wat een dichte deur al niet kan openen
Marijke de Waal, gescheiden en werkende moeder van twee lagere school bengels, staat hijgend van ergernis bij haar eigen voordeur. Honderd en één dingen heeft ze te doen en nu blijkt dat ze haar sleutels op kantoor heeft laten liggen. Teruggaan zou haar zo’n anderhalf uur kosten en daar heeft ze geen vrije middag voor genomen, vindt ze. Maar ze ziet ook niet hoe ze dan binnen moet komen. Haar achterdeur zit met extra steekpennen in de posten afgesloten en ze heeft zelf haar voordeur bij het weggaan op het nachtslot gedraaid. Zeer zorgvuldig, normaal gesproken, maar nu een ramp. Haar zoons, die ieder een eigen huissleutel hebben, komen pas na de judolessen thuis die direct aansluiten op de middaguren. Dat wordt dus pas tegen vijven. En haar vriendin, die een reserve-sleutel bezit voor noodgevallen werkt zelf tot zes uur vanmiddag.
Marijke zucht nog eens. Dat wordt inbreken, maar hoe? Het enige raam dat op een kier openstaat is dat van haar slaapkamer op de eerste etage. Zonder ladder kan ze daar absoluut niet bij. En dat zou dan nog zo’n soort uitschuifladder moeten zijn, die glazenwassers en zo wel gebruiken. Marijke ziet maar één mogelijkheid. Haar huisbaas bellen.
Ze loopt naar de dichtstbijzijnde telefooncel, zich gelukkig prijzend dat ze dat telefoonnummer tenminste uit haar hoofd kent. In korte bewoordingen omschrijft ze haar situatie en er wordt haar assistentie beloofd van de dienstdoende timmerman, als hij terug is van een andere klus. Hoe lang dat nog duurt kunnen ze haar moeilijk zeggen, ze schatten een half uurtje. Marijke heeft geen keus, dus wacht ze.
Heen en weer lopend op de stoep bedenkt ze zich dat de man, als hij er eenmaal is, door haar slaapkamer zal moeten lopen en ze voelt zich nogal ongemakkelijk bij dat idee. Wat gaan hem tenslotte privé-eigendommen aan als sado-masochistische prenten, die daar aan de muur hangen, om nog maar niet te spreken van haar vibrator die afgespoeld op haar wastafel staat te wachten tot ze wel de tijd heeft om hem op te bergen. En dat was duidelijk niet vanmorgen toen ze een half uur te laat opstond.
Marijke baalt nu helemaal. Hopelijk heeft die timmerman het zo druk dat hij nauwelijks kijkt, maar ze kan zich dat niet goed voorstellen.
Na ongeveer een kwartier komt een gele bestelwagen haar straat indraaien. En een minuut later staat Marijke oog in oog met de beloofde timmerman.
Een slanke, maar brede dertiger met halflang blond haar en ronde blauwe ogen die haar aankijken op een manier die Marijke kippevel bezorgt.
God, wat zou ze dit mannetje eens graag pijn doen. De impuls is zo sterk dat Marijke er van schrikt en als ze uitlegt wat ze zich gedacht had als beste manier om binnen te komen, snauwt ze hem de woorden bijna toe. De man kijkt haar even langer in haar ogen dan nodig, slaat dan zijn blik neer en gaat aan de slag.
Hij heeft nauwelijks meer gezegd dan goedemiddag en wat kan ik voor u doen, maar Marijke heeft het vreemde gevoel dat ze op een ander niveau voortdurend communiceren. Tijdens het te voorschijn halen van de ladder en het opstellen daarvan, kruisen zich hun blikken nog enkele malen, terwijl daar toch eigenlijk geen aanleiding toe bestaat. Of het zou moeten zijn omdat Marijke hem zo duidelijk staat te bekijken.
Ze kan het gewoon niet laten, zo’n magnetische uitwerking heeft zijn verschijning op haar. Ook heeft ze fantasieën bij wat ze ziet. Zo stelt ze zich de kracht voor in die brede handen met de naar buiten omgebogen duimen en hoe ze die zou willen bedwingen. Door ze te binden bijvoorbeeld.
En hoe ze hem zou straffen voor die blikken naar haar, die hele onbeschoft viriele uitstraling van hem. Ze knippert even met haar ogen en stopt haar handen diep in haar zakken. Dwaas die ze is staat ze zich dingen voor te stellen die toch niet gebeuren.
Over pakweg vijf minuten is de man weer uit haar leven verdwenen. En dan nog. Al zou hij ook iets in haar zien is het nog maar de vraag of hij daar iets mee zou willen doen. Of kan, als hij getrouwd is, bepaald niet ondenkbaar op zijn leeftijd. Zelfs in het uiterste geval komen dan nog eens haar speciale seksuele wensen in het geding. Dat moet dan ook nog eens toevallig aansluiten. Hoewel, zoals hij kijkt...
Die combinatie van jongehonden-achtige gretigheid en verontschuldiging daarvoor... Maar nee. Dagdromerij is het, waarmee ze zich alleen maar eenzamer maakt. Marijke haalt diep adem en probeert de loop van haar gedachten in de hand te houden. Maar zo gauw de levende aanleiding daarvan in haar slaapkamer is verdwenen, beginnen haar eerdere, gegeneerde, overpeinzingen weer een rol te spelen. Ze schat de tijd die hij nodig heeft om naar beneden te komen om meteen vast te stellen dat hij er eigenlijk al had kunnen zijn.
Verdomme, wat doet hij daar al die tijd, denkt ze wantrouwend. Nou gut, sust haar logica, misschien is hij wel even naar de w.c. Tenslotte sluit de badkamer op de slaapkamer aan. Ach, waanzin. Dat zou hij dan eerst wel eens mogen vragen.
Marijke staat geërgerd met haar hoge hak op de stoeptegel te tikken. Brutale hond dat het is, die vent. Had ze nou tenminste haar vibrator maar opgeborgen. Eindelijk gaat de voordeur open. Marijke loopt er met driftige passen naar toe.
“Was de weg naar beneden zo moeilijk te vinden?” kan ze niet laten honend te vragen, als ze naast haar helper op de deurmat staat.
“Helemaal niet. Ik... heb nog even naar de tekeningen aan de slaapkamermuur staan kijken. Ze... eh... spraken me nogal aan.”
Marijke krijgt het plotseling heel heet. Deze eerlijkheid is bijna te veel.
“Zo,” zegt ze dan, “vind ik knap onbeschoft, om eerlijk te zijn.”
“Oh. Maar dit soort... kunst zie je nou eenmaal niet vaak hangen bij mensen thuis.”
“Alsof u dagelijks in slaapkamers komt!..”
“Vaak genoeg. Ik heb al heel wat wastafels ontstopt daar.”
“Als timmerman zeker!”
“Ik doe ook loodgieterswerk, als dat zo uitkomt.”
“0h.”
Marijke is even uitgepraat en kan dat tegelijkertijd niet goed uitstaan. Wat een gesprek is dit! En dat nog wel bij de open voordeur. Over de prenten aan haar muur beginnen. Het lef. En ze spreken hem nog aan ook. Marijke kijkt de man nog eens in zijn gezicht. Er is een heel lichte blos op zijn kaken verschenen en het blauw van zijn ogen lijkt glanzender dan eerst. Maar dat kan ook de lichtval zijn natuurlijk hier in de gang. Ze zucht.
“Eh... nou, dat zal dan wel. In ieder geval blijf ik het behoorlijk brutaal vinden. En dan zou ik nu graag mijn deur dicht willen doen. U wordt bedankt voor de assistentie.”
De deur wordt inderdaad gesloten. Maar de ‘timmerman’ staat nog wel mooi binnen.
“Met u aan de andere kant, graag!”
“Zeg maar Hidde. Zo heet ik. Hidde Stein.”
“Voor mijn part. Maar ik dacht wel, dat je hier nu klaar was, of vergis ik me?”
Even krijgt Marijke geen antwoord. Dan:
“Je zegt het maar.”
Het wordt lichtelijk ademloos gezegd en Hidde staat haar bepaald aanbiddend aan te kijken nu. En dat is om de dooie dood geen kwestie van lichtval.
“Hoezo, ‘je zegt het maar’?”
Iets als paniek doet Marijkes huid prikken. Het bestaat toch niet dat Hidde daar mee bedoelt wat zij denkt? Dat hij zich ‘aanbiedt’ voor andere ‘diensten’? Zomaar, aan de deur? En zo ja, hoe durft hij!
“Ik bedoel, als je me nog voor wat anders kunt gebruiken, dat je het dan maar voor het zeggen hebt... “
Marijke zucht, doet even haar ogen dicht alsof ze er niet zijn wil, wrijft er met onzekere vingers langs en zegt dan moeilijk:
“Als ik je goed begrijp, Hidde, worden me hier diensten aangeboden, die liggen in de sfeer van de tekeningen boven?”
Hidde haalt diep adem, een beetje huiverend.
“Ja. Als... als je me hebben wilt... ben ik van jou...”
Marijke voelt zich onmiskenbaar geil worden. Maar ze is voornamelijk kwaad, eerst. Hoe haalt Hidde het in zijn hoofd met een dergelijk voorstel aan te komen? Wat weet hij nou van haar? Ze kan wel getrouwd zijn!
“Een brutale straathond is er niks bij, weet je dat Hidde, met jou vergeleken! Hoe durf je in vredesnaam? Alleen omdat je zo onbeschoft bent geweest je neus in mijn privé-zaken te steken. Doe je dit vaker joh, als extra’tje bij het wastafel ontstoppen?”
Hidde schudt ontkennend zijn hoofd, waarbij zijn dikke, blonde haren zeer charmant meebewegen.
“Dit is de eerste keer.”
Marijke kijkt hem opmerkzaam aan. Er verstrijken geladen ogenblikken.
“Weet je?” zegt ze dan, “ik geloof je nog ook...”
“Dank je.”
Weer dat gulzig aanbiddende in die blauwe ogen. Plotseling krijgt Marijke behoefte de situatie te relativeren. Dit is gewoon niet vol te houden.
“Eh... misschien moeten we even praten... hierover. Kom maar verder.”
Ze loopt via de keuken naar de woonkamer. Hidde volgt haar.
“Ga even zitten. Ik zet een bak koffie voor mezelf. Als je ook wilt?”
“Graag.”
Met de deur open verricht Marijke geroutineerd de nodige handelingen, maar haar gedachten draaien koortsachtig om de man die daar in haar huiskamer zit. Ongeloof, opwinding en onzekerheid treden daarbij wisselend op de voorgrond en ze heeft het nog het moeilijkst met het accepteren van het onverwachte van alles. Ze houdt er niet van overvallen te worden en zeker niet met iets als dit, de mogelijkheid een s-m verhouding te beginnen, een jarenlang gekoesterde, maar nog niet eerder vervulde wensdroom. Theoretisch is er eigenlijk niets dat haar tegenhoudt om deze once-in-a-lifetime kans te grijpen. Maar Marijke heeft het te kwaad met Hiddes wel erg directe benadering. Zo leek het als betrof het iets wat in luttele minuten ‘geregeld’ zou kunnen worden. En ze is toch geen hoer, verdorie!
Of hoort ze nu haar vader weer praten die haar al haar hele leven bekijkt als een in wezen ‘verdorven’ vrouw, die voortdurend in de gaten zou moeten worden gehouden, teruggehouden van onzedelijk doen, denken zelfs. Marijke zucht, terwijl ze twee kopjes wegvist bij de afwas om ze schoon te maken. Altijd die strijd in haar binnenste tussen haar impulsen en haar ingekerfde puriteinse opvoeding.
“Mag ik even bellen?” vraagt Hidde vanuit de kamer.
“Oh. Ja, hoor. De telefoon staat naast de bank.”
Wat zou hij nou ineens te bellen hebben? Marijke probeert boven het gepruttel van het koffie-apparaat uit op te vangen waar het gesprek over gaat. Maar als ze Hidde hoort regelen, dat hij de rest van de middag vrijaf neemt omdat hij zich ‘niet lekker’ voelt, slaat haar stemming naar een onrust om die niet helemaal vrij is van angst. Wat is die blonde deuropener nou eigenlijk allemaal van plan?
‘Eigenlijk, de Waal,’ scheldt Marijke zichzelf uit onder het inschenken van de koffie, ‘ben je een naïef schaap onder je wantrouwende buitenlaag. Eén eerlijke blik, gespeeld of niet en ffftt haar achterdocht verdwijnt als sneeuw voor de zon! Of ze nog niet genoeg op haar gezicht gevallen is daardoor!’
doe maar
Als ze de kopjes op tafel zet, beseft Marijke niet hoe afwerend haar houding is, tot Hidde zegt:
“Volgens mij zou je die koffie liever in mijn smoel smijten, of niet?”
Even kijkt ze hem verbouwereerd aan, maar dan constateert ze nuchter dat hij de spijker op zijn kop slaat.
“Nou, inderdaad. Dat heb je leuk door.”
Hidde zegt daar even niets op. Hij peilt haar stemming met een bedachtzame onderuit blik, kijkt voor zich uit, roert in zijn koffie die hij eerst heeft gemengd met een respectabele hoeveelheid suiker.
“Moet je luisteren... “ begint hij dan wat aarzelend, “eh... hoe wil je eigenlijk... mag ik vragen hoe je heet?”
“Marijke.”
“Marijke.”
Hidde herhaalt haar naam. Langzaam, alsof hij hem proeven wil.
Dan gaat hij verder:
“Ik weet niet wat je van me denkt, maar ik wou toch wel even kwijt dat dit mij net zo overvalt als het jou blijkbaar doet. Ik weet niet beter of ik ga even een klusje van een cent opknappen en dan zie ik iemand op de stoep staan wachten, die zo lijkt weggelopen uit mijn seksuele fantasieën over een... een dominante vriendin. Zoals je me aankeek, god... en dan nog eens die prachtige dingen bij je aan de muur... ja sorry dat ik dan even uit m’n bol ga... ik bedoel, zoiets, zo’n situatie bedenk je toch niet, althans, ik niet...”
Hidde drinkt zijn koffie met duidelijk hoorbare slokken.
“Maar wat ik gezegd heb,” besluit hij daarna zijn betoog, “dat meen ik wel. Precies zo...”
Er gaan Marijke heel wat dingen door het hoofd, maar ze weet niet hoe ze dat zo snel moet formuleren. Hiddes aanwezigheid, zijn sterke uitstraling overrompelen haar. Zijzelf heeft dit gesprek voorgesteld, maar nu ze er dan voor zitten, stelt ze verbijsterd vast, dat ze eigenlijk helemaal geen zin heeft dingen te vragen, uit te leggen. Haar eerste gevoelsimpuIs, die in haar opstond zo gauw ze hem zag is nog steeds overtuigend aanwezig. Aánraken wil ze dit blonde dier, dat schaamteloos doorgaat haar te confronteren met zijn lust, al brengt hij een en ander nu wat geciviliseerder.
Zijn plaats wijzen wil ze hem, liefst gelijk. Marijkes hart bonkt in haar keel en als ze uiteindelijk toch begint te praten is ze niet in staat haar stem beheerst te laten klinken.
“Toch blijf ik het onbeschoft vinden. Meteen maar aankomen met wat ik in je wakker maak... wat denk je eigenlijk wel van me? Maak ik soms de indruk dat ik in ben voor een nummertje seks met een volkomen vreemde?”
Hidde haalt zijn schouders op.
“Je hoeft het niet te blijven herhalen hoor, dat ik buiten mijn boekje ga. Dat heb ik, geloof ik, nou al drie keer gehoord. En wat ik van je denk, is geen denken meer, maar zeker weten. Volgens mij ben je net zo hard toe aan iemand als ik, als ik aan iemand als jij, wie of wat je ook verder bent. Je hebt er alleen meer moeite mee daar voor uit te komen.”
“Oh!”
Marijke maakt een geringschattend neusgeluid.
“Lekker simpel stel je dat!”
“Het is simpel. In wezen. We maken het alleen maar moeilijk.”
Hiddes logica neemt Marijke de wind uit de zeilen en ze zwijgt. Terwijl ze haar koffie drinkt probeert ze opnieuw houding te vinden. En dan, voor het eerst tegenover hem, laat ze iets zien van haar eigen verwarring.
“Wat wou je dàn, Hidde...”
“Dat je minder zou praten en meer zou doen,” komt het prompt, “gééf me die dreun nou maar die je me straks bij de deur al wou geven, toen ik zei dat ik van jou was... ben eigenlijk...”
Er knapt iets bij Marijke. Het kopje klettert aan scherven terug op het tafeltje, terwijl ze overeind komt in reflex, de stap naar Hidde maakt.
Ze slaat hem zo hard in zijn gezicht, dat haar hand ervan tintelt. Dit gevoel, samen met Hiddes half opzij slaan en het geluid van zijn heftig ingezogen adem doen Marijke haar actie onmiddellijk herhalen, nu naar de andere kant. Dan trekt ze hijgend van gloeiende drift Hiddes hoofd aan zijn haren naar achteren, dwingt hem haar aan te kijken.
“En nu is het verdomme afgelopen met je instructies en suggesties! Wie vertelt hier wie wat hem te doen staat, hè? Nou???”
“Jij...” fluistert Hidde.
Zijn ogen zijn vochtig en zijn even geopende lippen trillen, alsof hij op het punt staat te gaan huilen.
En nu vraag je excuses voor die onbeschofte houding van je!”
“Vergeef me, Marijke...”
“Ooh nee. Zó niet.”
Marijke laat Hiddes haren los, geeft een zet tegen het lage tafeltje, stapt achteruit.
“Op je knieën.”
Marijke praat overbeheerst nu, haar stem laag. Ze denkt niet meer, ze handelt eindelijk rechtstreeks vanuit haar instincten. En god, hoe dat voelt.
Dit is ze. Deze woeste bazin die haar dienaar terecht wijst. En wat dat voor een effect heeft op Hidde is te zien aan de hartstochtelijke manier waarop hij voor haar op zijn knieën valt, half huilend, half steunend, nu hij zijn diepste verlangens vervuld ziet. De aanbidding spat uit zijn ogen als hij zijn ‘vergeef me Marijke’ herhaalt.
“Nee!” schudt Marijke wreed haar hoofd, “Nog niet. Voorlopig niet. Jij moet eerst eens goed op je donder hebben. Dit is veel te makkelijk.”
Hidde hijgt.
“Ja...ohh...alsjeblieft Marijke, geef me straf...”
Hij maakt een beweging of wil hij haar vast pakken en dat bezorgd hem een nieuwe klap in zijn gezicht. Weer gaat ze een stap achteruit. Hidde kreunt, buigt naar voren, zijn gezicht naar de grond, maar Marijke houd haar voeten net buiten zijn bereik.
“Weet je wat jij bent, Hidde Stein? Een brutale, geile straathond. Kruip maar voor me. Jank maar. Misschien dat je me dan ooit een likje mag geven. En dat is niet nu. Begrijp je dat?”
“Ja Marijke,” klinkt het gesmoord, “alles. Ik doe alles voor je.”
“Braaf. Zo mag ik het horen. En dan mag je nu es wat respect tonen voor je nieuwe bazin. Kus mijn schoen maar. Maar alleen de punt. Ik waarschuw je. Eén beweging te veel en je hoeft niet meer terug te komen.”
Hidde maakt een benauwd snikgeluid.
“Oh nee... niet doen, stuur me niet weg. Ik... ik heb je zo nodig...”
“Vooruit dan. Schiet op!”
Hidde komt naar voren, doet wat hem bevolen is. Marijke kan door het leer van haar pump heen de warmte van Hiddes mond voelen en ze huivert. Dat ze zo’n macht heeft over dit mandier! Het genot jaagt haar bloed naar allerlei gevoelige plekken in haar lijf en ze heeft even nodig om haar beheersing te herstellen. Dan ontlaadt zich haar spanning in een diepe zucht.
“Goed.” zegt ze dan, “sta maar op. Dan zeg ik je wanneer je terug mag komen.”
Hidde komt overeind, staat dan voor haar. Ze schelen niet veel in lengte, Marijke steekt slechts een klein beetje boven hem uit omdat ze op hoge hakken staat. Hiddes gezicht is rozig en nat en zijn adem gaat nog versneld, huiverig. Het maakt Marijke wat verlegen, ineens weer. Het is allemaal nog zo nieuw. Maar dat ze hem hebben wil is zeker. De pure overgave in die ogen tegenover de hare, ze is er nu al aan verslaafd.
“Zaterdagavond. Kun je dan terugkomen? Mijn kinderen... ik heb twee jongens, zijn dan bij mijn ex...”
Hielde knikt.
“Dat kan wel... eh, daar zorg ik gewoon voor.”
Marijke knikt vertraagd mee, verwerkt het tweede deel van zijn antwoord. Maar voor ze iets concluderen, iets vragen kan zegt Hidde:
“Ja. Ik ben getrouwd, ja. Dan weet je dat maar.”
“Oh.”
“Maakt het verschil voor je?”
De angst voor afwijzing klinkt zo duidelijk in Hiddes vraag door, dat ze even de neiging heeft hem meteen gerust te stellen. Maar onmiddellijk gaat het door haar hoofd: ‘Tut! Heb maar weer consideratie. Bij jezelf blijven verdorie!’
“Ik weet het niet,” antwoordt ze dan naar waarheid. Ik heb tijd nodig om na te denken. Mijn verstand staat nu even op een laag pitje.”
“Tuurlijk. Dat begrijp ik. Eh.. mag ik je bellen eventueel, tussendoor?”
“Ja. Maar liever niet overdag. Als je het doet dan maar na negenen ‘s avonds. En ik heb een geheim nummer.”
Marijke noemt de cijfers. Hidde herhaalt ze, knikt dan en kijkt vervolgens om zich heen als om zich te heroriënteren op het alledaagse.
“Eh, nou, dan ga ik nu maar.”
“Ja.”
Marijke volgt hem terug de gang in naar de voordeur. Met al één voet op de mat zegt Hidde:
“Ik geloof steeds minder in toeval, weet je. Als je nagaat dat jij net je sleutels vergeet op de dag dat ik met mijn maat van wijk heb geruild...”
“Ja? Goh, merkwaardig inderdaad.”
Marijke glimlacht en dan ineens geeft ze toe aan een opwelling en zoent Hidde volop zijn mond. Maar het gevoel van zijn natte, geopende lippen betekent zo’n aanslag op haar zelfbeheersing, dat ze ook snel weer terugtrekt. Hiddes ogen zijn opnieuw door begeerte verdwaasd.
“Ga nu maar,” zegt Marijke, ongewild kortaf, “ik zie je zaterdag.”
“Zeker weten,” bevestigt Hidde en is dan even later door de voordeur verdwenen.
6 oktober 1987
dit verhaal werd door reintoch (met toestemming van de schrijver/ster) geplaatst op de site voordat het Verhalen Forum bestond
wij hebben dus helaas geen account van hem/haar
de naamlink gaat naar de Oppassers, en de vermelding van Oppasser bovenaan is natuurlijk niet terecht
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?