waarin Denise eindelijk haar les leert, of niet?
Een gil wekte haar.
Ze opende haar ogen.
Die gil, die was van haarzelf.
En het was een zweep die het veroorzaakte.
Ze kreeg geen tijd om naar haar eigen stem te luisteren.
Te merken dat haar gillen afnam.
Want weer raakte de zweep haar lijf.
Schreeuwde ze uit alle macht.
Schreeuwde ze zonder woorden, zonder besef.
Schreeuwde ze van de onbegrepen pijn.
De slagen die elkaar opvolgden. De slagen die haar geen rust gunden.
Geen tijd om de pijn te kennen. Te weten waar ze geraakt werd.
Te zien wie haar sloeg. Want haar ogen waren open, maar zagen niets.
Er was alleen pijn. En slagen die de pijn steeds hernieuwden. In een eindeloze reeks.
Toch kwam na verloop van tijd het besef. Wist ze dat ze gegeseld werd. Dat het Achad moest zijn die haar geselde.
Wanneer dat besef ontstond wist ze niet. Noch waarom. Want het was niet zo dat de slagen in kracht minderden. Of dat de tijd tussen de slagen toenam.
Zelfs niet dat haar gillen minderde. Integendeel. Haar gillen veranderde in één lange schreeuw, een oerschreeuw. Een schreeuw zonder woorden. Een schreeuw als vlucht uit de werkelijkheid.
Was daar ineens het besef. Het besef van wat er gebeurde.
Maar bovenal het besef van wie ze was.
Denise.
Een slavin.
Een nutteloze slavin.
Nutteloos omdat ze niet kon gehoorzamen, niet kon geven wat haar Meester van haar verwachtte. Nutteloos omdat ze zich niet kon overgeven aan de verlangens van haar beul.
Daarom werd ze gestraft. Daarom hing ze daar. Daarom daalde de zweep op haar neer. In een eindeloze reeks.
Onontkoombaar.
Toch kwamen de slagen niet in een ijzeren regelmaat op haar neer. Sloeg Achad haar niet zonder op haar reactie te letten. Zijn regelmaat, was haar regelmaat. Want steeds wachtte hij met de volgende slag tot haar schreeuw de vorige had verwerkt. Maar nèt voordat ze in staat was dat zelf te beseffen.
Zo kreeg elke slag de volle lading van de pijn. Werd elke slag door haar afzonderlijk gevoeld. Maar zonder dat te beseffen.
Had hij langer gewacht, dan zou zich hebben kunnen herstellen.
Had ze zich kunnen voorbereiden op de volgende slag. Had ze zich er tegen kunnen verzetten. Dat mocht hij niet toestaan.
Had hij sneller geslagen, dan hadden de slagen zich aaneengeregen. Had de pijn zich aaneengeregen. Was zij één geworden met die pijn. En had ze daarmee het besef van pijn verloren. Ook dat mocht hij niet toestaan. Nog niet.
Daarom was de reeks van slagen niet eindeloos.
Noch was dat haar schreeuw.
Zo maakte ze ongewild en ongemerkt muziek door haar schreeuwend gegil in het metrum van de slagen die zwiepend op haar lijf neerdaalden.
Net zo ongewild en ongemerkt vormden haar bewegingen een dans.
Hangend aan het plafond trachtte haar lijf de slagen te ontwijken. Soms verloor ze daardoor de grond onder haar voeten, hing is vrij, zweefde ze. Natuurlijk had ze daarover geen controle.
Natuurlijk was het ontwijken zinloos.
Ontkomen aan de slagen was onmogelijk. Het bracht haar zelfs het gevaar dat de zweep haar zou raken waar hij haar niet mocht raken: daar waar haar huid te teer was om hard gegeseld te worden.
Nog erger: haar bewegingen voegden slechts pijn toe. Haar verdoofde polsen, armen en schouders reageerden opnieuw met een onverwachte hevigheid op haar dans. Het was een pijn die zich naadloos voegde bij de pijn van de slagen van de zweep.
Maar met ontwijken was ze niet bezig. Ze was niet eens bezig met bewegen. Merkte niet wanneer ze zweefde Het gebeurde gewoon. Zonder besef. Net zoals haar oren het schreeuwen van haar stem hoorde, een horen zonder luisteren, zag ze het bewegen van haar lichaam: zien zonder te kijken.
Maar Achad zag het wel. Haar huid moest intact blijven. Vanzelfsprekend. Net zoals haar schreeuwen bepaalde wanneer hij zou slaan, bepaalde haar bewegingen waar hij zou slaan.
Want hij wilde haar hard raken. Zijn zweep moest haar geselen.
Haar pijn zou voor haar onverdraaglijk moeten lijken, maar het niet mogen zijn. Ze zou het besef van pijn niet mogen verliezen. Elke slag zou even onverdraaglijk moeten zijn. Pijn na pijn na pijn. De pijn zou zich ontwikkelen, maar zij zou het niet mogen beseffen. Elke slag zou voor haar dezelfde moeten zijn. En bovendien: hij sloeg haar slechts daar waar het het best te verdragen was: op haar billen en haar rug.
En de pijn ontwikkelde zich inderdaad.
Ondanks het feit dat de slagen haar afzonderlijk troffen, ieder voor zich, even hard en even pijnlijk, raakte de zweep langzaam en ongemerkt méér. Ze raakten niet alleen haar lijf, ze raakten iets diep binnenin haar, onbekend, ongekend. Iets buiten haar zelf.
Ze werd één met haar pijn.
Niet dat de pijn haar verdoofde, integendeel, maar de pijn was niet langer iets dat ze moest verdragen. De pijn had niet langer een begin noch een eind. De pijn was. Zij was de pijn. Er was niets anders dan de pijn.
Ze hoorde niets meer, ze zag niets meer.
Het gebeurde ongemerkt, toen.
Voor haar.
Want hij wist het. Hij hoorde het aan haar schreeuwen. Minder heftig nu, maar lager, intenser, van binnenuit komend. Haar oerlied.
En hij zag het. Haar lijf regeerde nog steeds op iedere slag.
Maar zonder krampachtig te zijn, zonder te willen ontwijken ook. Haar reageren op de zweep werd een vanzelfsprekendheid. Meebewegend. Haar oerdans.
Zo bewoog ze. Zo schreeuwde ze. Lang nadat de slagen gestopt waren.
Dacht ze. Maar in werkelijkheid werd haar schreeuwen een fluisteren en haar bewegen een nasidderen. Het schreeuwen zat in haar hoofd, het bewegen in haar lijf. Diep in haar. En daar woedde het voort. Vulde haar ziel, haar lijf. Lichaam en geest werden één.
Maakte haar gelukkig.
Tot het besef terugkeerde.
Waar ze was: hangend aan het plafond.
Wie ze was: Denise.
Waar hij was: achter haar.
Wat hij had gedaan: haar gegeseld.
Ze wilde kwaad worden, op hem. Oh, ze wilde het zo graag. Maar ze kon het niet. Alles zat nog te diep in haar.
Ze wilde schreeuwen, van de pijn. De pijn die nog steeds in haar was. De striemen van de zweep die branden op haar huid. Maar ze kon het niet. Ze had haar stem verloren.
Ze wilde huilen, om zichzelf. Om wat ze verloren had. Haar trots. Maar ze kon het niet. Zelfs tranen waren haar niet vergund.
Wachten kon ze, dat wel.
Want ze wilde niet voelen, ze wilde niet denken. Het was te veel geweest, het had haar te diep geraakt. Ze wilde vergeten.
Wachten was het enige dat haar restte.
En de angst. Het was de angst die haar het eerste bereikte.
Zo werd, wat mooi had kunnen zijn, een verschrikking.
Angst voor Achad. Wat hij met haar zou kunnen doen.
Hij zou haar kunnen aanraken, haar aanraken zoals hij haar daarvoor had aangeraakt. Hij zou haar kunnen strelen. Haar gevoelige plekjes kunnen vinden. Maken dat ze vochtig werd. Ze zou er niet tegen bestand zijn, wist ze. Haar weerstand had hij haar ontnomen. Ze was bang.
Angst ook voor zichzelf. Wie was ze? Als hij haar trots genomen had, wat was er dan nog van haar over? Zou ze niet een schim worden van wie eens was geweest? Ze was bang.
Angst bovenal voor wat komen ging. Want wat er ook gebeuren zou, ze zou er niet tegen bestand zijn. Want als ze niet meer huilen kon, niet meer schreeuwen kon, niet meer spartelen, niet meer verstarren, kon ze alleen maar ervaren. En ervaren wilde ze niet meer.
Kon ze maar vluchten. Maar zelfs dat stond hij niet toe. Noch fysiek, hangend als ze deed. Noch mentaal. Want ze voelde zijn blikken.
Nu ze zweeg, voelde ze zijn blikken.
Toen ze dacht dat ze zijn blikken uit haar innerlijk kon bannen, pas toen voelde ze zijn handen. Maar haar angst werd niet bewaarheid. Hij vermeed haar billen aan te raken. Omzeilde haar kruis en lendenen. Taalde niet naar haar borsten. Hij streelde haar niet. Toch was zijn aanraking zacht. Hij voelde het resultaat van zijn werk. Was hij tevreden? Ze wist het niet. Noch wilde ze het weten.
Wilde ze niet weten? Was dat toch nog voor haar mogelijk: verzet? Was er dan toch nog hoop? Even was ze weer weg, weg van Achad, weg van hier. Dat was wat hoop deed voor haar.
Zo merkte ze niet dat zijn voelen, zijn tasten gestopt was. Dat hij weggelopen was. Dat ze naar beneden zakte.
Tot haar hakken de vloer weer raakten en haar knieën knikten. Nog verder liet hij haar zakken en haakte vervolgens haar voeten van de spreidstok. Maar staanblijven kon ze niet. Alle kracht had haar verlaten.
Zo bleef ze hangen, hangend aan het plafond. Zelfs haar voeten verplaatste ze niet. En zo bogen haar knieën zich naar elkaar toe. Sloten haar dijen zich weer, zonder dat ze dat in de gaten had. Ze was niet langer geopend.
Even nam hij afstand van haar om haar te bekijken. Maar ze zag het niet.
Eén arm stak hij vervolgens onder haar knieën, met de ander ondersteunde hij haar rug. Zo tilde hij haar op, moeiteloos. Schoof de haak waaraan ze had gehangen van de ring aan haar polsen. Ze wist niet hoe, slechts dat het gebeurde. Haar nog steeds vastgebonden handen vielen over zijn schouder. Krachteloos.
Nu ze los was, kwam de pijn terug. In haar schouders, in haar polsen. En het besef dat het voorbij was.
Toen pas kwamen de tranen, toen pas kon ze huilen. Zonder geluid. Want haar stem had ze nog steeds verloren. Of huilde ze geluidloos om iets anders dat ze verloren had? Iets wat ze niet grijpen kon? Iets
wat haar had geraakt toen ze daar hing en gegeseld werd? Iets wat haar had veranderd, maar dat ze niet weten wilde.
Het gaf niet. Ze kon weer huilen. Huilen betekende voelen. Voelen betekende zijn. Maar wie ze was, dat wist ze niet.
Hij droeg haar alsof ze een veertje was, zo leek het haar. Legde haar op een bed. Dekte haar toe met fluweel. Liet haar huilen.
En verliet de kamer.
Ze was weer alleen.
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback en gebonden de luxe
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback en gebonden de luxe
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?