Hoe je een slavin wordt, deel II
brandmerk
“Dus jullie keken uit naar de komst van de slavenkoopman?”
“Ja! Je wist nooit zeker wanneer hij belangstelling voor je zou krijgen. Soms was je pas vijftien, soms al achttien.”
“Ik was zestien,” vertelde Adilah.
“Ik ook.
Maar ik was vijftien toen hij voor het eerst wilde dat ik me ging uitkleden. Ik moest naakt voor hem gaan staan. Eerst keek hij alleen. Ik schaamde me zo. Naakt voor een man. Zelfs mijn vader zag me nooit zo. Toen ook niet, want de slavenkoopman had hem weggestuurd. Alleen mijn moeder en zusjes mochten blijven. Zo ging dat altijd, wist ik van mijn oudste zusje.
Daarom wist ik ook dat ik voor hem moest gaan staan, met mijn handen in mijn nek, mijn ellebogen zo ver mogelijk naar achteren. Vlak voor hem, zodat dat hij me kon betasten. Dat deed hij eerst niet. Hij keek alleen. Inspecteerde me. Toen voelde hij mijn borsten.
Ik schaamde me, maar hoopte toch dat hij door zou gaan met me te betasten. Dat zou een goed teken zijn.
Maar hij stopte en zei: ‘je borsten zijn te klein’. Mijn wereld stond stil. Was ik dan niet aantrekkelijk genoeg?
Toen hij zei: ‘volgend jaar kom ik weer,’ kon ik eigenlijk niet geloven dat hij voor mij terug zou komen.”
“Hij keurde hij je af! Durfde je nog wel, het volgende jaar?”
“Oh jawel. Ik wist dat mijn borsten voller waren geworden. Ik wilde hem laten zien dat ik me niet meer voor mijn naaktheid schaamde. Dat ik trots was op mijn lichaam. Trots om dat aan hem te laten zien. Dat ik begeerlijk was, en me begeerlijk voelde. Dat ik wilde dat hij me nam, ook al was hij slechts een slavenkoopman.”
“Nam hij je dan?”
“Nee, natuurlijk niet. Een koopman komt niet aan zijn eigen handelswaar. Hij test het alleen. En testen deed hij. Met plezier, dat was duidelijk te merken. Hij zal wel naar onze hoer in het dorp gehold zijn na afloop. Hij was geil van mij, en ik was daar trots op.
Maar dat was later. Eerst was ik nog gespannen. Pas toen hij mijn borsten als eerste aanraakte en zuchtte: ‘mooi’ was ik gerustgesteld. Om vervolgens elke centimeter van mijn lijf te betasten.”
“Ook eh van binnen?” Denise kon het niet laten om dat te vragen.
“Natuurlijk. Maar niet om alleen om na te gaan of ik nog maagd was.
Dat scheelt natuurlijk in wat je opbrengt.
Maar echt niet zoveel als dat ze zeggen,” die laatste opmerking was duidelijk voor Aisha bedoelt.
“Vooral om te weten of je gemakkelijk geil kunt worden. En echt nat als een man je betast. Nou ja, misschien ook wel om te weten of je niet te nauw of te wijd bent. Dat zeggen ze hier tenminste, de andere meisjes bedoel ik, maar ik weet niet of dat ook waar is.”
“Vond je dat niet moeilijk?” vroeg Denise.
Haar leek het namelijk onvoorstelbaar. Wel een opwindend idee, maar om het ook echt toe te laten: een vreemde man die controleert of je wel snel genoeg geil wordt, dat was toch wel even iets anders.
“Van mijn moeder wist ik al dat hij dat ging doen. En van m’n zus dat je gewoon je moest inbeelden dat het de Sjeik was die je beminde. Maar ik hoefde me niks in te beelden. Hij was geen oude vieze man, zoals mijn vader. Maar heel aantrekkelijk en mannelijk. De tweede keer, toen hij me bij mijn nieuwe Meester demonstreerde, vond ik het zelfs verschrikkelijk geil dat hij me streelde en mijn Meester, die toen nog niet mijn Meester was, toekeek.
Later vond ik het zelfs jammer dat ik hem niet meer mocht zien na de bezegeling van de koop. Hij was echt geweldig. Ik weet wanneer hij er weer is natuurlijk, want dat weet je in de harem, je weet wanneer er een nieuw meisje gekocht gaat worden. Dan sluiten ze je dus echt even op.”
Ze keek spijtig, maar vervolgde gelukzalig met: “Hij was geen Achad, maar kwam beslist in de buurt.”
“Zwart krullend haar en van die priemende ogen die alles zagen?” vroeg Aisha.
“Precies! Ken je hem? Of hadden we gewoon dezelfde?”
“Dezelfde! Zoveel slavenhandelaars lopen er niet rond, volgens mij.”
“Ging het bij jou dan ook zo?” vroeg Adilah.
“Nee, heel anders. Nou ja, in het begin dan. Ik heb geen oudere zus, en mijn moeder ging me dat echt niet allemaal vertellen. Die wilde helemaal niet dat ik verkocht werd, stomme trut. Alsof ze er zelf beter van werd als ik bleef.”
Ja,” vervolgde ze schamper, “ik weet zeker dat zij het op haar brood zou krijgen als de verkoop niet gelukt was. Nou ja op haar brood, op haar billen zul je bedoelen. Voor mijn vader was niemand te oud voor een pak slaag.
Nee, toen de koopman belangstelling voor me had, stuurde hij niet alleen mijn vader weg, maar ook mijn moeder en mijn zusje. Ik denk dat hij aan één blik op mijn moeder wel zag hoe jaloers ze was.
Toen ze weg waren nam hij alle tijd om me op mijn gemak te stellen.
Mmm, ik weet nog dat hij begon met me te vertellen dat ik een heel mooi meisje was. En dat hij -als ik het niet erg vond- graag van die schoonheid wilde genieten. Dat hij me geen pijn wilde doen, en als hij dat per ongeluk toch zou doen, moest ik het hem zeggen. Dan zou hij nog voorzichtiger zijn.
Dat vertelde me hij terwijl ik gewoon bij hem zat. Ik moest er van blozen, weet ik nog. Hij vroeg me daarna om voor hem te gaan staan. Hij wilde dat ik me langzaam voor hem uit zou kleden.
Dat “langzaam” sprak hij nadrukkelijk uit en eh lang-zaam. Dat deed het ‘m bij mij. Ik weet nòg dat ik er opgewonden van werd. En toen ik me voor hem uitkleedde, echt langzaam dus, was het alsof ik me uitkleedde voor mijn minnaar, niet om gekeurd te worden. Nou ja, daar wordt ik nu ook nu nog vreselijk opgewonden van, gewoon door er aan te denken. En als ik ehhh, wanneer Meester een ehhh”
“Jaaaah,” kreunde Adilah, “wanneer onze Meester een gast heeft. En dat onze Meester jou dan aan hem geeft. Maar dat die gast je eerst wel moet goedkeuren, want anders krijgt hij een ander.
Vroeger dacht ik dat ik dan dood zou gaan van schaamte, of in ieder geval zou bevriezen van angst dat ie me zou afwijzen. Maar nu wil ik niets liever. Wil ik dat hij me inspecteert, in alles. Dat ik moet laten zien hoe opgewonden ik ben. Dat ie dan merkt dat ik nat ben. Zo nat dat het langs mijn dijen naar beneden loopt.”
“Ohhh,” hijgde Aisha, “dat jou dat lukt, ik word al geil als ik er alleen al aan denk.”
Even was het stil. Adilah en Aisha in verrukking, en Denise vol verwondering -of was het bewondering- kijkend naar beiden.
“Zou ik Meester durven vragen om daar bij te mogen zijn. Dat hij jou weggeeft?” vroeg Adilah.
“Als ie in een goede bui is, en gewoon met je praat. Ik bedoel als meisje, niet als zijn slavin. Da’s wel niet zo vaak, maar dan is t’ie wel bereid om naar je te luisteren. Wie weet, brengt het hem dan ook nog op ideeën.”
“Dat hij mij dan ook weggeeft?”
“Bijvoorbeeld. Volgens mij vindt hij dat weggeven zelf ook heel opwindend. Ik bedoel, hij roept altijd direct daarna om Nadira: voor andere meisjes.”
Aisha knikte instemmend: “Hij is dan altijd heel eh mannelijk.”
“Net als Achad,” giebelde Adilah.
Verdorie, weer die Achad. Zagen ze dan niet hoe wreed die was?
Ze wilde het helemaal niet over Achad hebben. Het was al moeilijk genoeg om niet aan hem te denken.
Maar het lukte Denise niet haar gevoelens te verbergen voor de meisjes.
“Hou jij dan niet van Achad?”
“Vind je hem niet mannelijk?”
“Achad is wreed!” bitste Denise.
“Klopt. Maar wel lekker wreed,” wierp Aisha tegen.
“Hij heeft me opgehangen en daarna gegeseld,” antwoordde Denise verontwaardigd.
“Vroeg je daar dan niet om?” probeerde Adilah voorzichtig.
“Hij wil alleen wreed zijn als hij voelt dat jij dat wilt, hoor.”
“Of als Meester hem dat opdraagt.”
“Maar dan is hij toch niet wreed?” wierp Aisha tegen, “dan vervult hij gewoon zijn taak.”
“Je hebt gelijk, ook dan is hij niet wreed.”
En beiden tegen Denise: “Achad is niet wreed.”
“Toegewijd.”
“Vakkundig.”
Voordat de meisjes verder gingen met Achad ophemelen, bracht ze er tegen in: “Hij heeft me heel lang laten hangen, en dat was helemaal niet nodig.”
“Zegt?”
“Nadira.”
“En wie was dan een hele tijd bij jou?”
“Dat was om me voor Achad te beschermen. Om me te leren hoe ik hem kon weerstaan.”
“Nou, knap stom hoor,” vond Adilah.
“Weet je dan niet dat Nadira zelf Achad heeft weggestuurd, zodat ze met jou alleen kon zijn?” vroeg Aisha.
“Nou en?” begon Denise verdedigend.
Maar ze realiseerde zich direct dat ze helemaal die kant niet op wilde. Nadira was goed voor haar geweest. Nadira voelde haar aan. En Achad...
“Als jullie het hier zo goed hebben, ben je dan niet bang dat je aan een ander verkocht wordt?”
De meisjes stopten meteen en hun gezicht betrok.
“Daar zijn we wel bang voor, ja.”
“Die kans bestaat altijd.”
“Maar we zijn beiden nog heel jong. Ik ben 21...”
“en ik 20. Er zijn veel meisjes hier die ouder zijn. De kans dat onze Meester genoeg van ons krijgt, is niet zo groot.”
“Hij verkoopt gewoon niet zo snel een slavin.”
“Dan moet je het wel heel erg bont gemaakt hebben.”
“Hij vergeet je eerder, of negeert je.”
“En dat vinden we niet zo erg.”
“Als we oud zijn...”
“een jaar of dertig of zo...”
‘Auw,’ dacht Denise, ‘dat ben ik bijna.’
“en we nemen dan te veel plaats in in de harem...”
“dan hopen we dat we een plekje kunnen krijgen bij de andere vrouwen, les ouvrières.”
Dat laatste woord werd met eerbied uitgesproken. Terwijl het toch, dacht Denise, gewoon “werkster” betekende.
“Ouvrières?” vroeg Denise dus.
“Degene die je maaltijd klaar maken.”
“Je kleren wassen,”
“en maken.”
“Schoonmaken.”
“Maar ook andere dingen...”
“Maar die heb ik nog nooit gezien,” zei Denise.
“Klopt. Ze komen overal, maar buiten hun eigen gedeelte van de harem alleen als er niemand anders is.”
“Dus jullie zien ze ook nooit?”
“Ja en nee. Ze weten gewoon wanneer je ergens bent. Dan blijven ze daar dus weg.”
“Behalve op één plek: de slavinnenkamer.”
“Als wij geen taak hebben, en zij ook niet, houden ze ons daar vaak gezelschap.”
“Zij waren immers eens net als wij.”
Denise keek hen vragend aan.
“Weet je, een slavin is voor altijd slavin.”
“En je Meester zorgt voor je, verkoopt je of doodt je.”
“En omdat onze Meester niet graag verkoopt,”
“moet hij wel voor ons zorgen tot aan onze dood.”
“En voor dat laatste zijn we dus niet bang.”
“Maar Joanneke dan,” bracht Denise daar tegenin.
“Oh, Joanneke,” zei Aisha smalend, “zeker gehoord dat ze gestorven is, naakt en gespietst aan palen in de meedogenloze hitte van de woestijn,”
“of eenzaam en verlaten geketend in de duisternis en kou van onze onderaardse kerker, brrrrr,” vulde Adilah haar met genoegen aan.
Denise knikte bedremmeld. Zoals zij het brachten klonk het inderdaad behoorlijk absurd.”
“Wie heeft je dat horrorverhaal op de mouw gespeld?”
Denise weigerde te antwoorden.
“Nadira zeker,” zeiden de meisjes tegelijk.
Even was het stil om dat Denise niet van plan was daar op te reageren. Ze hadden duidelijk iets tegen Nadira en ze wilde niet weten wat dat was. Ze hoefde niet lang te wachten.
“Zorg jij er nou eerst maar voor dat je gemerkt wordt.”
“Tot dan tel je hier niet mee!”
“Gemerkt?” vroeg Denise verontrust: “Hoezo, gemerkt?”
“Nou, als slavin natuurlijk.”
“En als bezit van onze Meester.”
“Leg uit, alsjeblieft?” vroeg Denise met een smekende stem, “dat is toch verschrikkelijk.”
Adilah gaf haar een tedere aai over haar hoofd.
“Dat is niet vreselijk, echt niet. Dat is iets om trots op te zijn.”
“Natuurlijk, het doet pijn. Heel erg pijn.”
“Maar die pijn gaat over. En dan ben je van hem. Echt van hem.”
“Voorgoed.”
“Kijk!”
Beide meisjes ontblootten hun schouder. Eerst rechts.
Denise zag een rijtje onbegrijpelijke tekens, dat bij beide meisjes verschillend was.
“Dit is wie we zijn.”
“Wat vertelt het?”
De meisjes keken haar vragend aan.
“Wat staat er?”
Ahh, dat begrepen ze.
“Dat mogen we niet vertellen.”
“Aan niemand. Ook niet aan elkaar.”
“Ik weet natuurlijk wat het betekent. Maar lezen kan ik het niet.”
“Het is een soort geheimschrift denk ik.”
“Onze Meester kan het lezen, dat weet ik zeker.”
“Iedere eigenaar van slavinnen ook.”
“En de koopman, denk ik.”
“Moet haast wel. En de rechters, die ook.”
“Voor wanneer je ontsnapt bent.”
“Ontsnapt?” vroeg Denise gretig: dat was informatie waarnaar ze op zoek was.
“Straks,” zeiden de meisjes.
Ze bedekten beiden hun rechter schouder en ontblootten hun linker.
Denise zag bij beide meisjes twee kleine tekens, de eerste bij ieder verschillend, de tweede gelijk.
Vol trots wezen de meisjes op het tweede teken, een klein hartje met een schicht er doorheen. Het was diep in hun huid gebrand.
“Dat is van onze Meester,” verklaarden ze tegelijkertijd.
“Het is zijn brandmerk.”
“Het is het laatste merkteken. Dat betekent dat ik van hem ben.”
“En ik ook.”
“Die daarvoor is die van onze vorige eigenaar.”
“Waar de slavenkoopman ons aan verkocht.”
“Die ons opleidde, en daarna doorverkocht aan onze Meester.”
“Toen we achttien waren.”
“Onze Meester leidt nooit zelf een slavin op.”
“Ook Achad niet. Behalve blanke meisjes zoals jij natuurlijk.”
Het klonk haast alsof ze jaloers waren op Denise, dat Achad haar opleidde. Zelf had ze meer last van zelfmedelijden. Want zij was ontvoerd, de meisjes niet!
“Blanke meisjes, die koop je niet,” vervolgde Adilah, “die ontvoer je.”
Wat dat dan ook mocht betekenen. Als het al iets betekende.
“Als onze Meester ons verkoopt, krijgen we een nieuw merkteken.”
“Naast het zijne.”
“Dan kun je nog altijd zien dat we ooit van hem geweest zijn, maar dat we een nieuwe eigenaar hebben gekregen. Dan zijn we niet langer van hem...”
Alleen al het mogelijke vooruitzicht stemde de meisjes droef.
“Dus zolang je je schouders bedekt houdt weet niemand van wie je bent?”
De meisjes knikten.
“Dan kun je toch gewoon ontsnappen?”
Denise wilde duidelijk graag terug naar dat onderwerp.
“Wees daar nou niet zo mee bezig.”
“Ontsnappen kun je hier echt niet.”
“Ook al moet je Nadira niet in alles geloven, daarin toch wel.”
“Ontsnappen in de woestijn wordt echt je dood.”
“Jij overleeft dat niet. Hoe zou je kunnen overleven in de woestijn, nou?”
“Ons lukt dat al niet eens, en wij hebben ons hele leven in de woestijn geleefd. Hoe zou jij dat dan kunnen?”
Denise begreep het.
Maar er was meer, dat had ze toch echt net gevoeld.
“Maar?” vroeg ze aarzelend.
“Nou ja, als je al de woestijn overleeft, is er nog altijd dit.”
Aisha liet Denise haar rechterhand zien.
Adilah deed hetzelfde.
Ze zag een best wel akelig litteken. Groot was het niet, maar wel duidelijk en niet te missen. In de huid tussen duim en wijsvinger bevond zich een kruis met de lange streep in de lengterichting van de hand, en een klein streepje dwars daar doorheen.
“Dat krijg je als je slavin wordt.”
“Daaraan kan iedereen zien dat je een slavin bent, als je het weet, tenminste.”
“En hier weet iedereen dat.”
“In ieder dorp. Zelfs in iedere stad.”
“In de haven of op het vliegveld.”
“In ieder station, of bij iedere grenspost.”
“In alle landen van de woestijn.”
“Zelfs als een meisje haar hand bedekt weet je al genoeg.”
“En denk maar niet dat iemand medelijden heeft als ze het zien.”
“Of haar wil helpen.”
“Slavinnen zijn veel te veel waard.”
“En als je het ziet, maar zwijgt, riskeer je je eigen leven.”
“Dan is je verlinken echt niet zo moeilijk hoor.”
“Maar vrouwen hier dragen toch vaak een boerka?” vroeg Denise.
“Soms, in de stad, maar hoe vaak heb jij een vrouw in een boerka gezien?”
“Ik moest er zelf één dragen toen ik ontvoerd werd,” antwoordde Denise verbitterd, “maar je heb gelijk: vaak heb ik ze niet gezien.”
“Nou, in de woestijn zie je ze al helemaal niet.”
“Maar zelfs dan zijn de handen van een vrouw onbedekt.”
“Wie draagt er nou handschoenen in de woestijn!”
Dat was inderdaad een zot idee. Maar ze vond wel meer dingen zot.
“Het was heel erg pijnlijk, toen ze het aanbrachten, veel pijnlijker dan onze brandmerken.”
“Ze maken een snee in je hand, en zorgen dan dat die niet direct dichtgroeit.”
“Totdat ze zeker zijn dat dit litteken verschijnt.”
Denise hoorde nu bitterheid in plaats van trots. Op dit merkteken waren de meisjes niet trots. Ook al maakte het hen tot wat ze waren.
En zij, goddank, nog niet: een slavin. Als ze wilde ontsnappen, was dàt dus wat ze moest zien te voorkomen.
Ze was de meisjes dankbaar.
Dankbaar voor die informatie.
Ook al kon ze hen dat niet laten blijken.
© Paul Gérard
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback en gebonden de luxe
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback en gebonden de luxe
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
