Gepost op zaterdag 17 maart 2012 - 06:31 pm: |
|
|
Blijkt sporten toch leuker dan gedacht
Het was een grappig dingetje. Het had een soort bobbel wat je in kon brengen. En er zat een geribbeld plaatje dat tegen je clitoris aan trilde. En natuurlijk een draadje met daaraan de afstandsbediening waarmee je door te draaien de snelheid van het trillen kon verhogen. Toen ze hem in de Pabogids had zien staan, had het haar wel opwindend geleken dus had ze hem besteld. In de praktijk was hij echter wat tegen gevallen. Goed, het vulde je wel een beetje en het trilde redelijk sterk maar ze kreeg dat plaatje nooit lekker tegen haar clit. Na drie keer was hij dus in de speelkoffer beland. Vorige maand had ze hem nog 1 keer gebruikt toen haar nieuwe meester hem wilde uitproberen. Nu lag hij alweer stof te vangen. Vandaag moest ze hem echter weer tevoorschijn halen. “Je gaat die crosstrainer op met dat ding in. Je roept altijd zo hard dat je een hekel hebt aan trainen. Dat zullen we vandaag eens gaan veranderen!” Dus daar stond ze, op zolder. Ze had de vibrator in, een slip er over om te zorgen dat hij niet uit zou vallen. Niet dat ze zich daar zorgen over hoefde te maken want doordat de bobbel zo groot was, leek hij wel vast te zuigen in haar vagina. De afstandsbediening stak in de rand van haar slip. Ze had haar sportschoenen aan moeten doen maar verder was ze naakt. Terwijl ze de eerste tien minuten door probeerde te komen voelde ze haar borsten op een neer gaan. Waarom die eerste tien minuten altijd zo zwaar voelden wist ze niet maar de strenge blik van haar meester vertelde haar dat ze niet moest klagen. Na de tien minuten ging het beter. Ze kwam in haar ritme en haar ademhaling werd regelmatig. Het idee dat haar meester toekeek was spannend. Ook als ze hem niet aankeek wist ze dat hij keek naar haar stijve tepels, haar op en neer gaande borsten, haar slip die misschien al een nat plekje vertoonde. Toen ze echter twintig minuten later nog steeds op die ellendige crosstrainer stond en het niveau nog een stap hoger moest zetten, begon ze het zat te worden. Zijn starende ogen waren al lang niet meer opwindend. Dit was geen spel, het was gewoon een irritante training. Met een zielig, zeurderig stemmetje vroeg ze hoe lang ze nog door moest. Met een toegeeflijke stem vertelde hij dat ze de vib aan moest zetten op de zachte stand. Spontaan nam de spanning in haar lijf weer toe. Ze draaide hem aan en voelde een lichte trilling tussen haar benen. Het was vooral te voelen tussen haar lippen, de bobbel in haar trilde niet mee. Het duurde niet lang of het begon wel erg te kriebelen. Doordat ze heen en weer bewoog met haar benen bewoog het geribbelde plaatje heen en weer. Elke keer dat het wat naar rechts schoof raakte het haar meest gevoelige plekje. Nog geen minuut later stond ze al met het zweet op haar rug en rode wangen kleine kreetjes te slaken bij elke beweging. “Vijf minuten op deze stand sprinten!” Het zou niet te boek gaan als de snelste sprint in haar leven. Hoe harder ze wilde bewegen hoe lekkerder het werd en hoe meer haar knieën gingen knikken. Nog voor de vijf minuten om waren smeekte ze al om te stoppen. “Goed, zet hem maar op snel dan.” Vol vrees en verlangen draaide ze het wiel op maximaal. “Nog tien minuten en dan zit je training er op.” Tien minuten? Dat ging zeker niet lukken. Haar benen gingen steeds langzamer en haar lijf hing al hijgend voorover. Ze gilde en kreunde nu bij elke trap en voelde dat ze zo zou komen. “Mag ik alstublieft op het bed klaarkomen Meester?” Hij had “Vooruit dan maar” nog niet afgemaakt of ze sprong al van de crosstrainer en trok al rennend naar het bed haar slip uit. Nog geen twee minuut later lag ze hijgend na te schokken op haar bed. Naast haar hoofd begon haar telefoon te spreken: “You have a message”. Dag lief meisje. Ben terug uit Wenen. Over 5 minuten wil ik een verslag van de afgelopen drie dagen. Beloofde onthouding = groot cadeau. Zo niet… O shit, haar meester was weer terug van zijn zakenreis. En ze moest nu haar dagboek mailen. Twee minuten de tijd om te bedenken of ze het laatste uur nog zou toevoegen… Of toch maar hopen dat hij het nooit zou ontdekken?
|
|
|