| Gepost op zondag 04 augustus 2013 - 01:06 pm: | 
|
|
Ervaren dat je in goede handen bent.
Aan de Caribische kust van Costa Rica ligt een plaats die Cahuita heet.
In dit dorp, heel anders dan de Spaanse cultuur die elders in Costa Rica heerst, kom je erg veel invloeden tegen van de Engelstalige Caribische eilanden.
Het romantische kustplaatsje is opgebouwd uit één hoofdstraat die loodrecht op zee uitkomt en geasfalteerd is. In de enkele zijstraatjes, gemaakt van kleine kiezelstenen, woont de grootste hoeveelheid van de bevolking in kleine felgekleurde huisjes met puntdaken. Rood, groen, blauw, oranje; ze zijn er in allerlei kleuren. Langs de kust loopt zo’n zelfde weg waaraan enkele kleine lodges en restaurantjes staan waar je heerlijke Costaricaanse gerechten kunt krijgen als pescoda grillé (gegrilde zeebaars) en casados ( rijst met bonen, gebakken banaan en vlees of vis). In de hoofdstraat zelf is het meest te beleven: restaurants, barretjes en winkels wisselen elkaar af. Ook is er een grasveld waar in de weekenden regelmatig heerlijke live reggea muziek te horen is, kortom een ongedwongen sfeer. Op straat loopt jong en oud door elkaar en van een enkeling vraag je je af hoeveel hij gedronken of gerookt heeft…ook die Caribische invloed is hier helaas te vinden.
Meer dan de helft van het dorp heeft een bloedband met zwarte Jamaicanen wier voorouders uit Afrika kwamen. Zo ook Carlos, een vijfentwintig jarige, 2 meter lange, Costaricaan met donkere huid en lange Rasta dreadlocks die hij meestal oprolde in een gebreide muts, gestreept in de kleuren van de Costaricaanse vlag: rood, geel, groen en zwart.
Door zijn zware werk als visser had hij een gespierd lichaam gekregen wat hem goed in trek bij de vrouwen maakte, maar er was er voor hem maar één en dat was zijn Elena. Inmiddels al weer zo’n jaar of drie was zij zijn liefje en hij was dolgelukkig met haar!
Het was vrijdagmiddag een uur of drie als ze samen in de blauw-witte vissersboot springen om de laatste oogst van de week binnen te halen. Met zijn 8 meter was het een behoorlijke boot, gemaakt van hout met een grote kajuit die voor beschutting zorgde bij tropische regenbuien of felle zon.
Voorzien van een pittige motor kon hij met alle gemak de branding trotseren om daarna zijn weg te vervolgen om het koraalrif heen. Het was een stralende dag geweest maar in de verte doemde al wel wat donkere wolken op ten teken dat het aan het einde van de middag wel weer zou gaan regenen, met wellicht wat onweersklappen erbij zoals ook wel voorkwam in deze tijd van het jaar.
“Kom maar lekker bij me zitten, het is nog wel even waren hè!” zei Carlos enthousiast.
Hij voelde zich altijd geweldig zo achter het roer van zijn schip. Maar niks was fijner dan als zijn vriendinnetje bij hem zat. De kleine Costaricaanse liet zich dit geen twee keer zeggen en stond op van het voordek waar ze even lag te zonnen. Ze liep over het smalle gangboord naar de kajuit en ging achter Carlos staan en omarmde hem van achteren hartstochtelijk. Met haar 1,65 meter lange, typisch Zuid-Amerikaans gevormde lichaam: half lange, zwarte, krullende haren, licht getinte Spaanse huid, mooie vrouwelijke rondingen met vooral de uitgesproken rond gevormde, uitstekende billen, was ze een lust voor het oog.
“Zo, lekker ding, bijna weekend! Even lekker chillen!“ riep ze vrolijk, terwijl vlak langs de boot een dolfijn uit de blauwe zee tevoorschijn sprong.
Ze gaf hem een dikke zoen in zijn nek.
“Hoe mooi kan het leven zijn,” kronkelde Carlos.
Door de laatste branding heen werd het nu wat rustiger op zee en zette hij koers naar de netten die hij uit had staan ongeveer vier kilometer verderop langs de kust. Rechts lag achter de branding het mooie witte zandstrand aangekleed met de eerste rij palmbomen en bananenbomen. Een zeearend dook even verderop van hoog uit de lucht recht naar beneden en plonsde in het water, om even later weer naar boven te komen met zijn prooi, een grote tonijn.
Innig van elkaar en van de natuur genietend voeren ze verder en kwamen zo’n twintig minuten later bij de eerste netten aan.
“Hou jij het roer even vast dan gooi ik het anker uit,” commandeerde Carlos terwijl hij naar het voordek toeliep.
Met een grote zwaai gooide hij het stalen anker overboord dat verbonden was met een stevig touw. Enkele meters verder kwam hij met een flinke plons in de zee terecht en zonk meteen naar de bodem. Hij wachtte nog even en trok hem vervolgens strak en maakte hem vast aan een stalen oog op de rand van de boeg. Terug op het achterdek ging hij samen met Elena het eerste net binnen halen.
“Zo, die zit lekker vol met sappige vissen!” riep hij toen ze met een aantal stevige rukken het net eindelijk op het dek hadden.
Wel veertig vissen spartelden in het net.
“Dat is weer aardig wat inkomsten,” antwoordde Elena.
Samen leegden ze het net in één van de grote bakken die gevuld was met water zodat de vissen goed vers bleven.
“Op naar de volgende,” riep Carlos terwijl hij naar het voordek liep om het anker gauw binnen te halen.
Weer zo’n tien minuten varen en toen kwamen ze bij het volgende net, ook deze was weer goed gevuld, dus Carlos werd steeds vrolijker. Voor het laatste net moesten ze weer tien minuten varen en dan konden ze aan de terugreis beginnen. Eenmaal bij het laatste net aangekomen liep Carlos weer naar het anker en gooide deze ver de zee in. Terwijl hij wachtte tot hij het vast kon maken verheugde hij zich al op de winst van de goede vangst en hoopte dat deze laatste vangst de room op het toetje zou zijn. Toen draaide hij zich om om terug te lopen naar het achterdek en de laatste vangst binnen te trekken.
“Hé, wat doe jij nou!” schreeuwde hij uit en holde naar Elena toe.
Die was inmiddels alléén bezig het laatste net binnen te halen. Vlak voordat Carlos bij haar was liet ze het net los want het was veel te zwaar om alléén binnen te halen en de onderstroming in de zee trok er hard aan. Vergeefs probeerde Carlos het nog vast te grijpen voordat ze het zagen verdwijnen onder water.
“Wel verdom…” riep Carlos terwijl hij de tweede helft van zijn zin inslikte, gelovig als hij was.
“Hoe vaak heb ik je niet uitgelegd dat het veel te zwaar is om het alleen te doen? Mij lukt het maar net!” bulderde hij verder.
Elena keek schuldbewust naar de laatste bubbels in het water op de plek waar het net ten onder ging.
“Ik, ik dacht, dat kan ik wel” probeerde ze enigszins iets zinnigs eruit te krijgen.
“Zo’n net weegt wel 50 kilo als het een beetje goed gevuld is en er is nu een sterke onderstroom,” zei hij terwijl hij haar boos aankeek.
Met het schaamrood op haar wangen keek Elena Carlos voorzichtig aan, dit zou hij echt niet leuk vinden….dacht ze.
“Sorry lieve schat, ik wilde ons alleen maar helpen. Het slechte weer komt steeds dichterbij en straks zitten we misschien midden op zee tussen het onweer,” verdedigde ze haar actie.
“Wat de reden mag zijn van jouw ongelooflijk domme actie interesseert me nu even niet zoveel. Ik ga jou eerst eens even een lesje geven in leren luisteren als ik je een belangrijke tip geef!” bulderde hij verder terwijl hij haar bij haar bovenarm pakte en meetrok naar de bestuurdersstoel.
Hij draaide deze van het stuur weg en ging op de hoge draaistoel zitten en trok Elena in één vloeiende beweging over zijn knieën.
Hij drukte haar onderrug stevig op zijn bovenbenen en begon zonder er verder nog één woord over vuil te maken haar groene korte broek, die strak om haar billen spande, eens flink uit te kloppen.
Elena wist niet wat haar overkwam. In al die tijd dat ze met Carlos samen was was hij een en al liefde en gezelligheid voor haar geweest en nu dit! Natuurlijk was dit dom van haar geweest, maar een pak voor haar broek als een klein meisje zoals haar vader haar vroeger wel eens gestraft had als ze stout geweest was?
“Carlos! Wat doe je nou!?” gilde ze uit.
Even stopte hij om bij de volgende zin ieder woord te voorzien van een stevige klap op haar broek.
“Als ik tegen jou zeg dat je iets niet mag doen dan heb ik daar een reden voor en die heb ik je nog uitgelegd ook! Je begreep dat, dus moet je je daar ook aan houden!”
Na het laatste woord en de begeleidende klap liet hij haar opstaan en zette haar tussen zijn knieën ingeklemd zodat ze hem recht aan moest blijven kijken.
Met een boze blik keek Elena naar hem, nog niet over het gevoel heen dat ze net een pak voor haar broek gekregen had.
“Zo, nou ben ik een beetje de boosheid kwijt over het feit dat ik mijn laatste vangst kwijt ben en dat ik een week lang een nieuw net kan gaan knopen! Dan mag je me nu eens serieus gaan vertellen waarom je het in je eentje was gaan doen, want van dat eerste verhaal geloof ik niets. Liegen is niet jouw beste kant Elena,” zei Carlos inmiddels met een wat rustigere stem.
Shit, waarom kent hij mij toch zo goed? Ze kon toch moeilijk eerlijk gaan vertellen dat ze vanavond met een paar vriendinnen had afgesproken om marijuana te gaan roken? Hij zou nog veel bozer zijn want ook dat was iets waar ze al heel lang geleden over hadden afgesproken dat ze dat nooit zou gaan doen.
“Carlos, het is echt waar! Het is toch gevaarlijk!?” probeerde ze.
“Ja hoor, hoe vaak denk je dat ik dat al heb meegemaakt? Dat weet je drommels goed!” antwoordde hij en knoopte haar broek los, om die vervolgens met een flinke ruk op haar knieën te doen belanden, gevolgd door haar slipje.
Hevig protesterend werd ze vervolgens weer over zijn schoot gelegd en de handen, die haar inmiddels blote billen wilden beschermen voor wat er ging komen, werden stevig vastgepakt en op haar onderrug geklemd door zijn grote zwarte hand. Carlos keek even naar de twee heerlijk gevormde rondingen die nu bloot voor hem lagen en waar hij normaliter opgewonden van zou raken maar nu had hij andere plannen.
Hij wilde weten wat de reden was van haar actie dus vervolgde hij waar hij mee bezig geweest was maar nu op een paar stevige blote billen. Weer begeleidde hij de stevige klappen, die nu heel wat harder klonken en ook een stuk meer resultaat hadden, met woorden.
“Liegen is niet jouw beste ding en zeker niet iets dat je tegen mij doet! Vertel me wat de reden was van jouw domme actie en deze pijnlijke sessie stopt,” vervolgde hij.
“Aaaauuuwww, niet doen, stoooopp!” protesteerde Elena.
Weer zette hij haar rechtop en keek haar streng aan.
“En?” vroeg hij.
Weer niets. Ze was niet alleen eigenwijs maar ook stijfkoppig.
“Oké” zei Carlos en weer volgde een stevige partij petsen op haar al zeer gevoelige billen.
Wat moet ik nou dan toch, dacht Elena, als ik het eerlijk opbiecht weet ik niet wat hij doet maar als ik bij mijn huidige verhaal blijf krijg ik alleen maar meer van deze ellende.
Weer stopte Carlos en Elena was wanhopig.
“Alsjeblieft Carlos, niet meer!” smeekte ze.
“Oké, ik stop nu, ga maar op het voordek nadenken hoe je me het gaat vertellen. Over tien minuten gaan we verder –praten-“ zei hij, terwijl hij haar wegduwde.
Carlos keek haar waggellende achterste na dat gemasseerd werd door haar handen. Hij was er van overtuigd dat er een andere reden moest zijn maar hij wist ook dat ze stijfkoppig kon zijn. Hij zelf had dat nog niet zoveel meegemaakt maar haar vader en broers hadden genoeg verhalen verteld over haar jeugd. Als jongste van vier had ze aardig moeten opboksen tegen haar oudere broers. Menig keer had haar gedrag haar vader tot wanhoop gedreven en een enkele keer bleef hem geen andere keus dan haar een flink pak voor haar billen te geven. Haar jeugd met haar broers had een echte ‘tomcat’ van haar gemaakt. Hij was benieuwd wanneer ze het ware verhaal zou vertellen.
Elena hoopte dat ze iets slims kon verzinnen. Terwijl ze daar stond te wachten begon het langzaam te regenen. Verder op zee klonken enkele flinke onweersklappen.
Ze werd echt bang en keek smekend om naar Carlos. Die bleef echter rustig de spullen verder opruimen.
Na tien minuten liep hij naar Elena toe op het witte stalen voordek en hij zij streng: “Zo, kom maar eens hier, heb je al een idee hoe je het me gaat vertellen?”
“Ik ben zo bang voor het onweer dat er aan komt dat ik het je maar zal opbiechten. Bovendien doen m’n billen al meer dan genoeg zeer!” zei ze, boos kijkend en wrijvend over haar gehavende achterste.
“Je weet toch altijd alles. Ik zou vanavond met een paar vriendinnen gaan stappen en dan zouden we marijuana gaan roken.”
Carlos sperden zijn ogen wagenwijd open bij het horen van deze verklaring.
“WAT” schreeuwde hij.
“Wil je zo graag high zijn en vervolgens niet meer zonder kunnen? Je hebt in ons dorp zoveel voorbeelden gezien van hoe het dan met je af kan lopen en bovendien had je me beloofd dat nooit te doen!”
Carlos’ gezicht straalde een mix van boosheid en verdriet uit. Hij liep naar de visbakken die op het achterdek stonden en pakte de houten paddle die hij altijd gebruikte om grotere vissen dood te slaan. Hij liep terug naar Elena die hem verschrikt aan keek.
“Wat ga jij …..”
Ze hoefde haar zin niet af te maken om te vragen wat hij ging doen.
Hij ging zitten op de stalen verhoging die de kajuit afdekte en trok Elena in de positie die haar inmiddels niet meer vreemd was.
“Wat heb jij me vandaag teleurgesteld! Net zoveel tijd als het maken van een nieuw net mij gaat kosten zul jij last hebben met zitten! Laat dat DE les voor je zijn om voortaan beter na te denken en beter voor jezelf te zorgen.”
Met al zijn kracht liet hij vervolgens de paddle op haar blote billen, die inmiddels kletsnat geworden waren van de tropische regenbui, neerkomen.
“AAAUUWW” gilde Elena.
“Die bui waar jij zo bang voor was zorgt voor jou nu voor extra ellende!” en hij vervolgde boos haar afstraffing.
KLETSSS klonk het hard en het geluid verdween over de open zee.
“AAAUUUWWWW” gilde ze nu nog luider.
Haar rechter arm lag inmiddels stevig geklemd op haar rug dus kon ze niet veel méér dan hem schreeuwend duidelijk te maken hoeveel pijn hij haar deed.
Carlos dacht kort aan zijn enige eerste ervaring met de drugs toen hij nog jong en onervaren was en herinnerde zich hoe moeilijk het geweest was er vervolgens vanaf te blijven. Daar wilde hij haar echt voor behoeden. Zijn boosheid over de leugen ebde weg. Het enige dat er over bleef was de wil haar een geheugensteunpunt te geven opdat ze nooit drugs zou gaan gebruiken.
Met nog vier harde klappen die hij snel achter elkaar liet neerkomen beëindigde hij haar bestraffing op haar inmiddels vuurrode billen en liet haar opstaan.
Dikke tranen biggelden over haar wangen. Ze sprong op en neer en wreef intensief over haar billen. Ze keek Carlos boos aan maar realiseerde zich tegelijkertijd hoe gelijk hij had en hoeveel ze diep in haar hart eigenlijk van hem hield.
“Zo, jij hebt je lesje wel geleerd! We zullen er nu niet verder over praten want ik wil terug naar de haven, maar dit weekend blijf jij bij mij. Trek je broek maar omhoog dan varen we terug,” zei hij nu met rustige stem tegen haar.
Ze deed wat haar werd opgedragen met enige moeite.
Carlos trok het anker op en liep naar de stuurstoel en zette koers naar de haven.
Elena kwam achter hem staan, zitten was nu zeker geen optie, omarmde hem weer en veegde haar tranen af aan zijn shirt.
Ze had voor het eerst ervaren dat ze bij Carlos in goede handen was, letterlijk en figuurlijk!
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
De visser uit Cahuita 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?