Cane BV International, Deel 3 Renée gaat aan de slag.
En toen was het zover. De laatste instructies waren gegeven, de koffer met demonstratiemateriaal stond klaar, dressed to kill and ready for take-off. Dirk liep naar Renée en tilde met één vinger onder haar kin haar gezicht op naar hem.
"Ik verwacht dat je voldoende op je taak voorbereid bent en wil je pas terug zien als je resultaat geboekt hebt. Echter niet later dan 18.00 uur. Laat je bij twijfel door Mark bijsturen, maar jij bent verantwoordelijk voor de gang van zaken."
"Ja meneer" klinkt het, hees en een tikkeltje gespannen.
Hij keek haar even diep in de ogen en drukte toen een kus op haar voorhoofd. Een knik van hem naar Mark maakte duidelijk dat ze konden gaan. Mark nam de koffer op en liep samen met Renée de kamer uit. Zij ging nu voorop, haar weg zoekend naar de parkeergarage met Mark in haar kielzog. Een frêle sexy vrouw met een breedgeschouderde man die haar bagage droeg, zo leek het voor de argeloze voorbijganger.
In de parkeergarage stapte Renée voorin de auto bij Mark. Hij gedroeg zich vanaf minuut één als een toegewijde dienstbare chauffeur. Ze voelde zich toch een beetje opgelaten. Maar eenmaal op weg kwam langzaam het gesprek op gang. Mark bleek al langere tijd in dienst van meneer van Harder Worden te zijn, tot wederzijdse tevredenheid. Hij had al diverse "verkoopsters" zien komen en gaan. Met sommigen was het prettig samenwerken, met anderen was het afzien geweest. Hij liet zijn verwachtingen ten aanzien van Renée onuitgesproken, maar ze voelde dat hij vurig hoopte op een dag met goede resultaten.
Ondertussen was hun bestemming bereikt. Mark was hier ook nog niet eerder geweest, dus even zoeken naar de juiste entree en persoon die hen besteld had. Het pand zag er modern uit aan de buitenkant, maar nadat ze de hal bij de entree waren doorgelopen ademde het interieur echter een nostalgische sfeer uit. De medewerkster achter de receptiebalie stond hen vriendelijk te woord en belde de persoon in kwestie die hen naar de ruimte zou begeleiden waar hun afspraak plaats zou vinden. Wat onwennig stond Renée te wachten. Het leek een eeuwigheid te duren, de zenuwen begonnen haar nu toch parten te spelen en ze wiebelde van het ene op het andere been. Eigenlijk moest ze nog naar het toilet, maar durfde er nu niet goed naar te vragen. Een steelse blik naar Mark leverde haar een vlugge knipoog en een bemoedigende glimlach op. "Rustig worden" maande ze zichzelf en ongemerkt ontsnapte haar een diepe zucht.
Eindelijk hoorden ze gedempte voetstappen op het tapijt in de gang. Een slanke vrouw van middelbare leeftijd in onberispelijk zittend mantelpak en op hoge pumps met naaldhakken heette hen welkom, stelde zich voor als Helga en verzocht hen mee te gaan. Renée volgde haar, met Mark in haar kielzog.
Links en rechts passeerden ze verscheidene mahoniehouten deuren, sommigen voorzien van glanzend koperen naamplaatjes, anderen zonder. De gang waar verder geen ramen op uitkwamen werd verlicht door het gedempte schijnsel van amberkleurige wandlampen die een warm licht verspreidden.
Net toen Renée dacht dat ze rondjes aan het lopen waren, zo vaak waren ze al een zijgang ingeslagen, hield hun gastvrouw en gids halt voor een zware dubbele deur. Ze klopte twee maal kort achter elkaar en direct zwaaide de deur open. Een statige heer met grijzende slapen, eveneens in onberispelijk maatkostuum knikte hen toe en wenkte hen naar binnen.
Nog vóór Renée de kans kreeg zich voor te stellen als verkoopleidster van import en export De Cane bv richtte de man al het woord tot haar. Hij heette hen welkom namens het bedrijf en stelde zich voor als Johan Heterdaad, manager van de afdeling specialties en obscura. Hij vroeg of hij nog iets voor hen kon betekenen alvorens zij hun presentatie zouden starten. Renée maakte snel van de gelegenheid gebruik nog even naar het toilet te vragen en liet Mark even alleen bij hun gastheer. Deze keek Mark taxerend van onder tot boven aan en kwam tot de conclusie dat Renée maar bofte met zo'n collega. Hij wenkte ondertussen een personeelslid om wat te drinken voor hen te halen. Na enkele minuten voegde Renée zich weer bij hen.
Helga had zich inmiddels begeven naar een klein podium aan het andere eind van de ruimte. Het was een klein zaaltje, voorzien van pluchen stoelen, naar het podium gericht. De reeds aanwezigen keken even om naar de zojuist gearriveerde gasten en vervolgden hun gesprek. Ze bracht op het podium wat meubilair in gereedheid zodat de koopwaar op een voor ieder zichtbare plaats uitgestald en gedemonstreerd kon worden.
Renée en Mark liepen met Johan mee naar voren en nu kreeg ze pas goed de kriebels. Als ze maar niet zou gaan stotteren of juist een kleur zou krijgen bij de uitleg van de werking en de demonstratie van enkele van hun artikelen. Was het hier nu ook zo warm of lag dat aan haar? Dankbaar nam ze het glas bronwater aan waar de jonge medewerkster mee aan kwam dragen. Een paar koele slokken deden wonderen en even later ging ze na hun introductie door Helga zelfverzekerd van start met haar inleidend praatje over De Cane bv en de aard van hun producten. Mark stalde ondertussen de inhoud van het koffertje uit op de zware tafel. Rechts van het podium hing een groot scherm waar de activiteiten op het podium ook op geprojecteerd werden zodat ook de achterste rij goed zicht had op hetgeen vooraan te zien was.
Het publiek bestond grotendeels uit mannen, maar hier en daar ook een vrouw. Renée had al snel in de gaten dat het hier om de top van het bedrijf ging en niet om jan met de pet. Ze realiseerde zich dat ze zich hier geen misstap kon permitteren, daar dit ten koste van de klandizie van De Cane bv zou gaan.
Ze haalde diep adem en pakte het eerste item van de tafel. Een klein metalen voorwerp, slechts een paar stripjes metaal met ronde uitsparingen, voorzien van boutjes en moertjes.
"Dit voorwerp, dames en heren" zei Renée "zal na het aanbrengen hiervan op zoiets kleins als een paar grote tenen uw ondergeschikte vrijwel volledig aan zijn of haar plaats kluisteren. Ter demonstratie zal ik ze aanbrengen bij ons testmodel." Goed zichtbaar voor iedereen demonteerde ze de klem en wenkte Mark. Deze nam plaats op de stoel die klaar stond en had inmiddels zijn schoenen en sokken uitgetrokken. Ze plaatste de klem om beide tenen van Mark en draaide deze stevig aan. Een licht trekken om zijn mond verried dat het ding aardig strak zat. Renée liet hem opstaan en gaf hem de opdracht zich naar de andere kant van het podium te begeven. Mark keek haar venijnig aan omdat hij wist dat dit zo goed als onmogelijk was zonder je tenen te breken of op zijn minst te ontvellen door het staal dat in zijn huid zou snijden als zijn tenen niet recht in de klem zouden blijven. Een voorzichtig hupje leverde een kleine verplaatsing op maar ook een pijnlijke grimas op zijn gezicht. Met zijn armen probeerde hij zijn balans te bewaren, waar hij normaal een stap opzij gezet zou hebben. Het lukte hem overeind te blijven. Ze spoorde hem aan zich nogmaals in beweging te zetten en een nieuw hupje volgde. Dit keer verloor hij wel zijn balans en belandde met een doffe dreun op het podium.
"U ziet het resultaat" vervolgde Renée haar demonstratie. "Klein en zeer doeltreffend. De evenknie hiervan is, u raadt het al, de duimklem. In combinatie met de teenklem die middels kleine ringen aan beide klemmen aan elkaar te bevestigen zijn kunt u uw model in hogtied positie krijgen."
Ze sommeerde Mark die al op de grond lag zich op zijn buik te draaien, voeten omhoog en handen op zijn rug. De duimklem werd aangebracht en met één haakje maakte ze beide metalen gevalletjes aan elkaar vast. Hij zag er nogal hulpeloos uit in deze positie. Een goedkeurend gemompel steeg op uit het publiek. Ze beantwoordde een aantal vragen van belangstellenden en liet Mark rustig liggen. Uiteindelijk besloot ze verder te gaan met het volgende onderdeel. Daartoe ontdeed ze haar testmodel eerst van zijn "boeien" en verzocht hem zijn bovenlichaam te ontbloten. Mark die wel wist wat er allemaal in het koffertje zat en de meeste attributen ook al had mogen testen was benieuwd waar zijn nieuwe partner toe in staat was. Ondertussen had hij zich van zijn shirt ontdaan en wachtte in rustpositie af wat het voorwerp van haar keuze zou zijn. Met een schuin oog volgde hij haar handen. Ze hielden halt bij een kettinkje met twee mooie klemmetjes aan de uiteinden.
"U begrijpt ongetwijfeld wat dit voorwerp is en waar het toe dient, maar hoe intens het effect hiervan is hangt in hoge mate af van de druk die gevarieerd kan worden hiermee en de gevoeligheid van de persoon. Om u enig idee te geven zal ik ze bij ons testmodel aanbrengen. Geen kleine jongen en naar ik meen ook niet kleinzerig. Graag zou ik van u horen op welke stand en hoe lang hij dit zal kunnen verdragen zonder geluid te maken."
Een licht gegrinnik klonk uit het publiek. Er werden diverse standen en tijden genoemd. Renée noteerde e.e.a. en liep met het onschuldig ogende martelwerktuigje naar Mark. Ze keken elkaar even goed in de ogen.
"Je stelt me toch niet teleur hè" fluisterde ze hem toe. En toen hapten de klemmetjes gretig toe op de stijve tepels van Mark, klein maar hard, de klemmen klein maar zeer venijnig door de getande bekjes. Ze bleef hem aankijken toen ze de klemmen losliet, zijn tijd ging in.
Vol ongeloof zag Renée aan hoe getraind Mark eigenlijk was. Met een blik van
‘je krijgt me niet klein’ keek hij in het oneindige, vast van plan niet op te geven.
Renée stalde op een rode doek in de tussentijd nog wat spulletjes uit met de bedoeling dat de aanwezigen zich na de beproeving van Mark dit op hem konden uit proberen.
Ze had hun aandacht nu en Renée wilde graag in het één op één contact haar verkopen sluiten. Eigenlijk leek het wel op een tupperware party maar dan met BDSM spulletjes. Het liep niet verkeerd en voor Mark het wist stonden ze al weer in de parkeer garage met een redelijk gevulde orderportefeuille.
“Weet je” begon Renée voorzichtig, “dat andere koffertje achter in de limo, het zou mooi zijn als we daar een exemplaar van zouden kunnen verkopen.”
Mark keek haar schuin aan, nog niet vergetend dat ze hem net een behoorlijke poets gebakken had.
“Jij denkt zeker dat ik van staal ben?” reageerde hij laconiek. “Jij staat niet op zo’n podium met al die prettige speeltjes op je lijf, en je weet niet eens wat er in zit.”
“Ik zal heel lief voor je zijn en de Baas had gezegd dat je mij moest helpen toch?” fleemde Renée met een zoet stemmetje en een brutale ietwat geile oogopslag. Het miste zijn uitwerking niet. Als ze voorzichtig met hem zou doen wilde Mark eigenlijk ook wel proberen om zo’n koffer te verkopen.
Het zou de eerste zijn en dat zou wel eens een mooie bonus kunnen betekenen. Misschien wel diezelfde avond in natura, maar dat vertelde hij niet aan Renée.
Eén telefoontje naar Judith en ze hadden een nieuw adres om naar toe te gaan. Eerst was Judith wat terughoudend geweest, maar Mark had haar kunnen overtuigen dat hij er klaar voor was en Renée dit waarschijnlijk wel klaar zou gaan spelen.
Leergierig en Robin
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?