Afzonderlijke Golven - deel III
deel III (dit verhaal is opgeknipt in 3 delen)
Paul Gérard
Boos?
Hij had haar reactie niet zien aankomen.
Natuurlijk had hij verwacht dat ze zich zou omdraaien. Daarvoor was zijn ervaring als therapeut te groot en zijn stem te dwingend geweest.
Maar niet zo snel.
Op zijn bevel “nu!” had ze al gereageerd voordat zijn stem uitgestorven was.
Het maakte hem kwaad.
Hoe was het toch mogelijk dat ze ook nú weer zijn gezag tartte. Alsof ze door zich zo snel om te draaien wilde uitdrukken dat ze lak aan hem had. Dat zij zelf wel bepaalde of ze om zou draaien. En nu lag ze daar met onbedekte linkerbil. Onblote linkerbil, want door het opschuiven van haar rokje werd duidelijk dat haar witte broekje bepaald klein te noemen was. En dat beeld maakte hem nog kwader als hij al was. Zoiets wìst een vrouw zoals zij. Doelbewust had ze zich omgedraaid om hem met haar onbeschaamdheid te provoceren. Doelbewust was ze bezig zijn gezag te ondermijnen. Alsof zijn analyse niets meer dan een grap voor haar was. Alsof ze wilde zeggen: als jij mij een slet noemt, een hoerige slet, dan gedraag ik me daar naar. Jij wilt dat toch zo graag, nou, kijk maar eens of je daar zelf tegen bestand bent. Ik ben geen hoerige slet, jij maakt dat ik het ben! Kijk maar, voel maar...
En meteen wist hij dat zijn woede dieper zat. Van binnen uit hemzelf voortkwam.
Zij was nog steeds zijn cliënte. Zij leed aan obsessieve sexualiteit. Zij kon daar zelf niets aan doen. Het waren slechts haar onbeheersbare innerlijke driften die haar dreven.
Zijn woede kwam voort uit het feit dat hij tegen die driften niet bestand was. Haar vrouwelijkheid raakte hem. Haar spontane impulsieve beweging van haar omdraaien fascineerde hem. Haar beweging was soepel geweest, zonder nadruk, zonder wulps te willen zijn. Toch was ze één en al verleidelijkheid geweest in die beweging. En zo als ze daar nu lag, op haar buik met ontblote bil was ze één en al onschuld. Of ze zich nu wel of niet daarvan bewust was, dat maakte niet uit. Het was dat beeld van nog niet ontwaakte sexualiteit dat hem het meeste opwond in vrouwen. Hij verzette zich daar altijd tegen. Hij zocht een relatie met vrouwen, niet met meisjes. Hij was reeds ‘op leeftijd’, meisjes waren voor hem taboe. Hij was therapeut!
En als therapeut diende hij haar te behandelen. Hij zag haar schrikken van zijn boosheid. De traan in haar ogen ontroerde hem. Hij was te hard geweest in zijn oordeel. Dit meisje wilde graag geholpen worden, maar wist alleen niet hoe. Ze kon slechts in uitersten reageren: hulpeloos en gehoorzaam, brutaal en vol verzet, het wisselde zich zo snel af.
Zo ze hem nu ook aankeek, zo vol overgave, zo’n verlangen naar hulp. Hij wilde die haar geven, ook al ging dat ten koste van zijn eigen driftleven.
Maar haar vraag verbijsterde hem: “wil je me straffen?”
Hij twijfelde of hij haar wel goed verstaan had: wilde ze gestraft worden, door hem?
Maar ze bevestigde haar woorden: “je mag me straffen, hoor”.
Waarom zou hij? Hij vroeg het haar.
Haar antwoord verraste hem opnieuw.
“Ja natuurlijk. Ik ben toch ongehoorzaam geweest?”
Waarom natuurlijk? Maar bovenal: hoezo ongehoorzaam?
Zijn eerste ingeving was dat ze op haar onvermogen doelde om zich door hem te laten leiden. Haar verzet tegen zijn diagnose van obsessieve sexualiteit was duidelijk, haar schuldbewust gedrag eveneens. Maar ongehoorzaam?
“Het is niet erg dat je je zo gedraagt.”
“Maar dat is het wel!” Ze leek in verwarring.
“Het is je innerlijke drang om je aan te bieden, te behagen. Het kan zelfs iets moois zijn, jouw sexualiteit. Iets dat je koestert, iets waarvan je kunt genieten. Als je het kunt beheersen.”
Ze leek nu in totale verwarring.
En plotsklaps begreep hij haar. Het was niet haar verleidingspogingen jegens hem waarover ze zich schuldig voelde. Ze voelde zich schuldig over hetgeen zij hem eerder had verteld. Ze voelde zich schuldig over haar sexuele obsessiviteit jegens haar echtgenoot. Wat had ze hem alweer gezegd? Haar echtgenoot negeerde haar verleidingspogingen, “haar geilheid”, waren haar eigen woorden geweest dacht hij. En in plaats van dat ze zich beledigd voelde, werd haar drang alleen maar sterker. Logisch, dacht hij, dat heb je met obsessieve sexualiteit, maar dat begreep de arme man natuurlijk niet. En zij dus ook niet. Maar het veroorzaakte wel een schuldcomplex bij zijn cliënte. Wonderlijk alleen dat ze dat wilde compenseren door gestraft te willen worden. En nog wel door hem, zijn therapeut.
En hoe merkwaardig dat ook voor hem was, dat idee van straf, dat deed hem iets. De onschuld die er uitsprak. Het kinderlijke idee van ongehoorzaamheid en straf, schuld en boete. Dat haar onvermogen om aan verwachtingen te voldoen als het ware werd opgelost door het krijgen van straf. Zo naïef, maar daarmee voor hem beslist heel aantrekkelijk. Zo ze daar lag te wachten op zijn beslissing. Haar vráág om gestraft te worden. En de vanzelfsprekendheid waarmee zij het hem had gevraagd: de veronderstelling dat hij haar wènste te straffen...
Hij moest ingrijpen. Maar terwijl hij als therapeut op haar begon in te praten, volgden zijn handen een ander ritueel. Want hij kon haar zo niet laten liggen. Als hij dat met boosheid niet wilde oplossen, zou hij moeten ingrijpen. Dacht hij. Maar terwijl zijn handen in actie kwamen, wist hij dat het onzin was. En zijn woorden?
“Meisje,” sprak hij (waarom meisje? waar was zijn afstandelijkheid gebleven?).
“Meisje, ik weet dat je worstelt, maar daarom ben je hier. Hier mag je zijn wie je bent. Hoe verschrikkelijk je dat zelf ook vind.”
En terwijl hij sprak, gleden zijn handen over haar billen. Heel licht. Hij had niet de bedoeling om haar te strelen, zelfs niet om haar rokje terug te strijken. Eerlijk gezegd had hij helemaal geen bedoeling. Maar raakte hij haar wel degelijk aan. En zijn aanraken wàs als strelen. Eerst langs de blote huid van haar dij, haar bil. Vervolgens over het kleine broekje naar haar rokje. Even bleef hij daar liggen, zijn hand. Om tenslotte haast teder de stof weer over haar bil terug te strijken.
“Hier wordt je niet afgewezen. Ik ken geen taboes. Ik ben er voor jou. Ik ben er om je te helpen. Niet om je te straffen.”
Marny
Heel even
Heel even heb ik het gevoel dat mijn lichaam verstijfd als hij zijn hand uitstrekt en ik denk dat hij daadwerkelijk gaat slaan. Ik ontspan mijn bilspieren en wacht gespannen af. Verbaasd voel ik zijn hand zachtjes over mijn benen strijken om dan omhoog over mijn billen te dwalen. Mijn lichaam reageert spontaan op dit supererotische gevoel maar tot mijn verwondering, slaat hij voorzichtig mijn rokje terug. Ik slaak een eindeloze zucht van teleurstelling, en verbaasd hoor ik hem zeggen dat hij me niet wilt straffen. De totale verwarring slaat nu echt toe.
Verbluft zeg ik: “Als je me niet wilt straffen, als je me niet wilt slaan, dan wijs je me af en dan doe je hetzelfde als mijn meester heeft gedaan.”
Hoofdschuddend en met glanzende ogen kijk ik hem schuldbewust aan.
“Mijn innerlijke drang om mijn meester te behagen, dat is wat ik het liefst van alles wil. Dat is niet verschrikkelijk, het is juist het mooiste dat er is.”
Ik kom net zover overeind dat ik op mijn ellebogen kan leunen en ondersteun mijn hoofd met mijn rechterhand. Ik draai met mijn vingers pijpekrullen in mijn haar en peinzend kijk ik naar het portret van Sigmund Freud, de grootste manipulator van zijn tijd. De man die een expert was op het gebied van de ontwikkeling van seksuele driftenergie. Glimlachend bedenk ik me dat het enige dat in mij ontwikkeld is, lust is; onbevredigbare lust. Sigmund Freud zou zeggen dat mijn onbewuste verlangen naar bevrediging in mijn dromen versluierd ligt. Vandaar dat ik van een stropdas een blinddoek maak, en van een veter een lang stuk touw. Maar daar heb ik dokter P. niet voor nodig om me dat te vertellen.
Hoe ben ik hier toch in terecht gekomen. Ik kwam toch echt om hulp te vragen voor mijn vriendin A. en niet voor mezelf. Hoe komt het dan dat ik op het punt sta mijn ziel bloot te leggen aan deze man. Ik probeer terug te denken aan wat hij eerder zei, en ik kan me herinneren dat hij zei dat ik moedig was en dat hij me pijn ging doen. En nu zegt hij dat hij dat niet gaat doen. Wónderlijke man.
Ik ga op het randje van de sofa zitten en merk niet dat het bovenste knoopje van mijn blouse is opengegaan.
Ik buig me voorover naar hem toe en zeg dan fluisterzacht: “Als ik gehoorzaam aan de wensen van mijn meester dan word ik beloond. Als ik niet mag gehoorzamen, zou ik niet bestaan. Ik zou niet anders kunnen, ik zou niet anders wéten. Hij heeft me geleerd om altijd voor hem klaar te staan en bereid te zijn hem te ontvangen, en als ik ongehoorzaam ben, dan straft hij me. Maar na de laatste keer dat ik stout ben geweest, negeert hij me volkomen”.
Vaag merk ik dat dokter P. krampachtig slikt en ik laat me van de sofa glijden. Ik ga naast hem op de grond zitten, sla mijn armen om zijn benen heen en leg mijn hoofd op zijn knieën. Het woord ‘meisje’ klinkt nog na in mijn oren en ik voel me opeens heel klein. Ik voel de zachte stof van zijn pantalon en ik wrijf er genietend met mijn wang overheen. Ik geniet van zijn aanraking en draai mijn hoofd als dokter P. zijn hand teder op mijn hoofd legt. Met een adorerende glimlach kijk ik naar hem op en besef dat mijn slipje nu doorweekt is.
Paul Gérard
Boos!
Hij legt teder zijn hand op haar hoofd.
Ze kijkt hem smachtend aan.
Zo verleidelijk.
Hij wil.....
Woede welt weer in hem op. Niet weer. Weet ze dan niet wat ze met hem doet.
Het kleine feeksje.
Straf wil ze, stout is ze, oh ja?
Ze is verdraaid een klein stout meisje, en kleine stoute meisjes...
Diep in zijn onderbewustzijn legt hij de enig juiste conclusie.
En handelt daarnaar.
Hij gaat naast haar zitten op de bank, pakt haar hand en trekt haar over zijn schoot heen.
Haar hoofd ligt nu op de bank, haar voeten nog op de grond.
Weer is haar rokje een klein beetje omhoog geschoven.
Zonder aarzelen strijkt hij het nu naar boven in plaats van beneden.
Twee volmaakte billen worden zichtbaar. Vrouwenbillen en toch meisjesachtig.
Hij raakt weer betoverd.
En realiseert zich hoe zij hem steeds opnieuw weet te betoveren.
Dat onschuldig meisjesachtige gedrag. Maar zo subtiel. Zo absoluut onweerstaanbaar voor hem.
Weer beleeft hij het opnieuw.
Hoe ze zucht van verlangen na zijn eerste aanraking van haar billen. Hoe ze in gedachten met haar pijpenkrullen speelt. Hoe ze in een prachtige beweging, van liggend op haar buik omhoog komt, om op het randje van de bank te gaan zitten. Terwijl hij toch haar bevolen had te gaan liggen. Maar ze kijkt hem zo schuldbewust aan dat hij niet anders kan dan het accepteren. En dat bovenste knoopje dat ze bewust, maar zo onschuldig open laat vallen.
Om tenslotte naast hem op de grond te gaan zitten en haar hoofd op zijn knieën te leggen. En te pruilen. Te pruilen als een lief onschuldig meisje. Maar oh zo vrouwelijk, oh zo aantrekkelijk.
Hoe onweerstaanbaar en geraffineerd was ze in haar verleiding. Vlekkeloos wist ze zijn zwakke plek te vinden, de enige manier waarop hij haar niet kon weerstaan. De enige manier waarop zij zijn woede kon oproepen.
En hoe subtiel ook hadden haar woorden hem hier naar toe geleid.
Haar beaming dat ze zich afgewezen voelde. Haar roep om straf. Om zichzelf vervolgens ongehoorzaam te noemen. Om zichzelf als klap op de vuurpijl “stout” te noemen.
Stout. Zo’n heerlijk woord. Alles bracht het bij elkaar. Kinderlijke ongehoorzaamheid, en vooral ondeugendheid, doen wat niet mag. Stoute meisje worden gestraft. Stoute meisjes gaan over de knie. Stoute meisjes krijgen slaag op hun blote billen.
Al die beelden waren door hem heen gegaan als een sneltrein. Zijn super-ego ontkennend, zijn ego negerend, recht zijn id naar binnen. En had hij gehandeld. Onbewust? Oh nee, niet onbewust, hij had beslist geweten wat hij deed. Alleen had hij al het andere dat hij had geleerd en waar hij voor stond, genegeerd.
En hoe goed had dat gevoeld.
En nu lag zij hier over zijn schoot. Stil wachtend, zonder protest, in volledige overgave.
Dit was wat zij nodig had. Moest hij dat haar dan ontzeggen?
Zij had om hulp gevraagd. Gesmeekt. Zijn hulp. Moest hij dat haar dan ontzeggen?
Maar hij bleef haar therapeut. Hij moest haar niet alleen helpen, maar ook beter maken, en sterker. Vrede geven met zichzelf en haar situatie. Maar toch ook zelf kunnen handelen, ondanks haar afhankelijke karakter. Dat diende hij haar te leren. Terwijl ze op zijn bank lag, en zij zijn woorden in zich liet doordringen. Op haar rug, niet op haar buik.
En weer beslisten zijn handen voor hem.
Nog steeds met zijn geest volop bezig zijn dilemma’s op te lossen, voerden zijn handen zijn verlangens uit. Streek hij zachtjes over haar nu bijna blote billen. Ze kreunde zachtjes van genoegen en bewoog mee met zijn strelingen.
“Alsjeblieft, alsjeblieft,” hoorde hij haar fluisteren.
Voorzichtig gaf hij haar een tik op haar billen. Ze kreunde zachtjes. Verder gebeurde er niets. Haar huid bleef even blank als daarvoor.
Weer gaf hij haar een tik, nu iets harder. Met hetzelfde resultaat.
Hij streelde haar billen opnieuw. Nu kreunde ze niet, maar stak haar billen brutaal omhoog. Brutaal.
Een vleug van woede kolkte door hem heen. Brutaal. Ze was brutaal. Ze diende gestraft te worden. En hij sloeg haar. Hard nu. Zijn hand werd zichtbaar op haar billen: rood. Ze kreunde opnieuw, bewoog met hem mee, bood zich aan.
Maar nu rustte hij niet om dit alles in zich op te nemen. Nee, nu sloeg hij door, en door en door.
Ze was een stout meisje en stoute meisjes verdienden straf, ze verdienden slaag, ze verdienden pijn op hun blote billen. Blote billen, blote billen. Het zong door zijn hoofd. Blote billen, blote billen. En zonder er verder over na te willen denken gaf hij gehoor aan die muziek. Hij trok haar broekje naar beneden en ze kreunde en kreunde. Hoorde hij haar “ja, ja” fluisteren? Haar broekje was nat, oh ja, haar broekje was onmiskenbaar nat.
Weer maakte hem dat boos. Dit ondeugende stoute meisje had een nat broekje. Er was geen rem meer in zijn slagen en geen rem meer in haar kreunen. En bewegen, bewegen op de maat van zijn slagen. Tot er een rilling door haar heen voer en ze langzaam tot rust kwam. Ook zijn slagen verloren zijn heftigheid en na nog een paar laatste slagen hield hij stil. Buiten adem. Maar voldaan, oh zo voldaan. Wat had ze met hem gedaan?
Daar lag ze, volkomen in rust, over zijn schoot. Haar blote billen over zijn schoot, rode billen, maar oh zo mooi. En wat was ze verder ook mooi, zo ze daar lag, zo vol overgave, met haar mooie haren op de bank. Zo verleidelijk.
Maar niet voor hem. Hij was haar therapeut. Ze was obsessief sexueel. Hij moest haar helpen.
Hij kòn haar nu ook helpen. Ze was ontvankelijk voor zijn woorden. Ze had zich voor hem geopend. Hij kon, eindelijk, aan het werk.
En terwijl hij haar billen licht bleef strelen, begon hij te praten. Over haar innerlijke drang, haar obsessieve sexualiteit, haar man, haar meester die ze wilde behagen en wat dat voor haar betekende als hij haar afwees.
Marny
Alsjeblieft
“Alsjeblieft, alsjeblieft”, fluister ik zacht en even later kreun ik, snakkend naar zijn aanraking.
De eerste klap in ingetogen, de tweede nog ingehouden en dan wrijft hij onvoorstelbaar teder over mijn billen. Zijn vloeiende bewegingen vormen een cadans, een fabelachtig ritme van strelingen en slagen totdat de strelingen ophouden en alleen de slagen overblijven. Ik voel de opwinding in zijn lichaam stijgen als hij telkens harder slaat.
Met hartstochtelijke felheid laat hij zijn hand keer op keer op mijn stevige billen neerkomen. De passie neemt bezit van mijn lichaam en ik geniet. Ik duw mijn billen omhoog, de hand tegemoet, ik wil meer, meer.
Ik voel dat mijn slipje nu drijfnat is en als een krolse kat lig ik op zijn schoot te snorren. Dan trekt hij plotseling mijn broekje tot op mijn dijen zodat mijn rode billen in het volle zicht liggen. Oh ja, zijn lichaam reageert direct en bezield komen zijn handen nog krachtiger op mijn billen neer.
“Ja, ja.”
Ik voel de spanning naar een hoogtepunt stijgen en ik omstrengel dit magnifieke gevoel. Even later laat ik me gaan en ik kom spontaan klaar. Een rilling voert door mijn lichaam en ik kom tot rust. Ik voel de kracht uit zijn slagen wegebben en zijn hand komt stil te liggen op mijn gloeiende billen. Ik slaak een diepe zucht, zijn hand voelt heerlijk zacht aan en ik verbaas me hoe iets dat zo goed aanvoelt, tegelijkertijd zo hard en streng kan zijn.
Ik draai mijn hoofd zodat ik dokter P. kan aankijken.
“Die hongerige blik in je ogen is dezelfde blik die mijn meester heeft als hij me straft. De passie in je lichaam voelt hetzelfde aan.”
P. kijkt me aan alsof hij water ziet branden.
“Het geeft je voldoening dat je jezelf zo hebt kunnen laten gaan.”
“Ah, bedoel je dat. Je hebt gelijk.”
P. zucht.
“Mijn excuses, maar voldoening...”
“Je hebt je boosheid omarmd en je voelt je geweldig.”
“Ik kan niet ontkennen dat ik mij uitstekend voel, maar...”
“Nee luister nou. Daarom, precies daarom wil ik mijn meester behagen, zodat hij zich geweldig kan voelen. Dat is de reden waarom ik me volledig aan hem wil onderwerpen. Omdat het zo goed voelt. Omdat het goed is.”
Ik zie in zijn ogen dat hij het begrijpt. Of toch niet? Terwijl hij mijn billen liefkozend blijft strelen, begint hij weer te praten.
Paul Gérard
Pijn
Hij schraapt zijn keel.
“Ik eh ik voel me inderdaad geweldig. Ik kan niet anders zeggen dat eh, dat jou slaan eh dat jou op je billen slaan eh uitermate veel voldoening bracht.
Ja, het was goed. Ik had eh het wellicht niet mogen doen, als je therapeut, maar het was goed, je had het nodig, je vroeg er om....
Nee, niet alleen letterlijk. Je vroeg er om. Je gedrag... En dat wekte bij mij... Ik werd door jou...”
Zachtjes streek hij over haar billen.
“Mmm maar jij bent er niet voor mij, ik ben er voor jou.
Nu is het tijd om te luisteren, te luisteren en te voelen.
En elke keer dat je weer verzet voelt tegen mijn woorden, dan concentreer je je op dat voelen. En als je dan weer voelt, kun je weer luisteren.”
“Probeer het maar...”
Hij liet zijn woorden langzaam wegvloeien.
“Je bent een sletje.”
Meteen voelde hij haar verstijven en hield hij stil. Maar zijn handen streelden door.
“Voel maar, voel maar,” mompelde hij zachtjes.
Hij voelde dat ze zich weer overgaf en ontspande.
“Je bent een hoerig sletje.”
Weer die verstijving. Nu hoefde hij niets te zeggen totdat ze weer ontspande.
“Goed zo meisje.”
Hij voelde dat ze zijn complimentje begroette.
“Je bent een hoerig sletje, maar dat is niet erg. Je bent het voor je Meester, dat weet ik. En omdat ik het verlengde van je Meester ben, ben je het ook voor mij. Want ik ben het die je weer bij hem zal brengen. Dat beloof ik je.”
En na deze woorden voelde hij voor het eerst dat ze zich echt diep ontspande. En, hoewel hij het niet kon zien, want ze had haar hoofd in het kussentje verborgen, had hij het gevoel dat ze stil huilde nu.
“Ik beloof het je. Maar ik kan het alleen als je me vertrouwt, als je naar me luistert, mijn woorden accepteert. Wil je dat?”
Hij hoorde haar, nauwelijks verstaanbaar, instemmen.
“Net zoals je mijn handen accepteert, mijn handen die glijden over jouw warme rode billen, mijn handen die je geven wat je nodig hebt. Zo geven ook mijn woorden je wat je nodig hebt. Geven om te accepteren.”
Hij glimlachte even bij zichzelf. Eigenlijk was dit ook een Id-Ego Hypnose. Een bijzondere variant daarvan. Maar een heel effectieve variant. Zou hij een artikel over kunnen schrijven, zou bepaald de gemoederen bezighouden binnen therapeutenland, dat was zeker.
Opnieuw moest hij om zichzelf lachen. Denken aan het schrijven van een artikel. Terwijl hij hier de meest prachtige billen, blote billen van een verrukkelijk jong meisje zat te strelen. Rode billen, niet te vergeten. En daarvan genoot. En dan toch denken aan...
Hij zuchtte. Een artikel schrijven, terwijl hij zelf nog zo veel te leren had...
“Je bent lief. Je bent hartstochtelijk. En je moet nog zoveel leren.
Maar één ding boven alle andere zul je moeten leren. Dat is accepteren.
Accepteren, net zoals je mijn handen accepteert, zul je mijn woorden accepteren, mijn woorden die je gaan helpen, helpen om je Meester bij je terug te brengen, zodat hij je weer kan geven wat je nodig hebt. Na zo lang.”
Hij zweeg even om zijn handen de kans te geven haar iets nadrukkelijker te strelen. Ze reageerde daarop door haar dijen een heel klein beetje te spreiden. En ook daar streelde hij haar.
“Je verlangen naar sexualiteit, naar geilheid is zo groot. Zo groot.”
Even verstijfde ze weer.
“Voel maar hoe groot.”
Ze voelde het.
“Het is groter dan jou, groter dan je wil, groter dan je Meester.”
Weer die kleine verstijving.
“Ja, ik weet het, je wilt niets liever dan hem te behagen, hem op te winden, hem te laten genieten. Het is alles wat je wil. Maar als hij je negeert, als hij je afwijst, als hij je geilheid ontkent, dan is ze nog niet weg...
Die geilheid is er voor hem, maar niet om hem. Die geilheid zit in jezelf. Je kunt die geilheid niet ontkennen, ze is er gewoon. Je kunt hem alleen accepteren. Net zoals je dat nu accepteert.”
Heel voorzichtig streek hij tussen de plooiing van haar billen, naar beneden.
“Accepteer het,” fluisterde hij zacht.
En ze spreidde haar dijen zodat haar schaamlippen vrij kwamen voor zijn handen.
Heel zachtjes beroerde hij ze en liet haar genieten. Net zolang tot ze naar méér verlangde.
“En dat is wat je Meester jou probeert te vertellen. Die geilheid van jou... is er niet voor hem. Die is er alleen voor jezelf. En hij wil dat jij er bent... voor hem.”
Hij wist dat ze zou gaan protesteren. Maar hij was haar voor. Nog voor ze kon verstijven, nog voor ze kon schreeuwen dat het niet waar was, dat zij er alleen was voor hem, streek hij langs en tussen haar nu natte lipjes.
“Aaagh,” was het enige wat ze zodoende uit kon brengen.
“Oh ja, ik weet het, je wilt er alleen zijn voor hem ......, maar je bent dat niet.
Jij wilt dat je daarvoor gestraft wordt. Maar dat wil je voor jezelf, niet voor hem. Je bent geil, ondanks hem. En daarvoor straft hij je.... door je af te wijzen. Dat doet pijn. Dat doet verschrikkelijk pijn. En het is die pijn die je moet accepteren.”
Wonderlijk, hoe ze zelfs op dat woord pijn reageerde. Ze verlangde er echt naar, naar pijn, pijn op haar billen, fysieke pijn. Zo dat zelfs het noemen van dat woord haar hielp.
“Hij wil niet dat je je geilheid verbergt. Integendeel. Hij wil het zien, hij wil het voelen ... maar hij zal je niet aanraken. Hij wil dat je doorgaat en je bevredigt, keer op keer. Hij zal je niet straffen. Oh nee, straf zou je bevrijden. Hij wil je zien lijden. Hij wil dat je gevangen wordt in je eigen geilheid. Huilend zul je je zelf klaar maken. Huilend omdat hij weigert je aan te raken. Pas dan zal je beseffen dat jij er bent voor hem. Dat het zijn wil is, die je leidt. Dat het enige is dat je rest, je overgave is. Je onvoorwaardelijke overgave. Ook al besluit hij zich van je af te keren. Ook als straft hij je niet langer. Ook al weigert hij je lichaam te gebruiken. Pas dan, pas als je dat accepteert, ben je waarlijk van hem.”
En terwijl de kracht van zijn woorden aanzwol, deden ook de bewegingen van zijn handen dat.
Zodat er haar niets anders restte dan zijn woorden in zich op te zuigen en zijn handen.....
Marny
Magnifiek uitzicht
Ik laat zijn woorden tot me doordringen, zware woorden, indringende woorden, bevrijdende woorden.
En dan eindelijk laat ik los. Het gevoel van geen kant meer op kunnen en klem zitten verandert. Mijn verzet, mijn angst, mijn verlangen, mijn onzekerheid, alles kan ik laten gaan. Ik voel me niet langer machteloos, alleen nog maar totaal ontspannen, kalm en gelukkig.
Ik voel dat mijn dokter P. me geen pijn gaat doen en heel even vind ik dat ontzettend jammer maar er komt een ander gevoel voor in de plaats.
Het waanzinnige gevoel van overgave spoelt door mijn lichaam heen.
Voorzichtig kronkel ik onder zijn warme handen. Ik wacht op wat hij wil, ik wacht op waar hij me heen wil leiden. Dan duwt hij me van zijn schoot af en zet me op zijn stoel neer.
“Toe maar”, zegt hij dwingend.
Als een klein meisje laat ik me leiden, alleen voel ik me niet hulpeloos of afhankelijk.
”Kom maar”, zegt hij vriendelijk.
Ik schud mijn hoofd maar toch luisteren mijn vingers. Met licht gespreide benen duw ik mijn heupen omhoog en slaak een kreetje op het moment dat mijn vingers mijn klitje raken. Genietend sluit ik mijn ogen.
“Goed zo”, zegt hij aanmoedigend.
Ik geef me over aan het zalige gevoel van mijn spelende vingers. Ik zwiep mezelf hijgend en kreunend naar grote hoogten en mijn vingers gaan als een razende op en neer. Een dun laagje zweet verschijnt op mijn huid en ik weet instinctief dat mijn dokter P. een magnifiek uitzicht heeft op mijn sensueel kronkelende lijf. De golven van genot stromen door mijn lijf en ik sta op het punt van klaarkomen.
Als ik intuïtief mijn ogen open, zie ik mijn dokter P. op zijn klokje kijken en zegt hij: “Zo was het genoeg voor vandaag.”
dit ‘verhaal’ is opgedeeld in 3 delen; dit is het laatste deel
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Afzonderlijke Golven - deel III
