Höberger achter mijn rug. "Hij is tevreden over jou, dat weet ik wel, maar verder weet ik niets van hem."
"Als hij maar betaalt," zei ik en of ik wilde of niet, mijn lichaam verstarde en verstijfde, in afwachting van iets, een nieuwe aanraking misschien.
"Een beetje dwars zul je altijd wel blijven," zei Höberger en ik wist dat hij glimlachte. Zijn hand ging rakelings langs de rugleuning van de stoel. Mijn haren kietelden erlangs. Ver van mijn haren, diep in mijn buik, zwol de spanning aan.
"Sorry, papa," mompelde ik. Het klonk potsierlijk en grotesk, en het klonk als bijtende spot. In twee stappen stond hij voor me om me hard in mijn gezicht te slaan. Toch verrast door zijn heftige reactie zakte mijn gezicht voor even omlaag, zodat de pijn verborgen werd door mijn haren.
"Spelletjes speel jij met de klanten. Niet met mij. Begrepen?"
Tergend langzaam vocht mijn hoofd zich omhoog, zodat mijn angstige, beduusde ogen naar de zijne opglansden.
"Ik heb het begrepen," prevelden mijn zachtjes sidderende lippen. In een oogwenk, een onderdeel van een seconde, begreep ik dat ik hem alles gaf wat een slavin haar meester te bieden kan hebben. Mijn ogen, die aanstalten maakten om terug naar de grond te vluchten, bleven hem aankijken. In Höbergers ogen sloop iets wat geen boosheid was. Zijn handen trilden. Hij legde ze op zijn rug, en hij draaide zijn lichaam een kwartslag, en hij zette een eerste nijdige stap van een nieuw rondje ijsberen.
"Jij had iedere man met de juiste snaren kunnen breken," mompelde hij toen. "Als je vrij was geweest, maar dat ben je niet. En als je hier niet was geweest, dan had je waarschijnlijk niet geweten wat voor snaren je kon breken. Misschien dat je het ooit ontdekt zou hebben, maar..."
Hij draaide zich om. Zijn ogen stonden gekweld, ten prooi aan een dodelijke spanning. Zijn ogen waren afgewend van de camera, die een close-up aan het nemen was van het kale plekje bovenop zijn hoofd. Toen zette hij twee stappen en hij pakte mijn arm. De stoel wankelde op haar poten terwijl hij me overeind trok. Hoewel ik wist dat dit zou kunnen gaan gebeuren, voelde ik me hulpeloos en volledig overdonderd toen hij me een kus gaf, vol op mijn mond, vol op mijn lippen. Hij liet me los om me hijgend, met speeksel rondom zijn lippen, te bekijken. Ik bekeek hem met ogen die niet wisten wat ze moesten denken of doen.
"Ik zou je vrij kunnen laten," siste hij. "Dat zou ik kunnen doen."
Het gebeurde, besefte mijn tollende hoofd, voordat ik besefte dat het al gebeurd was. Er was nu genoeg. Hij was al verloren. Maar voordat hij verloren was, stond hij rillend van spanning en emotie voor me. Hij wachtte op antwoord, een woord, een gebaar.
"Wat... waar heeft u het over?" vroeg ik, oprecht verbijsterd, en het zelfgenoegzame, voldane glimlachje sloop terug in zijn ogen. Zijn ogen die niet langer verborgen dat ik meer was dan een praalstuk in de etalage.
"Dit is een aanbod," zei hij, en hij zette een stap. Mijn handen vlogen naar voren, maar verstarden in de lucht. Hij kwam tussen mijn handen en was vlakbij me. Zijn hand strekte zich uit, en mijn wang huiverde toen hij haar streelde. Mijn wang wendde zich niet van zijn hand af.
"Je moet alles aankunnen," zei hij. "Alles waar mijn verdorven geest naar zou kunnen verlangen."
Ik zette een stapje terug, maar de hand ging met mijn hoofd mee. Ik blikte naar hem op toen hij me nogmaals streelde, toen zijn hand me nog duidelijker liet blijken dat het geen grapje en geen spelletje was.
"Daarboven is licht, Sandra. Zonlicht. En er is frisse lucht. En je mag elke dag uitslapen. En je bent omringd door luxe en vertier. Je mag zelfs vrienden en vriendinnen hebben."
"W.. wat... wat wil je van me? Wil je me..."
"Ik wil je uitkopen als je me belooft dat je alles aankunt. Als je me belooft dan je in alles voor me klaarstaat. Als je me belooft dat..."
Zijn hand gleed via mijn kin naar mijn hals. Hij vond een sproet, waarin hij zijn nagels zachtjes liet krassen. Ik slaakte een diepe zucht en kneep mijn ogen dicht. De radeloosheid borrelde in mijn buik. Moest ik nu ja zeggen? En als ik nee zei, zou ik dan meteen naar dokter Broth worden gebracht? Als ik nee zei, dan zou ik dopjes voelen, bedacht ik, en hij voelde mijn huivering. Plotseling maakte hij de knoopjes van mijn bloes los, sneller en zekerder dan zijn aanrakingen waren geweest. Hij had beslist dat woorden verder overbodig waren. Uit mijn reacties, mijn gebrek aan afweer, had hij opgemaakt dat ik zijn aanbod had aangenomen. En nu ging hij zijn cadeautje uitpakken.
Hij sloeg de panden van mijn bloesje om, en met een liefdevolle glimlach, een bezitterige glimlach, wreef hij mijn schouders bloot. Hij keek in mijn ogen en hij slaakte een zucht.
"Ik zou je kunnen vastbinden in de stoel en de rest van de middag zou ik naar je kijken. Alleen maar naar je kijken. Ik kan ook zacht en romantisch zijn, Sandra."
"Ik...," mijn schouders wrikten en zijn voorzichtig strelende hand liet me onrustig los. Voor het eerst zag ik paniek, een glimp van wanhoop, in zijn ogen. Ik wist niet wat ik moest doen. Stel je voor dat hij me vanmiddag nog naar boven zou brengen, als ik ja zou zeggen.
"Hoe doe je het dan? Het kan helemaal niet. De bewakers... ze zullen het nooit goed vinden."
"Ik neem je mee naar dokter Broth, Sandra," zei Höberger, terwijl hij zijn hand opnieuw verliefd naar me uitstrekte. Hij liet zijn knokkels op mijn boezem landen.
"Hij geeft je een spuitje en je zult een tijdje slapen. Je zult er niets van merken dat je er lijkbleek bij ligt. Je zult niet merken dat je roerloos en levenloos bent, dat jouw hartslag heel zwak is en heel traag. Je bent ziek, en volgens dokter Broth ben je zo ziek dat het afwachten is of je de ochtend haalt. De bewakers zullen er wel voor passen om aan je ziekbed te gaan zitten. Ze zullen het helemaal niet prettig vinden om je levenloos te zien liggen. Ze zullen niet toekijken hoe dokter Broth voor jouw leven gaat vechten."
Zijn hand streelde mijn boezem, en ondanks mijn verwarring en mijn onrust deed hij iets met mijn tepels. Het was de roes van de stiekeme overwinning, hoop ik, maar ik weet het niet zeker.
"En dan?" vroeg ik zachtjes, half in tranen en half van plan om straks met hem mee te gaan.
"In de kelder sterf je vannacht, in dokter Broths operatiekamer. Jouw lichaam wordt naar boven gebracht, maar in plaats van het in een diep gat te gooien leg ik het op mijn bed. En dan wacht ik tot het slaapmiddel is uitgewerkt."
"En dan?" vroeg ik, terwijl Höbergers hand aan mijn navel peuterde, terwijl zijn ogen gefixeerd waren op mijn lichaam, mijn attracties.
"Dan zeg ik dat ik van je hou, Sandra," zei Höberger en zijn ogen twinkelden terwijl zijn lippen me langzaam maar zeker begonnen te naderen. Mijn handen kwamen langzaam maar zeker omhoog, maar ik vond zijn middel, de stof van zijn gladde grijze overhemd. Mijn oogleden zakten langzaam omlaag, in afwachting van zijn kus, die in mijn buik als een steen zou neerplonzen, terwijl mijn lippen haar als mijn overgave zouden moeten accepteren. Mijn oogleden schoten omhoog bij het eerste gerucht, en een seconde later vloog de deur open. Ik voelde Höbergers lichaam bevriezen, voordat de kamer plotseling vol was van geluiden. Ik sprong achteruit en Höbergers handen grepen in het luchtledige. Toen hij zich omdraaide naar Jaroslaw en Novodny, was er niets tussen de loop van hun pistolen en zijn borst.
"Wat is hier gaande?" vroeg Jaroslaw uiterst kil, alsof hij al behoorlijk goed wist wat hier gaande was. Ik sloop nog verder weg, tot ik achter het bureau was, tot het onmogelijk was dat Höberger met een snoekduik een levend schild voor de pistolen van me kon maken. Ik realiseerde me dat hij dat op het laatste moment, met de laatste greep van zijn handen, geprobeerd had. Alleen omdat hij compleet verrast was en ik maar een beetje, was ik hem te snel af geweest. Ik stond te trillen op mijn benen, net als Höberger.
"Ze weigerde om een foto uit te kiezen en ze weigerde vervolgens om haar best te doen, een leuk onderschrift te verzinnen." Vervolgens zag ik zijn rug verstarren.
"Hoe kan het dat de indicator..." begon hij, en hij maakte aanstalten om zich om te draaien.
"Geen beweging," zei Novodny. "En doe je handen ook maar eens netjes omhoog."
Hij wachtte tot Höberger, ongetwijfeld met een blik die twijfelde tussen kille haat en woedende ontzetting, zijn handen hoog de lucht in had gestoken.
"De indicator waarschuwde je niet, omdat ik in de controlekamer op code 41 was overgeschakeld. Ik hoop dat ik je niet hoef uit te leggen, dat we alles hebben gezien, en dat jouw smoesjes, dat je haar wilde straffen waarschijnlijk, dat je net bezig was met de dopjes te plaatsen, geen zin hebben. Je hebt de Gouden Regel overtreden."
Dat was luid en duidelijk, vond ik, en Höberger vond dat ook, want hij was verrassend sprakeloos. Jaroslaw kwam naar voren, en terwijl hij liep, maakte hij de handboeien los van zijn holster.
"Waarom stond code 41 aan," siste Höberger. "Sinds wanneer is er een noodsituatie zonder dat ik daartoe opdracht geef."
"Hou je mond en haal geen geintjes uit," zei Novodny, en zijn vinger kromde zich nog wat verder om de trekker. Uit zijn blik bleek niet dat hij van plan was om te gaan zeggen dat het allemaal een grapje was, dus Höberger koos eieren voor zijn geld, en zweeg totdat zijn handen achterop zijn rug geboeid waren. Novodny knikte met zijn hoofd in de richting van de deur en Jaroslaw begon Höberger voor zich uit te duwen. Ik zag een glimp van de haat in zijn ogen, de haat die tot ontploffing kwam op het moment dat hij langs Novodny moest paraderen als afgezette leider.
"Je hebt dit op touw gezet," siste hij. "Wat heb je haar beloofd om haar te laten meespelen? Gouden bergen, zeker?"
Vervolgens gooide Novodny de deur achter Jaroslaw dicht. Hij grijnsde terwijl hij me aankeek. Ik legde de laatste hand aan het in orde brengen van mijn bloesje. Novodny drukte ik een knop in op het grote schakelbord op het bureau
"Mannen, jullie hebben gezien dat Höberger is gearresteerd op verdenking van het overtreden van de Gouden Regel. Op dit moment geef ik de leiding in de controlekamer aan Zadro, en tot het moment dat Jaroslaw en ik terugkeren, doen we niets. Straks gaan we vergaderen. En Zadro, het lijkt me niet langer nodig om code 41 ingeschakeld te laten."
Novodny wachtte vijf seconden en drukte een knop op het schakelbord in.
"Als code 41 nog ingeschakeld was geweest, dan was de grote rode lamp gaan branden," zei hij, en hij draaide zich om, om tegen het bureau te leunen.
"Je hebt het fantastisch gedaan," zei hij, en in zijn stem klonk oprechte bewondering. "Jaroslaw heeft niet één keer geopperd dat jij ook in het complot zit. Je had zijn gezicht moeten zien toen Höberger je voor het eerst kuste."
Ik accepteerde zijn compliment met een beleefd knikje. Ik voelde iets van opluchting, maar nog meer voelde ik een nieuw soort wantrouwen. Eerst zien en dan geloven, dacht ik.
"Niemand weet nog dat jij in het complot zit, en dat wil ik zo houden, want het is niet nodig dat iemand het weet. Ik moet zodadelijk terug naar de controlekamer, anders denken ze straks nog, als ik met jou blijf kletsen, dat ik mijn gang ga nu Höberger betrapt is, en voor nu breng ik je terug naar je cel. We gaan eerst vergaderen en voorlopig kan ik je nog niet zeggen wanneer we de boel hier gaan ontmantelen."
"Mag het dagverblijf niet opengaan? Van de meisjes weet nog niemand dat het over is?" Ik aarzelde, voordat ik aan Novodny vroeg of het echt over was. "Of had Höberger toch gelijk met zijn gouden bergen?"
"Het is over, alleen moet je nog even geduld hebben. Kom."
Op zijn wenk begon ik aarzelend te lopen, maar bij de deur zei ik tegen Novodny, dat als het niet over was, hij het me nu wel kon vertellen. Ik hoorde de snik, de hopeloosheid in mijn stem.
"Het is over," zei Novodny. "Dat is zeker. Alleen zijn de bewakers natuurlijk in rep en roer op dit moment. Jaroslaw en ik zullen voor hen als nieuwe leiders moeten optreden nu Höberger weg is. Als we de orde niet herstellen, dan konden er wel eens echt vervelende dingen gebeuren. In een situatie van anarchie gaan soldaten vaak plunderen en vrouwen verkrachten. Je wil toch niet dat de bewakers zich uit gaan leven nu de kat van huis is?"
"Nee, dat wil ik niet," zei ik, terwijl ik de camera's nog altijd zag rondspieden, terwijl ik wist dat de controlekamer me nog steeds zag lopen, schuin voor Novodny, sloffend, net als de dagen hiervoor. Was er wel iets veranderd, bleef het in mijn hoofd hameren.
"Ik zal proberen om zo snel mogelijk te regelen dat iemand met jou meekan, zodat je je vriendinnen op de hoogte kan stellen. We zullen het alleen druk hebben. Om maar eens iets te noemen zullen we alle afspraakjes voor vanavond moeten afzeggen."
"Mah-Jong kan wel weg," mompelde ik. "Die zit toch alleen maar hulpeloos te kijken."
Novodny grinnikte achter mijn rug, terwijl ik halt hield voor mijn eigen celdeur.
"Volgens mij kan jij de tent wel overnemen," zei hij, terwijl de sleutels rinkelden. "Je weet meer van de gang van zaken dan sommige bewakers."
"Nee, dank je," zei ik, terwijl ik als een gevangene naar binnen liep. Hoe lang nog? vroeg ik mezelf met iets van vertwijfeling af.
"Op zijn laatst morgenochtend mogen jullie vertrekken," zei Novodny. "Maar op het moment heb ik het razend druk, dus je moet nog even wachten." Vervolgens knarsten de grendels.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?