| Gepost op zaterdag 20 mei 2006 - 10:29 am: | 
|
|
Groentjes ietwat andere idee over een meisje dat niet van haar tepels kan afblijven!
“Het is toch niet te geloven!”
Oei, Hij was echt boos. Niet gespeeld boos zoals wanneer ze hem zachtjes in zijn tepel beet. Niet een beetje boos zoals wanneer ze zijn opdracht maar half had uitgevoerd. En ook niet gewoon boos zoals wanneer ze probeerde onder een pak slaag uit te komen.
Nee, nu was hij heel boos! Zoals wanneer ze voor de vijfentwintigste keer zijn verbod had genegeerd!
Nou goed, het was waarschijnlijk niet de vijfentwintigste keer maar ze moest eerlijk bekennen dat Hij het toch al heel vaak had gezegd. En ze wilde er ook wel mee stoppen, echt waar, maar het leek wel een ander die het dan van haar overnam.
Ze nam zich dan voor om deze keer een goed subje te zijn: als ze het moeilijk zou krijgen zou ze gewoon denken aan tere bloemetjes, aan rijstpapier, aan een teer spinneweb. Maar voor ze het wist had ‘de ander’ het overgenomen, was het bloemetje geknakt, het rijstpapier verscheurd en het spinneweb uit elkaar gereten. Voor ze het wist had ze toch weer in haar tepels geknepen!
Ze kon er niks aan doen. Het was gewoon zo lekker. Pas als ze haar borsten hard aanpakte, wist ze dat ze leefde. Pas als ze hard aan haar tepels trok, kreeg ze de kriebels in haar buik. Pas als ze met de liniaal op haar borst sloeg, werd het rustig in haar hoofd.
En dat mocht dus niet. Hij had het haar al zo vaak uitgelegd. Hij was de enige die daar het recht toe had. Ze mocht ze zelf wel strelen maar als er iemand was die haar tepels mocht pijnigen, was Hij het. En niemand anders!
En dat had Hij vanmorgen dus ook weer geprobeerd duidelijk te maken. Wat was ook al weer deze keer de aanleiding geweest? O ja, het feestje van gisteravond, hoe kon ze het vergeten.
Ze waren samen naar een feest van zijn werk geweest. Van te voren had Hij haar een flink pak slaag gegeven omdat ze had durven vertellen dat ze eigenlijk niet mee wilde gaan omdat die feestjes altijd zo saai waren. Dus had ze op het feest gestaan in haar mooiste zwarte jurkje, haren opgestoken, een chique pump die het plaatje afmaakte en rode billen. En ze had met het wijntje in haar hand, vriendelijk glimlachend, met Jan en alleman staan praten. Natuurlijk gingen de gesprekken weer nergens over. De heren waren in drukke discussies over een of ander besturingssysteem, de dames hielden gesprekken over de laatste serie die ze gezien hadden en waarin die en die zwanger bleek van de zoon van de buurmans ex vriendin of zo.
Haar gedachte was regelmatig afgedwaald naar het doffe gevoel in haar billen. En dit werd dan weer versterkt doordat Hij af en toe quasi nonchalant zijn hand op haar billen legde. Of even liefdevol in haar oor fluisterde:
“ Zal ik een stoel voor je pakken?”
Naar mate de avond vorderde was Hij dat soort plagerijtjes steeds vaker gaan doen en de spanning in haar lichaam was toegenomen. En ook het verlangen dat Hij meer zou doen. Dat Hij niet alleen haar billen zou aanraken maar ook haar borsten. Het liefst wilde ze dat Hij haar meenam naar een afgelegen kamertje of gang en dat Hij daar haar schouderbandjes omlaag zou trekken en haar borsten er eens van langs zou geven. Ze had natuurlijk al een paar keer de hint gegeven dat ze wel naar huis wilde maar Hij had er niet op gereageerd.
Toen ze het echt niet meer kon hebben, nam ze het besluit naar het toilet te gaan. Daar had ze in de beslotenheid van het hokje haar jurk omlaag gedaan en haar bh aan de kant. Ze had heel even alleen gestreeld, denkend aan tere bloemblaadjes en rijstpapier maar al snel waren haar handen ruwer geworden en was ze gaan knijpen en trekken aan haar tepels. Ze was net zo lang doorgegaan tot het gevoel zo lekker werd dat ze een lijntje leek te raken die direct van haar tepels naar haar onderbuik liep. Het was niet helemaal meer duidelijk waar pijn ophield en verlangen het overnam.
Toen had ze ineens een deur horen dichtvallen en geschrokken was ze opgehouden. Ze had geprobeerd zich zo veel mogelijk te fatsoeneren en was met rode wangen het toilethokje weer uitgestapt. Met water had ze geprobeerd de rode kleur weg te werken want als Hij dat zou zien zou Hij gelijk weten hoe laat het was. Toen ze dacht dat ze zich wel weer kon vertonen was ze weer de zaal ingestapt.
Hij had het gelijk gezien. Of het toch nog een verhoogde rode kleur was of het schuldgevoel dat uit haar ogen sprak wist ze niet maar zodra Hij haar aansprak wist ze dat Hij het wist. Hij had er echter niks van gezegd. Niet op het feest en ook niet later toen ze thuis kwamen.
Nee, de preek was pas de volgende dag gekomen.
De teleurstelling was in zijn stem te horen toen Hij voor de zoveelste keer vertelde dat Hij alleen zo aan haar borsten mocht zitten. Hij vroeg zich af of ze nou echt zo hardleers was of dat ze hem uitprobeerde. En Hij had een straf gegeven. Niet een lekkere straf, want dat had ze niet verdiend. Hij had een straf gegeven waaraan ze een gruwelijke hekel had.
Ze moest bloot het hele huis poetsen. Poetsen! Bah, wat haatte ze dat werkje. En dan ook nog eens naakt. Er was niks zo vernederend dan op je knieën met je blote billen in de lucht gestoken de vloer te moeten poetsen. Ze had natuurlijk wel eens gevraagd of ze niet zo’n mop aan konden schaffen maar daar had Hij lachend op gereageerd dat er niks boven handwerk ging.
Dus was ze het huis gaan poetsen. Eerst had ze de onderverdieping gedaan: stoffen, stofzuigen, keuken poetsen en dweilen, toilet, deuren afnemen, plantjes water geven, ochtendafwas. Daarna was ze naar boven gegaan. Daar had ze eerst de slaapkamers gedaan, de beden afgenomen, was in de wasmachine, stofzuigen, luchten. Toen was ze aan de badkamer begonnen. Eerst had ze de douche, het bad en de wastafel grondig gepoetst. Dan het toilet schoongemaakt. En toen moest toch echt de vloer gedaan worden.
Toen ze op haar knieën had gezeten, had ze besloten dat als het toch zo’n verschrikkelijk werkje was, ze er net zo goed iets leuks van kon proberen te maken. Dus had ze in de slaapkamer de radio aangezet, lekker hard zodat ze in de badkamer goed kon meegenieten. Dan was ze, op haar knieën, begonnen aan de achterkant van de badkamer. Al dweilend had ze mee zitten zingen en bewegen op het lied.
Toen ze op een gegeven moment een vlekje op de grond tussen haar benen dacht te zien, werd haar oog ineens getrokken naar haar borsten. Terwijl ze zo op de muziek aan het bewegen was, slingerden die zo mooi heen en weer. Dat was eigenlijk ook zo’n lekker gevoel dat ze het nog iets harder deed.
Voor ze het in de gaten had, zat ze met haar hand aan haar borsten. Bewoog ze heen en weer. Drukte ze tegen elkaar, kneep in haar tepels. Ze ging op haar billen zitten, benen wijd. Ze nam haar borsten weer allebei in de hand, kneedde ze. Ze pakte haar tepels, ook die kneedde ze. Ze trok eraan, telkens een stukje verder. Ze nam ze tussen duim en wijsvinger en draaide ze rond tot ze de huid pijnlijk voelde trekken.
En toen had Hij ineens voor haar gestaan!
“Het is toch niet te geloven!” had hij gezegd.
Zijn ogen leken vuur te spuwen. Hij keek op haar neer met minachting en woede.
“Zelfs als ik je ’s ochtend nog een harde preek heb gegeven, bega je ‘s middags alweer dezelfde fout. Tijdens de straf voor diezelfde fout! Ik vrees dat er nog maar één oplossing is en die gaat voor ons beiden niet plezierig zijn. Als je de vloer van de badkamer klaar hebt, kom je naar de hobbykamer. En vergeet niet die natte plek goed te poetsen waar je nu zit!”
Met het schaamrood op de wangen dweilde ze het laatste deel van de vloer. Toen liep ze naar de hobbykamer en ging met gebogen hoofd voor hem staan.
Ze moest met gespreide benen voor hem gaan staan met haar handen in haar nek. Hij liep om haar heen en bleef achter haar staan. Na een eeuwigheid legde Hij ineens zijn handen op haar borsten. Hij begon haar zachtjes te strelen. Het strelen ging over in zachtjes knijpen. Het zacht knijpen werd hard knijpen. En trekken. En slaan.
Mijn god, wat een heerlijk gevoel kwam er weer naar boven. Hij wist ook precies hoe Hij haar aan moest pakken… Maar wacht eens… Hier klopte iets niet!
Hij had gezegd dat de oplossing voor beiden niet plezierig zou zijn. En je kon veel zeggen van wat Hij nu deed maar niet dat het niet plezierig was. En dat wist Hij ook. Sterker nog, meestal wist Hij nog beter wat ze lekker vond dan zij zelf. Dus wat zat hier achter?
Ondertussen waren zijn handen gestopt. Ze hoorde hem weglopen maar al snel stond Hij weer voor haar. In zijn hand had hij een liniaal.
“Ik vrees dat er mij nog maar één oplossing rest om jou te leren van je borsten af te blijven. Je zult moeten leren dat dit gedrag niet onbestraft blijft. Jij houdt je handen in je nek. Je steekt je borsten zo ver mogelijk naar voren. En ik ga je slaan. Ik ga je hard slaan. Net zo lang tot je van geilheid bijna niet meer kan blijven staan. En dan sla ik door! Tot de pijn in je tepels bijna niet meer te verdragen is. En dan nog sla ik door. Tot je me smeekt te stoppen. Tot je vertelt dat het nu genoeg is. En ook dan zal ik doorslaan... En ik zal pas stoppen als ik denk dat jij echt je les geleerd hebt.
Dus: ellebogen naar achteren, borsten vooruit. Hier komt de eerste klap!”
|
|
    
Marny
Bevlogen lid
Inlognaam: Marny
Bericht Nummer: 157
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 20 mei 2006 - 10:48 am: |
|
Sorry Verteller |
Jouw verhaal was heerlijk om te lezen, maar helaas ben je door Groentje overtroeft.
Groentje:
Ik heb met een hele brede glimlach op mijn gezicht jouw verhaal zitten lezen. En ja hoor de puntjes kriebelen. hihihih 
Chapeau voor beide schrijvers.
knuffie Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
MisTique
Productief lid
Inlognaam: Mistique
Bericht Nummer: 34
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 20 mei 2006 - 11:48 pm: |
|
Heerlijk! |
Groentje...je bent een ware kunstenares met woorden. Ik heb genoten van je verhaal, zo beeldend verwoord. Alsof ik er zelf bij was ;-)
liefs
MisTique
Leven is een mysterie dat geleefd wil worden.
| |
Verteller
Actief lid
Inlognaam: Verteller_53
Bericht Nummer: 30
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 21 mei 2006 - 11:36 am: |
|
Dameskoor |
MisTique, Brigitte, Marny
Hoe eensluidend klinken jullie stemmen in het loflied op Groentjes verhaal.
Met mijn bas-bariton sluit ik mij aan bij jullie hymne. Dus Marny je verontschuldiging naar mij vind ik zelf misplaatst.
En Groentje, ik vraag me af of je een Meester of Meesteres hebt en of hij/zij model staat voor de Meester van Miriam in je verhaal.
Ik het algemeen vraag ik me af of er werkelijk zo'n domme wreedaard bestaat dat hij niet inziet dat het wezenskenmerk van een subje is om te GENIETEN van de straffen die zij ondergaat.
Aan alle Meesters wil ik zeggen om geen voorbeeld te nemen aan dit verhaal want ECHT straffen is geen spel!
groeten.
Verteller.
|
Groentje
Actief lid
Inlognaam: Groentje
Bericht Nummer: 24
Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 21 mei 2006 - 12:58 pm: |
|
Dank allemaal |
Bedankt voor al deze lieve woorden. Ik kan het echter niet laten om nog even op Verteller terug te komen.
Verteller, ik heb heel bewust het verhaal laten eindigen bij de straf. Die heb ik niet verder uitgeschreven maar het bij een open eind gelaten (ook al is niet iedereen daar een voorstander van). Dat jij er nu vanuit gaat dat de Meester inderdaad hard doorslaat zelfs nadat de grens van Miriam is bereikt, zegt misschien meer iets over jou dan over 'mijn' Meester. Ik ga er vanuit dat in een goede relatie duidelijke regels zijn besproken over hoe ver mag worden gegaan. Ik moet er blind op kunnen vertrouwen dat de Meester daar niet overheen gaat. En ik kan dus alleen maar zeggen dat ik me helemaal kan vinden in je opmerking over echt straffen.
Liefs Groentje
|
Verteller
Productief lid
Inlognaam: Verteller_53
Bericht Nummer: 32
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 21 mei 2006 - 01:18 pm: |
|
nog eens Miriam |
Groentje,
Zelden ben ik zo elegant en subtiel op mijn nummer gezet als door jou!
Je hebt gelijk mijn reactie zegt meer over mezelf; vooral over hoe ik lees. Het zegt over mij dat ik beelden uit de toekomst aan me voorbij zie trekken als je een uitrollend lint dat je van je af ziet verdwijnen.
Het perspectief van de suggestie.
Je verdient een compliment dat je mij 'verkeerd-want-niet-letterlijk' laat lezen. Je schrijfstijl roept meer beelden op dan dat je schrijft. En ik, argeloze Dominant, trap daar in.
Net zo verfijnd als in je verhaal ben je in je reactie.
Dank
Verteller
|
DarkAngel
Lid
Inlognaam: Darkangel
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 10-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 01 november 2006 - 02:04 pm: |
|
Heel mooi |
Dag Groentje,
Zoals zovele verhalen van jou is dit ook heel erg meeslepend. Heel mooi geschreven, en de straf vind ik echt wel geweldig.
Groetjes DarkAngel
|
Druifje
Actief lid
Inlognaam: smdruifje
Bericht Nummer: 28
Aangemeld: 04-2015
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 25 februari 2018 - 03:54 pm: |
|
ik mis |
Ik mis eigenlijk wel nieuwe verhalen over Miriam misschien mensen die er weer 1 kunnen en willen schrijven? Ik heb het geprobeerd, maar lukt me momenteel niet echt helaas
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Miriam's echte straf 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?