| Gepost op maandag 13 februari 2012 - 08:15 pm: | 
|
|
waarin het dienstertje Dora zich niet weet te gedragen
wat vooraf ging:
Wraak
Nog steeds giebelend trokken Juliette en Marjan samen op naar de eetkamer van de Directeur. Nou ja eigenlijk zijn studeerkamer die men een beetje ‘omgebouwd’ had, maar dat wist Marjan. Juliette wel, maar ze hield wijselijk haar mond: hier had de Directeur haar ontvangen...
Aan die jolige stemming kwam direct een eind toen ze binnenkwamen. Want wat hen te wachten stond was duidelijk absoluut geen gezellig dineetje met de Directeur. Wat ze zagen was een grote lange massieve tafel opgesteld bij de grote boekenkast. Er was voor zeven personen gedekt. Chique gedekt, met zilveren bestek, zilveren servetringen, zilveren kandelaars en diverse porseleinen borden.
Er was nog niemand aanwezig.
Dachten ze, want Dora achter hen, daar waar de deur opende, zat Dora. Ze stond op en liep naar Juliette toe, maakte een diepe revérence voor haar en bleef daarna bedeesd en met licht gebogen hoofd voor haar wachten. Eigenlijk was het een heel komisch gezicht: Dora in dat net te korte en te krappe diensteruniform. Maar Dora lachte niet.
Juliette werd er zenuwachtig van en wilde een gevatte opmerking naar Marjan naast haar maken. Maar Marjan giebelde allang niet meer, keek zelfs nog meer naar beneden dan Dora en mogelijkerwijs nog meer timide. Ze werd duidelijk helemaal door Dora genegeerd, was ze misschien daardoor zo van slag?
Ze voelde dat alle rollen waren omgedraaid, maar waarin? Wat werd er van haar verwacht?
“Dora?” begon ze.
Oei, wat klonk dat helemaal anders dan dat ze bedoeld had. Verdorie, haar stem klonk zelfs licht bekakt. Waarom sprak ze zo tegen Dora?
Maar Dora reageerde niet bevreemd.
“Waarmee kan ik u van dienst zijn, mevrouw?”
Auw, dat mevrouw deed pijn. Maar het paste precies bij hoe ze haar had aangesproken.
Zonder het te willen vervolgde ze daarom op dezelfde toon: “Wat is hiervan de bedoeling, Dora.”
Weer dat neerbuigende ‘Dora’, ze werd gek van zichzelf.
“U wordt geacht de gastvrouw te zijn, mevrouw.”
Juliette keek haar fronsend aan.
“Bij gebrek aan een ‘mevrouw de directeur’ mevrouw wordt u verzocht die rol op zich te nemen. Is er voor de gasten arriveren nog iets van uw dienst?”
“Is er al voor een tafelschikking gezorgd?
“Jawel mevrouw. U neemt plaats aan het hoofd van de tafel, met rechts van u de Directeur en links, aan de lange zijde, het meisje dat u mocht vergezellen.”
“Marjan?”
“Zij kreeg die eer, mevrouw.”
Oh, de eer om haar te mogen vergezellen. Gastvrouw. Dat klonk allemaal helemaal verkeerd. Marjan had haar net nog verzekerd dat ze gewoon nog kostschoolmeisje was. Die was dat zelf nog steeds overduidelijk. Sterker, die had de eer om als enige bij de volwassenen te mogen aanschuiven, zo deed Dora het voorkomen. Maar misschien was het ook precies zo. En was zij toch eh een ....
Tijd om zich een houding aan te meten, kreeg ze niet. Was ook niet nodig, want de eerste die binnenkwam was Juffrouw V. Die kwam meteen op haar toe lopen en omhelsde haar om de bekende ‘dames’ manier met drie zoenen terwijl ze kraaide “Ah Juliette, wat zie je er beeldschoon uit” alsof ze al jaren vriendinnen waren. Ergens waren ze dat ook wel geworden, maar toch anders.
Na de begroeting merkte Juffrouw V. Marjan op en zonder zich tot haar te richten zei ze tegen Juliette: “Ik zie dat je Marjan hebt meegenomen, lief van je.”
Marjan werd spontaan tien jaar jonger.
Een effect dat nog versterkt werd toen achtereenvolgens de lerares Frans, Madame Mélisande en het Schoolhoofd, Mevrouw Christina binnenkwamen die Marjan op precies dezelfde wijze opzettelijk kleineerden.
Wat tenminste nog beter was dan hoe Dora door hen werd bejegend, want haar zagen ze niet eens. Maar ja, zij was slechts het dienstertje. Had zij dat in het verleden niet net zo met het personeel gedaan... gewoon net doen alsof ze er niet waren?
Hoe vriendschappelijk de begroeting van Juffrouw V. naar Juliette was geweest, zo formeel was die van het Schoolhoofd en zo gereserveerd die van Madame Mélisande. Toch viel het haar mee dat ze ook voor hen “Juliette” was gebleven. Weliswaar geen “Meisje Juliette” meer, zoals ze daarvoor nog consequent door hen werd aangesproken, maar in ieder geval ook niet “Mevrouw van Gravendeel.” Net alsof ze haar in het ongewisse wilde laten over wat haar werkelijke status tijdens dit diner zou zijn: kostschoolmeisje of mevrouw.
Juliette kreeg gelukkig geen kans om zich over die status druk te maken, want direct na de dames kwamen de twee mannelijke gasten gezamenlijk binnen.
De Directeur natuurlijk. En, ze was er al heimelijk bang voor geweest....
... haar man.
Natuurlijk liet ze zich kussen door de Directeur. Ook hij noemde haar Juliette. En zelfs eenmaal “meisje” toen hij haar complimenteerde over haar uiterlijk. Maar dat zou wellicht voor hem heel gebruikelijk kunnen zijn. Maar haar man...
Ze kon het niet helpen dat ze bij zijn omhelzing verstijfde. Maar het voelde ook niet echt als ‘haar-man-die-haar-kuste’. Want ook van hem kreeg ze er drie.
Toch voelde ze zich genoodzaakt Marjan aan hem voor te stellen.
“Marjan,” zei Juliette.
“Aangenaam kennis te maken,” had Marjan moeten zeggen zodat ze haar man als “mijn man” had kunnen voorstellen.
“Dag meneer de advocaat,” antwoordde Marjan echter haar uitnodiging en maakte een schattig kniksje voor hem. Oei. Niks niet ‘mijn man’.
‘Saved by the bell,’ dacht Juliette. Maar direct daarna: ‘Meneer de advocaat’?
‘Hoezo, meneer de advocaat...’
Ze waren blijkbaar compleet en plots realiseerde ze zich dat zij en de twee mannen de enigen waren in avondkleding. Hoewel de leraressen er wel net iets anders uitzagen dan op school. Vast hun ‘gala’uniform. De rokken hadden dubbele ruiten en de blazers waren duidelijk langer en meer uitgesneden dan normaal. Het haar droegen ze vanzelfsprekend allemaal in een knot. Het maakte hen alles bij elkaar ouder, en Marjan jonger. En haarzelf .... niet van hier.
Ze namen allen plaats aan tafel en al snel werd het voorgerecht door Dora opgediend.
Ze moest inwendig lachen hoe Dora steeds een aanleiding vond om zich in het gezichtsveld van de heren te bukken -met gestrekte benen vanzelfsprekend zodat haar slipje steeds net even zichtbaar was. Om daarna elke keer weer handig weg te draaien zodra de heren aanstalten maakten om haar te gaan betasten.
Gek trouwens dat haar nooit eerder opgevallen was hoe kort het serveersterrokje van Dora was. Je kon steeds bij elke beweging die ze maakte -en daarvoor hoefde ze zich dus niet te bukken- haar kousen met kousenband zien zitten, met het beeldmerk van Dior -heel chique- duidelijk zichtbaar. Of zou ze zich speciaal voor deze gelegenheid zo hebben moeten kleden?
Ook haar blouse, zag ze nu, was toch echt veel te krap en had een onbeschaamd decolleté. Terwijl een dienstmeisje toch echt geen decolleté hoort te tonen, dat gaf geen pas. Als Dora zich niet zo ondergeschikt gedroeg zou je denken dat ze een hoertje was. Normaliter beslist ordinair, maar nu ehh gewoon potsierlijk. Het was duidelijke dat ze de opdracht gekregen had om zich veel te bukken. Van de heren? Goed van haar dat ze, ondanks dat, haar eer behield door steeds onopvallend weg te duiken. En zich toch beleefd en gedienstig bleef gedragen.
Nou ja, onopvallend? Het viel waarschijnlijk iedereen wel op, maar ze deed het zó dat haar niets te verwijten viel.
Nu ze nog wat beter keek merkte ze dat Dora opvallend vaak haar en Marjan opzocht. Ze vond voortdurend een reden om hen te ‘bedienen’ terwijl ze tussen haar en Marjan in stond: een vork recht te leggen, na iedere slok die ze namen hen direct opnieuw in te schenken, dat soort dingen. Waarmee ze dus welbeschouwd absoluut de mist in ging als serveerster. Immers, je staat altijd rechts van degene die je bedient. Uitgezonderd als je een schaal moet opdienen voor de gast persoonlijk: dat doe je dan weer links.
Had je haar weer.... om daar over te vallen. Ze slaakte een zucht. Toch wel apart hoe haar oude ‘ik’ steeds weer naar boven kwam. Terwijl wat in feite echt opviel niet haar foute stijl van serveren was, noch dat ze steeds hen tweeën opzocht, maar dat ze bij hen niet wegdook. Haar kontje bleef zich maar aan hun handen aanbieden en ze draalde bij al haar bewegingen.
Iets wat Dora bij de Dames absoluut vermeed. Bij het Schoolhoofd, bij Mevrouw V., ja zelfs bij Madame Mélisande: daar kon ze niet snel genoeg klaar zijn. Gek eigenlijk, zou ze de leraressen meer vrezen dan de heren? Dáár kon ze zich gezien haar verblijf op de Kostschool de afgelopen dagen wel iets bij voorstellen. Ze had nooit geweten dat leraressen zo wreed konden zijn.
Maar dat verklaarde niet waarom Dora Marjan en haar wel steeds opzocht. Was het omdat ze wilde dat zij wèl handtastelijk werden? Om de heren en dames te laten zien naar wie haar echte belangstelling uitging? Maar dan toch niet naar haar, Juliette. Zij was haar mevrouw, toch? en zij haar dienstertje. Bovendien, zij was rechtshandig en ze zat links van Marjan. Zo gemakkelijk was het niet voor haar om ‘stoute dingen’ met Dora uit te halen.
Wel voor Marjan dus. Nu pas viel het haar op dat die met een kop als vuur aan tafel zat en voortdurend, maar wel tersluiks, naar Dora’s kontje keek. En dat ze de hele maaltijd nog geen stom woord gezegd had. Helemaal niet iets voor Marjan, eigenlijk. Waar was het brutaaltje gebleven? En waarom viel haar dat nu pas op? Ze realiseerde zich dat zij zelf daarentegen de hele maaltijd aan het woord geweest was. Ongemerkt had ze de rol van gastvrouw die haar toebedeeld was ook met verve vervuld. Ongemerkt, want dat wilde ze helemaal niet. Onbedoeld werd ze weer de ‘mevrouw’...
Alsof alles en iedereen samenspande om haar weer dat gevoel te geven. De avondkleding die ze aan had moeten trekken, de rol van gastvrouw die haar opgedrongen, de aandacht van de heren voor haar, zelfs de ongetwijfeld bewuste acties van de leraressen om haar in ieder gesprek te betrekken. Met dat licht spottende toontje van hen: zij, vrouw van de wereld, wat dacht zij van de wereldlijke trivialiteiten die de dames besmuikt dan wel met afschuw aanroerden. Gestimuleerd door de heren, dat wel. Immers, zijzelf leefden in de beslotenheid van de kostschoolgemeenschap, zij hielden zich slecht bezig met het ouderwets opvoeden van de meisjes.
Hoe dan ook, het vormde een slap excuus voor haar gebrek aan aandacht voor haar lieve Marjan. Dat ze geen oog voor haar had gehad ervoer ze als onverdraaglijk. Erger: wat was er met Marjan aan de hand? Waarom reageerde ze in het geheel niet op het bizarre gedrag van het dienstertje? Kon ze niet tegen dat uitnodigende kontje, omlijst door kousen met kousenband, onder het potsierlijke dienstmeisjesrokje?
Marjan, die toch maar mooi met het idee was gekomen om die verprutste strafregels in haar kut te stoppen om ze aan de ogen van de hier ook aanwezige Madame Mélisande te onttrekken? Nou ja, ze was best verlegen geweest om daar mee te komen en met zichzelf verlegen toen ze uitlegde waarom het haar kut moest zijn en niet die van haarzelf. Maar toch. Marjan verlegen .... Met een kontje dat haar uitnodigend werd toegestoken?
Of... ging haar nu een licht op... of was het omdat zij er zo naar verlangde een pak slaag te krijgen op haar billen en dat Dora daar nu als het ware om vroeg? Dat Dora deed wat zij niet durfde. Maar Marjan durfde toch alles?
Ze legde onder de tafel een hand op Marjans knie om haar gerust te stellen. Kon ze maar even iets zeggen om haar af te leiden. Maar als ze dat tijdens het converseren deed zou dat Marjan ongetwijfeld in verlegenheid brengen en juist de aandacht van iedereen op haar doen vestigen. Ze zou er wellicht nog erger door moeten blozen dan ze nu al deed. Ze moest even een goed moment afwachten. Dat kwam toen de heren eisten bediend te worden en Dora gedwongen werd haar gedraal tussen haar en Marjan te beëindigen.
“Hee,” fluisterde ze, “wat is er met jou aan de hand?”
Marjan keek haar meteen aan. Maar in plaats dat ze zich ongemakkelijk voelde over haar verlegenheid, glommen haar ogen. Ze bloosde helemaal niet uit verlegenheid. Ze bloosde sowieso niet. Ze had rode koontjes. Van opwinding. Maar waar kwam die opwinding vandaan? Wist Marjan iets wat zij niet wist? Of was Dora’s gedraai met haar kont voor haar gewoon ehh geil?
Gelegenheid om dat uit te zoeken kreeg ze niet. De heren hadden genoeg van Dora’s gedraai. Blijkbaar was hen het gedrag van Dora nu óók opgevallen. Of waarschijnlijker: vonden ze het nodig om er aandacht aan te besteden.
De Directeur begon en richtte zich -hoe verwonderlijk- tot haar.
“Ik heb gehoord, Juliette, dat jij een deskundige bent in het omgaan met bedienend personeel?”
Nu was het haar beurt om te blozen. Correctie: Marjan had niet gebloosd. Des te frustrerender. Nog voordat ze de in haar ogen belachelijke veronderstelling kon corrigeren, ging de Directeur verder.
“We hebben jou natuurlijk niet voor niets de rol van gastvrouw toebedeelt ...”
Oh jee, daar had je het al.
“en het valt mij op hoe ehh eigenzinnig jouw ...”
Ja, wrijf het er maar in.
“dienstmeisje zich gedraagt.”
Wat moest ze daar nu op antwoorden? Ze kon toch moeilijk Dora tot de orde roepen. Of hun beweringen tegenspreken?
Gelukkig hoefde ze dat ook niet, want juffrouw V. meende de Directeur tegen te moeten spreken.
“Ik wens toch te betwijfelen of Juliette als deskundig gezien moet worden. Ik bedoel, ik heb haar het één en ander bijgebracht, maar deskundig?”
Ze keek veel betekend naar Madame Mélisande die gretig op haar voorzetje inging.
“In haar ogen was de meest correcte behandeling van een falend dienstmeisje om haar eigenhandig over de knie te nemen en haar een pak slaag te geven. Ja ja. Let wel, we hebben het dus over een volledig gecertificeerd dienstmeisje -zoals Dora- in dienst van een heer -zoals u- en over haarzelf -als gastvrouw- als degene die zonder daartoe een opdracht te hebben gekregen zelfstandig een lijfstraf wil uitvoeren.”
De heren uiten genoegzaam hun ontzetting. Ongelofelijk, zeiden ze zonder woorden: dat een gastvrouw zo brutaal was om het dienstmeisje van een gentleman zelf over de knie te leggen, haar billen te ontbloten en een pak slaag te geven. Ongelofelijk, maar ook bijzonder aantrekkelijk. Voor de heren, wel te verstaan. Des te meer omdat deze zich er rekenschap van gaven wat voor perspectieven dat hen zou bieden. Maar dit terzijde, want eerlijk gezegd ontging Juliette dit alles. Wat zij meekreeg was slechts de afschuw van de heren van zulk een onbetamelijke daad. Tsja....
Juffrouw V. nam weer over.
Met een zuinig mondje sprak ze: “Wellicht dat we het nog eens over het certificaat van uw dienstmeisje moeten hebben. Of wellicht dat enige bijles voor haar gewenst is?”
Het was voor iedereen duidelijk dat juffrouw V. daar op voorhand erg veel zin in had en Dora precies het tegenovergestelde. Wat haar opzet van haar draaikonterigheid ook geweest mogen zijn: bijles was bepaald niet haar bedoeling geweest. Iedereen wist dat een ontevreden juffrouw V. zowat het ergste was wat je op de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes kon gebeuren. Zeker als het iemand van het personeel betrof. Meisjes, hoe oud dan ook -zoals Juliette!- konden juffrouw’s V. hart breken, als ze maar hun best deden tenminste, maar personeel....
“Ik ben het volledig met mijn collega eens,” vervolgde Madame, “hoewel ik het optreden van de gastvrouw toch wel veel stuitender vindt. Maar eh wat ik nog veel schandaliger vind is haar eigen claim van deskundigheid. Betrof die claim niet de ehh formele tafelschikking, Juliette, en het gróte belang daarvan?”
Dit ging niet goed, Juliette voelde het aan haar water.
“Hein, Juliette? Het Bourgondisch servet, of was het het Klassiek Amerikaanse servet wat oh zo belangrijk was in, nou ja wat dan ook voor flauwekul.”
Ze nam een veelbetekenende pauze om haar vervolgens frontaal aan te vallen.
“Terwijl toch het meest fundamentele van het aan tafel bedienen de plaats is waar het dienstertje staat! En dat is dus rechts van degene die ze bedient. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat dit dienstertje van haar gewoon te lui is om van plaats te veranderen als ze een volgende gast bediend. Laat staan het feit dat ze bij voorkeur de gastvrouw bedient. Soms de heren. Maar wij dames worden gewoon volstrekt genegeerd.”
Verbijsterd luisterde Juliette naar de gezamenlijke aanval van Madame en juffrouw V.. Waarom over de tafelschikking beginnen, en dan niets zeggen over het feitelijke gedrag van Dora?
Natuurlijk was ze daar formeel net zo verantwoordelijk voor. Nu werd ze echter teruggepakt op haar enige triomf in de kostschool: het op zijn ‘Frans’ verslaan van de lerares Frans. Hoe kort die triomf dan ook geduurd had, Madame was uit op persoonlijke wraak en dat kon maar één ding betekenen: ze zou hoe dan ook het onderspit delven.
Dan maar meteen.
“U heeft geheel gelijk, Madame. Ik moet u mijn ondeskundigheid en onbekwaamheid toegeven, Madame. Mijn oprechte excuus, Madame. Ik heb nog heel wat op de Kostschool te leren.”
Oei, wat dat wellicht een overkill. Nu ze zichzelf zo hoorde praten: het cynisme droop er van af, terwijl ze zich toch echt boetevaardig had willen tonen.
Maar Juliette hoefde niet bang te zijn. Of Madame had het niet gehoord, of ze wilde het niet horen. Madame keek heel tevreden naar de Directeur -zag Juliette een blik van bewondering, nee, van verafgoding in haar ogen?- alsof ze wilde zeggen: ze is van u.
Maar Madame was nog niet uitgesproken...
“Wat ik echter het meest stuitend van alles vind is dat dit dienstertje voortdurend haar billen in het gezicht van de protégé van de gastvrouw meent te moeten duwen. En dan druk ik me nog beschaafd uit.”
“Ach Madame,” sprong juffrouw V. daarop in, “volgens mij bleef het niet bij het aanbieden van billen. Het kind was wel zo verstandig dat niet openlijk te doen, maar als ik mij niet vergis werd er onder de tafel het nodige gefoezeld.”
Daar trof juffrouw V. dan eindelijk doel bij Marjan, want nu kreeg ze wel een kop als vuur. En niet alleen omdat ze door juffrouw V. ‘kind’ genoemd werd.
Juliette keek hoogst verontwaardigd naar zowel Marjan als Dora. Had haar Marjan dan echt met haar dienstertje zitten foezelen? Dat kon toch niet waar zijn?
Ze schoot bijna in de lach om haar eigen reactie, maar kon zich nog net beheersen. Moest je haar horen: haar dienstertje, haar Marjan, en vooral: haar eigen verontwaardiging. Na alles wat ze met beiden had meegemaakt. Maar ze moest er wel iets mee. Want niet alleen zij had Marjans reactie gezien.
Maar wat? Het werd even akelig stil in de eetkamer.
De Directeur redde haar.
“Ah, de Kostschool. Ben je niet wat te oud voor de Kostschool?”
Dat deed zeer. Was er dan toch geen Kostschool meer voor haar? Niet meer een ‘samen met Marjan, samen met Moniek, samen met de meiden?’ Wie had ooit gedacht dat dat pijn zou doen? Zijzelf zeker niet. Maar dat deed het wel.
“Ik ben het eens dat uw gedrag buitengewoon teleurstellend is. Als gastvrouw mag ik toch op zijn minst van u verwachten dat u mijn dienstmeisje correct instrueert en dat u uw protégé in de hand heeft. In plaats van met open mond naar het onbehoorlijke gedraai vlak voor uw ogen te staren.”
Ahh, had ze dat gedaan? En dan die verandering van “je” naar “u”. Ze wilde dat ze weg kon lopen, maar waar naar toe? Nog afgezien van het instemmend geknik van haar echtgenoot.
Hij meende de Directeur te moeten aanvullen door zelf het woord te nemen.
“Ik denk inderdaad dat ze nog heel veel heeft te leren. Maar zoals u al terecht aangeeft: niet als Kostschoolmeisje. Maar als ehh...”
Juliette verbleekte bij die woorden. Alsjeblieft, bad ze, zeg niet “als mijn vrouw”, niet waar Marjan bij is...
Of dat op de tong van haar man had gelegen, zou ze nooit te weten komen, want de Directeur nam het direct weer over.
“... als vrouw op leeftijd, dunkt me, die leiding geeft aan haar personeel.”
Auw, ook dat deed zeer, maar lang niet zo erg als waar ze bang voor was geweest.
“U heeft helemaal gelijk, meneer. U formuleert heel treffend dat ik onvoldoende leiding heb gegeven aan het personeel. Het spijt me oprecht dat ik in uw ogen gefaald heb. Dat ik u ontriefd heb. Kan ik dat op enigerlei wijze compenseren?”
Het gekke was dat naarmate haar woorden deemoediger werden haar toon juist de hoogte in ging. De uitspraak van ‘Kan ik dat op enigerlei wijze compenseren?’ was bepaald bekakt te noemen en helemaal niet als vraag gesteld. Zo ging je in dit soort kringen om met gênante momenten.
Natuurlijk werd er niet verwacht dat er een compensatie op welke wijze dan ook zou plaats vinden. Het idee alleen al. Nee, men werd geacht op zo’n moment te antwoorden met zoiets als: ‘Het is niets mevrouw. Maar ik waardeer de geste ten zeerste.’
Alleen waren de Directeur en haar echtgenoot nu in het geheel niet van plan om zo voorkomend te zijn. Ze keken haar alleen uitnodigend aan. Tsja, dat was natuurlijk het alternatief van het aanbod wegwuiven: wachten tot de gastvrouw zelf met een concreet voorstel tot compensatie zou komen. Maar wat moest ze hen aanbieden? Juffrouw V. en Madame hadden haar immers duidelijk gemaakt dat het niet aan haar was om te straffen.
Juffrouw V. schoot haar gelukkig te hulp.
“Als ik het goed gehoord heb, mijn beste Juliette, heeft de eigenaar van het gecertificeerde dienstmeisje Dora je duidelijk gemaakt dat haar gedrag onbetamelijk is en dat jezelf gefaald hebt in het geven van leiding aan haar.”
“Ja juffrouw V., zo heb ik het ook begrepen. En ik heb ook...”
“Stil, Juliette,” onderbrak juffrouw V. haar. “We zitten niet te wachten op een herhaling van je al te hoogdravende excuses. We verwachten dat je maatregelen neemt.”
Wanhopig keek Juliette juffrouw V. aan. Er zat maar één ding op. Ze moest het aanbieden. Maar ten overstaan van het gehele gezelschap? De docentes, de directeur, maar bovenal ten overstaan van haar man?
Ze richtte zich tot de Directeur.
“Wilt u mij zeer streng straffen, meneer de Directeur, voor mijn falen als gastvrouw?”
Maar niemand reageerde. Ook de Directeur niet.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
omdat de "vorige hoofdstuk link" in de blauwe balk hieronder niet werkt
dit hoofdstuk is opgedeeld in 2 delen
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
deel II
omdat de "volgende/vorige hoofdstuk link" in de blauwe balk hieronder hier wat ingewikkeld is:
het volgende deel
Een formeel diner, deel II
naar het vorige hoofdstuk:
Wraak
naar het volgende hoofdstuk:
Een Gecertificeerd Dienstmeisje
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?