| Gepost op maandag 27 augustus 2012 - 04:37 pm: | 
|
|
Een Italiaanse gevoelige Sculacciata (billenkoek)
Het schitterende middeleeuwse stadje Sienna in het midden van Toscane, Italië, is gebouwd op 7 heuvels. De smalle steile straatjes vormen een liefelijk labyrint met als hart het Piazza del Campo, een plein van ongeveer 150 meter lang en 70 meter breed. Hierop wordt Ieder jaar op 2 juli en op 16 augustus een paardenrace gehouden, La Palio.
Deelnemers zijn Fantini (jockeys) uit 10 van de 17 wijken van Sienna.
De 7 Cotrades (wijken) die niet mee mogen doen aan de vorige race zijn verzekerd van een startbewijs voor de komende race, aangevuld met 3 te loten deelnemers uit de overige Cotrades.
Zo krijgt ieder de mogelijkheid om deze prestigieuze race te winnen.
De race van 2 juli was gewonnen door Ivanov bereden door Gigi, ingehuurd door de Cotrade Onda.
Omdat er veel corruptie plaatsvond en gegokt werd huren de Cotrades Fantinni (jockeys) in om zo de grootste kans te hebben om “La Corsa” te winnen.
Al 2 jaar doet Francesco mee. Hij komt uit de Cotrade Drago. Hij is één van de weinige deelnemers die uit Sienna zelf kwam.
Alexandra is al enkele maanden smoorverliefd op hem. Ze heeft hem dit keer zover gekregen dat als hij wint, hij met haar een avond uit zou gaan.
Dus hoopte ze van ganser harte dat hij deze race zou winnen!
De laatste 100 dagen was er in de stad veel spanning opgebouwd totdat, vandaag, de tweede Corsa zou plaatsvinden en het feest echt los kon barsten.
La Palio is een traditie die al stamt uit het jaar 1287. De eerste eeuwen waren het vooral stierengevechten, maar na een verbod hierop ging men sinds 1650 over op het houden van paardenraces: La Palio.
Vandaag was het dan eindelijk zover: de grote dag was daar!
Door de straten liep een aantal Corteo Corstico, historische stoeten ridders, trommelaars, vaandelzwaaiers en aanhangers van de verschillende wijken.
Ze zongen oude liederen en klapten in hun handen, het gaf een geweldige sfeer!
Ze eindigden met een ronde over het plein en namen dan hun plaatsen in op de tribunes.
Daarna kwam de grote kar met de trofee erop: de Palio.
Gespannen hadden de Fantinni zich opgesteld in de Entrone (de binnenplaats van het Palazzo Pubblico) en probeerden hun Barbero’s (paarden die aan La Corsa deelnemen) zo tot rust te brengen. Al het gezang en geklap, alsmede de tocht door de straten en hun ronde over het Piazza del Campo hadden hen flink opgehitst.
Op het plein zelf was de menigte aangegroeid tot zo’n 20.000 toeschouwers die vol spanning en enthousiasme wachtten op het grote moment.
Alexandra was met haar vriendinnen inmiddels aangekomen op de tribune die om het parcours was opgesteld en had zo een fantastisch uitzicht over het geheel. Op het middenplein stonden zo’n 15.000 mensen die door de “schelpvormige” vorm van het plein een groot deel konden zien van de ongeveer 400 meter lange zandbaan die tussen hen en de huizen om het plein was aangebracht.
Daaromheen zaten de ongeveer 5000 aanhangers van de verschillende wijken op de tribunes die voor deze speciale gelegenheid waren neergezet vlak voor de huizen waar de bewoners vanaf de balkons alles van het spektakel konden zien.
De grote bazen van de verschillende wijken kwamen net in hun mooie strakke pakken het parcours oplopen. Ze liepen voor de tribunes met de joelende menigte langs en genoten van de aandacht.
Eenmaal op hun plaatsen aangekomen klonk trompet geschal en kwam de starter in beeld en werd de volgorde bekend gemaakt.
Negen paarden moeten naast elkaar staan achter een dik touw en één paard moet enkele meters achter de rest staan om met een “vliegende” start de race te beginnen. Dit keer was Francesco de gene die de “vliegende” start mocht maken en zijn rivaal Ivanov stond op de binnenste plek van de baan, deze werd gezien als de beste startplek.
Vol spanning wachtte het publiek af op de Fantinni met hun Barbero’s en toen die eindelijk het plein op kwamen brak er een oorverdovend applaus los.
Zonder zadel zittend op de blote rug van de Barbero’s met alleen de teugels als hulpmiddel om zich vast te houden, kwamen ze het parcours oplopen. Gekleed in hun middeleeuwse kledij van felgekleurde blokken, strepen en wapens was het een geweldig schouwspel.
Francesco droeg een rood/groen geblokte vest, groene broek met rode streep en een groene helm. Ze kregen allen een Nerbo uitgereikt, dat was een zweep van ongeveer een meter lang, gemaakt van een ossenpees. Hiermee konden ze hun paarden mennen maar het was ook toegestaan om een andere Fantino ermee te slaan zodat deze van zijn paard viel of even uit balans raakte.
De namen van de verschillende Fantinni werden voorgelezen in de volgorde van opstelling en toen
iedereen op zijn plaats stond werd het startsein gegeven en barstte de drie rondes durende Corsa los.
Gespannen keek iedereen toe, ook Alexandra, die haar duimen gekruist hield in de hoop dat het iets zou helpen. Francesco liep na de eerste bocht als tweede in de Corsa achter Ivanov, op hun hielen gezeten door de overige acht deelnemers.
Na nog twee bochten kwamen ze bij de beroemde Curva St. Martino, dit was een scherpe bocht van bijna 90 graden. Hier stond al een legertje eerste hulp mensen opgesteld want in deze bocht ging het nog wel eens mis. Zo ook deze keer.
De vierde deelnemer kon de bocht niet houden en viel en nam in zijn val nog drie anderen mee. Enkelen kwamen behoorlijk ongelukkig terecht en werden zo snel mogelijk door de Rode Kruis medewerkers weggehaald, alsmede de paarden, want binnen dertig seconden zouden de Fantinni weer langskomen. Gelukkig was Francesco niet bij de valpartij betrokken, maar hij lag nog wel steeds op de tweede plek.
Maar hij liep langzaam in en kwam naast Ivanov.
Op het rechte stuk kwam hij zo dichtbij dat ze elkaar bijna konden aanraken. Met een grote haal sloeg Francesco met zijn Nerbo richting Ivanov, in een verwoede poging de koppositie over te nemen.
Ivanov’s arm en teugel werden geraakt. Door deze klap nam Francesco de eerste plaats over tot groot genoegen van een deel van het publiek met in het bijzonder natuurlijk Alexandra.
Sneller dan hij gedacht had nam Francesco afstand van zijn tegenstander en hoopte eindelijk op zijn eerste winst na vijf races. De menigte werd gek en zag dat Ivanov ver terug viel, hij werd zelfs door alle overige deelnemers ingehaald.
In de laatste ronde was er voor Francesco eigenlijk geen bedreiging meer en met een grote glimlach op zijn gezicht kwam hij als eerste over de finish.
Alexandra sprong een gat in de lucht en omhelsde haar vriendinnen om deze overwinning. Uiteraard was ze erg blij dat zij nu met hem uit mocht maar ook met de lang uitgebleven overwinning van haar Cotrade. Ze hadden al tien jaar niet gewonnen, en nu was het eindelijk weer eens zover.
Grote vreugde in het hele vak waar hun Cotrade zat en toen de hekken verwijderd werden stormden ze allemaal op hun held af. De komende dagen zouden voor Francesco één groot feest worden!
Als de winnaar eenmaal bekend is wordt hij door de menigte meegenomen naar de Cotrade waar ze vandaan komen, alwaar een groots volksfeest losbarst. Even had Alexandra oogcontact kunnen hebben toen Francesco op zijn winnende Barbero voorbij kwam en lachend hadden ze elkaar aangekeken. Samen met haar vriendinnen volgden ze de stoet en begonnen aan een feest dat in de kleine uurtjes zou duren.
De volgende dag na een heerlijke lange slaap werd Alexandra wakker met een glimlach op haar gezicht. Ze zou vandaag Francesco opzoeken, hem feliciteren en herinneren aan zijn belofte.
Wellicht konden ze vanavond al samen weg. Ze verheugde zich er heel erg op.
Francesco zelf was met hele andere dingen bezig, hij had eindelijk gewonnen! Toen hij wakker werd was dat het allereerste waar hij aan dacht en keek hij naar het overwinnigsvaandel dat hij gisteren had gekregen. Het was een mooi groot zijden vaandel van de fijnste kwaliteit.
Als één van de weinigen was het hem gelukt om als inwoner van de stad te winnen van de ingehuurde Fantinni. Naast dat hij nu €60.000.- verdiend had, had hij ook eeuwige roem verkregen, hij voelde zich als een echte kampioen!
In de middag ging Alexandra op zoek naar Francesco die ,zoals vaak als hij vrij was, op het terras zat van La Combo, één van de vele gezellige restaurantjes in de Cotrade.
“Van harte gefeliciteerd!”
riep ze vrolijk toen ze hem zag en vloog om zijn nek en gaf hem drie dikke zoenen.
“Dank je, wat een fantastische gebeurtenis hè?!”
antwoordde hij enthousiast. Ze nam plaats aan de tafel waar hij zat en samen met enkele vrienden en vriendinnen vervolgden ze de feeststemming die nog wel even zou blijven hangen.
Op een gegeven moment kreeg ze even de mogelijkheid om met hem enkele woorden alleen te wisselen.
“Denk je nog aan de belofte die je mij gedaan hebt?” vroeg ze hoopvol.
Even dacht hij na en antwoordde:
“oh, over dat we een keer samen uitgaan als ik zou winnen? Ja natuurlijk dat is goed hoor. Ik neem je zaterdag wel mee naar Castellina in Ghianti naar dat leuke tentje daar. Dan ontmoeten we elkaar hier voor een drankje en gaan daarna eten!”
Het was nu donderdag dus hoefde ze niet zo lang te wachten totdat haar droom uit zou komen.
Aangezien Francesco de week na de overwinning zijn middeleeuwse kledij van de race bleef dragen, dit was een gewoonte voor de overwinnaar, zocht ze haar mooiste traditionele jurk uit.
Een rode, wijde, lange jurk met een getailleerd bovenstuk met witte kanten rand die haar volle borsten mooi accentueerden. De korte pofmouwtjes zorgden ervoor dat ze het niet te warm zou krijgen.
Lange witte kousen tot boven haar knieën, rode lage schoenen en als sieraden een rode fijne parelketting en rode oorknopjes kleedden het geheel mooi af.
Een rode haarband trok haar lange zwarte haar glad naar achteren.
Ze bekeek zichzelf in de spiegel en wist dat menig man haar achttienjarige lichaam zo zeer aantrekkelijk zou vinden. Vol vertrouwen en verlangen ging ze op weg naar Francesco.
Bij La Combo aangekomen was hij er nog niet, dus ging ze op het terras zitten en bestelde een glas cola, drank zou later wel komen.
Na enige tijd wachten zag ze hem in de verte aan komen rijden op zijn Barbero, genaamd Valdimontone. Wat was dat toch een mooi en stoer gezicht op zo’n groot zwart paard!
Hij zwaaide naar haar en bond zijn paard vast aan een paal die in de buurt stond, sprong van zijn paard en kwam op haar af lopen.
”Hallo Alexandra, je ziet er mooi, passend uit!” zei hij enthousiast en gaf haar drie kussen op haar wangen.
”Sorry dat ik wat later ben, maar ik moest nog wat afmaken.” zei hij verontschuldigend.
”Geeft niet!” reageerde ze vrolijk en ze gingen aan de tafel zitten.
Hij bestelde een glas Lambrusco en ze begonnen gezellig te kletsen over de race en de feesten die erna al geweest waren. Alexandra voelde zich dolgelukkig.
Na ongeveer een half uurtje kwamen er nog wat anderen bij zitten en werd Francesco weer eens geprezen voor zijn fantastische prestatie.
“Ik ben zo blij dat het gelukt is om de race te winnen, echt super! Het was wel raar dat Ivanov opeens zo weg viel, maar goed, dat doet er niet toe” zei hij.
Plotseling reageerde één van de vriendinnen van Alexandra met:
”heb je enig idee waarom dat gebeurde Francesco?” en terwijl ze dat zei keek ze Alexandra lachend aan.
Die kreeg een flink rood gezicht en voelde alle ogen op haar gericht.
”Misschien heeft Alex je wel geholpen,” vervolgde Christina.
Francesco keek haar verbaasd aan.
”Hoe bedoel je dat?” vroeg hij met een vragend gezicht.
”Grapje, Alex had vóór de race gezegd dat ze die weddenschap met jou had en daar zó’n zin in had dat ze Ivanov wel een beetje zou willen helpen, kennelijk is dat geluk.” legde ze uit.
Nog steeds met een rood gezicht reageerde Alexandra:
”tja, wat gekruiste vingers en een paar Weesgegroetjes al niet kunnen doen hè!”
Iedereen lachte maar Francesco keek haar met gemengde gevoelens aan, hij begreep het niet zo goed. Na nog een half uurtje praten en lachen vertrokken ze op Valdimontone richting Castellina di Ghianti voor een heerlijke maaltijd.
Op een gezellige buitenplaats, aangekleed met olijfbomen en wijnranken, kregen ze een tafeltje met mooi uitzicht over het dal. Ze bestelden een lekkere fles Ghianti van het plaatselijke wijnkasteel Spaltenna en wat lekkere antipasti. Als hoofdgerecht namen ze pasta met gestoofd rundvlees.
Francesco informeerde naar haar ouders, zussen en wat ze volgend jaar voor school wilde gaan doen. Ze hadden leuke gesprekken, echter Francesco merkte dat Alexandra wat meer gespannen was en hem niet echt recht aan durfde te kijken. Dit zat hem wel een beetje dwars.
Hij vroeg zich af of dat iets te maken had met de opmerking van haar vriendin en toen ze aan de koffie toe waren na een heerlijke maaltijd vroeg hij haar dan ook:
”Kun je me nog eens uitleggen wat Christina nou bedoelde met die opmerking over de race?”
Weer werd Alexandra rood en kwam niet zo goed uit haar woorden.
“Eh, nou ja, het was toch ook verbazingwekkend dat Ivanov zo weg viel?” reageerde ze.
“Dat klopt, maar waarom krijg jij een kleur als je alleen Weesgegroetjes en gekruiste vingers gehad hebt?” keek hij haar lachend aan.
Alexandra keek zwijgend en serieus voor zich uit.
”Is er nog iets anders dat je me wilt vertellen Alex? ”vroeg Francesco nu serieus.
Met een diepe zucht keek ze hem aan en zei:
”ja, ik moet je wat opbiechten. Ik wilde zó graag met je uit dat ik Ivanov een handje geholpen heb om te verliezen.” Met een gezicht van ongeloof en boosheid keek hij haar aan.
”Wat heb je dan uitgespookt?” vroeg hij.
Alexandra keek om zich heen en zei zachtjes:
”ik heb aan zijn tuig gesleuteld zodat dat tijdens de race bij de lichtste kracht kapot zou gaan.
Dus toen jij hem met je zweep sloeg brak zijn menband. Ik had deze een stuk kapot gesneden vlak bij de bek van het paard zodat het leek alsof het een ondeugdelijk tuig was.”
Francesco reageerde woest:
”hoe heb je het ooit in je hoofd durven halen om zoiets te doen!? Ik weet dat er van alles gebeurt tijdens een race, dat hoort bij de regels. Wij mogen elkaar van alles aandoen om te winnen. Ik weet dat er Fantinni omgekocht worden. Maar zoiets als dit is nog nooit gebeurd!
Weet je wat er gebeurt als ze hier ooit achter komen? Dan kan ik mijn overwinning op mijn buik schrijven en jij krijgt op zijn minst een hele forse boete of misschien wel een celstraf!
Natuurlijk wil ik de race graag winnen maar dan wel op eigen benen!”
Hij stond op en liep naar binnen, rekende af en liep weer naar Alexandra toe.
”Jou begrijp ik echt niet!” zei hij en liep naar zijn paard toe.
Alex had dit totaal niet verwacht en liep hem achterna.
“Francesco ik heb het alleen maar gedaan omdat ik je wilde helpen. Ik hou van je en wilde zo graag met je uit!” zei ze met smekende en verontschuldigende stem.
Francesco zat inmiddels op zijn paard en stond naast haar. Alexandra pakte zijn rechter been vast om te proberen hem tegen te houden.
“Dus je denkt dat als je dit soort dingen doet, dat je mijn liefde wint?” zei hij nog steeds boos.
“Ik heb het alleen uit liefde gedaan!” antwoordde ze.
Francesco keek haar diep in haar ogen aan en aarzelde toen geen moment meer om te doen wat hij al vanaf het eerste moment in zijn hoofd had toen ze haar verhaal begonnen was.
Hij pakte haar bij haar linkerarm en trok haar vóór zich op haar buik over zijn paard en pakte stevig de band van haar jurk vast.
Hij gaf zijn paard de sporen zodat deze in galop wegliep van het restaurant
.”Wat doe je nou!” schreeuwde Alex, maar hij reageerde niet maar vervolgde zijn weg totdat ze op een rustige plek waren en maande zijn paard tot stilstand.
“Zo en nou zal ik jou eens een echte flinke Sculacciata geven.” zei hij en voegde meteen de daad bij het woord en trok alle lagen van haar jurk omhoog.
”Wat!! Dat kan je niet menen!” schreeuwde Alex.
Sinds ze als klein meisje van 12 voor het laatst een pak op haar billen had gehad, had ze nooit gedacht dat ooit nóg een keer mee te maken. Maar Francesco was vastbesloten en ging rustig door met het uit de weg leggen van de lagen stof. Door de hangende houding waarin Alexandra lag kon ze zich hiertegen bijna niet verzetten.
Alle lagen waren nu verwijderd en er bleef alleen nog een kanten slipje over.
Ook deze bescherming trok Francesco met een ferm handgebaar tot op haar knieën naar beneden.
Voor zover het kon probeerde Alex te spartelen maar de stevige rechterarm van Francesco had weinig moeite om haar in dezelfde positie over zijn paard te houden. Twee roomwitte rondingen lagen nu voor hem.
”Ik zal jou leren je voortaan niet op deze manier met andermans zaken te bemoeien!” zei hij en tilde zijn arm zover mogelijk omhoog en liet zijn hand met kracht op haar rechterbil neerkomen.
“AU!” de eerste rode afdruk werd meteen zichtbaar.
Hij had er flink zin in om haar deze les te lezen en daarna zou hij haar duidelijk maken hoe hij over haar dacht. In een flink tempo liet hij de klappen neerkomen en Alex wist zich al gauw geen raad meer.
”AUAUA,NEEE,NIET EERLLIIJKKK!!” schreeuwde ze.
Francesco zei geen woord, hij had haar tenslotte al uitgelegd wat de risico’s waren en dat ze zich dit nooit in haar hoofd had moeten halen.
KLITS,KLATS,KLETS,KLATS.
Haar roomwitte billen waren inmiddels flink rood geworden en Alex spartelde wat ze kon.
Zij trapte met haar benen maar lag er zo beroerd bij dat het allemaal weinig zin had en ze moest accepteren wat hij haar wilde geven.
Na zo’n 5 minuten en een hevig huilende Alexandra voor hem liggend over zijn Barbero stopte hij en schoof zichzelf wat naar achteren en pakte zijn Nerbo tevoorschijn die hij tussen zijn riem gestopt had. Doordat hij wat verder naar achteren op het paard zat had hij de ruimte om haar daarmee nog een paar flinke klappen te geven. Alex was meer bezig met wat ze net gehad had, dus zij merkte van dit alles niets, totdat er een scherp brandende lijn hevige pijn veroorzaakte.
”AAUUUUWWWW” gilde ze en deed nog hevigere pogingen om zich omhoog te drukken maar had geen schijn van kans.
ZWIEP,
”AAUUWW”,
ZWIEP,
”AAAAUUUUWWW.”
Met de ruimte die hij had gaf hij haar zo’n 20 tikken op haar reeds vurige achterste en vond dat ze toen wel genoeg gehad had en stopte zijn Nerbo terug in zijn riem.
Hij legde zijn hand op haar billen en liet haar uitsnikken.
Alex had daar wel even voor nodig en bleef hevig naschokkend over het paard liggen.
Na enkele minuten was ze tot rust gekomen en tilde Francesco haar bij haar middel omhoog en draaide haar om zodat ze schrijlings voor hem op het paard zat. Met dikke betraande ogen keek ze hem aan.
”Zo, ik hoop dat dit je een goede les geleerd heeft.
Weet je Alex, ik vind je een leuke meid maar zou nooit een relatie met je willen of kunnen hebben. Ik vind 10 jaar verschil in leeftijd veel te veel, ik zie je meer als mijn kleine zus. Ik wilde me aan mijn weddenschap houden maar had al aan je blikken gemerkt dat je echt verliefd was, een liefde die ik dus niet kan beantwoorden. Ik heb je deze Sculacciata gegeven omdat ik hoop dat het je zal leren niet meer zulke gevaarlijke acties uit te halen omdat je van iemand houdt” zei hij op rustige toon en vervolgde:
“als je om iemand geeft kun je de liefde niet forceren, die is er of die is er niet. Ik hoop dat je gauw iemand zult vinden van je eigen leeftijd die je heel veel liefde kan geven. Blijf mij zien als iemand die om je geeft maar op een andere manier dan als geliefden”
zei hij met een liefdevolle stem terwijl hij de tranen uit haar ogen wegwreef en haar troostend aaide.
Alexandra keek hem vertwijfeld aan een wist niet zo goed hoe ze moest reageren.
“Nu voelt het allemaal waarschijnlijk nog heel raar voor je maar als je morgen tot rust gekomen bent denk ik dat je het allemaal wel begrijpt” vervolgde hij.
Alex trok haar slipje uit en stak het in de zak van haar jurk.
Ze legde haar armen om hem heen en langzaam liet Francesco zijn paard zijn weg vervolgen naar Sienna.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
La Palio van Sienna 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?