Maartje, Moniek en .... Marjans poging
Maartje
“Maartje.”
Maartje ging gehoorzaam maar onbevreesd naast haar bankje staan.
“Vertel jij ons maar eens je visie op ongehoorzame meisjes.”
“Verontschuldiging, Madame, maar ik ben niet in staat geweest om mijn huiswerk naar behoren te maken. Mijn plichten als Klasse-Oudste deden dat verhinderen.”
“Ah, uw plichten als Klasse-Oudste...”
“Zoals u weet diende ik Juliette als haar Gids te begeleiden.”
“En daar was u de hele middag mee bezig?”
“Nee, Madame, maar daardoor heb ik de verzorging van mijn andere pupil Nina onvoldoende kunnen kwijten, zodat dat mij de rest van de dag volledig in beslag heeft genomen.”
“De verzorging van Nina, hm, was het niet eerder anders om?”
“Ze is nogal een dom gansje, mevrouw, dat helemaal niet weet wat van een net kostschoolmeisje verwacht wordt. Dat heeft u zojuist zelf kunnen ervaren, Madame.”
“Ah, ik begrijp waarom jij Klasse-Oudste geworden bent. Je weet de feiten aardig naar je hand te draaien. Maar mij hou je niet voor de gek, meisje. Het zal je toch ook duidelijk zijn dat ik het gedrag van Nina in een geheel ander licht bekijk. En stroop smeren verandert dat niet. Net zomin als dat je dan wel Klasse-Oudste mag zijn, maar dat je niet ontheft van je plichten als kostschoolmeisje. Integendeel, van jou verwacht ik dat je als lichtend voorbeeld zult dienen. Dus ook nu je verzuimd hebt om je huiswerk te maken. Ben ik duidelijk?”
“Ja Madame.”
Maartje keek licht ongelovig naar Madame. Zij als Klasse-Oudste zou toch niet...? Maar de woorden van Madame waren overduidelijk. Ze was niet Klasse-Oudste geworden door docenten tegen de haren in te strijken. Integendeel. Dus zou ze Madame geven wat zij van haar verlangde. Zonder protest.
Ze liep zwijgend, maar met opgeheven hoofd naar voren. Maar waakte ervoor in haar blik iets van verzet te leggen. Berusting, dat wilde ze uitstralen. En schuldbewust. Maar niet al te erg. Ze bleef tenslotte Klasse-Oudste.
Voor de lessenaar van Madame bleef ze staan. Ze spreidde haar benen licht alvorens over de lessenaar heen te buigen. Toen ze op het tafelblad lag, reikte ze met haar handen naar haar billen en trok zo haar rokje omhoog. Ze wist dat de klas zo ruim zicht had op haar witte broekje die haar billen strak omkleedden. Het gaf niet, want zowel haar billen als haar broekje mochten gezien worden. Eenvoudig, wit, maar strak en elegant gesneden. Dat was ze aan haar status verplicht.
Haar handen strekte ze naar de hoeken van de lessenaar. En wachtte. Ze zou geen kik geven. Ook dat was ze aan haar status verplicht.
Ook Madame was zich daarvan bewust. En had geen redenen om die verplichting te bruuskeren. Natuurlijk, het zou voor haar eenvoudig zijn om haar te laten huilen en schreeuwen. Haar haar beheersing laten verliezen. Zover te gaan dat ze zou moeten worden vastgebonden. Zo zou ze haar haar status volledig kunnen ontnemen. Ze zou haar kunnen degraderen tot klein hulpeloos meisje. Zo gemakkelijk. Want Maartje was niet flink, wist ze. Maartje was kleinzerig. Maartje deed niets liever dan haar straf ontlopen.
Maar.... Maartje kon goed toneelspelen. Als ze Klasse-Oudste speelde, geloofde ze ook daarin. Was ze Klasse-Oudste. Was ze flink... voor even.
Daarom sprak ze eenvoudig:
“six coups très forts.”
Zes slagen die ze minutieus toebracht. Met veel zwier, veel aplomb, zodat het heel wat leek. Maar weinig voorstelde. Toch had Maartje moeite om zich te verbijten. Ook al nam Madame alle tijd en kon ze zich volledig herstellen. Gelukkig voor haar was het alleen Madame die haar onderdrukte kreunen kon horen.
Ook na afloop gaf Madame haar alle tijd. Zorgvuldig hing ze de cane weer naast haar zusters op het rek. En nam traag weer achter haar lessenaar plaats. Toen pas gaf ze Maartje toestemming om naar haar plaats terug te keren.
Stijf stond ze op. Alleen Madame zag de traan op haar wangen. Ze streek haar haar uit haar gezicht en droogde zo en passant haar wang. Toen pas draaide ze zich om en liep naar haar plaats terug. Stijf. En stijf ging ze zitten. Maar wel kaarsrecht. Want ze bleef de Klasse-Oudste. Dat moest voor iedereen onbetwistbaar zijn.
Die strijd in Maartje zag Juliette niet. Voor haar was, en bleef ze, de onbetwiste autoriteit. Vanzelfsprekend de Klasse-Oudste. Maar leerzaam was het wel.
Want hoe had Maartje haar niet gedomineerd? Hoe klein was ze onder haar handen geworden? Toch had ze steeds het gevoel gehad dat ze door Maartje als kostschoolmeisje behandeld werd, niet als dame verkleed als kostschoolmeisje. Een meisje dat onderworpen diende te worden, natuurlijk, maar ook een meisje waaraan ze genoegen wenste te beleven. En wat voor genoegen: ze bloosde bij de herinnering. Daarmee was Maartje niet in haar achting gedaald. Integendeel. Maartje deed alleen maar waar ze zin in had. Zonder enig misbaar, gewoon, omdat ze die macht had, die gebruikte en dat ook vanzelfsprekend vond.
En toch was dit meisje, dat alles naar haar hand zette, zonder een protest te uiten naar voren gegaan om zich over de tafel te buigen, haar billen te presenteren en zelfs haar rok op te strijken: klaar om geslagen te worden.
En geslagen was zij. Juliette had nog nooit een caning gezien, laat staan ondergaan, maar het leek haar een verschrikkelijke straf. Het venijn waarmee het rotan zwiepte, die lange uithaal die Madame nam, het droge geluid waarmee het de billen van Maartje raakte, maar bovenal de onmiskenbare reactie van Maartjes lichaam op iedere slag. Ze zag haar billen zich samenknijpen, direct gevolgd door het verstrakken van haar hele lijf, ze meende zelfs te zien dan haar handen zich samenknepen in de tafelhoeken in een poging onbeweeglijk te blijven liggen. Wat haar lukte. Ongelofelijk!
Juliette wist dat zij daarin nooit zou slagen. Zeker, ze zou het proberen. Ze zou proberen zich groot te houden. Ze zou ook niet anders kunnen. Ook al wist ze dat haar pogingen vergeefs zouden zijn. Uiteindelijk zou ze breken, ook daarvan was ze zeker. En dat zou het alleen maar erger maken.
Kon ze maar zijn als Maartje. Sterk zijn en blijven.
Of meteen aan de straf, de pijn, de vernedering toe geven. Zonder verzet.
Zoals dat andere meisje. Het meisje dat gisteren voor haar ogen, nee, voor haar oren naast haar ogen, was gestraft. Niet dat zij, Moniek heette ze dacht ze, in haar ogen bang was aangelegd: ze had niet geprotesteerd toen ze gereed gemaakt werd voor haar straf. Ook zij had haar straf lijdzaam aanvaard. Maar zij had vanaf de eerste slag toegegeven aan de pijn. Ze had geschreeuwd, ze had gehuild. Zonder remming, voluit. Maar niet geprotesteerd. Niet om vergeving gesmeekt. Zelfs niet verklaard dat ze vanaf nu een braaf oppassend meisje zou zijn. Dat ze spijt had van alles wat ze misdaan had, en dat ze het nooit meer zou doen. En dat het allemaal niet eerlijk was. Ze glimlachte bij zo’n fraaie tegenstrijdigheid. Zo echt meisjesachtig.
Hmm, nu ze er over nadacht, werden schoolmeisjes niet geacht juist dat te doen. Protesteren, smeken om vergeving, onder hun straf proberen uit te komen?
Er werd van haar verlangd om schoolmeisje te worden. Ergo, werd dus van haar verlangd om...
Maar haar voorbeelden Maartje en Moniek dan, die zo duidelijk waren wat ze hoorden te zijn? Wat zìj hoorde te zijn? Of zou ze gewoon moeten ophouden met denken, gewoon moeten ondergaan, kome wat komen moet?
In ieder geval was al dat nadenken niet zo handig nu, want nu had ze gemist hoe Moniek de beurt kreeg. Ze schrok er van. Net alsof haar gedachten over Moniek veroorzaakt hadden dat die de beurt kreeg. Met alle gevolgen van dien.
Moniek
Want Moniek was onmiskenbaar niet blij met haar beurt. Ze stond zenuwachtig naast haar bankje, en streed met de vraag of ze geacht werd meteen naar voren te lopen om gestraft te worden, of dat ze eerst in de ogen van de andere meiden af moest gaan door foute antwoorden op de vragen van Madame te geven. Om dan naar voren te lopen om gestraft te worden. Natuurlijk bleef ze besluitloos staan. En al even natuurlijk nam Madame haar onderhanden.
“Ah, ma chérie comment vont les vieilles vaches?”
“Excusez Madame, ik wist niet wat ik zei, Madame.”
“En hoe was dat dan wel mogelijk, meisje?”
“Ik, ik, ...”
Moniek kreeg een rood hoofd. Hoe kon ze toch zo dom zijn om Madame de enige vraag te laten stellen die ze wel kón beantwoorden, maar niet mocht. Alles was beter dan dat. Zìj zou haar nooit verraden.
“Ik ben een dom gansje, Madame.”
“Ah, en heeft dat domme gansje haar huiswerk geleerd.”
“Nee, Madame, pardon ja, pardon, misschien.”
“Wat?”
“Ik heb mijn best gedaan, Madame.”
“Alors, qu’est-ce q’on mérite une fille qui ne se conduit pas?”
“Il eh,” met moeite vond Moniek de juiste woorden.
“Elle doit être puni.”
“Et?”
“Il faut qu’elle reçoive une punition pour les fesses toutes nues.”
Zo, dat kwam er goed uit. Maar voor iedereen was het overduidelijk dat ze dat gerepeteerd had. Ook voor Madame. Hoe eenvoudig was het nu om haar in de val te laten lopen.
“Est-ce qu’elle faut recevoir sa punition sur les fesses toutes nues, ou est-ce qu’on puisse la permettre de garder sa slip”
Gelukkig, ze herkende twee woorden: ‘fesses nues’ en ‘slip’. Daar moest ze een goed antwoord van kunnen maken. Alleen een fatsoenlijke Franse zin produceren, ohhh.
“Si il a grave, il est nue; si il pas grave, il a dans la slip.”
“En effet, quant la fille a commis une faute sincère, la fille sera fouettée sévèrement à les fesses nues! Mais, ça suffit? Est-ce qu’on la doit fouetter au rotin ou au martinet, et le rotin après le martinet ou devant le martinet?”
* vertaling
Oh jee, het eerste deel van Madame’s toespraak was een bevestiging, geloofde ze.
‘Une faute sincère’, oei, dat was natuurlijk haar ‘grave’ geweest. ‘La fille sera’ en dan weer die ‘fesse nues’ dat was ook nog wel te volgen, maar daarna.... het enige wat ze opgevangen had was ‘rotin’ en ‘martinet’. Hmm, rotin was natuurlijk rotan, dus vast een cane, maar wat was in godsnaam een martinet? Het meervoud van een Martini of zo? Oh ja, ‘après’, dat had ze ook nog gehoord. Nu wist ze het zeker: Madame had een valstrik voor haar gelegd. Beslist antwoordde ze:
“Il sera le rotin, mais pas après une Martini, cést ne pas juste, il a puniez, pas récompensé.”
Zo, daar kwam ze goed uit! Dat ze dat nog wist: recompensé, belonen, niet straffen, pas puniez!
“Qu’est-ce que je t’avais demandé?”
Oh jee, daar ging haar triomf.
“Is het antwoord dan niet goed?”
“Ik stel hier de vragen: wat heb ik gevraagd?”
“Eh over de rotan, eh, dat ze die krijgt. Nee...?”
Moniek was duidelijk helemaal in paniek, zeker nu er rondom haar alom gegniffeld werd.
“Dat ze ehhh moet buigen over een rotan eh krukje?”
“Wat heb ik gevraagd?”
“Ik weet het niet, Madame.”
“En waarom antwoord je dan?”
“Ik weet het niet, Madame.”
De tranen biggelden nu langs Monieks wangen.
“Kinderen!”
“Mag ik dan nu, Madame...”
Madame’s “oui” was vol minachting, en zonder te zien welke conclusie Moniek uit haar “oui” trok, draaide Madame zich om. Om uit het zicht een zeer voldane glimlach te produceren. Kinderen waren zo gemakkelijk te bespelen, zo anders dan volwassen vrouwen...
Wellicht dat de klas dacht dat Moniek nu zou gaan zitten. Zo slecht had ze het er immers niet van afgebracht. Maar zo goed kenden haar klasgenootjes Moniek nog niet. Alleen Marjan. Maar die greep niet in.
Ook niet toen ze langzaam naar voren schuifelde. Om het ritueel dat Maartje zojuist had volvoerd, weer te herhalen. Alleen zo mogelijk nog trager. Al was het maar omdat het haar moeite kostte zich te herinneren wat Maartje had gedaan.
Ze was voor de lessenaar gaan staan. Dat wist ze. Maar had zich voorover gebogen? Nee eerst had ze haar benen gespreid, maar hoever? Voor de zekerheid spreidde ze ze wijd. Haar rokje had ze opgestroopt en ze was gaan liggen. Zo. Moniek reikte vervolgens met haar handen naar de hoekpunten van de tafel.
En wist toen dat ze pas liggend haar rokje naar boven had moeten schuiven. Zat het nu wel goed? Zou ze het moeten controleren, of was het juist heel ongepast om je billen aan te raken als je al klaar lag? Dat Madame dacht dat, als ze dat deed, dat ze haar billen wilde beschermen. Maar als haar rokje nu haar billen nog bedekte? Wat moest Madame daar wel niet van denken? Als ze nu maar heel even opzij kon kijken. Heel voorzichtig...
“Moniek!”
Ze verstijfde. Al haar gepieker verdween. Hier lag ze, over de tafel. En Madame riep haar tot de orde. Nu zou ze weten wat ze fout had gedaan.
Niet dus.
Of toch wel, maar heel anders dan ze verwachtte.
“Ah, mevrouw, denkt dat ze een Klasse-Oudste is. Mevrouw denkt dat ze haar straf zelf kan bepalen. Maar mevrouw is verkeerd ingelicht. Helaas voor haar. Maar is dan wel passend in haar geval? Hmm, Klasse-Oudste?”
“Heel simpel, Madame. Ze is dus gewoon nog niks. Ze heeft een echt pak slaag verdiend. Ze is al door het Hoofd gestraft en als je hoorde wat ze toen allemaal al misdaan had, nou dat wil je echt niet weten. En schreeuwen als een speenvarken. Voor gewoon wat slaag met de slipper. Nou jaaa. Maar als Madame het goed vindt, geef ik haar persoonlijk een afstraffing die ze niet gauw zal vergeten. Ook natuurlijk omdat ze mij dus eh nadeed. Dat maakt het eh persoonlijk.”
Marjans poging
Maar voordat Madame op Maartjes verzoek kon reageren, schoot Marjan overeind.
Madame was zo verbouwereerd door deze onverwachte en in feite uiterst ongepaste actie -ze diende immers eerst om toestemming te vragen om te mogen gaan staan- dat ze alleen een verbolgen: “Wat is er Marjan?” kon uitbrengen.
“Madame, het Schoolhoofd heeft gezegd dat ik haar de volgende keer moest straffen.”
“Wat?”
“Mevrouw het Schoolhoofd zei, toen Moniek gestraft ging worden, dat ik...”
Maartje vulde ongevraagd aan:
“Dat jij haar gereed moest maken, oen, dat jij goed moest opletten hoe ik dat deed.”
“Maar de Directeur had eh, en mevrouw bedoelde dat eh...”
“Ah, krijgen we ruzie wie hier dit meisje mag gaan straffen,” onderbrak Madame het gekibbel, “hmm, nou, wie van jullie twee wil haar het hardste straffen?”
Dat was een zeer slimme zet van Madame. Want als Marjan daar op in zou gaan zou ze tegen Maartje moeten opbieden. En haar zodoende meer straf bezorgen. En dat was nou net het tegenovergestelde van wat ze wilde bereiken. Trouwens, mocht ze het van Maartje winnen, wat onwaarschijnlijk was, en zou ze Juliette helemaal niet hard slaan, maar alleen maar net doen alsof, dan zou ook dat niet werken. Ze was zo onervaren, ze wist niet eens hoe ze hard moest slaan, of zacht. Bovendien, Madame zou dat waarschijnlijk zo in de gaten hebben en haar het over laten doen. Om haar daarna ook nog zelf ook nog straffen. Maar niet met de cane.
Nee, er restte haar dus niets anders dan voor Maartje te capituleren. Maar dan ook volledig en met overtuiging, want met Maartjes macht viel niet te spotten.
“Ik wilde helemaal niet zeggen dat Maartje haar niet zou moeten straffen. Echt niet. Die kan dat gewoon veeel beter dan ik. Zeker weten. Maar eh de Directeur, nou ja, die had dus, en het Schoolhoofd dus, nou ja zoals de Klasse-Oudste al zei, ik moet haar dan voorbereiden en zo. Maar iedereen weet dat Maartje wreed is, dus zij kan...”
“Wreed? Hoezo wreed?”
“Nou ja, super en zo.”
“Ze is goed, bedoel je.”
“Ja dat zei ik toch?”
Door deze merkwaardige discussie vergat Madame volstrekt dat ze eigenlijk helemaal niet van plan was Moniek door een ander te laten straffen.
“Maartje, laat maar zien wat je waard bent! En laat Marjan dat kind dan maar voorbereiden.”
Dat liet Maartje zich niet twee keer zeggen. Zo vaak kreeg ze niet de kans om een meisje ècht te straffen. Niet van dat halfzachte werk van een aaibeurtje over de knie, waartoe ze zelf altijd als Klasse-Oudste gerechtigd was. Nee, het echte werk, hmmm, en dan nog wel een caning. Jummie jummie. Hoeveel slagen zou ze er uit kunnen halen. Een dozijn zou wel niet lukken. Maar een zes ‘of the best’? Moest kunnen, als ze straks inzette op het dubbele.
Inmiddels gaf ze enthousiast Marjan aanwijzingen. Nee, Moniek, die zou ze eens lekker gaan vernederen. Hoogtijd dat ze die nieuweling eens even grondig onder handen nam.
“Trek haar broekje uit, nee, niet naar beneden, uit! Ik wil niet dat het in de weg zit, en ik wil haar wijd. En ik heb de banden nodig, want ze moet vastzitten. Ik kan het niet hebben dat ze gaat spartelen, en ik wil geen meid die haar vasthoudt, die zit me alleen maar in de weg. Hé strak die enkelbanden, gewoon aantrekken.”
“En meewerken jij,” tegen Moniek, terwijl ze een klets op haar billen gaf.”
“Polsen vast, nee, niet zodat ze nog ruimte heeft en de hoek kan vastpakken, gewoon strak aantrekken dat koord. Toe, dat kan nog strakker. Trek het aan, rund, ze geeft wel mee. En die rok wil ik ook helemaal uit de weg hebben, trek maar onder haar uit en stroop ‘m helemaal naar boven.”
Moniek verzette zich niet. Gewillig liet ze alle vernederingen toe. Alleen haar lichaam protesteerde tegen de extreme houding waarin ze gedwongen werd. Want extreem was het zeker. Met haar armen als een snaar gespannen en haar benen maximaal wijd, vormde ze het toonbeeld van onderwerping. En kwetsbaarheid. Want niet alleen lagen haar billen open en bloot, ook haar kontje was voor iedereen zichtbaar en haar kutje was vrij toegankelijk. En niet alleen voor de toekijkende meiden, maar ook voor de cane, die, als Maartje hem kundig zou hanteren, alles kon raken wat ze wilde. Jammer dat dat tegen de regels van een goede caning was: keurige strepen horizontaal naast elkaar, dat was wat afgeleverd moest worden.
En Marjan?
Natuurlijk probeerde ze Maartje te saboteren. Ze wilde Moniek beschermen. Maar al snel had ze in de gaten dat dat zinloos was. Maartje stond op scherp , dat was duidelijk. Ze zou hoe dan ook Moniek te grazen nemen. Verzet tegen haar was zinloos. Dat zou het voor haar meisje alleen nog maar erger maken. Kon ze het beste maar een beetje meegenieten. Toen ze dat zich realiseerde, ging het een stuk lekkerder. Werden haar handelingen vanzelf bruut. Legde ze haar ziel in het vastleggen. Ha, die benen van haar meisje, wijd open. Dat kutje was van haar. Niet dus. Zucht. Ze zou moeten wachten. Misschien wel heel lang. Maar dan zou het van haar zijn. Helemaal!
Maar eerst zou ze de muziek van Monieks schreeuwen gaan horen. Was zij het maar die dat veroorzaakte. Oh ja, nu ze haar eenmaal genomen had, wilde ze meer. Wilde ze haar bezitten. Wilde ze haar volstrekte overgave. Wilde ze haar pijn doen.
Ze schrok van de gedachte. Wilde ze dat echt? En haar manmoedige poging zo straks om Moniek te beschermen? Hoe zat het daarmee? Was ze er dan alleen maar op uit om haar zelf te straffen? Misschien wel. Maar toch wilde ze haar ook uit handen van Maartje houden. Even kreeg ze een verbeten trekje om haar mond. Moniek was van haar, zìj was haar Mentor, niet Maartje. Maartje had gewoon het recht niet om...
Zucht, dat had ze dus wel. Maartje was Klasse-Oudste. Maartje had alle rechten. En als ze niet op zou passen: ook alle recht om haar te grazen te nemen. En hoezeer ze ook naar straf verlangde: niet door Maartje. Oh nee. Niet door Maartje!
Ze ging voor Moniek staan, toen Maartje tevreden was met de positie waarin Moniek was vastgelegd. Zogenaamd om even het haar uit het gezicht van Moniek te strijken, in werkelijkheid om haar wat toe te fluisteren:
“Laat je gaan....”
Want ze wist dat Maartje alleen uit was op machtsvertoon. Effectbejag. Ze zou haar laten schreeuwen en huilen. Hoe meer en hoe erger: des te meer steeg Maartjes status. Zo werkte dat nu eenmaal op een meisjeskostschool.
Toch had Marjan niet helemaal gelijk. Haar advies was goed. Maar Maartje wilde meer dan goedkope effecten. Maartje wilde zich uitleven. Was het de vernedering door Madame die er nog uit moest? Wilde ze zich echt laten gelden? Of was het vernederen en pijnigen van meisjes voor haar echt een puur genot? Ongetwijfeld alle drie. Arme Moniek. Want Marjans advies was absoluut overbodig. Vanaf het begin sloeg Maartje uit volle macht.
Twaalf keer. Wat een mazzel. Want Madame had zonder blikken en blozen gezegd: “d’Accord”, toen ze op haar vraag: “Combien?” een dozijn had gezegd. Had ze dan toch nog meer moeten vragen? Onzin. Zoveel mocht zelfs Madame niet geven. Dat was alleen voor de Directeur weggelegd. Of het Schoolhoofd.
Twaalf keer. En twaalf keer hard. Heel hard. Jammer dat ten koste ging van haar accuratesse. Haar slagen bleven redelijk horizontaal. Dat wel. Maar een aantal schoten duidelijk door. Om zo hoog op de billen van Moniek te belandden. Of, nog erger, laag, onder haar billen. Erg voor Moniek, dat spreekt.
En erg voor haar was het!
Het schreeuwen ging vanzelf. Het huilen eveneens. Maar de pijn was zo intens, dat schreeuwen en huilen niet meer hielp. De pijn nam haar hele wezen over. De pijn was overal. Pijn was alles wat er van haar over bleef. De pijn nam het geluid uit haar keel, nam de tranen uit haar ogen. Verstikte haar. Bevrijdde haar. Maakte haar los. Voerde haar ver weg. Naar een andere wereld.
Voor de meiden die keken was het slechts één lange diepe jammerkreet. Die nog minutenlang doorklonk nadat de slagen allang waren gestopt. Of was het geluid slechts aanwezig in hun oren, en was het in werkelijkheid allang verstomd?
Wat zeker werkelijkheid was, was de stilte die in de klas ontstond. Naast de ademhaling van de meiden -met name die van Maartje, maar dat was meer een hijgen- was alleen het zachte gesnik van Moniek nog te horen.
Ook Madame was onder de indruk, en zond Maartje naar haar plaats met een simpel gebaar. Intuïtief stond ze daarna Marjan toe om Moniek los te maken. Die dat langzaam en liefdevol deed, zo Moniek nog wat meer tijd gevend. Alleen toen ze Moniek haar broekje weer wilde aantrekken, greep ze in, en zond hen beide naar hun bankjes terug.
Moniek met grote moeite, Marjan die haar ondersteunde.
En Juliette?
Juliette had alles met ontzetting gevolgd. Toch was het niet zozeer de straf zelf die haar had verbijsterd, maar het gemak waarmee tot het uitdelen daarvan besloten werd.
Natuurlijk, ook zij had ademloos toegekeken hoe Maartje zich te buiten was gegaan. Hoe kon ze ooit hebben gedacht dat Maartje de pik op haar had gehad? Ook de bestraffing van Moniek had haar in die zin de ogen geopend: zij was Maartjes echte lieveling, niet haar pispaal. Ze stond zich maar niet toe te bedenken hoe het zou zijn als ze wel Maartjes zondebok zou zijn.
Maar dat zo’n schat als Moniek, die toch duidelijk zo haar best deed, en overduidelijk haar huiswerk wèl had gemaakt, toch met zo’n gemak over de lessenaar van Madame werd gelegd. Dat had haar geschokt. Moniek die ze als haar voorbeeld zag: lief en onderworpen, zich schikkend in de grillen van haar lot, nou ja, van haar meerderen, Moniek die zich onvoorwaardelijk gaf, en toch altijd zichzelf bleef.
Goed, zij zou nooit als Moniek kunnen zijn. Er zou altijd een deel in haar zijn wat zich verzette tegen welke onderwerping dan ook. Nou ja, juffrouw V. was natuurlijk wel erg ver gekomen. In feite had ze uiteindelijk, nu ze er even bij stilstond, haar gezag volledig en zonder voorbehoud aanvaard. Maar dat was omdat ze het verdiende. Het respect kwam haar toe.
Maar deze Madame, hoe heette ze ook al weer, Madame Mélisande, wat een afschuwelijke naam, welke Française heette in godsnaam zo, deze Mélisande verdiende geen enkel respect. Ze vond haar Frans sowieso maar zozo. En lesgeven, het leek haar godsonmogelijk dat zij ooit ergens een lesbevoegdheid had verkregen. Zelfs niet voor een school voor debielen. Zo die gedachte luchtte op.
Maar evenzogoed was Moniek de dupe van het falend schoolbeleid.
Die boosheid gaf haar kracht.
En kracht was wat ze nodig had. Want zij was de volgende die Madame uitkoos voor een beurt. In zichzelf gniffelend van de voorpret, betrad ze het strijdperk van Madame Mélisande en ging net zoals de meiden voor haar staan naast haar lessenaar. Maar niet met gebogen hoofd, niet met een vertwijfelde blik. Nee, zìj was klaar voor Madame!
* Voor de genen die zelf absoluut een Franse Les nodig hebben (waaronder de schrijver), hier de vertaling van Madame’s “toespraak” voor Moniek.
Inderdaad, als het een ernstige overtreding is dan krijgt een meisje altijd slaag op haar blote billen, maar is dan een pak slaag voldoende? Oftewel, zou ze dan niet met de rotan moeten krijgen of eventueel voor of na de rotan de Martinet
(terug naar de tekst.)
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?