| Gepost op maandag 24 september 2007 - 09:21 pm: | 
|
|
Over machteloze gevoelens en gevoelloze macht
Voorjaar. Het was de eerste zonnige dag die de lente aankondigde. Vlak voorbij Schiphol strekte zich het rechte stuk weg uit, dwars door de Haarlemmerpolder richting Den Haag. Ik was op weg naar Rotterdam. Op weg naar een bijzondere afspraak. Met een meesteres. Meesteres Maan. We hadden elkaar al heel wat keren gesproken door de telefoon. Het was heel wat meer dan gesprekken. Zij gaf opdrachten en ik had te gehoorzamen. Zo niet, dan volgde er straf. Bleef ik ongehoorzaam, dan volgde er nog meer straf. Totdat ik me aan haar onderwierp.
Wat was er eenvoudiger dan de hoorn op de haak te gooien zou je zeggen. Maar dat gebeurde niet. Dat kon ik niet. Ze had mij in haar macht en ik kroop voor haar. Mijn maag kromp samen en mijn pik zwol.
De skyline van Rotterdam dook op, te herkennen uit duizenden. De euromast, het gebouw van van Nationale Nederlanden, het Dijkzichtziekenhuis... Langs Blijdorp, Schiekade, Hofplein, Coolsingel. Bij de Bijenkorf cirkelde ik de parkeergarage in en draaide de eerste vrije plaats in die ik vond. Waarin was ik nu bezeild. Een rendez vous met een meesteres die ik nog nooit had gezien. Hoe kwam ik erbij dat zij zou komen opdagen? Waarom zou ze? Wat moest ze met deze slaaf? Ongetwijfeld kon ze kiezen uit honderden. Waarom zou ze moeite voor me doen? Maar tegen alle gezond verstand in had ik ergens een onwankelbaar vertrouwen. Nee, ze zou komen.
Langs de roltrappen van de Bijenkorf kwam ik beneden en liep het gebouw uit. Ze had me opgedragen een dildo te kopen. Ze had aangegeven waar een geschikte winkel was. Ik keek om mij heen en probeerde me te oriënteren en liep richting station Meent.
Ik had meer meesteressen ontmoet. Maar snel was de fascinatie weg. Opdrachten geven kan iedereen. Maar achter die orders hield de fantasie vrij snel op en lag blijkbaar niet veel meer dan zakelijke interesse. Is het niet te mooi om waar te zijn. Kerels, die zich uitkleden, zich aan je onderwerpen, zich laten afranselen en daarvoor nog willen betalen? Je moet eventjes over de drempel heen en het spel willen spelen, maar wat wil je dan meer? Soms waren ze verzuurd en haatdragend, in het bijzonder naar mannen.
Bij meesteres Maan waren haar drijfveren anders. Vernedering was niet het doel, al kon ik niet peilen waar het haar wel om was begonnen. Waren er bij de anderen kale vlaktes, bij haar belandde ik in een oerwoud, waar ik de kortste keren de weg kwijtraakte. Warm, klam, heet, veelzijdig, divers, inspirerend, verleidelijk, onvoorspelbaar, verraderlijk, gevaarlijk, raadselachtig…
Ik stond voor de winkel. Ik keek om mij heen. Zou ze mij observeren? Zoveel klanten zijn er niet aan het begin van een doordeweekse middag. Zij zou me kunnen zien, ik haar niet. Een rilling liep over mijn rug. Ik ging naar binnen. De trap af naar beneden. Dildo’s. Vele soorten. Ik vergeleek. Probeerde de juiste dikte te vinden. Afrekenen. Batterijen erbij. Weer naar buiten. Het was nog vroeg en ik had nog tijd. Ik vond een bankje in de zon. Voelde voor het eerst dit jaar de warmte op mijn huid, die allerlei herinneringen in mij wakker maakte.
Ik deed mijn ogen dicht en hoorde de geluiden van de stad. Alles was intenser, echter, voller. De spanning steeg. Ik dacht aan de sessies met haar. Zij had haar regels. Ik scheerde mijn ballen, zette wasknijpers op mijn tepels, neukte kaarsen in mijn anus, bond mijn ballen af, rukte aan mijn pik op haar bevel, stopte op haar bevel: een aankomende ejaculatie die ruw werd onderbroken. Gierende adrenaline door het bloed. Haar lach. Haar wet. Draai de knijpers naar binnen. Stekende pijn aan mijn tepels. Gekreun.
“Stel je niet aan,” roept ze, “Verder draaien.”
Ik draai door. De pijn brandt, feller en feller. Ik zeg dat ik niet verder kan en smeek of ik mag stoppen.
“Nog verder,” beveelt ze.
Ik draai door. Het draait voor mijn ogen en zeg niets meer.
“Stop maar,” roept ze.
Ik staak mijn gedraai.
“En nu weer terug,” beveelt ze, “Langzaam terug.”
Ik gehoorzaam. De steken maken plaats voor een voortdurende warme pijn. Ik hijg uit.
“Ik hoor niets” roept ze.
“Dank u wel,” fluister ik.
“Wat zeg je?”
“Dank u wel,” zeg ik luider.
“Wat zeg je,” zegt ze kwaad.
“Dank u wel meesteres Maan.”
“Je moet nog veel leren slaaf. Wat stel je me teleur. Je mag blij zijn dat ik zo’n geduld met je heb, weet je dat wel? Of gaan we nog eens draaien met die knijpers.”
“Nee, dank u meesteres …”
Eventjes stilte. Ze geeft opdracht de kaars in mijn anus te steken. Dieper, dieper, nog dieper. En dan moet ik aan mijn pik trekken harder, harder, harder.
“Stop!” roept ze.
Ik schrik op en doe mijn ogen weer open. Over een kwartier hebben we onze afspraak. Tegenover de ingang van de Bijenkorf aan de kant van de koopgoot. Ik sta op en loop erheen. Kijk weer om mij heen. Het is alsof haar ogen in mijn rug prikken. Verbeelding? Wat te vroeg arriveer ik op de afgesproken plek. En kijk om mij heen. Schoolkinderen passeren. Een oude vrouw met boodschappen. Een jonge vrouw komt eraan. Zal dat haar zijn? Ze loopt door.
Mijn gedachten dwalen af naar mijn onderdanige gevoelens.
Waar kwamen zij vandaan? De onderdanige gevoelens werden sterker als mijn liefdesleven op een lager pitje stond. Waren ze een soort compensatie? Hadden ze te maken met mijn opvoeding? Een kille relatie tussen mijn ouders, een vader die zich aan het leven van het gezin onttrok en een moeder, die streng was, die wel liefde wilde geven maar moeite had met het geven van warmte. Een kind dat niet geleerd had ‘normaal’ warmte te geven en zo compenseerde. Of was het een kwestie van erfelijkheid?
Hoe zat het eigenlijk met de dominantie van Maan? Hoe kwam het om mannen te willen overheersen en niet veroverd te willen worden, als de meeste vrouwen? Ook een gezinssituatie? Genen? Het dwarrelde in mijn hoofd. Dood spoor. Verklaringen, verklaringen en nog eens verklaringen. Rationalisaties waarmee je uiteindelijk ook niet verder kwam. Die onvoldoende, nee geen recht deden aan haar en mij, aan iedereen met deze gevoelens.
Ik keek om mij heen. Nog steeds geen meesteres. Verbeeldde ik me nu een vrouw achter de deur te zien, die ik eerder richting Coolsingel zag? Tien minuten te laat. Zou ze nog komen? Ik begon te twijfelen. Ik was toch helemaal idioot om uit Amsterdam te komen. Natuurlijk kwam ze niet. Maar dat kon toch zo niet zijn. Daarvoor had ik in haar teveel vertrouwen.
Ik leunde over de leuning en keek naar de winkels in de koopgoot.
Ik stelde me voor dat ze met had opgedragen om mee te gaan naar een SM-feest. Ze zou me op het station oppikken. Ik moest naakt op haar wachten. Alleen een jas en laarzen waren toegestaan. Op het feest werd mij meteen bevolen alle kledingstukken uit te doen. Hand- en polsboeien om. Nekband om. En een masker voor. Slaven hebben geen gezicht. Aan een ketting voerde ze me mee. Ze sprak met andere meesters en meesteressen. Ik werd gekeurd, bekeken. Ze beval me te kruipen en daarna werd ik het podium opgevoerd. Een slavin stond te wachten. Ook naakt, met dezelfde boeien als ik. Ze had ringen in haar tepels. Geheel klaar voor haar meester. Ze moest me vast maken. De benen gespreid, zo ver mogelijk uit elkaar.
Ik voelde de spieren in mijn benen trekken. Ik moest vooroverbuigen. Mijn armen moest ik spreiden. Kettingen aan het plafond werden aan mij polsboeien vastgemaakt. De ketting aan mijn halsband maakte ze aan de grond vast. “Dat zit te los” gaf meesteres Maan commentaar. De slavin gehoorzaamde. Ik kon geen kant op. Tepelklemmen werden vastgemaakt. Gewichten eraan gehangen. De pijn trok door mijn hele lijf. Meesteres Maan pakte een zweep en sloeg me op mijn billen. Steeds harder. Ik kreunde.
Ze informeerde of de zaal tevreden was over haar slaaf. Nee, nog lang niet. De slavin kreeg opdracht om voor me staan. Ik moest haar beffen, haar helemaal gek maken. Zo niet, dan volgde meer straf. Ik verkende met mijn tong haar schaamlippen en zocht de clitoris op. De slavin begon langzaam te kreunen, haar ademhaling was hoorbaar. Meesteres Maan keek het aan. Ze was niet tevreden en gaf me weer een paar tikken met haar zweep. Dat wond de slavin op. Een stroom vocht vloeide langs mij tong. Ik deed alles wat ik kon. Meesteres Maan speelde met de gewichten aan mijn tepelklemmen en zwaaide ze heen en weer.
Op het moment dat de slavin dreigde te komen moest ik stoppen. Ik kreeg een dildo in mijn anus die de meesters pulserend bewoog. De slavin hijgde uit. Daarnaar kon ik weer met haar doorgaan. Mijn armen en benen waren helemaal stram. Alles deed zeer. Maar het deed er ook niet meer toe. Tijd verdween om mij heen. De zaal was stil geworden en keek ademloos toe. Als eb en vloed werkte ik de slavin naar haar hoogtepunt en moest weer stoppen op het moment suprème. Eindeloos. Totdat zij mocht komen.
Daarna kreeg ik mijn beloning. De slavin moest mij pijpen. Tergend langzaam bewoog ze haar mond om mijn pik. Net te langzaam om mijn hoogtepunt te krijgen. Meesteres Maan zette de dildo vast, die ik moest neuken, voorzover de kettingen mij bewegingen toelieten en mijn spieren me nog gehoorzaamden. Lento, lento bewoog de slavin haar lippen steeds steviger over mijn voorhuid. Gek werd ik, helemaal gek….
De klok kroop verder en ik begon langzaam de moed te verliezen. Ik had van alles in mijn hoofd gehaald. Als ze meer dan twintig minuten te laat was ging ik weg. Misschien stond ze zich helemaal gek te lachen. Vergiste ik me helemaal. De wijzers kropen verder. Achttien minuten… Negentien minuten… Ik kon het niet geloven. Maar nee, geen Maan. Voorbijgangers, voorbijgangers, maar niemand die aandacht aan me schonk…
Twintig minuten.
Ik boog omhoog en kwam langzaam in beweging. Keek nog eens om me heen en besloot terug te lopen. En ja toen, toen, ja, ja, toen, zie je wel, ik had toch gelijk, ja, ja, daar kwam iemand recht op mij aflopen.
“Meesteres Maan,” vroeg ik?
“Ja, Yves?”
Ik kon geen woord meer uitbrengen. Ik knikte. We liepen naar een klein houten gebouwtje tegenover de Bijenkorf en ik bestelde wat te drinken. Ze inspecteerde de dildo. In orde. Ze opperde of ik de dildo niet en public van een batterij wilde voorzien en kijken of hij werkte. Ik verbleekte. Ze lachte. Het hoefde niet. Na een uur gingen we weg. Ik vroeg of ik haar ergens kon afzetten. Ze twijfelde even, maar stemde toe. Aan de rand van de stad zette ik haar af en reed de stad uit.
Ik droomde weer weg. Ik vroeg mij af waar mijn grenzen lagen. Hoe ver zou ik voor haar gaan? Ik kon het niet laten om haar gezag te tarten en haar niet te gehoorzamen, ook al wist ik dat mij dat duur te staan zou komen. Iedere keer werd ze me toch de baas.
Zou ik haar gehoorzamen als ze me zou uitlenen aan een andere meesteres?
Ja.
Aan een andere meester?
Dat werd lastig, maar nog steeds ja.
Als ze wilde dat ik een slaaf of meester pijpte?
Dat werd moeilijk. Daar zat ik niet echt op te wachten. Maar ja, als zij dat wilde.
Ja, dan toch wel. Voor haar wilde ik ver gaan.
Als ze wilde dat ik door een slaaf of meester werd geneukt?
Nog moeilijker, maar ook dat ja.
Haar urine zou ik zonder moeite willen drinken. Er lag een grens bij teveel pijn, angst, vernedering. Grenzen die denk ik steeds verder zouden verschuiven. Haar push om mij uit te dagen waar ik niet kon komen, mijn voldoening om dat toch te halen en de uitdaging voor haar om de grenzen weer verder op te schuiven. Als een perpetuum mobile. A stairway to the stars…
Ik arriveerde in Amsterdam en stapte uit. De eerste lentewarmte had plaats gemaakt voor kilte. Meesteres Maan had mij opgedragen om ’s avonds om tien uur mij te melden.
Ik huiverde.
Ik was verder in het oerwoud doorgedrongen. De oriëntatie en controle was ik kwijt.
Pure chemie. Waar ging dit allemaal heen. Wat vond meesteres Maan eigenlijk van mij? Wat wilde ze eigenlijk van mij?
Ik wist het niet. Maar met een onweerstaanbare kracht werd ik naar haar toe gezogen. Was het de verbeeldingskracht van onze zielen wat ons verbond?
Volgende stap. Vanavond.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?