Guilty Pleasures
De Vlucht deel 14 Waarin Sandra een special date heeft
Ik luisterde zenuwachtig. Vicious, you hit me with a flower. You do it every hour. Oh baby, you're so vicious.
Een scherpe klik onderbreekt de muziek. Geruis zwelt langzaam aan tot gebrom. Dan opeens een stem, ver weg, maar met mijn oren op de boxen prima te verstaan.
"Jezus, Sandra, wat ben ik toch een trut. Zit ik dertien maanden naar die recorder te staren, maar denk maar niet dat ik ook maar één keer die ingebouwde microfoon ontdek. Tja, voor slimme dingen zijn we hier niet. Soms denk ik wel eens, dat we als vanzelf afstompen tot datgene wat we volgens die kerels zijn: Hersenloze modepoppetjes.
Maar ter zake, de antwoorden op jouw vragen. De derde vraag is gisteravond beantwoord. Je was een moordmeid gisteren, Sandra. Je had het lef om Höby in zijn ballen te trappen, en dat was precies wat we nodig hadden. Iemand die het lef heeft. Ik wil je bedanken. Klote, dat ik dat alleen maar met woorden op een bandje mag doen. Als we vrij waren geweest, dan had ik je omhelsd, zeker weten, en honderd kusjes gegeven. Nou ja, je moet ze nu maar verbeelden, die honderd kusjes, want om nu honderd keer Mwaoeoh te gaan doen lijkt me ook niks. Weet je dat die meiden het er wel eens over gehad hebben dat wij lesbisch zijn. Ze geloofden het toch niet echt, maar ze wisten ook niet zeker dat het niet zo was. Gek dat niemand snapt dat een beetje knuffelen en troosten alleen maar heel erg goed is, zo op zijn tijd. Meer niet. Vroeger, toen we vrij waren, zaten wij vrouwen toch ook wel eens aan elkaar. Ik ben zo'n type dat het haar van mijn vriendinnetje verfde, en we gingen samen in de disco naar de WC, en we hingen aan elkaar als we in een deuk lagen. Ik heb het tongzoenen ook geoefend met mijn beste vriendin, voordat ik in het echt met een lief jochie deed. Goh, wat is dat lang geleden, en vooral ver weg.
De beveiliging, je eerste vraag. Ik kan daar uren over kletsen, maar eigenlijk is het zinloos. Uit huize Zoetedroom kun je in je eentje niet ontsnappen, niet zonder hulp van iemand van de staf, een bewaker. Er zijn wel een paar dode hoekjes, waar de camera net niet komt, maar je hebt er alleen niks aan. Je kunt je er even in verstoppen, zodat ze je even niet zien, maar als je vervolgens één vin verroert, zien ze je weer wel.
De makkelijkste manier om te ontsnappen is zorgen, dat een klant onmogelijk en hopeloos verliefd op je wordt, zodat hij je uitkoopt. Er gaan geruchten, maar het is een verboden onderwerp, dus veel weet ik er niet van, dat het ooit, een paar jaar geleden, gebeurd is. Je kunt ook nog aanpappen met een bewaker, maar ik geloof nooit dat er één bij is die de Gouden Regel gaat overtreden voor een beetje liefde en opeens heel erg weinig geld en een huurmoordenaar achter je aan. De bewakers, en Höberger zelf, mogen zich niet aan ons vergrijpen, dat is de Gouden Regel, voor het geval je dat nog niet weet, en dat zou best kunnen, want ze vertellen het je niet. Die Gouden Regel is nogal heilig, heb ik begrepen, dus via de bewaking ontsnappen zal moeilijk worden. Ik vraag me trouwens af of ze iets in hun eten krijgen, waardoor die smoeltjes van hun zo effen blijven. Misschien zijn ze wel allemaal verplicht gecastreerd.
Dan je tweede vraag. Doet wel een beetje pijn hoor, om dat te vertellen. Maar jij mag het gerust weten, als je me belooft te vertellen hoe jij erin gestonken bent. Op een zondagmiddag, 1 augustus vorig jaar om precies te zijn, wilde ik zomaar een eindje gaan fietsen, want het was mooi weer, en ik verveelde me toch maar, en er was net een verkering uit, je kent het wel. Ik had een racefiets, dus ik was zo maar een aardig eind van huis weg. Op een gegeven moment besloot ik in het bos om eventjes lekker uit te rusten. Nadat ik een tijdje op een bankje had gezeten, ben ik wat gaan ronddwalen. Ik ontdekte een prachtig bosmeertje, waar het doodstil was. Het was heerlijk om even met mijn schoenen uit aan de kant te gaan zitten, om mijn voeten in het water te laten bungelen. Terwijl ik daar zo zat werd ik slaperig en dromerig. Ik droomde van dat vriendje, die ik toen zo'n lieve jongen vond, en ik kon maar niet begrijpen dat hij het uitgemaakt had. Maar de zon was heerlijk warm en het was zo heerlijk stil, dus eigenlijk gaf het allemaal ook niet zoveel.
En eigenlijk begon ik me... wat erotisch te voelen. Ik bedoel, gewoon zo maar heerlijk wat pikante dingetjes denken. Eigenlijk zou het best lekker zijn om mijn broek even uit te doen, want het was zo warm. Dus zat ik even later in mijn onderbroek en dat vond ik best spannend. Ik... ja, het klinkt misschien wel heel erg vreemd, maar het was gewoon zo, dat ik een beetje vrijen best wel leuk vond, en ik vond ook, dat ik er best wel redelijk uitzag en zo, dus... in ieder geval fantaseerde ik dat er in de struiken iemand naar me zat te gluren. Dat was erg spannend. Vooral toen ik op het idee kwam om mijn bloes ook maar uit te trekken. Het was wel een beetje eng, maar eigenlijk was dat ook het leuke ervan. En ik kon het nog enger, en nog spannender maken, als ik wilde. En durfde.
Maar toen stond er opeens een kerel naast me, zo vanuit de struiken. Ik schrok me wezenloos, sprong op, en graaide naar mijn kleren. Die vent zette zijn voet op mijn hand. Hij droeg laarzen, dus dat deed knap veel pijn. Ik gaf een gil, maar toen viel hij me aan, en voordat ik het wist had hij me eronder, en hij had ook een hand op mijn mond, zodat er van gillen niet veel terecht kwam. Natuurlijk dacht ik dat hij me zou gaan verkrachten. Maar nee, er kwam een flesje en een doek, en die doek kwam op mijn mond, en toen werd alles zwart. Tot ik bijkwam in een lege kamer.
Mijn armen waren vastgeketend, Sandra, boven mijn hoofd. Kleren had ik niet meer aan. Achter me was Höberger. Hij had een zweep in zijn handen. Hij stelde me vragen, over wie ik was en wat ik had gedaan in dat bos, en hoe mijn liefdesleven en sexleven was geweest. Als ik niet antwoordde, kreeg ik klappen. Na afloop, na de laatste vraag, werd ik verrot geslagen, en hij beleefde daar verschrikkelijk veel plezier aan. Ik wist meteen waar ik was, Sandra. Maar ik neem aan dat hij bij iedereen zoiets heeft gedaan in het begin. Hij zal jou ook wel flink gepakt hebben, de eerste keer."
Karin klonk zacht, geëmotioneerd, nog altijd gekweld. Die eerste herinnering was de vreselijkste herinnering. Zelf ontwaakte ik een paar keer per week badend in het zweet uit een droom waarin ik ontwaakte op een pijnbank. De letters die ik nu schrijf bibberen, en ze lopen schots en scheef over het papier.
"Wil jij mij vertellen hoe je hier gekomen bent? En wil je me ook vertellen wat je van de meisjes denkt, als er ooit een opstand komt of zoiets? Wie is er sterk genoeg om te vechten? En wat denk je van de bewakers? Er zou er één bij kunnen zijn die misschien bereid is om bepaalde dingen niet te horen en te zien. Het zou kunnen. Misschien dat we samen iets kunnen uitbroeden, dankzij deze bandjes, de cassettepost. In ieder geval kunnen we heerlijk kletsen over alles wat we willen. Dat is al heel wat. Ook al kunnen we nooit ontsnappen, we kunnen in ieder geval samen er doorheen vechten. Kusje, en tot horens."
Een aanzwellend gebrom. Een scherpe klik. Opeens weer de muziek. It's such a perfect day. I'm glad I spend it with you.
Ik lag naakt op een houten tafel. Mijn wijdgespreide armen en benen waren vastgebonden aan de poten op de hoeken. Ik was geblinddoekt. Mijn lichaam werd beschenen door blauw licht. Dat had ik gezien voordat Zadro de doek op mijn ogen had gelegd. Het beeld kon ik terughalen op mijn netvlies. Naarmate ik langer lag te wachten, zwetend van de hitte, want het was bloedheet in het kamertje, verscheen het beeld vaker en vaker. Het was geen lelijk beeld. Integendeel.
De touwen om mijn polsen en enkels knelden niet. Het enige wat ze deden was het definiëren van mijn universum, de wereld waarin ik diende te blijven liggen, totdat het iemand zou behagen me te verlossen. Mijn plaats was nauwkeurig bepaald. Alleen in het horizontale vlak mocht ik bewegen, heen en weer schuiven, meer niet. Boven me was niets. Onder me was alleen een glad en hard vlak, dat eerst nog kil was geweest, maar nu dezelfde temperatuur had als mijn lichaam.
Ik lag al heel lang hier. Zo lang dat het leek alsof ik voor altijd zou moeten blijven. In mijn kleine, overzichtelijke wereldje, waarin ik niets anders hoefde te doen dan te blijven liggen in dat blauwe licht. Een heel makkelijke opdracht. Ik hoefde niets te denken, niets te doen, aan niemand te gehoorzamen, me over niks zorgen te maken. Ik lag hier gewoon zoals de touwen me voorschreven te liggen. Een plat, uitgestrekt lichaam. Een mooi lichaam.
Ik bewoog voorzichtig. Het einde van mijn wereld trok zachtjes vermanend aan mijn armen. Ik had geen keus dan weer stil te liggen. Ik mocht niet opstaan om mijn kleren aan te trekken. Ik kon net zo goed accepteren dat ik niets droeg. Er was toch niemand om me met wrede ogen te bekijken. Hij zou komen, dat moest wel, maar hij was er nog niet. Voorlopig lag ik voor niemand tentoongesteld, behalve voor mezelf. Ik was prachtig in blauw licht.
Ik bewoog nog een keer. Mijn contouren en vormen gleden soepel over de gladde onderkant van mijn wereld. Het hout waarop ik lag definieerde de grenzen van mijn lichaam haarscherp. De touwen deden precies hetzelfde. Ik kon me op elk detail van mijn lichaam concentreren, om het levensecht in blauw licht voor mijn ogen te zien schuiven. Ik danste. Ik liet alles dansen, voelde alles bewegen, glijden en schuiven, warmer en warmer worden. Ik hoorde een diepe kreun. Ik was het zelf. Geil, hunkerend. Hunkerend naar iets dat dat prachtige lichaam in vuur en vlam wilde zetten.
De touwen leken me te strelen. Als ik mijn hoofd zachtjes bewoog, dan streelden mijn haren mijn bovenarmen. Zo lang, zo dun, en bij die polsen zo secuur omwikkeld. Het was zo mooi om die dunne armen zo levenloos te zien liggen. Het leek ook plotseling natuurlijk dat die rankheid overweldigd was door iets dat uiteraard veel sterker was. Nu mijn lichaam gevangen was, leek mijn geest plotseling ook niet zoveel meer voor te stellen. Door wie ik gevangen was, leek niet meer belangrijk. Wat belangrijk was, was, dat ik op zijn mooist was nu. Ik zag er niet zo slecht uit in blauw licht. Waarom zou ik er eigenlijk niet stiekem van genieten?
Het was heerlijk om gestreeld te worden. Ik wilde dat ik meer gestreeld zou worden. Ook op de plaatsen waar ik niet bijkon. Daar. En daar ook. Zweet droop prikkend in mijn nietsziende ogen. Zweet plakte mijn schouders vast op het hout. Mijn billen bleken nat te zijn toen ik ze woest omhoog gooide. De tafel was nat toen mijn billen van zo ver mogelijk links naar zo ver mogelijk rechts schoven. Ik rook mijn zweet. Ik likte aan mijn lippen en ik proefde het. Ik likte nog een keer, langzaam en erotisch, langs mijn lippen. Ik kreunde opgewonden en raakte daarvan nog meer opgewonden. Tussen mijn dijen voelde ik iets stroperigs naar de tafel glijden. Streel me daar, alsjeblieft. Oh alsjeblieft. Streel me daar.
Ik bevroor toen de deur van de kamer met een zacht gekraak openging. Ik wachtte bewegingloos. Op hem. Een naamloze sadist, die me op zijn minst zou gaan neuken, en me op zijn ergst urenlang met een zweep zou slaan. Die gedachte bluste mijn lust niet in het minst. Niet meer. Mijn lust leek niet meer te blussen.
Een paar voetstappen, tot op een paar meter afstand van mij. Ik voelde ogen. Ogen die me bekeken. Ogen die alles zagen, ook hoe mooi ik was in blauw licht. Ogen die mijn hitte zagen, mijn van het zweet glimmende lichaam, het vocht tussen mijn dijen. Zachte voetstappen kwamen vlakbij. Hij zag me, bevend en rillend, beschaamd vanwege mijn lust, en nog meer hunkerend vanwege mijn schaamte. Hij zag alles. Ik zag niets. Hij bezat alles, en ik bezat niets. Ik bezat alleen een prachtig, van opwinding zinderend lichaam. Ook dat wilde hij hebben. Daarvoor was hij hier.
Hij ademde snel, sneller, snelst. Er rinkelde iets. Er ritste iets. Er ruiste iets zacht. Nieuw geritsel, overhemdknoopjes die haastig losgetrokken werden. Geruis van armen die uit mouwen glijden. Geruis van iets dat valt. Getik van knoopjes op verend vinyl. Stilte? Een nauwelijks hoorbaar gekraak. Een boord van een overhemd? Nee, schoenen en sokken die worden uitgetrokken. Nieuw geruis en geschuifel. De onderbroek is nu uit. Hij bezit nu ook niets, maar hij ziet nog steeds alles. Maar ik hoor genoeg om alles in gedachten te zien.
Hij klimt op de tafel. Zijn eau de cologne dringt eerder dan hijzelf binnen in mijn universum. Hij nestelt zich tussen mijn knieën. Zijn adem nadert me over mijn lichaam heen. Pepermuntjes. Hij blaast van ver op mijn wang. Ik wentel mijn hoofd opzij, zodat mijn andere wang het hout streelt. Hij nadert mijn wang. Zijn armen voel ik neerdalen ter weerszijden van mijn oksels. Zijn lichaam hangt boven me, als een adelaar boven zijn prooi. Hij raakt me, zijn buik op de mijne. Zijn gezicht scheert mijn borst. Een penis glijdt zachtjes tussen mijn benen als een deel van zijn gewicht op mijn buik steun zoekt. Dan raken zijn lippen zachtjes de mijne. Mijn hoofd veert op. We botsen. Hij vangt mijn lippen om ze nooit meer los te laten. Zijn lippen zijn vochtig, de mijne kurk¬droog. Hij bevochtigt ze met zijn tong, proeft mijn zweet, blaast zijn hete adem tussen mijn tanden. Zijn tong dringt in me binnen, likt mijn tanden en glijdt erlangs om me ademloos te bezitten, seconden lang. Als zijn tong zich terugtrekt, komt de mijne hem achtervolgen. Gulzig zoek ik en vind ik zijn mond. We doen een wedstrijdje wiens tong in wiens mond mag ronddwalen. Hij wint, zoals hij alles van me heeft gewonnen. Volkomen onderworpen bied ik hem mijn mond. Hij neemt me gulzig in bezit, totdat we allebei geen adem meer hebben. Zijn handen ontdekken mijn oksels en bovenarmen. Ze glijden strelend door mijn haren en verspreiden die over het hout. Hij woelt ze om, en gooit ze over mijn armen. Mijn armen waarlangs hij omhoogstreelt, terwijl hij mijn mond opnieuw bezit, tot zijn vingers in mijn handpalmen prikken en ik hem hulpeloos vastpak, in de hoop dat hij voor altijd zal blijven.
Zijn handen verdwijnen, maar ze komen terug bij mijn borsten, strelen en kneden die tot ze gloeien van lust. Mijn heupen springen, duwen zich tegen de zijne, willen zijn penis langs me voelen strelen. Ik kreun als een bezetene wanneer dat gebeurt. Zijn gladgeschoren wangen strelen warm langs de mijne, terwijl zijn lippen zich in mijn oorschelp vastzuigen en zijn heupen zich oprichten om me, hij bijt me speels in mijn oren, te penetreren. Hij heeft geen enkele moeite om binnen te komen. Ik druk mezelf omhoog en hij grijpt me overal. Zijn tong likt mijn borsten, zijn handen bewegen over mijn lichaam, strelen mijn hals en kin, bieden me zijn vinger om eraan te sabbelen. Ik proef een niet zo lang geleden gerookte sigaret voorbij het pepermuntje en de eau de cologne. Ik ruik ook de neutrale zeep waarmee hij zijn handen gewassen heeft. Hij bijt speels in mijn borsten en zet vervolgens zijn tanden in mijn hals, om me langzaam heel even pijn te doen. Na mijn kreet komt zijn mond om me te troosten, mijn speeksel op te zuigen, mijn ademtochten te smoren in zijn ademtochten, die langzaam heviger worden. Ik wil hem zien. Ik wil zien wie me zo waanzinnig aan het maken is. Ik wil godverdomme zien wie me de beurt van mijn leven geeft.
"Ik wil je zien," lispel ik tussen twee ademtochten. Maar zijn tong en handen zijn te druk bezig met het zoeken naar de bewijzen van mijn genot. Ik berust in zijn gulzigheid en laat me ermee overspoelen, tot ik trillend, kronkelend en sidderend leegloop met lust en volloop met zijn sperma. In een vrije val kom ik terug op het hout. Het vuur gloeit heftig na, maar begint te verzwakken. Ik vind mezelf terug, nederig wachtend tot het gewicht op mijn borst zal verdwijnen. Hij ligt op me, maar lijkt verder weg dan ooit.
"Ik wil je zien," fluister ik smekend.
"Nee," fluistert hij schor.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?