Sander
haar redder
Naakt ... haar benen zo wijd mogelijk gespreid, haar seksspleetje een beetje open ... Langzaam naderde de gloeiende naald haar rose kutlip, om die sissend te doorsteken ...
Het was zo'n periode waarin zijn sadistische fantasieën weer eens heel sterk waren. Zelfs in de auto, op weg naar klanten, bestormden ze hem regelmatig, vooral als er meisjes langs de weg stonden te liften. Heel jonge dingen soms nog. Zo'n meisje meenemen en ontvoeren en bij hem thuis gevangen zetten en pijn laten lijden, haar trainen tot ze een perfect slavinnetje was ... Hoe vaak had hij dat scenario in gedachten al niet doorlopen. Te meer omdat er nauwelijks risico aan was verbonden. Niemand zou weten dat ze bij hem was.
Alleen maar fantasie natuurlijk. Ja, god, hij had heus wel genoeg moreel besef om zoiets niet werkelijk te doen ..., maar dat maakte de fantasie niet minder levendig en opwindend. Soms masturbeerde hij in een toilet van een bezinestation. Een keer, toen het op de weg niet druk was, had hij het zelfs in de auto gedaan. Het was ook zo'n leuk meisje geweest dat hij had gezien.
Die bewuste dag moest hij nogal ver weg, voor een afspraak in een wegrestaurant. Om een uur of negen vertrok hij en tegen half tien zag hij haar al van verre staan, aan het eind van een oprit, waar ze eigenlijk niet mocht komen. Zwart jack, dat zag hij al van een afstand ... donkere, verwaaide haren ... het meisje uit zijn fantasieën! Geen meisje van vlees en bloed, nog niet, maar de verschijning, het beeld, de belofte van alles wat een meisje tot een ideaal meisje maakte, tot dat ene speciale godinnetje. De zenuwen knerpten in zijn buik, het bloed bonsde in zijn slapen ... hij minderde vaart. Jeans, een rugzakje ... Zou hij het toch maar niet doen? ... Te riskant? ...
Geen auto direct achter hem. Hij remde nog meer af, passeerde haar. Haar gezichtje: heel mooi, ontzettend jong nog, onschuldig, met grote, donkere, boze ogen. Onschuldig en boos; de combinatie deed het hem. Hij zwenkte opzij en stopte.
Daar kwam ze al aanrennen. In haar plaats zou hij wel even hebben gekeken wie hij voor zich had, maar zij zat na een snelle blik al naast hem. Hartverwarmend, dat wel, zoveel vertrouwen in de mensheid en speciaal het manlijke gedeelte daarvan.
Hij startte de auto. “Waar is de reis naartoe?”
“Kan me niet schelen. Als het maar goed ver weg is.”
Wat bleek? Het malle kind was van huis weggelopen. Niemand die wist dat ze was gaan liften, dus niemand die kon weten waar ze uithing. Ze vertelde hem een heel verhaal over hoe slecht ze het thuis had. Ze was zestien, zat nog op school en had geen diploma's.
Dat dit juist hem moest gebeuren. Zijn favoriete fantasie, op een presenteerblaadje! Een jong, onschuldig meisje; welke man zou daar niet van dromen? En wat een lekker smoeltje had dat kind. Naakt en geboeid aan het kruis ... naalden door haar tepels ... wat een verrukking. Zijn maag, zijn hele onderlijf, trok samen, de vlammen sloegen hem uit. Met uiterste krachtsinspanning probeerde hij zichzelf in bedwang te krijgen.
Toen hij weer opzij keek, zag hij dat ze in slaap was gevallen. In zekere zin maar goed, want dan kon hij eventjes rustig nadenken. Wat dat kind van plan was, zonder geld, zonder diploma, zonder onderdak, was natuurlijk van de gekke. Binnen de kortste keren zou ze met hangende pootjes naar huis terug moeten, of achter een roodverlicht raam zitten. Ja toch? Geen andere mogelijkheid ... toch? Hij kon toch niet ... dat zou toch ... dat kon toch gewoon niet, fantasie of niet?
Zelfs als hij het netjes wilde houden: hij kon zichzelf toch niet aan zo'n verleiding blootstellen? Aan de andere kant: moest hij soms dit mooie meisje, meteen nu hij haar had ontmoet, weer verliezen? Onverdraaglijk! De kans daarop was sowieso groot, want ze zou wel niet mee willen. Misschien maar beter ook, maar als hij het niet probeerde, zou hij daar zijn hele verdere leven spijt van hebben, zoveel was wel zeker. Een leven lang ... te laf geweest om de kans uit duizenden te pakken toen die zich voordeed.
En, zeg nou zelf, was hij niet een beetje verantwoordelijk voor haar? Was het niet onverantwoordelijk om zo'n kind maar gewoon weer op de snelweg te droppen? Stel dat hij dan later in de krant zou lezen dat ze ergens vermoord was gevonden, of dat ze inderdaad in de prostitutie terechtkwam; dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Naakt ... geknield ... tranen in haar ogen ... o jezus. Maar ze was ook zo verdomd leuk.
Toen hij haar bij het wegrestaurant uitnodigde om nog even mee te gaan om iets te drinken, deed ze dat maar al te graag, opgelucht over het beetje uitstel. Het arme kind - Yvette bleek ze te heten - zat behoorlijk in de piepzak. Dan zou hij toch een schoft zijn als hij haar nu in de steek liet? Niet dan?
Hij vertelde haar dat hij in zijn eentje in een rustig, ruim huis aan het water woonde, en zag haar ogen oplichten. Als ze ervoor voelde, moest ze maar op hem wachten. Op die manier gaf hij haar dus nog de kans er tussenuit te knijpen. Zomaar met een vreemde vent meegaan was toch vragen om moeilijkheden. Als ze er even over nadacht, zou ze dat wel niet doen. Doodjammer, maar misschien toch maar het beste. In ieder geval had hij dan toch weer voor een hele tijd stof voor fantasieën. Truitje uit ... Zou ze een behaatje dragen?
Hij begroette zijn zakenrelatie en dwong zichzelf met uiterste wilsinspanning zijn gedachten bij het gesprek te houden, maar nog nooit was hij zo blij geweest toen ze eindelijk klaar waren. Zou Yvette er nog zitten? Ze zat er nog, maar al te blij dat ze met hem meekon. Even sloot hij zijn ogen. Nu zou het dus gebeuren: hij, de sadist, zou een echt, levend, jong meisje mee naar huis nemen, een meisje met bijna zwart haar en met grote, bruine ogen in een mooi, onschuldig gezichtje. Ze zou zijn huis een beetje aan kant houden en ze zou er 's middags zijn als hij thuiskwam en dan ... en dan ... Hij kneep zij handen tot vuisten.
Het was gewoon ontroerend, zo blij als ze was met haar kamer met uitzicht op het meertje. Het lieve kind leefde helemaal op; ze moest het thuis inderdaad wel zwaar hebben gehad. Uit plichtsgevoel had hij, anoniem, haar ouders opgebeld om ze gerust te stellen. Die wisten nu in ieder geval dat hun dochter nog leefde. Het adres had hij opgevist uit de schoolagenda in haar rugzakje.
Toen ze haar jack had uitgetrokken, had hij pas goed kunnen zien wat een mooi figuurtje ze had. Het was gezellig, zo'n meisje in huis, dat honderduit tegen hem babbelde. Koken kon ze niet - moderne jeugd - maar dat leerde hij haar een beetje.
Van dag tot dag raakte hij meer op haar gesteld. Soms was de suggestie dat hij haar in zijn armen nam zo sterk, dat het zweet hem uitbrak, maar hij wist zich te beheersen. Het kon niet, het mocht niet; als hij toegaf, zou het einde zoek zijn. Hij kon dit lieve kind toch niet gaan pijnigen? Naakt ... armen en benen wijd ... haar clitje tot het uiterste uitgerekt door een zwaar gewicht ... een gloeiend ijzer waarmee hij haar zou brandmerken ... 's Nachts in bed bestormden de fantasieën hem, maar overdag was hij de zelfbeheersing in persoon.
Werd Yvette tot overmaat van ramp ook nog verliefd op hem! Hij las het in haar ogen, hoorde het in haar stem. Nou ja ... ramp? Had hij dat eigenlijk niet juist gewenst? Dat het initiatief van haar zou uitgaan? Dat hij zich minder schuldig hoefde te voelen? Het duizelde hem. Van geluk? Van de zenuwen? Zijn fantasieën zouden in vervulling gaan! In wat voor wespennest had hij zich in 's hemelsnaam gestoken door dat kind mee te nemen; fantasieën moesten fantasieën blijven. Hoe lang zou hij dit nog kunnen volhouden? Ach, misschien zou het van haar kant wel gewoon weer overgaan als hij niet reageerde.
Het ging niet over. Hij had haar wat geld gegeven en daarvan kocht ze onder andere een duizelingwekkend kort minirokje en een strak, dun truitje, dat haar navel bloot liet en dat iedere welving van haar borsten toonde, met tepels en al. Van die stevige, hoge tienerpronkheuvels boven een taille die je haast met twee handen kon omvatten. Bijna had hij dat ook gedaan, ze stond daar zo uitnodigend, maar hij beperkte zich tot een welgemeend compliment. Oh, dat kwetsbare, smalle middeltje ... die matglanzende, jonge huid van haar buik ... Een metalen klamp er omheen en vastgeklonken aan een koude, stenen muur ... een halsband ... ringen om enkels en polsen ...
Kwam hij een keer nietsvermoedend de badkamer in; stond ze daar naakt! Automatisch verontschuldigde hij zich. Pas nadat hij de deur alweer had dichtgedaan, realiseerde hij zich dat het van haar kant opzet moest zijn geweest, dat ze dus probeerde hem te verleiden. Zou hij maar niet gewoon toegeven? Deze brand in zijn lendenen was niet uit te houden. Waarvoor had hij haar dan tenslotte meegenomen? Ze wou het toch zelf? Naakt, in zijn badkamer, zij aan die kant van de deur, hij aan deze kant.
Hijgend sloot hij zijn ogen. Hij hoefde alleen maar toe te happen, dan was ze van hem, zijn gevangene, zijn slavin. Nee, het kon niet, het kon niet, het kon niet. Dat was misbruik maken van de situatie. Zoiets kon je niet maken.
Maar ze gaf het niet op. Altijd was ze blij als hij thuiskwam; altijd had ze haar stralende lach voor hem klaar. Wat had hij haar graag in zijn armen genomen; elke dag viel het hem moeilijker om het bij een vriendelijk knikje te laten. Hij ging dan altijd even douchen. Kwam hij op een dag uit zijn badkamer met, zoals gewoonlijk, alleen een handdoek om, lag ze daar ineens in zijn bed! Gelijk dat ze hem zag, gooide ze het laken van zich af en toonde ze zich spiernaakt. Ze bloosde diep, maar probeerde er zo verleidelijk mogelijk uit te zien. Ze spreidde zelfs haar benen een beetje.
Wat een meer dan betoverend kutje had ze! Een lief, donker vachtje erboven, maar niet veel haartjes op de rose lippen zelf, een verrukkelijk jong spleetje, mooi recht, mooi strak, binnenste lippen maar net te zien. Hij deed een stap, nog een stap en liet zich naast haar op het bed zakken. Zijn handdoek gleed van hem af, maar hij merkte het niet. Met een brok in zijn keel strekte hij zijn hand uit en streelde haar dij, haar heup, haar buik, haar borsten.
“Wat ben je mooi”, fluisterde hij.
“Ik ben van jou. Neem me”, stootte ze uit.
Met een schok kwam hij tot bezinning en hij schudde droevig zijn hoofd.
“Nee Yvette, dat gaat niet, hoe lief ik je ook vind, of misschien juist daarom.”
Ze richtte zich op en probeerde haar armen om zijn hals te slaan, maar hij weerde haar af.
“Heus Yvette, het gaat niet.”
“Waarom niet?” vroeg ze, bijna huilend.
Het was teveel. Hij naakt, zij naakt. Straks ging ze nog huilen ook. Hij moest iets doen om de ban te verbreken. Nou, in godsnaam dan maar.
“Omdat ik een sadist ben, daar dan.”
Hij zei het feller dan hij het meende; om het wat af te zwakken, gaf hij er een kleine uitleg bij. Dat hij alleen maar van seks kon genieten als hij een meisje kon pijnigen; dat hij dat toch moeilijk kon doen bij haar.
Ze reageerde stomverbaasd. Dat je een sadist kon zijn en tegelijk aardig, wilde er bij haar kennelijk niet meteen in. Maar ze toonde geen afschuw, zoals hij een beetje had verwacht. Onverwacht gaf ze hem toch een zoen en daarna kleedden ze zich aan.
Bij wijze van verdere uitleg gaf hij haar een paar boekjes over SM. Bleek ze daardoor geweldig geprikkeld te worden! Ook dat nog! Hij had gehoopt, en gevreesd, dat haar verliefdheid nu wel over zou gaan, maar niks hoor. Op een avond zat ze dicht naast hem op de bank, voelde hij ineens haar hand op zijn knie.
“Sander ... uh ... wil je ...uh ... me alsjeblieft onderwerpen? Je mag me ook pijn doen.”
Hij keek haar lang aan; probeerde zijn zelfbeheersing te bewaren. Begon de hele zaak nu niet absurd te worden? Het zweet brak hem uit.
“Weet je wel wat je zegt, Yvette?”
Ze knikte.
“Ik wil dat je me pijn doet.”
In een laatste wanhopige poging begon hij haar uit te leggen wat dat betekende, pijn doen. Gaf voorbeelden, expres dik aangezet: geselen, met een zweep, niet alleen op haar billen of haar rug, maar ook op haar borsten en zelfs tussen haar benen. Klemmen op haar tepels, of zelfs op haar kutlippen, met zware gewichten eraan. Naalden door haar tepels.
Ze luisterde niet, hield alleen haar grote, bruine ogen verlangend op hem gevestigd, ogen waarin met ieder woord dat hij uitsprak, de opwinding groeide. Wilde hij haar eigenlijk wel ompraten? Ach god, nee, dat stadium was hij al voorbij. Zijn laatste restje moraal speelde hem nog parten, maar eigenlijk drukte zijn houding uit: Spreek me tegen, overtuig me, haal me over de streep. En dat deed ze, zonder woorden: ze trok haar been op, zodat hij haar slipje kon zien.
Het was net als toen ze naakt op zijn bed lag. Weer strekte hij zijn handen uit en streelde haar dijen. Tjezus, haar slipje was doorweekt.
Nog een keer vermande hij zich.
“Je zult mij heel nauwkeurig moeten gehoorzamen. Weet je zeker dat je dat kunt en wilt? Als ik bedenk waarom je van huis bent weggelopen ...”
“Dat was heel wat anders. Probeer het met me”, zei ze uitdagend, terwijl ze haar rokje nog iets verder optrok.
“Je bent gek, Yvette. Je bent nog zo jong.”
Als enig antwoord kroop ze dicht tegen hem aan. Zijn weerstand brak, maar tegelijk was hij kwaad daarover. In een impuls trok hij haar over de knie, schortte haar rokje op en gaf haar een ongenadig pak op haar billen. Dat zou haar leren hem uit te dagen! Ja, nu schreeuwde ze. Nou, ze mocht schreeuwen zo hard ze wilde, dat had ze verdiend. Ze had er toch zelf om gevraagd? Zou hij haar slipje omlaag trekken? Haar blote billen rood zien worden?
Maar ... Tjezus nog an toe, dat kind werd er nog extra geil van; dat moest er nog bijkomen! Haar geschreeuw ging over in een gekreun van genot. Wat nou, genot? Gestraft moest ze worden, gepijnigd! Hij zou haar leren! Maar ineens begon haar lichaam wild te schokken en kwam ze klaar. En in de grootsheid van het moment vervaagden de gedachten aan straf en was het net of dit orgasme aldoor zijn bedoeling was geweest.
Vrij abrupt zette hij haar weer op haar voeten en keek haar scherp aan.
“Dit was een voorproefje, Yvette. Je kunt nog terug als je wilt.”
Maar ze wierp zich in zijn armen en hij besloot zich niet langer te verzetten. Zijn fantasie begon weer te werken. Met een beetje geluk kon het heel mooi worden met dit meisje.
(1993)
© Henk Voogel
Yvette en Sander zijn twee verhalen uit de bundel "Sylvia en andere verhalen" , uitgegeven: Erobird, 1999.
"Sylvia en andere verhalen". Zoals de titel al zegt is dit een verhalenbundel. In twaalf van de veertien verhalen zijn liefde en seks verknoopt met macht en pijn. Meestal gaat het over (zeer) jonge vrouwen die vrijwillig gehoorzaam zijn aan de SM-meester van hun keuze. In de andere twee ontdekken jonge meisjes de lichamelijke liefde. 192 blz. € 15; bestellen bij Erobird
Henk Voogel heeft 7 boeken uitgegeven.
Ze zijn nog allemaal te bestellen.
Hier vind je een aantal links:
bestellen
presentatie van de 7 boeken
Erobird.nl
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?