een koude bezichtiging waar ze het warm van kreeg
Een beetje verhit was ze een half uur geleden de bus uit gestapt. Het was een goede tip geweest van de receptionist van het hotel om te parkeren bij een Park & Ride. Nu had ze niet door de drukke stad hoeven rijden. Hoewel ze al redelijk gewend was aan het links rijden zag ze de hectiek van het centrum nog niet zo zitten. Het enige nadeel van deze busrit was geweest dat het zo druk was. Er waren geen zitplaatsen meer geweest dus was ze platgedrukt tussen twee bezwete Indische mannen en een dikke dame die een veel te strak T-shirt aan had. De buschauffeur had vervolgens flink gas gegeven in de krappe straatjes van de stad wat waarschijnlijk had geleid tot de nodige blauwe plekken van het heen en weer geslingerd worden.
Maar nu ze voor de indrukwekkende kathedraal stond, wist ze dat het het allemaal waard was geweest. De torenspits die ver boven de stad uitstak was smal en tot in de details bewerkt. De voorgevel stond vol met prachtige beelden. Sommigen waren wat minder goed behouden, de gezichten waren versleten, maar over het algemeen verbaasde ze zich over hoe geweldig de gevel er nog uit zag. Hoe oud zou die kathedraal nou wel niet zijn…? Ze was ook gek op al die gebrandschilderde ramen. En verder stond het gebouw wel op een idyllische plek. Er omheen was een groot grasveld waar al verschillende mensen waren gaan zitten in de zon. Om het gebouw goed te kunnen bekijken liep ze tussen de mensen door om wat afstand te kunnen nemen. Ze glimlachte naar een kindje dat haastig voor haar weg liep en ontweek de hond die achter een bal aanrende. Ze negeerde de steek in haar ingewanden toen ze niet keek naar het stelletje dat wel erg nadrukkelijk lag te zoenen. Er was niets aan te veranderen. Hij was gewoon niet mee, hij zou nooit meer met haar mee gaan…
Vastbesloten niet te blijven denken aan de liefde die ze kwijt was, besloot ze gelijk maar naar binnen te gaan. Bij de kassa betaalde ze de dame met het ronde brilletje 7 pond en liep door de deuren.
Ze wist niet wat het was maar zodra ze in een kerk kwam, daalde er altijd een bepaalde rust over haar heen. En bewondering. En ontzag.
Niet dat ze nog zo gelovig was, dat had ze achter zich gelaten toen ze ging studeren. Maar toch, als ze in een kerk stond zoals nu wist ze ineens met zekerheid dat er meer was dan zij kon zien. Ze voelde het op haar huid, ze voelde het in haar nek, ze wist het in haar hart. Ze dacht niet dat het een god was die besliste over leven en dood. Het was meer een kracht die vanuit de mens zelf kwam, vanuit het goede. Voelde ze de liefde die mensen eeuwen lang in deze kerk hadden gestopt? Of was het de echo van overleden mensen die haar kracht gaf? Of was de kathedraal misschien gebouwd op een stuk grond waar extra energie uit de aardkorst kwam?
Lachend om al die idiote gedachtes ging ze met haar foldertje op een van de kerkbanken zitten om de geschiedenis te lezen en eens rustig om zich heen te kijken. Zoals altijd las ze vluchtig over al die ‘belangrijke’ mensen heen die een rol hadden gespeeld in de geschiedenis van deze kerk. Dat geloofde ze allemaal wel, ze zou die namen toch nooit onthouden. Veel fijner vond ze het om gewoon even om zich heen te kijken naar het moois dat was gemaakt door vele mensen die nooit in het foldertje vernoemd zouden worden.
Vol bewondering keek ze de kerk door. Aan het einde was een indrukwekkend raam te zien. Het licht scheen prachtig door het glas maar ze onderdrukte de neiging om nu al een foto te maken. Dat deed ze straks wel als ze dichterbij stond.
Hoog boven haar was het plafond. Eigenlijk was dat geen goede naam ervoor. Dan leek het net of iemand een systeemplafondje in een kerk had gehangen. Nee dit was in geen enkel geval te vergelijken met een normaal plafond. Dit was een Plafond, een gewelf, een sierlijke mathematische bogenregen. De Engelsen noemde het een vault. Klonk toch veel chiquer?
Ze verschoof een beetje op de oncomfortabele bank om het beter te kunnen bekijken. Een luchtvlaag trok langs haar nek en liet haar haren zachtjes bewegen. Waarom was het toch altijd zo koud in een kerk?
In de folder las ze dat je in het gangpad een spiegelkarretje kon vinden waarmee je wat aangenamer naar het plafond kon kijken. Ze zag er even verderop een staan. Het was een spiegel die licht hellend op een onderstel was gemaakt. Ze besloot er een te bemachtigen zodat ze niet vanavond met nekpijn in bed zou liggen.
Net op het moment dat ze op wilde staan, hoorde ze achter zich iemand fluisteren en voelde ze een kriebel in haar oor. In statig Engels maar op dreigende toon fluisterde iemand dat ze zich niet moest bewegen. Haar eerste reactie was om zich om te draaien maar de man fluisterde gelijk dat dit niet mocht. Waarom het was kon ze niet verklaren maar ze gaf gelijk toe. Met grote ogen en een stokkende ademhaling bleef ze voor zich uit kijken. De stem fluisterde ondertussen door. Het was een donkere, warme stem die in zeer deftig Engels vertelde dat hij had gezien hoe ze binnen was gekomen. Dat ze hem gelijk was opgevallen door haar respectvolle houding. Dat ze mooi was. Dat hij niet anders kon dan naar haar toe te komen. Dat hij de hunkering naar liefde zag in haar hele wezen…
Wat het precies was wist ze niet maar ze kreeg het ineens heel warm. Het waren niet alleen zijn woorden, het was niet alleen de vibrato in zijn stem of zijn uitspraak. Het voelde alsof het niet allemaal werkelijk was, alsof ze droomde. Ze wilde zich overgeven aan het gevoel, aan deze man. Ze wilde hem vertrouwen, in hem opgaan. Ze wilde met hem meegaan waarheen hij maar wilde.
Maar ineens was de stem weg. Ze voelde de leegte achter zich. Ze voelde de kou weer in haar nek.
Toen ze zich omdraaide was ze inderdaad alleen. Bij de ingang liepen wel wat mensen maar er was niemand die naar haar keek. Verward draaide ze zich naar opzij. Een eindje verderop bij een zuil stond een echtpaar te praten over de stijl van het gebouw. Daarnaast stond een groepje tieners die een rondleiding kreeg van een erg luidruchtige dame. Ook aan de andere kant was geen bijzondere man te zien. Goed, die vent bij het orgel keek wel naar haar maar dat was waarschijnlijk meer omdat ze zo verschrikt om zich heen keek. Hij stond echt te ver weg en bovendien, hij was te jong. Nee, haar man was wat ouder, al wat grijzend. Het was een zachtaardige man met een open blik. Zo’n man waar je alles tegen kon vertellen in de wetenschap dat hij je niet zou veroordelen. Een soort van ouderwetse monnik maar dan wat sensueler…
Geschrokken keek ze naar haar handen. Zat ze nu gewoon te fantaseren over een man die zijn leven aan god gaf? Het schaamrood steeg naar haar wangen. Natuurlijk fantaseerde ze niet over een oudere man in een bruin habijt… te belachelijk voor woorden! Hoe die gedachte ineens binnen was gekomen wist ze ook niet. Bijna onzichtbaar schudde ze haar hoofd. Doe normaal, Esther!
Ineens realiseerde ze zich dat ze nu wel heel lang op dat bankje zat. En dat was niet gemaakt om lekker op te zitten. Ze kreeg er een houten kont van.
Op het moment dat ze wilde opstaan was echter ineens de stem er weer. Hij vroeg of ze het wachten zat was. Deze keer was er een lichte glimlach in zijn stem te horen. Met mogelijk nog rodere wangen knikte ze ja. Hij vergaf het haar maar vroeg of ze nog even voor hem wilde blijven zitten. Toen ze voor zich uit fluisterde dat het bankje pijn begon te doen aan haar billen zei hij alleen maar “Juist daarom”!
Van pure verbazing had ze even geen weerwoord. Toch bleef ze zitten. Het bleef stil en even was ze bang dat hij weer weg was maar ergens voelde ze nog zijn adem in haar nek. Van pure zenuwen probeerde ze zich met een grapje er af te maken.
“Behandel je alle vrouwen zo?” vroeg ze al lachend.
Het antwoord waar ze het weer vijf lange minuten mee moest doen kwam snel:
“Alleen de vrouwen die dat verlangen uitstralen.”
Dit zette haar toch even aan het denken. Wat straalde ze dan uit? Dat ze naar liefde verlangde zoals hij eerder zei? Maar die vrouwen liet je toch niet van dit soort rare dingen doen? En ze kon zich niet voorstellen dat ze ook maar op de een of andere manier had uitgestraald dat ze pijn zocht. Dat wilde tenslotte niemand… Toch?
Ergens achter in haar hoofd stond ineens een duiveltje op:
“Maar je blijft nu wel zitten. Je hebt al drie keer zitten draaien, er is geen plekje meer op je billen dat je niet voelt maar je blijft wel zitten…”
Hardhandig duwde ze het duiveltje opzij. Ze had een hekel aan pijn. Dat kon het niet zijn. Wat bedoelde hij dan? Misschien had hij gedacht dat ze zich wat onderdanig opstelde omdat ze met haar hoofd omlaag liep? Dat zou ze dan eens snel moeten veranderen. Dat was echt niet het beeld dat ze naar de buitenwereld uit wilde stralen.
“Hoezo niet, het heeft je opgeleverd wat je wilde?”
Tegen beter weten in vroeg ze aan haar duiveltje wat dat dan wel niet was.
“Een man die weet dat je zonder pijn jezelf niet helemaal kan geven.”
Schamper lachte ze het duiveltje uit. Wat een belachelijke stelling was dat!
De kriebelende stem in haar oor vroeg in deftig Engels of ze hem soms zat uit te lachen.
Haastig probeerde ze hem gerust te stellen door te fluisteren dat ze om haar duiveltje moest lachen. In korte woorden probeerde ze haar interne dialoog uit te leggen. Opnieuw voelde ze haar wangen branden.
De man bromde goedkeurend en zei dat ze een slim duiveltje had. Het draaide echter niet alleen om pijn, verzekerde hij haar. Om haar dat te bewijzen zou hij haar een opdracht geven die ze uit moest voeren zonder te protesteren. Vertrouwde ze hem?
Haar eerste reactie was om volmondig ja te zeggen. Maar haar opvoeding hield haar tegen. Het was tenslotte een vreemdeling. Ze wist helemaal niks van de man, ze had hem zelfs nog niet gezien. Stel dat hij haar iets verschrikkelijks ging vragen. Stel dat het een of andere maniak was die vrouwen misbruikte en vermoordde… Terwijl ze het dacht verwierp ze echter die gedachte alweer. Het was gek maar alleen door zijn stem te horen wist ze dat dit een goede man was. Hij zou niks vragen dat zij niet kon geven. Ze wist het. Ze vertrouwde hem.
Alsof de man haar gedachten had gelezen begon hij de opdracht uit te leggen. Ze moest opstaan en in de gang zo’n spiegel gaan halen waarmee je naar het plafond kon kijken. Die spiegel moest ze mee terug nemen naar de bankjes en het voor het knielbankje op de grond zetten. Vervolgens moest ze haar rok wat optrekken en met weid gespreide benen op het knielbankje plaats nemen. Dan moest ze haar billen wat naar achteren duwen zodat ze met haar billen boven de spiegel hing. Hij zou dan in de spiegel een goed zicht hebben op de slip die ze onder haar rok aan had. En zo moest ze blijven zitten tot hij zei dat ze weer op mocht staan…
Nu was haar eerste reactie een volmondig nee. En terwijl ze wilde uitleggen waarom ze dit niet zou doen stond haar lichaam op en liep al richting een spiegel. Met de spiegel in haar bezit liep ze vervolgens zo terug naar de bankjes dat ze de man achter haar niet zou zien. Aangezien dit er wel heel raar uit moest zien deed ze alsof ze ineens iets heel belangrijks had ontdekt op het altaar voor in de kerk waar ze haar ogen niet vanaf kon houden. Of dit toneelspel iemand had misleid wist ze niet want ze durfde de kerk niet meer in te kijken, zo schaamde ze zich.
Van de zenuwen was ze nu ook zo onhandig geworden dat ze de spiegel niet goed tussen de bank en de knielbank kreeg. Ze stootte een paar keer hard met de spiegel tegen de houten achterkant. De echo’s van de klappen gingen door de hele kerk. Uiteindelijk duurde het zo lang dat ze het idee had dat nu de hele kerk wel naar haar stond te kijken. Ze besloot de spiegel dan maar half op de knielbank te zetten. Hierdoor kwam hij nog iets schuiner te staan en had de man tenslotte nog beter zicht op haar slip.
Warm van de inspanning en de zenuwen ging ze nu eerst weer zitten. Vol inspanning bekeek ze nu het houtsnijwerk van de kansel. Ze deed dit zo lang totdat ze hoopte dat als iemand naar haar had zitten kijken diegene het nu wel zat was en door was gegaan met zijn eigen ding. Toen friemelde ze op de bank haar rok wat omhoog en ging met haar knieën op de knielbank zitten. Omdat de spiegel daar nu ook lag moest ze wel met haar benen erg weid uiteen gaan zitten. Dit lukte nog maar net met haar strakke rokje die daardoor nog wat meer omhoog stroopte. Ondertussen streed ze in haar hoofd weer een strijd met haar duiveltje.
Dit was toch te belachelijk voor woorden. Ze had echt geen idee waarom ze dit deed.
“Omdat je er opgewonden van wordt.”
Natuurlijk werd ze hier niet opgewonden van. Ze schaamde zich rot. Al die mensen konden achter haar langs lopen en opmerken dat er een spiegel op de grond stond. Voor hetzelfde geld riep die vreemde man iedereen er gewoon bij. Dan zou iedereen haar slip kunnen zien.
“En zien dat die langzaam nat wordt omdat je opgewonden raakt.”
Woedend gaf ze haar duiveltje weer een zet. Ze wilde helemaal niet dat iedereen haar slip zag. Ze raakte niet opgewonden van het idee dat anderen haar ondergoed bekeken.
“En toch heb je die aangename kriebel onder in je buik. Je wangen zijn niet alleen rood van schaamte en je ademhaling is versneld. Je lippen zijn roder en je borsten staan strak. Je weet dat je opgewonden bent. Hoe komt dat dan?”
Het duiveltje had gelijk. Ze gaf het op en vroeg het duiveltje waarom.
“Macht, bezit, kwetsbaarheid, vernedering, schaamte? Allemaal?”
“Ahum!”
Achter haar werd nadrukkelijk gekucht. Toen ze zich omdraaide zag ze achter de bank de kassamevrouw met het ronde brilletje afkeurend naar haar kijken.
“Waar bent u in hemelsnaam mee bezig mevrouw?” vroeg de dame terwijl haar blik richting spiegel ging.
Zo snel als mogelijk was stond ze van de knielbank op en probeerde haar rok glad te strijken. Haar blik vloog vluchtig rond op zoek naar de man die het allemaal kon uitleggen. Stamelend probeerde ze de situatie te verklaren. Door de schaamte wilde het Engels ineens niet meer zo goed lukken. Met handen en voeten probeerde ze te vertellen dat er een meneer achter haar had gezeten die haar had opgedragen eh bedreigd, die oneerbare voorstellen had gedaan, dat ze er niks aan kon doen, dat het wel leek of hij kon hypnotiseren eh maar dan zonder in haar ogen te kijken eh dat ze dus die meneer moest zien te vinden…
Langzaam stierf haar stem weg toen ze zag dat de vrouw steeds afkeurender ging kijken.
“Mevrouw, de laatste drie kwartier bent u de enige geweest die nog in de kerk is. Ik heb u in de gaten gehouden. Er heeft nooit iemand achter u gezeten!”
Een koude luchtvlaag trok langs haar nek…
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?