De Veling - deel III
deel III (dit verhaal is opgeknipt in 4 delen)
Er werd wederom een korte pauze ingelast. De subs kregen vers water en tot hun grote verrassing zelfs een schaaltje met koekjes. Dat het op de grond geplaatst was en geserveerd werd in kleine voederbakjes mocht de pret niet drukken. Terwijl Quirina met haar tong een eigenwijs stukje speculaas door het bakje schoof, vroeg ze zich af hoeveel onderdelen er nog zouden komen. Ze waren hier best al lang en hadden al het nodige voor hun kiezen gekregen. Wat zou er nog kunnen komen? Ze hoopte maar dat het niet al te extreem zou zijn. De zwepensessie had ze voor haar gevoel goed doorstaan, maar ze betwijfelde of dat voldoende zou zijn om Dave's tevredenheid weer wat bij te stellen na de mislukte onderdelen van daarvoor. Ze besefte dat ze zich geen fouten meer kon permitteren. Het moest verder gewoon goed gaan, het moest perfect zijn. Haar Meester moest trots op haar kunnen zijn als ze naar huis gingen. Het speculaasje gaf zich over en verdween tussen haar tanden.
Deze koffiepauze was bijzonder nuttig gebleken, het was een goed gesprek geweest. Dave was tevreden. Hij stopte zijn telefoon, met het er zojuist in gezette nummer, terug in zijn zak. Hij verheugde zich nu op het laatste onderdeel, hier zou het erom spannen. Hij was ontzettend benieuwd hoe Quirina zou reageren op wat haar te wachten stond. De presentator liep langs hem heen en knipoogde.
"Goed, subs, laatste officiële onderdeel. Die kant op!" Hij wees naar de kruizen die het podium weer opgereden waren.
Quirina liep met bonzend hart naar haar plek. Er hing een rare spanning in de lucht en ze voelde zich nerveus. Wat zouden ze van plan zijn? Elektro hadden ze al gehad, dat kon het niet zijn, maar wat dan?
Eén van de hulpen maakte haar stevig vast, tot er geen enkele beweging meer mogelijk was. Ze kon slechts haar handen, voeten en hoofd nog een beetje bewegen, maar daar hield het ook wel mee op.
In de zaal was Sandro opgestaan en naar voren gelopen, waar hij nu zachtjes met de presentator stond te praten. Het leek een ernstig gesprek te zijn. Na een poosje werd er instemmend geknikt door beiden en klom de presentator het podium weer op.
"Excuses voor deze onderbreking, we gaan zo verder. Sandro heeft mij zojuist laten weten dat hij Fabiënne op dit punt wil laten stoppen. Je wilde nog iets zeggen, Sandro?"
"Eh, ja." Hij beklom het trapje en nam de microfoon over. "Ahum."
De microfoon floot. Sandro zocht even tot hij de juiste afstand tot het ding gevonden had.
"Ja. Ik wil Fabiënne inderdaad terugtrekken. Ik heb er lang over nagedacht, en heb net besloten dat het komende onderdeel mij toch nog net even te ver gaat. Wij zijn nog niet zo heel lang actief in de BDSM-wereld. Ik ben ontzettend trots op mijn sub en vind dat ze het vandaag fantastisch gedaan heeft. Voor mij is het zo genoeg. Ik vind dat ze ook genoeg heeft meegemaakt en heeft ondergaan vandaag, er zijn hier voor ons al een paar grenzen verlegd. Wellicht dat we nog eens zullen meedoen en dan wel verder gaan, maar op dit moment houd ik haar nog liever even intact."
Hij gaf de microfoon terug aan de presentator. In de zaal hing een afwachtende stilte.
"Je besluit wordt natuurlijk geaccepteerd, zeker daar je van tevoren had aangegeven dat je twijfels had over dit onderdeel. Voor Fabiënne is de keuring van vandaag hier dan afgelopen, hoewel ze nog wel haar strafpunt zal moeten inlossen. Dylan, je mag haar weer losmaken."
De hulp liep naar Fabiënne en begon de even daarvoor zo zorgvuldig aangebrachte riemen en tape weer los te gespen en te knippen.
Quirina was wat bleek geworden na de laatste zin van Sandro. De angst sloeg haar om het hart. Hoezo 'intact houden'? Wat ging er in vredesnaam gebeuren? Iets dat in ieder geval te heftig was voor Sandro en Fabiënne, dat was duidelijk. Haar maag leek vreemde buitelingen te maken. Dit wachten was ook niet fijn. Sowieso stond ze al niet erg ontspannen, maar het niet weten wat er kwam was erg.
Voor op het podium kreeg Fabiënne haar strafpunt toegediend in de vorm van een klinkende zweepslag. Sandro nam haar daarna in zijn armen en bracht haar naar de kleedkamer. Een minuutje later stond de presentator weer op het podium.
"Zó. Nog maar twee subjes over." De blikken van Quirina en Lianne kruisten elkaar kort.
"Patrick en Jeremy gaan zo met jullie aan de gang. Wat een benauwde gezichtjes, is er iets?" Hij haalde quasi niet-begrijpend zijn schouders op. "Heren? Veel plezier!"
Patrick -of misschien was het Jeremy- stapte naar Quirina toe, met een leren opgerolde lap en een klein flesje in zijn hand. Hij zette het flesje neer en rolde de lap rustig uit op het tafeltje dat naast haar stond. Quirina's ogen werden groot en een tint donkerder bij het zien van de inhoud. Een vlaag hitte schoot door haar hele lijf en het zweet brak haar spontaan uit. Haar hart fladderde in haar borst als een angstig gekooid vogeltje. Ze was bevangen door paniek en angst.
De lap, met aan de binnenkant de naam 'Patrick' erin geborduurd, was keurig onderverdeeld in diverse genaaide vakjes, die allemaal vol zaten met voorverpakte grote en kleine naalden. In een ander vak zaten wattenpads, waarvan Patrick er nu één pakte en doordrenkte met alcohol uit het flesje. Hij begon systematisch haar borsten in te smeren, deed nog wat op het watje en maakte de tepels kletsnat.
Quirina was inmiddels op van de zenuwen. Dit was dus iets wat ze absoluut niet wilde. Echt veel taboe's had ze niet, haar grenzen waren behoorlijk flexibel, maar dit... dit ging haar echt te ver. Ze wilde geen naalden in haar lijf! Eén keer, voor een piercing, maar niet op deze manier. Ze voelde zich alsof ze aan de rand van een diepe afgrond stond. Wat moest ze nou...? Als ze haar stopwoord zou gebruiken, zou weigeren, zou ze Dave nog meer teleurstellen. En ze had hem vandaag al een keer teleurgesteld en heel boos gemaakt. Ze kon het nu niet laten afweten. Maar die naalden wilde ze niet!! Paniekerig vlogen haar ogen naar de zaal, zoekend naar haar Meester, die daar ergens in het halfduister moest zitten.
Op het grote scherm was haar innerlijke strijd zichtbaar en goed te volgen. Dave glimlachte tevreden en genoot van de paniek in Quirina's ogen. Hij vond het mooi hoe die van kleur konden verschieten op dit soort momenten. Het was niet moeilijk te raden wat er nu door dat hoofdje ging, zo goed kende hij haar wel. Als ze hem nu niet wilde laten zakken, zou ze een enorme concessie moeten doen. Hij was benieuwd of ze zo ver voor hem zou gaan. Ze had altijd geroepen dat naalden voor haar een keiharde grens waren. Ze zouden nu eens zien hoe hard die grens was.
Ze voelde zich langzaam misselijk worden, toen Patrick een rijtje kleine dunne naaldjes begon uit te pakken. Zou ze hem stoppen? Of nog heel even wachten en kijken wat hij ermee ging doen en hoe? Ze probeerde opzij te kijken wat Lianne deed. Zou zij zonder blikken of blozen gaten in haar lijf laten prikken? Ze kon het niet goed zien. Ze draaide haar hoofd weer terug en zag tot haar afgrijzen hoe twee in latex handschoenen gehulde handen op haar afkwamen. In één hand zat een naald tussen de vingers geklemd. Koortsachtig schoten de gedachten en emoties door haar heen. Wat moest ze doen? Haar stopwoord! Huilen! Gillen! Ontsnappen! Geen naalden! Neeee!
Haar keel zat dichtgesnoerd. Er kwam niet meer dan een klein piepje uit, toen het naaldje de huid van de bovenkant van haar borst doorboorde en er een klein stukje verderop weer doorheen kwam. Ontzet staarde Quirina naar de naald in haar borst. Het bloedde niet eens. De twee prikjes had ze gevoeld, maar het was minder heftig geweest dan ze verwachtte. Ondanks dat tolde haar hoofd. Ze was in verwarring. Patrick had inmiddels het tweede naaldje gepakt en begon het iets onder de eerste te plaatsen. Quirina zuchtte ongelukkig. Waar ging dit naartoe? Deze pijn kon ze hebben, dat wel. Tot zo ver kon Dave trots op haar zijn.
Met vijf naaldjes in iedere borst begon ze al aardig op een borduurwerkje te lijken. Het viel Dave mee dat dit bereikt was, maar ze waren er nog niet. Het heftige werk zou nog komen, wist hij, dit was niet meer dan een voorproefje, een opwarmertje. Hij wachtte rustig af.
"De eerste serie zit erin, we gaan een stapje verder."
De presentator sprak tot het publiek, maar stond half naar de subs gedraaid.
"De volgende vijf zijn een slagje groter en gaan door de lippen. De laatste twee, nog iets groter, zullen dwars door de tepels gaan."
"Néé!"
De schrille kreet, vol opgekropte paniek en angst, was van Quirina gekomen.
"Nee..." herhaalde ze nog een keer, nu zachtjes. De tranen stonden in haar ogen en gleden langzaam over haar wangen, toen ze haar blik verdrietig op de grond richtte. Ze faalde. Al weer. Ze was een flutsub, niet meer dan dat. Haar schouders zakten, waardoor het één en al verslagenheid was wat ze uitstraalde.
De presentator draaide zich naar haar toe.
"Quirina, je hebt een alternatief."
Ze schudde triest haar hoofd. Ze had niet aan de opdracht kunnen voldoen, wat nou alternatief, het was gewoon mislukt. Waardeloos was ze, een niks, misschien nog wel minder. Twee nieuwe tranen ontsnapten. Ze haalde haar neus op.
"Bij het voorgesprek met jullie Meesters is alles doorgesproken. Er zijn ook afspraken gemaakt. Waar Sandro toen had aangegeven dat hij ter plekke zou beslissen hoe ver hij zijn sub zou laten gaan, zo heeft jouw Meester bij dit onderdeel een alternatief voor jou laten inbouwen. Je hebt nu een keuze, Quirina."
Verrast hief ze haar betraande gezicht op en keek hem aan.
"Je kunt beslissen je stopwoord te gebruiken. Dan is het afgelopen, dat weet je. Je kunt er ook voor gaan en afmaken waar je aan begonnen bent. Of je kiest voor de uitweg: een slag met de cane voor iedere naald die je uit de weg gaat. De laatste twee naalden staan voor twee slagen elk. Je kunt er ook voor kiezen nu verder te gaan en halverwege alsnog voor het alternatief te kiezen. Weet wel dat je geen stopwoord kunt gebruiken bij het alternatief. De klappen met de cane zijn definitief, net zoals strafslagen dat zijn. Daar kun je niet onderuit. Je mag het zeggen."
Haar hersenen werkten op topsnelheid en wogen in razend tempo de keuzes af. De naalden waren voor haar geen optie, daar was ze al verder mee gegaan dan ze gewild had. Met het gebruik van haar stopwoord zou ze Dave intens teleurstellen. Maar teleurgesteld was hij toch al en dan was ze er wel mooi vanaf. Met het alternatief kon ze haar eer daarentegen nog een beetje redden en wellicht nog iets van tevredenheid en trots bij haar Meester bewerkstelligen. Het zo bekijkend had ze eigenlijk helemaal geen keuze, was er maar één mogelijkheid. Maar een cane... en négen slagen! Dave sloeg haar nooit met een cane, omdat dat sporen achterliet die niet in een paar uur of binnen een dag wegtrokken. Ze had er daardoor geen ervaring mee, kon slechts oordelen naar wat ze gezien had op plaatjes en in filmpjes en dat was niet misselijk. Ze wist niet of ze dat aan zou kunnen. Het was een risico, zeker als ze geen stopwoord kon gebruiken. Qua sporen was het geen heel groot probleem, daar ze twee volle weken alleen thuis was. Weliswaar met de kinderen, maar ze zou eventuele striemen kunnen verbergen.
Moest ze dan maar voor het alternatief kiezen? Maar waarom had Dave een cane hiervoor ingezet? Hij wist toch dat ze dan met striemen zou komen te zitten? Zou hij soms denken dat ze de naalden wel kon hebben en erop vertrouwen dat ze ervoor zou gaan? Of zou hij vermoeden dat ze haar stopwoord zou gebruiken? Het alternatief kon natuurlijk niet iets simpels zijn, dat was niet zijn stijl. Misschien kon ze het hier toch maar beter bij laten en haar verlies en falen erkennen. Er gewoon mee stoppen. Wat had het voor zin om negen slagen met een cane te ondergaan, als ze evengoed gefaald had? Het antwoord klonk meteen helder en duidelijk in haar hoofd: 'Omdat je dan straf krijgt voor je falen. Omdat je op die manier aangeeft dat het je spijt dat je niet aan de opdracht hebt kunnen voldoen. Omdat je zo je respect toont voor Dave. Hij geeft je niet voor niets een alternatief, hij hield er rekening mee dat die naalden te veel voor je konden zijn. Omdat je niet laf wilt zijn en wilt weglopen als het moeilijk wordt. Daarom!'
"Quirina, komt er nog iets van? Ik wil je antwoord, nu. Je hebt lang genoeg bedenktijd gehad."
Gespannen keek Dave naar haar gezicht. Wat zou ze doen? Zou ze durven? Die naalden kon ze aan, daar was hij van overtuigd. Ze wist het alleen zelf niet. De kleine wondjes die daardoor zouden ontstaan, zouden snel genezen en geen sporen achterlaten. In tegenstelling tot de cane, daar zou ze lang last van houden. Ze zou niet kiezen voor een alternatief dat sporen achterliet en zo pijnlijk was, veel pijnlijker dan de originele opdracht. Toch had hij twijfels. Haar normaal altijd aanwezige doorzettingsvermogen en vastberadenheid hadden de afgelopen uren plaats gemaakt voor grote onzekerheid en angst. Het zou hem niet eens verbazen als ze er helemaal mee zou kappen, hoewel dat absoluut niets voor haar zou zijn en ze zich er achteraf heel ongelukkig door zou voelen.
Hij zag hoe haar houding veranderde en strijdbaar werd. Ze zou het doen, hij wist het zeker, tóch! Een gevoel van triomf overviel hem.
"Geen naalden. ik kies voor het alternatief."
Dave trok een wenkbrauw op. Dit verraste hem. Daar zou ze spijt van krijgen...
Terwijl Patrick Quirina losmaakte, begon Jeremy bij Lianne aan de tweede serie naalden. Quirina kreeg spontaan een laag kippenvel, toen ze de ijzingwekkende gil van Lianne hoorde, kort erop gevolgd door een tweede, vervuld van pijn. Ze was blij dat zij van die naalden af was, hoewel ze nog maar moest afwachten of ze de juiste keuze had gemaakt. Haar maag kromp samen toen ze Lianne nogmaals hoorde gillen. Het ging haar door merg en been. Waar waren ze hier mee bezig, dit was toch geen bdsm meer, dit was pure marteling!
"Rood, rood, ROOD!!!" krijste Lianne. Blijkbaar was het haar stopwoord, want in de zaal stond Bart op, zichtbaar trachtend de mengeling van teleurstelling en boosheid te verbijten.
Quirina had op slag spijt van haar beslissing te kiezen voor de cane. Een mogelijkheid om dat te stoppen had ze straks niet, die zou ze wel gehad hebben als ze doorgegaan was met die naalden. Bovendien zou het haar misschien niet eens kwalijk genomen zijn, nu ook een andere sub haar stopwoord had gebruikt. Ze zuchtte. Terug kon ze niet meer. Oh wat was ze stom geweest!
"Lianne, met het gebruik van je stopwoord heb je de keuring van vandaag voor jezelf afgesloten. Voor jou houdt het hierbij dus op. Strafpunten had je niet staan. Jeremy zal je losmaken, na het verwijderen van de naalden en de desinfectie van je huid. Bart, je mag haar zo meenemen naar de kleedkamer."
Bart knikte en liep naar haar toe. Ze leek het niet eens te voelen dat de naalden er één voor één uitgetrokken werden. Ze huilde en wilde haar Meester niet aankijken.
"Hee meis," fluisterde hij, "het geeft niet. Het is goed. Je hebt het heel goed gedaan, ik ben trots op je."
"Nee..." snikte ze, "ik heb mijn stopwoord gebruikt, ik had een 'oranje' moeten geven..."
Hij knikte zwijgend. Ja, in dat geval had hij nog iets kunnen doen, nu niet meer. Maar dat was niet meer terug te draaien. Hij zou er misschien nog wel eens op terugkomen, maar niet nu.
"Ssssssh," suste hij. "Het is goed, je bent heel ver gekomen."
Hij ving haar op toen de laatste riem die haar aan het kruis hield losgemaakt werd.
"Kom maar."
Na een liefdevolle aai over haar haren en een kus op haar slapen leidde hij haar naar de kleedkamer.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
