Achad  
waarin Denise Achad ontmoet, haar leraar, en kennismaakt met diens onderwijs
“Madame Denise....”
Slaperig deed ze haar ogen open.
En keek in donkere ogen in een donker gezicht.
Een mooi en krachtig gezicht.
Behorend bij een mooi en krachtig lichaam.
En jong. Bovenal jong.
Achad.
“Achad?” vroeg ze.
Hij legde zijn vinger op zijn mond.
“Ik spreek, u luistert.
Mijn naam is Achad, inderdaad. En de uwe Denise. Maar dat is onbelangrijk. Wat telt is dat ik uw leraar ben en u mijn leerlinge. Ik ben er om u op te voeden, u om mij te gehoorzamen. Luisteren is voldoende. Ik weet dat u mijn Frans uitstekend verstaat. En spreken hoeft u niet. Een eenvoudig Oui of Non volstaat.
En ook al zou uw Frans beter zijn dan ik denk dat het is, met mij spreken is u niet toegestaan. Afstand tussen u en mij is noodzakelijk. Contact met u is ongewenst.”
Zijn toon was vriendelijk, maar beslist. Toch zag ze iets anders in zijn blik. Ze wilde zich oprichten om hem beter aan te kunnen kijken.
Het werd haar niet toegestaan.
“Non. U blijft liggen. U blijft passief. U luistert.”
Wederom die besliste doch vriendelijke toon.
Maar ze wist het zeker. Dat korte moment dat ze dichterbij was geweest, had ze iets anders gezien in zijn ogen. Spijt.
Het leek of dat uit zijn ogen maar al te zeer een verlangen sprak om contact met haar te zoeken. Dat hij meer wilde zijn dan haar opvoeder.
Die ogen. Groot, donker, zo...
Nee. Niet aan denken. Niet voelen. Afstand.
Wat had Nadira alweer gezegd? Hoe aardiger hij je vindt, hoe wreder hij je behandelt. Nee, laat hij me maar koel en afstandelijk vinden.
Maar die ogen. Die ogen.
Ze sloot de hare om zich niet in de zijne te verdrinken. Afstand.
“Kijk me aan. Uw ogen sluiten is niet toegestaan. U dient zich open te stellen. Luisteren. Kijken. Gehoorzamen. Die drie woorden. Zij zijn de enige die voor u tellen.”
Maar dat had hij niet hoeven zeggen. Zijn eerste woorden waren voldoende geweest om haar haar ogen gehoorzaam te laten openen. Gehoorzaam zou ze zijn. Luisteren naar wat hij te zeggen had.
En kijken?
Ze zou een scherm tussen hem en haar plaatsen. Ze zou naar zijn ogen kijken. Maar niet naar binnen. Ze zou nooit mogen vergeten wie hij was. Een wrede man. Die haar veroordeelde om haar vrouwzijn. Die haar wilde bezitten om haar te onderwerpen. Die wist hoe knap en aantrekkelijk hij was. Charmant ook. Ze wist dat hij die charme zou inzetten om haar in te palmen. Om daarna toe te slaan.
Nee, mooi niet. Dat genoegen zou ze hem ontzeggen.
Maar die ogen. Die ogen waren te mooi. Ze zou verdrinken.
Dat mocht ze niet toestaan. Dus keek ze naar zijn mond. Maar die was zo sensueel. Zijn neus dan? Te fijn, te scherp. Zijn voorhoofd...
Ze zuchtte inwendig. Zijn voorhoofd, rimpelloos, glad, daar kon ze veilig naar kijken, dat was neutraal terrein.
“Ik ga u leren hoe u te gedragen. En te verdragen. Pijn. Want ik zal u geselen.
U bent een slavin. Slavinnen zijn er om hun Meester te dienen.
Hem genot te schenken. Op welke wijze haar Meester dat ook wenst.
Het verdragen van pijn hoort daarbij. U dient pijn te ondergaan. Haar te verdragen. Zich niet te verzetten. Toch wil uw Meester dat u zichtbaar lijdt. Hij wil pijn in uw gezicht zien. Hij wil de pijn uit uw keel horen opwellen. Lijden zonder verzet. De schoonheid van pijn. Dat is wat uw Meester van u verlangt. Dat is wat ik u zal leren.
Maar er is ook een andere pijn: de pijn van straf. Dat is pijn zonder schoonheid. Ook die zal ik u wellicht moeten toedienen. Maar dat is aan u. Indien u mij gehoorzaamt, zult u daar verschoond van blijven. Maar bent u ongehoorzaam, dan zal straf onherroepelijk volgen. Daarmee ook de pijn. Botte, pure pijn. Zodat u weet waarom u de volgende keer zult gehoorzamen.”
Zijn stem werd weer zacht. Weer werd ze week in haar buik.
Nee, nee. Hij was wreed. Hij wilde haar onderwerpen.
Als een mantra herhaalde ze die woorden voor zichzelf. Maar hoe moest ze zich voor die zachte stem afschermen?
“Maar straffen zal ik u vast niet hoeven. U zult gehoorzaam zijn.
Ik zal u leiden.”
Zacht streelde zijn hand haar haren.
“U bent mooi. Te mooi.”
Hij zuchtte.
“Maar wie ben ik?”
Hij liet een stilte vallen. Een stilte die voor haar zo mogelijk nog moeilijker was om te verdragen. Alles zei haar hem te vertrouwen. Ze snakte ernaar. Smeekte om in zijn armen genomen te worden.
Die ogen, die stem, dat lichaam. Maar ook het zachte licht. De zoete geur van oosterse kruiden. De fluwelen bank waarop ze lag.
Hij is wreed, hij wil me onderwerpen, hij is wreed, hij wil......
“Maar eerst zal ik u in gewone zaken onderwijzen.”
Godzijdank. Hij sprak weer op zijn oude besliste toon.
Ik ga u leren hoe u zich dient te bewegen.”
Hij pauzeerde even.
“En hoe u zich dient te ontkleden.”
Het rood steeg naar haar wangen. Ontkleden. Ze zou zich voor hem moeten ontkleden.
Natuurlijk wist ze dat ze dat zou moeten. Hij vertelde niets nieuws. Ze zou voor hem ongetwijfeld nog veel meer moeten. Maar hem dat als terloops te horen zeggen: hoe u zich dient te ontkleden.
En dat hij haar dat zou leren. Dat jonge macho’tje. Zij, Denise, 29 jaar, advocate.
Nu pas realiseerde ze zich haar positie. Ze was zijn leerlinge. Ze zou onderwezen worden. Door hem. Een jonge bediende.
Wat was erger. Verliefd op hem worden? Of door hem onderwezen worden?
Gelukkig dat ze geen keus had. Onderwijzen zou hij haar. En verliefd zou ze absoluut niet worden. Hij is wreed, hij wil me onderwerpen, hij is wreed....
Hij liet haar opstaan. En bekeek haar. Gelukkig was ze aangekleed. Had ze zelfs haar dunne sexy jurkje aan met die zachte glanzende stof. Daarin voelde ze zich zo helemaal vrouw. Maar of dat wel zo slim was in aanwezigheid van Achad?
Had Nadira niet gezegd dat, als hij het gevoel had dat ze zich aan hem aanbood, hij zeker zou concluderen dat ze een slet was? En bood ze zich in dit jurkje als het ware niet aan hem aan? Of ging het juist om dat ‘als het ware’. Moest ze zich juist brutaal en uitdagend aanbieden. Dat ze koud was en belust op seks. Dat ze niet interessant voor hem was...
Dàt zou ze moeten willen.
En nu wilde hij dat ze zich elegant zou bewegen? Verleidelijk?
Nee, niet alleen verleidelijk, ze moest schaamteloos uitdagend zijn.
Ze wilde immers dat ze door hem als slet veroordeeld zou worden. Maar dat kòn ze dat niet. Of wilde ze dat niet? Eigenlijk wilde ze alleen maar door hem aardig gevonden worden. Bemind. Geliefd.
Alleen, wilde hij eigenlijk wel dat ze zich elegant en verleidelijk zou bewegen? Hij had dat niet gezegd. Hij had alleen gezegd dat hij haar zou leren hoe ze zich diende te bewegen. En te ontkleden.
Zo verwarrend, al die gedachten, al die keuzes. En die verwarring maakte dat ze niet meer na kon denken, kon beslissen. Alleen maar doen. Dus bewoog ze, draaide ze, liep ze. Op zijn aanwijzingen. Leerde ze zich te bewegen op de natuurlijke golven van haar kleding.
Zo werd ze ondanks zichzelf een verleidelijke vrouw. Ze kon het zien in zijn ogen.
Begeerte. Voldoening. Maar ook een lichte ondertoon van minachting?
Hij leerde haar te staan, te lopen, te bukken -nooit door je knieën- aan te reiken en vooral: te wachten. Op haar knieën, met haar handen devoot in haar schoot; staand met haar handen in haar nek, haar borsten naar voren, haar benen licht gespreid; liggend op de tafel, haar knieën hoog opgetrokken, open.
Maar altijd gekleed. Nog wel.
Er werd thee gebracht. Hete mierzoete thee.
Ze werd naar de bank geleid, halfrond van vorm, die in de hoek van de kamer stond. Hij nodigde haar op het ene uiteinde te gaan zitten, op het andere nam hij plaats, maar niet dan nadat hij haar haar thee in een klein kopje aangereikt had. Zo zaten ze op dezelfde bank, maar toch tegenover elkaar. En dichtbij. Heel dichtbij.
Ze zou afstand moeten voelen. Ze zou die afstand zelfs nog moeten vergroten. Ze zou ijs moeten zijn. Onaanraakbaar.
Zucht. Niets van dat alles. Ze voelde alleen nabijheid. Verlangen.
Niet dat hij iets ondernam om die intimiteit te creëren. Hij zat tegen de rugleuning. Ontspannen. Hij zweeg.
Keek haar aan. Maar niets in zijn blik daagde haar uit. Geen geringschatting, geen onderzoek. Geen flirt ook. Neutraal, nietszeggend.
Nietszeggend? Nee, allesbehalve. Hij keek, keek, keek recht in haar ogen. En zij keek terug. Haar hart ging als een razende tekeer. Smolt als een verdwaasd pubermeisje. Nee, nee, nee. Ze wilde niet kijken, ze mocht niet kijken. Toch deed ze het. Ze voelde zich verloren.
Maar uit niets bleek dat hij haar strijd zag. Uit niets bleek of ook hij door haar bewogen werd. Hij keek alleen. Zonder te knipperen.
Onaangedaan. Recht in haar ogen. Recht in haar ziel.
Zo zat ze daar: stil, met het kopje in de hand. Thee die langzaam kouder werd.
Pas toen hij een slok nam, werd de ban verbroken. Kon ze zich losscheuren van zijn ogen en zelf een slok van haar thee nemen. Die nog verrassend heet was. Waren die minuten dan slechts seconden geweest?
Voorzichtig nu keek ze van onder haar wenkbrauwen naar hem op. Zou ook hij zijn blik hebben afgewend? Nee dus. Onveranderd keek hij haar aan. Rustig, emotieloos. Snel sloeg ze haar ogen weer neer. Om daarna toch weer even te controleren. Emotieloos? Een lichte ironische glimlach gleed over zijn lippen nu ze voor de tweede keer heimelijk onder haar wenkbrauwen naar hem keek. Betrapt.
Ze voelde een koude rilling door haar hele lijf. Betrapt.
Haalde diep adem. Herhaalde haar pas ontdekte mantra: hij is wreed, hij wil....
Maar wat wilde zij.....
“Madame Denise.”
Ze schrok.
“Madame Denise, déshabillez vous.” *vertaling
Ze schrok nog sterker.
Weg waren haar fantasieën, weg was haar innerlijke strijd.
Zo emotieloos de toon, zo ijzingwekkend de inhoud.
Ze moest zich ontkleden. Voor hem.
Ze wilde niet. Niet nu. Ze zou weigeren. Ze zou zich verzetten.
Ze zou alle wijze raadgevingen van Nadira in de wind slaan.
Ze zou blijven zitten en zich niet verroeren.
“Gaat u staan, mevrouw.”
En ze ging staan.
“Votre robe.” *vertaling
En ze kleedde zich uit.
Slechts de schouderbandjes schoof ze van haar schouders. Subtiel. Elegant. Het jurkje gleed langzaam langs haar lijf. Op de grond, waar het een cirkel rond haar voeten vormde.
“Bon.”
Ze bloosde.
Was hij tevreden over haar bewegingen?
Of doelde hij op haar lijf?
Want daar stond ze voor hem, op haar hoge hakken, haar kleine bh, haar nog kleinere kanten slipje. Veel te uitdagend. Veel te bloot.
Hij bleef haar aankijken. Natuurlijk. Toch onderzocht hij haar niet. In niets bleek dat zijn belangstelling in haar veranderd was. Niets verried de betekenis van zijn ‘bon’.
“Uw borsten.”
Haar handen gingen al naar haar rug. Geen verzet meer. Geen gedachten ook. Haar geest was leeg. Zelfs het haakje op haar rug verzette zich niet en liet zich zonder aarzeling losmaken. In een vloeiende beweging streek ze ook deze bandjes van haar schouder. Het behaatje viel naar beneden en vond zijn plaats op de stof rond haar voeten.
Vergiste ze zich, of zag ze nu echt een goedkeurende glimlach verschijnen. Zelf vond ze haar borsten te klein. Maar ze waren wel stevig en ze wist dat mannen ze bewonderden. En in plaats van dat ze nog sterker bloosde, gloeide ze. Van trots.
Van trots? Nee, dat niet. Niet trots. Niet trots omdat ze zich tonen mocht. Aan hem. Hij was wreed, hij...
“Votre slip.”
En voor het eerst was ze blij met zijn opdracht. Blij dat ze weer in actie mocht komen. Blij dat ze verlost werd van die vreselijke gedachten, die vreselijke gevoelens.
Opzettelijk en nadrukkelijk liet ze haar handen langs haar heupen glijden om vervolgens haar duimen onder de bandjes van haar slipje te haken. De aanraking van haar huid voerde haar naar de realiteit terug. Huid op huid. Haar huid. Bijna naakt nu.
Ze ging licht door haar knieën en boog haar rug. Moeiteloos gleed het slipje langs haar heupen. Even bewoog ze haar knieën tegen elkaar zo de weg voor het slipje verkleinend. Nog boven haar knieën volgde het zijn eigen weg en viel op de grond, netjes binnen de cirkel van haar jurkje.
Langzaam strekte ze zich weer. Haar armen passief naast haar lichaam. Ze was, op haar schoenen na, naakt.
En keek hem aan. Leeg. Helemaal leeg. Weg waren haar gedachten, weg haar gevoelens. Naakt stond ze voor hem. Dat was alles wat er was. Naakt voor zijn ogen. Die nog even emotieloos terugkeken.
Minutenlang liet hij haar staan. Minutenlang bleef hij haar aankijken. Minutenlang kon ze terugkijken. Zonder emoties. Zonder gedachten. Nu wel. Met geloken ogen, dat wel. Maar toch...
Hij was het die de spanning doorbrak. Door op te staan en, achter haar langs, te verdwijnen. Geruisloos.
Hoe lang hij haar liet staan, wist ze niet. Tijd bestond niet meer voor haar. Maar wat bestond nog wel?
Even geruisloos als hij was verdwenen, verscheen hij weer voor haar. Hij nam haar hand. Voor het eerst. Maar het was betekenisloos. Hij leidde haar slechts langs haar kleding. Om verder te gaan met zijn lessen.
Ook nu wees hij haar weer hoe ze diende te staan, te lopen, aan te reiken. En te wachten. Alleen: nu was ze naakt. Toch was het alsof ze zich dat niet realiseerde. Gedachteloos voerde ze zijn opdrachten uit. Niet één keer hoefde hij haar te verbeteren. Ook niet toen hij haar in de wacht legde. Op de tafel. Ze haar handen achter haar hoofd bracht, haar ellebogen plat op het tafelblad. Om daarna haar knieën hoog op te trekken en haar dijen wijd te spreiden.
Pas toen voelde ze weer zijn ogen. Voelde ze hoe naakt ze was. Wist ze hoe ze zich zonder een enkel protest voor hem geopend had. Wist ze dat ze zijn begeerte had gewekt. Wist ze dat hij haar in bezit zou nemen. Voelde zij begeerte, voor hem. Wist ze dat zijn ogen haar vocht zouden zien.
Keek ze naar hem. En zag zijn ogen. Emotieloos. Net als daarvoor. Onveranderd.
Ze sloot haar ogen weer. En begon te huilen. Geluidloos. Tranen liepen langs haar wangen. Drupten op het tafelblad. Het bleef stil. Bewegen kon ze niet meer. Alleen haar borst ging langzaam op en neer. Toen ook die tot rust kwam, waren haar tranen allang weer opgedroogd.
Pas toen opende ze haar ogen. En zag dat hij verdwenen was.
Nu begon ze haar lichaam weer te voelen. De stijfheid van haar spieren. Haar houding die zo vernederend was. Op het moment dat het onverdraaglijk werd, schoof hij weer in haar gezichtsveld. Even geruisloos als tevoren. Waar was hij geweest? Had hij de kamer verlaten, of was hij bij haar gebleven. Ze wist het niet, en zou het nimmer weten.
Maar veel tijd om daar over na te denken gaf hij haar niet. Hij bracht zijn hand onder haar rechter elleboog en drukte hem zachtjes naar boven. Tijd om op te staan. Gedwee ging ze voor hem staan, haar ogen geloken. Haar ogen prikten en met haar wijsvinger trachtte ze de reeds opgedroogde tranen weg te vegen.
Hij kuchte zachtjes, zodat ze verschrikt er mee stopte.
“In rust, gaat u in rust staan.”
En zo gehoorzaamde ze hem voor het eerst in het haar pas geleerde: benen licht gespreid, borsten naar voren, kontje naar achteren, handen in de nek, ellebogen ver naar achteren, haar blik star naar voren. Een toonbeeld van onderwerping.
Maar was ze ook onderworpen?
Ze was leeggehuild.
Zonder gedachten.
Zonder gevoelens.
Passief.
Maar niet onderworpen.
Slechts gehoorzaam.
Wachtte ze.
Hij knielde voor haar neer. Ze weigerde te kijken. Hij dwong haar haar benen verder te spreiden. Ze weigerde te kijken. Ze voelde dat ze enkelbanden aangelegd kreeg. Ze voelde dat hij weer opstond. Direct sloot ze haar ogen. Haar polsen werden omzwachteld en vervolgens aan elkaar vastgebonden. Hij bracht haar handen boven haar hoofd. Een klik klonk en ze merkte dat ze daar bleven hangen. Daarna werden ze langzaam naar boven getrokken. Gestaag bewogen haar handen zich naar boven en strekte zich haar lichaam. Toen haar handen zich ver boven haar hoofd bevonden, probeerde ze zich nog langer te maken door haar benen te sluiten.
Niet dus. Nu pas merkte ze het belang van haar enkelboeien: Achad had ze gebruikt om er een spreidstok tussen te bevestigen. Zo zou ze haar benen nooit geheel kunnen sluiten. Haar intimiteit zou altijd open en beschikbaar blijven.
Langzaam rekte haar lichaam zich tot het uiterste. Ze voelde dat haar hakken van de vloer kwamen. Toen stopte de beweging. Ze hing met haar polsen aan het plafond. Ze bracht al haar gewicht naar beneden in een ultieme poging om met haar hakken weer de grond te raken. Het lukte haar net niet, ze bleef op haar tenen staan. Wel kon ze zich een beetje naar boven en beneden bewegen door zich afwisselend op te trekken of zich te laten zakken. Zo zouden haar spieren niet gevoelloos worden. Verder had het geen zin. Ze hing. Het was pijnlijk en vermoeiend, maar het was te doen.
Ze liet het gaan, ontspande. Ze had het gevoel dat ze zweefde ook al was dat niet waar. Zo hing ze roerloos aan het plafond. Roerloos omdat het contact met de vloer zo minimaal was.
Roerloos en machteloos.
En verlaten?
Ze wist het niet.
Wilde het ook niet weten. Ze bleef haar ogen gesloten houden. Haar oren kon ze helaas niet sluiten. Maar sinds ze hing had ze hem niet meer gehoord. Ze had hem niet horen weggaan. De stilte was volkomen. Ze had echter ervaren dat hij geruisloos was in zijn bewegingen. Dat hij nog steeds achter haar aanwezig kon zijn. Ze voelde zich er niet minder alleen door.
Zo verstreek de tijd.
En terwijl ze daar hing aan het plafond, dacht ze voor het eerst sinds de thee weer aan de woorden van Nadira: vertrouw hem niet...
En aan haar heilige voornemen: ontsnappen...
Maar hoe?
Déshabillez vous. - Kleed u uit. *terug
Votre robe - Uw jurk. *terug
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback en gebonden de luxe
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback en gebonden de luxe
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?