| Gepost op dinsdag 13 maart 2012 - 02:54 pm: | 
|
|
omdat zij niet met hem hoort te spelen
“Watje!”
“Loser!”
“Sla nou toch eens raak!”
“Jij hebt echt een motoriek van niks he”
“En de mannen verliezen weer van de vrouwen, niet huilen hoor jongens.”
Tijdens de spelletjesavond met vrienden had ze kostelijk moeten lachen om haar man. Elke keer als hij met de Wii de bal had moeten raken, sloeg hij weer mis. Geweldig had ze het gevonden. En natuurlijk had ze hem er mee gepest. Zoals gewoonlijk had ze zich weer veel stoerder gevoeld omdat ze met vrienden waren. Hoewel ze wist dat het baldadige gedrag vroeg om straf was ze door blijven gaan met snerende opmerkingen. En haar vriendin had er natuurlijk hartelijk om moeten lachen. Die wist tenslotte niet wat er thuis zou volgen.
Zij zelf had wel beter moeten weten…
En zoals elke keer was de spijt al gekomen in de auto naar huis. Toen ze zijn strakke kaaklijn zag. Toen hij bromde dat niet vergeten moest om de riem om te doen. Toen hij vroeg of zij het naar haar zin had gehad.
Het was dan ook geen verrassing dat, toen hij de auto op de oprit zette, hij nog niet was uitgestapt. Hij had zich omgedraaid naar haar en had haar zo doordringend aangestaard dat ze haar ogen afwendde. Terwijl hij met teleurstelling in zijn stem vertelde dat hij haar gespot zat was, zag ze door de tranen in haar ogen helemaal niets meer.
Hij was uitgestapt met de mededeling dat ze hem moest volgen.
En dat had ze schoorvoetend gedaan.
Nu liepen ze dan door de wijk. Hij was voorbij de parkeergarage gelopen en liep nu richting het winkelcentrum. Het was nog wat frisjes deze avond. Je kon merken dat het lente was en nog geen zomer. Ze trok haar vestje nog wat strakker om haar jurk heen.
Ook het winkelcentrum liep hij voorbij. Bezorgd vroeg ze zich af waar ze heen gingen op dit tijdstip. Het was namelijk best laat geworden en ze had eigenlijk alleen maar zin om in bed dicht tegen hem aan te kruipen en zo in slaap te vallen. Maar ze realiseerde zich dat dit er voorlopig nog niet inzat… en dat ze dit aan zichzelf te danken had.
Hopelijk zou ze na vanavond haar lesje geleerd hebben en hem niet meer teleurstellen. Ze had tenslotte zelf een jaar geleden op haar knieën aan hem gevraagd om haar op te voeden, om haar te leren zich wat beter te gedragen, haar te wijzen op haar tekortkomingen. Hij had er al zo veel tijd in gestoken, maar vanavond had ze opnieuw niet haar best gedaan. Ze verdiende straf.
Ineens was hij stil blijven staan. Hij stond bij de ingang van het stadspark. Haar hart begon een paar tellen sneller te slaan. Dat ze straf verdiende wist ze, maar toch niet hier?
Aarzelend keek ze hem aan. Genadeloos knikte hij ‘ja’ en gebaarde dat ze voor hem uit het park in moest lopen. Langzaam deed ze wat hij van haar verlangde, niet goed wetend waar hij heen wilde. Bij een kruising van wandelpaden wilde ze zich naar hem omdraaien, maar het enige wat hij hoefde te doen was “Tssss” en ze liep door, het linker pad op. Kennelijk was het de juiste kant geweest want hij liep achter haar aan. Sterker nog, hij kwam nu zo dicht achter haar lopen dat ze geen moeite had te horen wat hij haar nu toefluisterde.
“Jij hebt de hele avond met mij gespeeld, nu ga ik met jou spelen. En aangezien jij er een kick van kreeg dat anderen mijn vernedering zagen, zal ik je met gelijke munt terug betalen.”
Ineens greep hij haar bij haar arm zodat ze bijna achterover tegen hem aanviel.
“Op je knieën!”
Zonder aarzelen zonk ze met haar knieën op de keien, draaide zich naar hem om, boog zich voorover en kuste de neuzen van zijn schoenen.
“Slip!”
Nog steeds geknield probeerde ze zo snel mogelijk haar slip onder haar jurk vandaan te halen en legde hem in zijn uitgestoken hand.
“Begin maar”
Even was ze van haar stuk. Aarzelend keek ze door haar wimpers naar hem op. Hij keek niet naar haar maar keek opzij naar het grasveld. Toen ze zijn blik volgde zag ze dat ze bij de speeltuin waren beland. Niet zeker of ze hem goed had begrepen bleef ze op haar knieën zitten.
“Nou, komt er nog wat van? Jij wilde toch zo graag spelen?”
Langzaam kwam ze omhoog, half en half verwachtend dat hij haar weer omlaag zou duwen. Toen dit echter niet gebeurde liep ze het grasveld op.
Een korte kuch van hem deed haar gelijk weer stoppen.
“Niet met je schoenen op het gras!”
Blootsvoets stond ze voor de speeltoestellen. Het was er behoorlijk donker en natuurlijk was er geen mens te bekennen, maar toch voelde ze schaamte om nu in een speeltuin te gaan spelen. Stel je voor dat er iemand langs kwam. Dan stond ze toch echt voor gek!
Wetend dat hij geen genoegen zou nemen met niks doen, koos ze voor het meest veilige toestel dat ze kon bedenken, de wip. Daar kon ze tenminste op haar jurk gaan zitten zodat voor eventuele voorbijgangers niet te zien zou zijn dat ze geen slip aan had. Toen ze eenmaal zat bedacht ze pas dat dit natuurlijk een stomme keuze was want wippen kon je niet alleen doen. Met een rode kop keek ze hem aan. Hij reageerde echter helemaal niet en keek met een minachtende blik naar haar.
Ze besloot weer op te staan en op de wipkip te gaan zitten. Natuurlijk was ze te groot om haar voeten er op te zetten, maar dan kon ze tenminste iets doen zodat hij tevreden zou zijn. Terwijl ze op de kip een beetje voor en achteruit schommelde kwam hij ineens met grote stappen en een boos gezicht op haar aflopen. Hij ging achter haar staan en trok de jurk onder haar billen vandaan.
De boodschap was duidelijk: niet op je jurk zitten!
Ze wist het, met een knalrode kop, nog 5 minuten te rekken op de wipkip. Er kwamen gelukkig geen vreemden voorbij maar ze voelde hoe het ongeduld van haar man toenam. Dus stond ze weer op en liep richting klimrek. Daar probeerde ze zo voorzichtig mogelijk omhoog te klimmen. Ze kon echter niet voorkomen dat door het zuchtje wind haar jurk omhoog waaiden en de kou langs haar billen gleed. Op het moment dat ze over de bovenkant naar de andere kant wilde stappen en met een been er al over was, riep haar man “Stop”. Wetend dat ze totaal niet mocht bewegen bleef ze doodstil staan.
Doordat ze met een been al aan de andere kant stond voelde ze het koude staal tussen haar benen. Ze stond licht voorover gebukt en merkte dat de wind opnieuw met haar jurk speelde. Ze voelde de kou aan haar billen en haar schaamlippen. Haar borsten hingen uitnodigend te bungelen in haar jurk.
Aan de rand van het park hoorde ze mannenstemmen. Haar hart sloeg over. Stel je voor dat die mannen nu het park in kwamen. Stel dat ze haar zo zouden zien. Het was gewoon een uitnodiging om haar eens te bevoelen! En stel dat dat haar straf was. Dat hij met spelen bedoelde dat zij het speelgoed zou zijn voor andere mannen…
Misschien had hij de eerste tranen gezien die over haar wangen liepen want ineens riep hij:
“Kom, nu op de schommel!”
Dankbaar kwam ze van het rek en ging op de schommel zitten, natuurlijk niet op haar jurk. Het was een houten schommel en ze voelde een splinter in haar bil prikken.
Terwijl ze begon te schommelen, nam haar man weer het woord.
“Je hebt me nu de hele avond belachelijk gemaakt omdat ik op die Wii niet tegen de bal kon slaan. De straf zal toepasselijk zijn. Jij gaat nu schommelen met rechte benen, zolen van je voeten naar voren. Telkens als je naar voren komt zal ik je op je blote voeten slaan met mijn riem.”
Met een jammer smeekte ze hem dit niet te doen. Hij wist dat dit heel pijnlijk was en dat ze op haar voeten nog niet zo getraind was als op haar billen. Hij had haar daar een keer eerder geslagen en toen had ze na 5 slagen al gehuild en gegild.
“Als jij vanavond gelijk had heb je niks te vrezen sletje, dan zal ik toch mis slaan. Of krijg je nu al spijt van je uitspraken?”
Ze wist niet hoe snel ze zich moest verontschuldigen. Al huilend vertelde ze hem dat ze spijt had, dat ze dom had gedaan en dat ze natuurlijk wist dat het nergens op sloeg wat ze had gezegd.
Met goedkeuring in zijn ogen keek hij haar aan.
“Ik ben blij dat je je verontschuldigt. Dat laat zien dat je weet hoe het moet en dat je toch om me geeft. En nu die benen goed naar voren zodat we kunnen beginnen! Stroop ook je jurk maar helemaal op tot je buik, ik wil dat blote kutje van je wel zien. Kom meisje, hoe eerder we beginnen des te eerder is het voorbij.”
Hoe ze zichzelf zo ver had gekregen wist ze niet maar uiteindelijk zat ze schommelend met haar blote voeten naar voren te wachten op de eerste klap.
Tergend langzaam haalde hij zijn riem uit zijn broek en nam zijn positie in.
“Het worden er 40. Als je de eerste 10 goed incasseert mag je bij de laatste 30 op je buik liggend gaan schommelen en krijg je die op je billen. Oh en meisje, probeer niet zo hard te schreeuwen, anders krijgen we nog meer publiek!”
Doordat ze van schrik om zich heen keek, zag ze net de warme glimlach niet die even om zijn mond trok.
|
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?