De Deadline: Waarin Kim vanuit huis gaat werken.
Omdat het financieel niet zo goed ging, hadden Kim en haar man besloten dat zij haar oude beroep weer op zou pakken namelijk het schrijven van sexverhalen.
Maar de tijden waren inmiddels veranderd dus het kostte haar vrij veel tijd voor ze wat opdrachten had.
Haar eerste twee opdrachten waren goed verlopen en het afgeleverde verhaal viel erg in de smaak bij de lezers en haar opdrachtgever. Maar nu zat ze met de handen in het haar, ze had het verzoek gekregen om in dezelfde context nog een verhaal te schrijven.
Ze zat nu al ruim een uur klaar met pen en papier en nog had ze geen goede zin op papier. Steeds als ze een zin begon, was ze zelf allerminst tevreden over de start:
De deurbel ging, zat haar haar wel goed?
Nee, dat was geen goede start en enorm afgezaagd.
Terwijl ze onderuit zakte in bad.
Nee, ook niet. Badscčnes waren te ouderwets.
En zo stonden er nog vele doorgestreepte zinnen op het papier.
Het was inmiddels al aardig laat geworden en ze had nog niks in het huishouden gedaan.
Er moesten nog boodschappen worden gedaan, een was worden gedraaid, eten worden gekookt. Haar deadline voor het verhaal was morgen al. Ze besloot eerst het huishouden te doen en daarna proberen verder te schrijven. Misschien zou ze in de tussentijd wat ideeën opdoen.
Terwijl het huishouden en de dag vorderden, vorderden haar ideeën en inspiratie allerminst.
Tegen het einde van de dag had ze nog geen letter op papier en besloot ze een stukje te gaan wandellen. Vaak was dat een goede manier om inspiratie op te doen. Maar na ruim een uur gewandeld te hebben had ze nog altijd geen idee voor een verhaal.
In het park streek ze op een bankje neer. Het was aardig weer en zodoende doezelde ze een beetje weg. Terwijl ze op het bankje zat te luisteren naar de zingende vogels die aangaven dat de zon spoedig onder zou gaan, had ze nog altijd geen inspiratie opgedaan voor een nieuw verhaal.
Enigszins gefrustreerd keerde ze weer terug naar huis. Bij binnenkomst schrok ze enorm in de woonkamer zat haar man op de bank met een kop thee.
“Zo, slecht geweten schat?”
“Eh nee ik had alleen niet door dat het al zo laat was.”
Haar man glimlachte, stond op en gaf haar een knuffel.
“En heb je een lekker dagje gehad?”
“Ja, wel aardig. En jij?”
“Ja gaat ook wel. Nou kom, je maakt me hartstikke nieuwsgierig. Mag ik je nieuwe verhaal lezen?”
Het verhaal ze had nog steeds geen letter op papier en de deadline was morgen ochtend al.
“Ik wil er nog wat aan veranderen. Ik vind het leuker als je het leest als het helemaal af is.”
“Oh jammer. Ik dacht dat ik misschien nog wat lezers commentaar in kon brengen. Hč toe? Kom geef mij ‘t verhaal!”
“Nee, het is echt leuker als het helemaal af is.”
Het was natuurlijk niet helemaal een leugen, maar echt eerlijk was het ook niet.
Ze hoopte dan ook van harte dat de discussie nu geëindigd was en hij zou wachten tot morgen. Maar zoals ze had kunnen verwachten was het natuurlijk helemaal niet bedoeld als discussie. Ze zag ook duidelijk aan haar man dat hij erg ongeduldig werd, want hij had weer plaats op de bank genomen en zat nu met uitgestrekte hand zodat zij hem het papier zou kunnen overhandigen.
Ze voelde zich steeds zenuwachtiger worden en het leek alsof de temperatuur in de kamer met de seconde een graad omhoog ging.
“Je geeft mij het verhaal nu!”
Ze voelde zich heel klein worden en realiseerde zich dat ze veel beter niet had kunnen liegen en gewoon de waarheid had moeten zeggen. Ze wilde nu wel alles opbiechten maar ze wist dat het te laat was. Het was alsof ze vastgelijmd zat aan vloer en ze spontaan haar tong verloren had.
Waarom was het nou zo moeilijk om gewoon de waarheid te zeggen?
Ze dacht aan de vorige keren. Aan de straffen die ze had gekregen voor liegen en het verzuimen van haar taken. Bij de gedachte voelde ze tranen opwellen. Ze haalde adem om iets te zeggen maar kon geen woord uitbrengen.
“Nou wat sta je daar nou nog?! Geef mij het verhaal!”
Nu werd hij echt boos. En ze wist dat ze nu echt de waarheid moest vertellen.
Terwijl ze zenuwachtig een beetje heen en weer schuifelde met haar voeten en naar beneden keek fluisterde ze:
“Ik heb nog niks geschreven.”
“Wat?! spreek eens wat harder, normaal heb je ook een grote mond.”
“Ik heb nog niks geschreven!” snikte ze nu hard.
Even viel het stil, de spanning was voelbaar. Ze voelde zichzelf steeds kleiner en zenuwachtiger worden. In afwachting van zijn reactie bleef ze naar beneden kijken. Maar een reactie bleef uit. Toen ze op keek zag ze dat haar man gewoon z’n thee aan het drinken was en de krant las alsof er niets gebeurd was. Verbaasd keek ze naar hem.
Werd hij dan helemaal niet boos? Ze had toch tegen ‘m gelogen en bovendien was haar verhaal niet af.
Ze snapte er niets van. Dit was nog erger dan zijn directe woede. Ze voelde zijn woede en ze wist dat hij haar zou straffen. Maar hij deed niets, hij las gewoon door en negeerde haar volledig. Plots legde hij zijn krant opzij.
Ze schrok zo erg dat ze achteruit sprong en bijna haar evenwicht verloor.
“Sta je hier nou nog? Het lijkt mij duidelijk dat je nu pen en papier pakt, gaat zitten en je verhaal gaat schrijven.”
“Ik ga even naar de kroeg en als ik terug kom is het verhaal af en goed geschreven zonder spelfouten.”
“Voor iedere spel- en grammaticafout krijg je vijf strafpunten.”
“Ik bepaal later de waarde en de straf die bij de punten hoort.”
En na dat gezegd te hebben gaf hij haar een kus, zei haar gedag en liep de deur uit.
Ze voelde zich misselijk van de zenuwen. Ze wist dat hij meestal maar een uurtje in de kroeg bleef en dus had ze maar 1 uur om haar verhaal te schrijven en alle spel- en grammaticafouten eruit te halen. Ze begon zachtjes te huilen.
Dit was toch onmogelijk? De hele dag had ze al geen inspiratie voor een nieuw verhaal en nu werd ze gedwongen om te schrijven.
Moedeloos zakte ze met haar pen en het papier op de bank.
Verhaal, een verhaal, hoe moest ze beginnen?
Ineens bedacht ze het. Tot nu toe had ze steeds in de huiselijke context geschreven en dat zou ze nu zeker doen. Ze zou gewoon haar eigen verhaal opschrijven, precies over haar en haar man.
Waarom was ze daar niet gelijk op gekomen?
Tijd om daar over na te denken had ze niet, dus begon de onmiddellijk te pennen.
Bijna vijenveertig minuten later was ze klaar. Snel las ze het nog even door en met een tevreden lach en een gevoel van trots zakte ze onderuit op de bank. Haar straf was ze al bijna helemaal vergeten en ze dacht dat hij haar wel gratie zou verlenen nu ze toch zo snel zijn opdracht had uitgevoerd. Toen haar man binnenkwam was ze in slaap gevallen op de bank. Vertederd keek hij naar haar. Heel voorzichtig pakte hij haar op en legde haar op bed. Ze was zo moe, dat ze niet eens merkte dat ze op bed werd gelegd. Hij pakte het op de grond gevallen papier met het verhaal en begon te lezen: Terwijl hij de deur achter zich sluit kijkt hij verbaasd om zich heen, het hele huis is nog steeds een grote puinhoop. Had hij dan niet duidelijk gemaakt dit niet op prijs te stellen bij thuiskomst?
Z’n vrouw staat in de keuken en begroet hem met een vrolijk: “Hallo schat, hoe was je werkdag”.
Hoe was z’n werkdag? Nou in ieder geval beter dan deze puinbende. Dan.. Verbaasd las hij verder.
Had ze nou echt hun leven op papier gezet?
Haar onbezonnen en onbeschaamdheid verbaasde en irriteerde hem enigszins, maar goed hij moest toegeven dat het een goed verhaal was. Alleen stond het vol met spel- en grammaticafouten. Nadat hij alle fouten had verbeterd en geteld, telde hij er precies vijenveertig. En dat op maar twee A4tjes was toch wel erg veel.
Wat had hij ook al weer gezegd? Vijf strafpunten per fout? Dus dat werd.. tweehonderdvijfentwintig stafpunten. Eigenlijk had hij zichzelf voorgenomen dat ieder punt een klap zou zijn maar tweehonderdvijfentwintig slagen was veel, veel te veel. Maar ze had wel gelogen en ook haar taken verzuimd.
De gedachte wond hem erg op en eigenlijk het verhaal ook. En juist dat leverde hem een briljant maar sadistisch idee op. Even twijfelde hij of hij wel zo ver zou gaan, maar zijn eigen opgewonden en boosheid overtroefden zijn twijfel.
Heel zachtjes sloop hij naar de slaapkamer. Hij had geluk, Kim had zich op haar buik gedraaid. Heel voorzichtig bond hij haar handen en voeten aan het bed.
Even leek ze wakker te worden, maar toen hij zich stilhield zette zij een zachte snurk in.
Heel langzaam en zachtjes trok hij het bed van de muur precies genoeg ruimte creërend voor hem om tussen het hoofdeind en de muur te gaan staan. Toen plakte hij het verhaal op de muur zodat zij het goed zou kunnen zien. De rode marker maakte bijna een schilderij van de twee A4tjes.
Langzaam trok hij haar rok omhoog en haar broekje omlaag.
Wat een mooi figuurtje heeft ze toch, dacht hij terwijl hij haar zo bekeek.
Voorzichtig tilde hij haar heupen iets op en schoof er een kussen onder zodat haar ronde billen omhoog kwamen te liggen. Hij moest zichzelf nu heel goed beheersen anders had hij haar gelijk genomen. Haar overhemd liet hij aan. Toen liep hij weer naar de hoofdeinde en maakte haar wakker. Langzaam werd ze wakker. Maar toen ze in haar ogen wilde wrijven, merkte ze dat haar handen gebonden waren.
waar was ze?
Even was ze de weg kwijt. Toen realiseerde ze zich waar ze was en dat ze lag vastgebonden met haar kont bloot en omhoog. Ze schrok verschrikkelijk en werd bang, ze was haar straf volledig vergeten. Ze keek op naar haar man die een sarcastische lach vertoonde.
“Zo ben je eindelijk wakker schatje?”
Wat zou hij van plan zijn? Hoe had hij het verhaal gevonden?
Maar lang hoefde ze niet op het antwoord te wachten. Haar man stapte opzij zodat ze nu recht naar haar verhaal keek met de vele rode strepen. Spel- en grammaticafouten!
Hoe kon ze zo stom zijn om juist dat te vergeten? Wat had hij ook al weer gezegd over een straf? Vijf punten per fout?
“Zo ga jij nu maar eens tellen hoeveel fouten dan zullen we uitrekenen hoeveel slagen je gaat krijgen. Iedere punt levert 1 slag op. Dus begin maar met tellen.”
Dat kon hij niet menen. Had hij niet gezien hoe veel fouten er waren? Zo veel slagen zou ze niet eens overleven, hij moest zich vergissen.
Ze werd nu echt bang en met tranen in haar ogen.
“Ton, dat meen je toch niet echt hč? Ik snap dat je boos bent maar dat kan niet! Het zijn hartstikke veel fouten.”
Zijn reactie was kil en hard:
“Tel nu!”
Ze begon met tellen en eigenlijk begon hij nu toch wel medelijden te hebben.
Was hij niet te gemeen, om haar te laten denken dat hij echt zo ver zou gaan?
Aan de andere kant was zij had zonder problemen tegen hem gelogen! Dus mocht ze nu best lijden.
Toen ze bij vijfenveertig aan kwam was haar stem veranderd in snikken. Maar hij was onverbiddelijk.
“Oké Kim, vertel jij je meester eens hoeveel is vijfenveertg maal vijf?”
Even bleef het stil en toen antwoordde ze met een bibberende stem :
“Tweehonderdvijfentwintig”
“Dus Kim hoeveel slagen zijn dat?”
Ze kon niet antwoorden. Ze voelde alleen maar angst. Het getal tweehonderdvijfentwintig spookte door haar hoofd als een bingo nummer dat ze juist niet had willen winnen.
“Ben je je tong verloren? Hoeveel slagen K I M?”
Maar ze kon niet meer praten, ze kon niet geloven dat haar man waarvan ze toch hield en hij ook van haar zo sadistisch kon zijn. Tranen stroomde over haar wangen ze was nu echt bang en voor haar was het nu zeker geen spel meer. Maar tijd om verder na te denken kreeg ze niet.
Ze zag dat haar man naar de kast liep en met de zweep in zijn hand terug kwam lopen.
Heel langzaam liep hij dreigend op haar af terwijl hij zachtjes de zweep bij iedere stap in zijn handpalm liep neerkomen. Hij zag aan haar dat ze nu echt heel bang was want haar hele lichaam bibberde en ze had haar hoofd ver in het kussen weggedrukt. Ook haar snikken was duidelijk hoorbaar. Maar hij zou nog een paar stapjes verder gaan. Voorzichtig maar met een ferme grip pakte hij haar haren vast en tilde hij haar hoofd op. Hij dwong haar om hem aan te kijken terwijl hij op dreigende toon sprak:
“Tweehonderdvijfentwintig Kim. Tweehonderdvijfentwintig slagen en ik wil mijn handen geen pijn doen, dus je krijgt ze met de zweep.”
Ze hield op met snikken. Het was alsof ze in een soort trance raakte, alsof haar lichaam
niet meer van haar was en zij niks dan een slap poppetje was.
Ze kon niet langer praten noch denken of protesteren. Met een korte ruk trok hij het kussen onder haar hoofd vandaan, en plaatste de punt van de zweep onder haar keel terwijl hij herhaalde:
“Je krijgt er tweehonderdvijfentwintig omdat je niet alleen je taken verzuimd hebt maar ook omdat je gelogen hebt.”
Toen liep hij naar de zijkant van het bed en hief de zweep omhoog met al zn kracht liep hij deze neerkomen op haar billen en onmiddellijk tekende zich een dikke rode streep af.
Ze wilde wel schreeuwen en huilen maar het ging niet. Alleen angst, machteloosheid en de trance beheersten haar lichaam. Weer hief hij de zweep op en liet deze met volle kracht neerkomen; Een tweede rode streep tekende zich af. De snijdende pijn schoot door haar hele lichaam.
Toch was het niet de pijn die haar nu beheerste, alleen de angst had controle over haar lichaam. Bij iedere slag werd ze banger. Ze wist dat ze geen tweehonderdvijfentwintig slagen aan kon. Maar ze vocht niet.
Bij tien slagen hield hij plotseling op, liep naar het hoofdeinde en wilde z’n broek los knopen.
Eigenlijk was hij van plan haar te dwingen hem te pijpen omdat hij wist dat ze daar zo’n hekel aan had. Maar dat vond hij nu toch te ver gaan.
Ze schrok.
Wat was hij nu weer van plan? Was tweehonderdvijfentwintig niet genoeg?
“Kim schatje... mag ik jou wat vragen?”
Mag ik jou wat vragen? Hoe bedoelde hij dat? Had ze en keuze dan?
Met rood, betraande ogen keek ze hem aan.
“Kim, je loog en je verzuimde je taken. Ik ga zo verder met je te straffen, maar ik wil dat je je heel goed realiseert waarom ik je straf.”
Weer liep hij naar de zijkant van het bed en hief de zweep op, toen er dertig diep rode afdrukken in haar billen stonden hield hij weer op, knoopte haar touwen los en draaide haar om. Nog altijd in een soort trance merkte ze nauwelijks wat er gebeurde. Pas toen hij haar had aangekleed en hij haar in z’n armen hield en stevig omhelsde, kwam ze een beetje bij.
Vragend keek ze hem aan.
Had hij dan niet gezegd dat ze tweehonderdvijfentwintig slagen zou krijgen?
“Je dacht toch niet echt dat ik je tweehonderdvijfentwintig slagen ging geven? Ik wilde je alleen maar bang maken omdat ik wilde dat je voor eens en voor altijd op zou houden met liegen.”
Bang? Ja, dat was hem zeker gelukt.
“Kim?... Kun je me beloven dat je nooit meer tegen me liegt?”
Ze knikte instemmend.
“Mooi, laten we dan maar samen een warme douche nemen. Ik vind dat je genoeg bent gestraft.”
En terwijl ze onder de douche stapten zei hij nog even snel:
“Goed verhaal trouwens. Je kunt mooi schrijven.”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?