waarin het Breekpunt van Isabelle wordt gezocht en gevonden zodat zij zich waarlijk kan geven
Beste lezers,
Zoals ik elders al heb aangegeven ben ik bezig om van alle verhalen van het Instituut en de Kostschool één roman te maken om die uiteindelijk ook in boekvorm uit te geven. Dat betekent dat alle ‘losse’ verhalen ook goed op elkaar moeten aansluiten.
Ik ontdekte vandaag dat dit verhaal daar niet aan voldoet.
Moniek is de hoofdpersoon van dit verhaal, en het is best wel essentieel voor ‘haar’ verhaal. Maar haar ‘breekpunt’ wat hier beschreven staat sluit niet aan bij de persoon die ze later wordt.
Dat betekent dat ik dit verhaal opnieuw moet schrijven, en dat kost tijd.
Daarnaast blijft in mijn ogen een mooi verhaal en past nog steeds goed in de ‘filosofie’ van het Instituut
Alleen is het daarmee niet meer het verhaal van Moniek, maar van Isabelle, zo heb ik haar maar even genoemd. Ze komt verder in het boek ook niet meer voor. Misschien dat dat nog verandert, maar ze lijkt me geen personage voor de Kostschool.....
is getekend,
Paul Gérard
Inmiddels is het nieuwe verhaal geplaatst bij Recent Geplaatste Verhalen
gebruik deze link om er direct naartoe te gaan:
Uw wil is mijn wet (Monieks breekpunt)
en is er nog een derde breekpunt verhaal geschreven: het breekpunt van Marcha.
Van sletje naar slavin (Marcha's breekpunt)
Het was een voorbeeldig gehoorzaam meisje. Isabelle.
Ze knielde wanneer je haar wilde laten knielen. Ze ontkleedde zich wanneer je haar naakt wenste. Ze bood haar lijf aan wanneer je het begeerde. Ze liet zich pijnigen wanneer je daar lust toe voelde. Zelfs in stilte, wanneer je haar kreten niet wenste te horen en alleen haar tranen wilde zien. Ze spreidde haar benen reeds voordat je haar daartoe het bevel had gegeven -een blik was voldoende- zodat je haar kon nemen wanneer je maar wilde. Ze gaf zich aan je, onvoorwaardelijk.
Natuurlijk, de dag dat de Directeur Isabelle voor het eerst had willen nemen, had ze eerst schuw en verlegen op hem gereageerd. Maar dat had hij prettig gevonden. Hij wilde haar veroveren. Daartoe had haar eerst laten baden door Dora en laten kleden door Vatjana. Die gaf haar elegant ondergoed en een lange rode japon, die haar armen en hals bloot liet. Zo verwend was ze naar zijn privé vertrekken gekomen.
Hij had haar met alle égards verwelkomd. Beduusd liet ze zich naar een driezitsbank leiden, waar ze in de zachte kussens wegzakte. Ook hij nam daarop plaats, maar niet naast haar wat ze verwachtte, maar in de tegenoverliggende hoek. Was dit nu de strenge, koude, onbereikbare directeur van haar ontvangst? Ze kon maar moeilijk wennen aan zijn nu zachte stem en zijn voorkomende gebaren.
Maar hoe verwarrend het ook voor haar was, ze wist dat hij de Directeur bleef, dat hij haar kon bevelen, haar kon bevelen tot alles wat hij maar wenste. Ze kòn zich het niet permitteren zich voor hem af te sluiten, of niet op zijn vriendelijke woorden in te gaan. Noch zijn voorkomende vragen te beantwoorden met een afhoudend ‘ja’ of ‘nee’. En daarmee liet ze toe dat zijn charme op haar inwerkte. Het was gek, je wist dat je hem diende te gehoorzamen, nee, beter, hem diende te behagen, maar met die charmante gebaren wilde je ook niets liever dan hem behagen en door hem behaagd te worden.
Zo bespeelde hij haar vakkundige en palmde hij haar in. Zijn gebaren waren zo natuurlijk en leken zo onschuldig dat toen hij haar handen raakte bij het inschenken van haar glas het niet meer normaal was dat hij ze even streelde. Ze praatten en praatten en al spoedig leek het haar of ze elkaar al jaren kenden. Ze werd dronken van zijn woorden, die voelden als een warm bad waarin ze behaaglijk kon onderdompelen..
Hij nam haar glas toen het leeg was en zette het weg. Toen hij weer op de bank plaatsnam was het echter niet in de hoek maar naast haar. Hij streelde teder haar gezicht. En in plaats dat ze verstrakte en figuurlijk afstand van hem nam, liet ze het toe, en zakte ze nog meer achterover in de zachte kussens, haar hoofd achterover vleiend op de rand van de leuning. Waarop hij vrijelijk zijn handen over haar lichaam liet glijden en verkennen. Toen zijn mond de hare zocht opende ze die en sloot haar ogen. Zo liet ze zich door hem kussen, en langzaam uitkleden.
Ze genoot zichtbaar van zijn zachte handen. En toch was het alsof naarmate haar kleding meer verdween en naarmate zijn strelingen erotischer werden ze zich steeds meer in zichzelf terugtrok. Natuurlijk, op het moment dat zijn handen haar venusheuvel zacht beroerde ontsnapte een zacht gekreun haar keel, en toen zijn vingers in haar schaamlippen streelden vonden ze een vochtig grotje. Maar haar ogen waren allang gesloten en haar handen, die zijn eerste kus nog hadden begroet met een tedere streling van zijn haren, waren allang werkeloos langs haar lichaam gevallen. Haar benen openden zich en gingen omhoog toen hij zijn lid ontblootte en ze kreunde toen hij in haar schede binnenstootte. Terwijl hij haar langzaam en teder neukte, beantwoordde ze zelfs zijn bewegingen en sloeg haar armen om hem heen. Om naarmate zijn stoten dieper werden en krachtiger opende ze zelfs haar mond en kreunde ze bij iedere stoot en gaf een langgerekt kreet bij haar en daarna zijn klaarkomen.
Maar het was alsof haar gebaren automatisch waren en haar gekreun niet meer van haar zelf. De echte Isabelle was ver weg, ver weg van haar lichaam, ver weg zelfs van haar eigen extase. Het was haar lichaam dat braaf reageerde op de seksuele prikkels die haar werden toegediend. Dat de extase die het uitte niet echt was, niet de extase was van haar zelf, maar ‘slechts’ de extase van haar lichaam.
Hij wist dat wanneer haar geest de leiding had gehad, haar extase onvergelijkbaar heftiger zou zijn geweest. Haar ogen zouden hem hebben aangekeken, vol van verlangen en wellust. Haar handen zouden zich om hem heen hebben geklemd, haar vingers in zijn schouders klauwend. Haar benen om zijn rug gebogen, elke stoot met een heftige tegenstoot opvangend. Haar mond zou niet slechts gekreun hebben laten horen en schreeuwen later, maar hem hebben gesmeekt om meer, hem hebben gesmeekt om haar te nemen, hard en diep.
Zo had het moeten zijn.
Zeker, zij had hem gehoorzaamd en hem haar lichaam gegeven. Maar ze had niet zichzelf gegeven.
En juist dát was wat hij van haar verlangde.
Niet alleen wilde de Directeur dat ze zich seksueel volledig overgaf aan een andere man. Voor een optimaal resultaat zou die man een man moeten zijn die ze verafschuwde. Waarvoor ze zich schaamde dat ze zich juist aan hem gaf. Door juist dan toch te gehoorzamen, was haar gehoorzaamheid, haar overgave pas echt volledig.
Niet omdat ze dat leuk of opwindend zou vinden. Niet omdat ze haar man graag een plezier wilde doen. Niet omdat ze graag wilde gehoorzamen. Maar omdat het zijn wil was die de hare bestuurde. Onder protest, zeker. Zodat des te duidelijker werd hoeveel macht hij over haar had. Want weerstand en verzet van haar zou hij dan kunnen breken. Om uiteindelijk en altijd zich volledig, zonder terughoudendheid, zonder reserves te geven aan wat hij ook maar van haar verlangde.
Hij wist, zoals eigenlijk iedere vrouw die hij opleidde, dat ook zij haar uitweg had gevonden om haar volledige overgave te ontvluchten. Zodat ze zelf haar grens kon blijven bewaken waar ze zichzelf echt overgaf aan bevelen. Gretig, of met pijn, dat maakte niet uit. Een uitweg waardoor ze bevelen slechts in lijdzaamheid hoefde te aanvaarden, gehoorzaam als een marionet, bestuurd door bevelen die haarzelf niet langer raakten. Zo creëerde ze voor zichzelf een barrière. Een barrière waardoor ze zichzelf nooit echt hoefde over te geven. Een barrière die maakte dat -ook al volgde ze elk bevel trouw op- ze zichzelf in de hand kon houden.
In zichzelf gekeerd bleef ze zo de trotse vrouw, trots omdat ze weliswaar gedwongen kon worden alles te doen wat men haar gebood, maar niet gedwongen kon worden zich daarin te verliezen.
Eigenlijk was de uitweg die ze voor zichzelf had gevonden heel aandoenlijk: het was het moment waarop haar gehoorzaamheid overging in lijdzaamheid. Zo hoefde ze zich niet schuldig te voelen. Ze deed immers niets anders dan haar man behagen en gehoorzamen? Ze schonk hem haar liefde door hem te gehoorzamen? Haar lichaam bood het genot dat hij verlangde. Haar lichaam gehoorzaamde. Zelfs als ze werd geslagen. Haar stem vertolkte haar pijn. Lijdzaam.
Zeker, lijdzaamheid had ook zijn charme. Veel mannen genoten daarvan. Zelfs de Directeur zelf, bij tijd en wijle. Maar hoe aandoenlijk ook, of opwindend als het er op aankwam: het was de taak van het Instituut om die ‘uitweg’ te blokkeren.
De kunst was om haar te verleiden die ‘uitweg’ te kiezen en haar dan te dwingen een ander pad te volgen. Het pad van volledige, vrijwillige overgave. Dat moment, het moment dat ze zelf verkoos alles los te laten, zou haar Breekpunt zijn.
Dat zou haar niet alleen doen openen voor iedere man die haar meester verkoos, voor ieder genot dat deze wenste, maar zou hij in staat zijn haar hele persoon aan de man van zijn keuze te overhandigen. Als een geschenk.
Zo zou ze waarlijk het eigendom worden van haar gebieder. Zijn Slavin. Zodat ze zich uiteindelijk zonder terughoudendheid ook aan hem, haar heer en meester, zou kunnen geven. Want dat was waarvoor zij naar het Instituut was gekomen. Dat was wat zij had gewenst. En waar ze nog steeds naar verlangde. Zijn Slavin te mogen zijn.
Het werd één van de moeilijkste operaties in het bestaan van het Instituut. Ze deed immers alles wat er van haar verlangd werd. Ze gaf genot wanneer haar dat werd bevolen. Ze ontving genot wanneer dat van haar verlang werd. Ze werkte volledig mee en genoot zelfs als haar dat toegestaan werd. Ze speelde daarbij geen toneel. Het enige wat ze niet deed, was dat genot volledig te laten zijn, diep te laten gaan, tot het diepst voor haar geile, genietende en liefhebbende ziel. Dat kon je niet gebieden, dat kon je niet eisen. Die stap zou ze zelf moeten nemen. Het was aan het Instituut om ervoor te zorgen dat ze die stap -onvermijdelijk- ook zòu nemen.
Stap voor stap zou ze naar dat moment geleid moeten worden en de Directeur zou alles zorgvuldig en planmatig in scène moeten zetten. Met als script haar ziel, tot in detail verkend en uitgetekend.
De diagnose was voltooid. Aan het opstellen van diagnoserapport en opleidingsplan werd hard gewerkt. Het pad leidend tot haar Breekpunt was bekend.
Maar dat alles was haar onbekend. Net uitrustend van de vele ontberingen die het onderzoek had veroorzaakt, kreeg ze de boodschap dat ze voor die avond in de privé vertrekken ontboden werd voor een diner à deux. Met wie werd haar niet verteld, maar het zou niet de Directeur zijn.
Ze werd vrijgelaten in het kiezen van haar kleding, werd met nadruk vermeld. Het kostte haar aanvankelijk grote hoofdbrekens. Ze wist door het onderzoek dat ze had moeten ondergaan dat het aanbod aan kleding binnen het Instituut welhaast onbeperkt waren. Met mogelijkheden die voor haar onbekend en ongekend waren. Ze had alleen aan jurken al een tiental zeer verschillende gepast. Maar met name over de stijl van kleden piekerde ze. Wat paste bij een ontmoeting die ongetwijfeld meer inhield dan een dineetje? Wat kon ze verwachten, of beter, wat zou men van haar verwachten?
Tijdens het voorgaande bezoek aan de privé vertrekken was de Directeur voorkomend en charmant geweest. En had hij haar op een wijze laten kleden die daarbij harmonieerde. Toch had hij haar daarna bemind, met haar gevrijd, haar ontkleedt en uiteindelijk: genomen.
Ook nu was de uitnodiging vriendelijk en voorkomend geweest. Maar toch had ze vaag de glinstering van leedvermaak in de ogen van de boodschapster gezien. Zou ze de onbekende moeten vrezen en zich voor hem wapenen? Of zou haar weer het hof worden gemaakt, zou ze worden weer worden begeerd, en haar lusten worden opgewekt?
Ze bloosde bij die gedachte en keek beschaamd naar beneden. Naar haar naakte lijf. Ach, ze was hier immers om gebruikt en getest te worden, waarom zou ze daar dan zo nu en dan niet van mogen genieten? De gedachte dat vreemde handen haar weer zouden beroeren, haar zouden opwinden zodat ze weer gepenetreerd kon worden, vulden haar zowel met lust als met schaamte.
Ze liet zich vallen op het zwarte bed in haar nu veel ruimere cel. Ze bedekte met haar handen haar gezicht. Nee, ze behoorde slechts haar man toe, en alle andere contacten waren inhoudsloos, als contacten tussen een hoer en haar klant. Uit alle macht probeerde ze haar nog resterende geile gevoelens te onderdrukken en keek nogmaals de kamer rond.
Ze had nu een veel grotere kamer, een kamer die een verblijfscel genoemd werd, in plaats van de glascel in de kelder waar ze de eerste dagen, of liever nachten van haar verblijf had doorgemaakt. De kamer kende een normale deur met alleen een klein ruitje bovenin, die de meeste tijd van buiten geblindeerd was. De wanden waren echter net zoals in de glascel zwart en bespannen met fluweel. Ook de vloer en het plafond waren zwart, evenals het bed dat ook hier geen lakens of dekens kende. Ook deze cel lag in een rustig gedeelte van de kelder, waar weinig mensen kwamen, hoewel ze zich niet bevond in het geïsoleerde gedeelte. Die rust was zeker betrekkelijk want ze was slechts een enkele gang verwijderd van de grote martelkelder die ze reeds enkele malen bezocht had, weliswaar kort, maar lang genoeg om haar te vrezen. Deze cel week echter het meest van de glascel af door haar inrichting: niet alleen stond er het bed -in een diepe nis- maar ook een tafel en stoel, een grote spiegel met kaptafel en zelfs een grote -witte!- leren fauteuil. Het was daar waarin ze plaats nam door zich voorzichtig op het koele leer te laten zakken, zodat haar nog steeds gestriemde huid haar niet te veel pijn bezorgde.
Kleren, wat een anachronisme.
Ze besloot dat ze de onbekende bij haar kledingkeuze ter wille wilde zijn, zonder hem uit te dagen. Hem ter wille zijn door kleding te kiezen die gemakkelijk toegang bood tot haar borsten, billen en schaamstreek. Maar wel kleding waarin ze hem in het ‘gewone’ leven ook tegemoet zou treden. Tegemoet treden als charmante en aantrekkelijke vrouw, echter zonder uit te dagen. Mocht hij haar dan toch willen bezitten, dan zou het dìe vrouw zijn die zich aanbood: een weliswaar aantrekkelijke, maar ook terughoudende, haast kuise vrouw. Zodat hij haar -gekleed als zij was- haast als terloops zou kunnen bezitten.
Na die beslissing was de keuze eenvoudig. Ze stond op en belde via de intercom die tot haar beschikking stond het kledingmagazijn.
Ze hoopte op Dora, het kamermeisje. Ze had haar leren kennen als een lief meisje, die zonder vragen haar wensen zou uitvoeren. Het zou heel wat moeilijker zijn om Vatjana, de couturier, over te halen haar kledingswensen te vervullen. Voor haar waren kleren hetzelfde als (heimelijke) verlangens en zij zou zeker haar bedoelingen achter haar kledingkeuze raden. Maar noch Vatjana, noch Dora was er. Opgelucht riep ze het hoofd van de huishouding, Tess, op. Wilde zij Dora opzoeken en vragen haar te kleden? Tot haar schrik antwoordde Tess dat ze zelf wel zou komen. Haar schrik zou echter verbijstering zijn geweest had ze geweten wat voor soort vrouw Tess was en wat zij met haar voor had....
Tess liet niet lang op zich wachten. In plaats van dat ze echter naar Isabelles verlangens luisterde, trok ze haar overeind en duwde haar op het bed. Haar vlugge handen onderzochten Isabelles lichaam, die zo verbijsterd was door haar resolute optreden dat ze geen gelegenheid kreeg tegen haar optreden te protesteren. En al haar eigen verzoeken vergat.
Met name de resultaten van de vele slagen trokken Tess’ interesse. Ze wilde van iedere striem en zwelling weten wat het had veroorzaakt. Hoeveel pijn het had gedaan. Wat voor pijn het was geweest. Had het geschrijnd, of gestoken, of gesneden, was het vernietigend geweest, of juist kort en terloops? Wat had haar lang daarna nog doen tintelen, waar was de pijn een lange kwelling geweest. En wat voelde ze nu nog? Hier, deed dat zeer, of voelde dat juist koel en aangenaam? En daar, was dat ook niet een beetje lekker? En als je langzaam langs de striemen rond haar grotje wreef, voelde ze dan ook niet de trots van de geseling, trots dat ze gestraft was, dat ze aan hen overgeleverd mocht zijn, dat ze dat alles had kunnen doorstaan?
Isabelle ervoer Tess als een storm waartegen geen verzet mogelijk was. Automatisch gaf ze antwoord, zonder er over na te denken en geheel naar waarheid. Ze kreeg gewoon de ruimte niet om oneerlijk te zijn, zelfs niet voor halve waarheden of het verzwijgen van bijzonderheden.
Ja, ja het had zeer gedaan en daar, over haar linker borst heel erg. Ja, het had geschrijnd, gestoken, door haar ziel gesneden en de pijn had bijna altijd lange tijd nog aangehouden. En ja, daar deed het nog zeer, schrijnde en gloeide het nog na. Waren haar handen koel, voelden haar vingers haar.., ja, ja, fijn, ja toe......
En had ze zich al meteen laten commanderen door Tess, nu voegde ook haar lichaam zich naar haar. Ontspanden zich haar handen, spreidden haar benen, openden haar dijen.
Toen Tess’s vingers die enkele striem vond die zich in de lengte van haar schaamstreek uitstrekte: over haar venusheuvel dik en breed, daarna verdwijnend in het zachte vlees van haar schaamlippen en weer verschijnend -nauwelijks zichtbaar- in de streek tussen haar kutje en kontje; toen Tess die streep volgde tot aan haar kale en gladde heuveltje, vond ze een willig en open kutje. Nat van het geil dat haar vingers en haar woorden had doen oproepen.
Isabelle antwoordde allang niet meer met woorden nu, maar met een zacht gekreun. Haar ogen waren gesloten, haar lichaam ontspannen. Traag begon het te reageren op de cirkelende vinger rond haar klitje, vingers die ook de uitweg naar haar grotje vonden, er even in doken om daarna weer terug te keren naar dat verleidelijke speldenknopje van lust. Reagerend door haar schaamlippen van opzij tegen Tess’s vingers aan te drukken. En naar boven toen diezelfde vingers in haar lichaam binnen drongen. Zodat ze diep in haar binnen konden dringen.
Maar het was slechts haar lichaam dat reageerde, haar geile lichaam inderdaad, maar: een lichaam zonder geest. Want haar geest had zich wederom achter haar oogleden teruggetrokken, op het zelfde moment dat haar eerste gevoelens van genot in haar opwelden. En Tess wist het.
Toch liet ze Isabelles lichaam volop genieten. Misschien om haar willoze genot in zich op te nemen, misschien omdat ze er gewoon van hield om met meisjes te spelen zoals zij. Maar ze stopte toen het lichaam van dit meisje bijna klaar kwam, een moment dat ze altijd feilloos kon bepalen -tot grote wanhoop van haar geliefden èn slachtoffers.
Tess trok zich snel en geruisloos terug en nam plaats in de leren stoel waar ze kort te voren Isabelle nog uit getrokken had. Zo observeerde ze haar aandachtig. Zag hoe haar heupen in het ritme van zonet nog na bewogen. Zag hoe haar billen zich nog twee, drie keer samentrokken. Om daarna haar dijen te ontspannen, haar kutje onbeschermd open latend. Haar borst nog zachtjes ietsje langer nahijgend, kwam haar hele lichaam langzaam tot rust. Maar nog steeds open en kwetsbaar. Met haar gezicht op haar kussen, haar ogen gesloten, bedekt door haar lange blonde haren.
En hoewel haar geilheid al lang moest zijn verdwenen, en ook haar haren haar gezicht zou moeten kriebelen, verroerde ze zich niet. Zodat het Tess was die haar deed terugkeren. Dat deed ze met zachte stem, haar ongewilde geilheid onbenoemd latend. Volde liefde en mededogen.
“Je had me geroepen om je te kleden.”
Ze opende haar ogen en knikte haar toe.
“Jij moet me zeggen wat je wilt dragen. Maar kom eerst bij me staan”.
Tess gebaarde vriendelijk en bedeesd kwam Isabelle voren. Tess nam de hand van het meisje en streelde hem, streelde ook haar lichaam, maar zonder erotiek, zonder gedrevenheid nu, slechts om haar te koesteren en haar te laten weten dat ze veilig was. En veilig voelde ze zich. Haar geilheid nog in zich meedragend, voelde ze zich mooi. En vooral heel erg vrouw.
Toen Tess’s handen dan ook haar heupen streelden en ze vroeg: “Wat wil je hier dragen”, antwoordde ongedwongen en zonder na te denken: “Een mooi strak zwart korsetje”.
Teder verkende Tess met haar handen Isabelles lichaam en overal kreeg ze de antwoorden die Isabelle eerder had bedacht.
“Zwarte kousen zonder naad . Pums met een bescheiden hak. Een kanten slipje. Met een opening overdwars, maar wel beschaafd, nauwelijks zichtbaar. Een behaatje met halve cups, net mijn tepels vrijlatend. Een satijnen onderrok. Een eenvoudige bloes, met drukknoopjes om, eh, u weet wel. En een keurig strak en formeel mantelpakje maar eh,” ze bloosde ervan, “wel met wijde rok natuurlijk.”
Zonder commentaar gaf Tess via de intercom Isabelles verlangens door aan Vatjana. En verdween, met als afscheid een liefdevolle kus op haar voorhoofd.
Isabelle achterlatend met het gevoel nooit meer vrouw te zijn geweest dan nu...
Het was Dora die haar kleren kwam brengen. Dora die altijd zorgzaam was en gedienstig. Nooit iemand afwees. Blij als ze nodig was.
Isabelle was altijd heel vriendelijk tegen Dora geweest. Ze vond het heerlijk om door haar verzorgd te worden, zo zonder voorbehoud, zonder afwijzing. Zo was een woordeloze band tussen beide ontstaan.
Natuurlijk stond Isabelle Dora toe haar te kleden. En haar te bewonderen. Haar vrouwelijkheid groeide en groeide. Met ieder kledingstuk dat Dora haar bewonderend aantrok. Haar lichaam, dat nog nagloeide van de lust die Tess bij haar had opgewekt, ontwaakte wederom. Toen de handen van Dora de laatste kledingstukken nastreelden nadat ze deze om haar lijf had den gedrapeerd, genoot Isabelle niet alleen daarvan, maar pakte ze haar handen teder beet. Streelde zo Dora’s handen langs haar eigen gezicht, langs haar lippen. En keek haar aan. Zag haar bewondering. Voelde haar liefde. Zocht haar ogen. Zag hoe mooi ook Dora was. En terwijl ze de handen van Dora op haar gezicht achterliet, streelde ze zelf voorzichtig Dora’s gezicht.
Dora’s ogen sloten zich. Met een diepe zucht reageerde ze op het strelen van Isabelle. Vingers die de lijnen langs haar ogen volgden, haar neus, haar lippen, haar mond. Lippen die zich openden, de vingers kussend en opnemend in haar mond. Langzaam en teder. Totdat ze andere lippen vonden. De lippen van Isabelle. Een tong. Nog een tong. En zonder te beseffen wat er gebeurde vree Isabelle met Dora. En Dora liet het gaan...
Zo passief als Dora was zo hartstochtelijk werd Isabelle. Was het de herinnering aan de vele ontmoetingen tijdens het onderzoek? Of alleen de wellust die Tess had opgeroepen? Hartstocht voor Dora frêle lichaam, dat voelde ze. Dora onderging alles, passief, maar toch vooral: heel geil. Zo mooi, toen ze klaarkwam. Zo geil ook... voor Isabelle. Ze leidde Dora’s hand naar haar klitje. Ze was nog zo nat. Van Tess. Van Dora nu. Van Dora’s vingers. Nu mocht ook zij komen. En ze kwam....
Dora was reeds lang verdwenen, opgeroepen voor een onbekende opdracht. Naakt lag ze weer op het bed. Want hun kleren waren tijdens het vrijen verdwenen. Weer was ze uitgeput. Maar nu ook oh zo voldaan. Ze was klaar gekomen omdat zij het zelf wilde. Er zelf naar verlangde. Door de handen van een ander.
Ze voelde zich gelukkig. Zo onbekommerd de liefde te mogen bedrijven.
Onbekommerd?
Met een vrouw waarvan ze hield.
Hield?
Een vrouw?
En haar man dan?
Haar gelofte?
Haar wens om haar genot en liefde exclusief aan hem te schenken?
Zo voldaan en gelukkig ze zich zo even had gevoeld, zo schuldig voelde ze zich nu.
Ze was verworden.
Hem onwaardig.
Ze had gefaald.
Ze verdiende....
Ze stond op. Gedachteloos kleedde ze zich aan. Liep naar de deur en opende hem. Niet beseffend dat deze gesloten zou moeten zijn.
Als in een droom vervolgde ze haar weg. De nauwe gang door. De steile trap op. Door de grote hal. Door de kamer van Christina, de directiesecretaresse. De directiekamer. Waar ze eindigde voor het grote bureau. Met daarachter hem. De Directeur. Die op haar wachtte....
Willoos bleef ze staan. Haar hoofd op haar borst. Haar ogen geloken. Tranen welden nu op. Sprongen uit haar ogen. Gleden langs haar wangen. Drupten op de vloer. Wachtte ze.
Tot hij kwam en haar zachtjes bij haar schouders pakte. Met een nauwelijks hoorbare zucht begaven haar benen het en zakte ze ineen. Met haar knieën gebogen en naar voren, viel ze op het dikke tapijt. Haar billen op haar hielen, haar rug voorovergebogen, haar armen krachteloos naast haar lijf, haar gezicht bijna tot op de grond. Boven zijn schoenen.
Maar hij knielde voor haar neer en nam haar hoofd in zijn handen.
Terwijl de tranen nog steeds over haar wangen stroomden, opende ze haar ogen en keek ze hem aan. Schuldbewust. Wanhopig.
En stamelde: “wilt u mij straffen....”
“Ja” antwoordde hij simpelweg
En streelde zachtjes troostend haar haar.
“Ja, dat wil ik”.
En terwijl de wanhoop langzaam uit haar wegtrok, bleef hij zo bij haar.
Tot alleen het schuldgevoel over bleef. En de wil om gestraft te worden.
Pas toen stond hij weer op en trok haar voorzichtig omhoog. Haar ondersteunend tot ze weer stevig op haar benen stond. En deed een stap naar achteren.
“Ja, dat wil ik”, sprak hij nu met nadruk.
“Rechtop”, vervolgde hij streng. “In spreidstand. Handen op je hoofd, ellebogen naar achteren, borst naar voren, billen rond”.
Fier gehoorzaamde ze.
Tevreden nam hij haar in zich op.
En stapte weer naar voren. Sloeg de panden van haar colbertjasje opzij. Om in één beweging haar bloes te openen, waarvan de drukknoopjes makkelijk meegaven.
Even keek hij tevreden naar haar tepels die net boven haar behaatje uitpiepten. Voor hij haar borsten bevrijden. Niet door haar beha te verwijderen, maar door de cups simpelweg naar bededen te duwen.
Hij grinnikte zachtjes. Het was zo onterend hier zo te moeten staan. Nog volledig gekleed in haar chique mantelpak, haar bloes, haar kanten beha, maar toch ....eh, onteerd.
Zeker door wat zou volgen.
Hij stapte opzij.
“Voorover op het bureau”.
Gehoorzaam volgde ze zijn bevel op met een lichte rilling toen haar naakte borsten de koude tafel raakten.
En zonder dat een gebod van hem nodig was, spreidde ze haar benen licht, kromde ze haar rug en stak haar kontje de lucht in.
Weer genoot hij even van het beeld dat ze vormde. Voordat hij eerst haar rok en vervolgens haar onderrok naar boven streek, over haar billen, zodat ze netjes gespreid op haar rug bleven rusten.
Haar onderlijf was nu slechts bedekt door haar corsetje, schoenen, nylons en ... haar slip. Maar deze laatste schoof hij naar beneden, tot op haar knieën. Zodat haar naakte billen konden wachten op wat onvermijdelijk komen ging.
Hij zacht een cane uit in het kabinet. De meest vervaarlijke.
Nam achter haar plaats. Tipte even haar billen aan. Voor hij met kracht toesloeg.
En kracht had hij.
Toch ontsnapte haar slechts een harde felle kreet. En behoudens haar hoofd dat omhoog schoot, bleef ze stil op het bureau liggen.
Hij gromde ontevreden.
“Hm, dat kan beter, theatraler..” sprak hij in zichzelf.
Met een eenvoudige handbeweging liet hij uit de wand een groot zwart bed zakken.
“Sta op en kniel op het bed” sprak hij kortaf.
En terwijl zij moeizaam en stram zich oprichtte:
“en zorg dat je staat hetzelfde blijft”.
Haar snelden naar haar rug om haar rok en onderrok op zijn plaats te houden. En spreidde haar benen verder zodat ze zonder haar slip verder te laten zakken, lopen kon.
Zo strompelde ze naar het bed.
Grinnikend hoorde ze hem zeggen:
“een keurige dame ....in een keurig mantelpakje ....hm, het zou wat...”
Het schaamrood steeg naar haar kaken terwijl ze zijn bevel opvolgde en op het bed knielde. Ook nu had ze geen verdere aanwijzingen nodig.
Voorzichtig om niet om te vallen knielde ze op het bed neer. Wijdbeens met haar slipje nog net boven haar knieën. Langzaam boog ze voorover, haar handen hoog op haar rug tegen haar rokken aan. Tot haar gezicht het bed raakte. Haar rokken veilig nu, kon ze haar armen naast haar gezicht leggen. Om vervolgens haar handen en gezicht naar voren te duwen om zo haar kont omhoog te brengen. Haar benen vormden een nette rechthoek met het bed. Om tot slot haar rug te krommen. Zo staken haar billen fier en naakt omhoog.
“Mooi” sprak hij: “heel mooi.”
“En nu: actie”.
Stapte naar voren, bracht zijn hand met cane naar achter en -zonder af te meten nu- sloeg toe.
Hard. Heel hard.
Weer gilde ze. Oorverdovend. Als een oerschreeuw.
Weer schoot haar hoofd naar boven. Maar nu volgde haar rug. Maar net kon ze zich weerhouden om zich helemaal op te richten. Met haar vingertoppen bleef ze aan het bed gekleefd. Haar hoofd in haar nek, haar gezicht van pijn verwrongen. Bedwong ze haar stem. Bedwong ze ook langzaam haar billen, rillend en trillend van de pijn.
Om op het moment dat ze haar lichaam weer onder controle had, weer neer te knielen. Haar rug te krommen om zo haar billen weer aan te bieden.
Voor de volgende slag. Die kwam na een seconden lange pauze. Even hard. Even meedogenloos. Net naast de vorige.
Zo strafte hij haar. Slag na slag. Beginnend bij het bovenste weke gedeelte van haar billen. Eindigend bij het streepje haar billen. Zo het te tere weefsel van haar billen vermijdend. Zodat hij haar bij elke slag met volle kracht, zonder terughoudendheid, kon raken.
En hij plaatste zijn slagen zo dicht bij elkaar dat er vele nodig waren. Hoeveel? Ze wist het niet. Veel. Heel veel. Oneindig veel. Zo werd de huid van haar billen één dikke opgezette massa met een nog nauwelijks zichtbaar streeppatroon. Toch was er geen één slag die de vorige raakte. Zo liet hij haar huid intact. Maar was de zwelling maximaal.
En hoewel haar bewegingen langzaam trager werden en de tijd tot herstel langer, week ze niet af van haar eerste ritme. Omhoog, schreeuwend, hoofd in haar nek, stil dan, maar trillend, zich langzaam weer beheersend, maar vervolgens weer neer te knielen en zich aan te bieden. Wachtend op de volgende slag.
Alleen haar tranen bleven stromen. Geluidloos.
Tot er geen slag meer kwam.
Vragend keek ze op. Om rechtstreeks in zijn ogen te kijken.
Hij droogde liefdevol haar ogen en drukte een zachte kus op haar mond. Ze voelde dat zijn handen haar voorzichtig omduwden. Zachtjes kreunde ze toen ze op haar rug belandde en haar gezwollen billen het bed raakten. Snel bracht ze haar benen naar boven zodat het contact minimaal was. Ze wist dat ze zich nu volledig geopend had en versterkte dat nog door haar benen opzij te buigen. Al die tijd bleef ze hem aankijken. Toen hij zich nogmaals voorover boog om haar te kussen, beantwoordde ze zijn kus en sloeg haar armen om hem heen.
Een kus die langzaam aan steeds heftiger werd. Toen hij hem beëindigde glinsterden haar ogen. Ze keek hem verlangend aan en terwijl haar handen de zijne vonden, sprak ze hees:
“neem mij”
en na een diepe ademtocht:
“neem me, neem me, neem me..............”
“Neuk me!!!”
En hij nam haar.
Zonder haar blik los te laten.
Hard.
Heftig.
Met brute kracht.
En elke keer dat hij in haar stootte, raakte hij haar opgezwollen vlees.
Schreeuwde ze het uit. Van Pijn. Van Genot.
Elke keer gevolgd door een langgerekt:
“jaaaaaah”.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?