| Gepost op zondag 08 april 2012 - 11:44 am: | 
|
|
De Vlucht deel 8, waarin Sandra haar eerste afspraakje heeft
"Zullen we tafeltennissen?" vroeg ik meteen.
Het was zaterdagochtend, 3 over 11. Karin lachte een beetje. Ze vond het goed. Toen ik met 1-11 achterstond, en woest uitserveerde voor 1-12, vroeg ze wat er met me was.
"Niks. Ik wil gewoon graag tafeltennissen leren. Jij serveert."
"Nee, jij serveert. Je hebt vanavond je eerste afspraakje, nietwaar?"
De service was zacht. De return was onhoudbaar. Ik rende achter de bal aan. Ik zag hem niet. Ik zag niks meer. Alleen maar wazige vlekken.
"Sandra?"
Ze leidde me naar de muur. Ze dwong me zachtjes om te gaan zitten. Ik stopte mijn hoofd tussen mijn knieën.
"We huilen allemaal voor de eerste keer. Het mislukt ons allemaal om ons groot te houden. We weten allemaal dat we er hoe dan ook doorheen moeten. We denken dat we het niet kunnen. We denken dat we morgen krankzinnig zijn."
Ik snikte het uit. Karins handen omhelsden me. Karins borst drukte tegen mijn hoofd. Ik liet mijn hoofd vallen. Ik begroef mijn hoofd in haar zachtheid. Ik wilde zachtheid voelen, voor altijd.
"Je moet er doorheen. Het is onvermijdelijk."
"Ik haat dat woord," mompelde ik.
"Het is een onwoord. Net als onmogelijk en onmacht. Ik haat die woorden ook."
"Hoe erg is het?" stamelde ik. "Is het net zo erg als die fotosessie?"
"Vaak wel," zei Karin zacht. "Maar soms zijn er momenten van tederheid. Daar klamp je je aan vast. Daar overleef je mee."
"Ik wil niet overleven," mompelde ik.
"Ik wil leven," zei ik, en ik merkte hoe leeg dat woord klonk.
Je kunt het beschouwen als een grote klucht, een grotesk rollenspel, een belachelijke schertsvertoning, waarbij het de kunst is om je gezicht in plooi te houden. Het kan. Het maakt het allemaal draaglijker om het zo te zien.
Alle ingrediënten waren aanwezig: het witte zomerjurkje, de witte kanten sokjes, de witte strik in mijn haar. Onder al die ongerepte onschuld droeg ik wulpse zwarte lingerie. Maagdelijk schoolmeisje blijkt onverzadigbare nymfomane. Of zoiets.
De bewaker, die Novodny heette, en die me via de spiegel in mijn ogen keek terwijl hij mijn haar optoupeerde, gaf me instructies met een monotone, onaangedane stem. Surrealistisch effect in verder banale vertoning.
"De belangrijkste regel: Gehoorzaam je meester te allen tijde. Als je botweg weigert hem ter wille te zijn, je probeert te verstoppen, probeert te vluchten, probeert om hem te overmeesteren, dan wacht je De Straf. De meester mag toekijken bij de voltrekking daarvan, en dat wil zeggen dat hij dus toch nog aan zijn trekken komt. Snap je dat?"
Hij legde de laatste hand aan mijn haar. Ik knikte.
"Als je je probeert te verzetten door te smeken, te huilen, of op je knieën voor je meester neer te vallen en zijn benen te grijpen, dan kan ik je verzekeren dat de gemiddelde meester daarvan hevig opgewonden raakt. Dus ik zou zeggen: Ga je gang."
Hij grijnsde niet. Ik vroeg me opeens af of die lui misschien allemaal gecastreerd waren. Waren ze getraind om je met een te allen tijde uitdrukkingsloze blik aan te staren?
"Subtiele manieren van verzet kunnen gevaarlijk zijn: vertragingstactieken, woordenwisselingen om tijd te winnen, bewuste apathie of bokkigheid, pogingen om een geslachtsgemeenschap te laten mislukken. Het criterium is, wat je meester ervan vindt. Sommigen haten dwarsigheid, terwijl anderen een beetje tegenwerking wel amusant vinden. Wat dat betreft ben je aangewezen op je mensenkennis. Maar, als jouw meester je voordraagt voor De Straf, dan krijg je die ook, ongeacht of jij vindt dat je misschien toch meewerkte. Gesnapt?"
Ik knikte zwartgallig. Ik was niet van plan om me te gaan uitsloven.
"Aan het eind van de avond geeft jouw meester rapportcijfers. De punten waarop je beoordeeld wordt zijn uiterlijk, uitstraling, gedrag, vlijt en lijdensgenietbaarheid."
Ik had zin om schamper te gaan lachen. Wie had in godsnaam die laatste term verzonnen? De betekenis van die term maakte me echter niet zo vrolijk.
"Voor elke onvoldoende krijg je straf."
"En de meester mag daarbij toekijken, zodat hij het wel zal laten om voldoendes uit te delen," zei ik cynisch.
"Nee, zo werkt het niet. Deze straf geven we je als de meester al vertrokken is. We willen dat hij je min of meer eerlijk beoordeelt. Die cijfers bepalen immers jouw prijs."
"Hoe wordt dat uitgerekend?", vroeg ik.
"Als je allemaal zevens haalt, dan blijft je prijs gelijk. Is je gemiddelde een half punt hoger of lager, dan wordt je prijs 50 gulden hoger of lager. Dus, als je vanavond vijf achten scoort, dan kost je de volgende keer 1850 gulden."
En als ik vijf vieren haal, hoeveel schokken krijg ik dan?
"En als ik dat nog dertig keer presteer, dan kost ik 4850 gulden?"
"Nee, dat is niet waar. Na tien keer wordt een gemiddeld cijfer uitgerekend. Dat gemiddelde geldt dan voor de volgende tien keer als het streefcijfer. Dus als je tien keer allemaal achten scoort, dan sta je op 2750 gulden. Maar de prijs stijgt dan pas verder als je de tien keren daarna boven de acht scoort."
Ik dacht even na.
"Je bent dus erg goed als je een gemiddelde van achteneenhalf scoort."
Novodny vertrok een spier.
"Volgens mij kun je aardig hoofdrekenen," zei hij met een dun glimlachje.
"Nog één tip: Het is voor jezelf het meest draaglijk als je je meester zijn zin geeft. De ervaring is dat tevreden meesters minder hard en lang slaan dan ontevreden meesters. Als je lief voor hem bent, is hij in het algemeen ook min of meer lief voor jou. Bovendien krijg je dan hogere cijfers. En een tevreden meester zal jou misschien een volgende keer weer uitkiezen. Op den duur ontstaat er dan een band."
De redenering kon ik volgen. Helaas klonk de redenering onacceptabel. Ik wilde geen band met een gore sadist.
"Oh ja, nog één mededeling. Straks, als je binnen bent, dan zijn er onzichtbare camera's, die alles zien wat er tussen jullie gebeurt. Als je erin zou slagen, je meester te overmeesteren met het plan hem bewusteloos te houden tot het eind van het rendez-vous, dan zal de controlekamer dat plan verijdelen. Maar aan de andere kant waken die camera's ook over jouw veiligheid. We grijpen ook in als een meester een slavin te hard aanpakt."
"Hoe hard is te hard?"
"Je moet morgen nog kunnen lopen," zei Novodny emotieloos. "Dat is ongeveer het criterium."
Ik bevond me in een heus klaslokaal, met schoolse stoeltjes en bankjes, met een schoongeveegd schoolbord aan de muur, en een kaart van Nederland ernaast. Ik zat in het voorste bankje, wachtend op mijn meester.
Het was een dikke man met een kaal hoofd, een varkenskop, een duur maar slechtzittend pak, en waterige, gemene ogen, die me meteen gulzig aanstaarden. Hij zwaaide zachtjes met de aanwijsstok.
"Welkom, mijn lieve Sandra. Ik ben meester Zeerstreng, die je vanmiddag de bijles zal geven. Meester Rozenboom is helaas ziek."
Aha, we gingen een leuk rollenspelletje doen. Ik vermoedde dat het script niet al te vol met verrassingen zou zitten. Meespelen zou niet erg moeilijk zijn. Ik stond op, en stak mijn hand uit ter begroeting.
"Maar Sandra, je weet toch dat het op deze school een goed gebruik is om de meester te begroeten met een reverence."
Een reverence was een soort kniebuiging. Ik deed een stuntelige poging, maar wist dat het nergens op leek. De meester schudde zijn hoofd.
"Ik had al begrepen dat je nieuw was op deze school. Daarom zal ik je deze onhandige poging maar vergeven. Ga maar zitten."
Ik gleed terug in de voorste bank. De meester nam plaats op de stoel achter de lessenaar. Hij keek me ronduit hongerig aan.
"We beginnen met hoofdrekenen. Hoeveel is 72 gedeeld door 6?"
"12," zei ik. Het was vast de bedoeling dat elke fout die ik maakte naderhand gestraft zou worden. Om veel te kunnen straffen moest hij wel moeilijker vragen stellen.
"13 maal 9."
"117."
"De derdemachtswortel uit 1143."
"Dat weet ik niet," zei ik.
De meester keek me ontevreden aan.
"Dat is niet zo gek, want je weet helemaal niet wat een wortel is. Laat staan een derdemachtswortel. Je kunt alleen maar optrekken, aftrekken, vermenigvuldigen en delen."
Het was dus de bedoeling, dat ook ik toneel speelde. Daar had ik weinig zin in, want ik wist wat wortels waren. Ik wist wat een derdemachtswortel was. Ik vroeg me af wat hij zou doen als ik zou zeggen dat ik me niet ging aanstellen als een kind van tien. Ik vermoedde dat zo'n opmerking niet in goede aarde zou vallen. Ik zuchtte maar eens diep. Mijn meester bekeek me duidelijk ontevreden.
"We gaan verder," zei hij, ook met een zucht. "7 maal 22."
"154."
"81 plus 244."
"325."
"4048 maal 16392."
Ik zette grote ogen op en trok een verbaasd pruillipje. "Bij zoveel cijfers mochten we van meester Rozenboom altijd een papiertje gebruiken."
"Bij mij niet," zei de meester streng, maar ingenomen met mijn geklaag.
"Oh," zei ik zacht. Ik staarde wat voor me uit. Ik haalde mijn schouders op.
"Ik weet het niet."
"Dat is dan één fout," zei mijn meester opgewonden.
"1600 gedeeld door 40."
"40."
"40 maal 122."
"4880."
Mijn meester was niet erg blij dat ik deze wist, en nog tamelijk snel ook. Ik vroeg me af hoeveel fouten Jacqueline al zou hebben staan. Bah, dat is een rotgedachte.
"4880 maal 4880."
Ik keek hulpeloos rond. Mijn pruillipje deed het goed, merkte ik.
"U stelt wel moeilijke vragen."
"Onzin. Dit is standaardstof. 36138 gedeeld door 14."
Ik kneep mijn ogen dicht. Shit, ik kon het echt niet. Ik had hem graag gepakt met een feilloos antwoord. Dan maar weer het pruillipje.
"Ik weet het niet," zei ik, opzettelijk stamelend, en met een hoger stemmetje dan mijn eigen stem.
"3√8 maal 6√11."
Hij ging door met steeds onzinniger sommen tot ik twintig fouten had gemaakt. Voldaan hees hij zich uit zijn stoel. Hij begon een preek over het belang van hoofdrekenen. Het leek me een goede gedachte om tijdens die preek deemoedig te knikken.
"Mijn lieve Sandra, ik ben geenszins tevreden. Ik zou maar eens wat beter je best doen op het volgende onderdeel, het dictee."
Ik kreeg een vel papier en een pen. Vervolgens droeg mijn meester op een plechtige toon twintig onmogelijke zinnen voor, vol met onmogelijke woorden. Het leek me het beste om af en toe smekend op te kijken, en bij tijd en wijle flink te zuchten.
Tot mijn verbazing had ik maar tien fouten. Vanzelfsprekend was mijn meester een stuk minder tevreden dan ik. Hij vertelde me dat ik dom en lui was. Hij had een hekel aan domme en luie meisjes. Het lukte me niet zo goed om bij die woorden hulpeloos te kijken. Ik keek waarschijnlijk geringschattend, of doodgewoon verveeld. Waarom zou ik me nog uitsloven voor deze schertsvertoning, die toch alleen maar bedoeld was om me zodadelijk over de knie te leggen?
"Sta op, Sandra, en kom voor het bord."
Hij zei op een gemene toon dat ik nog een laatste kans zou krijgen bij Aardrijkskunde.
"Pak de aanwijsstok en wijs me Veendam aan."
Ik ben niet bijster goed in Aardrijkskunde. De meester hoefde niet in kleine gehuchtjes te vervallen om me zeven fouten te laten maken. Op dat moment stond hij kwaad op. Hij beende naar me toe om me opnieuw te verwijten dat ik dom en lui was. Ik knikte maar eens, en ik knikte weer toen mijn meester me vertelde dat ik voortaan beter mijn best moest doen. Hij keek me gulzig aan.
"Ik zal je moeten straffen voor je abominabele resultaten."
Hij kwam vlakbij me. Ik week een ietsje terug. Nu zou de ellende gaan beginnen.
"Je wist niet waar Gouda lag."
Hij pakte me vast in mijn haar, om de knoop van mijn strik te zoeken, die los te maken, en me mijn haarlint af te pakken.
"Je wist ook niet waar Zeist lag."
Hij knielde voor me neer, en trok de veters van mijn linkerschoen los, waarna hij de schoen van mijn voet trok. Hij keek omhoog, en hij zag me enigszins gelaten naar het schoolbord kijken. Ik wilde zo graag iets doen, maar helaas was er niets te doen.
"Je wist ook niet waar Heerlen lag."
Het kostte me mijn rechterschoen. Mijn meester kwam moeizaam overeind en schaamteloos dichtbij. Hij rook naar dure aftershave, behalve onder zijn oksels. Hij was walgelijk om te zien.
"En Delfzijl was ook te moeilijk."
Hij greep de gordelband van mijn jurkje. Onwillekeurig week ik terug. Hij greep mijn schouders en verschoof de bandjes naar mijn armen. Hij keek me zegevierend aan.
"Nee," zei ik ingehouden, terwijl hij aan de jurk sjorde. Ik voelde hem zakken, en uiteindelijk als een niemendalletje van me afvallen. Mijn meester hijgde terwijl hij me bekeek. Wat een varken! (Nu, in mijn dagboek, mag ik hem eindelijk de waarheid zeggen. Ik weet dat het niet meer helpt, maar desondanks lucht het toch nog een klein beetje op).
"Leuk ondergoed," zei hij spottend. Hij nam de tijd om me daarin begerig te bekijken.
"Wel een beetje pikant voor een klein meisje als jij."
Ik voelde me opgelaten, heen en weer geslingerd tussen woede en schaamte. Het besef dat mijn meester van mijn diepe blos genoot, was erger dan de schaamte op zich.
"Voor wie draag je dit heerlijke stoeipakje? Heb je een vriendje?"
"Nee."
"Waarom draag je het dan?"
Hij wilde dat ik zou zeggen dat ik het voor hem droeg. Ik moest wat overwinnen om dat te zeggen. Het leek verraad tegen mezelf om zoiets te zeggen. De meester klapte in zijn handen.
"Dankjewel, Sandra. Dat vind ik erg aardig van jou. Maar het neemt niet weg, dat je nog steeds erg dom en lui bent. Zo dom dat je niet wist waar Hoorn lag."
Hij vergreep zich aan het pakje. Hij wrong mijn borsten eruit. Hij streelde mijn zij naar beneden, tot zijn handen op mijn heupen lagen.
"En je wist niet waar Tiel lag, nietwaar?"
Hij genoot even van de verwarring in mijn ogen, de blos van schaamte op mijn wangen. Toen trok hij het pakje in een flinke ruk van mijn heupen. Het dwarrelde langs mijn benen naar de grond. Hij bekeek me naakt.
"Willemstad had je ook nog fout."
Hij hurkte, en nam me één sok af. Hij stond op om me op zijn gemak te bekijken. Ik moest me omdraaien, eerst een kwartslag, toen een halve slag. Ik probeerde om aan iets anders dan zijn ogen te denken. Het lukte me niet bijster goed.
"Ga naar de lessenaar toe."
Hij bekeek me terwijl ik liep. Ik was een koe op de veemarkt.
"Klim er maar bovenop, en ga eens lekker op je buik liggen."
Ik had al gemerkt dat die lessenaar nogal groot was. Toen ik erop lag, wist ik waarom. Hij was gemaakt om er een meisje van gemiddelde lengte languit op te laten liggen.
"Je spelde criticaster verkeerd."
Het eerste touw omwikkelde mijn linkerpols naast mijn linkerdij. Het ging onder mijn buik door naar mijn rechterpols.
"Gastro-intestinale" en "vermeien" maakten mijn enkels vast aan de hoeken van de lessenaar.
"Nefelauxetisch."
Waarom ik me afvroeg wat dat betekende wist ik niet. In zijn Dikke van Dale stond "vastsnoeren onderkant rug aan hout van bovenblad lessenaar".
"Diakritisch" dwong mijn bovenarmen stijf tegen mijn romp. "Dolichocefaal" dwong mijn bovenlichaam stevig op het hout. "Przewalskipaard" fixeerde mijn nek. "Eunuch" maakte me blind en "carcinogeen" maakte me sprakeloos. Zwartgallig vroeg ik me af, waar hij me nog had kunnen vastbinden als ik woorden als "onmiddellijk", "desalniettemin" en "niettegenstaande" niet had kunnen spellen. Het gerinkel van de gesp van zijn broekriem verstoorde die gedachte. De riem streelde mijn billen.
"Je had ook nog twintig rekenfouten, mijn lieve Sandra," zei hij blij.
Hij sloeg niet al te hard, maar ik schrok van elke klap, want hij sloeg met onregelmatige tussenpozen. Ook schrok ik van het geluid van zijn ademhaling. Van zwaar hijgend tot hyperventilerend tot piepend van genot. Deze man was ziekelijk opgewonden. Hoe hard moest ik kreunen en met mijn lichaam wringen om die opwinding te bevredigen?
Het viel mee. Na de twintig slagen begon hij me te strelen. Het deed geen pijn, strelen. Ik kon me verbeelden dat de hand die me streelde bij een minder afstotelijk iemand hoorde dan dit varken. Ik klampte me vast aan de momenten van tederheid. Nu al.
Het naakt maken van staartdelingen op het bord, terwijl een zwetende vetzak steeds maar weer wil dat je hoger op het bord begint, zodat je borsten het bord raken als je je arm nog verder reikt, is niet opwindend.
Onderdanig geknield zitten in een hoekje, terwijl een zwaar ademende goorlap steeds maar achter je rug heen en weer loopt te ijsberen, om je zo af en toe een flinke tik met de aanwijsstok te geven, is niet opwindend.
Ik mocht me weer aankleden in mijn sexy lingerie en kleinemeisjesjurkje. Een man die er 1750 gulden voor over heeft om onder andere dit tafereeltje kwijlend gade te slaan, vertelde me dat hij erg ontevreden was over mijn kennis. Hij stuurde er op aan, me met een dun stemmetje te laten toegeven dat ik een erg lui meisje was.
"Ik droom altijd in de klas," gaf ik maar als voorzet.
"Zo zo," zei mijn meester boosaardig. "En waar droomt jouw mooie hoofdje dan wel van," speelde hij vol verwachting terug.
"Van... van.. vreemde spelletjes met een grote sterke man," kopte ik snoeihard in. Als dit geen coöperatieve instelling was, dan wist ik het ook niet meer. Mijn meester bekeek me zeer vergenoegd.
"Vreemde spelletjes," zei hij nadenkend, terwijl hij over zijn kin streek. Vervolgens zei hij streng, dat hij wilde dat ik vanavond bij hem thuis op bezoek zou komen.
"Je hebt een grondige bijles nodig," voegde hij er half kwijlend aan toe.
Pauze. Onder de douche (verplicht) spoelde de herinnering aan zijn handen niet weg met het water. Ik verweet mezelf dat ik teveel meespeelde. Vooral dat laatste gesprekje had niet gehoeven. Als ik gewoon maar een beetje was blijven staan met wat schuchter ronddwalende ogen, dan had hij het allang mooi gevonden. Een sadist was snel tevreden. Ze tripten zo snel op een jong, mooi lichaam, dat het wel of niet meespelen met hun sowieso overbodige spelletjes van ondergeschikt belang was. Maar ja, je moet toch wat. Gegrepen word je toch. Jezelf compromitteren moet je ook. Waarom voel je dan zoveel spijt, als je net een ietsje te enthousiast meewerkt?
Terwijl ik mijn kleding voor de volgende ronde aantrok - wit, doorzichtig ondergoed; zwart rokje; zwart hemdje; rood vestje; rood haarlintje; lichtblauwe sokjes - zag ik de klok kwart over één aanwijzen. Het rendez-vous duurde hoogstens tot vijf uur 's nachts. Nog drie uur en drie kwartier, bijna twee keer zo lang als de tijd die ik er al op had zitten. Nog 225 minuten. Nog 13500 seconden. Ik voelde een sterke afkeer bij het idee dat ik opnieuw naar binnen moest. Even leek De Straf aantrekkelijker dan dat varken. Tot ik in gedachten de twee steken in mijn borsten voelde.
De bewaker vroeg me of ik iets wenste toen ik de doucheruimte had verruild voor de kleedruimte. Ik vroeg een sigaret en een glas bessen. De bewaker keek verveeld rond nadat hij me had bediend. Ik vroeg hem, waarom hij dit werk deed. Novodny glimlachte.
"Dat is een verboden vraag. Maar omdat alle meisjes het toch al weten, kan ik je net zo goed een antwoord geven, want je komt er toch achter. We werken hier voor heel veel geld."
"Hoeveel geld?"
"Twee ton per jaar."
Ik zette grote ogen op.
"Höberger koopt onze loyaliteit. We verdienen veel omdat we moeten zwijgen, niet omdat het bewaken en verzorgen van jullie nou zo verschrikkelijk moeilijk is. Wel omdat we ons luxe huis en onze sportwagen moeten opgeven als we de buitenwereld gaan vertellen over wat er hier gebeurt. En natuurlijk draaien we ook nog heel lang de bak in als we gaan kletsen."
Ik inhaleerde nerveus. Novodny's uitdrukkingsloze gezicht irriteerde me mateloos. Ik begon te ijsberen in de hoop dat hem dat zou irriteren.
"Hoeveel bewakers zijn hier?"
"16"
Rekensom tussendoor.
Inkomsten aan afspraakjes: 28 (meisjes) maal 104 (2 per week) maal 2000 (ongeveer onze gemiddelde prijs). Totaal: 5,8 miljoen gulden.
Uitgaven aan bewakerssalarissen: 16 maal 200.000 = 3,2 miljoen gulden.
Uitgaven, om onze ellende te troosten: 28 (meisjes) maal 10 (geschat aan eten per dag) plus 10 (drinken, snoep, rookwaar) plus 10 (CD's, tijdschriften, boeken, etc.) plus 10 (kleren, shampoos, zepen, lotionnetjes, per dag!) maal 365 = 400.000 gulden
Exploitatiekosten gebouw ???? (moet veel zijn, heel veel): verwarming, elektriciteit 50.000. Voorzieningen in cellen/dagverblijf (TV's, stereo's, meubilair, het censureren van de TV - hoeveel kost zoiets in godsnaam) 100.000.
Voorzieningen bewakers (eten, drinken, comfort) 16*40*365 = 235.000. De videoapparatuur 10.000 ??? (aan onderhoud). De afschrijving van de bouw van het complex ??? 1 miljoen.
En dan al die voorzieningen hier, al die kettingen en zwepen, decors en meubilair? Er zijn ook nog twee koks en twee schoonmakers (zullen ook wel 2 ton krijgen) 800.000.
Installaties zwembad en sauna!
Administratie van en contact met de klanten, kosten catalogus, hapjes en drankjes bij aankomst, etc.
Conclusie: deze seksboerderij kost geld!
"Kost het ook nog geld om lid te zijn van het genootschap?"
"Oh zeker. De contributie bedraagt 30.000 gulden per jaar. Het is niet goedkoop om je kicks te scoren."
"Hoeveel leden zijn er?"
"80"
Aha, dan komt er dus 2,4 miljoen aan inkomsten bij. Maar dan blijft er toch nog altijd weinig over.
"Je zit te berekenen of het bedrijf Zoetedroom nog een beetje winst maakt?"
"Ja," zei ik terughoudend. Novodny grinnikte.
"En, hoeveel verdient Höberger aan zijn sekspaleis?"
Ik nam een zorgvuldige trek van mijn sigaret.
"Volgens mij te weinig."
Novodny glimlachte.
"Je schat de inkomsten te laag. Er komt 2,4 miljoen binnen aan contributies en een slordige 6 miljoen aan afspraakjes. Maar er zijn ook nog de exclusieve filmavonden in de bioscoop, à raison van 800 gulden per toeschouwer. Dat brengt een slordig half miljoen op. En dan zijn er de zeer exclusieve special dates, afspraakjes die buiten het rooster van de normale afspraakjes vallen. Jacqueline heeft minstens 6 van dit soort avontuurtjes per jaar, en de hele lucratieve kopgroep heeft er bij elkaar zo'n 40, à raison van 10.000 gulden per special date. Toch nog een nuttige vier ton."
Ik kon een rilling niet onderdrukken. Mijn vlees was onderdeel van big business.
"Dus die films die van de afspraakjes gemaakt worden, die worden weer op de filmavonden vertoond?"
"De leukste wel," zei Novodny, griezelig onaangedaan.
"En daarna gaan ze voor grof geld de pornomarkt op?" Ik stampvoette bijna van plotselinge, onmachtige woede.
"Nee. Dat zou te gevaarlijk zijn voor het voortbestaan van huize Zoetedroom. De politie zou zich uiteraard gaan afvragen, waar die films vandaan komen."
Ik had zin om iets hards naar de spiegel te gooien. Ik had zin om het stoeltje voor de kaptafel aan gruzelementen te schoppen. Ik had zin om Novodny in zijn ballen te trappen. Maar nee, ik moest rustig en gedwee blijven, want anders kreeg dit nukkige meisje straf. Nee meisje, je zult kalmpjes je lot moeten dragen. Je bent een mak schaapje. Knoop dat goed in je oren.
"Je moet op," zei Novodny. "Drink dat bodempje bessen nog snel even op."
|
|
    
stresskip
Beginnend lid
Inlognaam: pijnslet
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 08-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 09 april 2012 - 01:52 pm: |
|
prachtig |
wat een prachtig verhaal ik heb het met harde tepels en een zeiknatte kut gelezen heel erg bedankt voor het plaatsen
|
lynnepynn
Lid
Inlognaam: sublynn
Bericht Nummer: 11
Aangemeld: 11-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 24 december 2013 - 12:45 pm: |
|
In één ruk gelezen. |
Lieve subjackt,
Heel je verhaal heb ik in één ruk uitgelezen. Ik denk dat dat genoeg zegt over hoe mooi ik het verhaal vond.
Gister zat ik midden in de nacht dit verhaal te lezen tot ik in slaap viel.
En nu, nu ik weer wakker ben, heb ik het uit. Wat zonde. Ik hoop dat er snel een vervolg komt.
Ik vindt dat je het beeld van de situatie zeer goed schetst. Ook kan ik, doordat je alles zo mooi omschreven hebt, precies inbeelden hoe alles eruit ziet, met toch nog genoeg vrije invulling.
Een subliem verhaal.
Complimenten.
Nu zie ik pas dat de datum van het plaatsen lang lang lang geleden is. Ik hoop dat je ooit nog een stuk wil plaatsen.
Groetjes,
lynn
|
subjackt
Bevlogen lid
Inlognaam: subjackt
Bericht Nummer: 110
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 24 december 2013 - 09:46 pm: |
|
Ooit nog |
Hallo Lynn,
Bedankt voor je reactie, altijd heel leuk om complimenten krijgen. Blij dat mijn verhaal jou gegrepen heeft.
Ja inderdaad, de laatste keer is heeeeeeel laaaaaang geleden. Het verhaal en deze site zijn een tijd uit beeld geweest.
Omdat ik jouw reactie tegenkwam, heb ik besloten maar weer eens een deel te plaatsen. Want het is leuk het verhaal compleet te maken voor de fans die het heeft.
Dus ik hoop vanaf nu weer regelmatig te posten.
Allemaal veel leesplezier,
Subjackt.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?