| Gepost op maandag 21 november 2011 - 05:33 pm: | 
|
|
Op de kamer van de Klasse-Oudste: rolpatronen
De deur ging open.
Marjan.
Ze bleef in de deuropening staan.
Keek.
Moniek en Juliette verstarden.
De stilte deed pijn.
Eindelijk lukte het Marjan om in beweging te komen.
Ze draaide zich langzaam om en was bijna weer door de deuropening verdwenen.
Toen pas lukte het Moniek om een geluid uit te brengen. Ze was verbaasd dat het hoorbaar was.
“Marjan.”
Traag draaide Marjan zich terug en keek haar aan.
“Alsjeblieft, blijf.”
Het klonk niet als een bevel, maar had het kunnen zijn. Moniek had daartoe de macht.
Haar vraag kon een bevel zijn. Ze was Klasse-Oudste.
Toch wilde Marjan het negeren. Ze draaide zich weer langzaam naar de deur.
“Ik heb je nodig, Marjan.”
Nu was het geen vraag. Geen smeekbede ook.
Maar haar stem had heel zacht geklonken.
Liefdevol.
En ze had het gemeend.
Dat had Marjan gehoord. Ze kon het niet weerstaan. Draaide weer terug. Sloot de deur en liep langzaam naar de meisjes toe. Moniek op het bed, Juliette over haar schoot met haar billen bloot. Rode billen. Ze was duidelijk zojuist gestraft. Door Moniek. Ze was net te laat geweest. Of te vroeg?
Ze bleef voor Moniek staan, schuchter, wist niet wat ze moest zeggen, waarnaar ze moest kijken. Dus zweeg ze en keek naar beneden, onzeker. Waar was het brutaaltje, dat ze toch altijd was, gebleven?
Moniek keek haar aandachtig aan.
Voorzichtig vroeg ze: “Marjan?”
Eindelijk keek Marjan haar weer in de ogen.
“Waarom zij wel en ik niet.”
Moniek slaakte een zucht. Natuurlijk, Marjan wist altijd precies aan te geven waar het om ging. Waarom Juliette wel en Marjan niet? Ze gaf een tikje op Juliettes billen, die zonder een woord te zeggen van haar schoot gleed en een plekje zocht aan haar voeten. Precies zoals ze eerst ook gezeten had. Maar Moniek keek niet naar haar.
Moniek hield Marjans ogen gevangen. Waarom zij niet? Marjan kon ze toch niet...? Van Marjan hield ze! Marjan was...
Juliette. Op Juliette was ze boos geweest. Maar Juliette had niet echt iets gedaan. Nou ja, ze had gedacht dat... Omdat Marjan...
Ze reikte naar Marjans hand. Marjan beantwoordde haar gebaar. Ze trok haar naar zich toe.
“Alsjeblieft.”
Klonk ze smekend? Nee, ze smeekte niet. Maar ze wilde zo graag dat Marjan het begreep. Dat ze het zelf begreep.
Zonder dat ze het hoefde te zeggen, ging Marjan naast haar op het bed zitten. Moniek hield haar ogen gevangen.
“Ik was boos, boos op Juliette. Juliette maakte dat ik dat ... voelde. Dat ik wat met die boosheid mocht doen. Als Klasse-Oudste moest optreden. Ze zei... Ik weet niet meer wat ze zei. Of wat ik dacht. Alleen maar dat ik boos was, en dat ik haar moest straffen. In boosheid legde ik haar over mijn knie, maakte haar billen bloot en sloeg haar. Ik weet echt niet waarom. Het gebeurde gewoon. Ik weet niet eens waarom ik boos was. Want ze had niet eens...”
Een traan sprong uit Monieks ogen. Het was niet om wat ze zei, maar om wat ze zag. Marjans ogen. Zo dichtbij, zo liefdevol. Geen verwijt. Dat was er net ook niet geweest. Alleen spijt. Maar nu was ook dat verdwenen. Moniek werd warm van binnen. Kneep in Marjans handen. Tranen drupten nu de één na de ander langs haar wangen. Marjan was niet weg. Marjan had haar niet verraden. Marjan was er voor haar, nog steeds. Eindelijk begreep ze het. Begreep ze haar boosheid. Ze moest een brok in haar keel wegslikken voor ze kon praten.
“Ik was niet boos op Juliette, ik was boos op jou. Ik had net ontdekt hoeveel je voor me betekende, hoe lief ik je had. En toen was je weg. Je keek me niet meer aan, daar op het strafbankje. Je ontweek me steeds. Je had alleen aandacht voor Juliette. Dat ik dacht dat Juliette... Het was zo gemakkelijk om haar de schuld te geven van alles. Maar ik wist best dat dat gewoon niet klopte. Ik was liever boos op haar, denk ik, dan dat ik verdriet had om jou.”
Eindelijk trok Marjan Moniek naar zich toe. Kon Moniek op haar schouder uithuilen. Huilen met lange uithalen. Om langzamerhand weer tot bedaren te komen. Weer veilig tegen haar aan. Wat had ze dat gemist.
Zachtjes snikkend fluisterde ze: “En nou heb ik gedaan wat jou het allermeeste pijn doet, heb ik Juliette gegeven waarnaar jij zo vreselijk verlangt, het spijt me zo.”
Even aarzelde Marjan. Was het waar wat Moniek zei? Het was waar.
Maar wilde ze het zo? Nee.
Resoluut pakte ze Moniek bij haar schouders en hield haar van zich af.
“Nou moet jij eens luisteren, stomme trut. Kan best waar wezen dat ik er naar verlang om een pak slaag te krijgen. Om wat voor stomme reden dan ook. Dat niemand dat hier me wil geven terwijl iedereen er maar lekker op los mept. Hete tranen huilt. Schreeuwt en huilt van pijn. Maar dat wil nog niet zeggen, héé...”
Ze schudde Moniek heen en weer.
“Dat wil nog niet zeggen dat ik wil dat jij mij gaat slaan, stomme trut.”
Zo vol ongeloof keek Moniek Marjan aan terwijl ze stotterend uitbracht: “Echt niet?” dat Marjan in de lach schoot en ondanks al haar voornemens uitriep: “Echt wel!”
Echt wel, echt wel? Wat bedoelde Marjan daar nu weer mee. Dat ze niet wilde dat ze haar sloeg, of juist wel? Maar Marjans lach werkte bevrijdend, en al spoedig lachte ze met haar mee. Wat maakte het uit, ze was een stomme trut: dáár had Marjan volledig gelijk in. Een stomme Klasse-Oudste trut.
Ze hikte het uit van de lach: “Stomme Klasse-Oudste trut.”
Vol schrik bracht Marjan haar hand naar haar mond.
“Ik heb je een stomme trut genoemd. Oeffff. De Klasse-Oudste.”
Meende ze het nou, en was ze echt geschrokken? Of was het weer Theater Marjan die haar act deed? Even dacht ze dat Marjan het echt gemeend had. Dat ze betrapt was op zo iets verschrikkelijk stoms dat ze gewoon onmiddellijk weer naar het strafbankje kon vertrekken.
Toen proestte Marjan het uit.
“Ik had je, ik had je!”
Pruilend probeerde Moniek: “Je bent gemeen. En je maakt me helemaal belachelijk als Klasse-Oudste.”
“Nou, wat wou je dan? Dat ik je serieus nam? Dat ik bang van je werd?”
Moniek vleide zich tegen Marjan.
“Dat weet je best. Wat moest ik zonder jou.”
“Nou, dat lukte je anders mooi goed. Welke Klasse-Oudste neemt haar Gidsmeisje al meteen de eerste middag over de knie. Vast een record op de Kostschool. Nou?”
Natuurlijk moest Moniek daarom lachen. Maar het was wel waar. Best heel raar dat zij, die helemaal niks bazigs in zich had, als Klasse-Oudste zomaar op een paar blote billen had zitten te meppen. Was ze dan toch echt een goede Klasse-Oudste?
Die gedachte ontnuchterde haar.
Ernstig keek ze naar Marjan en wees vervolgens naar Juliette, die nog steeds geknield op de grond voor haar zat.
“Het komt door haar.”
Beschaamd keek Juliette van hen weg. Was Moniek dan toch nog boos op haar?
“Hee, tutje, luister ‘ns,” terwijl ze liefkozend even door Juliettes haar kroelde, “dat bedoel ik toch alleen als een complimentje. Ik heb echt geen spijt hoor.”
Juliette keek haar vragend aan. Maar ook Marjan was nieuwsgierig wat zou volgen.
En Moniek zelf? Zou ze dan toch spijt moeten voelen? Spijt dat ze ondanks alles Juliette pijn had gedaan, haar billen rood had geslagen. Of dat nou onder het mom van straf was, of een plicht als Klasse-Oudste?
Maar nee, spijt had ze echt niet. Daarvoor was het te natuurlijk gegaan. Te onbedacht. En wist ze dat het voor Juliette ook okay geweest was. Ook al begreep ze dat nog niet volledig. Maar daar ging het ook niet om. Maar die verwachtingsvolle blikken van Marjan en Juliette...
“Ik heb echt geen spijt,” herhaalde ze.
Marjan en Juliette keken elkaar even aan. Ze moesten haar helpen.
Juliette: “Dat van dat complimentje, dat snappen we niet. Dat alles door mij komt, en dat dat een complimentje is.”
Ah. Dat!
Ze had dat gewoon zo gevoeld. Dat ze zich zonder Juliette nooit zo eh, zo Klasse-Oudsterig had kunnen gedragen. Dat ze Juliette nooit zomaar over de knie kunnen trekken. Laat staan haar een pak slaag kunnen geven. Dat ze eigenlijk nog nooit van haar leven iemand echt had geslagen.
En nu? Nu had ze zelfs nog pijnlijke handen. Ze trok even terloops haar handen samen. En stijve vingers. Nog steeds. Dat was ‘zij’ niet, dat was een ander geweest. Nou, nee, dat zat natuurlijk ook in haar maar hoorde helemaal niet bij wie ze was. Oh, hoe moest ze dat nu uitleggen!
Maar de meisjes keken haar nog steeds verwachtingsvol aan.
Wanhopig deed ze een poging: “Ik kan dat niet, iemand slaan. Ik kan iemand niet straffen. Ik ben... Ze hebben me Klasse-Oudste gemaakt en dat ben ik niet. En ik weet niet waarom ze dat hebben gedaan...”
Tranen drupten weer langs haar wangen.
Juliette vleide zich tegen Monieks benen aan en pakte haar hand die weer in haar schoot teruggevallen was.
“Ik ben toch ook geen kostschoolmeisje? Zeg nou zelf, ben ik een kostschoolmeisje? En toch zit ik hier.”
Moniek kon het niet helpen, maar moest om haar lachen.
“Maar toch ben je het wel.”
“Oh ja, je bent het echt,” viel Marjan haar bij, “doe nou niet zo stom.”
“Ik bedoel: ik ben echt geen zestien of zo. Ik ben vijfendertig. Ik ben een mevrouw. Dat weet Moniek uit eigen ervaring.”
Marjan vroeg fronsend Moniek om uitleg.
“Je weet toch dat ze als ‘mevrouw’ op het strafbankje zat toen ik daar voor het eerst moest zitten. Helemaal met chique kleren aan. Ik dacht toen dat ze de moeder was van ... Oh sorry, ik bedoel....”
“Precies, dat bedoel ik nou net,” onderbrak Juliette haar, “ik ben een dame...”
Op de manier waarop de dat uitsprak schoten Marjan en Moniek spontaan weer in de lach.
“Waarom protesteren jullie dan als ik zeg dat ik geen kostschoolmeisje ben.”
“Voor ons ben je dat wel. Echt.”
“Misschien ben je het wel meer dan ik!”
“Of anders meer dan ik. Ik...”
“Precies, dat bedoel ik nou,” onderbrak Juliette hun opgewonden protesten: “Voor jullie maakt het niet uit, kostschoolmeisje zijn. Maar ik moest. Ik ben dus gestuurd, voor straf. Ik moest kostschoolmeisje worden. Ik vond het verschrikkelijk, want ik dacht dat ik het niet kon. Dat iedereen zag dat ik het niet was. Maar dat was alleen ikzelf die dat vond. Voor jullie was het allemaal heel gewoon.
Terwijl ik er dus niet uitzie in de stomme kleren. Maar Marjan, Marjan zag me gewoon als vriendin, en toen werd ik dat ook. En Moniek, Moniek dacht niet, die deed gewoon. Omdat zij het ook niet meer zag. Mijn leeftijd. Mijn stomme kleding.”
“Omdat je het echt was geworden, zonet” verbeterde Moniek haar aan, “een kostschoolmeisje.
Ik zag je, toen ik net voor het eerst met je alleen was, je ongemakkelijk voelen. Ik dacht eerst dat dat was om hoe je er bij liep, maar dat was niet zo. Je voelde je ongemakkelijk bij mij, maar niet om hoe je er uitzag, of wie je was, maar om hoe ik mij gedroeg. Of niet gedroeg. En toen pas werd ik echt boos, niet op jou, maar op mezelf.”
“Maar juist door jouw boosheid verdween mijn onzekerheid, wist ik het weer, wist ik weer waar mijn plek was: voor je op de grond op mijn knieën.”
“Hielp jij me dus weer om mezelf te worden.”
“En mocht ik over je schoot gaan liggen en kon je mij gaan straffen.”
“Hè ja, leuk hoor, en ik dan!”
Dat was Marjan.
“Juliette een beetje oud uitgevallen kostschoolmeisje, en Moniek, een Klasse-Oudste die denkt dat ze er niets van bakt. Maar mooi wel een pak slaag aan d’r uitdelen. Fraai hoor. En ik dan? Tel ik dan niet mee? Ben ik ook niet een kostschoolmeisje? En heeeel erg stout?”
Ze keek daarbij zo guitig dat Juliette en Moniek weer moesten lachen.
“Doe niet zo stom, Marjan. Ik ga je echt niet straffen.”
“Oh nee, oh nee, oh nee. Je bent anders dus echt wel de Klasse-Oudste.”
Aan haar blik kon Moniek zien dat Marjan iets bedacht had. Maar ze wilde niet...
Maar Marjan wilde het wel.
“Jij mag dan wel Klasse-Oudste zijn en Gids van Juliette. Maar ik ben Juliettes Mentor. En dat telt ook. Juliette heb je gestraft omdat ze, nou ja, omdat ze gestraft moest worden. Maar als Mentor ben ik dus eh,”
Ze liet een pauze vallen en kon het niet laten een plechtig gezicht te trekken: “ver-ant-woor-de-lijk.”
“Dus moet je mij óók straffen,” besloot ze triomfantelijk.
Oh jee, hiervoor had de Directeur haar al gewaarschuwd. Nou ja, eerder geremd. Dat ze het niet te vaak moest doen. Dat ze dan niet zo populair meer zou zijn en zo. Die man had helemaal geen verstand van het echte kostschoolleven. Hoe kon ze haar nu weigeren? Natuurlijk wilde ze Marjan een plezier doen, echt wel. Maar niet haar straffen, niet haar slaan, dat niet. Ze kon niet anders dan hulpeloos kijken. Ze was echt geen Klasse-Oudste.
Juliette kwam haar weer te hulp.
“Moniek kan het niet. Ze wil het wel, maar het doet zo’n pijn. Alsjeblieft dwing haar niet.”
“Maar Moniek kon het mooi wel bij jou,” begon Marjan gespeeld verontwaardigd.
Verdorie hoe moest Juliette Marjan dat nou aan haar verstand brengen.
“Met mij was het anders,” begon ze voorzichtig.
“Oh ja, hoe dan.”
“Moniek was boos op mij.”
“Ja, en dus eigenlijk op mij. Dus dan kan ze toch..”
“Hou je nou even stil, trut. Wil je nou dat ik het probeer uit te leggen, of niet!”
“Sorry.”
“Moniek was dan wel boos op jou, maar je was er niet. En ze dacht dat ik daarvan de oorzaak was. En toen ...... heb ik haar een beetje geholpen. Dat ging als vanzelf hoor. Daar dacht ik niet over na. En zo werd ik geslagen en raakte Moniek haar woede kwijt.”
“En weet ik dus dat ik eigenlijk niet boos was, maar verdrietig,” vulde Moniek aan.
Ze begreep het, Marjan. Maar wilde ze het wel begrijpen? Verdomme, nee. Zo ging het nou altijd! Als het er op aan kwam kreeg zij nooit wat ze wilde.
“Dus moet ik er gewoon voor zorgen dat Moniek weer boos op me wordt, of verdrietig, wat maakt het uit, ik ben in de buurt en Juliette helpt haar een beetje, en hatseflats, voor mekaar,” probeerde ze nog even.
Maar het klonk stom, hartstikke stom.
“Sorry. Da’s dus nog het enige goeie wat ik kan zeggen, geloof ik. Sorry.”
Moniek pakte Marjans handen: “Niet doen.”
Marjan keek in haar ogen: “Heb je me echt gemist?”
Moniek knikte.
“Dacht je echt dat ik je niet meer wilde?”
Weer knikte Moniek.
“Rare,” en bracht Monieks handen naar haar mond, “maar wel lief.”
Monieks handen werden bedolven onder de kusjes.
“Raar raar raar, lief lief lief.”
Het bleef kusjes regenen.
Moniek giebelde.
“Heeeel raar en heeeel lief,” fluisterde ze terug, “maar jij bent ook lief en raar.”
Marjan gooide haar achterover op het bed en boog zich over haar heen, haar handen nog steeds vast, maar nu zo dat ze ze aan weerszijde van haar hoofd vastpinde.
“Weet je hoe lief en hoe raar?”
Moniek keek haar verliefd in haar ogen en schudde “nee.”
“Zo lief en zo raar!” en begon haar ‘op te eten’.
Moniek proestte het uit en probeerde weg te komen. Wat Marjan natuurlijk niet toeliet. Wat haar zelfs alleen maar stimuleerde om haar nog meer te kussen. Haar handen losliet omdat met nog meer overtuiging te doen. Waarop Moniek haar kans schoon zag en ...
Nou ja, al snel rollebolden beide meisjes over het bed heen en weer. Dan weer was Moniek boven, dan weer Marjan. Totdat Moniek hijgend op haar rug bleef liggen. Marjan kroop weer over haar heen. Greep haar handen weer vast en drukte ze naast haar gezicht. Weer keken ze elkaar in de ogen. Weer kuste Marjan. Maar nu was haar kus lang en intens en werd zij door Moniek beantwoord.
Langzaam verliet Marjans mond die van Moniek en rolde ze op haar zij. Keek over Moniek heen en zag....
Juliette die nog steeds naast het bed geknield zat. Haar hoofd deemoedig naar beneden. Ze voelde Marjan kijken en hief haar hoofd verlegen op. Ook Monieks ogen ontmoette ze nu.
Moniek begon.
“Vond je het erg dat wij eh aan het rollebollen waren?”
Juliette schudde haar hoofd.
“Ik ben je Gidsmeisje, weet je nog,” sprak ze zacht.
“Nee, niet als Gidsmeisje, ik vraag het je ... als Juliette.”
“Ik vond het fijn om bij jullie te zijn. Dat jullie gewoon deden waar meisjes zin in hebben. En mij niet wegstuurden. Ik vind jullie beiden heel erg lief, en als jullie,” ze kon het niet helpen om te blozen “lief voor elkaar zijn, is dat heel erg mooi... om te horen.”
“Je mag ook kijken, hoor,” antwoordde Marjan, “dat mag ze toch, hè Moniek, kijken terwijl wij...”
Marjan maakte aanstalten om Moniek weer het hof te maken.
Maar Moniek onderbrak haar.
“Niet alleen maar kijken. Ik ben nog steeds Klasse-Oudste en je Gids, toch,” vroeg ze Juliette.
Juliette knikte, benieuwd naar wat er zo volgen.
“En ik mag je opdragen wat ik wil?”
Weer knikte Juliette.
“En jij doet dan wat ik zeg? Ook al wil je het niet.”
“Bij jou wil ik het wel hoor, ook al vind ik het wel ehh”
“Ssst.”
Moniek reikte, nog steeds liggend, naar Juliettes haar en woelde er doorheen.
“Moest jij niet de Klasse-Oudste aankleden. En uitkleden?”
Juliette knikte.
“Dan moest je dat dan nu ook maar eens doen.”
Vol verbazing draaide Juliette xich om en keek hen beide aan. Moniek uitkleden. Zij! Waar Marjan bij was?
Maar Marjan maakte al plaats en keek haar verwachtingsvol aan. Spannend!
Onwennig knielde Juliette rechtop. Schoof op haar knieën naar Moniek toe. Eerst haar schooldas, haar Klasse-Oudste das. De knoopjes van haar bloes. Onlogisch natuurlijk, want Moniek had haar blazer nog aan. Maar daar lag ze op, en de knoopjes keken haar verwachtingsvol aan. Als ze ze losgeknoopt had, zou ze haar borstjes kunnen zien. Zou ze ze durven aanraken? Het was een begeerlijk idee. En geen moment kwam het bij haar op dat het eigenlijk ook een heel onbehoorlijk idee was. Later zou ze dat zich ongetwijfeld wel realiseren. Maar nu was ze slechts het Gidsmeisje van de Klasse-Oudste. Knoopte ze haar bloes los omdat dat van haar verlangd werd. En slaagde ze erin de bloes zo te openen dat haar handen langs beide borstjes gleden. Klein waren die niet, wel stevig.
“Schoenen en sokken,” gebood Moniek.
Ze ging nu naast Moniek op het bed zitten en trok beide uit. Mooie gladde benen, stevige kuiten.
“Strijk mijn rok omhoog.”
Heerlijk omdat zo traag mogelijk te mogen doen. Ze voelde dat Moniek van haar terloopse streling genoot.
“Mijn slipje.”
Ze was bang dat haar dat niet voorzichtig zou lukken toen ze haar vingers achter de bovenrand haakte. Maar Moniek drukte haar billen een beetje omhoog om haar de ruimte te geven. Het ging haar alleen veel te snel. Natuurlijk zag ze langzaam de zwarte krulletjes van Monieks schaamhaar verschijnen. Maar toch was het zo voorbij. Als ze Moniek verder zou moeten uitkleden, zou die haar moeten helpen. Maar Monieks lijf vormde zo al een plaatje om van te genieten. Haar borsten, benen en buik bloot en toch verder nog helemaal aangekleed. Nog helemaal het Klasse-Oudste. Een mooi beeld, waar niet alleen Juliette van genoot, maar ook Marjan. Moniek liet het vol genoegen toe.
“Wilt u dat ik u verder uitkleed?”
“Je.”
“Sorry, wil je dat ik...”
“Laat haar toch,” onderbrak Marjan haar, “ze heeft gelijk, hier ben je ‘u’ voor haar. Hmmm, ik denk dat ik me ook zo laat noemen door jou, hm, Juliette Meisje, ik ben je Mentor tenslotte. Vind je wel fijn, niet?”
“Jawel mevrouw.”
“Ahh, mevrouw, ook dat. Hmmm. Maar niet ‘mevrouw Marjan’ hoor je, dan voel ik me oud.”
“Alleen hier, mevrouw?”
“Ja meisje Juliette, alleen hier, samen met Moniek, als wij onze spelletjes spelen. Nietwaar Moniek? Is ze ook mijn sloofje. Ja toch?”
Ze keek vragend naar Moniek.
Die moest lachen.
“Je vind het echt leuk hè.”
Niet alleen Marjan knikte.
“Je zou echt een goede Klasse-Oudste zijn, Marjan.”
Marjan zuchtte.
“Ga Marjan uitkleden. Marjan, ga daar staan, vlak voor mij.”
“Heee, gaan we Klasse-Oudste spelen?”
Speelde ze dat? Of was ze het dan misschien toch niet een beetje?
Maar ja, met van die heel gewillige meiden was dat ook helemaal niet zo moeilijk. Bovendien vond ze het reuze spannend om Marjan uitgekleed te zien worden. Ze draaide op haar zij om, steunend op haar elleboog, niets te hoeven missen.
“Achter haar staan, Juliette.”
“Ja mevrouw.”
Ach, Marjan had gelijk. Hier klonk het heel eh passend, heel gewoon.
Haar best doend om het zo langzaam mogelijk te laten gebeuren, verwijderde Juliette eerst Marjans blazer, toen haar dasspeld en dan, nog langzamer, knoopje voor knoopje, haar bloes.
Kleine verrukkelijke tietjes. Wist en zag Moniek. Voelde Juliette. Moniek hield haar niet tegen.
Juliette maakte de sluiting van de rok los en schoof hem langzaam naar beneden. Zou Marjan haar voeten optillen om haar te helpen. Nee, het was de show van Moniek. Dus liet Juliette de rok rond haar voeten liggen. Ook het broekje schoof ze naar beneden. Heel ondeugend eerst over haar billen, vervolgens over haar kruis. Over haar dijen, en knieën om tenslotte bovenop haar rok te belanden.
“Kniel voor haar neer Juliette, om ook haar schoenen en sokken uit te trekken. Marjan, geef haar wat ruimte.”
“Ja mevrouw.”
Gewillig bood Marjan eerst haar rechtervoet, en vervolgens haar linkervoet aan. Wat was het heerlijk om zo uitgekleed te worden, terwijl Moniek, die er zo uitdagend bij lag, zo half aangekleed met haar borsten bloot en haar spleetje licht voor haar geopend.
“Kom,” zei Moniek.
Marjan vleide zich in haar armen.
En Juliette?
Zij zocht haar oude plek vlak voor het bed weer op.
En keek.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?