| Gepost op zondag 06 november 2011 - 09:07 pm: | 
|
|
waarin de Directeur en zijn visie ruimschoots aan de orde komt
De plaats was de directiekamer van het Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies. Het was de meest imposante ruimte in het grote oude gebouw. En de enige ruimte die met grote zorg was gerestaureerd. Opvallend waren de gelambriseerde wanden en het fraaie stucwerk plafond. Twee grote kroonluchters completeerden het geheel. Achterin de zaal, bij de grote ramen die nu verduisterd waren, bevond zich een groot bureau. Op enige afstand van het bureau een twintigtal stoelen. Ze werden bezet door heren van verschillend pluimage: jong en oud, in pak of casual gekleed, druk in gesprek of afwachtend.
Ze hadden één ding met elkaar gemeen: op enigerlei wijze hadden ze aangegeven een meester-slavin relatie te hebben, of hun huidige relatie daarnaar te willen veranderen of verhalen daarover te schrijven en dat centraal te stellen in hun leven. Daarop was hen de vraag gesteld of zij geïnteresseerd waren om Aspirant-Lid van het Genootschap van Eigenaren te worden, waarbij het woord ‘eigenaren’ met een knipoog werd genoemd. Opvallend hoe vaak die knipoog al voldoende was. En zo ja, of ze dan uitgenodigd wilden worden door dat Genootschap voor een lezing van de directeur van het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies. En aangezien dat met name voorgesteld werd aan medewerkers, dan wel klanten van dat Instituut behoefde dat geen uitleg. In tegenstelling tot het Genootschap: daarover hing een waas van geheimzinnigheid en mysterie. En die lezing zou nu gehouden gaan worden.
Toen de Directeur van het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies zijn intrede deed klonk dan ook een beschaafd applaus. Hij nam plaats achter het bureau. Keek de aanwezigen goedkeurend aan en begon aan zijn verhandeling.
“U bent hier allen aanwezig omdat u interesse hebt getoond in het Aspirant-Lidmaatschap van het Genootschap van Eigenaren. Dat u weet dat het eigendom hier slavinnen betreft. En dat alleen dat naakte feit voor u voldoende motivatie vormt om dat lidmaatschap te ambiëren. En dat u hier vanavond graag wilt horen wat dat illustere Genootschap dan wel behelst. En òf u aspirant lid kunt worden en wat daarvoor de procedure is.
Om met dat laatste te beginnen: u wordt na deze lezing in staat gesteld om een aanvraag te doen.
De voorwaarde voor het aspirant lidmaatschap is dat u een meester-slavin relatie heeft waarvan de slavin succesvol is opgeleid door Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies, dan wel succesvol de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes heeft afgerond, dan wel beide. En uzelf aan de vanzelfsprekende eisen van betrouwbaarheid voldoet.”
Zo, dat laatste merkte hij bewust als haast terloops op. Daarover wilde hij het vanavond beslist niet hebben. Dat was zaak voor de toelatingscommissie en daar hield hij zich verre van. Hij gaf hen desgevraagd de benodigde informatie en alleen op basis van vertrouwelijkheid.
“Dan rijst natuurlijk de eerste vraag: wat houdt dat succesvol opgeleid in?
Ja, heren, ik zie u al denken: de relatie met mijn slavin is reeds volmaakt. Dat kan zijn. Maar wij als Instituut zijn verplicht om dat te onderzoeken. Onze goede naam staat daarbij niet alleen op het spel, maar ook ons bestaansrecht.
Laten we even stilstaan bij die voorwaarde van lidmaatschap: succesvol opgeleid als slavin betekent altijd binnen een meester-slavin relatie. Je kunt jezelf een Meester noemen. Daarvoor heb je geen slavin nodig. Maar in onze ogen ben je alleen een slavin als een meester verantwoordelijk voor je is. Als die relatie in balans is en door beiden bevestigd. Is dat het geval dan zal ons onderzoek dat bevestigen en is haar opleiding een formaliteit.
Zoals onze naam reeds aangeeft, ligt het vertrek- en uitgangspunt van het Instituut in het ontwikkelen van diagnostiek. Het is het terrein waarop we een voortrekkersrol vervullen, waarop we zelfs, mag ik wel zeggen, als Instituut het ongewilde monopolie bezitten. Als enig mij bekend instituut hebben wij ons toegelegd op het nauwkeurig en uitgebreid onderzoeken van de wensen van de opdrachtgever en de mogelijkheden van diens pupil.
Een tweedimensionale diagnostiek als het ware. In mijn verhaal voor u vanavond zal de hoofdrol zijn weggelegd voor de vrouwen die wij onderzoeken en hoe wij die onderzoeken. Maar u dient beslist niet de complexiteit te onderschatten van het onderzoek naar de wensen van de opdrachtgevers. Ook dat onderzoek is van groot belang. Zodra wij twijfelen aan de oprechtheid van onze geachte cliënt, of diens ethiek, verbreken wij onmiddellijk het contact.
Maar in de eerste plaats zijn wij als Instituut natuurlijk gericht op de tweede dimensie van de opvoedingsdiagnostiek: het onderzoek naar de mogelijkheden van de vrouw.
Wat kan ze hebben aan straf en vernedering, en hoe en wanneer? Maar ook: hoe opstandig kan ze zijn en hoe gedwee en in welke situatie? Wat vindt ze echt heel afschuwelijk en tegen welke prijs? En wat vindt ze zelf juist fijn?”
Maar nu vond een meerderheid van de aanwezigen dat de Directeur toch echt te ver ging. Zij waren de toekomstige opdrachtgevers. Zij dienden te bepalen...
“Ik zie uw verontwaardiging. Hoezo heeft een slavin iets in te brengen? Laat staan dat er rekening gehouden wordt met wat zij fijn vindt?
Tsja heren, ik moet u teleurstellen: we leven niet meer in de tijd van de slavernij. Een slavin wordt niet als slavin geboren. Een slavin kiest ervoor slavin te zijn. En wat uw heimelijke verlangens ook mogen zijn: ze kan er altijd voor kiezen dat niet meer te zijn. De vrijwilligheid waarmee ze slavin is èn wordt, staat voor ons dan ook voorop. Wij als Instituut kunnen het ons niet veroorloven een meisje onder dwang op te laten nemen.”
De aanwezigen lachten besmuikt. Het was duidelijk dat een aantal van hen dat inderdaad in gedachten had. Want hoe aanlokkelijk was het niet om voor hun eigen slavinnetje die vrijwilligheid te omzeilen? Of zeg maar gerust: af te schaffen...
“Waar het om gaat bij de feminine postpuberale opvoeding -wat een prachtige term, dacht hij even, ‘feminine postpuberale opvoeding’, die moet ik onthouden- is het zoeken naar het evenwicht tussen het maximale wat een vrouw wil en kan verdragen, zowel geestelijk als lichamelijk, en wat haar dominant haar wil opleggen. Maar is dat evenwicht gevonden, dan is het opleiden zelf een kleinigheid. Wat niet wil zeggen dat wij dat niet belangrijk vinden. Integendeel. Het vormt immers de voorwaarde voor lidmaatschap van het Genootschap.
Bovendien: vrouwen die door ons zijn opgeleid, komen altijd in aanmerking voor ons vervolgonderwijs. Of bijspijkercursus. Of strafopname. Ja zeker, ook strafopname, zodat op dat moment het Instituut voor hen verwordt tot Strafinternaat.”
De heren keken verbaast op. Had de Directeur immers niet betoogd dat zijn Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies juist geen strafinternaat was?
“Verwordt, inderdaad. Maar mocht u plannen hebben om uw meisje op het internaat te plaatsen als straf... dan moet ik u helaas uit de droom helpen.”
De aanwezigen lachten heimelijk. Althans enkele daarvan. Het was duidelijk dat zij juist dat in gedachten hadden...
“Maar het plaatsen van reeds door ons opgeleide meisjes... voor straf op het internaat? Dat heeft zeker ook zijn charmes. Ik moet zeggen dat ik mij er persoonlijk altijd op verheug zo’n meisje steeds verder te voeren. Dat ze meer kan verdragen dan ze beseft. En uiteindelijk erkent dat dit het was wat ze nodig had.
Voor mij voorwaarde om er zelf van te kunnen genieten. Wat ik doe, dat wil ik wel toegeven. En daar schaam ik mij niet voor. Integendeel: daar ben ik trots op.”
Nu kreeg de Directeur volop bijval. Een voorzichtig applaus zelfs. Hier geen schijnheiligheid meer. Geen: het doet mij meer pijn dan jou...
Straffen deed je vooral toch voor je eigen plezier. Toch?
“Als het maar niet ten koste gaat van het welzijn van het meisje in kwestie. Wij zijn geen sadisten. Niet op ons Instituut. En niet in onze klantenkring.”
Aan de reactie van een enkeling onder de aanwezigen was echter ook twijfel merkbaar of zij wel tot die klantenkring toegelaten zouden worden. Zelf waren ze er in ieder geval trots op om sadist genoemd te worden. Zeker door hun slavin...
“De wens om slavin te zijn. Te mogen zijn.
De wens om zich over te geven aan haar Meester.
Die wordt maar al te vaak door haar vertaald in gehoorzaamheid.
En dat is maar een deel van het verhaal. Wat je vaak ziet is dat zij zelf bepaalt waarin ze gehoorzaam is en wanneer.
En dan kom ik weer terug op mijn eerdere woorden: overgave, en in dit geval: het gebrek daaraan.
Cru gezegd betekent zich overgeven aan haar Meester dat ze gehoorzaam is omdat èn wanneer .... haar meester dat wenst. En pas als dat haar voldoening geeft mag ze zich een echte slavin noemen.”
Hij zweeg even om zijn punt te benadrukken: wat een echte slavin hoort te zijn.
Tot zijn genoegen zag hij hen alom instemmend knikken.
Dit is wat zij wilden. Van hun eigen vrouw. Hun eigen meisje. Hun eigen slavin.
Hiervoor waren ze gekomen.
En daarmee verschoof hun motivatie van Lid worden van het Genootschap van Eigenaren naar betrokkenheid bij Het Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies.
Nu waren ze rijp om te horen wat zijn Instituut hun werkelijk te bieden had.
“Een echte slavin. Een echte slavin wordt geboren door gebroken te worden.
Haar verzet. Maar ook haar trots. Niet dat ze niet trots mag zijn. Integendeel. Maar ze moet trots zijn op haar vernedering. De vernedering om ‘slechts’ een slavin te mogen zijn.
De wetenschap dat er voor haar niets meer is dan dat: zijn of haar eigendom te zijn.
Wat we doen is in feite heel simpel: we zoeken naar waar ze nog weerstand biedt. Dat kan pijn zijn. Of straf. De angst voor straf. De vernedering gestraft te worden. Gefaald te hebben. Aantoonbaar gefaald. Ook in de ogen van haarzelf. Of juist het gevoel te hebben dat je in zijn ogen gefaald hebt, of dat nu waar is of niet.
Voor anderen is het juist het vernederd worden door je meester. Of zelfs voor de ogen van je vrienden, je familie, onbekenden, toeschouwers.
Maar het overwinnen van welke weerstand past bij welke slavin?”
Tsja, als je het zo bekeek.
Eigenlijk zouden ze graag alles zelf willen uitproberen op hun slavin-to-be.
Het Instituut wist zich goed te promoten.
Iets wat gemakkelijk leek, moeilijk maken...
Maar ook hier misleidde hij zijn publiek. Hij had nog nooit een slavin gebroken. Noch had hij de ambitie om dat te willen. Integendeel. Hij verlegde haar grenzen, dat wel. Grenzen waar ze zelf tegen aanliep. Maar breken? Maar breekpunt klonk zo mooi, dat hij het graag bleef gebruiken. Als metafoor...
“Dat breekpunt vinden is het ultieme doel van ons onderzoek.
Als dat omarmd is door zowel haarzelf als haar Meester is waarachtige overgave van haar het resultaat. Dan zijn vaak slechts een paar woorden van haar Meester nodig om die staat van overgave weer op te roepen.
Maar nogmaals: dat is voor elke slavin verschillend.
De ‘standaard’ slavin bestaat niet.
Het onderzoeken van wat de kern van haar slavin-zijn ‘overgave’ vormt, welke disciplinaire maatregelen nodig zijn om haar tot die overgave te brengen ... en u daarbij te adviseren dat zelf te realiseren: dat is de schone taak van ons Instituut: het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies.”
Zo. Nu dus even helemaal niets meer over voorwaarden voor lidmaatschap van het Genootschap. Een succesvolle opleiding door het Instituut leek zo helemaal niet meer iets onbereikbaars. Het Instituut onderzocht, je slavin gaf zich aan je over.
Maar het leidde toch ook op?
“Na het onderzoek de opleiding. Zoals ik al eerder aangaf is dat geen vanzelfsprekendheid.
Vaak genoeg komt het voor dat een Meester tevreden is met ons onderzoek en advies. Hij weet wat hem te doen staat, net zoals zijn slavin. Als hij haar toestaat kennis daarvan te nemen. Hoewel zeker verstandig is dat echter niet vanzelfsprekend.
Maar in de meeste gevallen behelst ons advies ook een verdere opleiding van de slavin in kwestie. Door ons Instituut vanzelfsprekend.
Dat betekent in de meeste gevallen dat wij haar opleiden tot ‘huisslavin’. Waarbij haar echtgenoot haar Meester is. Mocht ze een baan hebben, dan vervult haar werkgever niet die rol, uitzonderingen daargelaten.
Wij leiden echter ook slavinnen op binnen werknemer-werkgever setting voor een breed scala aan beroepen. Maar in die diversiteit is steeds één gemene deler: het dienende karakter van de functie. Zo benadrukken we bij elk beroep de mogelijkheden om haar ‘werkgever’ toegewijd en onderdanig van dienst te zijn.
Natuurlijk bieden wij zelf geen vakopleiding, maar de specialisatie voor ‘slavin’ van het betreffende beroep. Zo is onze aanvullende opleiding tot secretaresse-slavin erg in trek.
Met één uitzondering: voor de opleiding voor kamermeisjes en dienstmeisjes bieden wij een full-time opleiding zowel intern, als extern van een jaar. Doordat onze opleiding, indien succesvol doorlopen, de meisjes een certificaat verstrekt, zijn ze daarna zéér gewild bij onze clientèle.
Het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies zelf toont door zijn aanstellingsbeleid de effectiviteit van haar aanvullende vakopleidingen. Alle slavinnen die bij ons in dienst zijn, hebben ook onze aanvullende vakopleiding genoten zoals die van naaister, secretaresse, fotografe, kokkin, schoonmaakster, fotomodel, chauffeuse, hostess en .... directrice. Inderdaad, een slavin kan wel degelijk een leidinggevende functie vervullen.”
Hij zag zijn publiek denken: ‘een directrice als slavin, daar willen we het fijne van weten’.
Heel goed. Laat hen maar nieuwsgierig blijven naar de mogelijkheden van het Instituut. Ze hoeven niet alles te weten. Zeker niet hoe hij een secretaresse tot slavin maakte om haar vervolgens als ‘schoolhoofd’ te laten functioneren...
“Belangrijker is om nog even stil te staan bij onze onvolprezen Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes. Vaak nemen we een slavin na haar eerste basistraining een paar weken op als kostschoolmeisje. Daar kunnen we als het ware haar opvoeding en opleiding fijnpolijsten. Op een kostschool is discipline een vanzelfsprekendheid. Ook onder de meisjes zelf. Je misdragen gaat als vanzelf. Pas als je gestraft wordt hoor je erbij.
Maar de Kostschool is meer. We zien het ook als vooropleiding van slavinnen. Meisjes die verlangen naar een volledige overgave. Die verlangen naar straf. Naar de discipline van een kostschool. Naar schooluniformen. Naar een wereld van meisjes-onder-elkaar. Die wereld creëer je door volwassen meisjes en jonge meisjes in één klas te plaatsen. De volwassen meisjes worden gedwongen weer jong te zijn, en de jonge meisjes ontwikkelen een verlangen naar discipline en onderdanigheid. En de jonge meisjes komen terug: dat is onze ervaring!
Voor de komende Kostschool-periode hebben we zelfs een oproep gedaan aan belangstellende meisjes buiten het Instituut. Speciaal voor meisjes vanaf de leeftijd van 16 jaar. Inderdaad, nog minderjarig. Hèn zullen we dan ook niet zelf fysiek straffen, laat staan dat we hen dwingen tot seksuele handelingen. Sterker: beide zijn voor hen verboden. Wat niet wil zeggen dat zij zich zelf aan dat gebod houden. Daarvoor zijn bovengenoemde verlangens maar al te vaak te sterk. Het blijven meisjes, tenslotte.”
De aanwezigen grinnikten bij zijn laatste opmerking. Immers, dat was nu precies waarvoor zij hier waren. Meisjes die verlangden... Naar seks, straf, onderwerping...
Hij was klaar voor het slot. Zijn laatste woorden. Zijn conclusies.
Hij zou ze uitspreken en wist dat zijn personeel onmiddellijk daarna zou binnenkomen. De aspirant-leden van het Genootschap zouden uitgenodigd worden in de grote hal om nog een drankje te drinken. De mogelijkheid zou hen geboden worden een aanvraag voor het Aspirant-Lidmaatschap van het Genootschap in te dienen. Die zouden dan vervolgens afgehandeld worden in het Secretariaat.
Hij wist dat ze daar maar al te graag toe bereid waren. De kleding van zijn meisjes zou zeer uitnodigend zijn. Zou een belofte inhouden - die niet vervuld zou worden.
Maar hem zouden ze met rust laten. Voor hen zou hij afwezig zijn.
“Geachte aanwezigen.
Ik heb voor u een aantal voorbeelden geschetst van het breekpunt waarop een vrouw, een meisje, slavin wordt. Een echte slavin.
Een slavin die zich voluit en ongeremd kan geven. Haar opstandigheid is verdwenen, haar meester is erkend.
De pijn en vernedering die ze daarna zal ervaren, zal puur zijn, ongefilterd, zonder het scherm van verzet.
De tranen die dan vloeien zijn echte tranen. Haar verdriet is troostbaar, troostbaar door de bevrediging het volbracht te hebben. Zich gegeven te hebben. Volledig.
Met hen kunnen we verder werken. Hun mogelijkheden zijn haast onbegrensd.
En voor u gloort de hoop van een volmaakte Meester-Slavin relatie.”
Wat eerst een stijve, droge en afstandelijke man had geleken, had zich nu ontpopt tot een gepassioneerd man die genoot van zijn dagelijkse werk: het onderwerpen van vrouwen. Want hoe mooi en afstandelijk afgewogen hij zijn Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies ook mocht presenteren en verdedigen, dáár was het hem in feite allemaal om begonnen.
De oprichter en eigenaar van het Instituut zuchtte, sloot zijn ogen en leunde dromend achterover, nog nagenietend van al die heerlijke beelden die hij had opgeroepen.
Hij hoorde het opklinkende applaus amper.
Ach, hij wist wat ze van hem wilden.
Hoe heerlijk om daaraan geen gehoor te geven.
En dacht na over wat hem hierna te doen stond.
Precies het tegenovergestelde van wat hij in zijn betoog de mannen had voorgehouden.
Jazeker.
Straffen zou hij haar, zonder voorbehoud.
Juliette was haar naam.
Hij wist dat ze niet was opgeleid. Niet door hem, door niemand.
Hij wist dat er van een onderzoek, laat staan een diagnose geen sprake was geweest.
Hij kende het slachtoffer niet eens.
Een vrouw van 35. Hoog opgeleid, goede baan, veel aanzien, een echte Dame. Dat was alles wat hem verteld was. Genoeg toch?
Straffen zou hij haar vanwege een overtreding, door haar begaan.
Een ernstige overtreding, zo zag zij het. Onvergeeflijk zelfs, in haar ogen.
Maar belachelijk in de ogen van hemzelf. Want veroorzaakt door de opdrachtgever, moedwillig en met voorbedachte rade.
En toch kende hij geen aarzeling.
Hij zou haar straffen. Zonder mededogen.
Was hij daarmee toch degene die hij beweerde niet te zijn?
Een sadist?
waar het zich allemaal afspeelde:
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
omdat de "volgende hoofdstuk link" in de blauwe balk hieronder niet werkt
naar het volgende hoofdstuk:
Een echte mevrouw
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 297
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 03 januari 2020 - 10:51 pm: |
|
twijfel troef - hoe ervaren jullie dit verhaal? |
Dit verhaal is zo grondig veranderd dat het zelfs een nieuwe titel gekregen heeft.
Voorheen was dat: De Directeur.
Nu dus: Genootschap en Instituut
Hier wordt het Genootschap voor het eerst geïntroduceerd.
Later zal het boek eindigen met deel III: Het Genootschap van Eigenaren
(deel II is dan Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes)
net zoals het huidige: deel I Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies.
Zowel deel I en III worden ongeveer even lang...
Er is dus heel veel veranderd in dit hoofdstuk.
Om een paar dingen te noemen:
er is nu een dialoog met het publiek
de focus ligt volledig op de werkwijze van het Instituut
(de geschiedenis van het Instituut is hier verwijderd)
het geeft een uitleg van wat een terugkerend element is binnen de 'Instituutmethode': het breekpunt (van iedere slavin)
en tenslotte vormt dit hoofdstuk de opmaat voor het volgende: de introductie van de tweede hoofdpersoon: Juliette.
Ondanks dat ik dit hoofdstuk zo grondig gewijzigd heb, twijfel ik nog steeds.
Het is een gemakkelijke manier om meer over het Instituut te vertellen.
En dus om het Genootschap te introduceren.
Maar past het wel -voor jullie lezers- in de lopende verhalen? Op dit moment dus het verhaal van Moniek, daarna volg dat van Juliette en tenslotte Marjan. Waarna alle drie de verhaallijnen in elkaar gaan vloeien in De Kostschool.
En belangrijkste: is het boeiend genoeg?
Ik ben erg benieuwd naar jullie mening.
verhalen maken dromen waar
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 45
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 10 januari 2020 - 01:48 pm: |
|
nog geen reacties |
Ook bij dit verhaal je twijfel.
En nog geen reacties op je hulpvraag.
Je zegt dat dat Genootschap nieuw is. Waar kan ik me aanmelden? Oh, dat zal wel weer niet weggelegd zijn voor een eenvoudig subje. Hoewel ik ook wel eens de dom rol op me neem, hoor, voor een meisje. Maar ook die zijn vast niet welkom, domswitchen dus.
Maar dat Genootschap dus, dat vind ik dus best wel tof, dat idee.
Leuk al die mannen die zo graag willen, en die dan voor het lapje gehouden worden, dat mag ik wel.
Die samenspraak tussen hen en de directeur is dus ook best wel grappig.
En dat zogenaamd wetenschappelijk gewouwel van de de directeur zelf. haha
Om op het eind dus gewoon weer lekker opwindend te worden. Geil worden en dan smeken om gestraft te worden, ja zo kennen we je weer, Paul. Lekkerrr
Slot is trouwens ook grappig: dat hij zichzelf best wel goed kent, die directeur. Natuurlijk is hij een sadist. Zo hoort dat!
maar ehhh of dit verhaal nou past, moet mij niet vragen,
ik ben niet van de boeken en zo
dus lezers: help hem nou een beetje, die arme man...  
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 298
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 10 januari 2020 - 05:35 pm: |
|
twijfel ja - maar 'arme man'... |
Hallo Lief & Streng,
Bedankt voor je 'schattige' reactie.
Ik weet dat je daar een hekel aan hebt, dat schattige.
Maar het is echt zo. Echter moet ik wel protesteren tegen het mij een 'arme man' noemen.
Maar je hebt wel gelijk wat betreft mijn onzekerheid.
Je helpt ook echt wel een beetje: de dingen die jij grappig vindt, zijn best belangrijk.
Het Genootschap, de samenspraak, het slot en de uitsmijter.
Ook een grappige vraag die je over jezelf afroept: ben ik ook welkom bij het Genootschap.
Niet op de normale manier: voor mij laat je je -zeker in je verhalen- toch vooral je subkant zien.
Dan kan je Meester of Meesteres dus lid worden van het Genootschap.
Later lees je nog wel hoe moeilijk dat is, lid worden, maar dat terzijde.
Dat geldt in principe ook voor een switch, al kan ik me die moeilijk voorstellen als lid, wel de Meester m/v van een switch. Maar als je als dominant echt goed bent, en in evenwicht...
Ach ja, waarom niet?
In de kostschoolverhalen zul je in ieder geval veel switchmeisjes tegenkomen....
Om af te sluiten met je oproep:
ja beste lezers, Lief & Streng heeft gelijk.
Juist de vraag of dit verhaal past in het grotere geheel, is een heel belangrijke vraag voor mij.
Waarbij ik snel dit bericht afsluit, en eentje aan ga maken voor het volgende hoofdstuk:
een hoofdstuk mèt verandering, maar zonder zorgen.
ps: toch nog maar een wat minder relevant stukje weggeknipt. Het gedeelte over de uitweiding rond een opdracht door een Meesteres.
verhalen maken dromen waar
| |
Jip
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 46
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 26 januari 2020 - 07:15 pm: |
|
Te veel? |
Hoi Paul,
Meteen doorgegaan met het volgende hoofdstuk. Ik kan me je vraag goed voorstellen. Na de belevenissen van Moniek net gelezen te hebben was het wel even schakelen. Het hoofdstuk begint weer met een mooie sfeerbeschrijving en een beschrijving van de ruimte die ik me meteen helemaal voor kan stellen. Maar verder was ik toch wat in verwarring. Het leek wel alsof ik aan een nieuw verhaal was begonnen. De overgang was voor mij dus wel wat groot. Misschien had dit verhaal ook als eerste hoofdstuk kunnen dienen.
Inhoudelijk vind ik het wel een boeiend verhaal, waarin we de directeur beter leren kennen. Hij ontpopt zich als een eersteklas manipulator waarbij hij zijn publiek van wannabee doms net zo makkelijk om zijn vinger windt als zijn slavinnen. Dat aspect vind ik vermakelijk en goed gevonden. Maar de verhandeling over het instituut en het onderwerpen / breken van slaven is misschien wat te veel van het goede. Het had van mij wat puntiger gemogen.
Groetjes,
Jip.
|
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 311
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 28 januari 2020 - 11:33 am: |
|
schakelen - hoe dat te verzachten? |
Wat ik vroeger een 'raamvertelling' noemde groeit nu uit tot een roman.
Met drie hoofdpersonen.
Dat betekent voor het deel "Het Instituut" dat ik een aantal keren moet schakelen.
Ik probeer dat zo logisch mogelijk te doen, maar lastig blijft het.
Om met dit verhaal echter te beginnen?
Ik ben bang dat je dan al veel te veel weggeeft. Bovendien vormt dit verhaal juist de aanloop voor het volgende verhaal: de introductie van Juliette, waarin de Directeur juist tegen zijn eigen principes ingaat...
Je legt dan precies de vinger op de zere plek: de aard van dit verhaal.
Ik ben erg blij dat je de sfeerbeschrijving in het begin waardeert. Dat was een grote en belangrijke stap om dat in te voegen. En de daadwerkelijke aanwezigheid van het publiek.
Maar de twijfel blijft.
Daarom is je opmerking
"Jip schreef::Maar de verhandeling over het instituut en het onderwerpen / breken van slaven is misschien wat te veel van het goede. Het had van mij wat puntiger gemogen.
ook erg belangrijk voor mij.
Ik ben inmiddels bezig om een nieuwe inleiding voor dat 'breekpunt' te schrijven ("Overgave" gaat het heten), dus dat deel moet sowieso veel korter.
Kun je nog aangeven waar je het concreet wat te veel vond worden?
verhalen maken dromen waar
| |
Jip
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 47
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 01 februari 2020 - 03:06 pm: |
|
Schakelen |
Paul schreef:
Kun je nog aangeven waar je het concreet wat te veel vond worden?
Het stuk over kostscholen, moeilijk opvoedbare meisjes, Histoire d’O, Skinner en Pavlov vond ik sowieso teveel uitweiden over details. Van dat stuk begreep ik het nut binnen dit hoofdstuk niet zo goed. Misschien introduceert het iets dat later terugkomt, maar dat kan ik niet goed inschatten.
En verder weidt het geheel naar mijn smaak (let op, ik ben niet persé een liefhebber van dit genre, dus dat speelt ook mee) gewoon te veel uit. Het stuk over het breekpunt is denk ik de kern en dat zou mogelijk eerder kunnen beginnen. Veel van wat ik lees weet ik als lezer ook al, omdat het in de vorige hoofdstukken ook al is langs gekomen of is uitgelegd. Dus vooral dat inleidende gedeelte had wat mij betreft minder gemogen. De neiging om veel uit te leggen herken ik overigens heel goed. In de teksten die ik voor mijn werk schrijf is de kracht van de herhaling juist heel belangrijk, dus dat moet ik in mijn verhalen altijd weer even een beetje terugschroeven. Maar ja, schrijven is schrappen...
Groetjes,
Jip.
|
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 312
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 01 februari 2020 - 07:11 pm: |
|
dankbaar |
Zeer bedankt, Jip, voor je antwoord op mijn vraag: "Kun je nog aangeven waar je het concreet wat te veel vond worden?"
Daar ga ik mee in de slag!
Ik ben al druk bezig het 'extreme' een betere plaats te geven. Dit hoofdstuk blijft een buitenbeentje, en ik realiseer me dat het soms te veel 'over the top is'...
Wel grappig is dat je ook vindt dat het 'gezeur' (mijn woorden) over de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes beknopter kan. Ook daar ga ik naar kijken,
maar ....
... ik heb net besloten dat mijn boek "Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes" gaat heten, in plaats van "Het Instituut voor...".
De Kostschool vormt de kern van het boek, en het Instituut is eerder een inleiding daarop, dan dat het de titel van het geheel rechtvaardigt...
Waarbij ik, gezien de verhalen die je zelf schreef, denk/hoop dat de Kostschool meer jouw genre is dan Het Instituut.
Maar ik kan het mis hebben...
Hoop trouwens dat je zelf ook weer gaat schrijven. Of dat boek plaatsen...
Want ik ben en blijf fan van je verhalen.
verhalen maken dromen waar
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 317
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 29 maart 2020 - 01:15 pm: |
|
een hele klus ... maar tevreden |
Beste Jip en andere lezers,
Jouw opmerkingen en mijn voornemen daar mee aan de slag te gaan maakten dat ik even in een schrijversdip belandde. Het was veel lastiger dat ik me had voorgesteld.
Soms moet je het dan gewoon een tijdje loslaten.
Daarna blijkt het allemaal veel minder ingewikkeld, maar soms ook tegelijkertijd omvattender dan je dacht.
Wieden dus, zoals een toegewijde tuinier betaamt.
Voorlopig ben ik tevreden.
Jij/jullie ook?
verhalen maken dromen waar
| |
Jip
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 48
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 04 april 2020 - 04:50 pm: |
|
Terecht! |
Hé Paul,
Wat goed dat je weer volop bezig bent met het plaatsen van verhalen. Ik had gedacht dat het hier in deze rare tijden veel drukker zou zijn. Iedereen, inclusief ikzelf, heeft veel meer tijd om dingen te schrijven, zou je denken. En dat is ook zo, maar toch...
Het laatste wat ik wil bereiken met het schrijven van commentaar is je een writers block bezorgen hoor, maar ik snap het probleem ;-)
Net het hoofdstuk nog een keer doorgelopen, zo op het oog zijn de ingrepen niet eens heel groot -ik moet even op mijn geheugen vertrouwen, want echt vergelijken kan ik natuurlijk niet- maar het leest een stuk vlotter, sneller naar het hoogtepunt, om maar eens een flauwe woordgrap te gebruiken.
Ik snap nog steeds niet helemaal waarom je voor deze volgorde van hoofdstukken hebt gekozen, maar misschien wordt dat nog duidelijk als ik verder ga lezen. En dat zal ik de komende periode vast doen.
Groetjes,
Jip.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?