waarom toch, die ontkenning
Zaterdagavond.
Geknield op de bank, mijn armen steunend op de rugleuning.
De CD is er een met veel ritme, Afrikaanse en Indiaanse trommels vullen onze woonkamer. Hij heeft er zin in en pakt het ritme snel op. Met twee canes tegelijk bewerkt hij mijn rug en billen. Soms vervloek ik het feit dat mijn Lief volledig tweehandig is en lang percussie heeft gespeeld.
De cane is voor mij relatief onbekend terrein. Een enkele keer eerder heb ik hem mogen voelen, maar verder ken ik de cane toch voornamelijk uit filmpjes en foto's waar het ontegenzeglijk een strafwerktuig is.
De pijn is er ook naar.
Fel en striemend, vervloeiend in een dof blauwe plekkengevoel.
De snelheid waarmee de slagen elkaar opvolgen zorgt ervoor dat ik dat doffe gevoel nauwelijks krijg, want steeds opnieuw is er de volgende felle beet in mijn tere vlees.
Hij bouwt het rustig op maar ik weet dat ik van dit soort felle pijn weinig kan hebben.
Mijn geest brult verzet, ik ben geen masochist, ik kan maar tot op zeer beperkte hoogte van pijn genieten, ik ben onderdanig en zelfs dat momenteel niet zo heel erg.
Weken van veel te lang en hard werken door Hem en dus te weinig slaap, veel te weinig tijd voor elkaar, laat staan voor spelen en dat echte D/s gevoel, eisen hun tol.
En morgen gaan we naar de Efteling met de kinderen, dan wil ik normaal kunnen zitten en ik wil er zijn voor mijn kids, en niet met een van pijn vertrokken bekkie lopen rondstrompelen.
Dat Hij nu uitgerekend hiervoor moet kiezen, vanavond.
Als hij na een poosje stopt en me streelt en vraagt hoe het was, haal ik mijn schouders op. Niet mijn soort pijn, niet mijn spel, ik heb het alleen maar ondergaan voor Hem, that's it.
Hij streelt me plagerig tussen mijn benen.
Ik ben kletsnat.
Zondag loop ik te zweven.
Ben heel erg ontspannen, voel me goed en de pijn in mijn billen die zich manifesteert als ik ga zitten of tijdens de autorit bij elk hobbeltje in de weg.... die pijn is helemaal niet onaangenaam.
Ik ben natter dan ik wil toegeven en veeg regelmatig als niemand kijkt mijn benen langs elkaar om te voorkomen dat ik ga lopen druppelen.
We hebben een fantastische dag met de kinderen en komen 's avonds moe, maar voldaan weer thuis.
Als de kinderen in bed liggen klets en speel ik online met een vriendinnetje. Ik laat mijn sadisme en fantasie de vrije loop en geef haar opdrachten die ze moet uitvoeren terwijl ik hier even ga zonnebanken en douchen. Als ik later terugkom is ze enthousiast en net zo nat als ik.
Ik voel haar honger naar meer maar zet er voor vandaag een punt achter. Het is laat, en morgen moeten we weer vroeg op.
Eenmaal in bed valt Hij al snel in slaap.
Ik lig nog een poosje wakker, het gevoel van verlangen in mijn onderbuik belet me te slapen maar ik ben te moe om er wat aan te doen.
Ik denk na over mijn eigen masochisme, en waarom ik er zoveel moeite mee heb daarvoor uit te komen. Waarom ontken ik dit deel van mezelf toch steeds?
Prachtige verhalen hang ik op over de D/s, hoe fantastisch geestelijk diep die is, hoe ik daarvan geniet. Geen woord gelogen bij maar... ik heb dat ongenadige pak op mijn donder ook zo nodig, dat gevoel helemaal niets meer te zijn, kopje onder gaan in de pijn. Het maakt me compleet en het is de enige manier om mij op termijn onderdanig te houden.
Als ik fantaseer is dat niet over drankjes serveren op mijn knietjes of onderdanig liggen zijn aan de ketting. De beelden en gevoelens die dan door mijn hoofd schieten beangstigen me omdat ze niet kunnen, niet mogen, veel te pervers zijn. Vol met pijn, gezwollen striemen, regelrechte marteling, vernedering, verkrachting.
Mensonwaardig.
Maar waarom windt dat me dan zo mateloos op?
Ik durf het soms schoorvoetend te bekennen.
Ik ben een masochiste.
Als we op maandagochtend wakker worden kruip ik tegen Hem aan en duw mijn beursgeslagen billen in Zijn schoot. Hij neemt me en elke stoot brengt opnieuw die sensatie van pijn, dat oneindig lekkere gevoel van Hem te zijn, geslagen te zijn, het masochistische sletje dat ik ben.
Ooit ga ik leren er geen moeite meer mee te hebben dat dat zo is.
Ooit.
Maar voorlopig is dit mijn donkere zijde, dat deel van me waar ik zelf nog bang voor ben.
Als de dag op gang komt, de kinderen naar school zijn en Hij naar Zijn werk stop ik het snel weer diep weg en ga ik over tot de orde van de dag.
dit verhaal werd door reintoch (met toestemming van de schrijver/ster) geplaatst op de site voordat het Verhalen Forum bestond
wij hebben dus helaas geen account van hem/haar
de naamlink gaat naar de Oppassers, en de vermelding van Oppasser bovenaan is natuurlijk niet terecht
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?