| Gepost op woensdag 07 maart 2012 - 09:23 pm: | 
|
|
Els komt met een dilemma te zitten
Gefrustreerd zat Els naar haar notebook te kijken. Op het scherm verschenen grote rode strepen en daar bleef het bij, wat ze ook probeerde in te tikken.
Ze riep Leo erbij die na enige tijd niets anders kon dan constateren dat de computer ook bij hem niets meer deed.
“Weet jij iemand die ernaar kan kijken,” vroeg Els en klapte het deksel dicht van haar laptop.
Leo zat haar even nadenkend aan te kijken en zei toen: “Ik heb vroeger een buurman gehad die deed dat soort klusjes maar dan moet ik eens even in mijn oude agenda's gaan zoeken naar zijn telefoonnummer.”
Toen ze 's avonds naar bed gingen zei Leo: “Ik heb het nummer van die buurman gevonden en gelijk gebeld. Hij komt morgenochtend om 10.00 uur langs om naar je computer te kijken.”
De volgende morgen om stipt 10.00 uur werd er gebeld en toen Els opendeed stond er een wat oudere man voor de deur met een klein zwart koffertje.
Hij vertelde dat hij door Leo was gebeld en dat hij naar de laptop kwam kijken.
Hij stelde zich voor als Frans van Zeggelen en hij had een prettige donkere stem en zag er goed gebruind uit.
Els liet hem binnen en vroeg of hij soms eerst een kopje koffie wilde. Nu dat wilde hij wel en onder de koffie bleek dat hij Leo van vroeger kende toen ze samen in dezelfde straat hadden gewoond en hij vertelde ook dat Leo en hij gezamenlijke interesses hadden zonder aan te geven welke dat dan waren.
Bij dat laatste keek hij Els lang en onderzoekend aan zodat ze er een beetje zenuwachtig van werd en snel opstond om nog een kopje koffie in te schenken.
“Nee, voor mij nu geen koffie meer,” zei hij, “straks mag je mij weer bedienen.”
Een beetje vreemde woordkeus, dacht Els en ging hem voor naar de kantoorkamer waar de laptop stond.
Frans ging aan de gang en Els ging naar boven om de was te sorteren. Ze liep nog steeds na te denken over de woordkeus van Frans en de manier waarop hij naar haar had gekeken. Ze had zich klein gevoeld toen hij haar aankeek en de strengheid in zijn ogen had wat kriebels bij haar veroorzaakt.
“Els, kom eens naar beneden,” hoorde ze Frans ineens roepen en terwijl ze naar beneden liep realiseerde ze zich dat dit ook weer niet echt aardig klonk maar ze liep snel de trap af en bleef naast het bureau staan.
Frans zat achterover geleund in de bureaustoel en keek haar aan. Zijn gezicht was streng en hij zei verder niets.
Els voelde zich weer klein worden, voelde de kriebels weer komen en stond doodstil naast het bureau. Voor haar gevoel duurde het heel lang en ze merkte dat ze hem niet meer aankeek en met gebogen hoofd stond als in een soort reflex van onderdanigheid. Ze voelde dat Frans dat ook zo opvatte en langzaam voelde ze in haar buik de spanning toenemen.
Maar toen hernam ze zichzelf en vroeg “Waarom riep je mij?”
Frans draaide de bureaustoel naar haar toe en zei: “Ik wilde je even laten zien wat ik gedaan heb.”
Hij draaide de laptop naar haar toe en zei toen streng: “Op je knieën!”
Verbouwereerd zakte Els op haar knieën voor het bureau en bedacht dat dit toch wel vreemd begon te worden. Maar ze zei niets en dorst Frans ook niet aan te kijken.
Frans begon uit te leggen wat hij had gedaan en wat er met de laptop aan de hand was. Het ging echter allemaal aan Els voorbij omdat ze zich ineens realiseerde dat ze in deze houding automatisch haar handen op haar rug had gedaan.
Snel haalde ze haar handen daar weg maar Frans zei zacht en dwingend: “Hou je handen op je rug en let op als ik je wat uitleg.”
Els voelde dat ze een kleur kreeg en bedacht dat het nu toch wel te gek begon te worden. Dat ze op zou moeten staan en tegen Frans zeggen dat het zo wel genoeg was. Dat ze niet gediend was van dit soort dingen.
Maar in plaats daarvan bleef ze stil zitten en luisterde naar de donkere stem van Frans. Ze hoorde eigenlijk helemaal niet wat hij zei. Zijn stem maakte wel dat de spanning in haar toenam.
Ze schrok op doordat hij zei: “En nu lust ik wel weer een kop koffie.”
Toen ze opstond merkte ze dat ze vochtig was geworden en snel liep ze naar de keuken en zette het koffieapparaat aan. Frans was achter haar aangelopen en ging op een stoel in de keuken zitten. Ze voelde dat hij weer naar keek terwijl ze de koffie inschonk en toen ze zich omdraaide zag ze dat het klopte.
Hij keek haar aan met een glimlach zonder iets te zeggen, maar zijn ogen waren streng.
“Ik begreep van Leo dat hij zich met jou goed ontwikkeld heeft en dat doet mij deugd want ik ben jaren zijn mentor geweest,” zei Frans terwijl hij mij onafgebroken aankeek.
Ik sloeg mijn ogen neer en vroeg: “Hoe bedoel je dat?”
“Precies zoals ik het zeg,” antwoordde Frans, “en jij bent daarvan het bewijs,” waarbij hij mij strak aankeek.
Ik bleef hem vragend aankijken maar hij stond op en zei: “Ga maar weer naar de kantoorkamer en op je knieën voor het bureau.”
Ik liep voor hem uit en hij liep met de koffie in zijn hand achter mij aan.
Het werd steeds vreemder, maar er begon mij ook iets te dagen. Leo had er het wel eens over gehad dat hij vroeger een Meester had gekend die hem veel geleerd had.
Ik knielde weer neer voor het bureau.
Frans liep achter mij langs en zei zachtjes: “Armen op je rug.”
Hij ging zitten, nog steeds met de koffie in zijn hand en zei: “Ik moet nog een paar dingen doen, dan kan ik het je verder uitleggen. Buig jij je nu maar voorover en zet je handen op de grond.”
Het was in feite belachelijk, bedacht ik, maar ik gehoorzaamde toch en zat op mijn knieën en handen op de grond naast de bureaustoel.
Tot mijn grote schrik voelde ik dat hij het koffiekopje op mijn rug zette en weer aan de laptop begon te werken.
Ik zat doodstil, niet alleen om het kopje te laten staan op mijn rug, maar ook omdat ik koortsachtig zat na te denken wat ik nu aan moest met deze situatie. Als ik mijn verstand volgde moest ik nu opstaan en tegen Frans zeggen dat het afgelopen moest zijn met die onzin. Hij moest gewoon de laptop repareren en daarna weggaan. Maar ik merkte dat de hele situatie mij behoorlijk begon op te winden. Ik wilde mij onderwerpen aan de stem van Frans. Ik verlangde ook naar meer bevelen en wilde daar dan graag aan voldoen.
Zou Leo dit geweten hebben, vroeg ik mij af. Misschien was dit wel zo door hem georganiseerd.
Frans pakte zijn koffiekopje van mijn rug en dronk het leeg. Ik wachtte af en bleef stil zitten.
Plotseling pakte hij mijn haar van achteren en trok mij rechtop.
“Doe je armen omhoog,” zei hij en draaide de bureaustoel naar mij toe.
Ik zat nu praktisch tussen zijn benen en besefte dat er nu geen weg meer terug was. Ik bleef met mijn armen omhoog voor hem zitten.
In een snelle beweging pakte hij mijn truitje aan de onderkant beet en trok het over mijn hoofd. Ik had geen beha aan en zat daar ineens met blote borsten voor een wildvreemde man.
Ik liet mijn armen zakken, maar Frans zei snel: “Handen omhoog houden, Dame.”
Tot mijn verbazing draaide hij de stoel weer terug en begon uit te leggen wat hij gedaan had en waar ik op moest letten als ik de laptop opstartte.
Ik zat doodstil met mijn armen omhoog en mijn borsten vooruit en voelde mijn tepels steeds harder worden. Ook werd ik steeds meer opgewonden.
Hij stopte met praten. Alles wat hij gezegd had over de laptop was compleet langs mij heengegaan. Dat was hem kennelijk niet ontgaan. Hij draaide de stoel weer naar mij toe en pakte mijn tepels met allebei zijn handen.
Terwijl hij ze stevig vasthield, zei hij: “Jij hebt een lesje nodig in luisteren, Dame en dat lesje ga je nu krijgen.”
Ik voelde me intussen volledig overgeleverd en had geen enkele behoefte meer om te protesteren. Integendeel, ik wilde nu meer, ook gestraft worden.
Die straf kwam snel. Hij pakte mijn polsen en trok mij over zijn knieën. Met een snelle beweging trok hij mijn broek naar beneden.
Ik had een slipje aan en ook dat ging naar beneden.
“Zo, nu gaan wij jou eens leren luisteren. Want ik ben niet voor Jan Doedel hier naar toe gekomen Dame,” zei hij en sloeg met zijn vlakke hand op mijn billen.
Ik schokte van de schrik en hoorde hem nog net zeggen: “En dit was één.”
“Nou Dame, hoor ik nog wat”?, vroeg hij streng,” met de nadruk op “en.”
Snel zei ik: “en dit was één.”
Weer een harde klap volgde en hij zei: “en dit was twee omdat ik dat verdien.”
Ik herhaalde het nu letterlijk.
“Goed zo,” zei Frans en begon toen regelmatig te slaan en ook steeds harder.
Ik begon te spartelen met mijn benen, maar hij drukte ze naar beneden.
Plotseling stopte hij en vroeg: “Hoeveel slagen waren dit Dame”?
Ik hijgde nog na van het inhouden van mijn adem en voelde de tranen in mijn ogen prikken. Tegelijkertijd genoot ik echter van de straf.
Ik had niet geteld en zei zachtjes: “Ik weet het niet Meester.”
Terwijl ik het zei realiseerde ik mij dat ik automatisch ineens “Meester” had gezegd.
Ook Frans had het gemerkt, want hij zei: “Nou Dame, je hebt eindelijk door hoe de verhoudingen liggen. Het is jammer dat je niet hebt geteld want nu moeten we opnieuw beginnen.”
Ik voelde mijn billen gloeien en spande mij in afwachting van de nieuwe serie klappen.
Frans begon opnieuw en deed het afwisselend hard en zacht op beide billen. Ik probeerde krampachtig te tellen.
Net toen ik het op wilde geven stopte hij en vroeg: “En Dame, hoeveel”?
Snel antwoordde ik: “40, Meester.”
“Goed zo, Dame,” zei hij en begon zachtjes mijn billen te strelen.
Ik ontspande, lag na te genieten van de straf en had geen enkele behoefte om op te staan.
Plotseling voelde ik dat Frans mijn benen uit elkaar duwde en met zijn vinger heel licht langs mijn kutlippen streek. Ik voelde dat ik drijfnat was, wat Frans ook niet ontging.
“Volgens mij heb jij hiervan behoorlijk genoten,” zei Frans en trok mij aan de achterkant van mijn haar weer op mijn knieën op de grond.
Ik zat met gebogen hoofd af te wachten wat er nu ging gebeuren. Hij besteedde echter helemaal geen aandacht meer aan mij en ik hoorde aan de tingel van de laptop dat hij aan het afsluiten was. Wat klopte want ik hoorde de laptop dichtklappen.
Ik hoopte op meer en bleef nog steeds stil zitten op mijn knieën met mijn broek en slipje op mijn enkels.
“Opstaan en je broek en slipje uitdoen,” zei Frans streng.
Ik stond op, stapte uit mijn broek en slipje en bleef stil voor hem staan.
“Armen omhoog en langzaam ronddraaien,” beval Frans.
Ik gehoorzaamde en draaide langzaam voor hem rond.
Frans zat achterovergeleund in de bureaustoel en nam mij keurend op.
“Je billen zien er mooi uit en die verdienen nog een finishing touch,” zei Frans goedkeurend
Hij pakte mij bij mijn heupen en zette mij met mijn billen naar hem toe.
“Benen wijd en voorover staan,” zei hij streng.
Ik ging wijdbeens gebukt voor hem staan en bedacht dat hij nu volledig zicht had op mijn drijfnatte kut.
Ik hoorde dat hij zijn koffertje opende en voelde de spanning in mij weer toenemen.
“We gaan deze reparatie nu afsluiten en dat is gelijk de betaling, Dame,” zei Frans, waarop een harde slag met een paddle op mijn billen volgde.
Een hele serie volgde, afwisselend op beide billen en ik hijgde van pijn en spanning.
Hij stopte met een laatste harde slag, waardoor ik bijna voorover viel en mezelf nog net maar net kon opvangen door met mijn beide handen op de grond te steunen.
“Zo blijven staan,” zei Frans snel.
Ik bleef stil staan. Ik voelde mijn vocht langs mijn benen lopen en wachtte op zijn nieuwe bevel. Maar ik hoorde hem de kamer uitlopen en tot mijn stomme verwondering en spijt hoorde ik hem even later de voordeur dichttrekken.
Ik kwam langzaam overeind en bleef een ogenblik besluiteloos staan. Toen liep ik naar de badkamer en keek in de spiegel naar mijn billen die vuurrood nagloeiden. Hoe moest ik dit in Godsnaam vanavond aan Leo uitleggen, bedacht ik ineens verschrikt. Of zou hij het zelf zo geregeld hebben?
Ik besloot te gaan douchen. Toen ik daar mee klaar was en aangekleed, was ik toch ook wel nieuwsgierig of de laptop het nu weer deed. Dat bleek inderdaad het geval. Dus dat kon Frans ook.
's Avonds onder het eten vroeg Leo of Frans nog geweest was. Ik merkte dat ik kleurde, maar Leo zag het gelukkig niet.
Ik antwoordde: “Ja, hij is ongeveer een uurtje bezig geweest en de laptop doet het weer.”
“Aardige vent, he,” zei Leo, wat ik beaamde.
“Hij zei dat jullie vroeger gemeenschappelijke interesse's hadden,” zei ik vragend.
“Ja, dat klopt, hij noemde zich Meesterschilder en ik heb van hem leren schilderen,” zei Leo glimlachend.
“Wat zit je mij nu vreemd aan te staren,” vroeg Leo en ik realiseerde mij dat ik hem met open mond aan zat te kijken.
“Nee, nee, er is niets,” zei ik snel.
Leo keek mij nog even onderzoekend aan, maar ging vervolgens door met eten.
Ik voelde me vreselijk verward en at automatisch door.
De hele avond achtervolgde mij het dilemma: vertel ik het wel of vertel ik het niet!
|
|
|
om mee te beginnen
Verhalen 
Verhalen
»
Computer reparatie 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?