een nieuwe hoofdpersoon verschijnt voor: de eerste test
Denise lag op een bed.
Een groot bed dit keer. Een heel groot bed. Een mega-size bed.
In haar eentje en in het midden.
Ze was naakt.
Haar polsen waren aan haar halsband vastgemaakt. De halsband met een ketting aan de muur achter haar.
Ghizlan had haar opgehaald.
Ghizlan was een beeldschoon jong meisje. Ze had een lieve zachte uitstraling, en fonkelende ogen. Stille wateren, diepe gronden.
Ze was slavin, vertelde ze.
Vanzelfsprekend.
En ze was duidelijk in haar schik dat ze Denise mocht meenemen.
Aisha en Adilah waren net klaar met het verzorgen van haar lichaam en haar haar.
Ghizlan was op het bed gaan zitten en Denise had voor haar moeten staan. Teder voelde ze elk plekje van haar huid. Denises huid was geheel door de meisjes onthaard. Ze werd daarna door hen gebaad en gescrubd, en ingewreven met geurige olie. Het resultaat was er naar. Haar huid voelde soepel en zacht. Ghizlan knikte bewonderend naar de meisjes.
Ghizlan gleed met haar hand naar Denises venusheuvel. Ook daar was geen stoppeltje meer te zien. Voorzichtig opende ze de schaamlippen: perfect.
Ze draaide Denise om en vervolgde ook daar haar inspectie.
Tot slot vroeg ze Denise om voorover te bukken en met haar handen haar enkels vast te pakken. Zo kon ze haar billen, het spleetje daartussen en haar kontje inspecteren. Ook nu was Ghizlan tevreden.
Ze had haar daarna enkel- en polsboeien omgedaan, en een halsband met daaraan een prachtig bewerkte brede hanger die eindigde tussen haar borsten.
Maar in tegenstelling tot de enkelboeien van Achad, waren deze boeien smal en zacht. Ghizlan drukte ze dicht: ze hadden geen gesp, wel een heel klein ringetje waaraan een sluiting of ketting vastgemaakt kon worden. Ze sloten nauw om haar enkels, polsen en hals. Nadat ze de polsboeien aan de hanger van haar halsband had vastgemaakt en daar weer een ketting aan had bevestigd, was ze klaar om vervoerd te worden.
De kamer waarin ze uiteindelijk belandde had, behalve het bed, geen meubels. Toch konden er met gemak nog twee van die bedden bij. Het bed was overtrokken met donkerpaars fluweel. De matras had aan het hoofdeind over de volle breedte een verhoging die minstens een meter breed was en zo dik en zacht als een hoofdkussen. Het vertrek had geen ramen en alleen het bed was spaarzaam verlicht. Naast het bed bevond zich aan beide kanten een hoge spiegel.
Ghizlan nodigde haar uit om op het bed te gaan liggen. In het midden dus. Haar handen boven haar hoofd.
Ghizlan volgde haar met de ketting nog steeds in haar hand. Op haar knieën bewoog ze naar het hoofdeind van het bed, zodat ze de ketting achter Denise aan de muur kon bevestigen. Toen hurkte ze naast Denise neer. Ze controleerde of Denise goed lag: netjes in het midden en met haar hoofd op het brede kussen. Helemaal goed.
Ghizlan glimlachte naar haar, maar toen Denise wat tegen haar wilde zeggen, legde ze haar wijsvinger op haar lippen. Voorzichtig voelde ze met beide handen Denises borsten, en maakte haar tepels stijf. Weer eenzelfde tedere glimlach, alsof ze wilde zeggen: nu is de tijd daar. Ze boog zich naar Denise en zocht met haar mond de hare. Hun lippen ontmoeten elkaar. Ghizlan streek met haar tong langs Denises lippen en vond haar tanden. Maar niet lang, want zonder dat ze het zich bewust was opende Denise haar mond zodat Ghizlan haar kon kussen. Dat deed ze. Denise genoot en dat was bijzonder, want ze was nog nooit op die manier door een vrouw gekust.
Lang duurde het echter niet. Ghizlan ging, terwijl ze een zucht slaakte, weer rechtop zitten.
“Ik heet Ghizlan,” zei Ghizlan, “en ik ben slavin. Maar dat had ik je al verteld.”
Dat klopte. Bovendien ging ze net zo gekleed als Aisha en Adilah en daarmee had ze het ook zelf kunnen raden. Maar haar met hen verwarren, zoals ze voortdurend Aisha en Adilah door elkaar haalde, zou niet snel gebeuren. Ghizlans haar was donkerbruin en golvend, dat van Aisha en Adilah lang en zwart.
“Ik hou van vrouwen, meer dan van mannen. Daarom mocht ik je gereed maken voor onze Meester.”
Denise begreep niets van dat ‘daarom’ van Ghizlan, maar nog voordat ze haar vraag kon stellen legde Ghizlan weer een vinger op haar lippen. Waarom wilden vrouwen hier toch steeds dat je zweeg terwijl zij praatten? Niet alleen vrouwen, overigens. Heel irritant, maar ze verzette zich niet langer. Een verblijf in de harem deed dat met je.
“Ik zal de hele avond en nacht bij je blijven, ook al zie je me niet en hoor je me niet.”
Weer kuste Ghizlan Denise, deze keer net wat langer als daarvoor.
Aarzelend kuste Denise haar terug.
“Ook dit is nieuw voor je, hè?” vroeg ze aan Denise.
Denise knikte verlegen.
“Je smaakt heerlijk. Je zult vast binnenkort net zo zo’n goede minnares voor vrouwen zijn als voor mannen.” Ze keek haar verlangend aan: “En ik hoop eens ook voor mij.”
“Kun je goed tegen wachten?” vroeg ze Denise.
“Niet echt.”
“Daar was ik al bang voor. Goed tegen wachten kunnen is in een harem een belangrijke eigenschap. Dat kun je leren. Maar je moet het wel willen leren. In ieder geval krijg je nu de kans om het te oefenen. Ik weet niet wanneer je Meester komt, maar het zal zeker nog lang duren. Probeer je over te geven aan het onvermijdelijke. Droom maar weg, maar ga niet intensief nadenken. Dat maakt het vroeg of laat alleen maar erger. Nee, je gedachteloos overgeven, dat is het beste. Dan zul je merken dat hij er ineens voor je is.”
Ze gaf Denise nog een klein kusje, kroop van het bed af en ging buiten haar gezichtsveld ergens rechts van het hoofdeind zitten. Maar Denise deed ook geen poging om haar te volgen met haar ogen. Ze wist dat ze er was. En dat was voldoende.
Het werd stil en het lange wachten begon.
‘Je gedachteloos overgeven? Ik dacht het niet!’ dacht Denise.
Want het wachten gaf haar eindelijk tijd om na te denken over wat Aisha en Adilah haar hadden verteld.
Het belangrijkste was natuurlijk de dreiging van het brandmerk. Of eigenlijk meer het litteken op haar hand dat ze gelijktijdig zou krijgen. De meisjes hadden haar duidelijk gemaakt dat ontsnappen daarna onmogelijk zou zijn. Nou ja: de meisjes hadden haar ervan proberen te overtuigen dat ontsnappen sowieso een onbegonnen zaak was.
Duidelijk was in ieder geval dat ze haast moest maken. Ze moest proberen te ontsnappen voordat ze was gemerkt. Dus de eerste vraag die ze zich stelde was: wanneer word ik gemerkt.
Denise was bang dat het antwoord zou luiden: héél snel.
De meisjes hadden haar ook verteld dat de eerste echte ontmoeting met haar Meester -correctie, beoogde meester, ze weigerde dit al als voldongen feit te accepteren- heel erg belangrijk was. Als ze hen goed begreep zou de Sheikh -precies, zo zou ze hem voortaan in gedachten noemen, dat voelde beter- zou de Sheikh als hij haar had goedgekeurd haar spoedig daarna laten brandmerken. Goedgekeurd, bah!
De meisjes vonden dat allemaal reuze opwindend. En zij ook wel als ze eerlijk was: als fantasie natuurlijk. Maar in werkelijkheid was het absoluut verschrikkelijk. Een vrouw als Denise wenste niet goedgekeurd te worden, en zeker niet door een man. Ze was goed genoeg van zichzelf, en daar hadden de mannen het maar mee te doen. Zo niet: oprotten.
Maar eh waarom liet ze zich nu verleiden tot dergelijke nutteloze gedachten?
‘Focussen, Denise, focussen,’ hield ze zich voor.
Goed. Stel dat ze vannacht door de Sheikh zou worden goedgekeurd, dan betekende dat ze wellicht morgen al gemerkt zou worden.
Hmm, dat betekende dat ze niet moest worden goedgekeurd, maar afgekeurd. Dat klonk logisch, maar ze dwong zichzelf de gevolgen daarvan goed te overdenken.
Als ze werd afgekeurd: wat zou er dan met haar gebeuren?
Ze kon er vanuit gaan dat Achad haar dan opnieuw zou straffen.
Op zijn minst zou hij haar dan geselen.
Waarschijnlijker leek het haar dat het daar niet bij zou blijven, dat hij nog veel wredere methoden kende om haar te straffen.
Denise slikte.
Ze wist niet of ze dat zou kunnen verdragen. Nou ja, verdragen of niet, ze zou wel moeten. En vorige keer had ze het ook overleefd. Ze was snel genoeg genezen. Maar als overleven helemaal niet de bedoeling was? Laat staan genezen? Als ‘afkeuren’ hier betekende ‘sterven’? Wat wist zij nou van het leven in de harem? Nadira had ook al laten blijken dat Joannekes verdwijning ook in de vorm van een verschrikkelijke dood had kunnen plaats vinden.
Denise begon heftig te transpireren.
‘Niet in paniek raken. Niet in paniek raken,’ hield ze zichzelf voor: ‘rustig blijven ademhalen.’
Dat hielp. Goed. Dan maar sterven...
Maar was dat wel een reële mogelijkheid? Wat hadden de meisjes alweer gezegd?
‘Je Meester zorgt voor je, verkoopt je of doodt je.’
Auw.
Hoho, ze hadden direct daarna laten blijken dat het doden van slavinnen voor hun Meester niet echt een optie was. Dáár waren ze niet bang voor. Wel om verkocht te worden.
Nu ze er even over nadacht was dat logisch: ze zou, als ze door de Sheikh werd afgekeurd, veel eerder verkocht worden, dan gedood. En als dat zou gebeuren zou ze snel weer in precies dezelfde situatie verkeren: wachtend op goedkeuring en daarna het brandmerk. Dan was het maar beter morgen gemerkt te worden, dan was het direct over en uit. Maarrrr.... misschien was ontsnappen in die nieuwe situatie wel veel gemakkelijker. Kon ze dus maar beter wèl worden verkocht. Maar voor hetzelfde geld: wie weet zou het dáár juist veel moeilijker zijn om te ontsnappen.
Weer sloeg de paniek toe, maar nu had ze zich sneller weer onder controle.
‘Denk na, Denise, denk na,’ sprak ze zichzelf toe: ‘Analyseer, deduceer en concludeer, daar ben je immers goed in.’
Dus. Ik moet er voor zorgen dat ik vannacht niet wordt goedgekeurd. Correct.
Maar ik moet er ook voor zorgen dat ik niet word afgekeurd. Klopt. Conclusie: iets tussen goedkeuren en afkeuren in.
Opgelucht haalde ze adem. Even nadenken, en dan bleek alles helemaal niet zo ingewikkeld.
Goed, maar hoe dat te doen?
Hij zou niet heel tevreden over haar moeten zijn, maar...
Maar wat wel? Vragen hebben? Twijfels?
Hij mocht in ieder geval niet het gevoel hebben dat ze een ‘Joanneke’ was, dat zij de perfecte slavin was om haar te vervangen. Dat was immers de reden waarom ze ontvoerd was, volgens Nadira. Omdat Joanneke er niet meer was, wilde de Sheikh een nieuw Hollands meisje. Zo had Nadira het gesteld. Ze wist niet meer wat ze precies gezegd had, maar daar kwam het op neer.
Jammer dat ze niet wat meer over Joanneke te weten was gekomen. Dan wist ze waar ze wel of niet aan moest voldoen. Of liever: ‘een beetje’ aan moest voldoen.
Aan Hollands en blond kon ze niet veel veranderen, dat was ze onmiskenbaar. Hmm, had Nadira ook niet gezegd dat ze dom was? Of was dat alleen maar omdat ‘dom’ en ‘blond’ altijd bij elkaar hoorden? In Nederland dan. Maar niet hier, dus dat kon niet de reden zijn. Nee, ze was zeker dat Nadira die zinspeling gemaakt had. Dus niet dom overkomen, maar ook niet slim. Nou, daar had ze veel aan in bed....
Niet alleen had ze er niets aan, het was ook nog eens dom haha gelul. Had Ghizlan dus toch gelijk: niet te veel denken.
Denise vermande zich weer. Ze moest niet veel denken, maar nádenken. Ze moest nu echt snel met een goede strategie komen.
Mmm. Niet te gretig zijn. Dat was één.
Niet zelf initiatief nemen ... hoewel? Veel mannen hielden daar juist van. Die wilden een afwachtend meisje. Nou ja, afwachten was redelijk veilig, beter dan initiatief nemen. Dat was dus twee.
Niet geil worden? Koud en afstandelijk blijven was in ieder geval niet goed. Dat was een daad van verzet. Maar zo geil worden als de meisjes hadden beschreven: dat ze zo geil werden van het keuren dat het vocht langs hun dijen naar beneden liep, nee, dat weigerde ze niet alleen, dat leek haar ook helemaal niet slim. Gewoon normaal geil, een beetje nat, niet meer, niet minder. Dat was drie.
Tsja, een daad van verzet. Hoe zat het daarmee? Verzet plegen hoorde bij haar. Alleen niet zoals ze dat bij Achad gedaan had. Heel effectief om je van iemand te vervreemden, had ze gemerkt. Niet zo slim om toe te passen bij de Sheikh. Dan kon ze meteen bij de stapel hopeloze slavinnen. Net doen alsof ze het geweldig vond om zijn slavin te zijn, was alleen ook niet handig. Ook dat zou hij zeker herkennen als een daad van verzet. En het omgekeerde idem dito: dat ze het vreselijk vond. Dat was natuurlijk wel zo, maar zou per definitie opgevat worden als daad van verzet. Zich echter helemaal nergens tegen verzetten: dat was onmogelijk. Als ze dàt zou proberen zou het per definitie mis gaan. Maar hoe dan wel, en wat en wanneer? Verdraaid, dit hielp niet. Ze dreigde weer in paniek te raken.
Gelukkig hoefde ze zich nu niet te vermannen: de Sheikh kwam binnen. Hij had alleen een zijden kamerjas aan en sloffen. Zou hij dan eindelijk gekomen zijn om haar te beminnen? En moest ze zich dan laten beminnen?
Eén: niet gretig zijn. Twee: afwachten. Drie: gewoon geil mag.
Duidelijk. Het antwoord op haar vraag ‘moet ik me laten beminnen’ was dus ‘ja’.
Ze had de Sheikh pas tweemaal ontmoet, waarvan de eerste keer, toen ze gebonden op het bed van haar hotelkamer lag, niet echt meetelde. Toch had ze de afgelopen dagen een heel beeld van hem opgebouwd. Een heel Oosters voorkomen had hij. Stijlvol. Elegant.
Van een rijpe leeftijd. En vooral krachtig, heel krachtig.
Nu ze hem weer zag realiseerde ze zich dat het allemaal waar was. Maar toch ook weer niet. Zoals hij nu naar haar keek, met een lichte glimlach, had ze niet het gevoel dat ze hem moest vrezen. Hij was niet onwezenlijk knap. Het zou fijn zijn zich door hem te laten beminnen. Aan hem het initiatief.
En wat kon ze anders: ze lag naakt op hem te wachten....
Hij ging naast haar liggen, steunend op één elleboog. Hij gleed met zijn ogen langs haar naakte lichaam. Ze werd door hem gekeurd. Goed zo. Ze wist dat ze een mooi lichaam had.
Hij gleed vervolgens met zijn vrije hand over dat lichaam.
Langs haar borsten, haar buik, haar heupen. En weer terug. Door naar haar gezicht, haar voorhoofd en weer naar beneden: haar neus, haar lippen, haar kin.
Hij stopte en keek haar weer aan.
Ze werd er verlegen van en sloot haar ogen.
“Ogen open,” was zijn enige reactie, niet boos, niet vriendelijk, wel doordringend.
Meteen opende ze haar ogen weer. Daar had ze geen afspraken met zichzelf voor nodig. Het was wat je deed als hij dat zei.
Opnieuw gleed hij met zijn hand langs haar lichaam. Naar beneden, en weer naar boven. Nu bleef hij echter bij haar borsten steken.
Hij speelde met haar tepels. Maakte ze stijf. Voelde haar borsten, cirkelde rond haar tepels, streelde ze.
En kneep. Niet hard, wel zo zodat ze schrok.
Weer volgde hij het zelfde pad. Weer belandde hij bij haar tepels. Weer kneep hij. Maar nu zacht, nauwelijks voelbaar. Het was fijn.
Tot hij hard kneep.
“Auw.”
Ze kon haar kreet niet onderdrukken.
Toch was het meer schrik dan pijn.
Weer stopte hij en keek hij. En herhaalde zijn handelingen. Nu streek hij langs de binnenkant van haar dijen. Weer verder naar haar tepels. Weer kneep hij. Nog weer iets harder. Maar bij haar nu geen schrik, maar een zachte kreun.
Opnieuw herhaalde hij zijn bewegingen. Over haar buik. Langs haar dijen. Maar nadrukkelijk nu: iets meer naar binnen en langs haar haarloze venusheuvel weer naar boven.
Op en neer, strelen en voelen, en knijpen. Keer op keer.
Zonder het te merken werd ze nat.
Werd ze opgewonden, geil.
Verlangde ze naar het knijpen van zijn vingers. Verlangde ze dat hij dichterbij haar kutje kwam. Haar daar zou strelen, haar daar zou voelen.
Maar toen ze zeker wist dat hij bij zijn volgende verkenning dat zou doen, streelde hij haar kutje niet, of ging hij bij haar naar binnen -wat ze nog liever wilde- maar gleed hij over haar kutje heen. Zo licht dat het zelfs amper voelbaar was.
Ze huiverde.
Nu vervolgde hij niet meer zijn gebruikelijke weg, maar bleef hij tussen dijen en buik heen en weer cirkelen. De ene keer langs haar schaamlippen, de andere keer er heel zacht overheen.
De derde keer dat hij dat deed kon ze zich niet langer bedwingen en probeerde ze zich tegen zijn hand aan te drukken. Die haar moeiteloos ontweek natuurlijk. Wat had ze zich verraden.
Hij glimlachte geamuseerd, maar dat zag ze niet.
Hij vervolgde zijn spel, zij tevergeefs met het vangen van zijn hand,.
Toch raakte hij haar wel degelijk van binnen. Voelde hij haar vocht. Alleen nooit op de momenten dat zij hem probeerde te vangen. Maar juist op de momenten direct daarna, wanneer ze zich weer ontspande. Hij bewoog langs haar lipjes. Door haar open kutje. En net boven haar klitje. Maar hij raakte haar klitje nooit aan. Nooit. Wel bijna, maar net niet helemaal.
Het was weerzinwekkend geil. Hij deed zo weinig. Ze verlangde zo hevig.
Tot de eerste druppel langs haar dijen naar beneden liep.
Ze voelde het. Hij stopte. Voor langere tijd nu.
Zo wist ze dat hij het had gemerkt. Realiseerde zich dat ze een drempel was overgegaan die ze niet had willen overgaan.
Merkte ze dat hij naar haar keek. Niet naar haar lijf, niet naar haar geil, maar naar haar gezicht. Ze keek weg. Ze wist dat ze rode koontjes had. Dat kijken van hem versterkte dat: ze bloosde. Waarom kon ze dat niet tegengaan? Tegengaan? De gedachte daaraan deed haar alleen maar sterker blozen.
Toch keek ze hem weer aan. Zag zijn geamuseerde blik. Kon een vrouw erger blozen dan dat zij nu deed?
“Ghizlan.”
Hij had geroepen zonder zijn blik af te wenden.
Zacht klonk een antwoord: “Ja Meester.”
Het was alleen geen antwoord, maar een bevestiging. Het kon Denise niet schelen. Wat kon er erger zijn dan van niets zo vreselijk geil te worden?
Ze hoorde een zacht geschuifel. Ghizlan ongetwijfeld.
Denise was niet geïnteresseerd.
Ze kon alleen maar naar haar Meester kijken, naar zijn geamuseerde blik.
Vreselijk, ook dat nog. Ze had net gedacht: ‘haar Meester’.
Niet: ‘de Sheikh’. Gelukkig had ze het niet gezegd. Toch?
Wat zeiden zijn ogen? Kon ze die lezen?
Ze voelde dat Ghizlan op het bed kroop, en naar haar toe. Het gaf niet. Ghizlan was fijn. Maar haar Meester... Weer dacht ze het: ‘Meester’. Zou het dan toch zo zijn?
Ze bleef naar hem kijken. Zag niet wat er elders gebeurde.
Voelde onverwacht twee warme handen op haar dijen.
Ze schrok en sloot haar dijen.
Meteen volgde de klap in haar gezicht. Haar gezicht sloeg de andere kant op.
Haar Meester had haar geslagen, had haar geslagen op haar wang. Haar wang gloeide heet. Ze keek haar Meester verbijsterd aan.
Hij had haar geslagen.
Ze was geschrokken. Ze mocht niet schrikken.
Voorzichtig ontspande ze weer haar dijen.
Weer voelde ze handen van Ghizlan. Zachte kleine handen.
Voelde ze een tong, een tong in haar grotje.
“Nee!”
Ze had het niet alleen gedacht, maar ook geschreeuwd.
Weer sloeg haar Meester haar. Weer op haar wang. En weer sloeg haar gezicht de andere kant op.
Ze draaide haar gezicht weer terug en keek hem aan. Verbijsterd.
Hij daarentegen keek ontstemd, dreigend. Niet langer geamuseerd.
Ze hield haar lichaam in bedwang.
Weer voelde ze Ghizlans tong waar ze die niet wilde voelen.
‘Nee!’
Ze had het alleen gedacht, niet geschreeuwd. Gelukkig.
Maar dat was niet genoeg. Hij accepteerde geen nee. Of ze het nu schreeuwde of het alleen maar dacht. Hij wilde haar overgave. Volledige overgave.
Dus sloeg hij haar voor de derde keer.
Nu zag ze zijn hand aankomen.
Hij sloeg met de rug van zijn hand. Raakte haar wang. Sloeg haar gezicht de andere kant op.
Hij bepaalde. Hij heerste. Maar hij was niet haar Meester. Niet meer. Hij was de Sheikh. Als Sheikh had hij macht over haar, niet als Meester.
Ze draaide haar hoofd niet terug. Ze hoefde hem niet meer te zien.
Ze zou alles ondergaan. Maar alleen omdat hij de macht had.
Ze voelde Ghizlans tong opnieuw. Ze onderging het. Het voelde prettig. Ze voelde Ghizlans mond. Het was meer dan prettig. Ze werd weer nat. Werd weer geil. Ze walgde van zichzelf. Ze wilde daar niet gekust worden. Ze hield niet van vrouwen. Ze wilde niet geil worden door een vrouw.
Haar gedachten tolden om elkaar heen.
Niemand mocht haar daar kussen. Geen man. Geen vrouw.
Ze hield niet van vrouwen. Vrouwen deden haar niets. Niemand mocht haar daar likken. Ze wilde niet geil worden. Geen vrouw mocht...
Geen vrouw mocht... Ghizlan mocht ...
Ghizlan had haar gekust. Op haar mond.
Toen had ze haar hoofd niet weggetrokken. Toen had ze niet ‘nee’ geschreeuwd.
Ze had haar kus zelfs beantwoord. Dat wist ze best.
Ghizlan was lief voor haar geweest. En eerlijk.
Ze had gezegd dat ze van vrouwen hield.
Dat ze er van hield haar te kussen, ook daar.
Nee, dat laatste had ze niet gezegd. Maar maakte dat iets uit? Ghizlan was teder geweest en lief. Ghizlan was nu teder. En ze was nu lief.
Ghizlans mond schonk haar lichaam genot, waarom kon ze dat niet accepteren?
Ze had zich toch voorgenomen om zich over te geven?
Aan de Sheikh, ja. Maar die had haar geslagen.
Waarom niet aan Ghizlan, waarom kon ze zich aan haar niet overgeven?
Die zachte mond die haar zo liefdevol verkende!
Langzaam moest ze voor zichzelf erkennen dat het heerlijk was wat Ghizlan deed. Heerlijk.
Opwindend.
Zonder dat ze het wist, boog haar hoofd zich weer terug. Niet naar de Sheikh, maar naar boven, naar het plafond. Maar het plafond zag ze niet. Ze zag niets meer. Gleed in haar genot.
Kreunde. Rilde. Schokte.
Eerst kleine schokjes, die Ghizlan telkens even deden stoppen.
Daarna een lange golf van schokken, toen ze eindelijk klaarkwam.
Lang was ze weg, weg van alles. Toen kwam ze weer terug.
Wist ze alles weer.
Hoe de Sheikh haar had geslagen. Hoe een vrouw haar had bevredigd. Hoe ze was bevredigd dáár waar ze het niet wilde.
Een traan drupte langs haar wang.
“Niet huilen.”
Hij sprak die woorden zacht, maar koud.
Zo vernederend. “Niet huilen”. Ze voelde zich klein. Maar het werkte: ze stopte met huilen.
Daarna op dezelfde toon: “Ghizlan.”
Ghizlan gehoorzaamde.
Nu door naast haar tong ook haar mond te gebruiken.
‘Goed,’ dacht Denise, ‘geen tranen, wel genot.’
Maar het was nog steeds niet gemakkelijk voor haar om zich er aan over te geven.
Ze wist dat de Sheikh wilde dat ze weer klaar kwam. Of dat ze faalde, dat kon ook.
Falen was gevaarlijk. Daarom moest ze klaarkomen. En dat terwijl ze net daarvoor was klaargekomen.
Die optelsom: niet willen maar moeten, en de moeite om een tweede keer te komen, zat haar danig in de weg. Ze wist dat het dom was om daarover te piekeren. Dat piekeren klaarkomen altijd in de weg staat. Maar ja, dat weten en er vervolgens wat aan doen is altijd moeilijk, maar bij piekeren schier onmogelijk.
Tocht lukte het. Onmogelijk bleek hier helemaal zo moeilijk niet.
Waarom?
Door Ghizlans zachte mond. Haar wonderlijke tong. Die bewoog zo snel, was op zoveel plaatsen tegelijk, dan weer vluchtig, dan weer nadrukkelijk, op en neer en heen en weer, en draaiend, masserend, tikkend... hoe beschrijf je het onnavolgbare, het niet-te-volgen?
Denise in ieder geval niet. Ze volgde al heel snel niets meer. Geen piekerende gedachtes meer. Ze raakte los van de Sheikh, los van het hier en nu, los van het bed, los van zichzelf. Eén met haar klitje.
En kwam.
Langzaam nu, en omdat Ghizlan doorging met haar spel tijdens haar klaarkomen, ook langdurig. Minder heftig dan de eerste keer, maar dieper, meer bevredigend.
Dat de Sheikh nog steeds naast haar lag en naar haar keek, maakte haar niet uit. Ze nam ook niet de moeite om te controleren òf hij keek. Ze was zo verstandig om direct na het klaarkomen haar ogen weer te openen, maar zien hoefde ze niets. Ook niet nadat haar lichaam tot rust was gekomen.
Hij gunde haar een diepe rust. Even dacht ze zelfs dat ze in slaap gevallen was.
Toen zijn stem weer klonk, nog steeds even emotieloos, klonk hij voor haar als van ver. Ze schrok niet meer, maar onderging ... alles.
Zonder piekeren. Van binnen glimlachte ze. Waarom piekeren?
Zo zinloos.
“Ghizlan.”
Een derde keer. Ach, ze onderging het wel. Een derde keer was ... een derde keer.
Maar Ghizlan tong voelde ze niet opnieuw. Ghizlan haalde haar handen van haar dijen, waar ze nog steeds passief op lagen, en schoof ze naar onderen, naar haar knieholtes. Bewoog zo haar benen omhoog en wijd. Net zo hoog en wijd totdat ze een natuurlijk weerstand voelde.
Ook Denise registreerde dat: dat haar lichaam geen verzet meer bood. Maar haar geest wel. Was ze daarvoor zo heerlijk loom geweest, nu kwam weer dat hinderlijke bewustzijn, dat hinderlijk besef. Ze lag naakt en open, heel erg open. Schaamteloos. En voor haar lag een vrouw. Schaamteloos.
Natuurlijk volgde de schaamte. Een vrouw als zij was niet schaamteloos. Alles in haar opvoeding, haar verleden, haar maatschappelijk bewustzijn zei haar: schaam je. En zich schamen deed ze. Maar ze bewoog zich niet. Verzette zich niet. Niet met haar lichaam. Maar ook niet met haar geest. Ze schaamde zich, maar liet het gaan.
Ghizlan kroop dichterbij. Weer was daar haar tong, en haar lippen en haar mond. Afwisselend nu. Zo open als ze nu voor haar lag, zo onbeperkt was nu haar spel.
Traag en liefdevol. Plagend soms. Tergend. Maar steeds als het te veel leek - want ze was nu na twee keer klaarkomen zó gevoelig - trok ze haar mond zich weer terug en was er alleen nog haar tong. Zo subtiel was die tong dat Denise vaak dacht dat hij er niet was. Maar langzaam aan werd ze weer geil, dus hij was er wel, altijd. Traag en liefdevol. Plagend soms. Tergend. En dan weer amper voelbaar.
Tong, lippen, mond. Tong lippen mond. Ghizlan Ghizlan. En zij geil. Geiler. Geilst. Verlangend naar die derde keer. Lang, heel lang verlangend. Maar nooit twijfelde ze of het zou komen. Zij niet. Maar Ghizlan ook niet, dat wist ze zeker. Want hoe langzaam Ghizlans opbouw ook was, die opbouw was er wel. Net zoals de groei naar haar orgasme. Langzaam maar zeker. Traag kwam het. Was het daar: haar orgasme.
Langzaam langzaam zonder begin en zonder eind. Het kwam langzaam en het verdween langzaam. Ergens was er een hoogtepunt geweest. Maar net zoals ze het begin niet kende noch wist wanneer het stopte, had ze besef van het ‘wanneer’ van haar hoogtepunt.
Alles was glijdend. Alles gleed van haar af.
Ze wist dat hij opstond en haar verliet. Maar het had niets meer met haar te maken.
Ze was hier niet. Ze was nergens.
Ze voelde dat ook Ghizlan opstond. Ze hoorde zelfs haar gewaad op de grond vallen. Daarna dat ze naast haar kroop en vlak naast haar ging liggen.
Ghizlan stak haar hand onder Denises nek en trok haar op die manier naar zich toe. Zo rolde Denise op haar zij. Haar gezicht belandde op Ghizlans borst; haar handen, nog steeds vastgemaakt aan haar halsband, op haar buik. Ghizlan trok haar dicht tegen zich aan. Het was fijn om haar warme lichaam tegen het hare te voelen. Zonder weerstand, naakt op naakt.
Pas toen Ghizlan haar na verloop van tijd op haar andere zij draaide, merkte ze dat ze geslapen had. Ook nu stak Ghizlan haar hand onder Denises nek, maar legde die vervolgens op Denises rechter borst. Ze trok Denise nog dichter tegen zich aan dan daarvoor en voegde haar lichaam daarna naar dat van Denise. Ook haar andere arm sloeg ze om Denise heen en legde die hand op Denises linker borst.
Zo hield Ghizlan Denise met gekruiste armen een stevig vast.
Zo lagen ze lepeltje lepeltje.
Heel klassiek. Heel gewoon.
Maar dat besefte Denise niet meer. Ze sliep.
Alleen Ghizlan besefte hoe ongewoon het was. Een slavin en een bijna-slavin. Innig ineengestrengeld. Als geliefden.
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback, gebonden de luxe en eReader
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback, gebonden de luxe en eReader
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?