Gepost op zaterdag 28 april 2012 - 06:19 pm: |
|
|
...omdat ik wil wat jij wil.
Ze gaf het hem met een verlegen glimlach. Ingepakt in een mooi papiertje en met een lief, roze strikje eromheen. “Weet je het zeker?” vroeg hij. Ze knikte slechts en probeerde daarmee duidelijk te maken dat hij het aan kon pakken. Haar handen trilden een beetje. Hij keek haar aan, maar bewoog nog niet. “Wat wil je dat ik ermee doe?” vroeg hij. “Wat jij wil,” fluisterde ze, “En wat jij denkt dat goed is...” “Wat ík wil, is soms niet wat jij wil,” antwoordde hij. “Dat weet ik...” zei ze, “Dat weet ik.” Het bleef even stil. “Waarom wil je dan dat ik het aanneem?” “Omdat ik vooral wil wat jij wil,” sprak ze zacht. “Ook als jij het niet zo prettig vindt soms?” vroeg hij. Ze dacht na: “Ja... juist dan heeft het waarde en vind ik het fijn.” Terwijl hij haar aankeek, pakte hij het cadeautje aan. Haar armen zakten langs haar lichaam terug toen ze het afgegeven had. Ze keek wat hulpeloos en afwachtend. Hij maakte het strikje los en trok een plakbandje van het dunne pakje. Tussendoor keek hij haar aan. “Voorzichtig,” zei ze. “Ik ben altijd voorzichtig,” antwoordde hij. Toen hij het papier opzij trok, zag hij een heel klein spiegeltje. Het spiegeltje was hooguit vier centimeter bij vier centimeter. Op het spiegeltje stond in kleine letters geschreven: Ik geef je mij. Hij keek haar aan. “Ik geef je jou en mij,” sprak ze zachtjes. “En ik neem jou, en jou en mij, Lief. Vol, en in alles.”
Ik ben de baas over mijn fantasie... En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.
|
|
|