Over het lot van een dievegge in het sultanaat van Rûm.
De stad Ikonion, in het Sultanaat van Rûm.
Miran Kham was adviseur van Togrul Beg, de Seltsjoekische sultan die al achttien jaar over Rûm heerste. En nu zijn heer een veldtocht tegen de Abassiden aanvoerde, verliet ook Miran het paleis. Hij reed goedgemutst naar zijn kleine landgoed, net buiten de hoofdstad Ikonion. De vierkantshoeve stond bij de rivier en werd omringd door cederbomen. Er was een stal, een grote voorraadschuur en een groene binnenplaats met een waterput in het midden.
Toen Miran thuiskwam en de binnenplaats opreed, zag hij dat zijn bedienden zich allemaal rond de ingang van de schuur hadden opgesteld.
De poort stond open en zijn huishoudster was iemand aan het geselen, een vrouw die haar pijn uitschreeuwde, en die men met omhoog gestrekte armen onder de poort van de grote schuur had vastgebonden.
Miran leidde zijn paard in de richting van de schuur. Men hoorde hem niet naderen, want alle aandacht van de bedienden ging uit naar het kronkelende lichaam van de hardop gillende vrouw. Haar jurk lag op de grond bij haar voeten, gescheurd en smerig.
De vrouw balanceerde op haar tenen, half hangend aan het koord rond haar polsen en stond met haar naakte rug naar de bedienden toegekeerd. Ze droeg een bruinleren broekje dat van achteren in haar bilnaad werd opgetrokken en dat haar vlezige dijen en forse ronde billen helemaal bloot liet. Miran vermoedde dat ze dat broekje wellicht als een schaamlap onder haar jurk had gedragen.
Hij richtte zich tot Oike, de dienares die al twee jaar zijn huishouden bestuurde. Hij had Oike na de dood van zijn echtgenote die taak toevertrouwd en het was Oike die bezig was de vastgebonden vrouw met de bullenpees op haar naakte rug en billen te slaan.
“Wat is er hier aan de hand,” bromde Miran. “Oike?”
De twee knechten van Miran draaiden zich om, maar ook Oike en de huismeiden keken naar hun heer, die op hen neerkeek van op zijn paard.
“Ik gesel deze dievegge, heer,” legde Oike uit. “En niet alleen omdat ze van u stal, maar omdat ze een van de jongens zwaar verbrandde.”
Miran keek opzij en zag de ingezwachtelde arm van Joshua, zijn stalknecht. Daarna wierp hij een blik op de gestriemde rug en kont van de dievegge. De vrouw beefde over heel haar lichaam, haar bruine benen waren voortdurend in beweging en haar gestrekte tenen woelden in de aarde terwijl ze naar een beetje meer steun zochten.
Ze had grote, wijd uit elkaar staande billen die hun stevigheid hadden verloren en al wat afhingen. Haar benen waren lang en gespierd, en Miran vond die best mooi om te zien. Hij schraapte zijn keel.
“Goed, Oike,” zei hij. “Zodra je klaar bent, wil ik het hele verhaal horen. Wie die vrouw is, waar ze vandaan komt en wat ze op mijn land te zoeken had.”
“Natuurlijk, heer,” antwoordde Oike beleefd.
Ze draaide zich om, hief haar arm en de bullenpees maakte een griezelig zoevend geluid voor het leder de naakte rug van de dievegge opnieuw striemde.
“Aaaah!”
Vanuit het zadel keek Miran Kham naar de vrouw. Ze kromde haar rug, rukte aan het touw rond haar polsen en schreeuwde haar pijn uit. De volgende twee zweepslagen striemden haar blote kont.
“Aaaah! Au! Aaaah!”
Opnieuw rukte ze aan het touw terwijl haar heupen naar voren schokten. De spieren in haar dijen spanden zich en haar vlezige billen knepen zich samen om daarna wiebelend weer naar beneden te zakken.
Oike sloeg raak en ze sloeg hard. Het geselen ging door, maar Miran had genoeg gezien. De pijn van die vrouw schonk hem geen plezier.
Hij steeg af en leidde zijn paard naar de stal.
Toen hij een tijd later uit de stal naar buiten kwam, waren Oike en de anderen opnieuw aan het werk. De gegeselde vrouw hing nog altijd met het rafelige koord rond haar polsen aan de poortbalk van de schuur. Haar hoofd was naar omlaag gezakt en haar benen bungelden slap onder haar lichaam.
Ze moest buiten bewustzijn geraakt zijn, dacht Miran terwijl hij nieuwsgierig naar haar zieltogende en gestriemde lichaam staarde.
Haar huid was helemaal bedekt met kippenvel. Het broekje dat ze als schaamlap onder haar jurk had gedragen, liet weinig aan zijn verbeelding over. Het bestond uit een lederen lapje waar twee koordjes aan waren vastgenaaid. Het leer was dun geworden door langdurig gebruik en het zat strak over haar kut gespannen.
Oike had ook gewoon haar rug kunnen ontbloten, maar ze had er voor gekozen om deze al wat oudere vrouw diep te vernederen, door haar bijna volledig naakt tentoon te stellen en te geselen.
Miran taxeerde haar figuur en concludeerde dat ze een goed gevormd lichaam had, maar het was inderdaad geen jonge vrouw en er zat al wat grijs tussen haar zwarte haren. Hij keek belangstellend naar haar blote borsten, die als twee malse peertjes boven haar ribben hingen. De tepels waren hard en stonden stijf overeind.
“Wat heeft jou in vredesnaam bezield, jij dwaze vrouw,” mompelde hij tegen niemand in het bijzonder terwijl hij nog een meewarige blik wierp op de rode striemen op haar bezwete rug en billen.
Diefstal met geweldpleging, dacht hij hoofdschuddend, een zwaar misdrijf. Volgens de wetten van Rûm mocht hij een dief niet alleen half dood geselen als die op zijn land werd betrapt, maar ook de handen en voeten van de misdadiger afhakken, wat aan een doodvonnis gelijk stond, wanneer je de stompen niet meteen liet dicht schroeien.
Hoe dan ook, dat was een draconisch strenge straf. Als hij deze vrouw echter genade wilde verlenen, werd ze zijn eigendom en hij kon haar dan eventueel als een slavin aanhouden of haar laten verkopen, dit ter compensatie voor de door haar aangerichte schade.
Miran Kham besloot om er goed over na te denken en de zaak tot op het bot uit te zoeken. Hij keerde de vrouw zijn rug toe en ging naar zijn vertrekken, waar hij zich uitkleedde en een heerlijk lauw bad nam.
Een uur later zat hij in zijn woonkamer. Oike bracht hem zijn middagmaal en terwijl hij at, bracht ze uitgebreid verslag uit over de vrouw die men in de voorraadkamer had betrapt.
“Haar naam is Seleth, heer,” zei Oike. “Ze beweert dat haar man haar verstoten heeft. Sindsdien zwerft ze alleen rond in het sultanaat. Al stelende als je het mij vraagt.”
“Ben je zeker dat ze dat zei, Oike? Alleen?” Miran keek zijn huishoudster vragend aan. “Denk eens goed na en probeer het je te herinneren, Oike.”
Oike sloot haar ogen en dacht diep na. Een halve minuut later knikte ze met haar hoofd.
“Ja, heer, dat zei ze. Hoe dan ook, Joshua zag haar uit de schuur komen met haar armen vol gestolen etenswaren. Toen hij haar probeerde tegen te houden, duwde ze hem opzij en hij kreeg kokend water over zich heen. Ik was daar met de kookwas bezig, heer.”
Miran Kham knikte.
“Maar het was niet met opzet? Dat ze de jongen verwondde, bedoel ik.”
“Euh… nee, dat denk ik niet, heer,” antwoordde Oike hoofdschuddend. “Waarom vraagt u dat?”
Miran slaakte een zucht.
“Volgens de wet mag ik een dievegge geselen, en haar handen en voeten afhakken, maar als het geweld geen opzet was, is het misschien wat wreed om de vrouw gruwelijk te verminken,” legde hij uit. “Zo een streng oordeel zou ze misschien niet overleven. Ze heeft uiteindelijk niets vernield of mee genomen, dus is de enige schade, de verminking van Joshua’s arm. Hoe is het met die jongen gesteld, Oike?”
“Hij overleeft het wel, heer.” Ze zuchtte en trok een nors gezicht. “Maar het litteken zal nooit weggaan. Brandwonden helen langzaam. En vragen veel verzorging.”
Miran glimlachte.
“Verzorging, ja, maar dat is iets waar jij heel goed in bent, toch, Oike?”
“Dank u, heer.” Oike bloosde. “De arme jongen… Als het aan mij lag, zou ik dat dievende wijf levend villen, heer. Ik zou al de huid van haar armzalige lijf stropen tot ze u smeekte om gedood te worden.”
Miran fronste zijn voorhoofd.
“Dood is ze niemand tot nut, Oike,” zei hij kalm. “Door haar misdaad heeft die vrouw zichzelf tot een leven van slavernij veroordeeld. Ze is nu in feite mijn eigendom, maar zoals je weet houd ik geen slaven. Daarom wilde ik je vragen om Joshua naar de stad te sturen en Amid uit te nodigen voor het avondmaal, hij kan me adviseren in zulke zaken.”
Amid werkte voor de Sultan, net zoals haar heer. Hij werd als de beste slavenhandelaar in heel Rûm beschouwd. Oike wist dat en ze knikte haar heer toe.
“Ja, heer,” zei ze. “Ik stuur Joshua meteen naar de stal om een paard te zadelen.”
Het was al laat in de namiddag toen Amid en Joshua de binnenplaats opreden. Miran Kham verwelkomde zijn gast en legde uit dat hij Amid niet alleen voor Oike’s heerlijke kookkunsten had uitgenodigd.
“O, maar ik help je met plezier, mijn beste Kham,” zei Amid joviaal. “Een slavin, zeg je? Geen probleem. Ik vertel je meteen wat ze ongeveer waard is.”
Miran bedankte de slavenhandelaar en leidde hem naar de schuur, waar Seleth nog altijd met het rafelige koord rond haar polsen aan de poortbalk hing.
“Joshua?”
De stalknecht hief zijn hoofd.
“Ja, heer?”
“Breng de vrouw bij bewustzijn,” zei Miran. “Haal een kruik koud water uit de put en giet het over haar hoofd.”
Joshua liep naar de waterput, maar Amid was de vrouw al nieuwsgierig aan het bekijken. Zijn ogen keken naar haar door striemen ontsierde lichaam.
“Het is geen jonge vrouw,” merkte hij op. “Heeft men je verteld hoe oud ze is, Kham?”
Miran knikte.
“Veertig, geloof ik.”
Amid schudde zijn hoofd en wilde iets zeggen, maar hij werd afgeleid door Joshua die een volle kruik ijskoud bronwater over het hoofd van de vrouw uitgoot.
Seleth schrok en begon onmiddellijk met haar lichaam te bewegen en naar lucht te happen, zodat ze water binnenkreeg, wat dan weer een langgerekte hoestbui veroorzaakte. Al gauw ging de hoestbui over in een verward hijgen.
“Hhhhh… W… www… Hhhhh,” hijgde Seleth terwijl ze met haar oogleden knipperde. Haar gezicht vertrok, want opeens kwam de pijn van de afranseling terug, in volle hevigheid. Haar rug en billen brandden als vuur.
Ze schrok voor de tweede keer toen ze een hand op haar schouder voelde en instinctief kromp ze in elkaar.
“Draai je om, vrouw,” hoorde ze een man zeggen.
Ze herkende de diepe brom in de stem, het was de heer van dit landgoed. En hij was nog niet uitgepraat.
“Hoor je me, vrouw?” Voegde hij er nog aan toe. “Heer Amid wil je langs de voorkant bekijken. En ik wil weten hoeveel jij waard bent.”
Balancerend op de tippen van haar tenen begon Seleth zich om te draaien. Het ging niet gemakkelijk, maar uiteindelijk slaagde ze er in. Terwijl ze bewoog, dacht ze na over de woorden van die man. Hoeveel ze waard was? Hoezo hoeveel ze waard was? Ze begreep het niet.
Seleth wist wat men in het Sultanaat met dieven deed en ze werd al de hele ochtend geplaagd door het beeld van haar eigen lichaam, maar dan zonder handen en voeten. En met bloederige stompen. In haar angstdromen was er overal bloed geweest. De stem van die andere man, Amid, onderbrak haar gedachten.
“Veertig is al oud voor een slavin,” hoorde ze de man laatdunkend zeggen. “Maar ze heeft mooie dikke billen en haar kut oogt verleidelijk in dat leren broekje. Ik geef je er achthonderd drachmen voor, maar ik zal eerlijk zijn, Kham. Als je haar zelf naar de stad brengt om haar te verkopen, levert ze jou waarschijnlijk iets meer op. Duizend misschien? Of elfhonderd? Maar zeker niet meer dan dat.”
Miran neeg zijn hoofd.
“Dat is laag geschat, Amid,” zei hij fronsend. “Ik hoorde dat men in de stad tot zesduizend drachmen biedt voor een gezonde slavin.”
“Ja, maar alleen als die slavin jong is en een heel mooi lichaam heeft.” Amid grinnikte. “En als iemand haar al een vak heeft geleerd of zo. En dan bedoel ik niet prostitutie, dat is geen vak.”
Hij keek van Miran naar de vrouw die aan hem werd getoond en greep een van haar borsten beet.
“Dit is anders. Deze slavin is veertig en een dievegge met hangtieten,” zei hij terwijl hij in Seleths borst kneep.
“Ah… Hhhggg,” kreunde ze zachtjes.
Amid loste zijn greep op haar blote borst, liet de borst omlaag zakken en wreef met de palm van zijn hand over haar ronde bruine buik. Het was alsof hij over een dier sprak, een dier dat gekeurd werd.
“Haar buik kan er mee door,” merkte hij op. “Maar kijk die dijen eens, Kham? Daar zit behoorlijk wat vlees op, dat zijn geen dijen van een jong meisje. En haar dikke billen zijn wel mooi als je daar van houdt, maar ze hebben hun stevigheid al lang verloren. Zulke vrouwen kan je niet laten veilen, de veilingmeester zal haar niet eens op het platform toelaten, geloof me. Zulke slavinnen als deze worden in de zijstraten als hoeren verkocht.”
Miran trok een wenkbrauw op.
“Hoeren?”
“Ja,” zei Amid knikkend. “Veel mensen willen liever niet in een bordeel gezien worden. Zij nemen hun toevlucht tot het kopen van een goedkope hoer zoals deze vrouw in een van de zijstraatjes naast de slavenmarkt. Die nemen ze dan in huis, zogezegd als hulp in het huishouden, maar ze gebruiken die slavin als hun hoer tot ze haar beu zijn. Daarna wordt ze verder verkocht aan de volgende, meestal is dat de volgende in een rij van vele.”
Miran zweeg en wierp een blik op het blozende gezicht van Seleth. Zij schaamde zich, liet haar hoofd hangen en wist niet waar te kijken nu die andere man haar net nog een goedkope hoer had genoemd. Miran reikte naar haar zwarte haren en streek de lok die voor haar gezicht gevallen was opzij, voor hij zich opnieuw tot Amid richtte.
“Maar ze heeft een aardig gezicht, toch? Met die volle lippen en grote bruine ogen? Ik zie wel een paar rimpeltjes, maar die geven haar gezicht meer karakter.”
Amid slaakte een diepe zucht.
“Ik wil je niet tegenspreken, maar men betaalt niet voor een aardig gezícht, Kham. De enige reden dat ik je achthonderd drachmen zou geven voor die slavin, is omwille van haar kont en haar kut. De slavin mag dan veertig zijn, maar met haar kut zo mooi strak in dat leren broekje en half verborgen tussen die vlezige dijen, biedt de vrouw een aanblik die niet zou misstaan in de zijstraatjes waar ik je net over sprak. Ik geloof oprecht dat mijn mannetje in de straat van Asran er duizend drachmen voor zou kunnen krijgen. Vandaar mijn bod van achthonderd. Dan verdien ik er ook nog wat aan…”
Miran Kham keek nieuwsgierig naar de volle heupen en naar de plek waar de kut van zijn slavin zich onder haar broekje aftekende. Hij kon de vorm van haar schaamlippen zien onder het dunne leer van haar doorweekte broekje, en hij zag dat de vrouw ook merkte dat hij er naar staarde.
Het ontging hem niet dat de spieren in haar lies en in haar buik zich spanden en hoe de vrouw wit wegtrok en haar adem inhield.
Joshua stond er ook bij en alle drie keken die mannen tegelijkertijd naar haar vlezige dijen en naar haar kut. Seleth was compleet machteloos om er iets tegen te doen, in de houding waarin Oike haar had laten vastbinden. Ze schaamde zich onder hun indringende blikken en voelde dat haar benen begonnen te trillen.
Ze hoorde Miran die de stilte breken en even kuchen.
“Duizend drachmen,” zei hij, met een blik op de peervormige borstjes van Seleth. “En bij de hoeren, zei je? Ik kan het amper geloven, Amid. Wie koopt er in vredesnaam een hoer van veertig jaar?”
Amid grijnsde.
“Er zijn ook oudere mannen, Kham. Mannen zoals wij, die ervaring belangrijker vinden dan jeugd. Of die de forse vrouwenbillen en vlezige dijen van een echte vrouw verkiezen boven een mager jong slavinnetje. Leeftijd is relatief, voor een man van vijftig of zestig is deze slavin niet oud. En één blik op haar indrukwekkende bilpartij zou kunnen volstaan om zulk een man tot kopen aan te zetten.”
Opnieuw viel er een korte stilte. Amid reageerde niet meteen op het stilzwijgen van Miran, maar toen hij sprak, was dat op een onverschillige toon.
“Hoe dan ook, het is niet dat jij dat geld nodig hebt. Je hoeft die vrouw niet te verkopen, Kham,” opperde hij schouderophalend. “Ze is jouw slavin nu. Het is je goed recht om de handen en de voeten van die dievegge af te hakken en haar verminkte lichaam buiten aan de muur op te hangen. Als een afschrikwekkend voorbeeld voor andere dieven die hier in de buurt rondzwerven.”
Seleth sperde haar ogen wijd open en alle kleur trok opnieuw uit haar gezicht. Die man had zojuist haar ergste angst verwoord.
Van onder haar lange wimpers gluurde ze naar heer Kham, bang afwachtend hoe hij zou reageren op het vreselijke voorstel van de slavenhandelaar. Ze zag hoe heer Kham zich plotseling rechtstreeks tot haar wendde.
“Slavin?”
“J… ja, h… heer,” stamelde Seleth.
Miran wees naar Joshua.
“Mijn stalknecht is degene die de meeste schade heeft geleden door jouw misdaad,” sprak hij op strenge toon. “Smeek hem om vergiffenis en vraag hem om mild over jou te oordelen, want hij mag beslissen.”
Seleth keek opzij, naar de jonge kerel die ze per ongeluk verbrand had toen ze die ochtend had geprobeerd om van hem weg te vluchten.
“Ik heb je pijn gedaan, jongen, en dat spijt mij,” fluisterde ze stilletjes. “Het was niet met opzet, dat zweer ik. Ik weet dat je boos op me bent, maar als jij me vergeeft, kan dat mijn leven redden. Daarom smeek ik je om genadig over mij te oordelen, alsjeblieft? Ik werd streng gestraft voor mijn misdaad, je kon zelf zien hoe ik werd uitgekleed en hoe hard die vrouw me met haar zweep op mijn rug en billen heeft gegeseld. Ik heb zoveel pijn… Mijn billen doen pijn, mijn rug doet pijn en de pijn in mijn polsen is bijna onhoudbaar. Maar laat mij niet verminken en doden? Alsjeblieft, jongen? Genade? Alsjeblieft?”
Miran Kham trok een wenkbrauw op en richtte al zijn aandacht op de jonge stalknecht.
“Wel, Joshua?”
“Ik weet het niet, heer,” stamelde hij. “Moet ik werkelijk over haar leven beslissen?”
Miran glimlachte om zijn onbeholpenheid.
“Zou jij duizend drachmen voor haar betalen, Joshua? Kijk naar de vrouw, ja, kijk maar naar haar lichaam, jongen. Naar haar blote borsten en haar buik, naar haar kut in dat broekje en naar haar forse dijen en billen. Zou jij zo een slavin kopen om haar als je hoer te gebruiken tot je haar beu bent?”
Joshua stond perplex. Hij knipperde met zijn oogleden en antwoordde opnieuw stamelend.
“Ik? Euh… Nee ik niet, heer. Die vrouw is zoveel ouder als ik… En ik… euh… ik heb liever een vrouw van mijn leeftijd, één die slanker is, zoals Oike,” flapte hij eruit.
Miran fronste, want nu begreep hij waarom Oike zo streng en wreed over de dievegge oordeelde. Zij en Joshua waren een stelletje… en die vrouw had Oike’s minnaar verminkt. Zo zat de vork in de steel.
“Dat begrijp ik, jongen,” zei Miran. “Maar schenk je de vrouw vergiffenis voor wat ze jou heeft aangedaan? Of wil je liever dat ik een voorbeeld stel en haar handen en voeten laat afhakken zoals de wet voorschrijft?”
Joshua schudde zijn hoofd.
“Nee, heer,” zei hij, met een blik op Seleth.
Ze was zo bang dat haar hele lichaam beefde van angst en Joshua zag dat ook.
“Voor mij hoeft ze niet dood. En ze sprak de waarheid, heer. Oike heeft haar rug en haar dikke billen al wreed gestriemd met de bullenpees.”
Amid stond erbij en keek er naar. Hij grijnsde breed en kuchte even.
“Die jongen heeft een goed hart, Kham. O, en mijn aanbod geldt nog steeds. Als je er van af wilt, dan geef ik je achthonderd drachmen voor die slavin.”
“Ik zal er over nadenken.” Miran gebaarde naar het grote huis. Hij rook er de geuren van vlees en gekookte groenten en zei: “Kom, mijn vriend, het avondeten wordt opgediend. Laten we nu van onze maaltijd genieten en niet meer aan deze dievegge denken.”
Miran had zich al omgedraaid toen hij hoorde hoe de vrouw hem riep.
“Een smeekbede, heer?” Ze ademde zwaar en haar stem klonk hees en schor. “Heer?”
Miran draaide zich om. Hij zag de doffe ellende in haar ogen weerspiegeld.
“Ja?”
“Mijn polsen, heer… Mijn benen… Ik kan niet meer, heer, het doet zoveel pijn, heer… Ik… ik kan echt niet meer. Genade, heb medelijden, alstublieft?”
“Ik heb één vraag voor jou, dievegge,” zei Kham terwijl hij Seleth een strenge blik toewierp. “Toen je deze ochtend vroeg in mijn voorraadschuur naar binnen sloop, was je toen helemaal alleen?”
Seleth knikte.
“Ja, heer.”
“Er zat niemand op de uitkijk? Geen andere dieven? Je was helemaal alleen?”
“Ja, heer.” Seleth hijgde terwijl ze sprak en haar gezicht drukte pijn uit.
Miran kon zien hoe de naakte bruine benen van de gegeselde vrouw trilden. De spieren in haar dijen en kuiten stonden strak gespannen. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze vreselijke krampen zou krijgen. Hij wierp nog een blik op het natte strookje leer tussen haar benen, want dat kleefde nu als een tweede huid over haar kut. De stugge zwarte haartjes tussen haar benen waren eronder te zien. Miran keek opzij en wenkte Joshua.
“Ga Oike halen, jongen. Zeg haar dat ze de dievende slavin hier weghaalt. Ze moet in de stal slapen.”
“Ja, heer,” zei Joshua.
Seleth wilde de man bedanken, maar toen ze haar mond opende om iets te fluisteren, was hij al samen met de slavenhandelaar van haar weggelopen.
Joshua kwam terug met Oike. Ze naderde de plek waar ze eerder al Seleth had gegeseld. Oike hield een dolk in de ene hand en de bullenpees in de andere. Eerst sneed ze het touw door waar men de dievegge mee had omhoog gehesen.
“Hhhggg,” kreunde Seleth. “Aaaah…”
Haar benen weigerden dienst en ze zakte op haar knieën. Voorovergebogen bleef ze zitten, haar handen nog altijd geboeid. Haar zwarte haren vielen voor haar gezicht en haar borsten deinden op en neer terwijl ze luid hijgde.
“Als het aan mij had gelegen, had ik je hier de hele nacht laten hangen, dievenwijf,” snauwde Oike haar toe. “Maar mijn heer heeft anders beslist. Je bent nu een slavin, zijn slavin! En jouw lot is bezegeld.”
Wat bedoelde die meid, dacht Seleth. Hoezo, haar lot was bezegeld? Met vragende ogen keek ze naar Oike op. Een lok van haar haren viel opzij.
“Hoe durf je me aankijken, slavin?”
Oike zwaaide de bullenpees door de lucht en sloeg de vrouw er mee op de zijkant van haar gezicht.
Seleth zag sterretjes na die klap op haar slaap en toen werd alles zwart. Ze viel naar voren en belandde op de grond voor Oike’s voeten, waar ze bewusteloos bleef liggen. Oike grijnsde naar haar minnaar en vroeg:
“Draag jij die slavin tot achter de stal, Joshua?”
Zodra Seleth bijkwam, voelde ze stro kriebelen onder haar gestriemde billen. Dat betekende dat ze rechtop zat, met haar blote achterste op de grond, maar ze voelde ook dat ze haar hoofd niet naar voren kon bewegen.
Ze knipperde met haar oogleden en probeerde het kloppende gevoel van de alom aanwezige pijn in haar rug en billen te negeren. Voor haar lagen honderden blokken hout opgestapeld en ze hoorde geluiden van paarden, dus deze plek lag vlak naast een stal.
In haar lies voelde ze een trekkende pijn en ze zag al gauw hoe dat kwam. Men had haar benen wijd uit elkaar gespreid en bij de enkels vastgebonden, aan paaltjes en bovenop twee ronde houten hakblokken.
Haar ogen vlogen open. Hakblokken? O, nee, dacht ze, nee! Hakblokken! Nee, dat kon niet waar zijn! Moeizaam draaide ze haar hoofd een beetje naar opzij.
Haar rug steunde tegen een houten staak die diep in de grond was gehouwen. Haar nek zat vastgebonden aan die staak, en men had haar armen naar links en rechts gespreid. Aan weerszijden van haar lichaam waren haar beide armen ter hoogte van haar polsen ook aan paaltjes, én op eenzelfde soort hakblok gebonden. Haar adem stokte in haar keel toen ze zag dat er iets verderop een bijl klaar was gelegd.
Toen ze het scherp uitziende bijlblad bekeek, begon Seleth hardop te snikken. Haar wangen werden nat van de tranen terwijl ze zichzelf in stilte over haar wrede lot beklaagde. Heer Kham leek dus toch te hebben besloten om een voorbeeld te stellen. Hij zou haar handen en voeten afhakken! Hoe was dat mogelijk? Ze had echt gehoopt dat hij haar zou verkopen. Ze werd misselijk van angst bij de gedachte van wat er haar te wachten stond.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?