| Gepost op dinsdag 08 november 2011 - 02:03 pm: | 
|
| Het onderzoek  
waarin we zien welke onderzoeken Moniek moet ondergaan
Nu Monieks uit eigen vrije wil met onderzoek en behandeling had ingestemd, kon men verder.
Want natuurlijk had ze getekend. De vernedering van de advocaat had er alleen toe geleid dat ze vastbesloten was zich aan de wensen van haar man te onderwerpen. En de beproevingen van het Instituut. Want in die zin geloofde ze de advocaat. Ze zou beproefd worden en dat zou niet zachtzinnig gebeuren.
Nee, de advocaat had niets te veel gezegd.
Een stortvloed aan proeven en ondervragingen volgden. Steeds weer werd ze uit haar cel gehaald. Soms werd ze aangekleed, soms liet men haar naakt, maar steeds was er die koele, afstandelijke blik van de vrouwen die haar kwamen halen. Eens liet men haar alleen in gezelschap van andere vrouwen om de maaltijd te gebruiken, maar, of het nu haar verlegenheid was, of een opdracht aan de anderen, met haar werd geen woord gewisseld.
Veel zorgen maakte ze zich niet daarom. De vele tests en gesprekken waren zo divers en zo omvattend dat ze geen tijd kreeg daar bij stil te staan.
De eerste sessies vonden plaats in de fotostudio.
Ook hier werd kleding niet toegestaan. Nog niet.
Naakt was noodzakelijk Naakter dan naakt. Want op vele wijzen werden haar benen opengerukt en haar kut in al zijn naaktheid getoond en gefotografeerd. Behaard èn geschoren. Want was alles bedacht en uitgevoerd, nu werd haar schaamhaar zorgvuldig geknipt en geschoren. Wat werd gefilmd om te worden geanalyseerd. Opdat haar man van het schouwspel kon genieten en er zijn voordeel mee zou kunnen doen.
Weer werden haar benen gespreid, opgehangen, naar achteren gebogen, dubbel geklapt, omgedraaid. Felle fotolampen beschenen de druppeltjes in haar intiemste delen. Camera’s klikten voortdurend. Niet alleen richten ze zich op haar kut, doch ook op haar kont, haar billen, buik, borsten, mond. Kortom: op alle intieme delen van haar lichaam. Met of zonder ketenen. Aan het kruis en op de martelbank. Aan de schandpaal en over een stoel geworpen.
Zo snel achter elkaar dat haar gezicht moeiteloos en ongevraagd afwisselend alle uitdrukkingen aannam van pijn, woede en machteloosheid, vernedering, verdriet en verbazing, en zelfs, zo nu en dan er tussen door, van geilheid. De camera’s legden het gewillig vast. Het ging zo snel dat ze achteraf geen enkel benul meer had in welke poses men haar had gelegd en gefotografeerd. Voor het logboek van het instituut was het ook niet nodig. Een encyclopedisch beeld was genoeg.
Er waren echter vele onderzoekingen waarbij haar gevoelens wèl telden. In beide betekenissen van het woord voelen: lichamelijk, zowel als innerlijk. Dat wat ze lichamelijk nog verdragen kon, en waar en waarmee. En dat wat ze geestelijk prettig vond, wat haar opwond, maar ook wat ze verafschuwde. Onderzoekingen van haar lichaam en haar geest. Vele malen, vele uren lang.
Voor haar geest was er de computer. En de onderzoeker. Met dia’s en films. En vele vragen, steeds maar vragen.
Ze werd binnen geleid. En werd vrijgelaten zich te kleden zoals ze verkoos. Als ze zich maar op haar gemak voelde. Ze koos een eenvoudige lange jurk. Zonder onderkleding. Wat deed dat er immers toe in een instituut waar men haar ten alle tijde kon bezitten? Men liet haar plaats nemen in een gemakkelijke fauteuil. Het licht werd gedempt. De onderzoeker kon ze niet meer zien, alleen zijn stem kon ze horen. De eerste dia verscheen. Een foto van een meisje dat zichzelf streelt. Wat voelde zij? De volgende: een man grijpt haar borsten terwijl hij achter haar staat. Wat voelde zij? Een meisje tilt haar rok van achteren omhoog. Een meisje staat in de hoek met ontblote billen. Wat voelde zij?
Wat voelde zij? Een vraag die haar honderden keren werd gesteld. Honderden keren werd ze uitgenodigd haar gevoelens te omschrijven. Zoveel dia’s dat ze op het laatst niet meer wist of ze dia’s eerder had gezien of niet. Soms was dat het geval, vaak echter waren de situaties alleen gelijk, en elke keer werden haar reacties geregistreerd. Via de computer. Welke alles analyseerde en rapporteerde. En conclusies trok.
Hetgeen vooral van belang was voor de volgende sessie.
Het werd haar nu niet meer vrijgelaten zich naar eigen inzicht te kleden. Een lange japon kreeg zij aangereikt. Hij bezat tweemaal een split, welke tot hoog aan haar buik en rug was opgesneden. Met panden zonder overslag, zodat bij elke beweging er een blote dij verscheen. Of meer.
Zitten mocht zij nu ook niet. Staand, de benen licht gespreid, diende zij zich in te leven in de situatie van iedere dia. De onderzoeker stond nu steeds vlak naast haar. Zijn assistente nam plaats achter enige toetsenborden. De ogen van de onderzoeker waren echter gericht op een verzameling lampjes verbonden met de computer. Lampjes die alleen hij kon zien en welke een oordeel uitspraken over de gevoelens die Moniek ten beste gaf.
Daarna werd ze weer onderworpen aan dezelfde stortvloed van dia’s. Maar nu wist men wat verwacht kon worden. Waarop zijn hand regelmatig in actie kwam door plotseling haar japon binnen te schieten.
Van voren om haar geilheid nogmaals te testen.
Natuurlijk zouden ze haar vochtigheid met sensoren kunnen meten, maar voelen was bepaald een stuk aantrekkelijker. En vernederender.
Van achteren om haar billen te ontbloten.
Om haar te striemen met een dunne, buigzame liniaal. Elke keer wanneer haar antwoord tegenstrijdig was.
Vele uren gingen voorbij. De methode was zo indringend, de onderzoeker zo handtastelijk dat het vaak was alsof ze de situaties op de dia’s zelf onderging. Wat natuurlijk ook de bedoeling was. Het was alsof ze zelf geil werd, zelf huilde van vernedering, pijn of woede. Zich gestraft voelde, zich schaamde. Zelf wanhoopte door het onverdraaglijke. Zelf hoopte op de verlossing die haar gelukkig zou maken.
Toch was het hun er op zich niet om begonnen haar geil of gelukkig te maken, haar te vernederen of te laten wanhopen. Het was slechts de registratie van haar reacties die telde en de noodzaak daar een consistent patroon in vast te kunnen leggen. Waarbinnen voor vrijblijvendheid geen plaats meer was.
En zoals gezegd, ook haar huid werd getest, met name die van haar billen. De test op de middag van haar aankomst was slechts een onbeduidend voorproefje geweest, zoals de Directeur terecht had beweerd. En hoewel ze reeds met vele strafinstrumenten had kennis gemaakt, merkte ze nu pas werkelijk hoeveel mogelijkheden er waren om haar te pijnigen. Alle denkbare en ondenkbare slagmiddelen werden er op haar uitgeprobeerd. Een mannenhand, vrouwenhand, meisjeshand, of zelf de eeltige hand van een bouwvakker. Maar ook een leren hand, een rubber hand, een kunstmatige hand. Zwepen, van touw, van leer, van rubber. Strafinstrumenten voor kinderen uit vroeger tijden, gedeeld en ongedeeld, hard en zacht. Gebruiksvoorwerpen uit het dagelijkse leven. Zonder natuurlijk de traditionele strafmiddelen van de kostschool te vergeten: de taws, de martinet, de cane en het rietje.
Gekleed werd ze binnen geleid. Om zich over de leren bok te buigen. Zodat met meer effect haar billen ontbloot en tentoongesteld konden worden. Driemaal werd ieder strafinstrument uitgetest. Rustig en zonder haast, nauwkeurig en met de vereiste kracht. Waarop de meetprocedure kon plaats vinden waar ze reeds mee had kennis gemaakt. Zodat de resultaten konden worden geregistreerd.
Nu ging men echter niet eindeloos door. Spoedig werd ze weer vrijgelaten. Om enkele uren later weer plaats te moeten nemen. Zo kon haar huid zich elke keer, ternauwernood weliswaar, herstellen. Om elke keer weer opnieuw gepijnigd en vernederd te moeten worden door zich vooroverbuigend te spreiden en te ontbloten. Tot alle strafmiddelen getest en beproefd waren.
Ook werden al haar andere voor slaag in aanmerking komende lichaamsdelen geteisterd. En ook dat waren er meer dan ze zelf, tot haar grote verdriet, voor mogelijk had gehouden. Nu echter in een simpeler procedure. Elke plaats voelde slechts hand, plak, roe, zweep en cane. Maar achter elkaar geplaatst gloeide haar behandelde huid des te sterker. En scheen het alsof de cane als laatste afsluitende slagmiddel haar huid deed open splijten. Wat vanzelfsprekend nooit het geval was.
Men beschouwde inderdaad de meest vreemde plaatsen van haar lichaam als mogelijke correctieplek. Haar borsten, dijen en rug, ja zelfs haar schaamstreek -gelukkig behandeld met de nodige zachtheid- had ze verwacht. Maar haar voetzolen, haar handen, haar buik, haar wang, haar oksels, nee, die niet. Toch werden ook zij doelpunt van de straffende slagen. Soms met veel gevolg, te veel gevolg, maar ook gebeurde het dat de slagen haar onberoerd lieten.
Een dag kreeg zij rust. Gebeurde er niets, zelfs niet om haar heen. Ze hoorde niets, zag niemand, alleen degene die haar begeleide naar toilet en haar van eten voorzag.
Wel vanbinnen. Want het was of al die beelden naijlden. Alsof ze alles opnieuw beleefde. Maar natuurlijk was dat niet waar. Niet alles, de meest afschuwelijke waren merkwaardig genoeg voor haar gemakkelijk om te vergeten. Maar wel de meest intense, meest vernederende, meest opwindende, meest ... Ja hoe moest ze het omschrijven: meest ‘zoals ze wilde zijn’. Meest ‘zoals een Haremslavin zich zou voelen...’
De volgende dag werd ze al vroeg opgehaald. Weer werd ze de grote fotostudio binnengeleid, naakt natuurlijk. Dat was echter niet de staat waar hun fotografische interesse nu naar uit ging. Spoedig werd ze door twee meisjes van het huis gekleed. Slipjes, jarretelletjes, kousen, korsetten, ondergoed in alle mogelijke vormen en variaties kreeg ze aan en steeds werden er van haar in elke staat foto’s genomen. In voordelige èn onvoordelige poses.
Maar ook in bovenkleding was voorzien. De meest bizarre kledingstukken had ze aan te trekken. Jurken die overal open vielen, ritsen op de meest onmogelijke plaatsen, rokken die haar billen bloot lieten... En uitgevoerd in de meest uiteenlopende materialen en kleuren, van satijn tot rubber, van vuurrood tot diepzwart. En ook hier werden alle mogelijkheden, alle ontblotingen, alle perversiteiten één voor één nadrukkelijk gefotografeerd.
Niet alleen bizarre en openlijk erotische kleding was er voor haar. Ook een lange, strakke avondjapon, een minirokje, een simpele jurk, een schotse kilt, kostschoolkleding, lolita jurkjes, een rok met petticoat, zelfs kinderkleding.
Maar ook mode uit vele tijden en streken, maar met één gemeenschappelijke waarde: het deed het vrouwenlichaam voordelig uitkomen, zonder het onbereikbaar te maken, zonder het te verhullen.
Ze had het gevoel dat het gezegde “de kleren maken de man” op haar werd uitgeprobeerd als hypothese van een proefschrift. Met als variabele het aantal verschijningsvormen dat men van haar kon realiseren.
Waar men, zonder dat in een proefschrift te willen verwerken, inderdaad mee bezig was. Aan de hand van ideeën van haar man was een eerste selectie gemaakt. Het kledingmagazijn was nagelopen en men had de kleermaakster van het instituut aanvullende opdrachten gegeven. Nauwkeurig had men haar daarin gefotografeerd. Het resultaat was een modeboek met haar als enige model.
Maar het Instituut wilde meer. Ze wilden dat de foto’s ook verhalen vertelden. Haar verhalen.
Natuurlijk maakten ze daarvoor gebruik van de inzichten die ze in de eerdere onderzoeken verkregen hadden. Aan de hand daarvan gingen ze in gesprek met haar. De fotografe natuurlijk, de kleedster en de vrouwen die haar verzorgden. Maar ook kreeg ze gezelschap van de andere meisjes en vrouwen die in het Instituut werkten. En soms zelfs van vrouwen die, net zoals zij, daar opgenomen waren.
Vrouwen waren er in het Instituut natuurlijk in overvloed. Maar ook mannen -van buiten- kwamen maar al te graag langs. Voor hen gold natuurlijk dat een praatje er niet bij was. Zij mochten ‘slechts’ de rol van aangever spelen in de enscenering die het Instituut voor ogen had.
Het resultaat werd een grote verscheidenheid aan verhalen. Verhalen van liefde en onderwerping, boete doen en straf, ondeugend zijn en pervers. Maar ook van onzekerheid en verdriet, afschuw en verslagenheid. Verhalen waarin zij, Moniek, de hoofdrol speelde. Die een beeld gaven wie zij was of kon worden.
Zo kon het Instituut richting geven aan de fantasieën en verlangens van zowel Moniek als haar echtgenoot. Zo wilde ze zijn - of juist niet. Zo verlangde hij naar haar of stootte ze hem juist af.
Zo ontstond een prachtig boekwerk over en voor haar met foto’s èn verhalen.
Over wie ze was en kon zijn.
Over wie ze wilde worden als slavin.
Over haar grenzen...
Haar grenzen?
Ze kenden haar verlangens en mogelijkheden.
Ze wisten wat ze verafschuwde, wat niet bij haar paste.
Maar daartussen: tussen wens en werkelijkheid, droom en nachtmerrie lag nog een onbekend gebied.
Daarin lag haar overgave.
Haar loslaten.
Haar ‘subspace’.
waar het zich allemaal afspeelde:
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 291
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 21 december 2019 - 03:10 pm: |
|
een spannend onderzoek met twijfels |
In een eerder bericht sprak ik de verwachting uit dat dit verhaal vrijwel ongewijzigd zou blijven.
Voor het grootste deel was dat correct.
Maar het slot... is grondig veranderd.
Daarover straks.
Eerst het karakter van dit verhaal en mijn twijfel.
In dit verhaal wordt verteld hoe hoe Moniek onderzocht wordt op het Instituut.
In wezen is het daarmee ook het verhaal over het 'Onderzoeks'deel uit de naam van het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies.
Elke keer als ik het verhaal een tijdje niet meer gelezen had bekroop me de twijfel: is het wel verhalend genoeg. Niet alleen maar de beschrijving van hoe het Instituut onderzoekt. Het is tenslotte ook de beschrijving van het eerste verblijf van Moniek binnen het Instituut. Haar gevoelens blijven belangrijk.
Maar als ik het dan weer lees denk: best een aardig verhaal, ook over Moniek.
Ik ben dan ook erg benieuwd of dat ook voor jullie geldt.
Dan het slot.
Tsja het hele verhaal kende best een goed opbouw, en dan verval ik op het eind in herhaling en onduidelijkheid.
Dat moest echt anders. En ik ben tevreden over het resultaat.
Daar zit echter wel een risico in: het zo geheel herschrijven van een slot: je weet nooit zeker of het 'blijft staan' na verloop van tijd.
Ik weet nu wat ik met een slot beoog. Maar doorstaat het de tand des tijds?
Als ik vergeten ben wat de bedoeling was, klopt het dan nog steeds?
Ik kan dat nu zelf natuurlijk niet beoordelen.
Maar jullie wel.
Dus luidt mijn tweede vraag voor jullie: wat vinden jullie van dit slot?
verhalen maken dromen waar
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 44
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 10 januari 2020 - 01:30 pm: |
|
niet zo twijfelen hoor |
Hallo Paul,
Ik heb er geen verstand van of dit verhaal nou past of niet.
Maar ik vind het lekker om te lezen.
Eerst is het niet echt een verhaal of zo
je wordt gewoon meegenomen in die stortvloed van alles wat er met je gebeurt op het Instituut.
Ik vind dat dus best ehh geil.
Maar ja, ik verplaats me graag in een subje en zo...
En dat nieuwe eind. Geen idee meer hoe dat vroeger was of zo. Weet dat ik het toen gelezen heb, want ik las toen ook al alles van je. Als ik het niks vond zou ik het nog wel weten -toch?
Maar ja, je vraagt wat we van dit slot vinden:
dat je een boekwerk maakt van een sub, dat vind ik een mooi plaatje.
En helemaal tof dan met foto's.
Please maak dat ook van mij even, wil je.
Haha. Ik zou zo zeggen: plaats die van Moniek maar op de site. Inclusief foto's. Please.
Of is dan nu ook weer gewoon fictie?
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
| |
Jip
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 45
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 26 januari 2020 - 04:05 pm: |
|
Veel |
Hé Paul,
Sorry, ik loop een paar hoofdstukken achter met lezen, daardoor nu pas een reactie op dit hoofdstuk.
Het is zonder meer veel wat Moniek in korte tijd allemaal moet ondergaan, zo ervaar ik dat als lezer wel tenminste. Ik denk dat je daarmee als lezer ook een beetje een idee krijgt hoe overweldigend dit allemaal moet zijn voor Moniek. En dat is knap gedaan, vind ik.
Hoe Moniek het allemaal ervaart, doordat ze helemaal geen tijd krijgt om daarbij stil te staan. Toch laat je zo af en toe subtiel wel wat merken en de rustdag waarop ze kan reflecteren geeft de lezer ook veel inzicht. Mooi opgelost.
Het onderdeel van het verhaal waarin alle denkbare en ondenkbare slagmiddelen worden uitgeprobeerd spreekt voor mij natuurlijk enorm tot de verbeelding. Vooral het zinnetje: “een mannehand, vrouwenhand, meisjeshand of zelfs de eeltige hand van een bouwvakker.” triggert mij enorm. Hoe gaat dat dan, waar komen al die handen vandaan, hoe voelt zoiets dan? Het zet me allemaal wel aan het denken. Persoonlijk zou ik dat stukje veel meer uitgewerkt willen zien, maar ik snap heel goed dat het in dit verhaal niet past.
Groetjes,
Jip.
|
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 310
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 28 januari 2020 - 11:18 am: |
|
eeltige hand van een bouwvakker: aha! |
Dankjewel Jip, voor je opbouwende kritiek.
Je geeft precies aan waar mijn probleem bij dit hoofdstuk ligt: ik wil de sfeer zetten maar zonder tè veel details. Ik heb onlangs al wat aangevuld, want ik vond het echt te veel een opsomming, de eeltige hand van een bouwvakker is er één van (heb het zelfs even voor de zekerheid nagekeken).
Daarom heb ik ook het slot van het verhaal uitgebreid.
Maar het idee om een paar 'momenten' er uit te lichten, bijvoorbeeld om kort te beschrijven wat er met die bouwvakker gebeurde...
Ga ik aan werken.
Dus als je nog meer van dat soort spannende momenten hebt: laat het me weten, dan kijk ik of het nog wat spannender kan maken.
verhalen maken dromen waar
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?