het vonnis, gereed gemaakt en ... de caning
het vonnis
Eindelijk werden ze binnen geroepen. Tegelijk. Dat had ze niet verwacht. Want met Moniek gisteren had ze als eerste naar binnen moeten gaan. Toen had haar straf bestaan uit het moeten aanhoren van de straf van Moniek. Dat zou nu zeker niet gebeuren, wist ze van Marjan. Maar zou Marjans straf dan bestaan uit het moeten aanhoren van haar straf?
Het was Dora die hen binnenhaalde en haar gebood om als eerste naar binnen te lopen, direct gevolgd door Marjan. Haar ogen waren strak op het tapijt gericht. Toch kon ze het niet laten om onder haar wimpers door de grote kamer in te kijken.
Verlamd blijf ze staan om wat ze zag.
Natuurlijk botste Marjan boven op haar.
Keek ze weer strak naar de vloer. Maar durfde niet meer te bewegen.
Wat ze had gezien was niet alleen het grote massieve bureau. Met achter het bureau de Directeur. Want hij was niet alleen. Naast hem, aan beide zijden zat een lange rij vrouwen. Stijf rechtop zittend, streng kijkend. En één meisje, naast de rij, staand: Maartje.
“Naar voren,” klonk een schelle stem, “naast elkaar.”
En toen ze drie meter van het bureau was aangekomen:
“Op de plaats. In de houding.”
Nu pas had ze in de gaten wie het was die riep. Het was Maartje, optredend als gerechtsbode. Het was een rol die perfect bij haar paste.
“Luister naar het oordeel.”
Toen was het stil.
Juliette begreep het niet. Wat werd er bedoeld met oordeel? Er was nog niet eens een aanklacht.
Maar dat was hier natuurlijk niet nodig. Dit was een kostschool en alleen omdat het leek alsof ze hier, samen met Marjan, voor een rechtbank moest verschijnen, was dat het dat nog niet. Ze was schuldig, en besefte maar al te goed hoe erg het was, wat ze gedaan had. Dus was het logisch dat ze hier slechts was om het vonnis aan te horen. En de angst die het verschijnen voor dit tribunaal bij haar opriep te ervaren. En te wachten, weer te wachten.
Toch had ze het fout. Niet wat betreft dat wachten of die angst. Dat werd doelbewust gehanteerd als verzwaring van de straf. Wel dat het geen rechtszaak zou zijn. Want dat was het wel degelijk, alleen met een zeer beperkte rol voor de aangeklaagden.
Het was het Hoofd die het woord nam.
“Meisje Juliette, Meisje Marjan.”
Hé, dat was voor het eerst: iemand die ook zo genoemd werd. Meisje gevolgd door haar naam. Was het dan toch minder als vernedering bedoeld om haar consequent Meisje Juliette te noemen?
“Voor straf moesten jullie nablijven.
In plaats van deze straf deemoedig en vol schuldbesef te ondergaan, hebben jullie getoond de ernst daarvan te minachten.
Jullie zijn niet alleen lui geweest, uitermate lui zelfs, daar waar ijver de enige gepaste reactie zou zijn, maar jullie hebben je ook aan jullie verdiende straf trachten te onttrekken zodra er geen toezicht was.
Jij Meisje Juliette bent daarnaast ook slordig geweest in het neerschrijven van je strafregels, en daarmee haar leerzame werking teniet doend.
En jij Meisje Marjan...”
Wat? Slordig neerschrijven? Wat bedoelde het Hoofd in godsnaam. Ze had opgeschreven dat Madame een Kip was die kiep kiep kiep deed!
Bijna had ze gemist wat Marjan ten laste werd gelegd.
“...hebt bovendien een zeer slecht voorbeeld gegeven door als Ouder Meisje...”
Ouder meisje, Marjan? Ga weg!
“...uitzonderlijk lui gedrag te vertonen. Wat is daarop jullie antwoord?”
Gelukkig antwoordde Marjan direct. Zìj had niet geweten wat ze geacht werd te zeggen. Dáár had Marjan haar niet op voorbereid! Of zou ze dit zelf ook nog nooit hebben meegemaakt? Marjan had in ieder geval haar antwoord klaar:
“Ik ben schuldig mevrouw.”
“Mevrouw het Hoofd.”
“Verontschuldig. Mevrouw het Hoofd. Ik ben schuldig, mevrouw het Hoofd. Ik heb niets ter verdediging toe te voegen. Ik verzoek daarom streng gestraft te worden.”
“Wij zijn het met je eens Meisje Marjan. Schuldig zonder verzachtende omstandigheden. De overtreding ernstig. De straf zal dan ook streng zijn. Zo streng als mogelijk in jouw geval.”
Het Hoofd zweeg. Juliette voelde haast hoe Marjan hoop kreeg. Want zo goed kende ze haar nu wel. De spanning steeg, ook bij haar.
“Je bent nu Mentor van Moniek. Dat mentoraat zal je ontnomen worden. Aldus hebben wij besloten.”
Juliette was verbijsterd. Dat was toch geen straf, en zeker toch niet de meest strenge? Maar Marjan dacht daar dus duidelijk anders over. Ze hoorde een onderdrukte kreet naast haar. En helemaal onvoorstelbaar: ze hoorde haar stem!
“Alstublieft, dat niet, dat niet. Ik heb alles gedaan wat u wilde, alles, echt alles, alles!!”
Marjan brak haar eigen regels: ze sprak, ze smeekte, ze keek hen aan. Juliette was bang dat ze zich ook nog op haar knieën voor hen zou werpen. Godzijdank werd haar die mogelijkheid ontnomen.
Want nu klonk de zware stem van de Directeur:
“Zwijg!”
Het werd weer stil, op het zachte snikken van Marjan na.
“Meisje Juliette.”
Gehaast volgde ze het eerdere voorbeeld van Marjan. Alleen kwam het er bij haar lang niet zo krachtig uit.
“Ik ben eh schuldig en eh het is helemaal mijn schuld mevrouw, eh het Hoofd, en ik eh, heb eh geen verzachtende omstandigheden.”
Oh jee, dat was de formulering van het Hoofd geweest, dit ging niet goed. Maar ze was echt kwijt wat Marjan precies gezegd had. Oh ja, straf natuurlijk, ze had om straf gevraagd. Hoe kon ze dat nou vergeten!
“Ik verzoek u mij daarom streng te straffen!”
Gelukkig. Dat kwam er goed uit.
Weer die stilte. Waarom konden ze nou niet gewoon zeggen wat haar straf zou zijn. Maar ja, zo’n straf als Marjan stelde niks voor, dan was het wachten erger. Oh shit, weer een gedachtenfout. Het was helemaal niet waar, dat het niks voorstelde. Dat was het nou juist, voor Marjan was het wèl heel erg. Dus ook zij zou een erg strenge straf krijgen. Een andere straf. Maar erg voor haar, veel erger.
“Meisje Juliette.
Wij twijfelen aan je oprechtheid. Maar eens zijn we het wel met je pleidooi.
Ook jouw overtreding is zeer ernstig te noemen.
En hoewel het niet aan jou is om daarover te oordelen, zijn we het met jou eens dat er ook in jouw geval geen verzachtende omstandigheden aanwezig zijn.
Integendeel, zou ik wel haast willen stellen.
Daarom zal ook jij streng worden gestraft.
Zo streng als gegeven de situatie mogelijk is.”
Weer die stilte. Weer dat wachten. Naar haar gevoel nog langer dan daarvoor.
Was het omdat het zo stil was? Want zelfs Marjan snikte niet langer, maar luisterde.
“Meisje Juliette, je zult een caning ondergaan.”
Het was alsof er een zucht door de kamer ging. Dat kon natuurlijk niet, want iedereen behalve Marjan en Juliette kende het vonnis reeds. Het was dus gewoon de zucht van Juliette zelf. Van opluchting. Ze was er verbaasd over. Terecht of onterecht: een caning vreesde ze niet. Die had ze vanochtend twee keer zien toepassen. Het was erg, dat was waar, maar ze kon het aan. Dacht ze.
“Je zult een caning ondergaan. Het aantal slagen is vastgesteld.
Maar jij zult het aantal niet kennen. Niet voordat het voorbij zal zijn.
Dit is ons vonnis. Dit zal jouw straf zijn.”
Nu weerklonk geen zucht van Juliette. Ze wist dat het angstwekkend moest zijn, dit vonnis. Maar erger dan een caning... Ze kon er zich geen voorstelling van maken.
Maar anderen wel....
Daarom geen kreet van ontzetting naast haar. Maar een ingehouden snik. Van Marjan.
gereed gemaakt
“Maartje!”
Het was het Hoofd die het bevel gaf.
En Maartje die meteen in actie kwam. Die wist precies wist wat er van haar verwacht werd, dat was duidelijk.
Zou het Maartje zijn die haar zou canen? Juliette wist dat ze dat vaker deed, dat had ze gezien. Maar ergens voelde ze dat een caning hier in de directiekamer een categorie apart was. Dat Maartje niet genoeg aanzien had daarvoor.
Het was nu in ieder geval niet Maartjes opdracht, want ze hoorde haar achter zich. En voelde haar hand in haar nek. En omdat ze nog steeds in de houding stond met haar handen achter haar hoofd, raakte Maartjes hand ook de hare. Raakte, maar pakte hem niet vast. Want het was haar nekvel dat Maartje greep. En met vast bedoelde ze ook vast: ze kon ternauwernood een kreet van pijn onderdrukken.
Maar haar greep was niet bedoeld om haar pijn te doen, of wel misschien, maar meer als zijeffect dan, want Maartje dwong haar met haar greep om zich vooruit te bewegen.
En meteen na de eerste stap voelde ze een ander lijf naast zich: Maartje had niet alleen haar vast, maar ook Marjan. Beiden werden ze, zij aan zij, vooruit geduwd.
Maartje genoot, dat was duidelijk. Want ze kneep veel harder dan nodig en duwde hen ook veel sterker tegen elkaar aan dan in feite effectief was.
Zo vernederend was dit: vastgegrepen worden in je nekvel en dan samen weggevoerd worden als twee kleine kinderen. Was het wat Madame had gedaan bij haar: haar bij haar oren meesleuren al heel vernederend geweest, dit was minstens zo erg. Net zo als hun eindbestemming overigens: de muur. Onbarmhartig werden ze er tegen aan gedrukt. Stijf tegen elkaar aan, en vooral: stijf tegen de muur, met hun gezichten op de ruwe stenen.
Nog was Maartje niet tevreden. Nadat ze haar greep in hun nekvel had losgelaten, greep ze in hun billen. Kneep in hun billen. Doelbewust. Voordat ze hen tegen de muur drukte, nee, tegen de muur plette, zodat ook hun buik de koude stenen raakten. En hun borsten fijngeperst werden.
Toen ze eindelijk losliet, verdween Maartje zonder een woord te zeggen. Haar boodschap was overduidelijk: zo dienden zij hier te blijven staan wachten, geperst tegen de muur.
In de hoek staan was vernederend geweest. Maar dit was erger. Het was alsof ze in de muur moesten kruipen, één moesten worden met de muur. Om zo de kleinerende van het in de hoek staan tienmaal te verergeren.
In de hoek staan was je duidelijk maken dat je in ongenade was, dat je aanwezigheid niet meer gewenst werd, dat je ‘buiten’ stond, zonder buiten te zijn: dat je alles kon horen wat er zich afspeelde in de kamer, maar niet kon zien, noch er deel van kon uitmaken. Dat er over je gepraat werd alsof je er niet was.
Maar zo, geperst tegen de muur, was het alsof je zelfs lijfelijk niet meer aanwezig was. Je maakte letterlijk deel uit van de muur, of, om het nog dramatischer uit te drukken: het behang. Of was de correcte uitdrukking ‘geplakt àchter het behang’? Dat was tenminste wat haar moeder altijd tegen haar riep als ze heel kwaad was: “Ik kan je wel achter het behang plakken.” Dan had ze zich erg misdragen, heel erg misdragen. Net zoals nu.
Zo achter het behang geplakt hoorde ze dat er van alles werd klaargezet. Wat, dat wist ze natuurlijk niet. Maar het was ongetwijfeld ter voorbereiding van haar caning.
Dat verliep vrij stil allemaal. Er werd geen woord gesproken. Noch gefluisterd. Het verbaasde haar. Was de voorbereiding van een straf als de hare dan zo routinematig dat iedereen wist wat te doen? Of had juist iedereen speciaal in haar geval vooraf een uitgebreide instructies ontvangen?
Routinematig of uitzonderlijk, gestraft zou ze worden. Streng gestraft als ze iedereen incluis Marjan mocht geloven. Maar maakte dat dan wat uit: routine of uitzondering?
Nu ze er over nadacht: dat maakte wel degelijk wat uit. En nadenken deed ze maar al te graag, want het maakte het wachten dragelijker. Of versterkte dat het juist? Zie, dat bedoelde ze nou: kon ze maar stoppen met dat gedenk! Alleen maar ondergaan. Maar zo zat ze niet in elkaar.
Ze zuchtte. En vervolgde haar hersenspinsels. Dus: routinematig. Dat maakte dat ze één van de meisjes was. Of meisjes èn vrouwen, als ze haar eerdere gedachten mocht geloven. En dat wilde ze immers maar al te graag. Gewoon één van hen zijn.
Maar als haar straf nu wel uitzonderlijk was? Dan zou die dat in de ogen van de andere meisjes ook zeker zijn. En ook dat was een fijne gedachte. Geaccepteerd worden en bewonderd. Hmmmm. Of geaccepteerd en gewoon zijn. Ze woog de woorden. Beide klonken ze zoet. Toch dacht ze dat ze het liefst voor het laatste koos. Bijzonder zijn had haar immers tot nu toe niets opgeleverd. In de Franse Les had ze met haar optreden de bewondering van de meiden geoogst. Maar uiteindelijk had het haar alleen maar de extra vernedering van het in de klas in de hoek staan gebracht. En het nablijven natuurlijk. Maar dat had haar weer het samen zijn met Marjan bezorgd. En dat ze hier nu stond. En dat betekende weer dat ze...
Ruw werden haar gedachten onderbroken.
Weer voelde ze een hand in haar nek. Ze verstijfde, want ze had niemand horen naderen, zozeer was ze in gedachten verzonken geweest. Meteen kneep de hand hard in haar nekvel en deed haar abrupt omdraaien. Van schrik opende ze zelfs haar ogen.
En keek. Zag de hoge houten kruk in het midden van de ruimte staan. Met Madame er naast. Met zwarte leren banden in haar hand.
Zag vervolgens alle anderen zwijgzaam afkeurend naar haar kijken. En wist ze dat ze gedaan waarvoor Marjan haar nog zo gewaarschuwd had: openlijk kijken. Natuurlijk richtte ze toen ze dat besefte haar blik onmiddellijk weer op de vloer. Maar ze wist dat dat te laat was. Ze was betrapt op al weer een misdraging.
Het was alsof degene die achter haar stond daarop had gehoopt. Want pas toen ze haar ogen weer naar de grond voor haar had gericht, zetten de hand haar dwingend in beweging. Tot vlak voor de kruk.
Zag nu de kruk pas echt en realiseerde ze zich wat voor kruk het was. Zijn aanwezigheid in een directiekamer was duidelijk misplaatst. Zelfs in de directiekamer van een kostschool. Eigenlijk was het helemaal geen kruk. Hij was wel zo hoog als een barkruk, of hoger, en was met leer bekleed, maar was niet bedoeld om op te zitten. Het was een bokje, een springbokje, zoals ze die van vroeger van de gymzaal kende. Zonder handgrepen, louter bedoeld om wijdbeens overheen te springen.
Maar dat was hier niet zijn functie. Al voordat de handen van haar begeleider haar daartoe dwongen, wist ze dat hier de bedoeling was dat ze eroverheen ging liggen. Dat was niet gemakkelijk, want het bokje was eigenlijk te hoog voor haar. Dat moest opzet zijn, want ze wist dat de poten van een bokje verstelbaar waren. En ze kenden haar lengte. Het bokje was echter zo hoog gesteld dat ze, zodra ze er met haar buik over heen lag, ze met haar voeten de vloer niet meer raakte. Noch met haar handen overigens.
Maar voordat het zover was had ze een kleine worsteling moeten maken over het leer om zich in die positie te brengen. Daarbij geholpen door de handen achter haar die haar nog steeds begeleiden. Wie was het toch die haar leidde? De handen voelden groot en hard. Pas toen ze lag, zag ze aan wie ze toebehoorden. En schrok. Onder de poten van het bokje je door, en op haar kop natuurlijk, zag ze wie achter haar stond. Het was een man. De handen waren die van de Directeur. Hij moest het wel zijn, want hij was de enige aanwezige man geweest. Zou hij het zijn die haar zou straffen? En zo ja, hoopte ze dat dan of vreesde ze dat? Of beide?
Maar lang ze hoefde zich daarover niet druk te maken, want hij liet haar, zodra ze in positie was, alleen. Maar niet nadat hij een veelbetekenend klopje op haar billen had gegeven.
Direct daarna kwam Maartje aangesneld. Dat zij het was, daarover bestond voor haar geen twijfel. Ze herkende haar fraai gevormde benen maar al te goed. Niet dat dat nodig was, want Maartje zelf was gretig om haar identiteit aan haar bekend te maken. Ze greep, voordat ze met haar werk begon, haar bij haar haren en trok haar gezicht naar zich toe. En keek haar recht in haar ogen keek. Zei niets. Maar glimlachte sardonisch. Om haar vervolgens weer los te laten en haar methodisch en systematisch vast te binden. Haar polsen met leren banden, naar ze aannam dezelfde banden die ze in Madame’s handen had gezien. Haar dijen vlak boven haar knieholte en haar enkels. En een band die haar middel vastsnoerde, eveneens van leer. Maar dat kon ze vanuit haar positie niet goed zien. Het resultaat was in ieder geval dat ze bewegingloos lag vastgesnoerd op het bokje. En dát kon ze voelen.
Evenals de slotact van Maartjes handen.
Brutaal en demonstratief, zichtbaar voor alle toeschouwers, bracht ze Juliettes rokje omhoog. En haar broekje omlaag. Tot net onder de streep tussen billen en dijen. Juliette wist dat ze open en bloot lag voor allen die toekeken. Niet ontkleed, maar des te naakter. En schaamtevol.
de caning
Zodra Maartje was verdwenen werd het stil. Heel stil. Weer begon het wachten. Wachten op de eerste slag. Wachten op de pijn. Pijn waar ze zich geen voorstelling van kon maken. Natuurlijk spande ze haar billen bijeen, klaar voor die eerste slag. Waarom ze dat deed, wist ze niet. Ze veronderstelde dat het was om de slag op te vangen, om de pijn daarmee te verzachten. Maar voor hetzelfde veroorzaakte het samenspannen alleen maar meer pijn. Ze wist het niet: ze was nog nooit geslagen. Laat staan met die gevreesde cane.
Maar er gebeurde niets en ongemerkt ontspande ze haar billen. Om, zodra ze dat merkte, ze weer aan te spannen. Zo ging dat een paar keer heen en weer. Tot ze wegdreef in de tijd. Haar angst diffuus werd. Maar daarmee niet minder angstaanjagend. Want kon ze zich niet langer voorbereiden op die eerste slag, de angst dat de pijn haar zou overweldigen was er niet kleiner om. Dat ze zich niet zou beheersen, en zou gaan schreeuwen. Bij de eerste slag al.
En dat was raar, wist ze zelf ook wel. Want ze wilde zich helemaal niet beheersen. Moniek was daarin haar voorbeeld. Zo haar straf te aanvaarden, zo zonder enige terughoudendheid de pijn te ondergaan en het uit te schreeuwen. Dat wilde zij ook. En toch wist ze dat ze zich zou trachten te beheersen. Was ze daar nu al mee bezig.
Nog steeds kwam die eerste slag niet. Ook al lag ze nu gereedgemaakt en vast, waren haar billen al lang ontspannen, mooi rond zoals de toeschouwers zagen, nog vond die verlossende eerste slag niet plaats.
Wat een oneindigheid voor haar leek, waren echter slechts een paar minuten. Maar het was niet die eerste slag die een einde maakte aan haar wachten.
Maar Madame die voor haar neer knielde.
Om, net zoals Maartje had gedaan, haar bij haar haren te grijpen en haar te dwingen haar aan te kijken. Recht in haar ogen, net zoals Maartje. Maar Madame, zij lachte niet. Zij keek. En sprak. Heel zacht. Zonder te fluisteren, maar zo dat niemand behalve zij het hoorde. Maar des te doordringender.
“Je hebt me vernederd.”
Dat deed pijn.
Oh ja, het was waar, heel waar, maar wat deden die woorden pijn. Alsof ze nu pas besefte wat ze had gedaan. Ze sloot haar ogen vol schaamte.
“Kijk me aan!”
En ze keek
“Je dacht dat je me kende.
Je haatte me.
Je zocht mijn zwakste plek.
Voor de ogen van de hele klas wilde je me vernederen.
Maar ik bèn niet vernederd.
Je kent me niet.”
Ze liet een stilte vallen.
“Ik ken jou wel.
Je denkt dat je dat weet. Dat ik je ken.
Maar dat is niet zo.
Ik ken jou meer dan je voor mogelijk houdt. Beter nog dan je jezelf kent.
Je denkt dat ik je haat. Dat is niet zo.
Ik ken je en daarom heb ik medelijden met je.”
Weer zweeg ze even.
“Maar dat zal me niet weerhouden om me te wreken. Nee, dat zal het niet...”
Haar laatste woorden liet ze uitsterven.
Ze waren zelfs voor Juliette amper nog te horen.
Maar horen deed ze ze.
En doordat Madame haar bleef aankijken, drongen die woorden diep in haar ziel door. De verschrikking van de wraak. Hoe terecht. Maar hoe angstaanjagend.
Toen Madame haar ogen losliet, sloot ze ze. Berouwvol? Berouwvol!
En kwam die eerste slag toch nog onverwacht.
Maar daarmee niet minder hard.
En schreeuwde ze. Hard.
Had ze gewild dat ze zich zou beheersen, en we kennen haar twijfel daarover, ze kreeg de kans niet. Ondanks al het wachten, ondanks haar voorbereiding op de pijn. Of was het juist dankzij?
Maar dat was het niet alleen. Het was ook de kracht waarmee Madame sloeg. Voor iedereen die toekeek was het overduidelijk: Madame sloeg uit alle macht.
En dat was veel. Niet alleen was ze zeer ervaren, waarschijnlijk van de alle docentes van de kostschool het meest, ze was ook sterk. Beresterk.
Maar Juliette had van dat alles geen besef. Die ervoer alleen maar pijn.
En na de derde slag zelfs dat niet meer. Want Madame sloeg door. Niet gehaast, wel methodisch. En zonder Juliettes reactie af te wachten. Want haar werd geen rust gegund, geen herstel, geen moment.
Want ze dan wel ervoer?
De hel?
Haar vernietiging?
Achteraf kon ze het niet beschrijven.
Het was overweldigend.
Natuurlijk schreeuwde ze. Zo hard als ze kon. Maar zelf hoorde ze het niet.
Het was geen pijn die ze ervoer, ze was zèlf de pijn, één en al pijn, één met de pijn.
Een pijn zonder einde ook. Zou ze al hebben kunnen tellen -en dat kon ze niet- het was ook zinloos. Er was niets waarop ze zich richten kon. Er was geen einde.
En toen was er ook geen bewustzijn meer. Niet dat ze buiten bewustzijn raakte, ze raakte buiten zichzelf. Ze raakte los van de pijn, los van haar geschreeuw, los van deze ruimte, deze tijd. Ze raakte los van zichzelf.
De pijn werd een bad waarin ze wegdreef, ondergedompeld. Ze werd de straf, straf voor alles, benoemd en onbenoemd. Straf voor wat ze had gedaan, straf voor wat ze had gelaten, straf voor wie ze was. Het was alsof ze opnieuw werd geboren.
Lang nadat de slagen hadden gestopt.
Lang nadat haar schreeuwen was verstomd.
Lang nadat men haar had verlaten.
En ze eindelijk het zachte ademen hoorde naast haar.
Marjan.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?