of: het gebruik van een slavin
‘s Middags nam Aisha Denise mee naar de Kleedkamer.
‘Nou ja, ze hadden het net zo goed de Spiegelkamer kunnen noemen,’ dacht Denise.
Inderdaad, één muur van de kamer was een spiegelwand. Maar wat de kamer echt bijzonder maakte was de enorme hoeveelheid kledingrekken, kasten en ladekasten. Als je goed keek zag je dat achter de rekken die nu naar voren geschoven waren zich nog andere rekken bevonden, en daar weer achter weer andere rekken, zo ver als het oog reikte. Dat kon omdat de kledingrekken niet over de vloer reden maar aan het plafond hingen, dat, als je goed keek, een waar emplacement was van rails. Later begreep Denise dat de meisjes via een beeldscherm elk kledingstuk konden oproepen. Het rek waaraan het hing werd dan automatisch naar voren geschoven.
Grappig: het was precies het tegenovergestelde van een walk-in-closet, die tegenwoordig in het Westen een absolute must was voor ieder huis.
Nu hingen er drie rekken lange jurken, op het oog identiek behalve de kleur.
“Mooi,” zei Aisha tegen haar, “we zijn de eersten. Kunnen we rustig de goede jurk voor je uitzoeken.”
Ze bekeek Denise onderzoekend.
“Hmm, blauwe ogen, lang blond haar, lichte teint. Hemelsblauw staat je vast fantastisch.”
Ze liep naar het beeldscherm.
“Even jou opvragen.”
“Mij opvragen? Wat staat er dan van mij in?”
“Alles wat we van jou weten. En reken maar dat dat veel is. Maar niet alles kan ik bekijken natuurlijk. Veel is afgeschermd. Maar voor nu hebben we alleen je maten nodig. Later kunnen we zelfs zien wat je eerder al aangehad hebt. Maar dat kan nu natuurlijk nog niet, want hier heb je alleen nog maar naakt rondgelopen.”
“Hee, daar vergis ik me toch een beetje,” lachte Aisha toen ze Denises naam had ingevoerd, “er staat zelfs al een heleboel van je in.
Hmm: een paar korte jurkjes zie ik. Leuk hoor. Een mooie lange jurk.
Hé, een kort rokje, dat dragen we hier nooit.
En wat is dit? Een kledingstuk in twee delen: een rok en dat andere lijkt wel een soort jasje. Ahh, dat is natuurlijk de kleding die je bij je had. Kleding die niet is afgekeurd en vernietigd. Apart, geen één van de slavinnen draagt ooit zo iets. Dat ze dat bewaren: echt westers spul allemaal.”
Meende Denise hier een afkeurende toon bij Aisha te horen?
‘Maar ja, wat zou ik hier nou met een mantelpakje moeten,’ dacht ze.
Maar ze zei: “Hoe weet je dat het allemaal goedgekeurde kleding is?”
“Simpel. Er staan geen broeken bij. En een westers meisje zonder broeken bestaat niet.”
Denise moest lachen: “In ieder geval niet als ze op vakantie is.
Maar toch jammer dat ze vernietigd zijn. Ze zaten best lekker.”
“Echt? Broeken die lekker zitten? Dat lijkt me nou één van de voordelen dat je vrouw bent: dat je geen broeken hoeft te dragen.”
“Kennen jullie dan geen harembroeken?”
“Harembroeken? Wat zijn dat?”
“Heel wijde broeken, die je met een koordje in je taille vastmaakt.
Die werden altijd in een harem gedragen. In harems van lang geleden. Die vinden we in het Westen reuze interessant. Best wel grappig eigenlijk: dat we er dus echt van overtuigd zijn dat harems nu niet meer bestaan.”
“Echt?” Aisha vond het erg grappig.
“Nou, zulke rare dingen als harembroeken dragen we hier echt niet. Het zou mannen potsierlijk staan denk ik. En erg onmanlijk.
En vrouwen? Dat zou betekenen dat mannen je niet meer kunnen betasten.”
“Het zijn altijd heel dunnen broeken, dan kun je toch...”
“Getsie. Dan kan een man je kutje niet in. Moet je eerst die broek uittrekken. Heel onpraktisch. En onvrouwelijk. En dat noemen ze een harembroek?”
“Ja, en soms zijn die erg in de mode. Nu niet trouwens.”
“Een kledingstuk dat èn onmannelijk is èn onvrouwelijk.
Hoe verzinnen jullie het.”
Aisha gebruikte het toetsenbord: “Hemelsblauw. Okay. Nummer 510.”
Eén van de drie rekken schoof naar voren en Aisha vond al snel de juiste jurk.
“Precies de kleur die bij jou past,” zei ze terwijl ze hem even tegen Denises naakte lichaam hield: “Trek maar aan.”
De jurk was van katoenen stretch tricot gemaakt. Hij voelde heerlijk aan en zat als gegoten. Aisha troonde haar mee naar de spiegelwand. Ze keek bewonderend naar zichzelf. De jurk sloot nauw om haar bovenlijf en waaierde direct na de taille wijd uit. Het bovenlijfje was diep en rond uitgesneden en bedekte haar tepels nèt. De rok van de jurk was in feite een wikkelrok, hier echter met zowel een overlappend pand aan de voorzijde als aan de achterzijde.
“Dit is een geklede jurk, zo noemen we dat hier, waarin je zowel genomen kunt worden als gegeseld. Kijk, ik zal je het demonstreren.”
Aisha knielde voor haar neer. Ze pakte het voorste pand ter hoogte van haar kruis en schoof de stof terug en naar binnen. Tot Denises verbazing bleef het pand daar hangen. Vervolgens deed ze hetzelfde met het pand dat nu vrij hing. De rok had nu vanaf haar taille een V-vorm gekregen en viel ter hoogte van haar kruis weer naar beneden. Zo was ze gekleed en tegelijkertijd naakt en volledig bereikbaar.
Denise moest erkennen dat het een opwindend gezicht was.
“Draai je eens om.”
Denise stond nu met haar rug naar de spiegel en draaide haar hoofd zodat ze in de spiegel kon zien wat Aisha deed. In feite precies hetzelfde als daarvoor, alleen kwamen nu haar billen bloot te liggen. Wel was de V hier veel breder, maar ja, haar kruis nam natuurlijk ook minder plaats in dan haar billen. Die zo uitstekend gegeseld konden worden, zoals Aisha fijntjes had opgemerkt. Brrr, Denise huiverde bij het idee.
Aisha ging weer staan zodat Denise zich goed in de spiegel kon bekijken. Ze draaide een paar keer bewonderend om haar as. Ze voelde zich heel vrouwelijk. Haar kale venusheuvel en onthaarde lipjes kwamen echt heel mooi uit. En omgedraaid zag ze hoe mooi gevormd haar billen waren. Ze was altijd al trots geweest op haar billen, maar zo mooi had ze ze nog nooit gezien.
Vrouwelijk en opwindend. Dat was ze!
Ze werd er nat van.
“Hmm,” glimlachte Aisha, “je bent geil,” en ze streek langs Denises kutje.
“En nat. Dat gaat straks helemaal goed komen.”
‘Goed komen? Klaarkomen!’ dacht Denise ondeugend, ‘Hmmm, dat zou ik nou best wel willen.’
“En ik ben nog niet eens klaar met demonstreren.”
Aisha ging achter Denise staan en sloeg haar armen om haar heen zodat ze het lijfje kon demonstreren.
“Kijk, je lijfje wordt bij elkaar gouden door een veter.”
Denise zag in de spiegel een vetertje kruislings tussen haar borsten lopen. Er was slechts een klein spleetje blote huid zichtbaar.
“En nu is het vetertje verdwenen.”
Denise zag zo snel niet hoe Aisha dat voor elkaar had gekregen. Nu het vetertje verdwenen was, was de spleet tussen haar borsten veel groter geworden. Haar borsten waren nog steeds bedekt, maar ze had zo een nog dieper decolleté gekregen.
Aisha reikte weer naar het lijfje: “En zo zijn je borsten bloot.”
Inderdaad. Niet alleen haar kruis lag bloot, nu ook haar borsten. Ze dacht dat Aisha ook hier de stof naar binnen had gestoken.
“In dit type jurk kun je zowel gekleed zijn, als met open kruis of blote billen of beide rondlopen, naar gelang je Meester dat wenst.
Je borsten worden echter alleen ontbloot als hij je wil betasten.
Daar loop je niet mee rond, want dan valt de stof heel gemakkelijk terug. Buk je maar een beetje voorover en schud met je borsten, dan zie je het zelf.”
Denise deed het en zag dat Aisha gelijk had. De stof viel weer terug over haar borsten.
Maar mooi was het zo niet. Het toonde wat slordig.
“We hebben ook mooie jurken waarin je borsten de hele tijd prachtig bloot zijn. Maar onze Meester wil voor dit soort gelegenheden altijd dat alle meisjes gekleed zijn.”
‘Dit soort gelegenheden...’ dacht Denise, ‘ik ben nu wel erg nieuwsgierig wat voor gelegenheden dat zijn.’
“Net op tijd klaar,” hoorde Denise Aisha zeggen.
Inderdaad, daar kwamen de andere meisjes. Het waren er acht, maar ze kende geen van hen. Adilah en Ghizlan waren er niet bij. Hoeveel slavinnen zou de Sheikh wel niet hebben?
Alle meisjes stelden zich aan haar voor. Maar al snel was ze kwijt wie wie was. Ze onthield dat er een Djamilla was, een Kayla en een Mahtob; Zorah en Shadai had ze ook gehoord, dacht ze.
Een paar meisjes waren naakt binnengekomen, een paar gekleed net zoals Aisha. Maar ook zij trokken hun dunnen zijden jurk uit.
Al snel was het een heen en weer gaan tussen beeldscherm en kledingrekken. En gonsde het van het drukke gekwebbel van de meisjes. Gelukkig spraken ze allemaal Frans zodat ze de gesprekken redelijk kon volgen. Later begreep ze dat de meisjes geen Sahalijns mochten spreken, zelfs niet onderling. Voor haar heel handig, maar niet echt aardig van de Sheikh daar Sahalijns hun moedertaal was: het was de taal van de woestijn.
Niet dat het gekwebbel veel om het lijf had, het meeste ging over wie recht had op welke kleur. Het bleek dat geen van hen dezelfde kleur mocht dragen, zelfs niet kleuren die dicht bij elkaar lagen. De Sheikh wenste een kleurrijk geheel. Een wens die hij altijd had voor ‘dit soort gelegenheden’. En Denise had nog steeds geen idee wat dat waren. Ze probeerde het wel te weten te komen, maar de meisjes hadden duidelijk opdracht gekregen daar geen antwoord op te geven. Niet dat ze haar dat vertelden, maar ze vermeden steeds handig er antwoord op te geven. Of was het geen opdracht maar deden ze het om haar te beschermen? Net zoals Ghizlan haar niet had verteld dat de Sheikh haar ‘met geweld’ zou uitproberen.
Maar na enige tijd was ieder meisje toch tevreden met de kleur die ze droeg en was het resultaat inderdaad een mooi kleurrijk geheel van vooral felle en diepe kleuren.
Vlak voordat de meisjes op pad gingen, schoven ze bij elkaar de achterpanden van de jurken naar binnen zodat hun billen bloot waren. Zo ook bij Denise.
Zo gingen ze als een vrolijke groep op weg naar de zaal waar ‘dit soort gelegenheden’ altijd plaats vonden.
Aisha zorgde dat ze naast Denise liep en fluisterde haar toe dat ze altijd bij haar in de buurt moest blijven.
“Vraag niets. Ik blijf op je letten en fluister je wel in wat je moet doen. Ik denk dat Meester jou zal uitkiezen om je uit te proberen. Dus schrik niet als hij je aanwijst. Ik weet zeker dat je het goed zal doen. Als je maar doet wat ik je zeg. Alles komt echt goed.”
Met die bezwering en een lief klopje op Denises billen die zo wel heel erg bloot voelden, kwamen ze de grote zaal binnen.
Het was een grote zaal waarin ze terechtkwamen, de grootste die ze hier tot nu toe had gezien. De achterwand was licht gebogen -ze zag ook hier haar theorie van een buitenste ring bevestigd- en op de traditionele deur met spiegel in het midden na, kaal. De rechter muur was eveneens kaal en licht gebogen, de andere wanden waren onregelmatig gevormd. Er bevond zich in het midden vrij veel en verschillend meubilair. Ze zag in de gauwigheid sofa’s, banken, krukjes, poefs, lage tafeltjes, al dan niet met leer bekleed en veel kussens, heel veel kussens.
Maar Aisha liet haar niet kijken, maar troonde haar meteen mee naar de kale zijmuur.
“Wij gaan eerst staan, daarna volgen de andere meisjes.”
Ze liep met Denise naar het midden van de muur en zette haar er een halve meter vanaf met haar gezicht naar de muur.
“Nu leg je je handen ontspannen in je nek en, omdat jij de langste van ons bent, je ellebogen een klein beetje naar beneden gericht.”
Denise begreep de logica van die conclusie niet echt.
“Dus je ellebogen niet naar achteren zoals anders.”
Denise gehoorzaamde gedwee.
“Nu ga ik naast je staan en zorg ik ervoor dat mijn elleboog net de jouwe raakt. Straks komt er een meisje aan je andere kant staan die hetzelfde doet.”
Aisha ging rechts van haar staan en al snel verscheen er ook links van haar een meisje. Ze voelde al snel haar elleboog. Het voelde als een bijzondere manier van contact leggen. Zeker nadat één voor één de meisjes plaats namen: zo vormden ze één lange keten met Aisha en haarzelf in het midden.
“Nu ga je straks je rechter voet langzaam naar mijn linkervoet schuiven. Langzaam, want ik en de andere meisjes volgen je voorbeeld. Ben je zover?
Denise knikte.
“Toe maar,” fluisterde Aisha.
Langzaam verschoof Denise haar voet en ze voelde, doordat het zo langzaam ging, dat de hele rij als één geheel naar rechts verschoof. De ellebogen links en rechts van haar bleven haar aanraken net zoals daarvoor. Ze verloren zelfs niet voor even het contact. Zo stond na afloop van de verschuiving ieder meisje nu wijdbeens.
‘Ik zou ons graag van achter willen zien,’ dacht Denise, ‘we vormen vast een mooi en opwindend tafereel. Al die verschillend gekleurde jurken, en blote billen.’
En dat was ook zo. Maar ook de rij van ellebogen was de moeite waard. Natuurlijk was niet ieder meisje even lang: Denise was de langste van hen, zodat het meisje naast haar extra veel moeite moest doen om háár ellebogen aan te raken. Het antwoord op Denises vraag naar logica. Zo ontstond er niet een strakke rij, maar een onregelmatige golfbeweging. Juist die onregelmatigheid maakte het geheel echter tot een bijzonder charmant beeld.
De meisjes moesten een tijdje wachten voor er iemand binnenkwam. Op een gegeven moment meende Denise twee paar voetstappen te horen. Eén bleef al snel stil staan, ergens aan het begin van de rij.
De ander hoorde ze achter hen langs lopen.
“Mooi, heel mooi,” hoorde ze mompelen. Dat was de Sheikh.
Hij liep nog een keer langs de rij en bleef toen achter Denise staan.
Ze voelde zijn handen over haar billen glijden. Om ze vervolgens te betasten.
Hij stapte weer weg. Was hij tevreden?
“Zijn er nog meldingen over deze meisjes, Achad.”
“Nee, heer, er is over geen van hen iets binnengekomen.”
“Dan hebben de dames geluk, Achad, want we laten het hierbij vandaag.”
“Zeker, heer.”
“Dan ben je vandaag niet meer nodig, Achad, hou je maar wat bezig met Ghizlan als je zin hebt.”
‘Maar Ghizlan houdt niet van mannen, dat moet hij weten, schoft,’ dacht Denise.
“Zeker, heer. En dank u heer, dat zal ik zeker doen,” antwoordde hij, duidelijk in zijn schik.
‘En hij dus ook,’ dacht Denise, ‘ook hij is een schoft, wat Aisha en Adilah ook mogen zeggen.’
Ze hoorde Achad met gezwinde pas de ruimte verlaten en de deur achter zich dicht trekken.
De Sheikh liep weer een paar keer achter hen heen en weer en stopte uiteindelijk opnieuw bij Denise. Hij gaf een klapje op haar billen.
“Deze neem ik vanmiddag,” zei hij met een onmiskenbare nadruk op “neem”.
‘Ik ben zelfs geen Denise meer voor hem,’ dacht Denise verbitterd, ‘maar deze.’
“Djamilla, Mahtob en Zorah mogen mij plezieren.”
Denise hoorde de drie meisjes meteen uit de rij stappen.
“Aisha en Kayla helpen bij het dienen.”
‘Het dienen’: dat betrof haar dus, waarbij Aisha en Kayla, het meisje aan haar linkerkant, moesten helpen.
“De andere meisjes bedienen.”
En zo kreeg Denise, dacht ze, een vermoeden wat het verschil tussen ‘dienen’ en ‘bedienen’ in de harem was.
Kayla en Aisha namen haar mee naar een met leer beklede tafel in het midden van de kamer. De meisjes gebaarden dat ze er op moest gaan zitten. Onder het leer bevond zich een dunne zachte matras, voelde ze. Ze had het idee dat ze daar op zou moeten gaan liggen. Dat klopte, maar nu nog niet, maakten de meisjes haar duidelijk.
“Wacht nog maar even, anders ben je te snel gereed voor je Meester,” zei Aisha: “Kijk eerst maar hoe de andere meisjes met hem bezig zijn.”
Waar Aisha en Kayla mee bezig waren was echter veel interessanter: ze maakten hun jurk weer in orde. Vastmaken was blijkbaar een stuk lastiger, loshaken konden ze zelf. Ze zag dat de meisjes die moesten bedienen hetzelfde deden, om daarna een verschillende hoek van de kamer te kiezen. Daar namen ze de wachthouding aan: hun rug naar de muur, hun handen op hun rug, hun voeten een halve meter van elkaar.
Ook de meisjes die de Sheikh mochten ‘plezieren’ waren bezig met hun kleding. Zij maakten echter hun jurk juist bloter. Elk meisje knielde voor een ander en schoof de panden van haar jurk naar binnen, zodat ook haar kruis ontbloot werd.
Pas daarna keek ze naar de Sheikh. Hij had zich op een grote sofa geïnstalleerd. Ze zag dat hij dezelfde kamerjas aan had als afgelopen nacht. Hij weest naar één van de meisjes, die direct voor hem neer hurkte, zorgvuldig er voor wakend dat ze niet op de panden van haar jurk ging zitten. Daarna wenkte hij de andere twee. De eerste knielde rechts van hem op de bank. Ze rechtte haar rug, boog iets naar voren en bood haar boezem aan. De Sheikh haalde in één beweging de veter uit haar jurk en ontblootte haar borsten.
De andere deed dat bij zichzelf en hurkte daarna aan de andere kant van hem neer. Ze stak voorzichtig haar handen in zijn kamerjas en begon zijn borst te strelen. Het onderste meisje had zich inmiddels tussen zijn benen genesteld waarna ze haar hoofd in zijn kamerjas stak, ongetwijfeld op zoek naar zijn geslacht. Tegelijkertijd begon het meisje rechts op de bank de Sheikh te kussen, terwijl de Sheikh haar borsten betastte.
Met vervreemding keek Denise naar het schouwspel.
‘Dit is nu wat je een orgie noemt,’ dacht ze, ‘zo heb ik me altijd het leven in een harem voorgesteld. Maar nu ik het zie vind ik dit het minst opwindende van alles.’
Toen ze daarna even naar de meisjes naast haar keek, had ze de indruk dat ook die enigszins verveeld naar het schouwspel keken. Dus zij was niet de enige...
Maar de tijd van toekijken was voorbij.
De meisjes klapten een verhoging bij het hoofdeind omhoog, zodat een soort hoofdkussen ontstond. Ze moest met haar rug op de tafel gaan liggen. Die was veel te kort voor haar, merkte ze. De meisjes wilden dat ze zo ver mogelijk naar het hoofdeinde schoof, maar zelfs dan was erg geen plek voor haar billen. Duidelijk het nadeel dat zij de langste van alle meisjes was: deze tafel had niet ‘haar maat’. Maar ook voor de andere meisjes moest deze tafel te kort zijn om op te liggen. Hij moest dus met opzet te kort gemaakt zijn. Logisch, want zo hingen de billen van de meisjes vrij van de tafel en waren die gemakkelijk toegankelijk.
De meisjes legden tenslotte Denises armen naast haar lichaam en vertelden dat ze die beslist niet mocht verplaatsen.
Tot haar verbazing begon nu niet het wachten op de Sheikh, maar begonnen de meisjes haar te liefkozen. Ze zoenden gelukkig niet, want ondanks haar ervaring met Ghizlan was zoenen toch wel iets te intiem voor haar. Maar voor de rest van haar lichaam hadden ze alle aandacht.
Ze namen er de tijd voor, en lang dacht Denise dat ze haar tepels, klitje en kutje ongemoeid zouden laten. Dat was echter niet het geval en toen er een hand afdaalde naar haar schaamstreek was ze tot haar eigen verbazing zelfs van de bescheiden strelingen nat geworden. Strelingen die al snel helemaal niet meer bescheiden waren.
Ze maakten haar echt geil, die bitches, supergeil.
“Maak me klaar, alsjeblieft,” kreunde ze tegen beter weten in.
Het was voor de meisjes het signaal om even in te houden.
Oh, ze haatte hen daarom.
‘Waarom mag ik niet komen?’ dacht ze.
Dat antwoord kwam snel genoeg: op de achtergrond hoorde ze iemand naderbij komen.
‘De Sheikh,’ dacht ze nog net, ‘dan gaat hij me toch eindelijk nemen.’
Precies zoals hij gezegd had, daarstraks: ‘ik neem haar,’ met die verdomde nadruk op ‘nemen’.
Maar voor hij dat deed kwamen de meisjes in actie.
Haar hoofdkussen verdween zodat haar hoofd naar beneden hing, haar hals gestrekt, en ze niets meer kon zien van wat er zich voor haar afspeelde.
Aisha en Kayla stonden links en rechts van haar. Ze schoven ieder een hand onder één van haar knieholtes en met hun andere hand pakten ze een hiel vast. Tegelijk en zonder aarzelen drukten ze zo haar benen omhoog. Haar benen wijd, haar voeten omhoog maar vooral haar knieholtes zo veel mogelijk naar beneden gedrukt. Wat weer tot gevolg had dat haar onderrug omhoog kwam, zodat haar kut en kont nog beter aan de Sheikh gepresenteerd werden.
Voor ze zich realiseerde dat hij nu kiezen kon, schoof hij zijn geslacht in één beweging en zonder aarzeling haar kut in. Diep naar binnen: ze voelde dat hij haar baarmoeder raakte en besefte dat juist dat de reden was waarom ze haar benen op deze wijze gespreid hielden. Wat was ze nu blij dat de meisjes haar zó geil hadden gemaakt dat ze smeekte om klaargemaakt te worden en dat ze haar smeekbede genegeerd hadden. Nu deed zijn diepe penetratie haar geen pijn, hoe abrupt die ook plaats vond.
Hij begon haar nu in een langzaam maar gestaag tempo te neuken. Echter zonder haar met zijn handen aan te raken. Alleen zijn kruis voelde ze elke keer dat hij bij haar naar binnen stootte.
Ze ervoer het als een vreselijke vernedering zo geneukt te worden. Zo zonder enig gevoel, zonder enige blijk van genegenheid of liefde. Ze was voor hem slechts een kut waarin hij zich wilde bevredigen.
Maar het ergst en meest vernederende was dat ze hem zelfs niet aan kon kijken. Haar hals was strak gespannen en kwetsbaar. Als een wild dier, zo bood ze hem haar keel aan, klaar om doorgebeten te worden. Ze wist dat ze niet hoefde te proberen haar hoofd op te richten. Dat hij dat dan genadeloos af zou straffen, zelfs als ze maar een poging daartoe ondernam.
Dacht ze dat ze alle vernederingen nu wel ondergaan had, merkte ze dat ze ondanks alles weer geil aan het worden was. Zoals hij nu bezig was, zouden ze gelijktijdig klaarkomen verwachtte ze. Dat wilde ze niet, maar ze had niets te willen.
Tot hij siste: “Niet komen!”
Dat hielp.
De meisjes lieten nu haar voeten los en grepen met hun vrijgekomen hand een tepel. Ze knepen er hard in. Ze gilde het uit. En net op het moment dat ze zich realiseerde dat ze ook dáár weer geil van werd, stootte hij nog eenmaal hard en diep in haar. De meisjes lieten onmiddellijk haar tepels los. Een paar keer bewoog hij daarna nog in haar om zijn sperma te lozen, toen trok hij zich even abrupt uit haar terug als hij in haar gekomen was.
En zij, zij kwam net niet klaar. Hoewel?
“Denk aan de kou van de nacht. De duistere woestijn. De gevaren van wilde dieren,” fluisterde Aisha in haar oor.
Dat hielp.
De meisjes draaiden het hoofdkussen weer naar boven, iets schuiner dan daarvoor zodat ze alles vóór haar nu heel goed kon zien. Met hun andere hand zorgden ze er voor dat Denises dijen wijd en hoog bleven. Vervolgens pakten de meisjes ieder een hand van Denise en leidden die naar haar voeten.
“Nu zelf vasthouden meisje,” fluisterde Kayla.
“Je bekken goed omhoog houden. Je mag niets van zijn zaad morsen. Niet eerder dan wanneer hij weg is.”
Ze gehoorzaamde, wel wetend dat hij haar, mocht ze falen, ook hiervoor meedogenloos zou straffen.
Intussen had de Sheikh zijn rug naar haar toe had gekeerd, zijn kamerjas nog losjes open. Wel vier van de slavinnen hadden zich om hem heen verzameld. Twee waren voor hem op de grond neergeknield, beide druk bezig zijn geslacht schoon te likken. De twee anderen ondersteunden hem door een hand onder zijn oksels te steken en liefkoosden hem met hun andere hand.
Hij liet zich door de staande meisjes naar de sofa leiden. De gehurkte meisjes moesten op hun knieën mee schuifelen. Daar aangekomen liet hij zich met gestrekte rug in de zachte zitting van de sofa vallen. Vol ijver gingen de meisjes door met hem te liefkozen. Totdat hij zich voorover boog naar de meisjes op de grond om hen een tik op hun wangen te geven. Direct trokken de meisjes zich terug. Ze zag zelfs van een afstand het waarom: zijn geslacht was weer stijf geworden. En daar had de Sheikh blijkbaar geen zin in. Hij greep de meisjes die naast hem zaten in hun nek en wierp hen van zich af.
Toen pas stond hij op en verliet de kamer, zonder iemand nog een blik waardig te keuren en Denise in vertwijfeling achterlatend.
Ze was eindelijk door hem geneukt.
Zijn sperma vulde haar kut.
Voor haar had hij geen aandacht gehad.
Ze was een slavin.
Alleen een kut.
Zijn kut.
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback, gebonden de luxe en eReader
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback, gebonden de luxe en eReader
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?