Rendez-vous
De Vlucht deel 22 Waarin een oude bekende nieuwe herinneringen maakt
Ik lig op mijn bed, en voor de zoveelste keer laat ik de stukjes in elkaar vallen. Voor de zoveelste keren passen alle stukjes precies. Voor de zoveelste keer sluit ik mijn ogen om me te concentreren op de handen van de Schim. In het begin raken ze me voorzichtig en terughoudend, alleen maar de vingertoppen en nooit de hele hand. Later, als hij hartstochtelijker is geworden, voel ik lange knokige vingers en harde knokkels.
De Schim is Höberger. Hij overtreedt de Gouden Regel door een slavin in een eenzaam kamertje geblinddoekt te laten wachten op zijn lange knokige vingers en zijn harde knokkels. Hij valt op rood haar, want hij deed hetzelfde bij Esther, een paar keer. Twee of drie keer misschien.
Esther werd ziek, maar in werkelijkheid lag ze op de tafel van dokter Broth, haar polsen en enkels gebonden door leren riemen, waarschijnlijk geblinddoekt, waarschijnlijk gekneveld. Dokter Broth verrichtte operatie na operatie: een borstverkleining, een neuscorrectie, een ooglidcorrectie, een kaakoperatie, een heupoperatie. Esther werd door de narcose in coma gehouden, totdat haar lichaam door intimi, door Höberger en door anderen die haar bezeten had, niet meer dan een klein beetje leek op het lichaam waarmee ze haar hoge cijfers scoorde. En toen kwam de hersenspoeling, het wonderpilletje van dokter Broth dat haar herinneringen deed oplossen. Misschien werd ze gehypnotiseerd, en onder hypnose werd haar een nieuwe geschiedenis verteld, van de dag dat ze geboren werd tot de dag dat ze in Huize Zoetedroom wakker zou worden. Vervolgens liet men haar wakker worden in Huize Zoetedroom. Ze stond in een eenzaam betonnen kamertje, naakt en vastgebonden, dopjes op haar borsten. Toen Höberger haar vroeg hoe ze heette antwoordde ze sidderend dat ze Karin van Arnhem was. Ze loog niet. Ze was veel te bang om te liegen.
Het is ongelooflijk, een onmogelijk verhaal, maar het klopt. Daarom is Höberger zo clement als ik straf verdiend heb. Toen hij me liet wakker worden op de pijnbank, kende hij geen geweten. Nu, nu hij iets voor me voelt, genoeg om zijn imperium in gevaar te brengen door me geblinddoekt neer te leggen op een houten tafel, nu doet het hem pijn om me te straffen. Hij wil niet langer mijn ellende, hij wil mijn masochistische talenten. Hij wilde Esther ook, en die had ook masochistische gevoelens. Het klopt zo goed allemaal.
Zijn handen hebben hem verraden, hoewel hij in het begin, als hij nog logisch nadenkt, ervoor zorgt dat ik alleen zijn vingertoppen voelde. Het zijn dezelfde handen die via mijn buik en mijn navel naar de knoop van mijn broek gleden, om een witte V tevoorschijn te toveren, zodat hij beter van de volgende schok kon genieten. Nogmaals doe ik mijn ogen dicht, maar nogmaals weet ik het vrijwel zeker. Höberger is de Schim. Hoeveel vragen er ook nog zijn.
Waarom moest Esther veranderen in Karin? Dat is de hamvraag, maar het lijkt me dat het antwoord moet lijken op:
1. Ze ontdekte dat hij het was, en hij ontdekte vroeg genoeg dat zij wist wie hij was.
2. Hij bood haar de vrijheid, ze mocht naar boven, naar zijn slaapkamer, maar toen ze zag wie hij was, kon ze geen ja zeggen.
3. Eén van de bewakers kwam erachter en Höberger kon kiezen tussen haar dood of zijn eigen dood.
Hebben ze haar gehersenspoeld omdat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen, haar te doden? Of was het een experiment, iets wat hij altijd al eens had willen proberen? Het experiment was uitstekend gelukt, op één detail na. Karin van Arnhem had niet dezelfde gevoelens als Esther Kriele met touwen rondom haar polsen. Dat moet een teleurstelling zijn geweest, of was het juist de bedoeling?
Het zijn niet de belangrijke vragen. De belangrijke vragen zijn a) hoe komt het dat de bewakers het niet weten (alle afspraakjes worden immers op video vastgelegd), b) hoe kan ik ervoor zorgen dat de bewakers het wel weten (de Gouden Regel is heilig) en c) wanneer biedt hij mij de vrijheid, naar boven, naar zijn slaapkamer, als dat tenminste de reden is geweest van Esthers verbouwing. En wat doe ik als dat morgen gebeurt?
Het is buigen of barsten, dagboek. Ik heb haast. Opeens heb ik ongelooflijk veel haast.
Nee, ik ben niet in één van die kamertjes in de buurt van de keuken, in de buurt van de spreekkamer van de dokter, in de buurt van Höbergers kantoor. Ik lig ook niet op een tafel, maar wel op een bed. Ik ben geblinddoekt, en daarom ben ik doodsbang, hoewel me verteld is dat ik wacht op een normale klant, hoewel me verteld is dat dit geen Special Date is, maar een normale date.
Maar wat als Jeanny ongelijk had, dat ze ons toch konden horen? Wat als Jaroslaw Höberger bij zich riep in de controlekamer, om te luisteren naar alles wat we te zeggen hadden? Wat als hij vervolgens dokter Broth belde? Vannacht wil ik dat het operatiezaaltje klaar is voor een hersenspoeling. Nee, ze komt precies om twaalf uur. We laten haar nog even in de waan dat ze Huize Zoetedroom omver kan werpen.
Mijn angsten zijn paranoia, maar ik kan ze niet van me afschudden. Als ik gelijk heb, als zij iemand kunnen hersenspoelen, dan kunnen ze ook iemand in de waan laten dat ze Huize Zoetedroom omver kan werpen. Paranoia. Trapjespsychologie. Ik verstijf als ik de deur hoor opengaan. Een zacht metalig geluid van de klink die op en neer beweegt, dan even niets, dan een zachte bons. Dan even niets. Een belager, een anonieme macht die me van een afstand bekijkt. Een Schim. Een schim, die me nu met zachte voetstappen nadert. Hij zegt niets. Hij laat niets merken van zijn identiteit. "Dag, mijn lieve Sandra," klinkt het in mijn hoofd. De overbekende stem overstemt het bonzen van mijn hart.
Hij klimt niet op het bed, maar hij gaat op de rand zitten. Hij heeft zich ook nog niet uitgekleed, ver bij mij vandaan. Maar hij ziet mijn angst, en hij ziet de schok die door mijn lichaam gaat als zijn hand zachtjes op mijn voorhoofd landt. Ik haal diep en opgelucht adem. Het is niet de hand van de Schim.
"Ken je me nog," zegt een onbekende stem, en ik verstijf opnieuw. De hand die me liefkozend langs mijn wangen streelt, is groot, grof en eeltig. Zijn vingertoppen glijden een klein stukje voorbij mijn lippen en ik proef de zeep waarmee hij zich heeft gewassen.
"Waarom moet ik je kennen," mompel ik, maar ik herinner me plotseling dat de onbekende stem toch niet helemaal onbekend was.
"Waarom ben je zo bang," zegt de stem op een hogere, een gemaakt hogere, toon dan daarnet. Ik hoor een zacht grinnikend lachje, terwijl de hand over mijn gezicht en in mijn hals glijdt alsof hij bekend terrein opnieuw verkent. Plotseling bevriest mijn lichaam. Plotseling maakt mijn net een klein beetje tot rust gekomen hart weer overuren. Plotseling schiet er een koude golf van angst door mijn buik.
"Volgens mij weet je nog wie ik ben, Sandra 1," sist de stem van Karel vlakbij mijn oor.
"Ik heb elke dag aan je gedacht," zei hij, terwijl zijn ogen in mijn starre ogen brandden op het moment dat zijn hand schaamteloos mijn boezem zocht. "Ik hoopte dat je bij me terug zou komen," zei hij, terwijl hij op me was neergedaald, terwijl zijn lippen vlakbij mijn panisch blazende adem een traan van mijn wang opzogen.
"Ik was wel verbaasd toen ik je in mijn lijfblad tegenkwam. Ik was ook wel opgelucht, want ik wist dat je niet terug was gekomen omdat je niet kon. Niet omdat je niet wilde."
Zijn lippen achtervolgden de mijne en zogen zich vast. Zijn tong probeerde bij me naar binnen te raken terwijl zijn handen mijn spartelende lichaam met een kneepje tot de orde riepen. Ik liep leeg in een zucht, en voelde zijn tong langs mijn tanden likken. Ik was weerloos, weerlozer dan ooit tevoren. Dat ik nu juist hem niets mocht weigeren. Dat ik nu juist hem moest laten begaan. Ik kon het niet. "Ik kan het niet," prevelden mijn lippen, nadat ze door de zijne waren losgelaten, nadat ik mijn ademnood had weggehijgd.
"Als de berg niet naar Mohammed komt, dan komt Mohammed bij de berg," zei Karel, en hij streelde hartstochtelijk langs mijn uitgerangeerde armen. Ik kon het niet eens niet kunnen, hoofdschudde mijn hoofd.
"In elke dagdroom speelde jij de hoofdrol. Je voorzag me van eten en drinken. Je maakte het huis schoon en je poetste mijn schoenen. Je droeg een schattig blauwwit gestreept dienstuniform, zo kort dat je kon zien dat je geen ondergoed eronder droeg. Je droeg panty's onder dat jurkje en in je haren zat een witte strik. Je lachte je tanden bloot, elke keer als ik je verzocht om een nieuw karweitje voor me te doen, het koper poetsen, de open haard afstoffen, de keukenvloer schrobben."
Hij streelde over mijn jurk, lichtgroen katoen dat smetteloos gestreken was. Geen blauwwit gestreept dienstuniform, maar wel een dienstuniform.
"We beginnen precies waar we zijn opgehouden, Sandra. We beginnen waar we toen, die ochtend dat je weg bleek te zijn, hadden moeten beginnen."
Zijn hand pakte het jurkje, en hij kneep in mijn dijen toen ze bloot kwamen te liggen. Hij begon te hijgen toen hij mijn zwarte onderbroekje bekeek. Zijn vingers trilden toen hij het touwtje op mijn borst, het touwtje dat mijn boezem inpakte, lostrok. Hij giechelde bij het zien van de tranen die vanonder mijn blinddoek glipten.
"Je sliep nog toen ik je blinddoekte. Je werd er niet wakker van, dus ik ben maar alvast begonnen."
Hij pakte het jurkje bij de onderkant en rukte het hijgend van mijn lichaam af, tot het voorbij mijn knieën tussen mijn kuiten spande. Hij kroop over het jurkje heen en hij legde zijn hand in mijn kruis. Hij voelde mijn spieren machteloos protesteren.
"Ik denk dat dit de laatste seconden van je leven zijn dat je nog kleren draagt, Sandra. Dat van dat dienstuniform was gelogen. Ik vrees dat ik jou de schaamte voor jouw naaktheid gewoon niet zou kunnen besparen."
Ik lag zachtjes te grienen, terwijl Karel mijn beha loshaakte en mijn broekje omlaag rolde.
"Dat heb ik zo met mooie jonge meisjes. De dokter zegt dat het ongezond is, dus heb ik besloten om maar niet meer naar de dokter te gaan."
Hij lachte een verontrustend lachje. Een giechelend klein kind liet zijn vingertoppen tussen mijn schaamlippen verdwijnen.
"Ik ga je bevruchten, Sandra 1. Misschien ga ik je wel zwanger maken. Hoe zou je dat vinden, zwanger raken? Bid tot God, Sandra 1, dat hij je niet zegent met een zwangerschap."
Het gerinkel van zijn broekriem doet mijn buik samentrekken. Ik hoor hoe haastig zijn handen aan zijn kleren sjorren.
"Nou, komt er nog wat van?"
"Ik heb een spiraaltje en ik slik een pil," zei ik zachtjes.
"Ze kan praten," fluisterde Karel verrukt, terwijl hij op zijn knieën trampoline sprong, zodat mijn lichaam begon te schudden. "Ze kan praten," herhaalde hij luid, voordat ik een gilletje gaf, want hij had me in mijn gezicht geslagen.
"Alleen bevalt het me niet wat je te zeggen hebt," siste hij in mijn oor, voordat hij woest mijn blinddoek van mijn ogen trok, om de zwarte doek op te vouwen tot een strook. Een minuutje beten mijn lippen zachtjes in de stof. Ik had alleen nog zielige geluidjes te melden.
"Zo, dat is beter," zei Karel en hij lachte mijn starre ogen tegemoet.
"Toch jammer," zei Karel. "Maar je zult niet meer spreken tot je dood. Mooie laatste woorden, trouwens. Ik heb een spiraaltje en ik slik een pil. Poëzie. Vind je ook niet dat het poëtisch klinkt?"
Hij begon me te slaan, beurtelings met zijn linker- en zijn rechterhand. Mijn hoofd rolde heen en weer over het matras. Mijn polsen en enkels deden pijn van het rukken aan de touwen. Achter mijn dichtgeknepen ogen voelde ik een reëel doodsgevaar. Ik sperde mijn ogen open en keek in de ogen van een psychopaat, die met zijn broek op zijn knieën tussen mijn benen dook. Ik kneep mijn ogen dicht, en opnieuw was ik terug op zijn krakende bed. Ik had mezelf niet bevrijd uit zijn touwen. Het was een droom geweest. Pas nu was ik weer wakker om het eerste uur van een oneindig lange lijdensweg naar de dood te beleven. Huize Zoetedroom was een klein ongemakje vergeleken bij demonen in Karels brein. Hij ging in me tekeer, duwend en draaiend, schroevend en zwoegend. Hij was me niet aan het neuken, hij was me pijn aan het doen. De grimas op zijn gezicht bewees dat hij me doelbewust mijn zielige geluidjes liet maken. Hij kwam beter klaar als hij zielige geluidjes hoorde.
Ik hang aan mijn armen aan een dwarslat, zo hoog dat mijn tenen de grond niet kunnen raken. Een rood lampje staat voor me op de vloer om een cirkel van licht op mijn lichaam te werpen. Het middelpunt van de cirkel is mijn kruis, waartussen Karels handen grijpen na elke nieuwe klap waarmee hij mijn billen en rug in brand heeft gezet. De geur van koeienmest is overal om me heen. Hij heeft er een vuilniszak van meegenomen, om mijn lichaam ermee in te smeren op de plaatsen waar de pijn niet nazeurt. Hij knijpt me tussen mijn benen tot hij, voorbij mijn heupen waaromheen hij omhoog blikt, nieuwe tranen langs mijn wangen ziet druppelen.
"Smeek me om geslagen te worden. Smeek het me, of ik rapporteer je bij de bewaker en dan krijg je elektrische schokken."
"Sla me," mompel ik met bovenaardse krachtsinspanning, en mijn hoofd valt in mijn nek als mijn kreten opnieuw in de eindeloze ruimte echoën. Mijn benen trappelen en spartelen, maar zijn zweep vindt altijd weer opnieuw mijn rug, mijn rug die een rauwe massa stukgeslagen vlees moet zijn, hoewel ik nog steeds nadenk, hoewel ik weet dat hij geen zwepen mag gebruiken die me echt kapotmaken. Koeienmest mocht wel. Vernederen mag onbeperkt. De rest van de pijn, het minieme verschil tussen ogenschijnlijk ondraaglijk en werkelijk ondraaglijk, moet hij er zelf maar bij denken. Plotseling strengelen zijn armen zich om mijn benen. Ze trekken niet aan mijn benen zodat de pijn in mijn armen zodanig wordt dat ik weer ga gillen. Ze ondersteunen me, terwijl zijn mond willekeurige kusjes op mijn dijen drukt, mijn dijen die versierd zijn met vochtige strepen stront.
"Ik hou van je, Sandra. Ik ben gek op je. Ik ben verslaafd aan jou. Zeg me dat jij van mij houdt. Zeg dat, of ik word gek. Ik sla je dood als je niet tegen me zegt dat je van me houdt."
"Ik hou van je," zeg ik, maar de woorden klinken net zo leeg als dat ik me voel. Er blijven tranen langs mijn wangen stromen als Karel de kettingen die de lat hoog in de lucht houden, laat vieren. Mijn voeten vinden geen vaste grond als mijn teennagels langs het beton schuren. Mijn spieren zijn verlamd, niet meer in staat om me te dragen. Hij heeft me voor de rest van mijn leven verminkt, denk ik, voordat ik merk dat ik op de grond lig. Karel zit tussen mijn benen en met een spons, met heet water, veegt hij mijn gezicht schoon.
"Ze zeggen dat je klaarkomt als ze je pesten," fluistert hij, terwijl hij mijn lippen aanraakt. Zijn vingers forceren zich naar binnen en instinctief sabbel ik erop, tot de alomtegenwoordige geur van koeienmest me laat kokhalzen.
"Wil je lief voor me zijn," mompelde ik met gesloten ogen en gedesoriënteerd rondzoekende lippen. "Oh God, laat hem zijn razernij voor even vergeten."
De spons gaat in cirkels over mijn lichaam. Mijn armen willen zich van het beton opheffen, maar ik heb de kracht niet om iets te doen. Ik hoef niets meer te doen, besef ik, en met gesloten ogen voel ik hoe met de warmte van het water het gevoel in mijn spieren terugkeert.
"Voel je je al wat beter, Sandra 1?" Zijn stem klinkt anders, nog steeds als een kind, een emotioneel onvolwaardige psychopaat, maar nu klinkt hij alsof hij me gaat verzorgen tot mijn dood, in plaats van me pijn te doen tot mijn dood. Hij klinkt overbezorgd en bemoederend. De doodsangst zakt langzaam weg, om plaats te maken voor moeheid. Nog even, en ik val in slaap. De spons die mijn lichaam boent en schrobt, houdt me wakker. Nadat ik schoon ben, besprenkelt hij me met parfum, om me vervolgens met een uiterste voorzichtigheid overeind te helpen van de grond. Hij ondersteunt me bij het lopen. Waar we heen gaan doet niet langer ter zake. Ik bots ergens tegenaan. Ik krijg een duwtje en ik val op een zacht matras. Onmiddellijk worden mijn polsen vastgegrepen. Mijn hoofd rolt opzij, zodat mijn wang het matras kan aaien. Ik wacht roerloos tot hij me heeft zoals hij me wil hebben. Mijn ogen vallen open als hij me een pleister toont. Mijn lippen persen zich op elkaar en de pleister sluit mijn mond af. Karels handen nemen bezit van mijn lichaam. Ik hoor mezelf zachte, vormloze geluidjes maken en ik besef haarscherp dat ik aan het begin sta van een lange weg naar een orgasme. Het zegt me niets meer. Het doet me niets meer wat er met me gebeurt. Als het maar geen pijn doet.
Zijn lippen beginnen in mijn hals, en het duurt uren voordat ze me tussen mijn benen kussen. Zijn handen glijden over mijn buik naar mijn gezwollen tepels. Hij trekt aan het kettinkje tussen de twee klemmen en ik slaak een vermoeide zucht. Hij likt me tussen mijn benen. Hij likt me open en hij likt me vochtig. Hij drukt een kus op mijn schaamlippen.
"Je neusje kwijlt, Sandra 1," zegt hij met een bewondering van een kind dat een schat in de grond vindt. Hij vereert me nu. Hij brengt een hommage aan me, een eredienst. De religie waarin ik het heiligste relikwie ben, zegt me niets, maar ik ben gevoelig voor vleierij en cadeautjes. Het kost me geen moeite om te blijven sluimeren, zodat mijn verstand geen kans heeft tegen mijn biochemie. Het doet niet ter zake of ik wel of niet klaarkom. Pas als ik morgen wakker word, moet ik weer scherp en fit zijn. Nu mag ik uitrusten. Nu mag ik eventjes genieten.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?