In dit verhaal neem ik jullie mee naar Roemenië voor het verhaal achter een olympisch gouden medaille turnen.
Nathalie was een Roemeense turnster van 18 jaar die in de laatste fase van haar carrière zat.
Ze was de dochter van de wereldberoemde Dominique Domaneri, die in haar carrière twee keer Europees kampioen geworden was.
Nathalie had nog steeds de droom om haar moeders resultaten te overtreffen. Ze wilde, naast de gouden medaille die ze al op de Europese kampioenschappen gewonnen had, Olympisch goud halen.
Over een jaar waren de spelen dus ze had nog wel even de tijd om nog verder te groeien, maar ze had al lang het gevoel dat haar huidige coach haar daar niet verder in kon helpen.
Ze had veel van hem geleerd, maar stond voor haar gevoel al een tijdje stil. De moeder van Nathalie had haar al eens gezegd dat het wellicht een idee was om coach Karalio Karalio te vragen als begeleider. Haar moeder had vroeger heel erg veel geleerd van deze coach die inmiddels 65 jaar geworden was en eigenlijk nog maar weinig deed in de turnwereld. Wellicht dat, als Nathalie het hem zou vragen als dochter van een oud kampioen, hij nog eenmaal een jaar iemand wilde ondersteunen om het ultieme resultaat te bereiken.
Na veel twijfelen had ze de stoute schoenen aangetrokken en hem benaderd. Hij had ‘ja’ gezegd. Zo kwam het dus dat ze nu onderweg was naar de Turnschool Karalio, die hij een aantal jaren geleden had opgericht.
Haar moeder bracht haar naar het complex waar ze het komend jaar intern ging wonen.
“Ik vind het leuk hem weer eens te ontmoeten”, zei haar moeder enthousiast toen ze bij de school aankwamen.
Het was een groot gebouw van roodbruine stenen met vele kozijnen van kleine, witte houten rasters. Aan de zijkant was nog een aanbouw gemaakt.
”Daar zijn de sporthallen”, wist haar moeder te vertellen.
Ze parkeerde de auto en ging samen met Nathalie naar binnen.
Aan de balie werd hun verteld dat de heer Karalio hen al verwachtte. Dus mochten ze doorlopen naar zijn kantoor. Moeder wist uiteraard de weg en na enkele gangen kwamen ze bij zijn kantoor aan en klopten op de deur. De coach deed open.
“Ah, hallo Dominique, hoe is het met je!?”, vroeg hij met een brede glimlach op zijn gezicht.
Hij had een stevig, maar afgetraind postuur en een witgrijze kop met haar en dito snor.
”Prima en met u?”, vroeg ze en ze omarmde hem.
“Goed, goed. Ik doe het tegenwoordig wat rustiger aan…tot vandaag dan”, zei hij nog steeds lachend. Hij keek Nathalie aan en stak zijn hand uit.
”Jij moet Nathalie zijn, is het niet?”, vroeg hij.
“Ja meneer, dat ben ik”, zei ze en ze schudde zijn hand.
”Ga zitten, willen jullie wat drinken?”
De drankjes werden geregeld en ze begonnen gezellig te praten over vroeger.
Nathalie keek eens rond, het was een wat donker kantoor dat twee grote ramen had die uitzagen over een groot grasveld dat achter het complex lag. Een mahonie houten bureau met een klassieke lamp en een leren bureaustoel stonden op een visgraat eikenhouten vloer. Buiten renden enkele meiden onder begeleiding van een man hun oefenrondjes.
Er viel heel wat bij te praten, want het was al weer zo’n tien jaar geleden dat Dominique en meneer Karalio elkaar gezien hadden. Nathalie zat er een beetje verloren bij en was eigenlijk meer bezig met het observeren van de heer Karalio. Was dit nou de man die al zoveel talenten getraind had? Haar moeder had wel wat over hem verteld, maar dat kwam toch niet overeen met de uitstraling die de man had die nu voor haar zat. Hij was vriendelijk en rustig en niet zoals haar moeder verteld had: streng, afstandelijk en druk.
Terwijl ze zat te dromen stelde hij opeens een vraag aan haar:
”Wat voor droom heb je Nathalie?”, vroeg hij vriendelijk.
”Droom? Dat is geen droom, ik word gewoon olympisch kampioen en daar moet u mij bij helpen”, antwoordde ze arrogant.
Het was eruit voordat ze het zelf besefte. Ze keek de heer Karalio met een arrogante blik aan en wachtte op zijn reactie. Die kwam niet meteen. Zijn blik was echter ineens wel veranderd van een vriendelijke goedlachse naar een bedenkelijk strenge.
“Zo, dus je hebt geen droom, maar meer een opdracht voor mij?”, antwoordde hij.
”Ja, zo zou je het eigenlijk wel kunnen noemen. Ik ben gewoon de beste en dat ga ik ze over een jaar pas echt laten zien. Er zal niemand zijn die me daarvan kan weerhouden. Door u te benaderen ga ik er van uit dat ik goed genoeg getraind wordt om dat laatste zetje te krijgen.”
De heer Karalio was verbaasd over deze arrogante houding. Die verschilde nogal van de houding die Dominique vroeger altijd had. Dat was er één geweest van zelfkennis, discipline en doorzettingsvermogen. Hij was er eigenlijk van overtuigd dat hij hier te maken had met een meisje dat erg onzeker was en dat verborg met een ongelofelijke dosis arrogantie.
“Je weet in ieder geval wel wat je wilt”, antwoordde hij rustig.
Hij had zich voorgenomen om zich niet te laten manipuleren en de ware Nathalie zou hij wel tevoorschijn toveren.
Dominique had het geheel vol twijfel aangezien, maar was niet verbaasd over de reactie. Ze was er van overtuigd dat haar dochter meneer Karalio nog wel zou leren kennen.
Na afscheid genomen te hebben liet ze haar dochter achter, wetende dat ze in vertrouwde handen was. Haar enige twijfel was nog of haar dochter wel goed genoeg was om kampioen te worden.
Nathalie voelde zich al gauw thuis op de school, waar het de trainingen betrof. Maar met de andere meisjes maakte ze niet echt goed contact door haar hautaine houding. Tijdens een algemene training kreeg ze zelfs ruzie met een ander meisje die ze stevig aan haar haren trok. Voordat ze het wist had ze toen een flinke tik op haar billen te pakken van de heer Karalio.
”AU”, riep ze toen zijn hand haar half ontblote billen raakte. Haar kleine turnpakje bedekte slechts de helft van haar ronde gespierde billen.
” Wat is dat nou?!”, riep ze.
”Dat is een tik op je billen, zodat je direct weet dat dit soort gedrag hier niet geaccepteerd wordt. Is dat duidelijk?”, zei hij streng.
Na even een zucht geslaakt te hebben, knikte ze en wreef over de pijnlijke plek. Dat had haar moeder er nooit bij verteld. Ze had nog nooit een klap gehad van haar vorige coach. Wat dacht hij wel niet!
Nathalie trok zich steeds verder terug en werd naar de anderen toe steeds arroganter. Ze was de beste turnster, toch zeker in Roemenië op het moment, maar legde dat er wel erg dik bovenop.
“Wat maakte toch dat ze zich zo gedraagt?”, vroeg Karalio zich af.
Zijn ervaring gaf hem steeds meer de bevestiging dat onzekerheid de oorzaak was van dit gedrag.
De komende tijd zou hij vooral met haar alleen trainen. ’s Ochtends drie uur en ’s middags drie uur. ’s Avonds mocht ze dan ontspannen, want met het trainingsschema dat hij nu voor ogen had was ontspanning erg belangrijk. Tijdens de lunches probeerde hij haar beter te leren kennen en door haar harnas heen te prikken, maar dat lukte hem helaas nog niet echt.
Een andere zaak die hem wel zeer boos maakte was een verontrustend telefoontje van zijn goede vriend en arts, Nicola Trasneski. Die vertelde dat hij contact had gehad met de moeder van Nathalie. Tevens zakte ze die ochtend tijdens de training gewoon door haar benen heen en was flauwgevallen. Na enkele tellen kwam ze wel bij maar zoiets gebeurde niet zo maar, wist hij.
“Heb je jezelf overtraind?”, vroeg hij bezorgd.
Nathalie stond op en reageerde boos.
”Man, zeur niet. Ik heb gewoon niet genoeg gegeten vanochtend en dat maakt me een beetje slap. Er is echt niets aan de hand of zo hoor!”
Deze felle reactie bezorgde haar terecht weer eens een flinke tik op haar achterste.
”Jongedame ik ga jou nog beter in de gaten houden, want ik vertrouw jou niet meer zo goed en bovendien wens ik niet zo afgeblaft te worden! Is dat duidelijk!?”
sprak hij streng terwijl hij haar aan haar bovenarm stevig vast hield.
Nathalie schrok van de snijdende pijn die de tik op haar billen haar gaf en probeerde zich los te rukken, maar maakte geen schijn van kans. Ze keek hem aan met vuurspugende ogen, maar durfde verder niets meer te zeggen en bood haar excuses aan.
De middag verliep even moeizaam als de ochtend en Karalio was er redelijk van overtuigd dat zijn pupil in de avonduren meer deed dan alleen uitrusten. Diezelfde avond ging hij een kijkje nemen in het krachthonk en daar werd zijn vermoeden bevestigd. Nathalie had kennelijk niet genoeg vertrouwen in haar coach en vond het nodig om in de avonduren nog wat extra oefeningen te doen.
”Nathalie! Waar ben jij nou in hemelsnaam mee bezig!?”
bulderde hij toen hij de deur openzwaaide en op haar afliep.
”Ik..ehh, ik ben.. aan het bij trainen. Ik wil supersterk worden”
antwoordde ze vol enthousiasme.
“Denk je dat al die uren trainen overdag niet genoeg zijn? Denk je dat ik na al die jaren coachen niet weet wat een lichaam nodig heeft? Denk je dat jouw lichaam zoveel anders is dan dat van de anderen? Jongedame, ik weet prima wat goed voor jou is en dat gebeurt overdag en de rust van de avonden heb je erg hard nodig om je controle over je spieren te houden. Ik ben erg teleurgesteld in je eigenwijze gedrag, het feit dat je mij kennelijk niet genoeg vertrouwt. Dit is dus de reden dat je vanochtend flauwviel, je raakt gewoon oververmoeid!”
Hij vervolgde zijn tirade.
”Jouw arrogante gedrag en hautaine opmerkingen zijn niets meer dan een masker om je onzekerheid te verbergen! Je zou er beter aan doen open en eerlijk tegen me te zijn.”
De tranen sprongen in Nathalie haar ogen.
”Wat jij nu gaat doen is douchen en een lange nacht maken en morgenvroeg om precies tien uur meld jij je op mijn kantoor en neem je turnkleding mee. Ik zal je moeder ook laten komen, dan zullen we jou toekomst hier eens doornemen.”
Zonder verder nog een woord te zeggen wees hij haar naar de kleedkamers, keek haar boos na en gaf haar nog een flinke tik op haar billen toen ze voorbij liep.
Nathalie liep met betraande ogen weg en spoelde onder de douche de spanning een beetje van zich af. Haar zorgen gingen meer uit naar de dag van morgen, als ze haar moeder onder ogen moest komen. Mocht ze nog wel blijven?
De volgende ochtend kreeg ze niets door haar droge keel dan enkele stukken fruit bij het ontbijt.
Op precies het juiste tijdstip meldde ze zich aan de deur van het kantoor van meneer Karalio.
Ze wilde hem niet nog meer irriteren.
“Binnen”
klonk het kortaf.
Ze opende de deur. Binnen stond haar moeder, die haar boos aankeek vanaf het moment dat ze oogcontact hadden. Haar coach stond met zijn rug naar haar toe en staarde naar buiten door de grote ramen. Nathalie liep naar het bureau en stond wat te friemelen aan haar broek, terwijl ze wachtte op wat er ging komen.
“Nathalie, nou heb je de beste coach die er is en dan blijf je toch nog eigenwijs! Wat moeten we toch met je?”
sprak haar moeder.
”Ik geloof dat ik wel een oplossing heb, mevrouw Domaneri”
sprak de coach die zich langzaam omdraaide.
”Wil jij nog steeds olympisch kampioen worden met mijn hulp en handelen naar mijn visie?”
vroeg hij streng.
”Ja, meneer”
antwoordde Nathalie met een bedrukt stemmetje.
De nacht nadenken had haar kennelijk al deels wakker geschud.
”Dan zul je krijgen wat je verdient voor je onverantwoordelijke gedrag en gaan we daarna door met je trainingsprogramma. Ga naar de kamer hiernaast, trek je leotard aan en kom dan hier terug”, sprak hij op dreigende toon.
Nathalie spoedde zich weg en meneer Karalio richtte zich vervolgens tot mevrouw Domaneri.
“Ik zal haar eens een stevig pak voor haar billen geven. Wellicht dat dat haar wakker schudt, zodat ze zich met al haar kracht zal richten op haar kansen. Als ze mij vertrouwt en alles doet wat voor haar lichaam goed is, geef ik haar een grote kans straks op het hoogste schavot te staan”
sprak hij zelfverzekerd.
”Neem haar maar eens flink onder handen meneer. Sinds haar vader overleden is, nu 8 jaar geleden, is haar gedrag steeds arroganter geworden en ik wist daar geen raad mee.”
Karalio keek haar doordringend aan en aarzelde, maar vertelde haar nog niet wat haar te wachten stond.
Nathalie kwam binnen enkele minuten terug in haar turnpakje. Karalio had inmiddels de leren stoel in het midden van de kamer gezet en daarin plaats genomen.
“Kom maar hier Nathalie en buig je over mijn knie. Er zijn twee redenen waarom je een pak slaag gaat krijgen. Het feit dat je mij kennelijk niet genoeg vertrouwt en je arrogante gedrag hebben er voor gezorgd dat je flink pijnlijke billen gaat krijgen. Ik verwacht dat je in de toekomst je onzekerheid juist aan mij wilt tonen, want daarin zit de kracht die je nodig zult hebben om een kampioen te worden. Verder wil ik dat je alle trainingen die ik je opgeef uitvoert en dan maak je grote kans om straks te zegevieren.”
Met gebogen hoofd liep Nathalie naar haar coach toe en keek nog even onder haar lok door naar haar moeder. Die keek haar echter alleen maar boos aan. Van haar kan ze dus weinig hulp verwachten. Bij hem aangekomen werd ze stevig vastgepakt en over zijn knie getrokken. Benen en armen zweefden in de lucht en zochten ergens steun, maar die was er amper. De komende minuten zou ze zich moeten overgeven aan de pijnlijke les die haar te wachten stond.
Haar rug werd vastgeklemd tussen een hand en harde bovenbenen en haar billen voelden erg kwetsbaar aan zo met enkel een dun laagje stof. Karalio was echter van mening dat haar billen echt bloot moesten zijn voor deze straf en trok de stof tussen haar billen zodat ze zich nog kwetsbaarder voelde. Zonder verder nog te aarzelen begon hij met haar straf.
KLETS,KLATS, kwamen de klappen stevig neer op de vermoeide, maar gespierde billen van Nathalie. Dit was voor haar een totaal nieuwe ervaring, dus binnen enkele seconden reageerde ze heftig. De armen die net nog in het luchtledige zweefden zochten haar billen op, maar kwamen een stevige hand tegen die hen vastklemde.
De andere grote, stevige hand kwam met harde klappen neer op haar gevoelige billen. Karalio was niet van plan haar lang te straffen maar wel heftig.
Het moest voor een flink schrikeffect zorgen.
Nathalie wrong zich in allerlei bochten, maar kreeg wat ze eigenlijk al lang geleden had moeten hebben: een flink pak billenkoek om haar gedrag eens even onder de loep te nemen en te veranderen. Grote tranen biggelden van Nathalie haar wangen, vielen op de grond en vormden daar een plasje op het parket.
Zo snel als het begonnen was en zo heftig als het was, duurde de straf bij elkaar niet langer dan twee minuten, maar zorgde er wel voor dat haar billen in vuur en vlam stonden. Hevig naschokkend lag Nathalie bij te komen over de stevige knieën.
Karalio had ergens wel medelijden met haar, maar wist zeker dat het haar zou helpen om open en eerlijk te zijn en niet meer eigenwijs
Hij was degene die haar kampioen kon maken.
”Laat deze les je helpen Nathalie”
sprak hij nu zacht en lief terwijl hij haar overeind hielp.
“Ga maar even naar de kamer hiernaast om na te denken over wat je voornemens zijn, ik heb ondertussen nog even iets met je moeder door te nemen”
sprak hij opeens weer streng.
Hij keek mevrouw Domaneri aan.
”Dominique, klopt het dat jij contact hebt opgenomen met Nicola Trasneski?”
vroeg hij terwijl hij haar doordringend aankeek.
Nathalie was benieuwd wat dit betekende en bleef nog even staan.
Hoe kan hij dat nou weten??? vroeg Dominique zich af.
En waarom sprak hij haar opeens aan met haar voornaam. Ze voelde zich ineen krimpen en herinnerde zich de ommezwaai die er vroeger geweest was toen doping controles ervoor hadden gezorgd dat de turnwereld op zijn kop stond.
Karalio had zijn conclusies getrokken en verbood al zijn turnsters om ook maar er aan te denken ooit nog iets van stimulerende middelen te gebruiken. Als hij daar achter kwam, werd je meteen voor altijd van zijn school weggestuurd.
Ze had contact opgenomen met die arts omdat hij erom bekend stond dat hij middelen wist die echt niet te achterhalen waren en ze wilde zo graag dat Nathalie kampioen werd dat ze alle mogelijkheden wilde gebruiken om dat te bereiken.
” Eh…tja…ik heb met hem gebeld, dat klopt. Maar hoe..”
“Hoe ik dat weet? Hij is een erg goede vriend van me en hij is inmiddels volledig gestopt met het onderzoeken van dit soort mogelijkheden, omdat hij het slechte ervan is gaan inzien. Hij belde me zodra jij met hem contact had gezocht om me ervan op de hoogte te stellen dat je verboden middelen wilde gebruiken om Nathalie kampioen te maken.”
Nathalie keek om naar haar moeder en vroeg vol vertwijfeling:
”is dat waar mama?”
“Ja, lieverd dat heb ik gedaan om je te helpen. Ik weet zeker dat je dan kampioen wordt en wat willen we nou liever? Je toekomst is zeker en je bent voor eeuwig beroemd! Ik zou niets anders willen voor je”
sprak ze.
”Oh, mama, wat afschuwelijk!”
reageerde Nathalie.
En Karalio vervolgde streng:
”Weet je wat die middelen nog meer met je doen? Ben je vergeten hoe ik erover denk? Weet je dat de pakkans tegenwoordig ongeveer honderd procent is? Weet je dat je dan de carrière van je dochter kapot maakt?”
“En dan vind je dat ik je dochter moet straffen voor haar gedrag! Er is hier maar één persoon die een flinke straf verdient en dat ben jij zelf!”, vervolgde hij.
Hij trok Dominique mee naar de stoel waarop hij net Nathalie gestraft had en nam plaats.
“Nathalie, ik wil nu dat je naar hiernaast gaat, je hoeft hier geen getuige van te zijn”
sprak de coach.
Hij wachtte totdat Nathalie de kamer verlaten had. Vervolgens trok hij Dominique over zijn knie, tilde de lagen stof van haar rok omhoog en ontblootte zo haar stevige achterwerk. De string die ze droeg zat hem niet in de weg, dus kon hij meteen van start gaan met wat hij voor ogen had. KLETS,KLATS,KLETS,KLATS.
Met grote kracht en woede sloeg hij op de billen van Dominique.
Hij wist dat hij eigenlijk niet in woede moest straffen, maar dit had ze zo verdiend! In hoog tempo en met volle vaart kwamen de klappen aan en veranderden de witte billen snel in een rode tomaat.
Dominique wist niet wat haar overkwam, sinds haar vroege jeugd had ze nooit meer klappen gehad, dus was ze alle herinneringen eraan kwijt. Karalio had wel herinneringen aan de tijd dat ze als klein meisje over zijn knie had gelegen in haar puberjaren, als ze weer eens niet goed haar best deed of sturing nodig had. Ze was in al die jaren lichamelijk niet veel veranderd.
Zo kort als de straf van Nathalie geweest was, zo lang en streng zou de straf voor Dominique zijn.
Nathalie wist niet wat ze hoorde. Eerst vond ze het wel terecht, maar naarmate de bestraffing doorging en de reactie van haar moeder heftiger werd kreeg ze wel een beetje medelijden. Karalio daarentegen absoluut niet.
KLATS,KLETS.
Stevig sloeg hij door. Hij was inmiddels redelijk gekalmeerd, maar nog steeds van plan om haar de les van haar leven te geven. Dominique draaide wat ze kon en liet alles en iedereen weten dat ze genoeg gehad had. Na zo’n vijf minuten liet Karalio haar opstaan. Hij zette haar voor zich neer, keek haar diep in haar ogen en zei:
”Zo, moeder, dat was een deel van de les voor je. Ik zal afsluiten met tien meppen met het rietje en dan hoop ik dat je je dochter op alle GOEDE manieren zult ondersteunen om haar Olympisch kampioen te maken! Buig over de rug van deze stoel en waag het niet overeind te komen voordat ik het zeg.”
Met diep betraande ogen keek Dominique de coach smekend aan, maar het enige dat hij deed was naar de stoel wijzen waarover ze zich moest bukken. Met een diepe zucht boog Dominique zich in de gewenste houding over het koude leer.
Diep in haar hart voelde ze pijn, pijn omdat ze wist dat Karalio eigenlijk gelijk had, maar ze wilde zo graag…
“AAAUUUU”
gilde ze het uit nadat de cane zijn werk begon te doen.
Een diep witte streep baande zich een weg over de twee rode bergtoppen die haar billen vormden om even later te veranderen in een dubbele lijn die op een soort trambaan leek. Karalio gaf de slagen lang genoeg de tijd om door te dringen voordat hij een nieuwe toediende. Dominique had zo alle tijd om goed na te denken, waarom ze dit allemaal kreeg en wat ze zich wilde voornemen voor het komende jaar.
“SSWIISSCCH”, zwiepte het hout door de lucht en drukte zich in de huid van haar billen.
Slag na slag drong het dieper tot haar door dat hij haar terecht strafte en dat ze alles zou doen om haar dochter de psychische steun te geven die ze zo nodig had.
Ze probeerde de slagen op te vangen, maar met moeite hield ze zich vast aan de stoelpoten om niet overeind te komen.
Na de tiende klap zakte ze ineen en schokte alleen nog maar hevig na.
Karalio ondersteunde haar toen ze opstond en omarmde haar. Hij riep ook Nathalie erbij en samen gaven ze elkaar het gevoel dat ze één waren. De twee vrouwen troostten elkaar en Karalio stond er als een rots in de branding bij die hun beide steun wilde geven.
“Samen zullen we er alles aan doen om je kampioen te maken Nathalie, open en eerlijk zullen we dat bereiken!”
Ze keken elkaar aan en de zachte glimlach rond Karalio’s mond deed beide vrouwen ontspannen en gaf hun het gevoel dat ze er samen zouden komen.
Na een jaar werd Nathalie glansrijk Olympisch kampioen.
Tijdens de feestelijkheden gaf Karalio beide vrouwen een speelse tik op hun achterste toen ze samen naast hem stonden. Er werd gelachen, maar alleen zij drie wisten wat die klappen precies betekenden.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
Natalie, de turnster 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?