| Gepost op zondag 08 juli 2007 - 12:47 pm: | 
|
|
over schaamte en verlangen
Ik doe mijn ogen open, maar het blijft donker. Hoe ik ook mijn best doe, mijn ogen wennen niet aan de duisternis om me heen. Mijn armen en benen voelen stram. Ik hoor alleen mijn eigen ademhaling. Oppervlakkig. In de hoop geluiden op te vangen van de omgeving. Maar ik hoor helemaal niets. Met mijn handen tast ik om me heen. Een matras. Ik lig op een matras. Geen deken. Geen laken. Naakt.
Alsof iemand me kan zien, duik ik in elkaar. Een arm voor mijn borsten. Mijn knieën opgetrokken. Met mijn andere hand scherm ik mijn vagina af. Het voelt anders dan anders. Zachter. Gladder. Mijn vingers vinden als vanzelf hun weg naar beneden. Zo vertrouwd, maar tegelijkertijd zo anders. Alsof dit niet míjn vagina is...
Langzaam komen de herinneringen terug. Mijn woeste verlangen naar onderdanigheid. Keer op keer terugkomend. Hoe ik het ook probeer weg te stoppen, om de zoveel tijd word ik er mee geconfronteerd. En iedere keer lijkt het sterker, heviger. Hardnekkiger ook. Steeds moeilijker om te negeren. De worsteling met mezelf. Het nette meisje in de spiegel, wat verlegen, goede opleiding, een verantwoordelijke baan. En dan toch die gevoelens. Het vreselijke, niet langer te onderdrukken verlangen naar iemand die me begrijpt en die dit van me accepteert.
Met een schok brengt het me terug naar gisteravond. Hoe ik een afspraakje had met een man, een stuk ouder dan ik, die ik tot nu toe alleen maar via mailberichtjes had gesproken. Zijn uitnodiging voor een drankje op een terras ergens in Utrecht. Ik zag er geen kwaad in. Neutraal terrein. Twee volwassen mensen. Wat kan er gebeuren? Maar zodra ik hem zag, zijn stem hoorde, de woorden opving die hij tot nu toe alleen had geschreven, was ik niet meer die zelfstandige, onafhankelijke vrouw. Ik voelde me klein, onzeker, bekeken, beoordeeld. Er was niets meer over van die gelijkwaardigheid zoals ik die nog voelde toen ik de trein uitstapte. Ineens was ik me bewust van iedere beweging, mijn kleding, elke onregelmatigheid in mijn gezicht, mijn haar dat ik zo zorgvuldig voor hem in een staartje had gebonden. Ieder woord dat ik sprak, kwam er bedachtzaam uit. Niet meer vloeiend, zoals ik normaal iedereen de oren van het hoofd klets. Maar hakkelend en stotend, alsof ik na een intensieve cursus voor het eerst mijn Nederlands in praktijk breng.
Mijn ogen hield ik naar beneden gericht. Ik weet dat hij dat van me verlangde, maar het kostte me niet eens moeite. Ik had niet anders gekund. We hadden een gewoon gesprek. Gewoon over het dagelijkse leven. Over het weer. De zomer die maar niet door wil breken. Totdat ik ineens zijn hand op de mijne voelde. Stevig. Vastberaden. Vanaf dat moment was er geen weg meer terug. Ik wílde ook niet meer terug. Ik wilde voor altijd en eeuwig van hem zijn. Zijn meisje. Zijn subje.
De vragen die hij daarna aan me stelde waren confronterend. Ik voelde het bloed opstijgen naar mijn wangen toen hij me vroeg naar mijn kaalgeschoren kutje. Alleen dat woord al, kutje. Het is nog zoveel anders om het hem te horen uitspreken dan wanneer ik het lees. Maar ik kon niet anders dan eerlijk tegen hem zijn. Hoe kon ik die ochtend gedacht hebben dat ik nog de vrijheid had om een streepje te laten staan? Ik voelde zijn hand nog meer druk uitoefenen toen ik het hem opbiechtte. Toen hij vroeg of ik nog meer te vertellen had, móest ik wel vertellen van die ene keer dat ik mijn haar los had gedragen en dat ene orgasme, ondanks zijn verbod. O, wat voelde ik me weerloos. Als een klein meisje dat op school voor het bord gezet wordt, wachtend op een standje.
Zijn hand dwong me met hem mee te gaan. Ik kon hem haast niet bijbenen met zijn grote stappen. Ik voelde me verward, angstig. Maar elke gedachte aan mijn veilige huis, mijn vertrouwde leven, drukte ik direct weg. Wetende dat dit de enige weg was. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik op de achterbank werd gezet in zijn auto. Wat was ik me bewust van elke misstap die ik had gezet in de afgelopen weken.
De schaamte die ik voelde toen hij me in de kamer zette, komt als een huivering weer terug. Hoe hij me uitkleedde en ik alles toeliet als een lappenpop. Hoe hij me op de tafel legde, mijn armen strak boven mijn hoofd bond, met mijn staartje mijn hoofd fixeerde, mijn benen aan de tafelpoten. Gespreid. Zichtbaar voor de rest van de wereld. Ieder ‘vergeten’ haartje er één voor één met een pincet uittrok. Mijn wang stukgebeten. De tranen druppelend langs mijn oren op tafel. Zijn tevreden blik, kijkend naar het resultaat.
Alle herinneringen bezorgen me kippenvel. Ik blijf doodstil op het matras liggen. De realiteit valt plotseling als een koude deken over me heen. Hoe heb ík dit in hemelsnaam kunnen doen? Ben ik wel goed bij mijn hoofd? Ik móet hier weg. Mijn fatsoen bij elkaar rapen. Weer terug naar mijn gewone leven. Ik sta op. En dan pas merk ik dat ik vast lig. Niet strak, niet pijnlijk, zelfs nauwelijks voelbaar merk ik dat mijn enkel vast zit met een lange ketting aan de vloer. Ook dat nog. Ik voel de woede opstijgen. Wie denkt hij wel dat hij is? Mijn boosheid maakt mijn bewegingen ongecontroleerder. Er moet meer zijn dan dit matras. Maar voor zover ik kan reiken, voel ik niets. Geen muur. Geen deur. Geen kleren. Niets. Er zit niets anders op dan wachten.
Ik ga weer liggen, maar comfortabel is anders. Minuten tikken voorbij. Ik voel hetzelfde ongemak, dezelfde onzekerheid als de vorige avond. Mijn mond is droog. Ik kan nauwelijks slikken. Mijn huid trekt door de opgedroogde tranen. En toch, ik durf het nauwelijks toe te geven, voel ik tussen alle boosheid, alle verwardheid, alle angst, de opwinding doorsijpelen. Ik ken mezelf niet meer. Alle gevoelens spelen door elkaar. Per ongeluk raak ik mijn tepels aan. Ze zijn hard. Tegen beter weten in geef ik de kou de schuld. Maar ondanks mijn kippenvel, ondanks de kou, voelt mijn lijf warm. Opnieuw strijk ik langs mijn vagina. Mijn kutje. Zíjn kutje. Zei hij dat gisteren nou echt? Zíjn kutje? Het is er warm en zacht en nat. Mijn vingers glijden tussen mijn lippen. Aftastend alsof ze een nieuwe wereld verkennen. Mijn ademhaling versnelt, wordt onregelmatiger.
Ineens knipper ik tegen het felle licht, maak mijn ogen tot spleetjes. Ik richt me een beetje op. Maar voordat ik hem goed waar kan nemen, herken ik zijn stem al. Rustig en zelfverzekerd. Ik voel me direct veilig. Vlei me tegen zijn voeten aan als hij naast me komt staan. Hij zakt door zijn knieën. Streelt me door mijn haar. En noemt me zijn meisje.
Ik laat me terug zakken op het matras. Ik kan eindelijk ontspannen.
|
|
    
joy
Productief lid
Inlognaam: Njoy
Bericht Nummer: 38
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 08 juli 2007 - 04:57 pm: |
|
In je hoofd en in je hart |
Lieve Charissa,
Wat doe je dat goed, je vertelt zoveel over de innerlijke strijd die een subje heeft voordat ze zich kan onderwerpen! Maar ook hoe goed het voelt om je dan eindelijk over te geven aan die éne man, die éne Dom. Hoe pijnlijk eerlijk je moet zijn, hoe het voelt om zo klein en kwetsbaar te zijn en dan is het toch zo'n opluchting om daarvoor gestraft te worden. Maar mét de straf komt vergeving, aan één troostend woord heb je genoeg om in zijn armen te smelten.
In één woord prachtig!
Kusss
Joy
Slut is just a misspelling of Lust... 
| |
Verteller
Bevlogen lid
Inlognaam: Verteller_53
Bericht Nummer: 108
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 09 juli 2007 - 11:41 am: |
|
Niet stout |
Hoi Charissa
Ik zie niets stouts aan jouw verhaal hoor! Ik vind het prachtig. Je schrijft vol gevoel; ook over de twijfels die de kop opsteken. Impliciet raak je het taboe aan dat op onderdanigheid ligt. Mensen mogen niet onderdanig zijn aan een ander, een alom geaccepteerde regel, die een probleem opwerpt voor iedereen die zich graag onderdanig voelt.
Aldus ontstaat een kleine kring van mensen die met elkaar hebben afgesproken dat je onderdanig mág zijn en dat domineren niet kwalijk maar juist een welkom gedrag is. Zolang er respect en vertrouwen bestaat.
Je maakt dat allemaal heel mooi zichtbaar.
Mijn complimenten hoor!
Verteller
|
Nimfe
Bevlogen lid
Inlognaam: Nimfe
Bericht Nummer: 50
Aangemeld: 03-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 09 juli 2007 - 01:47 pm: |
|
Lief verhaal |
Charissa,
ik vind dat je een heel lief verhaal hebt geschreven over de beleving van een meisje dat haar sub-zijn voor het eerst echt beleefd.
Dat ook terugblikt op haar zo nette en degelijke leventje met kantoorbaan en alles kompleet.
Maar ook met de innerlijke strijd die gepaard gaat met het ontdekken van je gevoelens in de sub-wereld.
Joy en Verteller hebben allebei ook helemaal gelijk.
Ook ik ben een man tegen gekomen die op een bepaalde manier aan die sub-behoefte voldoet.
Niet willens en wetens,maar gewoon doordat Hij is zoals Hij is.
En ik ben Zijn meisje.....
Dat laatste wat je zegt ook, dat herken ik zo,dat hij je door je haar streelt en je zijn meisje noemt...
Mijn vriend kan dat ook zo....en dan smelt ik ter plekke voor hem....
Veel liefs,
Nimfe.
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 282
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 09 juli 2007 - 03:52 pm: |
|
Gevoel |
Dag Charissa,
Mooi verhaal zeg. Heel veel verhalen gaan over de aktie, over het handelen. Dat is ook makkelijker te beschrijven, want dat kun je zien.
Jouw verhaal gaat nauwelijks over de aktie, maar vrijwel geheel over voelen. Intens voelen.
En daarin beschrijf je mooi die toch wel uiterst vreemde gemoedstoestand die een subje kan hebben. Alle mogelijke emoties vechten om de voorrang. Woede, angst, twijfel maar tegelijk ook dingen als genot en liefde. Heel merkwaardig en niet uit te leggen aan een outsider. 'Wat doe je jezelf aan' is een vaak gehoorde vraag en die is eigenlijk nog terecht ook.
Maar je hebt het zo nodig. En de rush die er achter vandaan komt is duizend maal intenser dan die zonder dit 'spel' zou zijn geweest.
Dat soort gedachten roep je bij me op en dat is mooi. Knap ook.
Schrijf nog eens, alsjeblieft.
Maar Verteller, wat zeg jij het ook prachtig: Aldus ontstaat een kleine kring van mensen die met elkaar hebben afgesproken dat je onderdanig mág zijn en dat domineren niet kwalijk maar juist een welkom gedrag is. Zolang er respect en vertrouwen bestaat.
Ik heb het nog nooit zo mooi verwoord gezien wat de BDSM-gemeenschap eigenlijk is.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Lot
Actief lid
Inlognaam: Lot
Bericht Nummer: 21
Aangemeld: 04-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 06 augustus 2007 - 08:47 pm: |
|
Top 10 |
Lieve Charissa,
Een prachtig verhaal! Om stil van te worden vanuit herkenning.
Wat mij betreft omschrijf jij het gevoel zoals het zou moeten zijn en kan zijn; compleet weerloos, totale overgave aan Hem (en aan jezelf!).
Wat je er verder ook nog mee zal doen..., ik vermoed dat deze ervaring in je TOP-10 "life-time-events" komt te staan.
Dat staat mijn eerste (en enige, ahum) ervaring bij mij in elk geval wel.
Heel mooi geschreven!
xx,
Lot.
|
aranea
Nieuw lid
Inlognaam: Aranea
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 02-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 28 februari 2008 - 10:49 am: |
|
dank je wel! |
Hallo charissa,
Bedankt voor je mooie verhaal.
Dit was precies het verhaal wat ik zocht voor mijn Meester.
Een verhaal dat gaat over overgave en verlangen. Een verhaal waarin ik mezelf herken (dat was Zijn opdracht voor mij).
Een verhaal waar veel gevoel in zit, wat over gevoelens gaat en niet over de actie.
En zo ontzettend herkenbaar. Het accepteren dat je toe mag geven aan je klein voelen, klein zijn, onderworpen willen worden. De valse schaamte voorbij.
Kus,
aranea
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?