uitkleden en ....ontdekt!
uitkleden
uitkleden
“Meisjes!” snerpte de bekende stem achter hun rug.
“Heel ijverig bezig, zie ik. Maar met wat? Eens even kijken. Hebben wij hard gewerkt. Fantastisch. Ik zie daar mijn kruisje. Hoe maagdelijk staat dat nog achteraan. Dat jullie dom waren, wist ik, maar zo dom? Hm, drie kantjes van Marjan, dat lijkt natuurlijk nergens op, maar van jou wist ik dat wel. En Juliette? Ah, ik zie dat ze je overgehaald heeft om een blaadje te verdonkeremanen. Zodat ik niet zou zien dat Marjan een luie lellebel is.”
“Marjan heeft niet..”
“Wat heeft Marjan niet, nou? Oh, ze heeft je natuurlijk ook nog wijsgemaakt dat ik de blaadjes niet zou tellen!”
“Maar, maar maar Marjan...”
“Oh natuurlijk heeft ze je sprookjes verteld over mijn slordigheid, mijn gebrek aan interesse aan wat jullie aan strafwerk produceren. Dat ik nooit iets nakijk. Dat ik met heeeel andere dingen bezig ben.”
Juliette keek ongelukkig naar Marjan. Was het waar wat Madame beweerde? Dat kon toch niet? Ze vroeg bevestiging zonder het te krijgen, want Marjan keek weg.
“Nee,” vervolgde Madame smalend, “waarom zou Marjan vertellen dat ik op deze kostschool bekend sta als de meest gevreesde lerares? Die altijd alles in de gaten heeft met haar ogen in haar rug en die nooit en te nimmer iets over haar kant laat gaan?”
“Nee, waarom zou Marjan dàt vertellen?”
Marjan schreef driftig verder met haar gezicht bijna plat op het papier.
“Nee, want dan kon ik ook gaan zeggen dat Marjan vele potjes op het vuur heeft staan. Nietwaar Marjan. Potjes die Moniek heten bijvoorbeeld!”
Als door een slang gebeten schoot Marjan overeind en gilde:
“Da’s niet eerlijk. U bent gemeen. U moet Moniek...”
“Stilte,” gilde Madame er overheen, “stilte!”
“Ik moet niets en jij moet alles. In de eerste plaats je mond houden. En in de tweede plaats geen sprookjes vertellen aan dit onnozele wicht.”
“Sprookjes!” en smalend: “Denkt Meisje Juliette hier nog straks dat ze Prinsesje Juliette is, een stiefkindje, een zielig assepoestertje hier achtergelaten in deze boze kostschool voor voor ...meisjes.”
Verslagen keek Juliette voor zich uit. Niet dat de woorden van Madame nou zoveel pijn deden. Maar wel die van Marjan. Waarom protesteerde ze pas toen Madame Monieks naam noemde? Waarom keek ze weg? Waarom sprak ze Madame niet tegen? Ze begreep het niet. Wat erger was, was wat ze wèl begreep: dat wat Madame over zichzelf vertelde veel waarschijnlijker klonk dan wat Marjan over haar had beweerd. Marjan, die altijd zo open en eerlijk tegen haar was geweest. Of toch niet? Of toch wel? Ze wist niet meer wat ze denken moest.
“Staan!”
Madame wist het. Eén blik was genoeg geweest. Maar alles was beter dan dat ze haar strafregels zou lezen. Traag volgde ze Madame’s bevel op.
“Recht op!”
Ook al stond ze rechtop, haar handen op haar rug: alles aan haar was timide.
“Waar heb je het één na laatste velletje strafregels gelaten?”
“Ik heb niet...”
“Lieg niet!”
“Nergens Madame.”
“Ik zei: lieg niet.”
Juliette haalde diep adem.
“Ik kan het niet zeggen Madame.”
“Ik wil het niet zeggen, bedoel je”, beet Madame haar toe.
“Ja madame...”
“Wàt Madame?”
“U heeft gelijk, Madame,” haast fluisterend, “ik wil het niet zeggen, Madame...”
“Aha, meisje Juliette is eerlijk. Maar weet Meisje Juliette ook wat de consequenties zijn van haar eerlijkheid?”
“Ik zal daarvoor worden gestraft, Madame.”
“Ach zo, Meisje Juliette is liever eerlijk en dom, dan gehoorzaam en oplettend.
Nah, dan zullen we dus maar even op zoek gaan naar die strafregels van jou.
Hm, zo dom om ze hier ergens neer te leggen, zul je wel niet zijn. Of het verstoppen. Want uiteindelijk vind het ik toch. Of een ander. En ben je alsnog de klos.”
“Maar waar dan wèl...”
Madame bekeek Juliette kritisch van top tot teen.
Een brede glimlach verscheen op haar gezicht: “Kijk, kijk, je kleding...”
Madame ging er even helemaal voor staan alsof ze Juliette nu pas zag.
“Je kleding zit buitengewoon slordig.”
Juliette probeerde stijf rechtop te gaan staan, maar dàt maakte het er niet beter op.
Bovendien trok Madame al aan haar kleding om het te fatsoeneren.
“Hm, die schooldas netjes recht. Je rokje strak. Schooljasje recht. Hm, wat heb je uitgevoerd met je bloes. Lijkt nergens naar.”
Madame probeerde Juliettes bloes in haar rok te stoppen.
“Wat is dit hier. Waarom lukt.. Verdraait. Dat is geen bloes. Dat is...”
Rücksichtslos trok Madame haar bloes verder uit de rok. Juliettes broekje viel op de grond.
Madame lachte triomfantelijk.
“Kijk kijk kijk, wat hebben we hier.”
Ze raapte het broekje op.
“Als we hier niet Juliettes broekje hebben.”
Ze zwaaide er mee voor Juliettes neus.
“Als ik het niet dacht, we hebben zitten rotzooien.”
Madame keek meewarig naar Marjan.
“Dat zal Moniek heeel leuk vinden, meisje Marjan. Heel leuk, als ze dat hoort.”
Weer naar Juliette: “Maar eerst even uitzoeken wat Meisje Juliette nog meer te verbergen heeft. Uitkleden.”
Juliette keek schaapachtig naar Madame. Uitkleden? Maar Madame had net haar broekje ontdekt. Waarom dan uitkleden. En waar Marjan bij was. Niet dat ze dat niet wilde, maar...
Madame werd ongeduldig. Erg ongeduldig.
“Kun je niet luisteren, kind. Uitkleden zei ik, en sta me niet aan te gapen. Versta je geen Nederlands.”
En terwijl ze zo zat te mopperen begon ze zonder enige egards Juliette zelf uit te kleden. Haar das werd ruw losgetrokken. Haar schooljasje naar achteren geduwd langs haar rug zodat die op de grond viel. Met moeite kon Juliette blijven staan.
“Vooruit, uit die bloes.”
Ruw trok Madame haar witte bloes omhoog.
“Handen hoog!”
Te ongeduldig om alle knoopjes los te maken, volstond ze met alleen de bovenste, en sjorde onceremonieel de bloes naar boven, over haar hoofd. Die daar natuurlijk bleef steken. Maar Madame trok en scheurde gewoon door.
“Meehelpen jij.”
Maar het antwoord van Juliette was onverstaanbaar onder haar kleren en in het gedrang. Madame had nu de onderkant van de bloes beet en trok die binnenste buiten over haar heen. Zo trok ze Juliettes armen naar beneden. Door het heen en weer getrek en Juliettes pogingen die bewegingen te volgen, strompelde Juliette door het klaslokaal. Strompelen? Dansen was het meer, dansen met hele kleine pasjes. Natuurlijk schoot de bloes uiteindelijk los. Net zoals Madame, die in één beweging de bloes het lokaal in gooide.
Om vervolgens verwoed verder te gaan met de bh van Juliettes lijf te scheuren. Zonder de haakjes los te maken vanzelfsprekend. Ook de bh vloog door de lucht.
Dezelfde actie probeerde Madame los te laten op haar rok. Natuurlijk met als enig effect dat Juliette met haar kont stond te draaien om zo te proberen mee te geven. Zonder effect natuurlijk.
“Sta stil kind. Rechtop kind. Meewerken kind.”
“Dat probeer ik ook, Madame,” huilde Juliette, “maar het lukt niet, Madame.”
Een paar extra, maar nutteloze rukken van Madame aan haar rok bevestigden dat.
“Sta stil zeg ik je toch, sta stil.”
Nu Madame even ophield met sjorren, lukte dat Juliette.
Eindelijk kon Madame het opbrengen de sluiting te zoeken en los te maken.
Volledig onnodig, maar bijzonder bevredigend, gaf ze vervolgens een harde ruk aan het rokje, dat nu wel over de billen van Juliette gleed. Naakte billen vanzelfsprekend.
Toch kon Madame het niet laten uit te krijsen:
“Naakt, zijn wij naakt onder onze rok. Hebben wij geen broekje aan. Zijn wij helemaal schaamteloos geworden.”
Juliette probeerde zich klein te maken met haar ene hand voor haar borsten en haar andere voor haar schaamstreek. Maar dat was slechts olie op het vuur voor Madame.
“Schaamteloos zei ik, schaamteloos,” en schudde haar bij haar schouders heen en weer.
Natuurlijk maakte het dat alleen nog maar erger zodat Juliette in huilen uitbarstte.
“Schaamteloos, schaam te loos.”
Het leek wel of Madame schuim op haar mond kreeg.
Toen haalde ze uit. Haar hand trof Juliette recht op haar wang. Ze tolde op zij en dreigde om te vallen.
Madame greep haar vast en trok haar weer omhoog.
“Staan jij! Rechtop staan,” schreeuwde Madame, “en handen in de lucht.”
Om vervolgens ook haar andere wang een veeg te geven.
“Rechtop jij.”
Met moeite en volop huilend trachtte Juliette aan haar bevel gehoor te geven. Nog in elkaar gedoken en trillend stak ze haar handen omhoog. Vanzelfsprekend probeerde zich zo in een bocht te wringen dat ze haar kwetsbare borsten en schaamstreek nog kon beschermen. Maar even vanzelfsprekend lukte dat niet.
“Rechtop. Handen omhoog. En heb niet het lef te doen alsof je je schaamt. Jij slettebak. Jij sloerie. Hoog die handen. Borsten naar voren, rug recht. En je benen spreiden. Spreiden zei ik. Sloerie. Slettebak.”
Juliette gehoorzaamde, maar trilde nog steeds. Wist niet waar te kijken.
Langzaam bedaarde Madame.
“Sloerie. Slettebak.”
Het venijn was nu uit haar stem verdwenen.
“Slorrie, slottebak.”
Het klonk haast mopperend.
“Vooruit, laat me je bekijken.”
Juliette kreeg een pets tegen haar tietjes, en begreep dat ze zich moest omdraaien.
“Langzaam, ik zei toch dat ik je bekijken wilde, langzaam! Juist. Mager scharminkel. Te veel tiet. Te weinig kont. Doordraaien. Te veel haar.”
ontdekt
“Handen!”
Timide bood Juliette haar handen aan. Madame greep ze en sleurde haar zo achter zich aan naar haar eigen lessenaar. Ze strekte haar handen naar voren en duwde Juliette zo naar de achterkant van haar lessenaar terwijl ze zelf naar de voorkant liep. Ruw trok ze haar vervolgens over de lessenaar heen.
“Spreid slettebak spreid. Spreid die dijen.”
Nog steeds huilend gehoorzaamde Juliette haar.
“Wijdbeens, sloerie. Wijd. Wijder. Open dat zondige vlees van je. Vooruit. Open zeg ik je. Niet alleen je tenen in de hoek, vooruit verder. Juist. En ook je knieën opendrukken. Open je zeg ik je toch.”
Weer gingen haar bevelen langzaam van geschreeuw over in gemopper.
Met een plotselinge impuls trok ze aan Juliettes polsen zodat ze nog verder naar voren schoof. Pijnlijk schuurden haar tepels over de lessenaar. Met een laatste gebaar van afschuw gooide ze de handen van zich af.
“Vasthouden jij. Aan de tafelpoten.”
Met moeite gehoorzaamde Juliette ook aan dit bevel terwijl ook zij langzaam tot bedaren kwam. Moest ook wel, want de bocht waarin ze haar lichaam moest houden voelde grotesk. Toch deed ze haar best. Ze wist natuurlijk wat er komen ging. Wat Madame zou ontdekken. En wat daarvan de gevolgen zouden zijn. Maar ze wilde het niet weten. Wilde alleen maar haar best doen. Wilde Madame geven waar ze recht op had. Een gehoorzaam meisje. Een gehoorzaam kostschoolmeisje. Zodat ze maar niet zou hoeven denken. Denken aan wat ze niet wilde weten.
Langzaam liep Madame naar de andere kant van de lessenaar. En keek. Observeerde. Onderzocht met haar ogen Juliettes onbeschaamdheid. Juliette wist dat het gebeurde, voelde haar blikken. Toch was het stil. Bleef het stil. Hoe vernederend was dit. Veel vernederender dan toen Madame naar haar krijste. Haar voortdurend uitmaakte voor Sloerie. Voor Slettebak. Toen was ze het niet. Nu wel. Heel duidelijk wel.
Hoelang lang heel lang was, wist ze niet. Wel dat ze langzaam weer begon te huilen. Heel stil nu. Met dikke druppen. Ze was alleen in zichzelf, en huilde. Madame leek verdwenen. Marjan leek verdwenen. Toch keken ze beide, wist ze. Tot ook dat besef verdween.
Toen voelde ze de koude hand. Een hand die taste in haar kut. Die zonder waarschuwen, zonder aarzelen in haar drong. Om met een kreet van triomf de strafregels uit haar te trekken. Bijna vergat Juliette het gebod om stil te blijven liggen. Bijna was ze naar boven geschoten. Bijna, want Madame was haar voor.
“Liggen blijven!” gevolgd door een triomfantelijk mompelen: “Ik wist het, ik wist het.”
En zeer vergenoegd: “die sloerie, die slettebak.”
“Ik ben een dom kostschoolmeisje dat nog heel veel kan leren van mijn lerares Frans Madame Mélisande zodat ik weet hoe ik mij behoor te gedragen.”
Madame las duidelijk voor van wat ze uit haar kut getrokken had. Ze kon de gedachten aan het vervolg niet langer onderdrukken. Nu zou het komen. Nu zou..
“Ik ben een dom kostschoolmeisje... hmm hoe waar. Kijk ze daar nou liggen. Zo onbeschaamd. Ik ben een dom en onbeschaamd kostschoolmeisje zou beter geweest zijn. Dom, onbeschaamd en lui. En leugenachtig. Hmm. Ga staan! En kijk me aan!”
Met moeite kwam Juliette overeind en draaide zich naar Madame toe. In haar rechterhand haar strafregels. Nog steeds goed leesbaar zo te zien. Maar Madame las niet langer. Haar handen hingen los langs haar lijf. Zou ze dan toch nog de dans ontspringen?
“Naar je plaats.”
Juliette schoof schuifelend naar haar bankje. Eerst langs Marjan, die deed alsof ze niets zag. Maar natuurlijk zag ze alles vanonder haar wimpers. Wat zou ze graag met haar handen haar borsten en schaamstreek weer willen bedekken. Maar dat durfde ze niet, niet na de laatste uitbarsting van Madame daarover.
“Handen in je nek.”
Ze zou zich niet beschaamd moeten voelen tegenover Marjan. Had ze immers niet vrijwillig en zonder gêne haar dijen voor haar geopend? Was het Marjan niet die de strafregels bij haar had ingebracht? Toch schaamde ze zich in haar nabijheid. Ze voelde zich zo naakt met alleen haar witte kniekousen en pennyshoes aan. Helemaal met haar handen nu in haar nek. Zo kwetsbaar, zo klein.
Eindelijk was ze langs Marjan en bereikte ze haar eigen bankje. Snel wilde ze er in schieten, en, al zou ze met haar blote billen op het harde koude hout moeten zitten, zo zou haar naaktheid tenminste nog iets afgeschermd worden. Naakt naast Marjan, haar vriendin. Of had ze zich daarin vergist? Als ze naast haar zou zitten, zou ze het weten, wist ze.
Maar dat werd haar niet gegund.
“Staan blijven.”
“En recht op. Wat is dat voor houding. Je bent geen ineengezakte plumpudding. Laat je figuur zien. Vooruit. Benen recht. Borst vooruit. Kont naar achter. Holle rug. Hoofd rechtop. Ellebogen naar achter. Presenteer jezelf.”
Madame bracht het strafwerk weer naar ooghoogte.
Juliette dook ineen.
“Rechtop blijven staan. Strak die spieren. Toon jezelf.”
Madame richtte zich weer op het strafwerk. En begon te lezen. Voor te lezen.
“Ik ben een dom kostschoolmeisje dat nog heel veel kan leren van mijn lerares Frans Madame Mélisande zodat ik weet hoe ik mij behoor te gedragen. Ik ben een dom kostschoolmeisje dat nog heel veel kan leren...”
Waarom zag ze het nu niet? Had ze dan een ander vel verfrommeld? Zou ze dan toch...?
“...van mijn lerares Frans Madame Kip...”
“Wat!”
Ongelovig keek ze naar Juliette. Keek weer naar het papier.
“Madame Kip. Kiep kiep kiep.”
Keek weer naar Juliette die lijkbleek voor zich uit keek. Keek opzij naar Marjan, die haar blik afwendde.
“Heb het lef niet te lachen!”
“Ik lach niet Madame. Echt niet Madame.”
Inderdaad, niets in haar toon was lachend. Huilend eerder.
Weer wendde Madame zich naar Juliette.
“Heb jij dit geschreven.”
“Ja Madame.”
“Ben ik een Kip?”
“Ja Madame, eh, nee Madame. Natuurlijk niet.”
“Waarom heb je dat dan opgeschreven!”
“Ik weet het niet, Madame.”
“Ik weet het niet? Moet ik dat geloven.”
Weer gaf Madame haar een oorvijg.
“Auww,” jammerde Juliette.
“Zeg op: waarom!”
“Ik ik ik keek naar u en toen...”
Juliette barstte weer in huilen uit.
“Wat toen, wat toen, zeg ...
Juliette was onverstaanbaar door haar snikken.
“Toen zag je een kip, nou!”
Haar snikken stokte.
“Nee Madame, ik moest alleen denken aan..
“Nou waaraan?”
“Dat durf ik niet te zeggen.”
Weer volgde een klets in haar gezicht.
“Zo noemen ze u. Ik heb het niet bedacht. Echt niet... Ik kende u nog helemaal niet en toen zei ze dat iedereen een naam had en deed ze u na en toen ik u zag zitten moest ik daaraan denken en schreven mijn vingers zonder dat ik het wist en toen schaamde ik me zo en wilde ik het verscheuren maar dan zou u het toch lezen net zoals wanneer ik het zou verstoppen dus moest ik het anders doen en heb ik het maar in mijn kut gestopt.”
Abrupt stopte Juliette haar binnensmondse spraakwaterval.
Even was het doodstil.
“Wie is ‘ze’.”
Radeloos zocht Juliette naar een antwoord.
“Er is geen ‘ze’ Madame. Alleen ik.”
“Wie is ‘ze’ ?”
Madame greep haar bij haar kin en dwong haar om haar aan te kijken.
“Voor de derde keer: wie is ‘ze’.”
“Maartje Madame.”
Het was amper hoorbaar, Juliette leek definitief verslagen. Maar was ze dat ook?
“De Klassenoudste?”
“Ja Madame.”
“En dat moet ik geloven.”
“Nee Madame.”
Opgelucht. Een uitweg!
“Nee Madame, Maartje is de Klasse-Oudste en ik ben niks. Ik ben slechts een Rund.”
“Hm, een Rund, niet gek. Dat heb je zeker ook van Maartje.”
“Ja mevrouw.”
En toen ze zich realiseerde dat dàt antwoord haar opluchting absoluut teniet deed:
“Nee Madame. Ik ben gewoon een Rund, dat weet iedereen.”
“Dat lijkt me niet. Je bent een Rund, dat is waar. Maar dat iedereen dat weet, dat niet. Ik dus niet. Marjan niet ...”
Fluks keek Marjan weg om noch te hoeven bevestigen, noch te hoeven ontkennen.
“Maar Maartje wel. Maartje bedenkt zulke dingen. En als ze eenmaal bezig is, gaat ze door, zo ken ik haar. Rund, Kip, ben benieuwd hoe jij door haar genoemd wordt, Marjan. Hmm, ze bedenkt ze niet alleen, ze verspreidt ze ook. Daarvoor is ze brutaal genoeg.”
Madame keek meewarig naar Juliette.
“Maar jij niet. Je bent dom. En lui. Oh ja, en schaamteloos en een sloerie en een slettebak. Maar brutaal? Dat dacht ik niet.”
“Maartje dus. Onze Klassenoudste. Interessant.”
“Goed. Wat doe ik intussen met jullie.”
Even keek ze peinzend voor zich uit.
Toen resoluut: “Het strafbankje, voor jullie allebei.”
Meteen stak Marjan haar vinger op.
“Staan.”
Snel sprong Marjan naast haar bankje.
“Spreek.”
“Ik heb niks gedaan Madame.”
“Jij hebt niets gedáán?”
Madame stem droop van het sarcasme.
“Nee Madame!”
Te laat bemerkte ze haar fout.
“Ja Madame. Natuurlijk wel Madame. Maar ...”
“In de eerste plaats heb je dus inderdaad niets gedaan. Niet vóór dat ik weg was,” ze veegde alle vellen papier voor haar demonstratief van tafel, “en al wel helemaal niet ná dat ik weg was.”
En vervolgens smalend: “en ik moet natuurlijk geloven dat je zo hard bezig was met niksdoen dat dit Meisje,” ze pauzeerde even vol minachting, “hier niet alleen zonder dat je het zag haar broekje uittrok, maar ook nog haar strafregels kon verfrommelen en in haar vagina kon stoppen.”
“Ongelofelijk, wat een lef!”
Madame schudde meewarig haar hoofd.
“Aankleden jij. En dan beide: wegwezen.”
Zonder hen nog een blik waardig te keuren, liep Madame naar haar lessenaar terug, verzamelde haar papieren en verliet het lokaal, de meisjes in ontzetting achterlatend.
Het strafbankje...
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?