| Gepost op zaterdag 23 februari 2013 - 08:12 pm: | 
|
|
's lands wijs 's lands eer. Een hele opgave voor een subje in het buitenland.
Venetië!!!
Ze was in haar nopjes. Een koffer vol mooie kleren! Nog een koffer vol schoenen en haar beautycase. Hier en daar een paar leuke boeken. En verstopt tussen de niemendalletjes van haar onderkleding dat satijnen tasje met haar speelgoed.
Ze was hier op uitnodiging van Mario. Telkens moest ze lachen als ze eraan dacht hoe hij had gereageerd op haar plagerijtjes met de Nintendo smiley’s die ze hem steeds stuurde tijdens de chat. Ze chatten altijd in het Engels, en naarmate het contact vorderde werden ze intiemer, onhullender, Hij dominanter en zij wilde hem steeds meer terwille zijn. Af en toe gaf hij haar een opdrachtje dat ze met de kriebels in haar buik uitvoerde en waarvan ze altijd een foto als bewijs toestuurde.
Echt dominant was hij nooit. Zijn toon was eerder uitnodigend dan bevelend. Straffen deed hij niet. Als ze hem plaagde plaagde hij terug met een opdrachtje, dat haar vaak verdraaid lastig afging. Soms was zijn opdrachtje, in alle simpelheid uiterst pijnlijk, zonder dat ze dat besefte als ze eraan begon. Dan ervaarde ze hoe subtiel hij tewerk ging. Het effect ervan was dat ze hem vaker ging plagen en hij vaker zei dat ze iets “moest”. En ze deed het en werd tot haar eigen verbazing steeds geiler bij elke gelegenheid dat ze meer van zichzelf blootgaf, alsof ze wenste dat hij eisen zou gaan stellen.
Maar eisen deed hij niet. Wél nodigde hij haar uit voor een weekje in zijn appartement in Venetië. Natuurlijk had ze haar twijfels, maar haar verlangen was te groot om te negeren. En ze dacht, ik zou ook naar Amsterdam gaan of naar Antwerpen voor hem, waarom dan niet Venetië.
Het was een enorme geruststelling geweest toen ze hem in Amsterdam had ontmoet. Een gezellige middag met een heerlijk diner tot slot. Zoals ze al wist was hij een heer, en zij allerminst een dame, Althans zo voelde het toen ze in een vlaag van opwinding naar het toilet was gegaan, haar minuscule stringetje uitgetrokken en hem dat onder het wandelen in zijn hand had gedrukt. Na een hoop innige kussen had ze hem uitgezwaaid. Sindsdien was ze … waarschijnlijk erg … verliefd.
Met Mario aan haar zijde stond ze op de vaporetto die hen naar Sestiere Castello zou brengen, waar hij een ‘bescheiden appartement’ bezat. Ze snoof de typische Venetiaanse geur op en vroeg of dat altijd zo was. Met trots vertelde Mario dat deze lucht niet ‘smerig’ was. De toeristen die riepen dat het de riolen waren hadden het mis. De ziltige slikken rondom de stad, waren er de oorzaak van. Het was de lucht die hoorde bij de stad, en Venetianen vonden waren trots op de bijzondere geur. Opeens herinnerde zij zich het wadlooptripje met haar collega’s. Ze was languit in de blubber getuimeld en had wekenlang net zo’n typische modderlucht in haar neus gehad. Verliefd keek ze Hem aan en ze nestelde zich knus tegen zijn zij. De zwoele warmte, de gezellige drukte op de Vaporetto, de prachtige en romantische gebouwen langs de kanalen, het voerde haar mee dieper in de werkelijkheid geworden droom. Ze bewonderde de schippers van de vaporetto, venetiës varende busdienst, die met verbluffende stuurmanskunst de kloeke schepen door het drukke waterverkeer loodsten alsof het geen moeite kostte.
Bij de halte Viale Vittorio Veneto nam Mario haar bij de arm. Groette de schipper en de kaartjesmeneer en hielp haar uitstappen. Hij vertelde dat zijn huis vlakbij was aan de Viale IV Novembre. Knus gearmd liep ze naast hem door het park aan de waterkant waar onder de bomen kinderen speelden en hun ouders in de schaduw zaten te lezen, te schaken of te genieten van een krantje en koffie. Mario vertelde dat hier de echte Venetianen woonden, In San Marco, en San Polo en Dorsoduro daar woonden niet heel veel mensen meer, vanwege de drukte die de toeristen met zich meebrachten. Het was maar een kort stukje naar Mario’s huis. Het was een paleis, of beter een klein palazzo. In zijn woon vertrekken op de bovenste verdieping vergaapte zij zich aan de architectuur van het huis en aan het uitzicht. Midden in de grote kamer was een verhoging, De donkere vloer en de bijna zwarte plafondbalken gaven de ruimte een combinatie van knusheid en voornaamheid. Aan de witgepleisterde muren hingen indrukwekkende schilderijen. Portretten, landschappen, interieurs, stillevens en sommige kerkelijke afbeeldingen.
Mario voerde haar langs de galerij en wees een paar portretten aan. “Mia familia”. Ze kreeg een uitleg over zijn voorouders die gerespecteerde kooplieden waren geweest en die een bescheiden -nou ja “bescheiden” - fortuin hadden verzameld waarvan een substantieel deel bij Mario terecht was gekomen. Ze voelde zich een prinses. Ze voelde zich sexy en geliefd. Ze stond hier in haar mooiste kleren in verreweg het mooiste huis dat ze ooit van binnen zag en dat geen museum was, met een van de meest charmante, erudiete mannen die ze ooit ontmoette. Hoewel ze hem allang als haar meester erkende gaf hij haar het veilige gevoel van de grote broer die ze nooit had gehad.
Ze stond voor de typisch Venetiaanse driedubbele boogramen en keek uit over het parc San Elena, het beroemde Biënnale park en in de verte zag ze de campanile op het San Marco plein en de indrukwekkende koepels van de San Giorgo en de Santa Maria della Salute die de grootsheid van het Canal Grande accentueerden.
Mario kwam achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. Ze zuchtte en vleide zich behaaglijk tegen hem aan. Hij omvatte haar borsten en kneedde ze. Ze gaf zich aan zijn handen over die haar zachte lichaam aan een grondige verkenning onderwierpen. Bij elke aanraking kreeg ze een aanval van kippenvel. Ze slaakte kreetjes als hij haar stevig beetpakte en in haar vel kneep.
Mario wees naar het podium en zei op vriendelijke toon dat zij daarop moest gaan staan. Hij nam plaats in een barokke fauteuil bekleed met goudbrokaat. Ze stond daar, nu toch wel iets ongemakkelijk omdat hij haar zo nadrukkelijk bekeek. Liever had ze zijn handen gevoeld dan die indringende blik op zich gericht te voelen.
In het Engels vroeg Mario of ze wist waarom ze hier was. Ze kon alleen nog maar stotteren. Al haar vwo Engels was ze vergeten, of haar hoofd zat op slot. Als vanzelf gingen haar knieën tegen elkaar en haar handen voor haar kruis.
“Je weet dat ik dat niet wil!” zijn ogen werden nog donkerder en zijn stem ging een half octaaf omlaag.
Ze schrok zich een hoedje. Sprak hij nu Nederlands of niet?? Ze wist het niet meer.. Ze verwachtte dat hij Engels met haar sprak. Maar het had zo Nederlands geklonken. Absolute verwarring maakte zich van haar meester. Mario herhaalde zijn opmerking, dit keer wist ze zeker dat hij Engels sprak, maar wát hij bedoelde drong niet door.
“Wát niet wil????” ze vroeg zich af wat hij bedoelde, maar de dikke knoop in haar maag en de tweede dikke knoop in haar keel maakten dat ze volkomen perplex was.
Hij stond haastig op en kwam naar haar toe. Met korte driftige bewegingen zette hij haar in de positie die zij uitentreuren thuis voor de spiegel had moeten oefenen. Vaak genoeg had ze voor de cam zo gestaan terwijl hij vanuit ditzelfde palazzo haar had getraind en geobserveerd.
Opeens was ze weer bij de les. Niet dat de knoop uit haar maag verdween maar die in haar keel werd los genoeg om zich nederig te verontschuldigen. In haar onderbuik en haar tepels leken hele troepen mieren zich verzameld te hebben of ander insectenvolk dat met veel kriebelbootjes en bibbervleugeltjes voor wespennest speelde.
Mario glimlachte minzaam toen hij haar onderdanige ijver en duidelijke ongemak op elkaar zag botsen. Hij nam weer plaats in zijn zetel en schonk zich een piepklein glaasje in waar hij van nipte.
“Ik vroeg of jij je realiseert waarom jij her bent?”
Het lukte haar zowaar om: “For You Master!” eruit te brengen.
Mario glimlachte zijn wijze, erudiete, vaderlijke, dominante glimlachje.
Toen begon hij te doceren dat zij hier was voor het ‘Genot’ de grootse gelukzaligheid die naar de hemel vliegt op vleugels van extase. Genot dat uitsluitend is toebedeeld aan diegenen die elkaar aanvullen als hand en handschoen, als licht en duister, als de goden en de onderwereld, kortom als meester en slavin. Zijn Engels had de lyrische zangerigheid van zijn Italiaanse afkomst en het klonk werkelijk als muziek. De kabbelende barokke muziek van Vivaldi die zo verbonden was met Venetië.
Opeens kwam alles bij haar binnen, De zwoele warmte, de geluiden van de stad Venetië waar alle geluid menselijk en zachtaardig was. Ondanks dat het een bruisende stad was heerste er een weldadige rust, die zo wonderwel paste bij haar gevoel van overgave. Ze was Hier, voor Het Genot. Niet Zijn genot of haar genot, maar HET genot, groter dan hen beiden.
Als vanzelf voelde ze aan wat ze moest doen. Langzaam draaide ze een rondje in de sierlijke positie, met haar handen bevallig geheven, haar borsten naar voren en haar heupen in de sierlijke stand van de standbeelden in deze stad. Na de trage pirouette maakte ze als een balletdanseres haar kleding los en legde die af. Ze onthulde zich voor de eerste keer voor haar meester in haar volledige naaktheid. Mario bekeek haar langdurig met welbehagen. Ze stond voor hem in de weldadige ruimte, en kreeg ongelofelijke kramp in haar armen en benen, maar verdroeg die met overgave, zichzelf sussend met de mantra
“for my Master Mario”
In haar hoofd klonken allang geen Nintendo deuntjes meer, zoals in het begin. Nu werd ze overspoeld door het geluid van Venetië.
Opeens stond Mario op en klapte in zijn handen. Onmiddellijk gingen de prachtige dubbele deuren open en kwamen er twee jongens in lendendoeken binnen met een futon die ze neerlegden op de verhoging. Ze leken geen acht te slaan op haar bevallige naakte lichaam en vervulden hun taken als toegewijde dienaren. Ze gingen weer weg en keerden even later terug met dienbladen. Het ene overladen met vruchten, glazen, een karaf en wat chocola. De andere met een keur aan dildo’s vibrators, zwepen, klemmen en boeien. Ze bogen voor Mario en verdwenen weer door de dubbele deur waarvan het slot een heel klein beetje piepte. De rest van de middag werd ze getrakteerd op al het heerlijks dat beide schalen bevatten.
Tegen het vallen van de avond lag ze rozig en uitgeput in haar meesters armen en streelde zijn lichaam. Door het spel was ze zich volkomen bewust van haar lichaam. Op een vriendelijk gesproken bevel van Mario brachten de twee halfnaakte jongens haar naar haar kamer. Mario noemde haar zijn slavin maar de kamer die ze kreeg toegewezen was meer dan geschikt voor een prinses. Met afstandelijke beleefdheid bereidden de jongemannen haar bad. Ze droogden haar af en smeerden haar hier en daar toch wel pijnlijke lichaam met een lotion van aloë. Ze zeiden het hoogstnoodzakelijke en gaven geen enkel blijk van hun persoonlijke gevoelens.
Het enorme hemelbed was zacht als de wolken. Ze liet zich neervallen op echt zijden lakens waarna de jongemannen haar zorgvuldig toedekten met een donzen dekbed. Na een formeel “bona notte” deden sloten ze de raamluiken deden het licht uit en verlieten haar kamer.
De dagen erna bezocht ze aan Mario’s zijde de stad en een paar zorgvuldig uitgekozen hoogtepunten. Niet te veel en zeker niet te weinig, Ze bleef zich vergapen aan de stad en aan haar heerlijke meester die bij tijd en wijle haar duidelijk liet voelen dat zij van hem was. Hij kon venijnig knijpen en deed dat bij voorkeur tijdens de tochtjes op de altijd drukke vaporettoschuiten. Dan stond hij met een quasi vriendelijke arm om haar heen en liet zijn andere hand genadeloos huishouden op haar tepels en zelfs haar schaamlippen. Meestal stonden ze aan de achtersteven van de vaporetto zodat vanaf het water achter de waterbus iedereen kon zien hoe hij haar borsten kneedde terwijl niemand op het schip het kon zien. Haar schaamte werd slechts overtroffen door haar geilheid.
In een van de 65 kerken kon ze de lucht van haar geilheid ruiken terwijl ze een privé rondleiding kregen van een bejaarde priester, een jeugdvriend van Mario’s vader. Ze schaamde zich rot voor haar sekslucht die als een wolk om haar heen zweemde. Mario leek het niet te deren en de priester die hij Fra Marcello noemde leek het niet te merken. Buiten de kerk kwam een man met hond hen voorbij en het beest snelde direct op haar af en stak zijn neus ferm tegen haar vagina, tot hilariteit van een aantal mannen op een terrasje. Mario maakte haar ongemak niet beter door vrolijk mee te lachen en in plat Venetiaans wat kwinkslagen ten besten te geven die de hilariteit nog groter maakte. De man met de hond liep lachend en hoofdschuddend weg. Oh hemel, wat voelde zij zich te kijk staan.
Mario voerde haar verder door de steegjes en over de vele campi. Er was zoveel te zien, genoeg voor twee mensenlevens. Ze werd verwend, als vrouw, met lieve kleine geschenken als aandenken, als geliefde met prachtige lingerie uit de duurste zaken, als toerist met een carnavalsmasker, niet zo’n gewoon ding maar een delicaat kunstwerk waar hij een uur over onderhandelde met de kunstenares. Af en toe noemde hij haar zijn slavin maar hij behandelde haar voortdurend als prinses. Natuurlijk werd er gegeten en gedronken. Koffie natuurlijk, cappuccino voor haar en espresso voor hem. Lekkere briochi om van te smullen en koekjes die naar bitterkoekjes smaakten. Ze vond ze erg vies maar at ze toch. En dan bleek de nasmaak toch weer heel lekker.
“Venetianen dineren in het donker” verklaarde hij toen zij aan het eind van de dag flauw werd van het wandelen en de warmte en verzuchtte dat ze honger had.
Heel even voelde zij ten volle dat ze zijn slavin was en niet zijn prinses, want hij ging onverstoorbaar zijn gang en sleepte haar nog een aantal belangrijke plekken langs. Met pijnlijke voeten belandde ze tenslotte op de Campo San Giacomo Dell’Orio dat aan drie kanten aan de gelijknamige, veelbeukige kerk ligt. Mario ging haar voor – zij sleepte zich achter hem aan – naar een authentiek Venetiaans restaurant met een overwoekerde loggia op de eerste verdieping.
Natuurlijk kende hij de eigenaar, die hem hartelijk omhelsde en haar met onverholen geilheid bekeek. Zijn blik werd nog wellustiger toen Mario in het Italiaans uitweidde over de dame die hij bij zich had. Er werd gelachen, er werd gekeken en de geilheid droop van het gezicht van de restaurateur. Niettemin werden ze aan een voorname tafel neergezet – dus midden in de zaak en goed zichtbaar voor iedereen.
Mario hoefde niet te vertellen dat hier de Venetianen kwamen eten. De borden waren volgeladen met een keur van gerechten, maar geen pizza’s noch pasta. “Polenta” legde Mario uit. Het zag eruit als gele griesmeel. En verder was er vis, vis, vis, vis en nog eens vis, en voor degenen die vonden dat vis alleen niet interessant genoeg was, waren er oesters, inktvis, gamba’s, mosselen, kreeft, krabbetjes, en een keur van andere weekdieren. Alles dat in zee groeide, zwom, kroop, zweefde, dook of wriemelde kwam in dit restaurant op tafel. Met glimmende konen van blije verwachting nam Mario de kaart aan en bestelde een maaltijd. Ze had graag even gekeken en gevraagd wat er lekker was, maar die kans kreeg ze niet.
Er kwam een wit wijntje op tafel en wat droge soepstengels… ze verging van de honger maar hield zich in. Ze nipte van haar wijn, en knabbelde een stengeltje. Ze voelde zich moe, onzeker en klein en tegelijk was ze zo onder de indruk van haar gastheer en meester dat ze letterlijk alles wilde ondergaan voor hem. Het voorgerecht kwam.. een vissoep met brood. Mario keek haar aan en wenste haar “Buon appetio”
Ze proefde van de soep en at wat van het kurkdroge brood. Na een paar happen had ze er genoeg van Mario was luidruchtig met de gerant en de bediening. En zij glimlachte bedeesd, allerminst op haar gemak..
Mario merkte dat ze een muizenbeetje had gegeten. Hij keek haar heel even strak aan en zei: “Mangea!” het was geen vraag, het was geen suggestie, het was een bevel. Ze vond de soep niet lekker. Er zat een smaakje aan dat het veel te vissig maakte. Het smaakte een beetje zoals haar kut kon ruiken als ze ongesteld was. Met lange tanden lepelde ze de kom bijna leeg en vroeg zich af hoe het kon dat Mario ervan schransde alsof hij nooit iets lekkerders op had.
Ze vestigde dan maar haar hoop op het hoofdgerecht. Ze zag op de aangrenzende tafels heerlijke gerechten verschijnen waar ze graag van had geproefd. Een enorme kreeft te midden van aubergines, tomaten, artisjokken, paprika’s en nog veel meer. Elders zag ze gefrituurde inktvisringen die ze wel lekker vond. De garnalen zagen eruit om in te lijsten… die moesten heerlijk zijn. Een eind verder werd een grote tong kunstig gefileerd en de gasten keken zo blij dat ze het zelf ook werd…
Met veel bombarie bracht de chef zelf het hoofdgerecht dat Mario had besteld.
“Seppie!” werd er enthousiast geroepen!
Mario glunderde. De chef glunderde. De eigenaar van het restaurant glunderde. Iedereen in de zaak glunderde. Nou dat moest wat zijn… Seppie. Met veel handgebaren maakte de eigenaar haar duidelijk dat niets Venetiaanser was dan Seppie. Hij fulmineerde over Pizza, wat in zijn ogen nog goedkoper was dan Macdonald's. Hij haalde zijn neus op voor een heleboel meer uit de Italiaanse keuken, omdat het niet authentiek was, maar Seppie…. Dat was wat de Venetianen in de hemel te eten kregen. Zijn aanstekelijke chauvinisme beurde haar op en zij keek vol verwachting naar het grote witte bord dat langzaam van grote hoogte omlaag leek te dalen als een ufo.
En daar stond het voor haar. Ze slikte. Ze slikte nog een keer. En voor de zekerheid nog een keer.
Er lag een berg polenta op het bord, genoeg voor een weeshuis. Griesmeel dus. Daarnaast was het zwart. Zwart met onbestemde glibberige bleke dingen die leken op iets in potje een medisch laboratorium. En het stonk. Het stonk naar kut met riool. Er was geen moeite gedaan om de aanblik te verzachten. Geen piezeltje paprika of karig komkommerschijfje, zelfs geen takje tijm of blaadje basilicum, geen zielig zilveruitje. Alleen gele griesmeel en zwarte drab met bleke griezels.
Ja hoor, het was een ufo en op haar bord lagen buitenaardse wezens te badderen in het sperma van de duivel. En dat moest zij gaan opeten. Mario was al aangevallen als een roedel wolven op een sappig hertje. Zij putte moet uit zijn eetlust en prikte wat in haar bord tot ze een van de glibbers had weten te spiesen en stak het in haar mond. Ze kauwde twee keer en toen vielen haar kaken stil.
Er is een duidelijk verschil tussen onsmakelijk, vies, smerig en goor… zodra haar kiezen het inktvislijk in haar mond probeerden te vermalen werd ze deze onweerlegbare notie gewaar. En er was nog iets, dat noch onsmakelijk, nog vies, smerig of goor heette. Dat was ‘niet te vreten’.
In hetzelfde ogenblik dat haar smaakpapillen kennis maakten met seppie besloot haar brein tot de uitkomst ‘niet te vreten’. Met de golf van walging sloeg een golf van angst door haar heen. Ze kneep haar ogen dicht en slikte. Ze slikte. Ze slikte nog een keer. En voor de zekerheid nog een keer.
Haar pijnlijke tepels waren vergeten, de geur van haar geilheid die de hele dag om haar heen had gewalmd rook ze niet meer. Ze was zich meer van haar lichaam bewust dan ooit tevoren. Speciaal van haar slokdarm die enorm zijn best deed om de seppie omlaag te duwen in plaats van terug omhoog zoals haar brein graag wilde. Ten prooi aan paniek nam ze een hap polenta. Het was klef, het was deeg, het was kauwgom, het was lef zoutig, het was smakeloos, onsmakelijk, vies, smerig en goor tegelijk. Het leek op witte smakeloze stront. Wat het deed was de walging van de seppie verdringen met de weerzin van de polenta.
Ze schaamde zich kapot. Iedereen om haar heen was vrolijk en at met smaak. De man die haar hart had betoverd en die haar lichaam en geest dingen had laten meemaken die ze nog nooit voor mogelijk had gehouden zat tegenover haar en genoot als een kind in een speelgoedwinkel. Hoe kon het zo zijn dat haar prins, haar emir, haar Heer en Meester zo kon genieten en zij zoveel afschuw voelde? Maar haar tong en verhemelte en haar slokdarm logen toch niet? Ze raapte al haar durf bij elkaar en stak een tweede stuk buitenaards wezen in haar mond. Het werd er niet beter op.
Het werd zeker niet beter toen ze de zwarte saus probeerde samen met een beetje polenta. Haar mond werd gevuld met de smaak van witte stront en de vogelpoepsmaak die ze had geproefd toen ze vol op haar gezicht ging bij het wadlopen.
Haar verstand zocht wanhopig naar een smoes om niet meer te hoeven eten, haar slokdarm vocht met de moed der wanhoop om de hap uit de hel omlaag te persen, en haar brein vocht om het wezensvreemde voedsel zo snel mogelijk uit te drijven. Inmiddels was ze het centrum van de aandacht. De eigenaar, de chef, de bediening, bijna alle gasten en vooral Mario keken haar aan met de volkomen niet begrijpende blikken van mensen die echt niet snappen dat buitenaardse wezens in ufo’s neerdalen om de mensen aan de meest vreemde experimenten bloot te stellen. En het huidige experiment was Seppie. Mario knikte naar de eigenaar en de chef die zich goddank uit de voeten maakten. Hij maakte een paar opmerkingen tegen de mensen om hen heen en gelukkig stortten ze zich weer met gretigheid en smaak op hun eigen voedsel.
Zijn blik verhardde en hij zei: “Mangea”
“Please Sir, I can’t”
Hij nam een hap, en at met smaak en overgave. Alsof er niets aan de hand was. Onafgebroken keek hij haar aan, smakelijk kauwend. Zij staarde naar zijn mond, naar zijn kaken, naar zijn lippen. Ze zag de beweging van zijn gezicht die langzaam leek te vervormen tot een obscene daad, terwijl zij de smaak van de seppie, de polenta en de zwarte saus trachtte te vergeten. Ze vocht tegen haar wanhoop, toen ze zijn adamsappel op en neer zag dansen bij het slikken. Hij keek haar weer aan. Strak en zonder mededogen.
Hij boog zich iets voorover naar haar toe en zei: “Mangea!!”
Ze durfde haar ogen niet neer te slaan omdat ze dan haar bord zou zien. Ze pakte haar mes en vork en laadde er zoveel mogelijk op als er op kon blijven liggen en stak het in haar mond. Ze kauwde op rubber dat smaakte naar kut met riool, witte stont en modder met vogelpoep. Ze slikte. Ze slikte nog een keer. En voor de zekerheid nog een keer.
Ze laadde haar vork vol, stak het in haar mond en kauwde, en kauwde, maar niet te lang alstublieft en ze slikte. Ze slikte nog een keer. En voor de zekerheid nog een keer.
En nog een keer
En toen kon ze niet verder. Mario’s bord was allang leeg en hij keek bekeek haar aandachtig. Zo ook een aantal gasten om haar heen.
“Mangea!”
“Please!”
“Mangea!!”
…………
De laatste happen waren koud, klef, rubberig en nog steeds niet te vreten, maar ze at. Ze at het allemaal en tot en met de laatste hap sloot ze haar ogen en kauwde, en kauwde - maar alstublieft niet te lang - en ze slikte. Ze slikte nog een keer. En voor de zekerheid nog een keer.
Haar lichaam was te klein voor wat ze had gegeten. Stil, geconcentreerd zat ze op haar stoel en wachtte bedeesd en wanhopig terwijl Mario natafelde, koffie dronk, een likeurtje dronk, babbelde met de eigenaar en met de chef en met bekenden. Iedereen was vrolijk, iedereen amuseerde zich. Zij poogde af en toe te glimlachen maar daar wilden haar verstand, haar brein en haar slokdarm weinig medewerking aan leveren. Bedeesd en beleefd wees ze het digestief en de koffie af.
Haar wijn liet ze voor wat die was en het water bekeek ze met vage belangstelling, maar zonder trek. Zich vermannend tot het uiterste verkleinde ze haar wereld tot de meest directe omgeving. Toen Mario opstond en uitbundig afscheid nam harkte ze net genoeg kracht bij elkaar om de eigenaar een beleefde hand toe te steken en braaf achter Mario aan de zaak te verlaten met de gretige hand van de eigenaar op haar billen. Ze merkte weinig van de bijzondere avondsfeer op de Campo San Giacomo Dell’Orio noch van de duisternis en de geluiden in de smalle straatjes op weg naar de dichtstbijzijnde vaporetto halte.
Aan boord stond Mario naast haar op de achtersteven uitkijkend over het bruisende water achter de boot. De avondlucht geurde naar diesel en naar Venetië, bijzondere handtekening van moeder natuur in deze prachtige lagune. Maar haar neus werd vervuld van de geur van Seppie Nera van kut met riool en witte stront met vogelpoep modder.. Ze mompelde een verontschuldiging en liet zich voorover hangen over de achterrailing en gaf de lagune terug wat er kort tevoren was uitgevist. Ze kokhalsde dat haar lijf er pijn van deed.
Toen ze was uitgekotst keek Mario haar met zijn donkere ogen aan. Zwijgend pakte hij een smetteloze zakdoek en veegde haar mond schoon. Hij had een tweede voor haar voorhoofd en wangen. Gelukkig waren ze de enige passagiers en was het donker en hoefde ze zich voor niemand anders te schamen dan voor haar meester die met stil onbegrip naar keek.
Ze waren nog niet goed en wel binnen in de hal van zijn palazzo of Mario klapte in zijn handen. De twee jongens met de lendendoeken kwamen aangesneld. Mario gaf hen snelle instructies. Ze namen haar mee tussen hen in en voerden haar naar het grote woonvertrek. Ze zetten haar op het podium en trokken zonder plichtplegingen haar kleren van haar lijf. Ze kluisterden haar enkels aan haken in het podium. Ze kreeg polsboeien die met kettingen aan haken in de zoldering werden verankerd.
Even later kwam Mario binnen met een single tail.
“Je mag zelf zeggen hoeveel slagen je hebt verdiend, maar ik zal bepalen hoeveel je er krijgt!”
Ze zweeg en dacht na. In haar hoofd telde ze de kerken die ze had bezocht. Hij had in elke kerk geknield voor een kort gebed. Zij was blijven staan, want ze was niet gelovig. De zenuwen gierden door haar lijf. Haar knieën knikten en haar lippen bibberden.
“Eighteen” zei ze: “Twice the number of churches where you prayed and I did not!”
Heel even gingen zijn wenkbrauwen uit verbaasde bewondering omhoog.
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 538
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 03 maart 2013 - 09:20 am: |
|
Modder |
Heer Raadsheer,
Ik heb wat moeite met dit verhaal. Het is namelijk zo dat ik niet van vis hou. En helemaal als het gekookt is. Ik krijg het niet of nauwelijks door mijn keel en dat zegt wat want thuis mochten wij niet zeggen: 'dat lust ik niet". Ik mocht hooguit zeggen dat ik het niet zo lekker vond en dan nog moest ik er van eten. Niet veel, maar wel iets.
Kom daar tegenwoordig nog eens om. Ze hoeven niet eens meer aan tafel te blijven zitten. Een beetje discipline zou.... eeeh, nou ja, daar gaat het nu even niet om.
Ik vind dit dat ook een marteling voor dit meisje die zijn weerga kent. Tweehonderd zweepslagen zou je nog fluitend incasseren als je maar niet..... Ik krijg het niet eens uit mijn mond.
Eén en ander betekent natuurlijk wel dat dit wederom een verhaal is dat de lezer naar binnen trekt. Je identificeert je niet met een platte hoofdpersoon.
Dus....ga vooral zo door, maar dan wel een beetje menselijker graag. Brrrr.
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt. 
| |
Rem Jansen
Lid
Inlognaam: ruh
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 10-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 03 maart 2013 - 10:08 am: |
|
Gek op vis |
Ik ben eigenlijk gek op vis, en op kut. De rest hoef ik niet zo nodig.
Toch lukte het om de aanvankelijke opwinding uit dit verhaal plaats te laten maken voor de walging via inlevingsvermogen. Uitstekend geschreven!!
|
RaadsHeer
Bevlogen lid
Inlognaam: raadsheer
Bericht Nummer: 41
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 04 maart 2013 - 05:20 pm: |
|
Wraakoefening |
Beste Janneman en Rem,
De hele aanleiding voor dit verhaal is uiteraard de maaltijd.
Ik ben dol op vis en zeevruchten. Gefrituurde inktvisringetjes? Een zaligheid.
Met name de italiaanse keuken oefent een grote aantrekkingskracht op mij uit.
Ik ben hoteldebotel van Venetië, een plaats waar ik met grote vreugde verblijf.
Een bord van moeders griesmeel met rozijnen gaat er bij mij in als koek.
En dan toch een verhaal waarin de - voor mij ultieme - marteling plaatsvindt in de vorm van een maaltijd. Om één enkele simpele reden.
Ik heb op datzelfde plein, in datzelfde restaurant mogen eten. En door een spraak verwarring werden mij niet de gefrituurde inktvisjes voorgezet maar Seppie Nera, (inktvisjes in een zwarte saus van zeewier) hetzelfde voer als ik mijn slachtoffer zichzelf door de strot laat wurgen. Ik bewonder haar moed, haar onderdanigheid en haar dienstbaarheid en prijs me gelukkig dat niemand mij dwong om mijn bord leeg te eten. Ik kwam krap tot de helft en heb letterlijk de laatste hap kokhalzend naar binnen gewerkt.
Met dit verhaal wilde ik wraak nemen op de man van het restaurant die, naar ik vermoed, expres mijn bestelling verkeerd heeft opgenomen om mij - argeloze toerist - een chauvinistische loer te draaien. Het ongeloof in s'mans ogen toen ik zei dat ik niets meer kon bergen sprak boekdelen. Ik heb betaald, zonder een dessert of koffie te nemen en heb eenmaal buiten heel, heel, heeeeeeeel diep de typische Venetiaanse atmosfeer opgesnoven alvorens ik weer kon genieten van de wonderbaarlijkste stad op aarde.
Dank jullie voor je complimenten
|
de schrijfster
Bevlogen lid
Inlognaam: deschrijfster
Bericht Nummer: 81
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 12 maart 2013 - 04:40 pm: |
|
Venetië |
Wauw, U had me bijna...
Ik was er bijna...
Bijna straalverliefd op Venetië.
Ik ben er nog nooit geweest maar wilde al haast vertrekken.
Tot ik bij het etentje kwam.
En nu weet ik het niet meer.
De stad lijkt me nog steeds schitterend maar die inwoners, die zijn wel erg hardvochtig!
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?