Een formeel diner, deel II
Wie straft wie?
Waarom reageerde niemand op Juliettes aanbod om voor het gedrag van Dora streng gestraft te worden?
Juliette raakte in paniek. Had ze nog uitgebreider moeten aangeven waarin ze gefaald had? Maar dat had ze zojuist willen doen en toen had juffrouw V. haar tegengehouden. Of had ze een voorstel moeten doen hoe haar straf er uit zou kunnen zien? Ze wist het niet.
Weer kwam juffrouw V. haar te hulp. Maar wel op een ijzingwekkend koude toon.
“Een gastvrouw die gestraft wordt ten overstaan van haar gasten en van haar personeel? En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat hier een kind aanwezig is, waar je nota bene zelf verantwoordelijk voor bent. Heb je dan geen enkel gevoel voor decorum?”
Juist die laatste woorden sneden door Juliettes ziel. Ze had gelijk natuurlijk, juffrouw V. Dat voelde ook helemaal niet goed. Oh, als ze haar hadden willen straffen ten overstaan van iedereen had ze zich daar met liefde aan onderworpen. Inderdaad, met liefde, want weten dat ze gefaald had was op dit moment vele malen erger dan een lijfstraf moeten ondergaan. Zeker in een omgeving waar dat toch al als volstrekt normaal gezien werd. Maar niet in aanwezigheid van Marjan. Niet nu ze geen kostschoolmeisje was, maar mevrouw Juliette, gastvrouw.
Juffrouw V. zuchtte diep bij het zien van de pijn die haar woorden deden. Ze was echt niet vergeten dat Juliette ook haar Meisje Juliette was, nog steeds. Ze zou haar helpen, maar niet door te laten merken dat het ook haar pijn deed. Ze bleef dus uiterlijk koud en onaangedaan.
“Het is duidelijk dat Dora zich zeer ongecertificeerd gedragen heeft. Dat jij daar schuld aan hebt is overduidelijk. De Directeur zal later vast wel met je afrekenen. Maar nu grijp jij als gastvrouw in en gaat Dora corrigeren. Natuurlijk vraag je om toestemming. Maar je laat er geen twijfel over bestaan wat je vindt dat er met haar moet gebeuren. Jij neemt het initiatief. Jij houdt de regie, tot de Directeur anders besluit. Jij bent en blijft de gastvrouw. Neem je verantwoordelijkheid!”
Die laatste woorden blafte juffrouw V. er zo’n beetje uit.
Juliette vermande zich. Goed. Ze moest optreden. Dan zou ze optreden. Dora moest gestraft. Goed. Zou ze voorstellen dat ze haar zelf zou straffen? Ze keek bij toeval richting Marjan. Die keek heel schuldbewust naar beneden. Maar door haar oogharen zag Juliette dat ze ook naar haar op keek. Alsof ze hoopte dat zij ...”
Toen wist Juliette wat haar te doen stond. Marjan vormde de spil van haar plan. Maar vast niet helemaal op de manier waarop ze gehoopt had.
“Directeur, dierbare gasten. Dora moet gestraft. U heeft helemaal gelijk. Maar ik wil eerst kort stil staan waarom ik persoonlijk vind waarvoor zij vooral gestraft moet worden. En dat is niet vanwege haar onbetamelijke manier van serveren. Wèl omdat zij het meisje dat mij mocht vergezellen uitgedaagd heeft. Lastig heeft gevallen. Gestimuleerd heeft tot onwelgevoeglijk gedrag. Een meisje! Een kostschoolmeisje! Minderjarig.
U heeft mij de ogen geopend, geachte aanwezigen. Ik vind dan ook dat het onschuldige slachtoffertje in dit geval deel uit moeten maken van Dora’s straf. En niet alleen om haar het genoegen te geven van wraak. Maar ook om haar te leren dat goed opgeleide, gecertificeerde meisjes die zich misdragen streng gestraft worden.
Immers, vroeger of later zal zij zich, als meisje dat de Kostschoolopleiding gevolgd heeft, in een soortgelijke situatie zich bevinden. De Kostschool vormt voor haar de basisopleiding, en daarna zal ook zij een beroepsopleiding gaan volgen om uiteindelijk gecertificeerd te kunnen worden. Als dienstmeisje, als ehh...”
Hier moest ze even improviseren want ze had geen flauw benul wat voor beroepsopleiding Marjan zou kunnen volgens.
“...als secretaresse, als docente, als huisvrouw. En dan zal ze moeten beseffen dat ze zich altijd gecertificeerd zal moeten gedragen. Dora vervult voor Marjan dus een belangrijke voorbeeldfunctie.”
Zo dat klonk goed. Ze had geen idee wat dat dan zou moeten inhouden: ‘zich gecertificeerd te gedragen’ maar er was geen speld tussen te krijgen.
Hmm, ze bedacht dat ze ook natuurlijk nog ‘gastvrouw’ als opleidingsmogelijkheid had kunnen noemen. Daarmee zou dat ook voor haar van toepassing zijn. Gelukkig maar dat ze geen gecertificeerde gastvrouw was. Of vormde juist dàt haar voorland?
Al met al was ze weer zo met zichzelf bezig en met haar mooie speech, dat ze het contact met haar omgeving even kwijt was. Geen bijval bij haar woorden: het bleef stil. Natuurlijk: ze wachten op een concreet voorstel.
“Daarom stel ik voor dat de straf voor Dora haar wordt uitgedeeld door haar slachtoffer, Marjan. Ik stel voor dat ze Dora over de knie neemt en haar een flik pak slaag op haar blote billen geeft.”
Zelf vond ze het nogal gewaagd. Een serveerster die door een kostschoolmeisje gestraft zou worden...
Maar ze had het met vuur en een veel gezag gebracht. Het voelde goed. Maar dat de reacties zó zouden zijn? Dat had ze niet verwacht.
De Directeur stemde meteen goedkeurend in. Haar man leek zelfs haast trots. Juffrouw V. keek alsof dit precies was wat ze bedoeld had. Tussen haar en Schoolhoofd Christina meende ze zelfs een korte blik van verstandhouding te zien. Hmm wat zou dat te betekenen hebben? Madame Mélisande keek ronduit jaloers. Ze had haast met haar te doen.
En Dora en Marjan? Die glunderden. Echtwaar. Ze glunderden beiden.
“Dora. Pak een rechte stoel voor Marjan en zet hem in het midden. Die daar in de hoek staat, die is prima.”
Die stond daar vast niet voor niets, dacht ze nog.
Dora gehoorzaamde onmiddellijk.
“Marjan. Ga zitten. Rechtop, benen naast elkaar.”
Het was net alsof ze dagelijks dergelijke opdrachten gaf, zo gemakkelijk ging het haar af. Terwijl toch haar enige ervaring eruit bestond dat ze zelf een pak slaag van Moniek gekregen had. Gekregen, niet gegeven. Maar dat gaf haar steun om resoluut haar opdrachten te geven. Goed. Ze was mevrouw Van Gravendeel. Ze was Meisje Juliette. En dus blijkbaar ook nog Madame Juliette. Of was Meesteres de meer passende benaming?
“Ga voor Marjan staan, Dora. Handen op je rug.”
Elke keer dat ze nu Dora bij haar naam noemde deed ze dat zo neerbuigend mogelijk. Had ze daar eerder nog moeite mee gehad toen ze dat per ongeluk deed, nu paste het volmaakt bij de rol van gastvrouw die ze vervulde.
Maar ze wilde meer. Tijd voor een preek en een schuldbekentenis.
Zelf ging ze achter Marjan staan. Zo kon ze zelf de preek voor Dora afsteken. Dat had voor haar een prettige bijkomstigheid: zij was, naast Marjan, de enige de gezichtsuitdrukking van Dora kon zien. Die trouwens braaf nederig naar de grond keek.
Nadeel was natuurlijk dat de ogen van alle gasten op haar gericht waren. Maar dat vond ze niet erg. Integendeel, ze voelde zich sterk en had het gevoel dat ze alles in de hand had.
“Het lijkt me duidelijk dat je gedrag als gecertificeerd dienstmeisje bijzonder onbetamelijk is. Daarover is echter al genoeg gezegd. Marjan zal je daarvoor zo dadelijk streng straffen. Ik vind dat echter niet genoeg. Ik heb je leren kennen als een voorbeeldig dienstmeisje, Dora. Dit gedrag past niet bij jou, en niet alleen omdat je gecertificeerd bent. Waarom, Dora, heb je je zo misdragen, en dan nog wel tegenover het kostschoolmeisje dat mij mocht vergezellen vanavond?”
Waar ze op hoopte gebeurde. Zonder haar houding te veranderen keek Dora naar haar op. En in plaats van schuldbewust, wat de aanwezigen zouden verwachten, keek ze Juliette liefdevol aan. Het was heel erg subtiel, maar haar mondhoek ging even een beetje naar boven en de blik in haar ogen werd zacht. Liefde, maar alleen voor haar en Marjan bedoeld.
Ze hoopte alleen dat Dora’s stem dat niet zou verraden. Dat zou hun positie onmogelijk maken. Maar ze hoefde niet bang te zijn: ze had vaak genoeg meegemaakt dat Dora heel vlak en emotieloos kon praten. En dat deed ze nu ook, met net genoeg schuldbewustheid in haar stem zodat het overtuigend klonk.
“Ik vond het vreselijk mevrouw dat u me vanmiddag dwong u te moeten straffen. Ik was zo trots op u, dat u gastvrouw mocht zijn en ik u mocht bedienen. U en Meisje Marjan. En dan luisterde u helemaal niet naar wat ik u vroeg en dan moest ik u dus over mijn knie nemen. Dat voelde zo erg fout.
Toen bedacht ik dat ik net zou doen alsof u niet de gastvrouw zou zijn als de gasten er waren. En Marjan een beetje zou plagen als kostschoolmeisje. Net zou doen alsof zij een grote meneer was. Mij aan haar aanbieden. Ik weet dat de meisjes dat altijd heel spannend vinden. Daar hebben ze het altijd over. Dat ze meneren mogen bedienen en dan doen ehh wat ze denken dat die meneren graag willen dat ze doen. En daar plagen ze elkaar dan mee door net te doen alsof.
Als ik dat dan bij Marjan zou doen, zou ze dat vast heel spannend vinden, dat wist ik zeker. En het zou dus heel erg uw gezag als gastvrouw aantasten.
Daar heb ik heel erg spijt van, mevrouw, want u bent een heel goede en perfecte gastvrouw.”
Juliette twijfelde of die laatste toevoeging wel zo verstandig was. Werd het zo niet voor iedereen duidelijk dat Dora haar adoreerde? Ze had het gevoel dat het heel onverstandig was als de anderen dat wisten. Dat was hun geheimpje.
Maar voor de rest klopte haar verhaal helemaal bij wat ze gedaan had en klonk het ook heel oprecht. Wat haar verhaal echter niet vertelde, maar haar ogen wèl, was dat ze het niet gedaan had uit wraak... maar omdat ze zelf heel graag dichtbij Juliette en Marjan wilde zijn. Marjan om mee te spelen en Juliette om te laten zien hoezeer ze haar wilde dienen. En bedienen.
Wat Dora’s ogen ook vertelden was dat ze graag door Marjan gestraft wilde worden. Mooi zo!
“Dat is inderdaad heel erg onbetamelijk, Dora, als dienstmeisje. Ik vraag me af of het erger kan. De gastvrouw negeren. Tsjongejonge, je moet wel lef hebben.”
Ze schudde demonstratief haar hoofd.
“Vooruit, over de knie bij Marjan.”
Onmiddellijk gehoorzaamde Dora.
“Marjan, trek haar rokje omhoog meisje. Goed zo. En trek nu haar broekje helemaal naar beneden. Juist.
Zo Dora. Daar lig je dan over de knie van een kostschoolmeisje. Wat een blamage voor een gecertificeerd dienstmeisje als jij.
Marjan. Ga haar billen slaan. Jammer dat je nog niet voldoende geoefend bent. Je zult haar dus met al je kracht moeten slaan. Haar billen moeten in vuur en vlam komen te staan. Nou, waar wacht je nog op?”
Op dat bevel van Juliette had Marjan gewacht. Ze begon zich onmiddellijk vol vuur van haar taak te kwijten. Eindelijk mocht ze dan een meisje een pak slaag geven. Lekker op haar blote billen en over haar knie. Wat had ze hier lang naar verlangd. Natuurlijk, eigenlijk nog meer naar het omgekeerde. Dat zij over de knie lag en dat haar billen geslagen zouden worden. Het liefst door haar vader natuurlijk. Hoewel? Dat verlangen was in de tijd dat ze op de Kostschool rondliep wat naar achteren verdwenen. Nu was het veel meer Moniek over wiens schoot ze zou willen liggen. Of die van Juliette. Of de Directeur.
Maakt niet uit. Dit was ook heel erg okay. Dora was de liefste van al het personeel op het Instituut. Op de Kostschool moest ze toezicht houden op de slaapzaal. Nou ja, toezicht op de puinhoop die de meisjes er altijd van maakten. Nadat Tess iedereen gecontroleerd, of ze hun tanden goed gepoetst hadden, het goede nachthemd aan hadden en niet te vergeten: of ze een schoon kutje en kontje hadden, dan deed ze het licht uit. Meestal was er dan alleen nog Dora die toezicht hield. Die deed dus niets tegen de keet die ze al snel schopten. Nou ja, alleen soms als ze al te veel lawaai maakten. Alsof ze niet wilde dat ze ècht betrapt werden, door Tess bijvoorbeeld. Het was vaak net alsof ze zelf graag wilde meedoen aan de kussengevechten.
Eigenlijk werd ze ook door de docentes meer behandeld als kostschoolmeisje dan als personeel. De meisjes waren nooit aanwezig als Dora gestraft werd, maar het was altijd heel duidelijk wanneer dat ging gebeuren. Ze dachten allemaal dat het dan ook precies zou gebeuren zoals zijzelf gestraft werden. In de hoek, blote billen, met de cane...
Marjan zou het waarschijnlijk niet gedurfd hebben als ze iemand als Tess had moeten straffen -juffrouw V. of Christina was natuurlijk helemaal ondenkbaar- maar Dora wel. Die vroeg er gewoon om om gestraft te worden.
Of was het juist dat waar ze vanavond met haar provocerende gedrag op had aangestuurd? Dat ze echt gestraft wilde worden? Goed. Des te meer reden om aan de eis van Juliette te voldoen en Dora met alle kracht die ze had op haar billen te slaan.
Ze merkte echter al snel dat ze een beetje te voortvarend was begonnen met slaan. Juliette had gezegd dat ze Dora’s billen uit alle macht moest slaan en dat deed ze dan ook. Maar het had tot gevolg dat, terwijl Dora nog maar amper reageerde, haar eigen handen al heel snel pijn gingen doen. Zo eenvoudig was het dus nog niet om een meisje een pak slaag op haar billen te geven met niets anders dan je eigen onbeschermde handen. Niet dat ze verlangde naar een haarborstel of zoiets: met haar eigen handen Dora’s billen slaan gaf een heerlijke kick. Ze moest het alleen wat langzamer opbouwen. En haar afwisselend met rechts en met links gaan slaan, dat hielp ook.
Zo kwam Marjan langzamerhand in haar eigen ritme. Wat riep haar vader vroeger alweer toen ze klein was en over zijn knie lag? Van klits klets klandere. Van de ene bil op d’andere?
Zo was het precies hoe ze haar sloeg. Van klits klets klandere. Van de ene bil op d’andere. Niet hardop, maar in haar hoofd.
Dat was leuk. Als je niet hardop dingen kunt zeggen tijdens het straffen, kun je het altijd nog denken. Het gekke was: dat maakte het straffen heftiger. Nu begreep ze waarom haar vader haar altijd vroeger zo bestraffend toesprak tijdens het slaan. Dat ze het verdiend had en zo. En als hij vond dat ze echt heel nodig gestraft moest worden dan zei het nog op een boze toon ook. Dat ze toch niet dacht dat ze hier mee weg kwam: zo’n stout meisje als ze was. Of haast sadistisch: dat ze hier over zijn knie lag en dat het een schande was!
Ze merkte hoe leuk het was om dat zelf ook te doen. En dat het ook haar hielp bij het straffen.
‘Zo serveerstertje. Dat had je niet gedacht hè, een pak slaag krijgen van meisje Marjan. Nou je verdient het. Mij een beetje uitdagen hè. En dan denken dat je geen straf krijgt hè. En dat allemaal omdat je zo nodig gemeen moet zijn tegen mijn vriendin. Juliette. Mijn vriendin. En als je gemeen bent tegen mijn vriendin dan krijg je straf. Dan sla ik je blote billen rood. Tot ze heel erg pijn doen. Dat had je niet gedacht hè, dienstmeisje, dat ik zo hard kon slaan. Dat ik je zou straffen. Kostschoolmeisjes dacht je, daar hoef je bang voor te zijn hè. Kostschoolmeisjes, die tellen niet mee hè. En meisje Marjan al wel helemaal niet, dat is zo’n doetje. Nou, dat heb je dan mooi verkeerd gedacht, dienstmeisje. Hier en hier en daar en hier en van de ene op d’andere. Dat zal je leren.’
Of het kwam doordat ze de pijn van haar eigen handen vergat, of dat ze het vuur van haar eigen gedachten overbracht op Dora, of dat Dora zich niet langer kon inhouden... maar eindelijk kreeg ze een reactie van haar: Dora kreunde onder haar slagen.
Dat gaf Marjan weer meer energie en dat maakte dat Dora al snel niet alleen kreunde maar ook allerlei kreten slaakte.
Maar Dora bleef stil liggen zonder te protesteren of te huilen. Daar was bij Dora heel wat meer voor nodig dat een eenvoudige handspanking.
Het was dan ook Marjans moeheid die maakte dat het tempo van haar slagen langzaam naar beneden ging. Ze was uitgeput. En niet alleen lichamelijk. Al haar woede had ze in het slaan van Dora gelegd.
Woede die eigenlijk niets te maken had met Dora, maar alles met haar frustratie over de Kostschool. Dat ze gedwongen was om Moniek te verraden. Dat de belofte dat ze Moniek zou mogen straffen niet nagekomen werd. Maar vooral: de belofte dat ze zelf over de knie gelegd zou worden en dat dat maar steeds niet gebeurde. Ondanks het feit dat de Kostschool daar alle redenen voor had. Dat ze zelfs had moeten toekijken hoe alleen Juliette meedogenloos gestraft werd door de cane voor vergrijpen die ze samen hadden begaan. Iedereen werd gestraft, behalve zij!
Het straffen van Dora bevrijdde haar van die woede. Bijna voelde ze zich schuldig naar Dora. Tot ze zich realiseerde dat Dora dit vast zelf gewild had. En heel wat meer kon hebben dan zij voor mogelijk zou houden. Nee, ze mocht eerder medelijden hebben met zichzelf, want haar handen branden als een gek. Ze deden echt heel erg zeer. Dus streelde ze voorzichtig over de hete billen van Dora. Dat had ze dan in ieder geval bereikt: niet alleen haar eigen handen branden, ook de billen van Dora waren rood, en opgezwollen ... en dus heet.
Toen pas merkte ze dat het stil was in de eetkamer. Voorzichtig keek ze op naar de gasten rond de tafel. Tot haar verbazing zag ze alleen tevreden gezichten. De Directeur knikte haar zelfs goedmoedig toe als van ‘goed gedaan meisje’. Ze voelde de hand van Juliette over haar hoofd strijken. Ze draaide haar gezicht naar haar toe en werd ontroerd door de manier waarop Juliette naar haar keek. Daar zat zoveel in: trots, en blijdschap, en vooral liefde, heel veel liefde. Wederzijdse liefde. Het kon haar dan ook niets schelen dat ze een traan langs haar wang voelde lopen.
Trouwens, als Juliette het niet erg vond om op zo’n manier naar haar te kijken terwijl alle gasten het konden zien, dan mocht iedereen die traan van haar zien.
“Dankjewel, Marjan.”
Het was Juliette die als eerste sprak. Niet streng meer, of liefdevol, maar gewoon neutraal. Juliette wist wel dat iedereen had kunnen zien hoe ze naar Marjan gekeken had, maar je hoefde tenslotte ook niet te overdrijven. Ze ging er vanuit dat haar straf snel zou volgen, en wilde het niet erger maken dan het nu al was.
“Dora,” vervolgde ze terwijl ze het niet kon laten het neerbuigende toontje van daarstraks weer te gebruiken, “jij mag gaan staan.”
Maar wat nu verder? Moest ze haar nu in de hoek zetten? Of haar nogmaals een preek geven? Gelukkig hoefde ze daarover niet lang te piekeren want de Directeur nam het nu -eindelijk- van haar over.
Eindelijk? Dan was ze niet eerlijk tegenover zichzelf, want ze kon niet ontkennen dat ze het, hoe moeilijk het in het begin ook was geweest, ook fijn gevonden had om als meesteres van Dora, en eigenlijk ook van Marjan, op te mogen treden. Wat vertelde haar dat over zichzelf?
“Handen in je nek, Dora.”
De Directeur. Dora was gaan staan met het gezicht naar Marjan toe. Ze gehoorzaamde de Directeur onmiddellijk en wilde zich naar hem toedraaien.
“Blijven staan Dora. Marjan, verwijder het rokje van Dora. En haar broekje. Die heeft ze vandaag niet meer nodig.”
Nadat Marjan zijn bevel opgevolgd had, keek hij tevreden naar het dienstertje. Roodgeslagen billen, heel goed. Jarretels en kousen, erg aantrekkelijk. Met haar diensterschortje voor, haar nette kanten blouse aan en haar hoofdkapje op bleef ze helemaal het dienstertje. Een vernederd dienstertje. Perfect.
“Ga het dessert opdienen, Dora. En mag ik jullie weer aan tafel verzoeken?”
Dat was natuurlijk gericht aan Juliette en Marjan.
Zo werd het diner voortgezet alsof er niets gebeurd was. Oude conversaties werden weer opgepakt. Dora die voortdurend bezig was het gezelschap van van alles te voorzien. Met twee grote verschillen in vergelijking tot daarvoor. Het waren nu rode blote billen die Dora aan de heren aanbood. En die maakten gretig van het aanbod gebruik. Waar, gezien de reacties van Dora, met gemengde gevoelens door haar op gereageerd werd: zelfs kleine tikjes waren haar nu al te veel, terwijl iedere streling wellustig verwelkomd werd.
En Dora vermeed angstvallig om tijdens het opdienen bij Juliette en Marjan te lang te blijven dralen. Blijkbaar was ook voor haar de straf zo hard aangekomen dat ze geen behoefte had aan nog meer...
Juliette bleef zich gedragen als de perfecte gastvrouw. Toch was ze er niet steeds helemaal met haar gedachten bij. Ze wist hoeveel verwijten ze had gekregen over haar optreden als gastvrouw. Hoe had juffrouw V. het alweer verwoord? De Directeur zal later vast wel met je afrekenen...
Haar angst was echter onterecht want tot haar verbazing had de Directeur nadat Dora de koffiekopjes had afgeruimd geen opmerking gemaakt over de straf die ze nog te goed had. Maar het enige wat hij zei verbaasde haar wel heel erg.
“Goed meisjes,” en hij keek daarbij naar Marjan en Juliette, “bedtijd!
Dora brengt jullie zo naar de slaapzaal.”
Juliettes hart sloeg een paar keer over. Mocht ze dan nu echt? Samen met de meisjes op slaapzaal? Ze had er zo lang naar verlangd. Er zelfs bij Dora om gezeurd.
Maar ze had het kostschool kostuum niet aan! Vragend keek ze naar de Directeur. Waar moest ze zich omkleden?
Net zoals Dora, overigens. Ook zij keek vragend naar de Directeur, want ook zij kon zich zo toch niet vertonen bij de kostschoolmeisjes? En al wel helemaal niet op de slaapzaal. Niet alleen omdat ze nog als dienstertje gekleed was, maar ook nog zonder rokje en mèt roodgeslagen billen!
“Wegwezen nu. Naar de Kostschool. Dora begeleidt jullie. Marjan natuurlijk als Mentor van haar Pupil, Meisje Juliette. Naast elkaar en in de pas, zoals het hoort.
En oh ja, Dora, jij hebt vannacht dienst op de slaapzaal. Ze wachten al op jullie.”
En zo stelde Marjan Juliette naast zich op. Controleerde haar kleding, wat natuurlijk idioot was, want hoe moest ze de avondjurk van Juliette nu controleren?
Fluisterde naar Juliette: “In de pas op Dora’s commando, links eerst.”
En daar gingen ze, netjes naast elkaar en op precies dezelfde wijze als ze nog maar zo kort geleden naar de zitting van de Tuchtraad afgemarcheerd waren. Netjes wachtend bij elke deur totdat die door Dora opgedaan was. Dan eerst Marjan gevolgd door Juliette vlak daarachter. Aan de andere kant van de deur zich weer netjes opstellend totdat Dora de deur achter hen gesloten had en ze weer hen weer voorging naar een nieuwe deur, de gang, over de omloop op de eerste verdieping, waarbij Dora opvallend genoeg voor de langst mogelijke weg koos.
Geen kostschoolmeisjes hier, wel een aantal docentes die zelfs even de docentenkamer uitkwamen om hen nieuwsgierig na te kijken. Zelfs een paar onbekenden die vanaf de hal aandachtig naar boven keken. Ze vormden duidelijk een bezienswaardigheid. De combinatie van kostschoolmeisje en dame in avondjurk die in vertraagde ganzenpas een dienstertje gehoorzaam volgden. Terwijl dat dienstertje zelf er onteerd bijliep, zodat ze als het ware haar blote roodgeslagen billen te volgen hadden. Waar kwam je zoiets merkwaardigs ooit tegen?
Daarna de trap op naar de zolder, de gymzaal oversteken maar niet naar de Slaapzaal. Eerst naar de badkamer: uitkleden, wassen, tandenpoetsen, plassen. Maar niet naar de slaapzaal. Weer de gymzaal oversteken, maar nu bloot. Naar de kleedruimte? Beiden moesten ze hun -schone- kostschoolkostuum aantrekken. Juliette met witte kniekousen, Marjan met zwarte. Nieuwe regels, legde Dora uit. Zwart voor een Mentor. Wit voor een Pupil. Juliette werd er nog meisjesachtiger door. Ook Dora zorgde ervoor er weer netjes uit te zien. Als dienstmeisje, maar dat was ze meestal.
Daarna weer de gymzaal over. Maar nu dan eindelijk: de gang in naar hun eindbestemming: de slaapzaal.
Hier opende Dora tot verassing van Marjan en Juliette niet de deur voor hen.
Maar klopte aan en wachtte...
Wachtte lang. Heel lang.
In werkelijkheid een minuut.
Deed de deur open en stapte naar binnen.
“Ik geloof dat ik hier te veel ben,” constateerde Dora.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
omdat de "volgende/vorige hoofdstuk link" in de blauwe balk hieronder hier te ingewikkeld is:
reacties vind je in deel I
Een formeel diner, deel I
naar het vorige hoofdstuk:
Wraak
naar het volgende hoofdstuk:
Een Gecertificeerd Dienstmeisje
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
