| Gepost op zaterdag 24 mei 2014 - 12:20 pm: | 
|
|
Het meisje met de gitaar: deel 4
Toen ze in de spiegel keek zag ze rode puntjes rond haar tepels net alsof ze gebeten was. Ook haar bovenarmen waren blauw gekleurd. Het leek net of er vingerafdrukken op stonden. Ze herinnerde zich niet dat de turnleraar dit gedaan had. Verbijsterd gilde ze.
Bijna meteen vloog de deur van haar slaapkamer open. Madame La Noire keek haar verbaast aan.
“Wat gebeurt er?”
Mevrouw La Noire nam het gillende meisje vast. Ze moest haar enkele keren schudden om haar te bedaren.
“Rustig maar… Rustig!”
Sussend legde ze Moos hoofd op haar boezem. Ze prevelende lieve woordjes terwijl ze over Moos rug wreef. Moo kalmeerde.
Haar gesnik verstilde.
“Wat is er gebeurt meisje? Waarom ben je zo overstuur?”
Snikkend vertelde ze haar dat een vriend van haar overleden was. Ze vertelde haar ook van de rode puntjes op haar borsten en haar blauwe bovenarmen. Ze had geen idee wat er met haar gebeurde. Misschien werd ze wel gek?
“Gek ben je zeker niet meisje. Je bent gewoon overstuur. Soms zien mensen dingen die er niet zijn.” klonken haar woorden zoet.
“Maar… ik weet zeker dat ik bloed op mijn borsten zag. Ik zal het je laten zien!”
Moo trok haar bloesje omhoog en liet Mevrouw La Noire naar haar borsten kijken.
“Ik zie niets.” zei ze kort.
“Maar, kijk dan! Zie je die rode puntjes niet?”
Moo bestudeerde haar eigen borsten, zelf zag ze ook niets meer.
“Zie je wel… Je hoeft niet meer bang te zijn…”
Beduusd keek ze haar aan.
“Door emotionele druk kan je hallucineren. Je mag zoveel niet opkroppen, meisje.”
“Het is mijn schuld dat hij dood is. Ik had hem niet in de steek moeten laten”
“Niets is jouw schuld… Hij was groot genoeg om voor zichzelf te zorgen. Waarom ben jij dan niet aan de drugs gegaan?”
“Omdat ik dat niet wil”
“Zie je wel. Keuzes maak je zelf.”
“Dank je…” prevelde Moo en keek haar blij aan.
Het was de eerste keer in haar leven dat ze begrepen werd. Mevrouw La Noire was als een moeder. Ze maakte haar gelukkig…
“Geef me een kusje meisje.”
Moo drukte haar mond op haar lippen.
“Een echt kusje…”
Mevrouw wees naar haar rok. Moo knielde en hief haar rok op. Net als toen vond ze haar klitje en likte haar. Aan haar gekreun, hoorde ze of ze het goed deed.
Ze schudde heftig met haar onderlichaam toen ze klaarkwam.
“Dank je Moo. Je bent een heel lief meisje.”
“Mevrouw La Noire, mag ik iets vragen?”
“Natuurlijk meisje”
“Wat is er tussen Elien en Benedictus?”
“Elien zorgt voor mijn zoon, net als jij mij verzorgt.”
“Ooh…”
“Maar jij bent van mij, meisje”
Moo glimlachte.
“Morgenavond gaan we samen uit. Ik en jou gaan een groot theatervoorstel bezoeken. Omdat ik je kledingstijl niet betwisten wil en ik helemaal geen idee heb wat je kledingstijl is, kies ik voor jou iets gepast voor morgenavond.” zei Madame La Noire terwijl haar ogen de slaapkamer van Moo screende.
Moo haar mond viel open.
“Weet je dit wel zeker, Mevrouw La Noire?”
“Natuurlijk meisje. Ik zorg voor een mooie jurk en jij mag me een hele avond vergezellen. Je bent mijn pronkstukje. Je hoeft niet veel te zeggen, je hoeft alleen maar lief te glimlachen net zoals nu.”
“Ik zal zorgen dat morgennamiddag je jurk klaarligt voor je deur. Nu moet ik doorgaan meisje. Tot later en wees maar niet verdrietig, je bent een hele fijne en mooie meid.”
Madame La Noire drukte een kus op haar voorhoofd en verliet haar kamer.
Beduusd keek Moo opnieuw naar haar spiegelbeeld. Ze dacht aan de woorden van Madame La Noire. Ze zou morgen naar een belangrijk theatervoorstel gaan. Ze mag Madame La Noire vergezellen! Trots keek ze zichzelf aan.
Haar blik daalde af naar haar borsten waar ze niets meer zag. Misschien had ze het zich toch ingebeeld.
De volgende dag was ze behoorlijk nerveus. Ze had de jurk en hoge schoenen gevonden voor haar deur en die meteen aangedaan. Ze liep rondjes in haar kamer en observeerde zichzelf in de spiegel. Eerder had ze nog nooit hoge hieltjes aangedaan en haar passen waren klungelig. Mevrouw La Noire had een witte jurk en witte open hoge hieltjes voor haar uitgekozen. Het was prachtig, voor zoiets moest ze zorg dragen. Alleen het meisje in het kledingstuk was onzeker en vond dat ze niet goed genoeg was deze te dragen.
Voor de spiegel bedacht ze dat ze echt iets aan haar haar moest doen. Haar donkere korte lokken sprongen alle kanten op. Het was kinderlijk, ongepast en niet vrouwelijk genoeg. Ze moest zich meer inspannen om er als een jonge vrouw uit te zien.
Even later stond ze op de gang en klopte ze willekeurig aan een deur. Ze kende alleen Kenny en Elien. Die hadden haar gezegd dat ze snel zou vervreemden van de andere meisjes in het kasteel. Die meisjes mochten naar school of werkten deeltijds. Verder hadden ze het alleen maar over jongens en make-up.
Een blond mollig meisje opende de deur en keek haar verbaast aan.
“Ben jij dat nieuwtje niet?” vroeg ze meteen.
Moo knikte en vertelde haar dat ze moest helpen haar op te maken. Ze vertelde eerlijk dat ze zich nog nooit had geschminkt en daar een echt groentje in was.
Het meisje keek haar ongelofelijk aan.
“Okay… Ik heb nog nooit een meisje ontmoet dat zich nog nooit heeft opgemaakt maar ik zal je helpen. Ik zal je heel mooi maken. Trouwens die jurk en schoenen zijn echt ‘wow’.
“Kom maar binnen!”
Moo volgde het meisje tot ze aan een tafeltje kwamen. Het meisje zei dat ze daar wel kon zitten en liep meteen naar de badkamer.
Later kwam ze terug met een roze tas, een kam en een stijltang.
“Eerst gaan we die krulletjes uit je haar halen die maken je haardos slordig en verward.” zei ze terwijl ze haar haar kamde.
“Ja, dat vind ik ook. Hoe heet je trouwens?” vroeg Moo
“Kimberly”
“Mooie naam…”
“Jij?”
“Moo maar vrienden noemen me Mopsie”
“Leuke naam!”
“Weet ik niet, het klinkt soms jongensachtig maar Mevrouw La Noire vind het wel leuk.”
“Mevrouw La Noire… Ik vind ze maar streng soms… rare vrouw.”
“Vind je? Ze kan lief zijn hoor.” zei Moo terwijl ze toekeek hoe Kimberly haar haar plat maakte met de stijltang.”
“Ken je haar dan? Niemand ziet haar in het echt.”
“Ja, ik ken haar een beetje, ze heeft me trouwens deze kleren gegeven omdat ik morgenavond mee mag naar een theatertentoonstelling. Ze heeft mij uitgenodigd.” Klonk Moo vol trots. Ze vond het fijn dat ze daarover kon praten.
“Ach zo, dan moet je vast een speciaal meisje zijn dat je mee mag.”
Kimberly’s vond het maar argwanend dat dit meisje mee mocht. Daarbij leek het wel of ze haar jaloers wou maken om iets wat haar totaal niet interesseerde.
“Ik hou me liever bezig met jongens” Klonk Kimberly
“Jongens? Zijn ze zo leuk dan?”
“Natuurlijk! En ze vallen op mooie meisjes. Vanavond heb ik een date.”
“Ja? Wie is die jongen, hoe ziet hij eruit?”
Dromerig keek Kimberly voor zich uit toen ze aan haar jongen dacht. De jongen was volledig haar type en had donkere haren en heldere blauwe ogen. Hij was een beetje verlegen maar dat vond ze niet erg.
Moo glimlachte en dacht aan Jibbie. Maar het zou vast geen type Jibbie zijn. Ze zou vast een oogje hebben op iemand in haar klas.
Kimberly was klaar met haar haar te stijlen en vroeg of ze ook make up wou. Toen Moo knikte, liep ze meteen naar de badkamer en bracht een paars koffertje mee. Ze vroeg van welke kleuren Moo hield en toen moo zei dat ze wel van zilver hield, knikte ze. Later toen Kimberly klaar was, draaide ze de stoel naar de spiegel toe zodat ze zichzelf kon bekijken.
Moo herkende zichzelf niet meer. Ze zag een mooie jonge vrouw die straalde. Haar oogjes fonkelden en ze drukte meteen een kus op Kimberly’s mond.
“Hi, niet te enthousiast hi! Maar je ziet er geweldig uit. Je zou zo van een modeblaadje kunnen springen.”
“Nou, dat ook weer niet. Als Madame La Noire het goed vind, ik ook.”
Mijmerend keek Kimberley het meisje na die de gang opliep. Wat had ze toch met Madame La Noire?
Op een zondag was er weinig te doen. Verveeld keek ze naar buiten. De tuin was prachtig. In het midden had je een vijver waarnaast een gietijzeren bankje stond omarmd door vlierstruiken . De vlierstruiken moesten bij gesnoeid worden maar het stoorde haar niet dat ze wild gegroeid waren. Het landschap werd verdeeld door verschillende soorten hagen, vanaf haar verdieping leek het wel op een doolhof. Zo nu en dan stonden standbeelden van Romeinse vrouwen. Hier en daar zag ze verborgen zitplekjes. De zon scheen helder en het gras was heldergroen. Ze had nog nooit naar buiten geweest, misschien moest ze maar eens naar buiten gaan.
Een beetje buiten adem van snel trappen af te lopen, opende ze de buitendeur. Een frisse bries streek over haar gezicht. Ze haalde diep adem. Wat deed het deugd om frisse lucht in te ademen. Ze rook de geuren van lavendel, pergola’s en nog veel verschillende bloemsoorten.
Voorzichtig wandelde ze het witte kiezelpad op. Ze kneep haar ogen toe voor de felle zon die in haar ogen scheen. Het pad waarop ze liep, hield ineens op en spreidde uit naar drie andere paden. Ze dacht even na en nam dan het middelste pad. Die moest vast naar de vijver leiden. Onderweg dwarrelde haar hand over de hagen. Ze vond het fijn om dingen aan te voelen. Dit duurde totdat ze iets scherp langs haar hand voelde strijken. Meteen trok ze haar hand terug. Ze had zich geprikt aan een doorn. Voorzichtig haalde ze de doorn uit haar vinger. Toen ze weer opkeek zag ze dat de hagen niet meer hetzelfde waren maar overgelopen waren naar rozenstruiken. Natuurlijk had ze dit niet op tijd gezien.
“Loemperik.” zei ze tegen zichzelf.
Het deed deugd om vogeltjes te horen tjilpen. Wanneer had ze die voor het laatst gehoord? Het leek net of ze al een jaar niet meer naar buiten gekomen was.
Later zag ze in de verte iets glimmen. Ze had de vijver gevonden!
Plotseling hield ze op met wandelen. Ze hoorde iemand praten.
“Een koude en zielloze vent ben je! Ik ben je beu, ik ben het beu van je te houden! Ik ben het beu dat je me leegzuigt, ik ben het beu dat ik steeds naar je wil luisteren! Je bent een monster! Hoor je me, een monster! Jaja, je hoort me niet, je slaapt allang maar ik blijf achter met vragen, met zorgen! Hou je ooit rekening met een ander? Doe je dat wel! Ik ga stuk, weet je dat!”
Moo wandelde muisstil naar de vijver toe. Tot haar ontzetting zat Elien daar. Elien huilde, vloekte en sloeg op een boom naast de vijver. Ze zag er echt niet uit, haar zwarte oogschaduw was uitgelopen en haar haren lagen verward. Zo heeft ze Elien nog nooit gezien. Elien was altijd netjes, Elien was een dame. Ze leek nog meer vermagerd, haar borstjes staken scherp uit door haar witte bloesje. Haar armen leken stokjes die verwoed op een boom sloegen. Er ging een steek door haar hart.
“Elien?”
Meteen draaide Elien zich om. Twee vuurspuwende ogen keken haar aan.
Moo slikte.
“Gaat het wel?” vroeg Moo zacht.
“Neen! Dat zie je toch!”
“Je gaat toch niet op mij slaan als ik dichterbij kom?’’
Elien zei niets maar haar lichaam beefde.
“Zet je je even neer, wil je?” vroeg Moo toen ze vlak voor Elien stond.
Tot haar verbazing pruttelde Elien niet tegen en ging ze zitten.
“Gaat het over Benedictus?”
“Ja.” Klonk ze ineens gebroken.
“Hij maakt je kapot, hé.”
“Ik ga dood…”
“Neen, je gaat niet dood, je mag niet doodgaan van me. Ik heb net al een vriend verloren.”
“Klinkt erg. Sorry maar ik kan me op dit moment niet in je inleven.”
“Zie ik... Wat heeft hij gedaan?”
“Gedaan? Hij heeft zoveel gedaan! Hij blijft me gewoon martelen en hij begrijpt niet dat ik soms eens wat liefde wil.”
“Ben je verliefd dan?”
“Verliefd, nou dat is een groot woord. Hij mag wel eens lief tegen me zijn!”
“Kan ik je helpen?”
“Haha! Dat geloof ik niet!”
“Ik zou wel willen als ik kon.”
“Zie ik meid, je bent veel te goed. Je bent nieuw en straks doen ze hetzelfde met jou als met mij.”
“Hoe bedoel je?”
“Pfff… Heb je het niet door? Waarom vlucht je niet gewoon? Je kan nog steeds weg.”
“Vluchten? Maar ik voel me goed hier, ik ga trouwens vanavond met Madame La Noire naar het theater.”
“Theater? Nou zeg, dan heeft ze jou wel héél graag. “
“Ik haar ook…”
Moo keek haar met eerlijke ogen aan. Elien wendde meteen haar blik weg. Ze schudde haar hoofd.
“Je weet niet waar je mee bezig bent.” klonk Elien bitter.
“Hoe bedoel je dan?” vroeg Moo opnieuw.
“Ik mag het echt niet zeggen.” terwijl ze haar woorden uitsprak, schudde Elien opnieuw ellendig met haar hoofd.
“Ik kan alleen zeggen dat je moet uitkijken.”
“Waarom? Ik doe niets verkeerd en als ze me uitnodigen dan voel ik me zeker gevleid.”
“Madame La Noire is nog erger dan Benedictus.” fluisterde Elien.
“Waarom dan?”
“Meisje, ze gebruiken je gewoon…”
“Wat willen ze dan van ons?”
Elien zuchtte en keek haar terneergeslagen aan.
“We zijn slechts speeltjes voor hun verveling.”
“O’ja? Is dat echt zo?”
“Wat dacht je dan? Dat je uitverkoren was? Dat je speciaal was? Je bent gewoon een speeltje voor hun.”
“Een speeltje? Ik begrijp het niet Elien…”
“Of je wilt me niet geloven.” Elien keek haar met doordringende ogen aan.
“Meisje, ga weg. Vlucht!”
“Dat kan ik niet…” zei Moo eerlijk.
“Je bent echt nog onschuldig…” Zei Evelien meer tegen zichzelf dan tegen haar.
Ze stond op en wreef met haar hand over Moo’s haar. Moo keek haar aan en Elien kneep haar ogen toe. Ze kon dit meisje haar wereld niet stukmaken…
Elien was stuk… Zij begrijpt het niet of wilt het niet begrijpen. Er gebeuren inderdaad vreemde dingen in dit kasteel. Waarom was zij speciaal en de andere meisjes die hier verbleven niet. Was zij mooier? Dat vond ze niet. Die meisje hadden mooie rondingen en zagen er altijd netjes uit. Was ze goedgelovig? Volgens Elien was ze dat wel.
Was Elien ooit goedgelovig.
Zou ze dan ook zoveel verdriet hebben later?
Het was moeilijk om dit te vatten. Op dit moment gebeurde er inderdaad vreemde dingen. Seksueel moest ze zich aanbieden. Maar daarin voelde ze zich niet beledigd. Misschien was Elien echt verliefd op Benedictus en vond ze gewoon dat ze geen liefde genoeg terugkreeg. Als je verliefd bent doen mensen nare dingen zei haar moeder ooit.
Moest ze Elien geloven? En als ze haar zou geloven zou ze het dan erg vinden? Op dit moment vond ze niets waar ze zich zou willen van afkeren. Alleen de turnleraar doet raar. Maar Madame La Noire was heel lief voor haar.
Madame La Noire zag haar graag. Toch?
Haar gedachtegang werd onderbroken door geklop op de deur.
Meteen riep ze: “kom binnen”.
Mevrouw La Noire kwam binnen en keek haar stil aan. Ze leek verbaast.
“Wat scheelt er?” “Mevrouw La Noire?” vroeg Moo toen ze nog steeds niets zei.
“Ik vind je dat je er anders uitziet, had ik gevraagd dat je je moest sminken?” vroeg ze.
“Neen, Mevrouw…” zei Moo terwijl ze haar nerveus aankeek.
“Doe dat weg meisje… En die mooi krulletjes vond ik net zo leuk aan je.”
Moo keek haar meelevend aan. Ze wist niet goed wat ze doen moest en draaide met het topje van haar grote teen rondjes op de grond.
“Doe dat weg, allemaal” klonk Mevrouw La Noire ineens boos.
Moo liep meteen naar de badkamer en waste haar gezicht. Met beide handen zorgde ze dat het water haar haar nat maakten. De krulletjes zouden zo meteen weer opspringen.
Toen ze klaar was, trad ze opnieuw in haar slaapkamer.
“Beter zo… Doe dat nooit meer. Ik heb je niet voor niets uitgekozen. Smink en een andere haartrend heb je echt niet nodig. Je ben zo mooi uit jezelf, meisje.
“Sorry, Mevrouw La Noire.” Klonk Moo
“Noem me maar gewoon Madame anders klinkt het me te langdradig.”
“Ja, Madame.” zei Moo terwijl ze haar hoofd boog.
“Hoe kreeg je het toch in je hoofd?”
Moo volgde haar terwijl ze over de rode loper liep.
Ze schaamde zich dat ze dacht dat ze er niet goed genoeg uit zag. Als Madame dit zou vinden had ze het vast gevraagd. Madame weet wat ze wilt…
Wat voelde ze zich klunzig…
Voor het kasteel stond er een limousine geparkeerd. Moo keek er met grote ogen naar. Madame liep er meteen naartoe. De chauffeur liet zijn raam zakken en ze wisselden enkele woorden. Moo kon niet verstaan waar ze het over hadden. Toen Madame naar haar keek, keek ze opgetogen terug.
Madame opende de allerlaatste deur van de limousine en liet Moo instappen. In de auto zei ze dat ze Moo zou blinddoeken. Het was een verassing waar ze heen gingen. Ze had niet graag dat ze dingen navertelde.
Ze vroeg Moo haar hoofd lichtjes te buigen. Meteen voelde Moo hoe ze een doek rond haar ogen bond. Later vroeg Madame dat ze haar benen wou spreiden. Lichtjes opende ze haar benen. Ze voelde hoe lange nagels krasten over haar benen. Toen de handen opgehouden waren met strelen gingen ze naar boven. Haar kutje klopte vanbinnen. Ineens voelde ze een vinger tussen haar spleetje ritsen. Zuchtend opende ze haar benen verder.
“Geniet maar meisje” fluisterde Madame in haar oor.
Moo zuchtte luider toen haar vinger in haar kutje drong.
“Je bent van mij meisje, helemaal van mij” klonk Madame.
Haar hoofd duizelde en in haar buik ontstond een brandig gevoel die ze eerder nog nooit gevoeld had. Ze liet haar lichaam een beetje onderuit zakken en gaf zich helemaal over aan de hand van Madame.
De vinger drong dieper, ging enkele malen op en neer. Moo voelde hoe het nat werd onder haar billen. Madame boog zich dichter naar haar toe. Haar warme adem streek over haar hals. Madame leek opgewonden. Ze zuchtte luid en fluisterde haar toe dat ze zich helemaal mocht laten gaan. Vanbinnen voelde ze iets vibreren. Ze wist niet wat daar gebeurde maar op één of andere manier leek haar lichaam te willen ontploffen. Haar zuchten werden luider en ineens kromp ze in elkaar en kreunde luid. Haar onderlichaam schokte.
Op dat moment voelde ze ook hoe Madame haar in haar hals kuste. Even voelde ze iets pijnlijk in haar huid snijden, het leken wel tanden. Haar climax zorgde ervoor dat ze dit verder niet gewaar werd.
Het genot die ze eerder gevoeld had, verdween. Op dit moment voelde ze alleen maar pijn in haar hals. Madam La Noire hield niet op daarin te bijten. Ze duizelde.
“Zo is het wel genoeg, Madame” klonk Moo hees terwijl haar hand haar hoofd wegduwde.
Madame La Noire hield meteen op.
“Wat smaak je toch verrukkelijk!”
De limousine minderde vaart. Aan het toeteren van auto’s en pratende mensen kon ze horen dat ze er ver waren.
“Ik ga je blinddoekje losmaken meisje en dan ga jij je een beter proper maken onderaan. Ze kunnen je van ver ruiken.”
Toen Madame haar blinddoek had losgemaakt, moesten haar ogen wennen aan wat ze zagen. De chauffeur grijnsde in de achteruitkijkspiegel. Moo werd meteen rood en realiseerde zich dat ze nog steeds met open benen op de achterbank zat en hij een mooi uitzicht had. Ze fatsoeneerde zich en sloot haar benen terwijl haar ogen zich nog steeds focusten op de achteruitkijkspiegel. De meneer had al veel teveel gezien. Wat schaamde ze zich.
Madame streek over haar haar en wreef dan over haar kaak om een donkere lok haar weg te vegen.
“Wat ben ik fier op je.” fluisterde ze in haar oor.
Moo keek haar aan en zag dat Madame voor het eerst echt glimlachte. Tersluiks wreef Moos hand over haar hals die nog steeds pijn deed.
“Ik hou ook van je, Madame” fluisterde Moo.
Ze stapten uit en Madame sloeg meteen een arm rond haar schouder.
“Let maar niet op de mensen, we hebben voorrang. Madame krijgt altijd voorrang. Jij hoort bij Madame dus die mensen die staan te wachten, mag je gerust voorbij steken.”
Moo volgde met snelle passen Madame La Noire. Ze trok haar zowaar mee door het publiek. Enkele mensen gaven commentaar dat ze hen zomaar passeerde. Ze wierp enkele verontschuldigde blikken naar de mensen die hun boos aankeken.
“Wat is het druk” zei ze tegen Madame.
“Natuurlijk! Dit is de beste theatervoorstelling ooit! Meneer Landrieu weet wat hij organiseert. “
“Ik voel me gevleid dat ik met u mee mag, Madame”
“Natuurlijk. Je hoort bij me. Je bent mijn lief Mooke.”
Toen ze eindelijk de ingang bereikten, werd Madame hartelijk verwelkomt en meteen mochten ze naar binnen. De portier keek haar ook vriendelijk aan. Moo was zoveel populariteit niet gewoon en schonk hem één van haar liefste glimlachen toe.
Onderweg werden ze begeleid door een gastheer die het probeerde Madame volledig naar haar zin te maken. Zo moest Madame La Noire haar jas uitdoen, waarbij hij hielp en meteen wegliep. Snel was hij terug en vertelde hij haar over het historie van dit gebouw en dat het een eer was dat zij hun kwamen bezoeken.
Moo vond dat hij wat veel lak had op hun bezoek maar Madame leek hier wel van te genieten. Ze dacht toch dat ze ervan genoot. Toen ze haar even aankeek, keek Madame strak voor zich uit terwijl ze tegen de gastheer praatte. Misschien was het wel vanzelfsprekend voor haar?
In de lift bleef de gastheer doorpraten. Moo kreeg de indruk dat hij aan het solliciteren was. Toen ze hem aankeek, schoten haar ogen vuur. Hij had wel genoeg gepraat, hij moest haar Madame niet verder charmeren. Zij was haar lieveling!
Het leek een eeuwigheid te duren voor de lift stilstond. Opgelucht haalde ze adem toen de deur openging. De gastheer zal niet langer meer haar Madame meer hoeven te behagen. Wat een slijmbal was hij toch!
Stil liep Moo mee. Ze vond het storend dat de gastheer alleen tegen Madame praatte en haar niet betrok in het gesprek. Ze zou hem zo willen… In haar hoofd stelde ze zich allerlei scenario’s voor hoe ze hem zou kunnen vernederen. Ze zou haar voet kunnen uitsteken, ze zou per ongeluk rode wijn op zijn nette pak kunnen storten. Ze zou misschien gewoon kunnen zeggen dat hij genoeg had geslijmd?
Voor ze haar boosheid wou uiten tegenover de gastheer trok hij een gordijn open. Achter het gordijn bevonden zich elegante zetels met in het midden een hoge tafel. Hij zei dat we daar konden plaatsnemen en liep weg.
Madame haar hand tikte op de zetel waarin ze mocht plaatsnemen. Meteen ging Moo zitten.
“Ik weet dat je ook muzikaal aangelegd bent en daarom dacht ik dat dit je wel zou behagen. Dit is het mooiste theatervoorstelling ooit. Mensen zijn er gek op. Ik ook. Ik ben trots dat verre afstammelingen van me dit voor elkaar krijgen.”
Moo luisterde en luisterde naar Madame. Elk woord wat ze zei, vond ze uiterst belangrijk. Madame wist wat van de wereld en probeerde haar daarin te betrekken.
Ze deed net of dit vanzelfsprekend was en knikte. Ze zou altijd knikken naar haar. Haar hart maakte wilde tikkende geluiden. Wat hield ze toch van haar.
Toen ze uitgepraat was, streelde haar hand opnieuw over haar haardos. Moo kreeg de indruk dat ze die verwarde. Misschien zag ze dit wel graag?
Het theatervoorstelling begon en een man kwam alleen het podium op. Hij leek een beetje op Benedictus. Net als hij had hij lange haren. In tegenstelling tot Benedictus bond hij zijn haren niet bijeen maar liet het loshangen. Zijn haren die tot op zijn schouders hingen en donkere ogen die omhoog keken alsof hij een tekst die hij net kende wou afratelen, vond ze indrukwekkend. Ze boog zich voorover en focuste zich op de man. Op de achtergrond hoorde ze Madame zeggen dat Meneer Landrieu graag zelf deelnam aan het theater.
“Maar goed ook… anders zou het een plot zijn.”
Moo knikte terwijl ze gefocust naar de man keek. Even kreeg ze de indruk dat hij haar ook aankeek. Maar dat zouden vast hersenspinsels zijn.
Het theater begon. Allerlei mannen en vrouwen in zwart geklede uniformen begonnen te dansen. De muziek die ze hoorde, kende ze niet. Op de achtergrond zag ze een pianist, een vioolspeler en enkele zangers.
Alles werd live gereduceerd. Ze spraken Frans en afwisselend Italiaans. Ze kon zich goed vinden in de stijl en keek naar Madame of ze net zoveel onder de indruk was als zij. Madame keek meteen terug en zei dat ze ervan mocht genieten.
Dat deed Moo. Geen enkel beeld op het podium ontzag ze.
Even later was ze verbijsterd: Er klommen mensen op muren. Op het midden van het podium stond Meneer Landrieu die werd behaagd door tientallen naakte vrouwen.
Kon dit wel? Mocht dit wel?
Haar ogen wendde zich geen seconde af van Meneer Landrieu. Ze vond de man heel indrukwekkend.
Opeens ging het gordijn toe. Madame La Noire streelde over haar rug.
“Hij is indrukwekkend hé.”
Moo knikte.
“Ik heb nog nooit theater gezien maar dit is heel fascinerend.”
“Natuurlijk meisje. Wat had je verwacht?”
Moo glimlachte en Madame haar ogen lachten weer. Aan de rimpeltjes die zich rond haar ogen vormden, kon ze zien of ze lachte.
“Je bent van ons”
Moo bloosde.
Het gordijn ging opnieuw open en Meneer Landrieu kwam aangewandeld met een naakte vrouw in zijn armen. De vrouw was mager. Ze was net zo mager als Elien. Hij legde de vrouw op een altaar en zong. Zijn armen maakte wilde bewegingen. Rondom zag ze mannen toesluipen. Ze sprongen van de muren en naderde dierlijk het altaar. Als ze niet wist dat dit een theatervoorstelling was, zou ze bang worden. De vrouw op de altaar leek machteloos. Haar benen hingen slap over de stenen altaar. Haar armen hingen futloos omlaag. Het leek net of ze enorm uitgeput was. Haar naakte verschijning maakte haar breekbaar.
Ze kreeg medelijden met de vrouw. Madame streelde over haar rug. Opnieuw voelde ze hoe scherp madame haar nagels waren. Ze moesten vast rode krassen achterlaten op haar huid.
Meneer Landrieu wimpelde de naderende mannen weg en boog zich naar de vrouw toe. Opeens zag ze tanden verschijnen die zich in haar hals boorde. Moo slikte en keek meteen naar Madame.
Madame knipoogde naar haar.
Haar naakte lichaam spartelde heftig en lag opeens stil. Een traan welde op in Moos linkeroog. Volgens haar was ze dood. Of ze speelde dat ze dood was?
Meer tranen stroomde over Moos wangen.
De vrouw werd even later benaderd door ander mannen. Ze verhongerde zich aan haar lichaam. Zo zag ze hoe een man zijn tanden aan het publiek liet zien en zich vooroverboog om haar tussen haar benen te bijten.
Moo keek opnieuw naar Madame.
Madame keek met open mond naar het podium.
“Is dit echt?” vroeg Moo opeens.
“Natuurlijk niet, meisje.”
Madame keek haar warm aan. Moo voelde zich misselijk. Ze was bang.
Toen het theatervoorstelling voorbij was, werd opeens het gordijn achter hun zitplaats geopend. Ongelofelijk keek ze naar Meneer Landrieu.
Meneer Landrieu nam de hand van Madame en drukte daar een kus op. Dan keek hij naar Moo.
“Zij is mijn lief gezelschap meisje.” verklaarde Madame.
Moo keek vragend naar Madame. Als ze haar gerust stellend toeknikte, durfde ze pas opkijken naar Meneer Landrieu. Meneer Landrieu grijnsde en nam haar hand. Net als bij Madame drukte hij daar een kus op.
“Wat een lieveling…” zei hij tegen Madame en liep weg.
Onzeker keek ze Madame aan. Madame negeerde haar.
Toen ze de gang naderde op haar verdieping en langs Elien deur passeerde, stopte ze. Ze hoorde bonkende geluiden in haar kamer. Zou ze nog steeds boos zijn?
Ze hoorde Elien inderdaad vloeken en het leek of ze wel met dingen gooide. Moo klopte meteen op haar deur. De deur vloog open. Ze kon best wennen aan die agressieve stijl van haar.
“Elien? Kan je een beetje rustiger aan doen?” vroeg Moo.
Haar vuurspuwende ogen zeiden genoeg. Moo liep mee haar kamer in. Elien leek alles te hebben stukgeslagen. Haar mooi gekleurde vazen lagen allemaal op de grond, posters aan de muur waren gescheurd en zelfs een stoel was gebroken.
“Vind je dit niet wat overdreven?” vroeg Moo geschokt.
“Hij wil me niet zo als hem maken!” klonk Elien ellendig.
“Hij zegt dat ik in zeven sloten tegelijk zou lopen, dat ik veel te impulsief zou reageren.”
“Nou, dat impulsief kan ik me eerlijk gezegd wel voorstellen” klonk Moo terwijl ze zich een weg over het glas op de vloer baande naar haar bed.
“Jij ookal?” Elien maakte schokkende bewegingen terwijl ze huilde.
“Wat wil je dan worden? Wil je net zo een monster worden als Benedictus?”
“Ik wil me niet meer klein voelen… Ik wil niet meer dat ze me pijn kunnen doen, ik wil wel altijd bij hem zijn en straks ga ik dood.”
“Je mag niet doodgaan, daar zal ik wel voor zorgen.” zei Moo terwijl ze over Eliens rug streelde.
“Toch ga ik hier dood, Moo. Ik heb het gezien in zijn ogen. Hij gaat me stuk maken. Hij haat me, hij is me beu.”
“Dat zal hij vast niet doen.”
“En me zoals hem maken wilt hij ook niet. Ik heb dit toch inmiddels wel verdiend?”
Moo wist niet wat ze moest antwoordden. Wat bedoelde ze daarmee? Wilde ze ook zo gemeen als hem worden?
“Wat bedoel je?” vroeg Moo
“Een vampier…”
“Een vampier? Tjee… dat zijn ze toch niet?”
“Neen? Nog nooit iets vreemd opgemerkt dan?”
“Ik had weleens scherpe tanden gezien maar dat kan toch niet… dat kan toch niet?”
“Gekkie, die scherpe tanden zijn daar niet zomaar.”
“Madame La Noire had me vandaag gebeten. Is zij dan ook… vampier?”
“Wat dacht je? Ze leven hier al een eeuwigheid.”
“Echt? Dat is wel veel ineens… Hoeveel meisjes zouden hier dan niet gewoond hebben?”
“Ik denk dat er al heel veel gesneuveld zijn. En ons lot is hetzelfde. Je bent nog heel onschuldig maar dat zal veranderen.”
Moo begon ook te huilen. Ze wou niet doodgaan. Ze wou niet dat Elien huilde. Elien nam Moo vast en legde haar hoofd op haar schouder. Zo zaten een poosje tot er ineens hard op de deur werd geklopt. Geschokt keken ze naar Benedictus.
©Obs
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?