| Gepost op maandag 20 mei 2013 - 12:13 pm: | 
|
|
Van je familie moet je het hebben
De dag was begonnen met fluitende vogeltjes, met een klaterende douchestraal, met de klerenkast opengetrokken en de verzuchting: “Wat zal ik deze keer aantrekken?”
Na lang dubben was Clarissa’s keus gevallen op haar nieuwste aanwinst. Een op het eerste gezicht eenvoudige perzikkleurige jurk, maar in zonlicht of lamplicht, of het oranje licht van de kunsthaard van de Christiaantjes, glinsterde en parelde de stof en kreeg de draagster bekijks. 380 Euro, gekocht in een Parijse boetiek. Clarissa herinnerde zich de afgunstige blikken van vroeger wanneer ze op familiefeestjes verscheen in haar dure dan wel opzichtige jurkjes. Die blikken herinnerde ze zich namelijk elk jaar opnieuw, met een mengeling van angst en irritatie, schaamte en behaagzucht. Dit jaar besloot ze om zich er weer eens niks van aan te trekken. Laat ze maar kijken, had ze gedacht.
Clarissa jammerde zachtjes toen haar nieuwste aanwinst van achteren opgetild werd. Haar onderbroekje kwam bloot.
“Een stringetje,” sprak tante Dineke smalend, waarna haar smalle gekloofde vingers Clarissa’s billen bevoelden.
Ze prikten in haar bilnaad zodat ze een kreetje van schrik slaakte. Otto, Clarissa’s neefje van negentien, lachte hard. Hij was het die Clarissa na afloop van het bridgen had meegelokt naar de schuur. Omdat hij haar wat wilde laten zien, had hij gezegd. Misschien een nieuw beest. Achterdocht had ze niet gevoeld. Otto was een goeiige jongen die het al zielig vond als je een vlieg doodsloeg. Otto was bovendien niet al te snugger.
In de schuur voelde ze onrust toen ze Martijn zag, de man van Nina en dus het vijandige kamp. De manier waarop hij naar haar keek, maakte het niet beter. Ze werd zelfs zo onrustig dat ze besloot om op haar schreden terug te keren, al praatte Otto nog steeds honderduit en was het ongetwijfeld allerschattigst wat hij haar wilde laten zien. Maar toen ze zich omdraaide, zag ze Leo, twee handen op één buik met de Christiaantjes. Hij had touwen in zijn hand en grijnsde vuil.
Otto moest opgestookt zijn door zijn moeder, besefte Clarissa, nu het veel te laat was. Want haar polsen waren vastgebonden aan een paal, voor haar lichaam, op borsthoogte. Ze was door Leo’s eeltige handen beroofd van haar hold-up kousen en vervolgens met harde hand gedwongen haar pumps ter weerszijden van het lage hek te plaatsen waarachter de geitjes graasden. Ze mekkerden verstoord toen haar enkels en knieën vastgebonden werden, gespalkt aan het hek, zodanig dat ze voorover gebogen stond, zodanig dat ze geen kant meer uit kon. Zodanig dat ze nu geen enkel verweer had tegen Dinekes handen die haar kruis bevoelden.
“Duur stofje, als je het mij vraagt,” sprak Dineke, waarna ze vroeg hoe veel die slettenlingerie gekost had.
Toen Clarissa geen antwoord gaf, voelde ze een pets van een vlakke hand. De vlakke hand deed haar pijn.
“Als je me naar jouw pijpen wil laten dansen, moet je me meer pijn doen,” dacht Clarissa.
Ondanks dat ze de touwen voelde waarmee ze gebonden was en ondanks dat ze besefte dat ze doelbewust weerloos gemaakt was, overgeleverd aan de grillen van het vijandig gezinde deel van haar familie, besloot ze dat ze haar huid duur ging verkopen. Ze kreeg nog een paar tikken met de vlakke hand.
Ze probeerde om Martijn die tegenover de paal stond, aan te kijken. Het was de bedoeling haar blik onverschillig en onaangedaan te laten zijn, maar ze faalde. Martijn was de broer van haar overleden man. Martijn was bovendien haar liefje geweest. Kortstondig, maar wel haar eerste liefje. Het was bepaald niet het juiste moment om zich te herinneren dat hij haar ooit, als grapje ter vergelding van een ruzie, bovenop zijn eenpersoonsledikant vastgebonden had, om tot zijn verbazing te ontdekken dat ze daar vreselijk geil van werd. Ook haar eigen verbazing trouwens.
Clarissa sloeg haar ogen neer, keek weg naar links, maar alleen was ze daardoor niet, ze zag Otto. Haar ogen prikten terwijl ze door hem met een heilige verontwaardiging aanschouwd werd. Ze voelde Dinekes omvangrijke buik en boezem haar rug aanraken terwijl ze met de rug van haar hand pesterig Clarissa’s wang en oortje aaide.
“Okee dan, als je niet wilt praten, zullen we je wat harder moeten aanpakken,” sprak ze.
Ze pakte haar telefoon, een goedkoop modelletje dat veel minder gekost had dan Clarissa’s ondergoed. Ze tikte een nummer.
Ze sprak vervolgens alleen maar de woorden: “We hebben haar te pakken.”
Clarissa vond de valse zachtheid van Dinekes aanrakingen onverdraaglijker dan de klappen van zo-even. Haar wang werd geaaid. Er werd door haar geblondeerde haren gestreken. Het bandje van haar paardenstaart werd vastgepakt en verschoven.
“Niet doen,” fluisterde Clarissa. “Alsjeblieft..”
“Ze zegt niet doen,” sprak Leo, Dinekes man, voetveeg, pijpendanser.
“Oh dan doen we het dus wel,” sprak Dineke en Clarissa’s haren werden losgemaakt.
Er liepen een paar tranen over haar wangen terwijl ze haar haren kriebelend rondom haar hoofd voelde vallen. Haar mooie hoofdje, wist ze, voelde ze, besefte ze. Ze voelde wederom Dinekes hand. In een reflex beet ze, haar tanden schampten haar huid bij haar duim. Dineke slaakte een verstrikte kreet.
“Ik ben gebeten,” sprak ze verbaasd.
Ze herhaalde die woorden, maar nu boos en verongelijkt.
“Het kreng heeft me gebeten,” sprak ze meerdere keren fel, op het moment dat Clarissa Nina’s laarzen hoorde.
Clarissa bevroor. Ze voelde de touwen, ze voelde haar gevangenschap, voelde dat Nina haar er na vele jaren van haat en nijd eindelijk onder had.
Ze zag haar laarzen, haar kousen, haar prachtige blauwe top. Ze keek op en zag een schaamteloze hoeveelheid decolleté. Ze zag een cane in Nina’s hand. Ze zag donker opgemaakte ogen boosaardig glinsteren.
“Godsamme, het kreng heeft me gebeten,” sprak Dineke voor de zoveelste keer, om aandacht jammerend.
“Doe haar jurk weer terug omhoog,” sprak Nina.
Ze zocht Clarissa’s ogen terwijl Dineke haar bevel uitvoerde. Clarissa zou maar wat graag onaangedaan en onverschillig teruggekeken hebben, maar ze faalde hopeloos. Ze bekeek haar gebonden polsen.
“En doe haar broekje omlaag,” sprak Nina.
“Ze wil niet vertellen hoe veel het gekost heeft,” pruilde Dineke, voor ze de delicate stof in haar grove handen nam.
Ze trok het broekje omlaag, zodat het bovenop het hek viel, de touwen bedekten waarmee Clarissa’s knieën aan het hek vastgezet waren.
“Wil je dat graag weten?” vroeg Nina aan Dineke, nadat ze achter Clarissa was gaan staan.
Die liet haar lijf wrikken en wringen, zich bewust van de cane, zich ervan bewust dat Marten en Leo haar blote kont zagen. Vechten met de touwen haalde niets uit. Clarissa keerde haar gezicht, haar betraande ogen ten einde raad schuin naar links, waar Otto was. Hij droeg een nette pantalon die weigerde te verhullen dat hetgeen hij zag, hem opwond.
“Oh ja,” sprak Dineke. “Ja, dat willen we weten…. We moeten weten hoe duur die slettenlingerie was.”
De cane sloeg toe. Clarissa’s kontje veerde wild op onder de aanraking, om even later, nadat ze de pijn verwerkt had, weer wat terug te zakken. Ze slaakte kreten. Ze leed hoorbaar en zichtbaar.
“Hoe veel kostte die slettenlingerie?” vroeg Nina, na vijf klappen.
Clarissa schudde haar hoofd, liet haar lijf wrikken, kreunde smartelijk toen haar omlaagvallende jurkje weer opgeslagen werd, zodat haar billen weer bloot waren.
Ze keek opzij, naar Otto, terwijl ze nieuwe klappen incasseerde. Ze zag zijn verwarring. Omdat ze kreten slaakte. Omdat haar lijf kronkelde, duidelijk van pijn en van moeite om de pijn te dragen.
“Hoe veel kostte die slettenlingerie?” klonk het opnieuw.
Feller dan de vorige keer. Dwingender. Clarissa voelde de tweestrijd van jaren, het verlangen Nina de baas te zijn, in conflict met het verlangen om voor Nina te buigen.
“Ik zeg het niet,” fluisterde ze.
En dus kreeg ze nieuwe klappen. Inmiddels was ze een beetje gewend aan de pijn, de felle brand die haar billen schroeide. Maar het was en bleef de ergste pijn die ze ooit voelde. Niet vol te houden, dacht ze steeds maar weer, terwijl ze voelde hoe haar lijf zich in bochten wrong. Maar elke keer wanneer ze de vraag kreeg, vond ze nieuwe energie die haar de moed gaf om te antwoorden: “Ik zeg het niet.”
“Ik wist wel dat je een harde was,” sprak Nina, nadat ze 40 slagen uitgedeeld had.
Clarissa hoorde haar laarzen, boog haar hoofd automatisch toen ze vanuit haar ooghoeken de het blauw van de jurk terugzag, het intimiderende van Nina’s decolleté.
“Een harde noot om te kraken,” zei ze, bijna bewonderend, waarna ze haar hand uitstak.
Ze raakte Clarissa’s hals, het kettinkje met het kruisje, de rand van het jurkje. Ze streelde de stof verliefd.
“Maar vandaag zul je kraken,” zei ze vervolgens.
Het klonk even kil als zelfverzekerd.
“Dat jurkje kostte 380 Euro, dat heb je ons al verteld,” sprak Nina, terwijl ze de stof nogmaals verliefd streelde, terwijl Martijn aan de andere kant van de paal opdook naast Clarissa’s half in de lucht gestoken handen.
Hij had een schaar in zijn hand.
“Zogenaamd terloops,” zei Nina. “Als een toevallige mededeling, maar wij weten beter. Wij weten dat jij de familie heel graag wil inwrijven dat jij dure jurkjes en slettenlingerie kunt betalen, en de meeste anderen niet.”
Clarissa’s gezicht werd asgrauw toen de schaar in de stof van haar jurkje prikte. Hij maakte een gaatje bij haar borsten, knipte vervolgens het gaatje groter zodat haar behaatje, een delicaat zalmkleurig gevalletje met bandjes, bloot kwam.
“Terwijl het helemaal niet je eigen verdienste is. Je bent met een rijke man getrouwd, dat is het enige wat je ervoor hebt moeten doen.”
De schaar maakte een tweede gat in haar jurk.
“Weet je dat we ons best wel eens afgevraagd hebt of je wist dat zijn hart zwak was, dat hij zo jong al zou overlijden.”
Clarissa sidderde onder de aantijging. Ze voelde Nina’s handen langs haar rug lopen. Ze zochten en vonden de sluiting van het behaatje.
“Misschien heeft hij je het wel verteld. Of je merkte het, na een wilde vrijpartij in de wittebroodsweken. Misschien bleef hij er toen al bijna in…”
Nina maakte haar behaatje los. Clarissa voelde Martijns handen haar borsten raken. Hij had het voorzien op het beha. Hij trok hem van tussen de gaten in haar jurk, bekeek hem onaangedaan, liet hem vallen op de stalvloer.
“Ik vind het gewoon fijn om mooie kleren aan te hebben,” mompelde Clarissa.
Ze voelde tranen over haar wangen lopen.
“Dat is alles,” viel ze uit, overmand door emoties. “Ik doe het helemaal niet om mensen de ogen uit te steken. Ik doe het alleen maar omdat ik het leuk vind en omdat ik het me toevallig kan veroorloven. Net als jij…”
Ze hoorde Nina’s laarzen. Ze draaide haar hoofd naar rechts en keek Nina aan. Haar blik toonde de ontreddering en ontluistering die ze voelde nu haar jurk vernield was, haar borsten bloot en geëxposeerd. Nina was in haar nopjes.
Leo kwam aanzetten met klemmetjes. Intussen had Martin een kruk aangeschoven en op die kruk plaatste hij een kastje, een zwart kastje met een grote rode draaiknop prominent op het bedieningspaneel. Nina keek met gesluierde ogen toe hoe Clarissa naar het kastje staarde.
Haar hart ging tekeer als een gek. Haar gevoel begreep al waarvoor het kastje diende, wat haar aangedaan ging worden, maar haar verstand bleef ontkennen dat het zo erg kon zijn. Ook toen Leo de klemmetjes op haar tepels plaatste, wat op zich al zoveel pijn deed dat ze steunde, haar lichaam wrikkend.
“We zijn gelijken,” fluisterde Clarissa wanhopig. “We zijn even trots, even geliefd, even geslaagd… Even mooi…”
Clarissa kreunde toen Nina haar gezicht vastpakte bij haar kin. Met haar lange scherpe nagels dwong ze Clarissa’s heldere blauwe ogen in haar donkere ogen te kijken.
“Je bedoelt te zeggen dat je me jarenlang naar de kroon gestoken hebt,” zei Nina. “Maar met ingang van vandaag is dat voorbij.”
Haar nagels ontlokten Clarissa een kreet, dwongen haar ogen open. Martijn bevestigde een elektriciteitsdraadje aan haar linkertepel, Leo één aan haar rechtertepel.
“Ik weet niet hoe trots je je nog voelt, nu je touwen om je polsen hebt en klemmetjes op je tepels en striemen op je billen….”
Clarissa staarde naar Nina. De twee dikke tranen die uit haar ogen kropen, gaven het antwoord.
“Hoe geliefd voel je je nog, nu je weet dat je gemarteld zult worden. Kijk maar naar Martijns handen….”
Clarissa zag hem het schakelaartje overhalen dat boven de rode draaiknop zat. Er begon een rood lampje te branden op het bedieningspaneel. Een zacht gezoem overstemde het geschuifel van de geitjes die graasden. Al heel lang geleden hadden ze hun belangstelling verloren voor wat de mensen uitspookten.
“Zeg maar hoe geslaagd je je voelt, lief zusje van me…”
Nina pakte Clarissa’s jurk, daar waar de gaten geknipt waren. Ze rukte uit alle macht. Ze bleef rukken totdat de jurk een vormloze lap textiel op de stalvloer was. De laagstaande zon scheen door de halfopen deur naar binnen op de stof en liet deze geraffineerd glinsteren. Maar de draagster van zo-even was naakt. Haar lijf wrikte. Ze griende toen Martijn de knop omdraaide. Ze voelde pijn alsof een paar naaldjes die haar borsten doorboorden. De pijn hield een paar seconden aan, tot Martijn de knop terug draaide. Hij grijnsde. Hij vond het lekker om zijn schoonzusje te martelen. Z’n ex.
“Was ik maar bij hem gebleven,” dacht ze, met haar ogen dicht, terwijl ze haar naaktheid en de touwen en klemmetjes voelde en besefte dat ze naar een nieuwe elektrische schok, een nieuwe pijnscheut, verlangde.
Clarissa kreeg wat ze verlangde. Ze ontving het met een rauwe kreet, een kreet die Otto te veel werd. Hij vluchtte uit de stal. Toen hij buiten stond, bonkte zijn hart. Door de halfopen deur klonken nieuwe, smartelijke kreten zodat hij het op een lopen zette.
De wijzer sloeg ver uit, elke keer wanneer Martijn de knop omdraaide. Steeds weer ontlokte hij zijn nichtje kreten van pijn. Steeds weer zocht hij haar ogen, bekeek hij haar lijf. Hij leek een keuze te overwegen. Maar steeds opnieuw koos hij ervoor haar pijn te doen.
Clarissa stak al haar energie in het verdragen van de pijn, in volhouden. Haar gedachten waren gestopt, haar indrukken waren fel en fragmentarisch. Ze voelde zich naakt en hopeloos te kijk gezet, maar soms, in vlagen, behaagziek en geil. Ze voelde zich wreed en onheus bejegend, maar als ze Nina in haar blauwe jurk zag, haar parfum rook, het geluid hoorde van haar laarzen op de stalvloer, voelde ze zich op haar plek.
Ze kreeg een hele salvo te verwerken, op de hoogste intensiteit. Toen de pijn eindelijk voorbij was, voelde Clarissa zich uitgeput. Ze hing aan haar armen. Ze begon zachtjes te grienen toen ze Nina’s hand voelde. Hij gleed tussen haar benen, bevoelde haar schaamstreek, haar lipjes.
“Hoeveel kostte die slettenlingerie?” fluisterde Nina, haar kersenrode lippen vlakbij Clarissa’s roze oorlelletje.
“Net geen 200 Euro,” mompelde haar twee jaar jongere zusje, mama’s oogappel.
“En wist je het, dat Joachims hart zwak was? Wist je dat al voordat jullie trouwden?”
Toen Clarissa geen antwoord gaf, lachte Nina vlakbij haar oortje. Ze kuste Clarissa’s slaap.
“Geef antwoord,” fleemde ze.
Nina kreeg het niet. Ze beet speels in Clarissa’s oor, wat haar jongere zusje een moedeloze kreet ontlokte. Nina plaatste haar handen op Clarissa’s vetloze buik en liet haar vingers al strelend afdalen. Ze aaide Clarissa’s lipjes en hoorde een nieuwe moedeloze kreet. Ze prikte in haar kutje.
“Hier wil ik ook nog klemmetjes hebben, Leo,” sprak ze.
“Is het nog niet genoeg?” vroeg hij.
Hij leek ongerust, beducht dat Clarissa zou kunnen bezwijken onder de marteling.
Nina drukte op de lipjes, opende haar lipjes, gleed met twee vingers een flink stuk naar binnen. Clarissa besefte dat ze kletsnat was.
“Nee,” sprak Nina een beetje afwezig. “Het is zeker nog niet genoeg.”
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
billekoek zijn hand op haar bil gedeelde pijn 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?