| Gepost op vrijdag 09 juni 2006 - 11:59 am: | 
|
|
Over hoe geveinsde onschuld oplost in heimelijke lust.
Penelope
Penelope schoof haar benen decent samen toen haar broer met de onuitstaanbaar gevatte Sebastian het terras opstormde. Ze nestelde zich in een beschermende knusheid achter het boek dat ze tot dan in een stemming van verveling tot zich genomen had om de te warme zon te doorstaan.
“Je zit er weer bij alsof je door de toorn Gods getroffen bent,” spotte Jamie haar toe, en ze wendde haar blik met een hautaine, hoog opgestoken neus af. Tussen de door de hitte vochtige wimpers schoven haar ogen langs Sebastians benen omhoog tot ze het zwembroekje zag waar ze zich die ochtend al mateloos aan geërgerd had. Jezelf op zondag zo uitdossen vond ze bespottelijk, en toen haar ogen ongewild bleven kleven op de plek waar de benen van Sebastian samenkwamen en ze de welving in de satijnachtige stof waarachter het geheim schuilging dat ze even verachtelijk vond als dat het haar intrigeerde, snoof ze diep om haar opwinding achter verachting te verschuilen.
“Mijn zusje heeft weer een pestbui zo te zien,” klonk Jamie zangerige in een quasi-gregoriaans stijltje.
“Ik heb een prima stemming, maar probeer mijn algemene ontwikkeling op peil te brengen, wat jullie niet schijnt te lukken.”
“Ze heeft een rotbui. Dat zie je al aan wat ze draagt: grauw, somber en afgestemd op een kuis bestaan,” vervolgde Jamie zijn plaagstootjes.
Penelope hief haar hand op om het snerpende zonlicht te weerstaan en tegelijk tijd te vinden het geveinsde ik-ben-niet-geďnteresseerd-gezicht in haar gelaatsuitdrukking te boetseren, en haar broer en Sebastian om de tuin te leiden zonder ze te verjagen. Het verholen observeren vanuit haar ooghoeken van Sebastians zwembroekje, en vooral daar waar het welfde, had haar emoties opgepookt.
Jamie’s plagerijen vormden in Penelope’s gemoedsstemming een prikkelende constante, en vooral al ze alleen met hem was kreeg het soms iets van treiterijen die de grenzen van vernedering soms overschreden, maar die ze ondanks haar schijnbare weerstand ertegen niet probeerde te ontlopen. Ook al speelde ze de gekwetste onschuld beter dan haar acteertalent dat tijdens het schooltoneel vermoeden deed, Jamie leek er niet door weerhouden te worden, en ging er vooral steeds een stapje verder in. Sedert ze achttien was en haar hormonen zich steeds meer verzetten tegen de door haarzelf afgekondigde verplichte kuisheid, was ze er steeds bedrevener in geworden dat uiterlijk te veinzen, maar innerlijk te bestrijden met beeldenstromen waarin ze menige avond en nacht de zonde bedreef. Het rijtje suikerzoete romans van Jane Austen, dat met kleverige pasteltinten haar boekenkast domineerde, had ze al lang niet meer aangeroerd. Het wegzwijmelen in gelikte meisjesdromerigheid was in eindeloos lijkende nachten opgelost om plaats te maken voor een gepassioneerdheid die haar in een krachtige greep hield, en waaraan ze zich weigerde te onttrekken.
De enige bij wie ze de druk op haar amoureuze ketel enigszins kon laten afnemen was haar vriendin Flora, maar op zo’n warme zondag, en in het kielzog van twee elkaar ophitsende aspirant-studenten als Jamie en Sebastian had ze weinig aan haar.
Als de avonden te lang en te leeg voelden schoof ze zich in genadeloze onmacht aan haar schrijftafel om haar fantasieën aan het papier toe te vertrouwen. Waar de praktijk tekortschoot vulde ze dat aan in haar fantasieën. Zodra die op papier beschreven stonden voelde het bijna als praktijk en was geheimhouding ten strengste geboden.
Onderin haar kleerkast was de stapel geschreven zonden al zo dik als Emily Brontë’s “Wuthering Heights”, en ondanks dat ze haar geheimen drastisch onder haar kleren verborgen hield, werd de drang ze te vernietigen steeds groter. Ze zou vergaan van schaamte als iemand ze ontdekken en lezen zou. Zelfs Flora kwam niet verder dan het lezen van de enkele gedichten waaraan ze zich soms wijdde, en die half zo ver gingen als haar gedetailleerde beschrijvingen van fantasieën.
Met haar deelde ze andere geheimen, die evenmin het daglicht konden velen, maar die afgedekt werden door de schutkleur waarin vriendinnen normalerwijs intimiteit mochten delen zonder dat er schande over gesproken werd. In een milde omstrengeling door de saaie winkelstraat van Wilmington slenteren werd niet als doodzonde ervaren, ook al kreeg het een ander gevoel nu Penelope’s hormonen op scherp stonden en Flora steeds lichamelijker in haar richting werd. Met Flora deelde ze ook de eerste zoenoefeningen, voor mocht er ooit een vriendje opdoemen bij wie ze geen flater wilde slaan. Dat die oefeningen bij haar meer emoties losweekten dan voor oefeningen normaal mocht zijn was een extra facet dat haar niet onwelkom was. En was het niet wonderlijk mooi dat nadat Flora in pofbroek, maillot en baret een page had gespeeld in het schooltoneel, ze in haar kamer Romeo en Julia acteerden in een eigen interpretatie?
Felle vuurstootjes kringelden ergens onder in haar buik toen ze het weer waagde haar ogen af te laten dwalen naar die glanzende welving in Sebastians zwembroekje, een welving die in Flora’s pofbroek ontbrak, maar gecompenseerd werd door haar diepwarme stemtimbre en wild draaiende tong.
Toen Jamie en Sebastian breeduit de ligstoelen bestormden om er demonstratief in plaats te nemen, wist ze dat zij haar die middag opnieuw tot bron van hun aandacht zouden maken, en ze heel veel toneel moest spelen om hun aanwezigheid ongewenst te laten lijken. Dat Jamie’s plagerijen in haar richting een meer fysieke kant opgegaan waren, kwam als een onverhoeds uit het struikgewas opgedoemd roofdier in haar gemoedsstemming dreigen, maar niet ongewild en ongewenst. Het gloeide op in haar geheime hunkeren naar absolute kwetsbaarheid en nam toe als onstuitbaar groeiende vegetatie.
De zon broeide zonder genade, en Penelope begon haar onvermogen zich in badpak aan de gulzige blikken van Jamie en Sebastian te offeren te verachten, zoals ze ook haar geremdheid verachtte. Een geremdheid die even vals als onredelijk was, en versmolt tot opwinding toen Jamie de week ervoor de badkamer binnengedrongen was en op het randje van de badkuip zittend in een tot lens gevormde zeepbel in het badschuim haar meest intieme plekje bekeek.
“Dat je nog steeds geen badpak aangetrokken hebt begrijp ik niet,” klonk Jamie, alsof hij haar gedachten aan het aftasten was.
“Zonder badpak mag ook,” vulde Sebastian aan, die met een dubbelzinnig bedoelde grijns zijn ogen langs Penelope’s benen streek en ze ergens liet ophouden waar haar rokzoom hem ertoe verplichtte.
“Als we eens uitgingen van onze positie als aankomende studenten van de meest gerenommeerde universiteit van het land, zou volgens hiërarchieke tradities mijn zusje zich gewoon moeten onderwerpen aan onze wensen en grillen,” sprak Jamie op deftig toontje, terwijl hij met overdreven flair zijn sigaret aanstak op een manier die Penelope aan één van haar favoriete filmhelden deed denken.
“Inderdaad zou wat eerbied niet misplaatst zijn,” vulde Sebastian aan.
“Eigenlijk vormen we de ruggengraat van de natie en zou je gewoon moeten doen wat we je opdragen,” scherpte Jamie aan, terwijl hij provocerend een walm sigarettenrook in Penelope’s richting blies.
Hoewel de spot van die opmerking haar niet ontging, vond ze dat idee heel wat spannender dan ze met haar misnoegde gelaatsuitdrukking wilde doen geloven.
“Zo’n positie bereik je niet met een grote mond maar met getoonde kwaliteiten,” probeerde ze wat olie op het vuur te sprenkelen.
“Of met onderdrukking en sancties zoals in onze rijke koloniale geschiedenis gebruikelijk was. We zijn in strategische zin in de meerderheid en in de positie dat af te dwingen,” klonk Jamie opeens zo dreigend als Penelope verlangde.
“Ik ben niet onder de indruk,” loog ze, een opkomend golfje opwinding verbergend.
“Dan stel ik een charge van de cavalerie voor,” zei Jamie, zijn sigaret op het terras demonstratief dovend met zijn schoenhak.
Penelope onderging het dreigend naderen van Jamie met een stilzwijgende instemming, maar verborg dat achter een hautaine mimiek. Pas toen ze zijn krachtige handen over haar schouders omlaag voelde glijden en haar polsen in een machtige greep vastgenageld werden op de rotanleuningen van de tuinstoel, troffen opwinding en angst elkaar in een opzwepende schimmenstrijd.
“Stellen we de artillerie op?” riep Jamie triomfantelijk uit.
Sebastian verrees uit zijn tot dan passieve houding als toehoorder van het schouwspel en wierp met een autoritaire houding een lange schaduw over Penelope.
“Met welk wapen onderwerpen we de kroonkolonie aan onze grillen?” hoorde Penelope achter haar rug Jamie tot Sebastian spreken, die door zijn knieën zakte en zijn kin provocerend op haar samengetrokken knieën rusten liet.
“De zweep misschien?” zag Penelope Sebastians volumineuze lippen verklanken, terwijl zijn ogen haar diep troffen en zijn adem hitsig als een hand onder haar rokzoom zoefde.
De fascinatie was compleet en voltooid, wist ze. Met Sebastian bijna bloot en zo dichtbij, en Jamie’s handen die haar als strakgespannen leer vastgehecht hielden op de stoelleuningen, kwam de gedroomde onmacht heel voelbaar nabij.
Penelope’s hart bonkte wilde emotie in de situatie die bijna de kracht van haar geschreven fantasieën benaderde, en haar deed hopen dat het geen flauwe, adolescente grap was, maar een aanzet tot de verdorvenheid waarin zich avond aan avond schrijvend stortte. Haar gespeelde arrogantie loste op in een net zo gespeelde vrees, die ze met de gekunsteldheid van het schooltoneel met haar lichaamstaal en gelaatsuitdrukking probeerde te acteren.
“De zweep roept goede herinneringen op aan de slaventijd,” oreerde Jamie plechtig: “We laten haar werken in onze plantage.”
“Alleen werken?” zei Sebastian, terwijl hij om de bedoeling van zijn opmerking kracht bij te zetten Penelope’s rokzoom langzaam verschoof naar onoorbare hoogte.
“Een slavinnenkeuring confrčre?” zoefde Sebastians warme adem opnieuw langs Penelope’s benen tot waar ze overgingen in dijen.
“Juist, misschien bevalt ze ons niet en verspillen we onze talenten als heer en meester aan een waardeloze slavin,” zoemde Jamie’s stem in haar hals: “We voeren haar mee naar onze residentie om haar daar aan een keuring te onderwerpen.”
Penelope voelde zich als een praline in de tropenzon onder dit neerbuigende spel met haar gevoelens. Door niet op het voor haar gebruikelijke hautaine toontje te reageren toen Sebastian ongegeneerd haar broekje bekeek had ze haar instemming al gegeven. Nadat Jamie haar polsen losliet en Sebastian haar overeind hielp sprak ze tussen de regels van haar lichaamstaal dat ze capituleerde.
Het voelde gęnant dat ze haar op de trap voor lieten gaan en haar benen in de lange tocht naar de zolder aan een keuring onderwierpen. De vernedering die ervan uit ging kronkelde als een vraatzuchtige sidderslang tot diep in haar gevoelens voort. Iedere trede hoger was een stap richting zonde, ook al leek het verpakt in een infantiel adolescentenspel dat bij vlagen niet meer leek dan het stupide doktertjesspelen waaraan ook zij deelgenomen had als slecht weer de lange vakanties teisterde.
Ze was zeker een jaar niet meer op zolder geweest. Sedert Jamie in de aanloop naar zijn studietijd er de scepter over zwaaide, was het tot verboden gebied verklaard. Dat de inrichting in een geďmproviseerde colonial-look gebracht was met de oriëntaalse voorwerpen uit de hutkoffers van Penelope’s grootvader, maakte haar ervan bewust dat Jamie en Sebastian het spel tot in de finesses speelden en het vooropgezet en goed doordacht was. De verschoten divan was bedekt met de luipaardvacht die jaren stoffig opgerold had gestaan tussen twee oude kasten. In een exotisch waas hing de klamboe er half omheen waardoor het geheel iets van een pagode kreeg. De sfeer leek zo uit de verhalenbundels van William Somerset Maugham gestolen, waar ze, om de sfeer van haar grootvaders koloniale achtergrond te proeven, wel eens in las. Het was spel, maar te eclatant om voor puberaal door te gaan en veel indrukwekkender dan Penelope in de broeierigheid van haar hooggespannen verwachtingen gehoopt had.
Jamie duwde haar op de verhoging van een oude theekist die bedekt was met een draperie van gouden shantoeng.
“En wat hebben we hier,” begon Jamie, terwijl hij rondom Penelope liep en haar van top tot teen in zich opnam: “Een vrouwelijk wezen, onvolwassen, niet onaardig figuur.”
Sebastian ging aan het voeteinde van de divan en schoof zich als een pasja achterover in de exotisch gedecoreerde kussens. De welving in zijn zwembroekje had, zo zag Penelope, een onrustbarend volume aangenomen. Zo half verscholen onder de klamboe kreeg Sebastian iets van het rokerige kolonialisme dat ze alleen van romantische speelfilms kende, en dat haar prille meisjeshart vaak genoeg sneller had doen kloppen.
“Wat vraag je voor haar?” bedacht Sebastian als volgende zet.
“Wat dacht je van je sigarettenkoker?”
“Ben je gek, die is zuiver zilver en van mijn grootvader geweest. Ik wil eerst wat meer zien.”
Penelope onderging gelaten dat Jamie haar bruut van de theekist aftrok en hij zich vervolgens warm tegen haar billen en schouders aandrukte. De zindering trok een sluipend spoor door haar lichaam toen zijn handen haar zo krachtige als tentakels omgreep en haar blouse begon te ontknopen. Een stroom pathos dreef haar mee toen hij haar blouse afsjorde en met een ruk langs haar polsen trok, de laatste twijfels wegnemend over haar besluit zich volledig te conformeren aan de snode plannen die Jamie en Sebastian met maar hadden. Jamie’s warme adem in haar hals en zijn handen die ongenadig over de cups van haar behaatje schoven alvorens die na een denkbeeldig tromgeroffel los te rukken, sleurde haar mee in het verval waartoe de zucht naar genot onherroepelijk leidt. In haar tot wanhoop gedreven fantasieën was ze altijd onderworpen en machteloos overgeleverd aan boze krachten. Nu dit in een spel, milder ingekleurd dan in haar fantasieën, zich echt of bijna echt voltrok, verzette ze zich niet tegen de opwinding die haar veroverde.
“Wil je alles zien?” klonk Jamie zo dreigend als ze wilde, en zijn handen schoven naar de ceintuur van haar grauwgrijze plooirok.
Penelope hield haar adem in bij het geklungel van Jamie om haar rok uit te trekken. Toen dat lukte zag ze Sebastians ogen in een verrukt glunderen van haar borsten naar haar broekje glijden, dat maagdelijk wit haar kuisheid demonstratief symboliseerde in een schijnheilige zoetsappigheid.
De spanning sidderde omhoog als de beklimming van de steile Eigerwand bij het gevoel dat Jamie zijn handen, zo klam als ze waren, omhoog schoof tot aan het strakke randje van haar broekje. Jamie tartte haar schaamtegevoel en het daarachter verscholen verlangen door de seconden te laten wegtikken met een geniepig treuzelen. Maar toen hij het eindelijk deed, ging dat zo plotseling en snel dat Penelope in een wilde ademstoot het bijna uitgilde van opwinding. Nu Sebastian de intiemste details van haar lichaam mocht zien en voor altijd in zijn geheugen etste, was er een soort definitieve band tussen haar en hem ontstaan. Hij zou dit nooit meer uit zijn geheugen kunnen wissen, net zomin als zij dat kon. En ook al was dit spel, of leek het dat, voor haar gevoel was ze verkocht voor een sigarettenkoker, en beloofde ze zichzelf het ook zo te voelen.
“De koop is gesloten,” stak Sebastian een vlijmscherp mes in haar stille emoties, en Penelope voelde haar wereld duizelen in verborgen genot.
|
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?