| Gepost op zaterdag 25 augustus 2012 - 11:44 am: | 
|
|
hoe een avondje uit eindigt in straf
Onder een aarzelend applaus neemt de dirigent na een beleefde buiging plaats voor het orkest. Een enkel droog kuchje klinkt door de zaal, alvast geschraapt om latere overlast te vermijden. De dirigent wacht de volledige stilte een paar seconde af.
En dan rollen de hoge tonen van de viool de ruimte binnen. Onmiddellijk raken de klanken mijn huid. Kippenvel golft over mijn armen. In een automatisch reflex de prachtige klanken en het diepe gevoel voor mezelf te behouden wil ik mijn benen over elkaar slaan. Met een schok voel ik hoe het leren bandje, tussen de zorgvuldig aangebrachte omhulsels rond mijn dijen, strak trekt en mij belet om mijn benen beschermend te kruisen. Een scheutje vocht ontsnapt mijn lichaam.
Met een lichte blos op mijn wang kijk ik op naar de man naast mij. Hij kijkt strak naar het orkest beneden, maar de lichte twinkeling in zijn ogen verraadt dat mijn moment van herinnering aan zijn opdracht hem niet is ontgaan. Zoals eigenlijk niets hem ooit ontgaat. Ik zet mijn hakken naast elkaar en leg mijn handen in mijn schoot. Dan geef ik me helemaal over aan de rijkheid van klanken.
Tussen de eerste en de tweede akte is een extra pauze ingelast voor de sopraan vanwege, zo stond aangegeven in het programma, de intensiteit van haar rol. Met vochtige ogen laat ik de laatste schrille woorden van het duet tussen twee geliefden tot mij komen. Een hand raakt mijn schoot en knijpt even in mijn bovenbeen.
“Mooi hè,” fluistert hij in mijn oor.
“Práchtig,” verzucht ik.
Hij strijkt zijn hand langs de grens van mijn haren, pakt mijn kin zacht dwingend tussen zijn vingers en heft mijn hoofd iets omhoog zodat mijn ogen de zijne ontmoeten.
“We gaan een drankje drinken.”
Hij staat op en laat mij galant langs hem de loge verlaten.
“Ik moet even naar het toilet” geef ik aan, terwijl hij zich in de rij begeeft.
Zijn ogen veranderen van kleur en hij kijkt me even streng aan.
“Is dat ok?” vul ik snel aan, me plotseling weer bewust van zijn opdracht.
“Dat is één,” zegt hij zacht en knikt zijn toestemming.
Bij het damestoilet staat een enorme rij. Het moet iets constitutioneels zijn dat vrouwen vaker laat plassen dan mannen, bedenk ik me terwijl ik overweeg het mannentoilet te gebruiken. Het voelt toch niet helemaal prettig om in mijn prachtige donkerrode avondjurk mijn behoefte te doen in een mannenomgeving. Ik op zoek naar het invalidentoilet, dat snel gevonden is. De ruimte van het toilet verlicht me. Ik stroop mijn strakke jurk omhoog. En neem plaats. De bandjes om mijn dijen kan ik nu pas goed bekijken. Ze knellen een beetje. Er is een tweede pauze...zal ik? Ik twijfel.
Ik strijk mijn rok nog even glad, duw mijn borsten iets hoger in het kanten korset onder mijn jurk en wrijf een streepje mascara onder mijn ogen weg. Dan stap ik het invalidentoilet uit op zoek naar mijn gezelschap. Ik tuur de bar af, zoekend naar herkenning. Ik vind het niet. Ik loop langs de tafeltjes, de mannelijke blikken van goedkeuring negerend, maar kan geen spoor ontdekken van de man die mij vanavond begeleidt. Net als ik me een beetje verloren begin te voelen, zie ik hem aan de zijkant van de bar tegen de muur leunen, hij kijkt me aan. Ik voel een lichte rilling door me heengaan. Hij ziet me. Zijn ogen volgen me. Alert, beschermend en controlerend. Onbewust sla ik mijn ogen neer en loop zijn richting op.
“Is het gelukt?” vraagt hij glimlachend.
“Ja meneer. Plassen kan ik nog nèt zelf. Waar is mijn drankje?”
Hij pakt een losgeraakte lok van mijn opgestoken haar en trekt er speels aan.
“Te laat. Het gaat weer beginnen.”
En terwijl hij het zegt klinkt de bel. Ik haat het zoals hij altijd gelijk heeft.
Ik haat het...en tegelijkertijd bewonder ik het ook.
Het licht dimt en terwijl de eerste klanken de tweede akte inzetten, voel ik hoe zijn hand mijn rok iets opstroopt. Ik probeer schuldbewust mijn benen weg te draaien van zijn onderzoekende hand en kijk om me heen om te zien of iemand van de andere aanwezigen iets ziet van zijn handelingen. Maar de mensen in de loge naast ons zijn volledig gefocust op het schouwspel beneden. Zijn hand glijdt langs mijn kuit omhoog langs mijn knie en komt tot stilstand bij het omhulsel rond mijn dij. Het leren bandje mist aan deze kant.
Ik weet het. Zijn hand weet het.
Zijn vinger draait een paar twijfelende rondjes op het zachte vlees van mijn dijbeen. Dan trekt hij zich terug.
“Dat is twee,” fluistert hij.
Zelfs in zijn gedempte stem hoor ik de mate van zijn ontevredenheid.
Zodra de tweede akte is afgelopen en er opnieuw gelegenheid tot pauzeren is, staat hij resoluut op en pakt mijn elleboog vast om me naar beneden te geleiden, voor het buitenoog galant, maar ik voel zijn boosheid. Ik probeer zo galant mogelijk op mijn hoge hakken naast hem de trap af te dalen, maar hij loopt te snel en zijn greep is te stevig.
Beneden aangekomen duwt hij me het invalidentoilet binnen.
“Omhoog die rok.”
Zijn toon laat weinig ruimte voor twijfel.
Ik gehoorzaam en stroop mijn jurk tot halverwege mijn heupen.
Hij zet zijn hand in mijn onderrug en trekt me naar zich toe.
“Wat is dit?”
Hij kijkt me streng aan en trekt aan het leren bandje dat loshangt.
Ik weet niets zinnigs te antwoorden.
“Het spijt me...” zeg ik schuldbewust.
“Dat zul je zeker.”
Met zijn duim en wijsvinger tilt hij mijn kin ver omhoog. Zijn ogen staan hard.
Mijn knieën worden week onder zijn blik, het voelt alsof ze het ieder moment kunnen begeven en ik hier ter plekke, op de witte tegelvloer van het invalidentoilet, neer zal vallen. Dan daalt zijn aandacht terug naar mijn bovenbenen en zet hij in één handige beweging - daar waar het mij toch enkele bloedstollende seconden van afwisselend twijfel en daadkracht kostte voordat ik de bevestiging los kreeg – het leren bandje weer vast. Met een felle tik tegen de binnenkant van mijn ongehoorzame dij besluit hij zijn afdaling en trekt mijn jurk weer naar beneden. De plek op mijn dijbeen tintelt. Het maakt me nat.
Hij keert me zijn rug toe en opent de deur van het toilet. Terwijl ik hem volg voel ik hoe mijn benen nauwelijks speling hebben tijdens het lopen. Hij heeft het leren bandje zo vastgemaakt dat de lengte korter is. Bij elke stap word ik herinnerd aan mijn ongehoorzaamheid. Hij biedt zijn arm aan. Ik heb moeite om hem bij te houden en staak halverwege de bar mijn poging. Hij lijkt zich bewust van mijn worsteling tussen een elegante loop en de beperking tussen mijn benen, grijnst en houdt zijn pas iets in.
De laatste akten kan ik mijn aandacht nauwelijks bij het drama beneden houden.
Ik kijk regelmatig naar hem en probeer zijn blik te vangen, maar hij kijkt stoïcijns voor zich uit. Wat gaat er in hem om? Wat is hij van plan? Heeft hij al besloten of kan ik nog iets beïnvloeden? Oh, waarom moet ik toch altijd zijn grens opzoeken. Ik vervloek mijn eigenwijsheid. De spelers krijgen een daverende staande ovatie en komen tot viermaal toe de waardering van het publiek in ontvangst nemen. Ik klap vol overgave mee als beloning voor het prachtige spel. Maar mijn gedachten zijn bij de rit naar huis. Bij de thuiskomst. Bij zijn onvermijdelijke woorden. Zijn onvermijdelijke straf. Ik voel een licht gevoel van misselijkheid in mijn buik. De onzekerheid is het ergste... laat het alsjeblieft beginnen.
...............................................................................................................................
Zijn zwijgen is een kwelling. De enige blik die hij me heeft gegund was bij de garderobe toen hij mijn jas voorhield zodat ik mijn arm erin kon schuiven. En die blik deed me inwendig rillen, zoals alleen zijn blik dat bij me teweeg kan brengen. In de garage piept hij de auto van het slot en opent mijn portier. Een knip met zijn vingers naar de stoel is voldoende. Ik neem zo goed als de beperking om mijn dijen toelaat plaats en zet mijn riem vast. Hij weet dat ik hier niet tegen kan. Ik wil dat hij boos is. Me streng toespreekt. Met me zuivert op een manier dat hij denkt dat het passend is. Niet dit zwijgen. Niet deze afstand. Ik draai mijn hoofd voorzichtig naar hem toe en overweeg of ik de stilte durf te verbreken, maar hij is me voor. Goddank. Hij houdt zijn hand op boven mijn schoot.
“Je slipje.”
Ik heb niet veel nodig om hem te begrijpen, er golft opwinding door mijn buik. Ik haak mijn vingers onder mijn jurk in de randen van mijn kanten stringetje, schuif het langs mijn billen, benen en hakken en leg het enigszins opgevouwen in zijn hand.
Hij knikt goedkeurend.
“Jurk omhoog tot over je billen.”
Ik gehoorzaam en stroop de stof op tot de jurk op mijn heupen hangt en mijn billen naakt zijn op het leer van de stoel.
De omhulsels om mijn dijen zijn goed zichtbaar. Sexy wel.
Hij reikt naar het dashboard en tikt mijn zijn wijsvinger de temperatuur van de stoelverwarming omhoog. De stoel reageert direct op zijn opdracht en de warmte raakt mijn huid. Eerst aangenaam, maar al snel kan ik mijn aandacht nog maar op één lichaamsdeel richten. Hij pakt mijn kin in zijn hand.
“Dit is een voorproefje, Isabel. Als ik met jou klaar ben vanavond zal de hitte nog lang voelbaar zijn.”
Ik huiver, ondanks de warmte en weet dat hij gelijk heeft.
Hij rijdt stevig door. Het is maar een ritje van een half uur naar zijn huis, maar in dit tempo verwacht ik dat we er al met twintig minuten zijn. Ik ben er blij om, de warmte van de stoel is onprettig en ik ben bang dat er straks een teken van mijn opwinding op zijn nette leren stoel achter blijft. Hij draait zijn auto de garage in en parkeert hem in zijn eigen vak. Er is even stilte als hij de motor uitdraait en me aankijkt. Ik zoek naar genegenheid in zijn ogen. Naar een teken van zijn trots, ondanks mijn ongehoorzaamheid. Hij zal het toch wel een héél klein beetje amusant vinden, ergens? Zijn ogen geven niets weg. Hij buigt zich naar me toe en trekt in één beweging mijn jurk weer terug over mijn billen en benen. Ik beweeg net op tijd even omhoog om hem de ruimte te geven.
“Let’s go” zegt hij en eindelijk zie ik een lichte glimlach rond zijn mond.
Bij de lift naar zijn appartement verandert hij plotseling van richting en loodst me mee door de deur van het trappenhuis. Dit kan hij toch niet menen? Het is elf verdiepingen! Ik ben best in shape, maar élf trappen? Op deze hakken? Met dat knellende bandje tussen mijn benen? Onmogelijk. Ik schud mijn hoofd en houd mijn pas aarzelend in, het gaat vanzelf, ik kan het niet tegenhouden.
“Pardon?” zegt hij scherp en duwt me met mijn rug tegen de muur in het trapportaal.
Hij stapt achteruit en bekijkt me.
“Zie ik daar een glimpje van Isabel’s beruchte opstandigheid opkomen?”
Nou opstandig, opstandig, denk ik mokkend, vérstandig eerder. Ik weet dat het niet de plek of het moment is om mijn gedachten uit te spreken en onderdruk mijn neiging tot repliek.
Hij knijpt iets met zijn ogen. Niets blijft onopgemerkt.
Soms denk ik wel eens dat hij precies weet wat ik denk.
“Draai je om.”
Zijn woorden zijn zacht maar er zit voldoende dreiging in om het direct te doen.
Dit is mijn moment. Nu kan ik hem verleiden tot andere gedachten. Ik geef hem een klein ondeugend lachje en draai dan mijn mooiste, langzaamste en meest sensuele draai ooit, span mijn benen aan in mijn hoge hakken en duw mijn billen iets naar achter om het uitzicht nog mooier te maken voor hem. Mijn handen zet ik ongevraagd naast me tegen de bakstenen en ik spreid mijn vingers elegant. Ik wacht. Het duurt lang. Minuten? Ik weet het niet. Dan voel ik warmte achter me en een vlaag van zijn eau de toilette gaat langs mijn neus. Hij is dichtbij.
Hij zet zijn vingers in mijn opgestoken haar en trekt mijn hoofd iets naar achter.
“Dus je wilt me verleiden?” hij klinkt geamuseerd.
Tactiek geslaagd, denk ik trots, maar voel tegelijk een lichte teleurstelling.
Ik beweeg mijn hoofd subtiel in een heel licht knikje.
Er is niet veel nodig, hij heeft mijn haar behoorlijk stevig vast en voelt de beweging.
“Goed,” zegt hij, “dan is dat wat je gaat doen.”
Hij pakt mijn pols en leidt me naar de eerste trap van de elf die de weg vormen naar zijn voordeur. Met zijn handen op mijn heupen draait hij me zo dat ik met mijn gezicht naar de trap omhoog gericht sta. Dan zet hij een paar stappen achteruit.
Ik wacht. Plotseling onzeker over het succes van mijn verleidingstactiek.
“Omhoog” zegt hij zacht “en het kan maar beter héél verleidelijk zijn.”
De nadruk op heel is me niet ontgaan. En ook niet de onuitgesproken gevolgen wanneer het niet verleidelijk genoeg zal zijn naar meneers zin. Pfff. Ik ook altijd met mijn goede ideeën, denk ik verontrust. Het is natuurlijk een onmogelijke opgave.
Ik test voorzichtig de ruimte die het leren bandje tussen mijn dijen toelaat. De trap in het theater was kort en de treden laag. De trap voor mij telt zeker vijftien treden die ook nog eens behoorlijk hoog zijn ten opzichte van elkaar.
Mijn publiek blijkt weinig geduldig.
“Je krijgt vijf tellen om te starten. … Eén.”
hij klinkt bijzonder streng.
“… Twee.”
Ik moet, ik weet het, maar ik weet niet hoe.
“… Drie.”
Er zit niets anders op. Ik zet een eerste stap. Het kost me veel moeite, maar de eerste stap gaat redelijk gebalanceerd. Ik probeer mijn heupen zoveel mogelijk sensueel te wiegen en zet de tweede stap. Het kost mijn spieren veel werk, ik weet nu al dat ik die vijftien treden niet ga halen. Een derde en vierde stap. Het bandje laat niet toe dat ik mijn knie ver optil, dus ik ontkom er niet aan om een onnatuurlijke draai naar buiten te maken met mijn gehakte voet. Stap vijf, zes, zeven er maar meteen achteraan. Ik schiet ernstig tekort in zijn opdracht. Ik voel het. Ik wankel als ik mijn voet optil naar trede acht, maar zijn hand rond mijn enkel houdt me tegen.
“Genoeg,” zegt hij zacht in mijn oor, terwijl hij zijn andere hand in mijn rug zet ter ondersteuning.
“Dappere poging, maar weinig geslaagd. We gaan nu naar boven met de lift en dan ga ik je straffen. Voor je ongehoorzaamheid in het theater, maar vooral ook voor je ongelooflijke brutaliteit om mij hier te willen verleiden om onder je straf uit te komen.”
Iets in me is opgelucht als hij mijn arm pakt en me het trappenhuis uit voert. Ik wil hem ook helemaal niet op andere gedachten brengen. Ik wil dat hij me leidt en doorziet. Als ik naar zijn vastberaden gezicht kijk terwijl de lift de elf etages stijgt voel ik warmte en trots in mijn buik. Hij kent me. Hij weet precies hoe hij me aan moet pakken. En zo moet het.
...............................................................................................................................
Met zijn wijsvinger in mijn onderrug dirigeert hij me over de drempel naar binnen.
“Daar staan.”
Hij wijst naar de hoek van zijn tochtportaal die ik maar al te goed ken. Het komt regelmatig voor dat ik hier de eerste minuten, soms tientallen, van mijn bezoek aan hem doorbreng. Het is de meest kale plek in zijn appartement, er is weinig afleiding. Ik ben er alleen met mijn gedachten. Mijn onrust. Mijn onzekerheid. Mijn groeiende gevoel van spijt.
Ik kan er niets aan doen maar er komt altijd een moment waar ik het gevoel heb dat ik niet kán blijven staan. Mijn hoofd duizelt en ik voel mijn benen lichtjes trillen. Het voelt alsof ik om ga vallen. Ik weet wat me te doen staat als dat gebeurt. Ik moet me volledig overgeven aan het moment. Als eenmaal geaccepteerd is dat ik niet veel meer keuze heb dan hier te blijven staan en ik de weerstand tegen het moment loslaat, dan ebt het ook weer weg. Adem in en adem uit, Isabelle. Spreek ik mezelf bemoedigend toe. Je kan het.
Ik hoor geluiden uit de woonkamer. Ik ben nieuwsgierig, hoe kan het anders. Als ik mijn hoofd iets naar achteren buig zou ik door de kier van de plafondhoge houten schuifdeur een blik naar binnen kunnen werpen. Maar ik doe het niet. Ik houd me in en geef me over aan de hoek.
“Isabelle,” klinkt het plotseling uit de kamer.
Ik zucht mijn spanning weg, werk een losgeraakte haarlok terug op zijn plek, strijk mijn jurk glad en stap zo gracieus mogelijk de kamer in. Zo ziet hij het me het liefst, vrouwelijk en elegant.
Kaarslicht flikkert schaduwen tegen de grijze muren.
Er staat zacht muziek op. Als ik me niet vergis Verdi. Hoe toepasselijk.
De gashaard in de strakke schouw brandt en geeft behoorlijk wat warmte af. Hij zit in een hoek van de kamer in zijn fauteuil, in zijn hand een whisky die hij ontspannen laat hangen tegen het glas.
Ik pauzeer een moment en wacht op zijn teken.
Hij ziet het en knikt.
“Neem je plaats in, Isabelle.”
Op de donkere houten vloer ligt een groot kleed los in de ruimte. Ik weet nog dat ik de eerste keer dat ik hier kwam gefascineerd was door de figuren op het kleed, die zich vanuit een kleine cirkel in het midden een weg kronkelen naar de randen. Ze lijken volkomen willekeurig te zijn aangebracht, maar vanuit ‘mijn plaats’ heb ik er inmiddels toch patroon in kunnen ontdekken. Ik loop behoedzaam naar de cirkel in het midden van het kleed, plaats mijn hakken netjes naast elkaar, leg de rug van mijn handen op elkaar tegen het midden van mijn billen en plaats mijn schouders iets naar achteren en omlaag. Ik vang nog net de goedkeuring in zijn ogen op, voordat ik mijn ogen neersla. Op deze plaats mag ik hem niet aankijken, tenzij hij daarom vraagt. Ik breng mijn ademhaling laag naar mijn buik, sluit me af voor mijn gedachten en breng mijn aandacht volledig naar het nu. Ik ben er klaar voor.
Hij ziet het en staat op.
De muziek zwelt aan, hij heeft het volume harder gezet.
Zijn stappen zijn beheerst en traag terwijl hij keurend om mij heen loopt.
Ik voel dat hij zijn ogen op mijn gezicht heeft gericht. Ik houd mijn aandacht op het kleed om de verleiding hem uitdagend aan te kijken te weerstaan.
“Handen boven je hoofd,” fluistert hij in mijn oor.
Ik doe het.
Zijn vingers pakken aan weerszijde van mijn lichaam de onderkant van mijn jurk en nemen de stof zacht schuivend mee langs mijn dijen, heupen. Bij mijn taille glijden zijn handen vol over mijn huid voordat hij de jurk over mijn korset heen stroopt. Zijn aanraking is zinderend, ik voel tintelingen op mijn huid en in mijn onderbuik. Ik voel het nat van mijn opwinding sijpelen. Ik heb moeite om mijn armen hoog te houden, maar weet dat het moet. Hij schuift de jurk langs mijn borsten en tilt de opgerolde stof dan via mijn armen over mijn hoofd.
Daar sta ik. Kleed. Hakken. Korset.
“Handen langs je lichaam,” fluistert hij.
Ik volg.
Met zijn vinger volgt hij zachtjes de wervels van mijn rug, helemaal van mijn haargrens naar het bovenste deel van mijn billen. Daar laat hij zijn hand rusten.
Hij draait zijn lichaam voor me en pakt met zijn andere hand mijn kin.
“Waarom ga ik je straffen Isabelle?”
Ik zoek naar woorden.
“Omdat ehm. Omdat… ik… ehm ongehoorzaam was?”
Zijn hand daalt twee keer hard neer op mijn naakte billen.
Oef, niet het juiste antwoord.
“Te makkelijk. Opnieuw.”
De greep om mijn kin wordt steviger.
“…omdat ik probeerde je te verleiden.”
Ik probeer het afrondend te laten klinken.
Opnieuw slaat hij hard tegen mijn billen. Het geluid klinkt kletsend door de ruimte.
“Laatste poging, Isabel. En doe een beetje je best nu.” Hij verheft zijn stem.
Ik weet het niet meer. Oprecht niet. De spanning is teveel, het blokkeert mijn geheugen.
Hij laat mijn kin los, legt zijn hand op de voorkant van mijn heup en slaat met zijn andere hand hard en ritmisch om beurten op mijn billen. ...vijf, zes, zeven, acht. Auuuw…
Ik stop met tellen in mijn hoofd en probeer uit alle macht om netjes te blijven staan onder zijn regen van slaag. Het doet heel erg zeer. Nu al. En ik weet dat dit nog maar het begin zal zijn. Dan stopt hij en pakt mijn kin weer terug in zijn hand.
Hij dwingt mijn ogen naar de zijne.
“Omdat je je drie keer niet aan mijn opdracht hebt gehouden, Isabelle. Daarom.”
Ik weet dat hij gelijk heeft.
Even is hij weg uit de ruimte en ben ik alleen met de muziek, het brandende gevoel in mijn billen en de zindering in mijn onderbuik. Dan voel ik zijn stevige hand rond mijn pols die me mee trekt naar de bank. Hij gaat zitten, buigt me behendig over zijn schoot en duwt mijn bovenlichaam omlaag tegen de kussens. Zijn hand ligt strak in mijn taille om me op mijn plaats te houden. In een reflex span ik mijn billen en benen om me voor te bereiden op zijn ongetwijfeld forse pak slaag. Ik knijp mijn ogen dicht, hij wacht.
Ineens besef ik heel helder dat dit is wat ik verdien. Waar ik naar hunker. Wat ik nodig heb en wat ik wil. En terwijl hij zijn arm strekt om de zwarte leren plak voor het eerst neer te laten komen op mijn ongehoorzame billen, ontspan ik mijn spieren en geef mezelf over aan zijn corrigerende hand. Geef het me. Het is goed zo.
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 515
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 26 augustus 2012 - 05:52 am: |
|
Prachtig |
Echt prachtig. Hele mooie tekening van het spel van die twee. Van de sfeer. Van de dreiging ook. Schitterend hoe dreigend de simpele woordjes 'en dat is twee' kunnen zijn.
Het maakt dat je als lezer Isabelle zou willen zien (of zijn natuurlijk). Haar zinderende verlangen zou willen voelen.
Het mooiste zinnetje vond ik 'Een scheutje vocht ontsnapt mijn lichaam'. En niet omdat het beschrijft wat het doet maar om HOE het dat beschrijft. Zo zag ik het nog niet eerder. Het is origineel. Maar bovendien is het zowel klinisch als beeldend, constaterend als ergens met voldoening vaststellend. Het is van alles tegelijk. Knap.
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt. 
| |
de schrijfster
Bevlogen lid
Inlognaam: deschrijfster
Bericht Nummer: 68
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 28 augustus 2012 - 11:38 am: |
|
Wauw |
Wauw...
Ik ben er een beetje stil van...
Erg mooi verteld. Na het eerste stukje dacht ik nog "Jammer dat ze verder vertelt wat er gebeurt" want in veel verhalen volgt dan een beschrijving met veel clichés. Maar niet in jouw verhaal. Janneman heeft gelijk: Ik zou haar wel willen zijn!
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 67
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 31 augustus 2012 - 10:44 pm: |
|
O, dat is het zeker! |
En of dat het goed is, Isabelle 
Ik vond dit een prachtig verhaal. Goed verteld en met veel liefde voor je personages, die liefde en dat plezier spat gewoon van het scherm. Kijk, als ik zo een verhaal lees, dan voel ik me blij. Niet alleen omdat het sexy en opwindend is, maar omdat er weer iemand bij is op deze site, die echt goed en meeslepend kan schrijven.
Groetjes!
Malach
|
Elisa
Lid
Inlognaam: elisa_83
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 08-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 31 augustus 2014 - 12:41 pm: |
|
Fan! |
Isabelle!
Ik weet niet of je nog 'leest' hier, want je verhalen dateren allemaal van 2012 en 2013 - maar ik laat toch een reactie achter..
Ik ben fan!
Van jou, van hem (!), van je verhalen en je mooie schrijven!
'Een leugentje om bestwil' had ik al gelezen en dat was met stip op één mijn favoriete verhaal op de website. Sowieso omdat het heel goed geschreven is; humor, veel ruimte voor (de leefwereld van) de personages, opbouw van de spanning, een heerlijke alwetende D en een slimme, leuke, eigenwijze en -zo te lezen- aantrekkelijke sub.
Inmiddels heb ik ook je andere verhalen gelezen. Wat een feest der herkenning: haar gedachtenwereld (ze denkt soms precies wat ik denk) en beroepsmatige schrijfactiviteiten (inclusief de drang naar uitstel en de noodzaak voor een deadline ;-)), zijn vastberaden arrogantie én galante charme, de chemie tussen beiden, de settings....., mooie hotels, zijn hand op haar been..
Ik hoop nog eens wat meer van je te mogen lezen!
liefs,
Lisa
ps. en nu maar kijken of ik nog aan mijn schrijfwerk toe kom vandaag ;-)
What you need is a big strong hand
To lift you to your higher ground
| |
Isabelle
Beginnend lid
Inlognaam: prin6je
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 08-2012
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 04 september 2014 - 03:45 pm: |
|
Wat lief  |
Wouw. Wat een mooie reacties op mijn verhaaltje(s)!
Leuk om te horen dat mensen zich herkennen in Isabel. Of in Z natuurlijk. ;)
Ik zal binnenkort weer eens iets plaatsen, heb ik inderdaad al lang niet gedaan.
Liefs,
Isabel
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
Verhalen 
Verhalen
»
Opera 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?