| Gepost op maandag 21 november 2011 - 05:34 pm: | 
|
|
op de kamer van de Klasse-Oudste
En nu zat ze op haar eigen kamer. Moniek. Klasse-Oudste. Met Meisje Juliette.
En ze had geen flauw benul wat ze met haar doen moest.
Nee, erger, wat ze sowieso hier moest doen.
Het liefst zou ze in haar bed kruipen met de dekens over haar heen, diep daaronder weggedoken.
Maar dat zou wel niet de bedoeling zijn.
Ze had het hoogste bereikt wat er als kostschoolmeisje te bereiken viel, maar nog nooit had ze zo weinig te vertellen gehad over wat ze kon doen of laten. Sterker nog, ze had geen idee wat er van haar verwacht werd. Hier was ze in een kamer die de hare was zonder dat ze die kende. Met een meisje wiens Gids ze moest zijn zonder dat ze wist waarheen ze haar zou moeten leiden.
Erger, een meisje dat ze helemaal niet wilde zien. Dat ze het liefst zo ver mogelijk weg wilde sturen. Uit haar ogen, weg uit haar kamer, weg van de Kostschool, weg van iedereen maar vooral: weg van Marjan. Marjan die ze zo miste, maar die hier niet kon zijn, om om, om haar. Omdat zij, deze Juliette, dit Meisje, daarvoor gezorgd had. Kon ze haar maar gemene opdrachten geven, haar afschuwelijke dingen laten doen, haar laten weten hoe zeer ze haar haatte.
Maar dat mocht ze niet. Nee, nietwaar, dat kon ze niet. Zo zat ze niet in elkaar. En bovendien, haar haten? Haatte ze Juliette? Kon ze haar maar haten!
Wat ze zag was een meisje dat zich net zo ongemakkelijk voelde als zij, dat ook niet wist wat er van haar verwacht werd. Ook al was ze een meisje van vijfendertig, jong gemaakt door die belachelijke staartjes in haar haren, haar stomme brilletje, haar blote knieën, witte kniekousenen, gestript van alle sieraden en make-up.
Nee, ook weer fout. Juliette voelde zich weliswaar ook ongemakkelijk, maar niet om hoe ze er uitzag. Hoe belachelijk dat ook was, je kon zien dat ze daar vrede mee had. Dat ze zich gewoon gedroeg als meisje -ook al was ze dat niet- maar dat ze niet wist hoe ze zich moest gedragen naar haar, Moniek. Zij was Klasse-Oudste en ze gedroeg zich niet als Klasse-Oudste. Ze was het zelf die maakte dat ze zich ongemakkelijk voelde. Zij was het die zich niet wist te gedragen. Ze wilde huilen, maar stond het zichzelf niet toe. Als Klasse-Oudste mocht ze niet huilen, zeker niet voor haar Gidsmeisje. Boos draaide ze zich van haar weg.
Zodat ze niet kon zien hoe Juliette reageerde. En hoe onverwacht die reactie was.
Want Juliette knielde voor haar neer. Even leek het alsof ze Monieks voeten zou gaan kussen, maar ze volstond met haar hoofd deemoedig gebogen te houden.
Boos wilde Moniek zich weer naar haar toedraaien, maar het beeld van het deemoedige meisje zoog al haar boosheid weg.
Verbaasd vroeg ze Juliette: “Waarom kniel je voor mij?”
“Mevrouw Maartje wilde dat, mevrouw Moniek. En ik dacht...”
“Mevrouw Maartje? Mevrouw Moniek?”
“Maartje wilde dat ik haar zo zou noemen en ik dacht dat u dat ook...”
“U? Ik ben geen ‘u’. Ik ben toch geen lerares? En anders zeg je toch ook geen u tegen me? Niemand doet dat. Ook niet nu ik Klasse-Oudste ben. Trouwens, het schijnt dat je me dan ‘mejuffrouw’ moet noemen. Belachelijk. Als je het maar laat.”
Juliette probeerde het opnieuw: “Op haar kamer moest ik Maartje altijd heel speciaal behandelen. Dan gaf ze me steeds opdrachten. En omdat u,” ze bloosde terwijl ze zich verbeterde, “sorry, je me geen opdrachten gaf, dacht ik... u, je, zag er zo hulpeloos uit dat ik, sorry, dat had ik niet mogen zeggen, sorry.”
Schuldbewust keek Juliette weer naar beneden.
“Waarom mag je dat nou weer niet zeggen? Dat ik hulpeloos ben? Dat ben ik toch ook? Zo voel ik me in ieder geval. Maar...” Moniek dacht even na: “Je bedoelt dat een Klasse-Oudste niet hulpeloos mag zijn?”
“Ja, nee, ik bedoel eigenlijk dat u, eh je, niet goed wist wat eh je moest doen. Niet dat je echt hulpeloos was. En Mevrouw Maartje was mijn Gids, dus dacht ik, als ik net zo doe als toen...”
Moniek onderbrak Juliette, terug naar wat ze daarvoor had gezegd: “Wat voor opdrachten moest je voor haar doen?”
“Oh huishoudelijk werk en zo. Haar aan- en uitkleden, maar dat heb ik nooit echt hoeven doen. En vooral dingen doen op de grond, op mijn billen.”
“Hoe bedoel je, op je billen?”
“Mag ik het voordoen?”
Moniek knikte.
Juliette trok haar rokje omhoog en ging op haar billen zitten.
“Zo moest ik de vloer poetsen.”
Ze schoof met haar billen over de vloer.
“Ze wilde mijn broekje zien. Ook als ik moest bukken. En ik moest ook kruipen voor haar.”
Ze kroop op haar knieën naar Moniek terug.
“Oh jee!”
Ze sloeg verschrikt haar hand voor haar mond.
“Nu weet ik het ineens weer. Als ik niets te doen had, mocht ik helemaal niet voor haar neerknielen, dan moest ik gaan staan,” ze voerde meteen uit wat ze zei, “tegen de muur en met mijn gezicht en mijn borsten er tegenaan gedrukt.”
“Maar dat is toch heel akelig? Kom alsjeblieft terug.”
Opgelucht knielde Juliette weer voor Moniek neer.
“Het was ook heel akelig. Alles eigenlijk. Behalve...”
Onmiddellijk kreeg Juliette weer een hoofd als vuur.
“Behalve wat?”
“Dat durf ik niet te zeggen.”
“En als het moet?”
“Dan ook niet?”
“En als je anders gestraft wordt?”
“Dan moet u me maar straffen?”
“Rare.”
Moniek streelde Juliette door haar haar.
“Ik wil je toch niet straffen? En iedereen weet toch sinds de Tuchtraad wat Maartje je liet doen?”
Ze streelde verder.
“Vond je het echt fijn?”
Juliette legde haar hoofd in Monieks schoot.
“Dit is veel fijner. Maartje deed dat ook. Voor het eerst was ze toen lief. Maar toen wilde ze dat ik haar, dat ik haar...”
“Dat je haar likte.”
Juliette keek Moniek aan, dankbaar voor haar hulp.
“Eerst moest ik haar rok zoenen, nou ja, dat deed ik tenminste. Toen trok ze haar broekje uit en moest ik onder haar rok... Ik durfde niet, maar ik moest. Ik heb het echt geprobeerd te weigeren hoor, echt, maar ze zei...”
“Dus toen zoende je haar op haar kutje. En toen likte je haar daar.”
“Ik heb het immers zelf gezien, stommerd,” kon ze niet nalaten daaraan toe te voegen.
Juliette knikte verslagen. Dat was ze helemaal vergeten. Moniek was plotseling binnen gekomen toen ze... Ze had verschrikt recht in haar ogen gekeken.
“Je wilde niet, maar je moest.”
Juliette knikte nogmaals, gretig nu.
“En toen vond je het lekker?”
Gelaten bevestigde Juliette Monieks vraag.
“Ik ehh, ik werd ehh geil... Ik kon... Moet ik ook jou?”
Of Juliette daarbij ook verwachtingsvol keek, wist Moniek niet, daarvoor schrok ze te veel.
“Nee, nee, ik heb zelf een...”
Nu was het Monieks beurt om een rood hoofd te krijgen.
“Ik ben Maartje niet,” herstelde ze zich, “ik wil je niet dwingen.”
“Je zou me niet dwingen, als je het me vroeg,” antwoordde Juliette, “maar als je...”
Waarom kon ze toch haar mond niet houden.
“Als je?”
“Je zei dat je zelf... Oh jee, dat had ik niet mogen horen. Ik ben zo’n rund.”
“Je bent geen rund, ik..”
“Ik ben wel een rund,” zei Juliette haast fel, en dankbaar dat ze over het pijnlijke moment heen kon walsen “mevrouw Maartje zei dat ik een rund was, ik ben een rund omdat ik nog niks ben. Iedereen is een beest, op school. Het Hoofd is een koe. Dora is een varken. En Madame is een kip.”
“Oh, dan heb jij..”
Even dacht Moniek dat het Juliette was die Maartje verraden had. Maar dat kon niet, want Maartje had duidelijk op Marjan gedoeld toen ze zich tijdens de Tuchtraad niet meer kon beheersen. En dat klopte ook, want Marjan had strafregels moeten schrijven.
Maar verbaasd hoorde ze Juliette mompelen: “Ja, ik was het.”
Ook Juliette had strafregels moeten schrijven. Dus dan had Juliette niet alleen Maartje er in geluisd maar ook Marjan. Ze had ze alle twee op het strafbankje gezien. Nadat ze strafregels hadden zitten schrijven. In een soort bondje verbonden hadden ze daar gezeten, wachtend op hun straf. Het was Juliette geweest, al die tijd. Juliette had Marjan er niet alleen ingeluisd, maar ook tegen haar, Moniek, opgezet. Ze wist het, ze had het altijd al geweten...
Boos keek ze van Juliette weg.
“Je bent boos,” hoorde ze Juliette timide zeggen.
Maar ze had geen zin om te antwoorden. Daarvoor was ze te boos. Echt boos. Boos op die stomme trut. Boos omdat ze er niets aan kon doen. Marjan had haar verraden. Juliette had daarvoor gezorgd. En nu was ze Klasse-Oudste en kon ze er niets tegen doen. Oh, wat wilde ze graag gemeen zijn. Juliette kwetsen, net zoals zij door haar gekwetst was. Maar ze was Klasse-Oudste geworden. Ze mocht niet meer gemeen zijn. Kon ze ook daar Juliette maar de schuld van geven.
“Je kunt me straffen.”
Verbaasd keek ze Juliette aan. Hoezo haar straffen. Wat is dat voor onzin. Ze was Klasse-Oudste, geen lerares.
“Je bent boos op me, je kunt me straffen.”
“Waarvoor?”
Raar dat ze dat aan haar vroeg. Want wat zou het, als ze wist waarvoor. Ze was gewoon kwaad op haar. Dat was waar. Maar haar straffen?
“Je bent boos op me, da’s genoeg voor een ‘waarvoor’.”
“Okay, ik ben boos op je. Ik vind je een stom wicht en je hoeft helemaal niet te weten waarom. Maar daarom ga ik je toch niet straffen? Bovendien, wat is dit voor onzin, ook al zou ik dat willen, ik ben Klasse-Oudste, weet je wel.”
“Daarom juist! Je bent boos op me, ik ben een stom wicht.”
Juliette moest nu echt een traantje wegslikken, want ze wilde zo graag aardig gevonden worden, juist door Moniek.
“Dus moet je me straffen, juist omdàt je Klasse-Oudste bent.”
Ze had gelijk. Juliette had gelijk. Hoewel ze nog niet helemaal begreep wat voor reden ze dan aan het Schoolhoofd moest opgeven, maar ze moest haar naar het strafbankje sturen. Maar dat wilde ze niet.
Ze schrok zelf van die gedachte. Wilde ze dat niet, haar wegsturen? Maar ze wilde toch zo graag dat Juliette verdween? Dat ze weer alleen was? Dat ze even geen Klasse-Oudste hoefde zijn? En toch wilde ze dat Juliette bleef?
Waarom werden simpele dingen hier steeds zo ingewikkeld? Want het was waar dat het fijn was dat Juliette hier was. Zelfs terwijl ze boos op haar was. Misschien zelfs wel omdàt ze boos op haar was. En dat gewoon mocht zijn.
Dat ze de pest had dat Juliette alles met Marjan verpest had. Of, nou ja, de Directeur die zo stom was om haar Klasse-Oudste te maken. Dat ze niet langer Marjans pupil mocht zijn. Dat niet alles bleef zoals het was. Dat ze dáár boos om was. En dat ze dat niet in haar eentje hoefde zijn. Dat ze het lekker af mocht reageren op die stomme trut van een Juliette. Stomme trut!
“Ik heb lekker geen zin om je naar het strafbankje te sturen. Mooi niet. Ik weet wel dat jullie meiden daar op geilen. Maar ik doe het lekker niet.”
Stomme trut! dacht ze nogmaals. Maar zei het niet.
Nu was het Juliette die in verwarring was.
“Maar maar, ik wilde helemaal niet, ik bedoel, het strafbankje...”
Even verzamelde ze alle moed. Want om het te bedenken was één ding, of zelfs om het te suggereren, maar om het hardop te moeten zeggen?
“Je kunt me zelf over de knie nemen.”
“Wat!?”
“Je kunt me zelf over de knie nemen en me een pak slaag geven op mijn blote billen.”
Nog steeds het onbegrip bij Moniek. Had ze het dan zo mis, dacht Juliette.
Timide voegde ze er aan toe: “Als Klasse-Oudste. Als Klasse-Oudste mag je dat doen. Mij een pak slaag geven. Over de knie. Met je handen.”
“Heb jij dan van Maartje...”
“Nee, niet van haar.”
“Van niemand,” verbeterde ze zichzelf haastig, “voor mij alleen de cane, tot nu toe, nou ja, en de slipper. Maar ze had het kunnen doen.”
Had ze dat? Terwijl Juliette dat zei voelde ze zich ineens helemaal zo zeker niet meer. Mocht de Klasse-Oudste haar over de knie leggen? Waar haalde ze die zekerheid vandaan? Het voelde als vanzelfsprekend, maar was het dat ook?
Maar Moniek merkte niets van haar onzekerheid. Het idee Juliette over de knie te leggen, kreeg haar in zijn greep. Haar te straffen als een klein meisje. Oh ja, ze was boos, boos op haar, heel boos zelfs. Ze zou haar slaan. Dat zou goed voelen, haar slaan omdat ze boos was, boos op haar en Marjan. Even wilde ze Juliette al bij haar vlechten grijpen om haar over zich heen te sleuren.
Maar ze was Moniek. Die deed zo iets niet. Ze was van een lieve meegaande vrouw veranderd in een lief meegaand meisje. Die sloeg niet, die was niet boos. En ze was Klasse-Oudste. Ze moest de meiden opvoeden. En als je opvoedde, dan was je niet boos. Je mocht niet in boosheid straffen. Dat had ze ook ooit ergens gelezen.
Ze liet haar handen moedeloos zakken.
“Waarom straf je me niet?” hoorde ze Juliette haast teleurgesteld vragen.
“Dat hoort niet. Ik ben boos op je. Je hebt helemaal gelijk. Maar ik ben niet van plan je aan je neus te hangen waarom.”
Ze voelde haar woede weer opkomen.
“Bovendien ben ik Klasse-Oudste en die horen niet te straffen als ze boos zijn, dat is ehh... pedagogisch niet verantwoord.”
Juliette barste in lachen uit.
“Dat is pedagogisch niet verantwoord,” hikte ze, “de Klasse-Oudste is pedagogisch verantwoord bezig en dus slaat ze alleen maar op pedagogisch verantwoorde wijze.”
Zelfs Moniek moest om de gekunstelde manier waarop Juliette steeds de woorden “pedagogisch verantwoord” uitsprak, lachen.
Wat Juliette verschrikt deed beseffen wat ze gedaan had: de Klasse-Oudste bespotten.
“Nou heeft u, eh je eh helemaal een reden om me te straffen,” vervolgde ze bedremmeld
“Leg uit!”
“Nou, nu ik de Klasse-Oudste heb...”
“Nee, oen, daarvoor, waarom je dat zei.”
Even begreep Juliette haar niet.
“Waarom je zo moest lachen om mij.”
Ah! Ze begreep het!
“Een Klasse-Oudste doet niks pedagogisch verantwoord. Die doet alleen wat ze zelf leuk vindt. Daarvoor is ze Klasse-Oudste. Dat is ze trouwens ook verplicht. Als de meiden zouden horen dat ze iets deed omdat dat... Je moet me trouwens wel straffen. Als ik dit allemaal aan de meiden zou vertellen. Dat je boos op me was. En dat ik dan ook nog de gek met je stak. En dat je dan niet...”
“Maar je zou het ze toch niet vertellen?”
Verslagen keek Juliette weg. Natuurlijk zou ze dat niet. Ze wilde Moniek alleen maar helpen. Waarom was het toch zo moeilijk om een kostschoolmeisje te zijn?
Maar Moniek was niet met Juliettes gedachtenspinsels bezig. Voor haar was het voldoende om te weten dat Juliette dat inderdaad niet zou hebben gedaan. Juliette was niet tegen haar. Om welke onbegrijpelijke reden dan ook. En het klonk heel plausibel dat ze geacht werd haar te moeten straffen. Als Klasse-Oudste.
En ze was echt boos op haar geweest. Nog steeds, nu ze daar weer aan dacht. Niet dat ze goed wist waarom.
Oh ja, toch wel: Juliette had alles verpest. Marjan was weg. Juliette had dat gedaan.
Haar woede nam weer toe. Juliette was een stom wicht. Juliette verdiende straf. Ze was boos, heel boos nu. Juliette had alles verpest, alles. Ze was een stomme trut. Ze zou haar moeten straffen. Omdat ze een stomme trut was. Alles verpest. Boos. Straffen.
Ja zeker, dat voelde goed, haar straffen. Haar over de knie nemen. Haar rokje omhoog schuiven. Haar broekje naar beneden. Met haar handen haar billen te slaan. Van klits klets klandere, van de ene bil op d’andere.
En voor ze verder er over denken kon -of was het: er over denken wilde- voerden haar handen uit wat haar gevoel haar ingaf.
Pakte haar alsnog aan haar vlechten beet. Sleurde, ja echt, sleurde haar over haar schoot. Gooide haar hoofd vervolgens aan de andere kant van haar knieën naar de vloer. Scheurde, ja scheurde haar rok omhoog. Trok bruut haar broekje naar beneden.
En begon op haar blote billen te slaan.
Klits klets, klits klets, zong het nog steeds in haar hoofd, klits klets klandere, ik ben boos en ik sla, sla sla.
Tot haar armen moe en haar handen zeer waren geworden.
En ze eindelijk het zachte snikken hoorde van het meisje op haar schoot.
Zachtjes streek ze langs de billen van het meisje onder haar. Meisje? Nee het waren vrouwenbillen, mooie vrouwenbillen en ze waren warm en rood.
Ze kwam langzaam weer bij zinnen. Wat had ze gedaan? Ze had een vrouw geslagen. Een vrouw, een meisje dat niets anders misdaan had dan bij Marjan zijn. Het was zo gemakkelijk om Juliette van alles de schuld te geven. Maar daar lag ze nu, zacht snikkend over haar schoot. Juliette had alleen maar lief voor haar proberen te zijn. En lief voor Marjan, dat wist ze zeker. Ze had haar geslagen, in boosheid. Hard geslagen, met haar eigen handen.
Vol verbazing keek ze naar die handen. Alsof ze zich van hen nog nooit zo bewust was geweest. Ze gloeiden, deden pijn. Ze draaide ze om. Ze waren rood, vuurrood, haar handpalmen. Voorzichtig bewoog ze haar vingers. Ook dat deed pijn. Ze waren gezwollen, haar vingers. Ze voelden verkrampt en stijf. Ze zou voorlopig niet meer kunnen schrijven. Net goed, dacht ze. Net goed.
Maar waarom had ze het niet gevoeld toen ze sloeg? Waarom strafte de pijn haar alleen naderhand en niet tijdens het slaan, om haar ervoor te behoeden? Zodat ze geen slachtoffer kon maken.
Het snikken onder haar was gestopt. Weer streelden haar handen de rode billen. Strelen konden ze nog wel. Warm voelden ze nog steeds, billen zowel als handen. Maar de huid die ze streelde voelde niet strak, zelfs niet echt gezwollen. De billen waren door háár handen niet beschadigd. Maar nu ze goed keek, zag ze wel de merktekens van een vorige straf. Streepjes rood. Dubbele lijntjes, dun met een kleine ruimte ertussen. Waren dat de merktekens van de cane?
Nu ze beter keek, zag ze ook de beschadigingen van de huid aan de zijkanten van haar billen, daar waar ze zelf niet geslagen had. Gelukkig! En kleine bloeduitstortingen op haar dijen. Ook beschadigingen van de cane ongetwijfeld, daar waar de huid het teerst is, had men haar ook geraakt. Niet zo vaak als elders, maar onmiskenbaar met een aantal slagen. Ze kon het niet laten de huid ook daar te strelen. Hier voelde het wel gezwollen. Niet veel, maar toch.
Ze hadden haar heel hard geslagen, dit meisje, deze vrouw. Met de cane. Zou ze hebben geschreeuwd? Om vergeving hebben gesmeekt? Ze wist het niet: zo goed kende ze Juliette nog niet. Wel wist ze hoe ze zelf had gereageerd. Zij had de longen uit haar lijf geschreeuwd, toen bij de Directeur, in een andere tijd. Over schuld, en spijt en nooit meer doen. Het had haar bevrijd. Ze had zich een gestrafte puber gevoeld. Die ze, gek genoeg, nu was geworden: een kostschool puber.
Wat had zij gevoeld, deze Juliette. Liefdevol streelde ze haar billen. Bij haar was ze blijven liggen. Had ze zich wel bewogen? Ze wist het niet. In ieder geval had ze zich niet verzet. En geschreeuwd? Ze geloofde van niet. Gesmeekt had ze zeker niet. Gekreund dan? Nu was ze stil.
“Dankjewel,” klonk Juliettes stem nu zacht van onderen. En alsof ze haar eigen gedachten kon lezen: “Heb ik geschreeuwd?”
“Ik weet het niet. Ik heb... Ik heb je alleen maar geslagen. Ik was zo boos. Het spijt me.”
“Ben je dan nog steeds boos?”
Moniek streelde de billen nogmaals teder: “Natuurlijk niet.”
“Dan geeft het niet. Ik heb je toch bedankt?”
“Ik was zo boos op je en ik weet zelfs niet eens goed waarom.”
Maar was dat wel waar? Of was ze het gewoon vergeten? Wilde ze het gewoon vergeten?
“Je was boos op me en nu niet meer,” klonk het nogmaals mompelend beneden haar, “Mag ik....”
dit hoofdstuk gaat naadloos over in het volgende hoofdstuk
gebruik de "naar het volgende hoofdstuk" wit/blauwe link hieronder
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 335
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 19 april 2020 - 05:16 pm: |
|
twee meisjes en een spanking |
De onderonsje verhalen zijn nog steeds één van mijn favoriete verhalen.
Ze zijn ook in een flow geschreven, als ik mij het goed herinner.
Samen zijn ze best lang, met veel gedachtes en gesprekken.
Maar nog steeds bij herlezing verwondert het me hoe natuurlijk het op en neer gaat.
Wat ik daarnaast bijzonder vind zijn de ambivalente gevoelens waar beide last van hebben.
En natuurlijk hoe Juliette er toe komt om Moniek haar te laten straffen.
Met een opwindende spanking...
verhalen maken dromen waar
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Inlognaam: lezer
Bericht Nummer: 56
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 28 april 2020 - 04:21 pm: |
|
prachtig drieluik |
Beste Paul,
Leuk, die toelichtingen van je op de kostschoolverhalen en zo..
Maar soms ga je me net even te snel.
Niet erg hoor, maar met reacties plaatsen kan ik dat dus even niet bijbenen.
Daarom hier één reactie op wat ik een drieluik beschouw.
Een drieluik niet alleen omdat in alle drie Juliette een hoofdrol heeft, maar vooral omdat de toon zo dezelfde is.
De toon van het 'verhalen' dus...
Het reageren van de meisjes op elkaar (waarbij ik Marjan, Moniek maar ook Juliette en Dora maar even als meisje beschouw), de onzekerheid van de eigen gevoelens. Het verlangen naar een hechte band. De onderlinge machtsverhoudingen. En vooral het spontane karakter wat alles heeft.
Je zal er ongetwijfeld veel over gepuzzeld hebben, maar het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend.
En dan er ook nog opwindende spanking in verwerken...
Ik hou van die vier meiden, echt waar.
En hoe ze met elkaar omgaan, en -heel belangrijk- hoe ze met elkaar praten.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?