| Gepost op donderdag 03 november 2011 - 06:47 pm: | 
|
|
zij is van mij - ik ben van hem
Worstelend op mijn schoot
Ze ligt stil op mijn schoot.
Ze weet wat er komen gaat. Toch is ze ontspannen. Ze heeft er niet alleen vrede mee dat ik beslist heb dat ze gestraft moet worden, ze weet ook dat ze het nodig heeft, Mijn Meisje.
Ze kàn zich ook ontspannen: haar hoofd ligt op de kussentjes van de bank, haar voeten op het andere uiteinde.
Ik streel haar billen, en strijk haar rokje omhoog. Voel de naakte huid. Misschien strijk ik zelf even langs haar lipjes, en maak haar nat. Als ze het verdiend heeft, tenminste. Als ik eigenlijk heel tevreden ben. Dat ze heeft gedaan wat niet mocht.
Dan begin ik te slaan. Soms begin ik zacht, soms direct al hard. Al was het maar om eerst mijn eigen hand wat te laten opwarmen zodat die niet te pijnlijk wordt. Want om mijn meisje zo te straffen als nu, moet ook ik lijden. Maar vroeg, of later, sla ik haar uit volle macht. Mijn Meisje kan veel hebben. Heeft veel geleerd de afgelopen jaren. Of is het vooral haar huid die heeft geleerd? Nee, niet alleen haar huid.
Eerst sla ik links, dan rechts, dan links. Tot ik overga op één slag voor beide billen. Dat ik ook haar spleetje kan raken, soms bij toeval, soms welbewust, is niet toevallig. Toch is het vooral omdat ik haar nu steeds op dezelfde plaats wil raken. Ik hoor aan haar reacties dat ze het moeilijk krijgt, Mijn Meisje. Ze wil zich zo graag overgeven, alles incasseren wat ik haar geef. Ze omarmt de pijn. Ze is zo gretig.
Maar toch komt het moment dat ze het moet opgeven. Ze wil het niet, ze verzet zich er tegen. Toch weet ze dat dat moment komt. Dat ik net zo lang door zal gaan. Dat ik wil dat ze breekt.
Dan kan ze zich niet langer ontspannen. Haar billen knijpen zich nu voor elke slag samen. Nog even geef ik haar bij elke slag gelegenheid om zich opnieuw te ontspannen. Dan ga ik door. Langzaam sneller en sneller. Harder kan ik niet. En waar ze zich zo tegen verzette, gebeurt dan toch: ze ontwijkt mijn slagen. Maar ik grijp haar stevig beet. Sla door. Ze worstelt. Ze roept nu: nee. Ze huilt. Nog kan ik haar in positie houden.
Dan is ze eindelijk vol beweging. Haar lichaam schuift uit alle macht langs mijn schoot heen en weer. Omhoog zelfs. Maar direct daarna weer naar beneden geslagen. Ik blijf haar billen volgen. Ook al kan ik haar niet langer stilhouden. Ik blijf slaan. Sneller kan ik niet.
Dan is het voorbij. Ik hijg. Mijn Meisje huilt.
En ik weet dat ze gelukkig is. Ze weet weer wie ze is. Van mij.
Zo komen we beiden tot rust. Ik voel haar billen. Warm. Een beetje gezwollen. Over een kwartiertje zal slechts een roze tint nog aan haar straf herinneren. Ik weet dat ze dat spijtig vind. Maar dat brengt het voorrecht door mijn hand gestraft te worden met zich mee. Ik streel haar liefkozend. Ik weet dat ze geniet.
Dan is haar adem regelmatig. Ze mag nu in mij wegkruipen. Haar warme billen bloot op de bank, natuurlijk. Ik omarm haar. Ze vindt haar plaatsje in mijn hals. Hou haar stevig vast. Zo dichtbij is ze nu. Ik fluister in haar oor: “goed zo.”
Ik voel haar trots.
En ze fluistert als antwoord:
“ik ben van jou
helemaal.....”
Hij Van Wie Zij Is
Worstelend op zijn schoot
Ik ben van hem.
Helemaal.
Toen hij in mijn leven kwam wist ik niet dat ik daarnaar verlangde. Van iemand te zijn. Me volledig over te geven, aan wat? Ik was op zoek, jazeker. Maar ik wist niet waarnaar. Ik voelde me kwetsbaar. Wilde me geven. Maar hoe of wat, dat wist ik niet. Niet dat ik geen pogingen had ondernomen. Vele zelfs. Ik wilde me aan hen onderwerpen: mannen, meesters.... Ze wilden mij overheersen. Maar er was geen bezieling.
Tot hij in mijn leven schoof. Hij was zichzelf. We praten. Of was hij het die vertelde? Toch wist hij haarfijn wat er aan schortte bij mij. Hij voelde mijn kwetsbaarheid. Toen nam hij mijn hand. En nam mij mee. Woorden waren overbodig. Hij bleef.
Hij weet feilloos wat ik nodig heb. Vaak nog voordat ik het zelf besef. Toen, en ook nu nog, altijd.
Zo ook dit verhaal: “worstelend op mijn schoot”. Dat ben ik. Want een verhaal is het niet. Hij beschrijft slechts wat er is gebeurd. Met mij. Met hem. En dat is heerlijk om te lezen. Natuurlijk weet ik dat het zo is. Maar dat hij de moeite neemt om het op te schrijven. Aan de wereld te verkondigen: zo is zij, Mijn Meisje.
Want zo ben ik: Zijn Meisje.
Daaraan hoeft hij niets meer toe te voegen. Niets meer te doen of laten. Bij hem te zijn is voldoende. Meer kan ik niet van hem zijn dan ik nu al ben. Toch is er steeds weer ... meer. Is het steeds weer sterker, dat gevoel van hem te zijn. Vollediger. Ook al kan dat dus niet. Want ik ben al van hem. Helemaal.
Maar ik wil dat blijven voelen. Ervaren. Wil me er in onderdompelen. Straf. Zijn straf. Ik heb dat nodig, zijn straf, zijn bevestiging.
Toch zal ik er nooit om vragen. Zelfs niet door hem uit te dagen. Natuurlijk ben ik blij als hij reden vindt om me te straffen. Want dat maakt het gemakkelijker voor hem en daarmee ook voor mij. Toch wil ik niet dat hij een echte aanleiding heeft. Ik wil zo graag volmaakt zijn, volmaakt van hem voor hem.
Als ik echt gestraft moet worden, is dat vreselijk, want dan heb ik gefaald. In mijn ogen, niet de zijne, dat weet ik heus wel. Ook al kost het hèm geen moeite, ook al weet ìk dat het goed voor me is. Ja, weten dat ik echt gefaald heb, dat ik echt die straf nodig heb om weer van mezelf te mogen houden, dat gaat diep.
Maar ook in kleinere dingen wil ik niet zijn geboden trotseren. Niet met opzet tenminste. Hoogstens een spel. Wat ik natuurlijk altijd verlies. Wat ook de bedoeling is, want ik ben van hem, zijn meisje....
Alleen met één ding heb ik geen moeite: klaarkomen zonder toestemming. Als ik in mijn vorige huis ben, mag ik hem niet meer bellen ’s avonds laat. Mijn lichaam smeekt er dan om om bevrijd te worden. Dan zondig ik en ga ik tegen zijn wil in. Oh, ik probeer het tegen te gaan. Ik wil het voelen, zijn wil. Om er keer op keer toch weer aan toe te geven. Meerdere keren. Wetend dat de straf dan op mij wacht. Wetend dat ik het hem zal vertellen. Dat het me echt heel erg spijt. Wetend dat hij die woorden dan glimlachend zal aanhoren. Maar ze echt geloven...
Bijna altijd wijst hij me dan naar mijn plek, een lege plek bij de muur. Met mijn handen in mijn nek en alleen de muur om naar te kijken, moet ik wachten. Wachten tot hij het tijd is voor mijn straf. Nee, ik hoef niet mijn zonden te overdenken. Gewoon de wetenschap dat hij me gaat straffen is voldoende. “Ik wacht tot je helemaal tot rust gekomen bent,” zei hij me ooit, maar zelf ben ik daar niet mee bezig. Ik voel me alleen maar klein. Een meisje dat gestraft moet worden. Waarom? Omdat ze dat nodig heeft.
En als hij me dan roept: “Meisje” dan draai ik me om en zie wat voor straf me wacht. Zit hij op een rechte stoel, op onze bank, of staat hij nog? En, heel belangrijk: wat heeft hij in zijn hand? Alleen met niets voel ik me gerustgesteld. Billekoek is gewoon goed voor me. Maar anders...
Om na afloop terug te mogen keren naar de muur. Waarna hij er altijd voor zorgt dat mijn rode billen zichtbaar blijven. Ik weet dat hij me graag zo ziet: mijn rokje omhoog geschoven, mijn billen rood, mijn gezicht bijna tegen de muur met mijn handen in mijn nek. De rest is niet van belang.
Een heel enkele keer oordeelt hij dat ik al te onbesuisd ben geweest. En roept hij me terug. Dan is er geen twijfel over hoe ik gestraft ga worden: over zijn knie met blote handen. En moet daarna nogmaals in de wacht gaan staan. Soms kort maar vaker echt heel lang...
Maar soms neemt hij niet de tijd om me ‘in de wacht’ te zetten.
Dan pakt hij mijn arm en trekt me mee. Dan weet ik dat ik hij geen geduld meer met me heeft. Dan ga ik onmiddellijk over zijn knie. Als ik geluk heb gaat hij op onze grote bank zitten en trekt hij me over zijn schoot, mijn gezicht in het kussen, mijn benen gestrekt. Maar net zo goed gooit hij me over de rug van de bank, of legt me over zijn knie. Of op de tafel, over onze fauteuil, of sinds kort: over onze hoge Ikea kruk.
En altijd bestaat de kans dat hij me gaat binden. Polsen en enkels vastgeketend. Zodat me niets anders rest dan te schreeuwen bij zijn slagen. Tenzij hij me ook dat niet toestaat en me knevelt.
Ik zit op de bank. Het is ochtend. Hij heeft me geboeid en geeft me te eten. Ik lig tegen hem aan gevleid. Ik geef me aan hem over. Dan worden zijn handelingen zeker. Hij streelt me. Maar anders nu. Alles is welbewust. Dan weet ik het: hij gaat me straffen. Maar toch ben ik daar niet mee bezig. Het maakt niet uit welk tijdstip hij kiest. Het maakt niet uit hoe hij me straft. Hoe hard hij me straft. Waarmee hij me straft. Dat ik hier zit, tegen hem aan gevleid, gebonden, voel ik ... dat ik van hem ben.
En fluister hem dat in zijn oor... “ik ben van jou...”
Als hij me dan omdraait en over zich heen legt, over zijn schoot, mijn handen nog steeds aan mijn hals gebonden, dan voel ik geen angst, geen opluchting. Het is zo ver. Hij beslist, hij neemt. Ik geef. Me over.
Ik omarm zijn straf ... met liefde
ook in mijn schreeuwen zo dadelijk ...
en mijn tranen
en fluister:
“helemaal ... van jou”
Zijn Meisje
gecorrigeerd op 23-1-2025
 voor Hij Van wie Zij Is
|
|
    
Lees en Beleef
Lid
Bericht Nummer: 18
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 10 oktober 2019 - 03:59 pm: |
|
een ontroerende worsteling |
Ik ging opzoek naar een mooi verhaal zonder reactie.
Hij Van Wie Zij Is gaf een boeiende reactie over wie de baas is in een subdom-relatie bij een verhaal waarin ik ook actief aan het reageren was:
De Mannenvereniging.
Dus ik was geïntrigeerd.
Kom ik bij dit prachtige verhaal van Zijn Meisje. In hun beider rubriek, en als ik het goed begrijp, ook deels met zijn verhaal.
Het is geschreven als een verhaal, maar zo voelt het niet.
Het is net of ik een inkijkje krijg in hun relatie. Een heel intiem inkijkje.
Zo mooi, zo volmaakt: zo kan het haast niet zijn.
Ik krijg tranen in mijn ogen.
Ik wil haar zijn: Zijn Meisje.
Ik wil bij hen zijn.
Toekijken.
Hen omhelzen.
Deelgenoot zijn van hen geluk.
En oh ja, met hen ontbijten. Wat lijkt het me heerlijk om zo gevoerd te worden.
Om daarna op zijn schoot te mogen liggen.
En door het te lezen ben ik daar ook, ben ik haar ook.
Zooo mooi kan een sub-dom relatie dus zijn.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Lees en Beleef
Lid
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 oktober 2019 - 05:23 pm: |
|
nu de echte review: intiem verhaal over spanking en 24/7 |
Ik realiseerde me nadat ik bovenstaande bericht geplaatst had, dat het eigenlijk geen echte review was.
Ik was te emotioneel, voelde me zó betrokken...
De echte review
Het is een verhaal gepost door Zijn Meisje, met twee kanten van dezelfde gebeurtenis: het straffen van Zijn Meisje.
Hij Aan Wie Zij Is opent:
hij beschrijft hoe hij haar straft en waarom.
En hoe zij op hem reageert. Tot in detail.
Daarna vertelt Zijn Meisje dezelfde gebeurtenis.
Haar gevoelens staan hier centraal.
De vorige beschrijving verdiept zich daardoor.
Het verlangen naar straf en waar dat vandaan komt wordt heel mooi verwoord.
Maar wat er dan gebeurt, aan het eind van het verhaal van Zijn Meisje, is bijzonder:
ze gaat terug naar het begin... of naar een nieuwe straf, dat weet je niet als lezer.
Maar nu kom je als lezer nog dichter bij.
Want Zijn Meisje gaat over in het heden: een ochtend bij het ontbijt.
En het verhaal eindigt daarmee heel intiem
en keert in feite terug bij het verhaal van Hij Van Wie Zij Is.
En bevestigt dat.
Voor mij de mooiste beschrijving, vanuit zowel de dom als de sub, van:
een spanking
en van
een 24/7 relatie
Niet dat het verhaal dat noemt, maar voor mij, als lezer, is dat het...
direct na het plaatsen zag ik dat het 24/7 pictogram in de titel staat: dat is dus geen vraag meer...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Hij Van Wie Zij Is
Productief lid
Bericht Nummer: 33
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 16 oktober 2019 - 05:49 pm: |
|
heel persoonlijk en intiem |
Wat een prachtige review van onze verhalen, Lees en Beleef. Twee prachtige reviews zelfs.
Het is heel ontroerend om te lezen hoe geraakt je werd bij het lezen van onze verhalen.
Het is inderdaad een heel intiem inkijkje op onze relatie.
Natuurlijk, het is lang geleden, en relaties veranderen, maar het heeft het fundament gelegd voor hoe we, nu jaren later, met elkaar omgaan.
Daarmee is er natuurlijk ook de weemoed: want zo zal het nooit meer zijn.
We hebben er veel voor teruggekregen, en daardoor is er geen spijt.
En zo intens als het was, best wel jarenlang, is het iets wat we heel graag anderen óók gunnen.
Daarmee blijft ook dit verhaal belangrijk: zo kan het zijn.
Dat het ook nog knap in elkaar zit, kan ik alleen maar bevestigen.
Maar hoe het ontstaan is....
Volgens mij heeft Mijn Meisje de eerste voorzet gegeven.
Ik zal haar geholpen hebben om het een goed verhaal te laten zijn,
en daarna mijn deel hebben geschreven.
Het is mooi om zoiets samen te hebben.
En nu deel ook jij daarin.
Want vanaf nu hoort jouw reactie, Lees en Beleef, bij ons verhaal 
Dankjewel.
 voor Mijn Meisje
| |
|
om mee te beginnen
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?