oh ja ... gisteren
naar een fantasie van Lief&Streng
Het derde uur hadden we weer Schijtkunde, van die nieuwe man. Omdat hij een leraar is zou ik het nooit toegeven, maar hij is lang niet lelijk. Hij heeft mooie ogen. Maar z'n vak blijft natuurlijk klote. Toch was het weer een gezellige les.
Ik zat zoals altijd naast Suzan, m'n beste vriendin en we wisselden plaatjes uit van filmsterren. Ze had een nieuwe van Pierce Brosnan die ze wel wilde ruilen tegen mijn Richard Gere. Mooi zo, ik ben dol op die James Bond, vraag me niet waarom... We lachten en giebelden en hielden vast weer de hele groep van het werk, hihi.
Ik plakte Pierce in m'n agenda en even betrapte ik mezelf erop dat ik me afvroeg hoe het zou zijn om door hem geslagen te worden.... liggend over zijn benen in nette broek-met-vouw, met mijn billen hulpeloos glanzend naar boven.....
“Mevrouw De Vries !”
Mijn fantasie werd ruw onderbroken door de doordringende stem van onze leraar Scheikunde.
“Nog niets gemaakt?? Ik spreek jou na de les nog, jongedame!”
Hij draaide zich om en Suzan draaide haar ogen naar boven.
Maar wat was er toch met mij?
Dit voelde voor mij helemaal niet zoals een standje van onze pinnige lerares Frans. Die heeft sowieso een hekel aan me, of als een snerp van Kabouter Plot, van Bio.
Dit was iets anders. De manier waarop hij naar me keek. Dwars door me heen. Ineens bedacht ik dat hij mijn gedachten kon hebben geraden. Ik kleurde rood bij het idee.
Wat is er? Trammelant? Laat die vent toch lekker lullen ! -x- Suz' stond er op het briefje dat op mijn tafel viel. Ik schreef niet eens een briefje terug.
Na de les treuzelde ik wat bij m'n tas, totdat iedereen het lokaal uit was, de laatste trok met een klap de deur achter zich dicht.
Hij liep met trage stappen naar me toe en bleef nonchalant leunend tegen zijn bureau naar me staan kijken.
“Het-t sp-pijt m-mme” stotterde ik verlegen.
Ik durfde hem niet aan te kijken. De stilte viel. Luider dan de woorden. Hoelang stond ik daar naar mijn schoenen te kijken en te wachten op een woord van hem? Waarom was ik eigenlijk gebleven? Ik, die altijd alles durfde en overal een antwoord op had? Die zich uitdagend kleedde voor de jongens die me niet eens durven te groeten, die ik leek opeens heel ver weg, een ver familie-lid van het angstige meisje dat zich aan haar tas vastklemde.
“Ja...” antwoordde hij uiteindelijk, “Dat zal best, ja. Maar spijt alleen is niet genoeg.”
“Constant loop je te treiteren. Altijd ben je druk met andere dingen. Je hoofd loopt over van alles behalve Scheikunde. Dat kan natuurlijk niet!”
“Dus je hebt straf verdiend, nietwaar?”
Zijn woorden sneden door mijn binnenste en ik hield mijn tranen met moeite in. Ik knikte.
“Wat zeg je ?”
Ik zei zacht : “Ja..”
“Ja, wat?? Hoe spreek je mij aan?”
Ik slikte “Ja meester.”
“Goed zo. Maar wat voor straf? Ik heb genoeg redenen om je van school te laten verwijderen...”
Ik keek hem aan, voor het eerst in ons gesprek, hevig geschrokken.
“Maar,” vervolgde hij: “je krijgt van mij een keus.”
“Mijn voorstel is: òf je loopt nu mee naar de directeur en we bellen je ouders op om een nieuwe school te zoeken.”
“Òf...
je gaat over de knie en we praten nergens meer over.”
Nee. Dit kon niet waar zijn. Zoiets zegt een leraar niet.
Hoewel....
Hoewel ik het wel wil....
En hij het echt schijnt te menen.
“Nou ?”
“Oké” zei ik, meer tegen mezelf als tegen hem, “optie twee dan maar.”
Hij ging op zijn stoel zitten en gebaarde me naar hem toe te lopen. Ooit gehad, dat gevoel dat je benen van pudding waren? Ik dacht dat ik elk moment om zou kunnen vallen.
Ik ging rechts naast hem staan. Hij pakte m’n schouder en duwde me zo over zijn knieen.
Mijn benen raakten de grond niet door de verhoging waarop zijn tafel en stoel staat en met mijn handen greep ik de stoelpoten vast.
Zijn hand lag op mijn rug; hield me stevig vast en met zijn andere rekte hij het elastiek van mijn broek iets uit zodat hij zonder moeite zowel mijn zwarte stretch- als mijn onderbroek naar beneden kon schuiven.
En mijn billen ontbloten.
“Ssst” zei hij toen hij mijn schokkerige ademhaling hoorde, “zo erg is het toch niet?”
Hij streelde zacht mijn billen.
“Klaar? Goed zo.”
Bij de eerste klap krimp ik in elkaar en pas bij de tweede valt me op hoe lekker het kletst. Pets pets. Hij geeft mijn billen geen kans om bij te komen, slaat omstebeurt op mijn linker en rechter en ik voel ze al behoorlijk gloeien.
Hij stopt even en ik merk dat ik teleurgesteld ben. Ik wil nog meer. Nog eventjes maar. Ik krijg er zo'n lekker gevoel van in mn onderbuik....
Natuurlijk krijg ik m'n zin. Ik krijg meer dan ik gevraagd had. Nu begint hij pas echt te slaan, met al zijn kracht laat hij zijn hand op mijn billen neerkomen. Ik begin te snikken, te snotteren, ik lig als een klein kind over de knie te janken.
“Zo” zegt hij. “Nu nog even met de liniaal en dan zijn je billetjes wel genoeg opgewarmd denk ik zo”.
Ik wil smeken: nee, nee, alsjeblieft, niet meer, het doet zo'n pijn, hou op, astublieft.
Maar ik doe het niet. Ik weet immers dat ik dit verdiend heb. Dat ik nog veel meer verdien.
Hij schuift een lade uit zijn bureau open en haalt er een harde houten lineaal uit. Daarmee zet hij het pak slaag door. Hij slaat even hard en regelmatig als hij met zijn blote hand gedaan had en ik moet echt moeite doen op het niet uit te krijsen.
Tegelijkertijd voel ik dat ik nat word.
Jezus, ik vind het gewoon lekker om door hem gemept te worden. Ik voel het hout in mijn billen striemen en wordt steeds opgewondener.
En ik vraag me af of hij het lekker vindt om me zo te slaan.
Want hij gaat maar door en door en door...
Ohh, mag het nu afgelopen zijn? Ik hou straks niet meer op met huilen
Auw auw auw. Elke slag laat een nieuwe rode streep achter op mijn achterwerk, ik voel het. Ik kan niet meer en bedek mijn billen met mijn handen. Wat zijn ze warm!
“Dat doen wij dus niet.”
“Straf heb je verdiend en straf zul je krijgen. Nog even met de lineaal en daarna six of the best voor jou,” zegt hij, terwijl hij met zijn linkerhand mijn polsen pakt.
En door gaat hij met slaan.
Ik durf niet te vragen wat “the best” is. Misschien gewoon extra hard met de hand, als het maar snel voorbij is. Het doet zo'n zeer!!
Ik begin geluiden te maken, te jammeren, ik hou het gewoon niet meer!!
“Goed, nog tien,” zegt hij.
En ik moet hardop tellen. Elke tik wordt iets harder en bij de tiende ontsnapt er een gil uit mijn mond.
Dan is het voorbij.
Hij helpt me op te staan.
Staat zelf ook op.
Hij legt de lineaal terug en rommelt iets in een andere la.
Dan draait hij zijn stoel om en duwt me over de leuning.
Oh, god, ja, de zes “of the best” zouden nog komen!
Hij zegt me weer hardop mee te tellen.
“AAAAHHHHHHHHHH !!!”
Volgens mij heeft de hele school dat gehoord, het deed zo”n pijn, ik voelde dat mijn kont begint te bloeden en huil nog harder.
“Dat was?” vraagt hij.
“Één,” snik ik.
Bij elke volgende gil ik weer. Hij slaat voluit met het rietje op mijn blote rode billen. Het klinkt ook echt striemend, precies zoals je je een slag met zo”n ding voor zou stellen.
“Vijf” tel ik. Nog één.
“Oh, voor ik het vergeet, de laatste is altijd het hardst.”
Hoorde ik nou werkelijk plezier in zijn stem?
En hard was hij....
Ik gil nu niet meer, mijn adem stokt, de slag was geweest. Maar ik huil onbedaarlijk. Nu begint het te gloeien, steeds heter, steeds heviger.
Langzaam, heel langzaam bedaar ik.
Hij trekt me van de leuning af. En gaat zelf weer zitten.
Hij kijkt me strak aan.
“Draai je om,” gebiedt hij me.
Ik draai me om en begin me opeens weer te schamen. Met mijn rug naar hem toe sta ik daar tentoongesteld terwijl ik mijn billen vast blijf houden, net alsof ze dan minder pijn gaan doen.
Hij vertelt me nog een keer waarom ik dit verdiend heb. Zegt erbij dat het vaker zal gebeuren als ik me niet beter ga gedragen. Ik begin weer te huilen. Zachtjes nu.
“Begrepen?” beveelt hij.
“Ja, meester,” antwoord ik onderdanig.
“Kom dan maar,” zegt hij.
Dan grijpt hij me onder mijn oksels vast en tilt me op zijn schoot, met mijn benen wijd en mijn billen omhoog. Hij drukt me tegen zijn brede borst en aait over mijn rug. Langzaam dwalen zijn handen af, naar beneden, om mijn billen te strelen. Mijn huilen stopt en ik ga iets meer op mijn knieen zitten en hoop, hoop hartstochtelijk dat hij zijn handen nog iets verder laat kruipen.
Hij doet het.
Hij streelt me tussen mijn benen en laat voorzichtig twee vingers naar binnen glijden.
“Mmm, wat ben je nat,” grinnikt hij.
Ja, daar wordt ik natuurlijk nog veel geiler van en ik fluister “toe maar, neem me maar” in zijn oor.
Hij zet me op zijn bureau en ik verbijt me als ik het koele hout tegen mijn warme billen voel. Dan pas valt me de bobbel in zijn broek op. Ik moet lachen en maak zijn broek los. Trek ‘m naar me toe, mm, lekker kontje heeft ie toch.
Hij kijkt me doordringend aan en dan komt ie in me. Hij bedekt mijn hele lichaam met het zijne en neukt me. Steeds harder, steeds sneller. Ik kan niet meer, al die spanning... ik kreun en laat me gaan.
Dat windt hem alleen maar meer op. Zijn hoogtepunt komt niet lang na het mijne. Hij gooit zijn hoofd in zijn nek en alles komt er uit.
Ik droom langzaam weg.
“We moeten gaan, de school gaat zo dicht,” zegt hij.
“Sorry dat ik meteen in slaap viel,” voegt hij er verlegen aan toe.
Ik lach.
“Geeft niets hoor, ik vond het fijn, oh, en je had ook zo hard gewerkt!”
Hij veegt snel met een Kleenex de restjes van de tafel en pakt zijn koffer.
Ik haal mijn rugzak en loop de deur uit.
Om te blijven kijken hoe hij het lokaal afsluit.
Hij lachte naar me en zegt “tot gauw”.
“Dag!” zeg ik, “en nog bedankt!”
En opeens realiseer ik me waar ik die ogen eerder gezien heb.
Pierce Brosnan kijkt ook altijd zo.
https://www.angelfire.com/extreme4/zofia
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?