Over domheid
1.
Op het Instituut was het stil geworden. Op de gang van de korte vleugel was niemand te zien. De meeste bureaus achter de half openstaande blauwe deuren waren verlaten, meestal rommelig achtergelaten. Gewoontegetrouw deed Berg de lichten uit wanneer ze nog aan waren.
Berg nam de bocht naar het oude gedeelte van het Instituut. “Het Universum van Berg” stond te lezen boven de dubbele deuren die naar zijn afdeling leidden. Dat sloeg op de steekproefleer die Berg hanteerde. Berg vond 1030 personen als representatieve steekproef maar onzin. Een dure hobby ook. Berg hanteerde een paar slimme selectieregels waardoor je met een derde van dat aantal af kon. “Geef me 300 man en ik meet het Universum,” placht hij met enige regelmaat te zeggen.
Halverwege de gang keek Berg op zijn dure horloge, een relatiegeschenk dat hij had gekregen op zijn reis naar het Verre Oosten, waar hij in een aantal steden had mogen spreken over zijn vinding dat Aziaten beter met geld kunnen omgaan dan westerlingen. Het was even over zessen.
“Het zal me benieuwen,” bromde hij binnensmonds, voor hij, kuierend met zijn armen op zijn rug, de deur van kamer 1.56 bereikte.
In ieder geval was Marga er nog. Ze zat voorovergebogen achter haar computer, haar turende ogen vlakbij het scherm. Voorbij haar gingen achter het raam op het parkeerterrein de lichten aan. Spetters op het raam kondigden de zoveelste regenbui aan.
“Volgens mij heb ik al eens gezegd dat je aan de bril moet,” sprak Berg.
Marga keek niet om. Ze bracht haar vingers naar het toetsenbord. Ze drukte een paar toetsen in, maar aarzelde. Enigszins hoofdschuddend verwijderde ze met de backspacetoets wat ze zojuist had ingetikt.
“Ik neem aan dat het klaar is?” vroeg Berg, terwijl hij tot vlak achter haar stoel en donkerblonde haren wandelde, die naar een zoete bloesem roken.
“Bijna,” zei Marga.
Ze scrollde door haar document tot Berg figuur 3A zag verschijnen. Hij zag onmiddellijk dat ze de rode en groene lijn had aangepast, maar de blauwe lijn vertoonde nog steeds een flauwe in plaats van royale boog omhoog. Berg zuchtte. Ze had dus nog niet eens de grafiek af. Laat staan dat ze de conclusie al had gewijzigd.
Berg keek toe hoe Marga de lijn selecteerde. Vervolgens zocht ze tussen de menu-opties hoe je de lijn kon aanpassen.
“Dat is de kleur aanpassen,” gromde Berg. “Kun je dan niks snel?” dacht hij er nijdig achteraan.
“Oh,” zei Marga. Ze keek naar het scherm, naar buiten, op haar horloge. Ze liet de muis even doelloos ronddwalen tot ze onverhoeds de juiste optie aanklikte.
Kijkend op haar papiertje met meetgegevens schoof ze met de lijn heen en weer, totdat Berg zo ongeveer letterlijk trappelend van ongeduld achter haar stond.
“Nee, daar,” zei hij en hij boog zich min of meer over haar heen om de juiste plek voor het einde van de lijn aan te wijzen. “1450” zei hij. “Het minimumloon, en daar blijken we qua Wordfeud score onder de 285 te zitten”.
Eindelijk plaatste Marga de lijn op juiste plek. Ze zette hem vast en drukte op “Opslaan”.
“En nu nog de conclusie aanpassen,” zei Berg. “Mag ik je erop wijzen dat de deadline zes uur was en dat het inmiddels 20 over 6 is?”
“Ik heb nog eens nagedacht,” zei Marga. Ze scheen zijn enigszins driftig uitgesproken woorden niet eens gehoord te hebben.
“Hè” vroeg Berg nadat Marga haar stoel een kwartslag had gedraaid, in plaats van de conclusie aan te passen die inmiddels wel op haar scherm verschenen was.
“Nou,” zei Marga, terwijl ze haar hoofd schudde om een weerbarstige dikke lok van voor haar gezicht te verdrijven, “als je een aantal uiterste waarden uit de meetverzameling weglaat, dan verwacht je wel dat de standaarddeviatie lager wordt, maar…”
“Maar wat?” vroeg Berg korzelig. Hij keek in Marga’s ogen, die helderblauw waren, als altijd sympathiek. Ze leek verre van dom, dacht Berg. Het was ook niet dat ze nou zo dom was. Ze was vooral traag en soms verbijsterend inefficiënt.
“Het is dan toch niet zo dat het gemiddelde verandert? Dat de Wordfeud scores voor de kinderen van HBO’ers hoger worden en…”
“We zitten onze tijd te verbeuzelen,” viel Berg uit. “Het congres is morgen. Het rapport moet nog helemaal gekopieerd. Je weet dat de conceptversie morgen bij de start van het congres op de tafels moet liggen. Onze gasten zullen heet van de naald kennisnemen van onze nieuwste vinding. En vooral ook de journalisten… Die komen natuurlijk voor Wallensteiner en Borlan, maar het lijkt me geen misdrijf dat Berg als organisator ook een graantje uit de aandachtruif meepikt.”
Marga knikte. Ze draaide haar stoel terug tot ze weer tegenover haar scherm zat. Ze bracht haar gezicht dichtbij en wees met haar vingers regels aan. Berg boog zich ongedurig over haar heen. Zijn vinger prikte in het platte scherm.
“Hier”, zei hij. “Uit onze metingen blijkt een zwak doch meetbaar verband…”
Na een omweggetje omdat Marga op page down drukte in plaats van op de pijltjestoets, knipperde de cursor uiteindelijk op de regel. Marga verwijderde de woorden “zwak” en “doch” en tikte er “duidelijk” voor in de plaats.
“Hèhè,” zei Berg. “Volgens mij zijn we klaar.”
Berg bekeek Marga’s dunne benen terwijl ze na het geven van de printopdracht verrees uit haar stoel. Droeg ze nou panty’s of waren het kousen? Het jurkje dat ze droeg was zwart, met bloemachtige motieven in wit, grijs en een klein beetje roze.
“Want de tiende stelling had je vanochtend al toegevoegd, zei je…”
Marga begon te knikken, maar vervolgens verscheen op haar gezicht iets van ontsteltenis. Ze begon over kopie A, die op de documentwerkruimte stond, en kopie B die ze lokaal opgeslagen had. En eerlijk gezegd wist ze nou niet zo goed meer of ze de tiende stelling nou aan kopie A of B toegevoegd had. Berg kreunde.
“Die documentwerkruimte is er nou juist om dit soort onzin tegen te gaan,” viel hij uit.
Hij was sneller bij het beeldscherm dan Marga. Hij griste haar de muis min of meer uit haar hand. Even later bleek dat op pagina twee slechts negen stellingen vermeld stonden.
“Hij staat er nog niet bij,” viel Berg uit.
Toen Marga aanstalten maakte opnieuw plaats te nemen op de bureaustoel, besloot Berg om zelf te gaan zitten. Ontredderd en met zichzelf verloren, bleef Marga naast haar stoel staan.
“Ik moet ook alles zelf doen,” bromde Berg.
Hij zette de cursor aan het eind van stelling 9 en enterde. Achter de automatisch verschijnende nummer 10 typte hij, zo snel hij kon, om Marga te laten zien hoe het ook kon:
Twee dingfen zijn oneindig, het universum, en menselijke lomheid. Maar van het universun weet ik het nog niethelemaal zeker... (Einstein)
“Zo,” zei Berg boosaardig tevreden en hij drukte op de printknop.
Marga moest al haar moed bijeenrapen om het aan te durven Berg te wijzen op de tikfouten die hij gemaakt had. In eerste instantie reageerde hij korzelig, maar vervolgens verbeterde hij, geleid door Marga’s lange dunne vingers, stelling 10 tot:
Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker... (Einstein)
“Zo goed,” vroeg hij met een lichte ondertoon van sarcasme, terwijl de cursor boven de printknop zweefde. Toen Marga knikte (uiteraard sloom) drukte hij op de knop. Hij keek op de computerklok.
“Half zeven,” zei hij. “Een half uur achter op schema.”
Berg stond op, maar tussen het bureau en de muur was zo weinig ruimte dat Marga met geen mogelijkheid kon voorkomen dat ze hem de weg versperde naar de printer. Terwijl hij zich langs haar wurmde, raakte zijn knie haar been en zijn hand haar jurkje in de buurt van haar ronde brede heup. Hij snoof opnieuw haar zoete bloesemgeur op. De fantasieën die Berg zojuist over Marga had gehad, keerden in volle hevigheid terug.
Eerlijk gezegd had hij dergelijke fantasieën al sinds ze tegenover hem plaatsnam in zijn kantoor, op intakegesprek voor de stageplaats. Ze droeg toen hetzelfde jurkje. Ze was traag met het roeren in haar koffie en nog trager met het beantwoorden van zijn vragen. En eigenlijk zat ze bij de verkeerde afdeling, want ze wilde ze zich specialiseren in cognitieve psychologie in plaats van sociaal-psychologie. Berg drukte de gedachte weg dat hij haar alleen maar aangenomen had omdat hij haar een lekker ding vond. Zo onprofessioneel was hij echt niet.
“En dat heeft zo z’n consequenties,” zei hij, terwijl hij Marga doordringend aankeek.
De manier waarop ze terugkeek, gaf hem moed. Hij strekte zijn hand uit in de richting van haar gezicht, volgde haar terugwijkende beweging tot de rug van zijn hand haar wang streelde. Hij schoof een haarlok weg. Hij woelde haar oortje bloot en streelde haar daar, wat ze na enige innerlijke tweestrijd besloot toe te staan. Haar ogen vielen een stukje dicht. Haar gezicht ontspande wat.
“Hoe bedoelt u?” vroeg ze.
De rug van Bergs hand volgde haar wang en beroerde haar droge lippen. Zijn vingertoppen streelden haar eventjes, voordat hij zachtjes duwend één vinger een stukje in haar mond stak. Min of meer automatisch begon Marga op zijn vinger te sabbelen.
Maar niet voor lang. Ze verdreef met haar lippen zijn vinger uit haar mond en draaide haar hoofd weg. Toen Berg haar zag wegglippen, reageerde hij instinctief. Hij kreeg haar arm te pakken, haar pols, die hij scheen te willen omklemmen. Hij zag haar naar zijn hand kijken en naar hem.
“Kom niet aan me,” fonkelden haar ogen.
Berg voelde zijn verlangen wedijveren met zijn fatsoen, zijn professionaliteit, zijn overtuiging dat een nee ook nee is en gerespecteerd dient te worden.
“Ze wil dit ook,” had hij het gevoel terwijl hij in haar blauwe ogen keek. “Ze wil dat je doorzet en dat je haar nee negeert.”
Toch liet hij haar arm los. Hij zag haar jas en sjaal aan de kapstok gelaten wachten op de aanstaande regen, die achter zijn rug wederom tegen de ramen sloeg.
“Ga maar,” dacht hij.
Hij verdrong zijn teleurstelling en frustratie door te denken aan morgen. Hij voelde nu al zijn beste pak, dat hem als gegoten zat terwijl hij op het katheder stond en de zaal inkeek, ogen zag die in welwillende afwachting waren van zijn openingswoord en zijn daaropvolgende presentatie. Wellicht zou hij flitslicht zien van fotografen. Ook met dit onderzoek zou hij vast weer wat media weten te halen.
Teruggekeerd uit zijn dagdroom, ontdekte Berg dat Marga nog altijd niet verdwenen was. Ze stond nog steeds in de werkkamer, in zijn buurt, als altijd te dralen. Nogmaals keek Berg in haar blauwe ogen. Zijn opwinding keerde terug. Hij pakte haar arm en trok haar terug tot vlakbij hem. Hij manoeuvreerde haar tot bij de rand van het bureau en hij manoeuvreerde zijn lichaam tussen haar bureau en de kapstok en de deur. Hij zette haar met zijn lichaam klem tegen het bureau.
“Je krijgt straf, Marga,” zei hij. “Je krijgt straf omdat je de deadline niet gehaald hebt.”
Hij staarde in haar gezicht om de uitwerking van zijn woorden te zien, maar Marga reageerde amper. Toen hij zijn hand onder haar kin zette en haar gezicht omhoog dwong, haar ogen dwong in de zijne te kijken, keek ze onrustig terug. Ze voelde zijn hand de boog van haar heup volgen, afdalen langs de buitenkant van haar dij naar de rand van haar jurk. Berg tilde haar jurk een stukje op. Al prikkend met zijn vinger voelde hij de kanten rand van een kous. Goedkeurend grommend tilde hij haar jurk op totdat hij de rand van haar kousen zag, een stukje bloot bleek been erboven, en een stukje rode slip.
“Lijfstraf, welteverstaan,” zei hij met een lach, maar ook met een zweem van boosaardigheid.
Hij zag alsmaar meer tekenen van onrust in Marga’s gezicht, terwijl zijn lichaam en linkerhand haar in bedwang hielden. De vingers van zijn rechterhand trippelden langs de rand van haar kous, gleden over haar blote been, kropen een plagerig stukje onder de rand van haar slipje.
“Nee,” sprak ze ongelovig en lijzig. Haar armen fladderden op, maar Berg pakte ze onmiddellijk stevig vast en duwde ze terug omlaag tot werkloos langs haar lichaam, ondanks dat ze tegenstribbelde. Het lukte Berg om haar beklemd te houden. Het besef had hij sterker was, had een ontnuchterend effect op haar strijdlust. Haar spieren werden slap.
Bergs benen dwongen Marga een halve slag te draaien. Met hortende bewegingen kwam ze tegenover haar bureaublad terecht, haar dijen in het midden van de boog, haar gezicht schuin tegenover het raam. Op het parkeerterrein stond nog slechts een auto of vier, waaronder Bergs Lexus. In de door straatlicht verlichte plassen druppelde de bui nog wat na. Berg draaide Marga’s linkerarm dreigend op haar rug. Hij beloerde haar billen, breed en behoorlijk geprononceerd voor iemand met een zo slank postuur als zij.
“Kom jij met de auto of op de fiets?” vroeg hij, totdat hij bedacht dat dit een absurd moment was voor smalltalk. Hij was helemaal niet in haar geïnteresseerd, bedacht hij, nadat hij haar romp bovenop het bureaublad geduwd had en nadat hij haar benen recht geduwd had zodat haar billen optorenden. Nou ja, alleen in die billen dan. Hij pakte de rand van haar jurk en tilde hem langzaam op. Haar slipje was een string. Berg bekeek haar bleke, grote, brede billen en vond ze een lust voor het oog. Zijn oog.
“Op de fiets,” steunde Marga. “Het is maar twee kilometer.”
“Kop houden nu,” snauwde Berg. “Strek je armen uit. Steek ze tussen het pennenbakje en de nietmachine.”
Marga kreunde mismoedig toen Berg haar jurkje verder opschoof. Hij legde haar slanke rug, haar beha en haar schouders bloot. Hij trok het jurkje over haar hoofd en boog zich over haar heen. Marga voelde de harde gesp van zijn broekriem en de stof van zijn zijden overhemd terwijl haar jurkje langs haar armen geschoven werd tot het uit was.
“Ik wil niet dat je misbaar maakt,” zei Berg, nadat hij weer rechtop was gaan staan. “De deadline was duidelijk, de overschrijding ook, dus de straf is verdiend.”
Hij hief zijn hand op. De billen wachtten ietwat samengeknepen. De eerste paar klappen waren eerder vegen, want Berg durfde nog maar half. Hij was nog steeds beducht dat Marga zou omkijken en zeggen dat dit toch niet kon. Dit mocht hij toch niet doen? Een leider van een Onderzoeksinstituut kon toch niet op deze manier met zijn stagiaires omgaan?
Maar het gebeurde. De klappen die hij Marga gaf, maakten een kletsend geluid en kleurden haar huid dieprood. Hij sloeg haar langzamerhand krachtiger en nijdiger. Marga maakte af en toe geluidjes van pijn, maar lag verder behoorlijk stil. Ze hield haar benen recht en haar billen beschikbaar voor zijn hand.
“Zo,” zei Berg na vijftien slagen. Hij was wel aan een pauze toe. Jezus, wat was hij opgewonden geraakt.
Hij bekeek Marga’s felrode billen en haar slip tussen haar benen.
“Eens kijken wat voor effect mijn behandeling op jou heeft,” sprak hij.
Hij prikte haar met zijn vinger tussen haar benen en smaakte het genoegen haar beschaamd te horen kreunen. Maar ze bleef stil liggen. Berg wreef over de stof van de slip. Die was vochtig. Hij prikte haar een paar keer in haar kutje. Haar kreungeluiden verrieden dat ze geil was.
“Ik geef je er nog een paar,” zei Berg verlekkerd.
Langzaam liet hij zijn vlakke hand nog vijftien keer op haar billen neerdalen. Na de tweede serie bevoelde hij haar wederom tussen haar benen. Nog steeds was ze nat en kreunde ze geil onder zijn aanrakingen.
“Het is inmiddels kwart voor zeven,” zei hij, terwijl hij vanuit de hoogte neerkeek op haar schaars geklede lijf. “Vijfenveertig minuten voorbij de deadline. Dat houdt in dat je nog vijftien klappen te goed hebt.”
Marga liet één mismoedig geluidje horen, maar lag verder stil. Ze doorstond de laatste serie klappen met zachte kreetjes van pijn, net als de vorige series, al was het duidelijk dat ze inmiddels aan haar tax zat. Na de laatste klap kreunde ze met een mengeling van opwinding en opluchting. Ze had het doorstaan en volbracht.
Langzaam trok Berg haar overeind op haar benen. Hij draaide haar om. Hij kreeg haar half door haren bedekte, rood geworden gezicht te zien, waarin schaamte te lezen was, beduusdheid, overrompeling. Toen hij dat zag, kreeg hij zin om lief voor haar te zijn. Hij voelde de neiging haar te strelen. Hij wilde haar lijf tegen zich aan voelen, haar omhelzen, haar in haar kleine oortje fluisteren dat ze hartstikke dapper was geweest.
Maar toen Marga half en half aanstalten maakte in zijn armen te vallen, duwde hij haar terug. Zijn hand raakte haar borst en de stof van haar rode beha. Zijn vingers woelden een tepel tevoorschijn. Hij streelde het roosje en merkte dat ze daar gevoelig was. Hij kneep nogal onbesuisd in haar tepel en hoorde haar een kreet slaken die een stuk luider was dan het geweld van zijn vlakke hand haar had ontlokt.
“Weet je, jij lui en incompetent wicht, ik heb opeens schoon genoeg van al dat slome en al dat trage. Bij jou duurt alles drie keer zo lang als bij een ander. En dan vergeet je ook nog de helft…”
In weerwil van haar verzet woelde hij haar andere tepel bloot en kneep daar ook in, zo hard dat ze een kreet slaakte. Zijn handen bleven haar tepels opzoeken om er pijnlijk hard in te knijpen. Marga verzette zich alsmaar heviger tegen zijn alsmaar gulziger handen. Toch lukte het Berg nog een paar keer om haar in haar tepels te knijpen en kreten te laten slaken.
Maar nu was Marga buiten bereik van Bergs handen. Ze fatsoeneerde haar beha. Ze keek Berg aan.
“Je bent mijn vleesgeworden stelling 10,” beet hij haar toe. Berg zag dat zijn woorden haar raakten en pijn deden. Hij genoot daarvan.
Ze keek smekend naar haar jurkje dat onder het bureau lag en naar Berg. Ze keek vervolgens naar de kapstok.
“Dan maar zonder…,” scheen ze te denken, maar toen hurkte Berg. Hij viste Marga’s jurkje onder het bureau vandaan en gooide het voor haar zwarte leren laarsjes neer.
“Ik wil je nooit meer zien,” zei Berg.
Marga had het vooralsnog te druk met zich aankleden. Nadat haar jurkje terug aan was en ze haar jas in haar hand had, knikte ze vagelijk.
Je bent ontslagen,” zei Berg. “Op staande voet. Ik print en kopieer de rapporten. Jij hoeft morgen ook niet meer op het congres te komen. Ik charter wel iemand anders om koffie rond te brengen. Meer dan dat vertrouw ik jou toch niet toe…”
“Wat een afscheid,” zei Marga toen ze bij de deur was. Vervolgens schudde ze haar hoofd alsof ze niet kon begrijpen wat er gebeurd was. Berg bleef haar strak aankijken. Nakijken. Tot ze – voor deze ene keer als een schicht – verdwenen was.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?