sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Lot » Once in a lifetime...
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Lot

Actief lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 7

Gepost op dinsdag 14 augustus 2007 - 10:34 pm:

Once in a lifetime... Mf2

mate van instemming: samen besloten - rollenspel

Daar waar veel begint en veel eindigt.

Al drie maanden chat en praat ik met een Meneer. Die gesprekken zijn diep en gaan ver.
Ik heb ZO het gevoel dat hij me kent en me leuk vindt.
Nee, niet om mijn looks -hoewel me dat een tikkeltje verbaast, want meestal duiken ze daar behoorlijk op-, maar wel om wie ik ben en wat ik denk en voel. Hij heeft oprechte interesse en stuurt me af en toe een flauwe bocht de andere kant op.
Die bocht ga ik dan ook, want hij heeft gelijk.
Hij dwingt me niet, hij eist niks... maar langzaam krijg ik de behoefte om hem met "u" aan te spreken, maar dat doe ik natuurlijk niet, want dat zou raar zijn.
BDSM? Ik heb eigenlijk nog geen idee wat die term inhoudt en ik besef ook niet dat ik vastraak in een web dat me gaat bevallen, maar me ook heel, heel veel pijn gaat doen.

Ik vertel mijn man over deze gesprekken. En natuurlijk hou ik dat lichtelijk luchtig.
Maar -ook al zijn de gesprekken met Meneer niet zozeer seksueel- de gesprekken prikkelen me wel; aan alle kanten.
Mijn man raakt enerzijds geirriteerd en anderzijds ook geboeid -door mijn verandering-.

Ik breng mijn man en Meneer -over de mail- in contact met elkaar.

..............................................

We hebben een leuke dag en avond gehad. De bruiloft was geslaagd..., maar ook al bijtijds afgelopen.
We hebben de avond aan onszelf en kunnen lekker uitslapen morgen.
"Wat zullen we doen?" vraag ik aan mijn man, "Amsterdam nog even in? Of het lekker thuis gezellig maken?"
Hij draait zijn gezicht naar me toe, kijkt me -een beetje vreemd- aan en zegt even niets.
"Ik heb al een plan," zegt hij "En misschien kun je me vanaf nu beter "Sir" noemen."
Ik voel mijn hart 3 keer overslaan en snap wat de bedoeling is; we gaan naar Meneer.
Mijn man kijkt me aan en glimlacht lichtelijk wreed.
"Leuk?" vraagt hij, terwijl hij zijn ogen verdomd lang niét op de weg richt.
"Nou... Ik weet niet... Eng, vooral...," mompel ik, na een tijdje, wat beschaamd terug.
"Ja, dat is ook de bedoeling," glimlacht een man, die ineens niet zoveel meer op mijn man lijkt.
Ik kan een paniekaanval voorkomen, door te bedenken dat ik nog tenminste anderhalf uur heb om aan dit idee te wennen; we zitten nog wel even in de auto.
Dan schiet ik onmiddellijk bijna in een tweede paniekaanval, die eigenlijk nog veel groter is. Ben ik glad, schoon en mooi genoeg, na zo'n lange dag??!
Dit is een té belachelijke gedachte om te delen met mijn "Sir", dus zit ik alleen te lijden en te vrezen. En dan gaan 1,5 uur ineens veel te snel!
Ik zie de kilometers voor de betreffende plaats op de borden dalen; 120... 100... Tot die tijd gaat het nog.
Bij 50 begin ik onrustig te frunniken aan mijn rokje, merk ik zelf, dus ik probeer daar mee te stoppen.
Hoe zou het zijn...? In het echt...? Misschien valt het wel mee en pak ik hem in "real life" helemaal in... Meestal lukt dat best, dus laat ik me nou ook maar niet helemaal gaan opfokken. En mijn man is erbij; dat scheelt... Hoewel die soms ook helemaal dominant kan gaan. Shit! Wat een toestand.
We zijn bijna bij de afslag. Ik geloof dat ik eigenlijk niet wil... Maar ja..., dat kan ik moeilijk zeggen na een dikke honderd km. Dan is er helemaal poep aan de knikker... Ik roep gewoon meteen "Halt" als ik binnenstap. Klaar.

Dan is er even twijfel bij de afslag. De plaats waar we heen moeten, staat niet aangegeven op de borden. Toch zouden we die afslag moeten hebben. Ik fluister mijn man toe, dat ik toch denk, dat we hem moeten nemen, en dan misschien daarna de betreffende plaats wel zien staan... Ik blijk gelijk te hebben en irriteer me meteen mateloos aan mezelf. Hou je mond dan ook, suffie! Dat had je nog een half uur kunnen geven!!
Als we in de juiste plaats zijn aangekomen, moeten we op zoek naar het station. Want daar woont Meneer vlakbij.
Terwijl ik mijn Sir keihard in tegengestelde richting van het bordje "Station NS" zie rijden, roep ik behulpzaam: "Daarheen!"
En meteen kan ik mezelf wel wéér de tong afbijten... Wat doe ik?!
We zien het station. Ik kijk naar de huizen daartegenover. Ik weet wat ik zou moeten herkennen. Ik wil het ook herkennen, merk ik.
Je bent niet goed bij je hoofd, vrouw. Glas-in-lood en een roze lampje...
Dan zie ik het ook echt! En weer slaat mijn hart een slag over...
En, hoe wonderbaarlijk ook..., ik word ineens ook rustig.
Ik zie het wel. Ik merk het wel. Ik ben nu op een punt, waarop ik niet meer terugkan. Ik ga het maar ervaren...
We stappen de auto uit. Ik trek mijn rokje nog maar een keer recht, hoewel dat allang recht zit... Ik zucht een keer diep... En dan lopen we richting Meneer. Ik achter mijn Sir aan en heb ook totaal niet de behoefte om vooraan te lopen..., of naast hem. We bellen aan... En Meneer doet open.

We lopen naar binnen. De heren geven elkaar een hand. En ik sta voor het eerst oog in oog met Meneer. Hij lacht, stelt zich voor en we geven 3 zoenen. Dan loopt hij voor ons uit naar binnen. Hij heeft een prachtig huis; heel bijzonder. Met een eerste drankje in de hand laat hij ons het hele, grote huis zien. Hier zou ik zo verdwalen.
Op een gegeven moment komen we bij zijn slaapkamer. Of eigenlijk is "sm-kamer" een beter woord. De schrik slaat me om het hart als ik al die dingen zie hangen... Van een deel weet ik niet eens waarvoor het zou moeten dienen.
Gelukkig kijken geen van beiden echt specifiek naar mij... Ondanks dat heb ik toch het gevoel dat ik hier NU wegwil.
We gaan weer naar beneden en krijgen nog wat drinken.
Meneer is een geanimeerd prater en we hebben het over alles wat veilig is; muziek, films en zijn huis. Langzaam zakt mijn stress weg.
Hij is helemaal niet zo dominant. Hij kijkt ook helemaal niet met "dubbele betekenis" naar me. Ik lees helemaal niks in zijn ogen. Of hij me wel leuk vindt, of aantrekkelijk... Het lijkt wel of ie "niks" van me vindt...
Hij zou mijn vader kunnen zijn, trouwens...
Hij schreef ooit, dat je een echte slavin o.a. kunt herkennen aan het feit dat ze haar ogen snel neerslaat... Ik zal hem eens even strak aankijken. Dan weet ie dat ik niet een échte ben...
Zo. Gelukt. Volgens mij had ie het niet eens door... Nou, ik snap er niets meer van.
Ik moet plassen. En van al die rarigheid ook even wat droogmaken. Ik zit mezelf gewoon gék te maken, want er gebeurt helemaal geen bal. Ik begin te vermoeden dat ik er makkelijk vanaf kom... Pffffff... Toch ook wel jammer... Maar ook wel beetje blij.
Ik loop terug. Ga weer naast mijn man zitten en ben helemaal mezelf. De spanning is weg.

"Ja, op een gegeven moment moet je inderdaad een begin maken," zegt Meneer tegen mijn ega.
Ik weet niet waar ze het over hebben, maar het zal wel.
"Ik wil dat jij je nu gaat omkleden. Je kleren liggen in het halletje en je komt pas terug als ik het zeg," zegt mijn Sir ineens hardop.
"Volgens de regels die ik je geleerd heb," verduidelijkt Meneer en hij kijkt me ineens toch erg anders aan.
Oh..! Heb ik dat? En nu?
Even rap denken nu, want ze zitten me allebei aan te kijken. Als ik "nee" wil zeggen, moet ik het snel doen, anders komt het ook niet meer aan. Nou..? Dit kan ik nog wel doen... Dan heeft ons reisje ook nog een beetje zin...
"Ja, Sir, Meneer...," hoor ik mezelf zeggen en ik loop richting halletje.

In het halletje ligt een zwart jurkje, dat een beetje leer-achtig oogt. Ik kijk om me heen en zie vooral veel spiegels. En dus mezelf... Lekker confronterend. Ik kijk mezelf aan en moet lachen, maar ik kan eigenlijk ook wel huilen.
Jaha... Daar sta je dan... Moet je zo in een piepklein jurkje, zonder slipje voor een wildvreemde kerel gaan zitten. Beetje anders, he? Dan een fantasie? Had het daar lekker bij gehouden; bij een fantasie.
Oh... En die kale doos...! Wat blijft dat toch een afschuwelijk gezicht!
Ik ben omgekleed. Sta een beetje te dralen en in die spiegel te kijken. Sir laat me natuurlijk wachten...
"Sir", "Meneer" wat een achterlijke namen !
Ineens realiseer ik me dat ik alles maar belachelijk vind, maar dat ik er maar wel mooi zo bijsta, als dat ik er bijsta...
"Je kunt komen," hoor ik Sir ineens roepen.
Ik kijk mezelf voor een laatste keer aan. Daar ga je, meid...

Ik loop richting woongedeelte en moet een klein trapje af.
Als ik er maar niet vanaf val, want mijn knieeen begeven het bijna... God, mijn man heeft zich ook omgekleed en zit nu in zwarte keren in plaats van zijn bruiloft-ding. Ik geloof toch dat dit niet zo'n grapje is...
Meneer kijkt naar me, maar ik kan hem nog steeds niet goed lezen.
Oh hemel, ik moet op zo'n krukje!! Dat stond daar net nog niet. Nou, ik ga mooi op dat ene krukje bij mijn man zitten..., dat scheelt nog iets.
"Hier zitten," zegt mijn man en wijst naar het krukje naast hem. O, ik mag niet eens kiezen.
Denken, dame!! Anders gaan ze meteen al slaan! Benen 2 vuisten wijd en op mijn blote kont zitten.
Oh... Wat zit ik voor gek... Wat zit IK voor lul...!
"Zijn dat twee vuisten...?", vraagt mijn Sir.
"Ja, Sir," zeg ik en ik laat het zien met mijn vuisten.
"Ik dacht het niet," zegt mijn man, die niet meer mijn man is, en met zijn kolenknuisten als voorbeeld zit ik er ineens helemaal belachelijk bij. Meneer kijkt zo recht naar binnen!
Oh, wat is dit vreselijk erg. En abnormaal! Oh... Ik ga zo kappen, want dit is vreselijk.
"Zit je zo lekker?" vraagt Meneer met een glimlach, die het er ook niet beter op maakt.
"Nou, ik heb wel eens lekkerder gezeten, Meneer," mompel ik terug en probeer mijn eer te redden door te laten merken dat ik nog kan glimlachen.
Wat zit ik beroerd! Ik krijg hier heel snel krampen van .
En Oh... Wat zit ik toch ongenadig voor gek... Dit doe ik NOOIT meer!

"Zeg, vind je het goed als ze even hier komt zitten?" vraagt Meneer aan mijn man en wijst naar zijn krukje.
Hallo! Ik ben je vrouw! Ik neem toch aan, dat je nu even ingrijpt?? Mijn God... Nee, hij gaat geloof ik ja zeggen...
"Natuurlijk, Hans," zegt mijn man.
"Ga daar zitten en doe alles wat hij zegt," beveelt mijn Sir.
Waar ben ik in beland?! Dit is niet meer normaal... Straks laat ik nog sporen na op dat krukje, want om de een of andere reden loopt het er behoorlijk uit... Gatver! Hoe kan dat nou?!? Ik kan nou niet zeggen dat ik dit geil vind, want ik zit gewoon lelijk voor lul. Dus niet eens mooi voor lul!
Ik sta op, trek mijn jurkje naar beneden... Voor zover dat uitmaakt, want ik moet vier stappen doen en hem dan weer omhoog tillen.
Meneer wil dat ik anders ga zitten. Mijn knieen naast het krukje en handen open op mijn knieen, rechtop zitten, borsten vooruit.
Nou, dit zit in elk geval iets comfortabeler.
Ze kijken naar me... Vragen of ik lekker zit. Ik mag niet drinken..., niet een sigaretje...
"Ik wil graag dat je ons drinken geeft als we dat willen en als je ziet dat we willen roken, geef je ons vuur," zegt Meneer zacht. "Is dat duidelijk?"
"Ja, Meneer," zeg ik.
Ze kijken en zeggen niks...
Oh! God! Mijn Sir zit al een tijdje met een sigaret in zijn mond. Vuur, vuur?! Ben ik nog op tijd..!? Shit!
Ik zit er lekker in! Ik doe nog wat ze zeggen ook...
Oh nee..., mijn hand bibbert. Als ze dat maar niet zien... Shitterdeshit!

"Ja... Dan gaan we zo maar eens naar boven, vind je ook niet?" vraagt Meneer aan Sir.
"Lijkt me een goed plan," antwoordt Sir.
"Meisje, ik wil dat jij zometeen achter ons aan naar boven loopt," zegt Meneer.
Ze staan op en lopen weg.
Ik sta ook op...
Weer een keuze nu... Ga ik mee of niet...? Ik durf niet mee..., maar durf ook geen nee te zeggen. En ik ben ook nieuwsgierig. Maar ik durf niet...
Oh, dat krukje is een beetje nat. Getsie !! Hoeveel zouden er daar al opgezeten hebben...?! Niet aan denken!
Angstzweet slaat me om het lijf als ik achter ze aan de trap oploop.

Ze zijn bovenaan de eerste trap... En ik moét nu toch iets doen.
Ik loop achter Ze aan... Heel langzaam... Terwijl ik diep in mijn hart wel weet, dat ik heel nieuwsgierig ben naar wat komen gaat.
Halverwege de eerste trap hoor ik gerinkel. Gerinkel van kettingen... Ik ben écht bang... Echt bang!
Als ik de bovenste trap bereik, zie ik Meneer het laatste stuk van een ketting uit een kast trekken.
Om een of andere reden loop ik toch door en zie dat Ze die kettingen vastmaken. Aan het plafond... Aan de grond... Het maakt een soort "X" uiteindelijk...
Meneer kijkt af en toe naar me. Méét me, lijkt wel en Hij verstelt de kettingen weer iets.
Ik voel me vreemd; heel bang, klein en opgewonden tegelijk...
"Doe deze aan. Dat moet je nog wel lukken, he?" zegt Meneer tegen me en geeft me enkelboeien.
"Ja, dat moet me nog wel lukken, Meneer," probeer ik op een idiote manier mijn eer weer een beetje te redden.
Ik kniel en doe mijn enkelboeien om. Het lijkt wel of er iets veranderd in me, want ik voel niet meer dat ik nog steeds een keuze heb. Ik voel me meer alsof ik aan de goden ben overgeleverd en alleen maar kan hopen op een goede afloop.
"Kleed je uit," zegt Meneer.
Deze man vraagt zich niet af of ik zal doen wat Hij zegt. Hij gaat er vanuit...
Ik kleed me uit.

En daar sta ik dan... Nog kleiner dan ik net al was... En banger.
"Kom hier," zegt Meneer.
En zonder na te denken over wel of niet loop ik naar Hem toe. Probeer dat nog trots en rechtop te doen ook...
Hij zet me tegen de kettingen. Maakt mijn ene arm vast. Sir maakt de andere vast. En allebei doen ze ook een voet.
Ik sta een beetje onhandig op en ik ben bang dat ik naar achteren val.
"Ik ben bang dat ik val, Meneer..." zeg ik zacht.
Meneer raakt mij nu voor het eerst echt aan en duwt me hard naar achteren. Ik leun ineens tegen de kettingen achter me.
"Je valt niet," zegt Hij rustig, terwijl Hij me recht aankijkt.
Ik doe mijn ogen dicht. Ik wil niet dat Ze mijn ogen zien.
Iemand doet me een blinddoek om. Bijna slaat de paniek toe. Ze praten niet. Ik hoor Ze niet. En nu kan ik ook niets zien als ik zou willen... Zijn Ze achter me? Voor me? Ik verwacht elk moment een klap ergens.
Dan voel ik iets heel zachts... Héél zacht. Ik moet bijna huilen van opluchting.
Steeds ergens anders voel ik iets zachts en ik merk dat ik steeds schrik, en beweeg.
Dan is het zachte weg.
En voel ik iets anders... Iets harders, rond en het rolt... Het doet geen pijn. Het niet aan zien komen, maakt dat ik echt elke keer wegtrek als ik iets voel... Voor zover dat kan.
Dan hoor ik een geluid... Een pomp-geluid. Mijn hart slaat nog een tikkie sneller dan ie al deed. Dan voel ik iets op mijn tepel. Ik schrik echt! Ik heb nooit verteld dat ik echt héél gevoelige tepels heb... Ik kan er weinig op hebben... Maar ik kan niet praten...
Iemand pompt en pompt. Het doet zeer, maar het is nog te doen. Ik kan alleen niet weg-bewegen. Het ding blijft waar het is... Ik kreun voor de eerste keer.
Dan zit er ineens ook iemand tussen mijn benen en zet heel snel, ineens iets op mijn klit. Het ging té snel. Het zit al vastgezogen.
Ik hoor een foto-toestel en zie, door de blinddoek heen, een lichtflits.
Ik weet niet meer wat ik voel; het is veels te veel.

Door mijn bewegen is mijn blinddoek afgezakt. Ze laten het zo.
Ik houd mijn ogen dicht.
Alleen mijn ogen heb ik nu nog voor mezelf.
Het ding op mijn klit begint zeer te doen...
Heel even doe ik mijn ogen open en zie Sir en Meneer met klemmetjes aankomen. Nee, niet mijn tepels! Ik wil dat niet...!
Ze doen het wel... Aan elke tepel hangt nu iets. Het doet pijn.
Ik kan niet meer zo goed nadenken, want elke keer gebeurt er iets voordat ik het doorheb. Nu schuift Meneer iets bij me naar binnen. Hij begint het op te pompen... Au! Dit is hele rare pijn, AU !
"Nee... Au," hoor ik mezelf smekend zeggen.
"Ze is krap," hoor ik Meneer zeggen.
De vernedering is compleet. Ik ben krap blijkbaar... En dat is niet goed..., denk ik.
En ineens zit Sir tussen mijn benen en is Meneer weg. Waar is ie? Waar is ie?! Wat gaat ie doen?!
"Hou het binnen," zegt Sir.
Ik doe echt mijn best, maar het ding floept er steeds uit.
"Hou het binnen, zeg ik," zegt Sir streng.
"Ik kan het niet..." zeg ik klein en ik hoor zelf hoe wanhopig ik klink.
Ik krijg een harde klap op mijn kont.
"Probeer het nog een keer," hoor ik Meneer achter me zeggen.
Het lukt niet.

Dan voel ik klappen op mijn borsten. Meneer staat wel 3 meter van me af met een lang ding met een flapje eraan. Hij slaat op mijn borsten en op de klemmen. Ik ben bang, want ik zie dat hij nog helemaal niet hard slaat. Als ie dat maar niet gaat doen...!
Mijn tepels, mijn tepels... Ik wou dat ze die vergaten.
Ik moet bijna huilen...
Dan legt Meneer het ding weg en loopt naar me toe. Ik doe mijn ogen weer dicht.
Hij haalt de klemmen van mijn tepels en ik ben heel, heel blij; ook al doet het zo'n pijn.
Ik wil hem laten merken dat ik dankbaar ben dat ze eraf gaan en probeer hem aan te kijken.
Hij staat vlak voor me, pakt mijn tepels en knijpt ongelofelijk hard!
Ik voel het door mijn hele lijf. Ik krimp ineen. Hij houdt vast en blijft knijpen. Heel hard en steeds harder...
"Au... Alstublieft... Nee..."
Hij knijpt nog harder...
"Ik vind dit heel lekker om te doen," zegt Meneer, terwijl hij niet mindert met knijpen.
"Ik wil graag doorgaan. Gun je me dat?" vraagt Hij.
De tranen schieten in mijn ogen van de pijn. Hij knijpt heel erg hard en ik kan dit niet aan... Ik huil.
"Ja, Meneer...", zeg ik.
En dan gaat Hij nog harder en ik voel, dat ik er niet meer helemaal ben.
Ik beweeg niet meer. Hang voorover.
Ik voel alleen maar pijn, pijn, pijn.
"Kom maar..." zegt Meneer en Hij komt naar voren zodat ik tegen Hem aanleun. Maar hij knijpt heel hard door.
Dit lieve "kom maar"..., met het gemeen harde knijpen, zorgt voor een soort kortsluiting.

Ik smeek niet meer... Ik denk niet meer... Ik ben niet meer... Pijn...
"...woord."
"... je woord."
"Nouska..., je hebt je woord."
Pijn... Ik heb een stop-woord...
Pijn... Ik weet het niet meer...

Als Sir mijn woord voorzegt, kan ik het herhalen. En vlak voor ik het zeg, laat Meneer los.
Hij pakt mijn hoofd en tilt het op.
Ik ben er nog niet...
Hij aait over mijn haar en kijkt me aan.
"Mooie ogen... En zo licht," zegt Hij.

Ik ben de baas over mijn fantasie...
En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.

Father Pius
Nieuw lid
Inlognaam: Pius

Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 10-2006