niets is wat het lijkt
Daar ging ik dan, op de fiets, frisse herfstbries die door mijn rode haren waaide. Wapperende jas en rokken. Warm en tegelijkertijd voldoende ventilatie. Mijn in kousen gehulde benen trapten driftig de pedalen rond, haasten om niet te laat op mijn afspraak te verschijnen. Alles zat mee, verkeerslichten, geen lange rijen auto's die ik voor moest laten gaan bij de oversteek en even later zette ik mijn fiets in het rek. Snel naar binnen, korte felle stappen, oppassen niet met mijn hakken tussen het plankier te blijven steken. Bij de balie in de rij, kaart vergeten, dus persoonlijk melden voor mijn afspraak.
Terwijl ik stond te wachten mijn sjaal en jas uitgedaan. Ik was me bewust van de blikken van de heren achter de tafel. Ze moesten eens weten wat er onder die rok te zien was. Trok alles recht en glad en wachtte tot ik aan de beurt was. Ondertussen mijn yoga-oefeningen in de praktijk brengend zodat ik een mooie houding krijg die alles aan mij beter uit doet komen. Ik voelde hoe het langzaam weer warmer werd onder mijn rokken. De frisse wind had het blote stukje dij boven de rand van mijn kousen toch flink af doen koelen. En het slipje dat de onderkant van mijn gekleurde beurse billen vrij liet zorgde ook niet voor veel warmte.
Nadat ik me gemeld had bij de dame achter de balie voelde ik bij het omdraaien de chintz van mijn rok langs mijn blote huid glijden. Met korte afgemeten pasjes liep ik naar de wachtruimte en nam plaatst tegenover het drietal heren dat daar reeds zat. Terwijl ik zat te wachten tot ik gehaald werd had ik mijn benen achteloos over elkaar geslagen. Mijn in veterpump gestoken voet bungelde onder te tafel. Mijn rok hing half over de leuning van de krappe stoeltjes. Te veel stof om inkijk te geven, maar als het had gekund had ik het niet erg gevonden.
Na ruim vijf minuten riep een vriendelijk dame me en ik trippelde achter haar aan naar de ontvangstruimte waarvan de deur al uitnodigend open stond. Mijn rokken ruisten onder het lopen. Ik hou van dat geluid, dan waan ik me een paar eeuwen terug in kasteelgangen met jonkvrouwen in lange zijden gewaden, slepend over de vloer en ruisend bij elke stap.
Terug in het hier en nu. Ik begroette hier ook de andere aanwezige dames en nam plaats in de stoel die al voor mij klaar stond. Zo ontspannen mogelijk liet ik mij achterover zakken in de stoel. Na een kort inventariserend en geruststellend gesprek legde ze de benodigde materialen klaar.
Of ik de pijn wel aan zou kunnen vroeg ze me. I
k verzekerde haar dat dat geen enkel probleem zou zijn. Ze moest eens weten waar ik van genieten kon. Bij mijn volle bewustzijn bracht ze alle hulpstukken en beperkende middelen aan. Ik lag daar achterover, overgeleverd aan haar handen, starend naar het plafond, rustig afwachten wat er komen zou. Mijn handen lagen gevouwen op mijn onderbuik, alsof ze het gevoel daarbinnen vast zouden willen houden en koesteren.
Ik hoorde nu het zoemen van het apparaat en voelde de nattigheid stromen. Het werd voorzichtig op gedept en ik verdroeg het toch wel trillende gevoel van binnen met voldoening.
Ik stelde me voor dat ik daar naakt op mijn kousen en pumps na voor haar lag.
Haar instrumenten die ze zou gaan hanteren en gebruiken op mij lagen op mijn borst uitgestald. Ik projecteerde dit beeld op het plafond en liet ondertussen alles over me heen komen. Telkens het zoemen, weer even stoppen, op adem komen, alle nattigheid werd subtiel verwijderd. Heel even ving ik een glimp van mijn gezicht op toen er een kunststof plaat voor mijn gezicht gehouden werd en ik mezelf er deels in gereflecteerd zag. Big smile....
Even later, veel sneller dan verwacht werden alle klemmen weer verwijderd en mocht ik voelen of er scherpe randjes achter waren gebleven.
Alles voelde glad aan en ik kon alles weer gewoon bewegen. Mijn handen rustten nog steeds in mijn schoot en ik haalde mijn vingers uit elkaar om mezelf weer overeind te helpen.
Ik bedankte haar dat ze zo snel beschikbaar was geweest om in mijn behoefte aan haar te kunnen voldoen. Ik liet me van de stoel af glijden en nog een beetje wankel verliet ik de ruimte.
Te snel overeind gekomen en hard toe aan een bak koffie.
Opnieuw met wapperende rokken en jas op de fiets, dit keer in de regen.
Dit was het meest vervelende van een bezoekje aan de tandarts.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?